Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 maja 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Beata Stachowiak

Sędziowie: Sędzia SO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk

Sędzia SO Piotr Jarmundowicz (spr.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2017r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku A. W. (1)

przy udziale (...) S.A. z siedzibą w K.

o ustanowienie służebności przesyłu

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 7 czerwca 2016r.

sygn. akt I Ns 718/15

p o s t a n a w i a

I.  oddalić apelację;

II.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania 240 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sędzia SO Piotr Jarmundowicz Sędzia SO Beata Stachowiak Sędzia SO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk

Sygn. akt II Ca 1816/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Oławie oddalił wniosek A. W. (1) o ustanowienie służebności przesyłu i zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kwotę 1 457 tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Nieruchomość położona w J. gmina O., oznaczona jako działka nr (...) o powierzchni 4,28 ha, dla której została założona księga wieczysta (...) została nabyta w dniu 16.09.1960 r. od Skarbu Państwa przez A. W. (2) (akt notarialny Rep. A nr (...)). Na mocy umowy darowizny z dnia 10.03.2011 r. (Rep. A nr (...)) A. W. (2) i T. W. przenieśli własność działki nr (...) na A. W. (1). Nad działką nr (...) położoną w J. przebiega linia wysokiego napięcia (...) 110 kV, stanowiąca instalację napowietrzną. Przedmiotowa linia stanowi infrastrukturę poniemiecką. Pierwotnie linia wysokiego napięcia 110 kV (...)/(...) była oznaczona symbolem (...). Zarządzeniem Dyrektora (...) nr 31 z dnia 12 października 1959 r. ustalono zasady numeracji linii elektroenergetycznych; numeracja linii o napięciu 110 kV miała składać się z litery S „sto dziesięć” i kolejnych liczb od 101 do 199.

W dokumencie nazwanym „uwagi specjalne personelu eksploatacyjnego dotyczące linii 110 kV (...) i (...) na terenie rejonu B.” z 1964 r. odnotowano, że linia C. – G. tor 1d został odbudowany w roku 1948 r., natomiast tor 2d odbudowano w 1952 r. Budowa linii została przeprowadzona przez (...) K.. W latach 1954, 1955, 1956 przeprowadzono kontrolę odgórną linii połączoną z wymianą uszkodzonych przewodów i izolatorów. Do 1957 r. powstało kilka awarii, które zostały spowodowane przez żywioły. W 1955 r. przeprowadzono pomiar rozkładów napięć na izolatorach i pomiar sporności uziemień. W 1957 i 1958 r. przeprowadzono kontrole odgórne linii połączone z czyszczeniem i wymianą izolatorów. W kolejnych latach prowadzono prace konserwujące, naprawcze, np. we wrześniu 1959 r. dokonano częściowej wymiany przewodu w przęśle 204 - 205, w 1960 r. dokonano kilkakrotnie obchodu linii, w 1962 r. dokonywano napraw awarii, w 1963 r. malowano słupy kratowe. W 1974 r. przeprowadzono remont linii polegający na: wymianie przewodów roboczych, instalacji, przewodu odgromowego na podejściu do R - C., naprawie uziemień, ustawieniu słupa celem nowego powiązania linii (...) z linią (...) i demontażu istniejącego powiązania przy (...) – toru (...), wprowadzeniu do (...) O. toru (...) ze słupów 275 i 276 w ramach inwestycji, zmianie punktu rozliczenia między okręgami z (...) na (...), malowaniu linii. W 1987 r. odbył się kolejny remont linii (...) od słupa nr 276 do 246. Odbioru prac dokonano w dniu 07.05.1987 r. W 1986 r. dla przedmiotowej linii założono paszport ogólny sieci elektroenergetycznej NN (...), do którego zostały załączone uwagi specjalne personelu eksploatacyjnego z adnotacją, iż linia C. – G. tor nr 1d został odbudowany w roku 1948, natomiast tor 2d - - w 1952, budowa linii została przeprowadzona przez (...) – K.. Odnotowano w/w prace, które miały miejsce w latach 1954 - 1963, w tym fakt postania i napraw awarii w 1961 r. W dniach 10.01. – 03.02.1967 r. (...) K. wykonał remont kapitalny linii, szczegółowo wskazano, na czym polegał remont, rok później dokonano przeglądu gwarancyjnego. Dalsze prace były wykonywane w 1972 r., 1974 r. – remont kapitalny linii.

W paszporcie odnotowano także m. in. następujące zabiegi eksploatacyjne:

- 06.02.1982 r. – załączenie linii (...) i S-101wprowadzone do nowego (...),

- 05.07.1985 r., 1986 r. – odbiór malowania trzonów słupów w strefie bezpiecznej linii (...) od słupa nr 275 do 336, w celu umożliwienia malowania wierzchołków słupów linii (...) i (...), następnie malowanie wierzchołków słupów linii (...) od słupa nr 336 do słupa nr 277 oraz słupa nr 275;

- 26.03.1987 r. – odbiór prac remontowych na linii (...) od słupa nr 336 do 276, w trakcie których wykonano m. in. wymianę złączek i uchwytów, wymianę przewodów odgromowych, wymianę uziemienia;

- 05.04.1987 r. – uszkodzenie słupa nr 329 linii (...), nadto słupy nr 328 i 330;

- 16.04.1987 r. – odbiór prac związanych z naprawą awarii,

- 07.1988 r. – awaria na skutek huraganu, od 2 do22.08.1988 r. – usuwanie skutków awarii (m. in. wymiana słupów poniemieckich);

- 03.02.1992 r. – obchód linii (...);

- czerwiec 1992 r. – obchód linii, wycinka gałęzi,

- 1994 r. – oceny stanu technicznego linii (...), (...), (...),

- 1996 r. – ocena stanu technicznego linii (...) od słupa nr 336 do 246, kilkakrotny przegląd techniczny linii i ocena stanu technicznego;

- 16.01.1997 r. – naprawa izolatora na słupie nr 276 [P],

- 18.02.1998 r. – naprawa słupa,

- 1998 r. – naprawa awarii po burzy, naprawa izolatorów, naprawy przewodu roboczego,

- 2003 – 2007 r. – naprawy słupów i linii, odbiory linii po wymianie słupów nr 331, 332;

- 2009 r. – odbiór prac związanych z awaryjną regulacją zwisów na linii (...) i (...), odbiór prac związanych z naprawą linii (...)/(...) w zakresie wzmocnienia słupa, wymiany uszkodzonego mechanicznie słupa nr 247.

Adnotacje o eksploatacji linii (...) zostały zawarte również w paszporcie ogólnym stacji elektroenergetycznej (...) H. – O./O. – C. i (...) H. – Z.. Odnotowano m. in. w latach 70 – tych czyszczenie izolatorów na linii (...)/(...), systematycznie na poszczególnych odcinkach linii, systematycznie przeprowadzano obchody linii, przeglądy techniczne, wycinki gałęzi, rzadziej naprawy awarii.

Zarządzeniem Ministra Przemysłu z dnia 1 czerwca 1945 r. utworzono (...) obejmujące m. in. zakłady elektryczne zajmujące się zawodowo wytwarzaniem, przetwarzaniem i rozdzielaniem energii elektrycznej wraz z przynależnymi do niej sieciami wysokiego i niskiego napięcia. W dniu 15 kwietnia 1959 r. przedsiębiorstwo państwowe działające pod nazwą (...) zostało wpisane do rejestru przedsiębiorstw państwowych w dziale A pod numerem 786. Zarządzeniem nr (...) Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 22 kwietnia 1985 r. utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą (...). Zarządzeniem nr (...) Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. z dniem 1 stycznia 1989 r. utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą (...). Przedsiębiorstwo to powstało w wyniku podziału przedsiębiorstwa państwowego działającego pod nazwą (...), zaś przedmiotem jego działalności było przetwarzanie, przesyłanie oraz dostarczanie i sprzedaż odbiorcom energii elektrycznej, techniczna i handlowa obsługa odbiorców energii elektrycznej oraz budowa, rozbudowa, modernizacja i remonty sieci elektroenergetycznych. Postanowieniem z dnia 19.05.1989 r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu (...) został wpisany do rejestru Ns PP - 387.

Przedsiębiorstwo państwowe „(...)” przekształcone zostało w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa „(...)” S.A. we W. z dniem 12 lipca 1993 r. Spółka akcyjna (...) została zarejestrowana w rejestrze handlowym prowadzonym przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu za nr Ns Rej (...), postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 29 lipca 1993 r. Wnioskodawca jest następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego „(...)”. W wyniku połączenia spółek (m. in. „(...)” S. A.), powstała bowiem spółka akcyjna (...), która zmieniła z kolei firmę na (...) S. A. w K..

W dniu 28.08.2014 r. Starosta (...) wydał decyzję nr (...) ((...)) na podstawie art. 124 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki (...) S.A. z siedzibą w K. z dnia 12 marca 2014 r., w której w pkt 1 ograniczył sposób korzystania z nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr (...) o pow. 4,28 ha położonej w gminie O., obręb J., powiat (...), dla której Sąd Rejonowy w Oławie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) poprzez zezwolenie spółce (...) S.A. z siedzibą w K. – inwestorowi przebudowy napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 kV relacji H. – C. – K. na założenie i przeprowadzenie przewodów i urządzeń służących do dystrybucji energii elektrycznej tj. przeprowadzenie na działce nr (...) urządzenia w postaci 1 stanowiska słupowego wraz z fundamentami o wysokości do 21,20 m i powierzchni zajęcia gruntu nie przekraczającej 45,02 m ^{( 2)} oraz 6 przewodów roboczych i 2 odgromowych o szerokości skrajnych przewodów do 8,60 m, w prze-dziale wysokości do 5,85 m do 21,20 m nad gruntem, na części przedmiotowej nieruchomości o całkowitej powierzchni zajęcia 6524 m ^{( 2)} oznaczonej w załączniku graficznym jako pas technologiczny o szerokości 40 m (2x20 m od osi linii). Okres wykonywania robót budowlanych związanych z założeniem i przeprowadzeniem przewodów i urządzeń wyżej opisanych będzie wynosił 3 miesiące od dnia rozpoczęcia robót budowlanych na tej nieruchomości. W decyzji właściciel nieruchomości został zobowiązany do: niedokonywania w pasie technologicznym nasadzeń drzew i krzewów przekraczających 3 m wysokości, uzgodnienia z właścicielem przewodów i urządzeń, o których mowa w pkt 1 możliwości ewentualnego wznoszenia obiektów budowlanych w pasie technologicznym, powstrzymywania się od jakichkolwiek działań faktycznych lub prawnych w granicach pasa technologicznego utrudniających lub uniemożliwiających założenie i przeprowadzenie oraz funkcjonowanie przewodów i urządzeń, o których mowa w pkt 1, powstrzymywania się od jakichkolwiek działań faktycznych lub prawnych w graniach pasa technologicznego utrudniających lub uniemożliwiających wykonywanie czynności polegających na usunięciu istniejących drzew i krzewów oraz przebudowie obiektów budowlanych i urządzeń technicznych kolidujących z przewodami i urządzeniami, o których mowa w pkt 1.

Załącznikiem do decyzji jest przebieg ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości naniesiony na mapę. Ograniczenie w korzystaniu z działki nr (...) przez właściciela zostało wpisane w dziale III księgi wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości (...).

W piśmie z dnia 05.08.2015 r. działający w imieniu wnioskodawcy pełnomocnik wezwał (...) S.A. z siedzibą w K. do wypłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z gruntu, tj. działki nr (...) położonej w J. za okres ostatnich 10 lat, wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości nie niższej niż 100 000 zł., nadto do podpisania umowy regulującej korzystanie z nieruchomości w/w w kwocie 78 850 zł., nadto wypłaty odszkodowania z tytułu utraty wartości gruntu w kwocie do oszacowania przez biegłego – w terminie 7 dni od daty otrzymania przedmiotowego wezwania. W odpowiedzi udzielonej w piśmie z 19.08.2015 r. przedstawiciel uczestnika postępowania zwrócił się dostarczenie danych znamionowych występujących na zewnętrznym opisie kwestionowanego słupa, kopii aktu notarialnego – umowy nabycia działki, historiografii działki, informacji, czy linia energetyczna znajdowała się na nieruchomości w czasie, kiedy działka została nabyta przez wnioskodawcę, wskazania sposobu wyliczenia żądanych kwot. Poinformowano ponadto, że w oparciu o obowiązującą decyzję nr (...) Starosty (...) z dnia 28.08.2014 r. dokonano w dziale III księgi wieczystej wpisu ograniczonego sposobu korzystania z działki nr (...), co musiało mieć wystarczające podstawy formalno – prawne, wynikające z wieloletniego istnienia przesyłowej infrastruktury energetycznej na wskazanym terenie. Zakwestionowano żądanie zapłaty za bezumowne korzystanie z gruntu, skoro wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości od 2011 r.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że wniosek w niniejszej sprawie nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd I instancji powołując się na art. 305 ^{( 1 )}i 305 ^{( 2 )}oraz 49 k.c. wyjaśnił, co jest treścią służebności przesyłu i jaki jest tryb i zakres jej ustanowienia. Sąd I instancji wskazał, iż w sprawie uczestnik postępowania podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu. W ocenie Sądu Rejonowego zarzut ten był zasadny. Sąd wskazał, iż w okolicznościach sprawy Starosta (...) wydał decyzję administracyjną nr (...) ((...)), mocą której ograniczył sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Decyzja administracyjna trwale ogranicza zatem sposób korzystania z nieruchomości przez właściciela i stanowi dla przedsiębiorcy przesyłowego prawo do dysponowania gruntem. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy wskazał, iż w sytuacji wydania w/w decyzji właściciel nie może żądać ustanowienia służebności przesyłu. Sąd Rejonowy wskazał, przedłożona przez uczestnika postępowania decyzja wydana na podstawie art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, niewątpliwie stanowi tytuł prawny do dysponowania przez uczestnika postępowania nieruchomością wnioskodawcy w zakresie posadowionych na niej urządzeń przesyłowych, co zresztą wprost wynika z jej treści. W pkt 3 ppkt a - c decyzji zawarto trwałe ograniczenia dla właściciela nieruchomości odnoszące się do określonego w decyzji pasa technologicznego, w którym właściciel obowiązany jest powstrzymywać się m. in. od jakichkolwiek działań, które utrudniałyby lub uniemożliwiałyby nie tylko założenie i przeprowadzenie, ale także dalsze funkcjonowanie przewodów i urządzeń, których decyzja dotyczy. W związku z powyższym, wobec ustalenia, że uczestnik postępowania dysponuje już tytułem do korzystania z nieruchomości wnioskodawcy, na podstawie powołanych wyżej przepisów wniosek o ustanowienie służebności przesyłu dla infrastruktury elektroenergetycznej uczestnika postępowania na działce wnioskodawcy, jako bezzasadny, został oddalony. Sąd Rejonowy wskazał przy tym, że nawet odmienna ocena prawna omawianej wyżej decyzji i skutków, jakie wywołała, nie pozwoliłaby na uwzględnienie wniosku, gdyż doszło do zasiedzenia na nieruchomości wnioskodawcy służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Instytucja nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie została wprowadzona z dniem 1 stycznia 1947 r. przez art. 184 dekretu Prawo rzeczowe, który to przepis został zastąpiony obecnie obowiązującym art. 292 k.c. Zgodnie z ostatnio wskazanym przepisem służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Wobec zaś odpowiedniego stosowania przepisów o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie do służebności gruntowych termin zasiedzenia wynosił pierwotnie 10 i 20 lat. Obowiązujący od 1 stycznia 1965 r. art. 172 § 1 i 2 k.c. (w brzmieniu pierwotnym, tj. sprzed nowelizacji wprowadzonej z dniem 1 października 1990 r.) stanowił bowiem, że posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dziesięciu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat dwudziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Po nowelizacji kodeksu cywilnego, obowiązującej od 01.10.1990 r. okresy te wynoszą odpowiednio: 20 lat w dobrej wierze i 30 lat w złej wierze. Sąd I instancji wskazał, że z dokumentów załączonych przez wnioskodawcę, linia 110 kV nr (...)/(...) na działce nr (...) została wybudowana w latach 1948 – 1952. Wynika to wprost z treści „uwag specjalnych personelu eksploatacyjnego”, w których od tego czasu pojawiają się adnotacje dotyczące eksploatacji linii, awarii i ich napraw, bieżących remontów i konserwacji. Linie te pierwotnie były oznaczone symbolami 1d i 2d, w 1959 r. nastąpiła zmiana numeracji na (...), (...) na mocy zarządzenia nr 31 Dyrektora (...) z 12.10.1959 r. Powołany wyżej dokument: „uwagi specjalne personelu eksploatacyjnego” znajduje potwierdzenie w złożonym do akt sprawy paszporcie ogólnym sieci elektroenergetycznej, w którym od 1954 r. do 2009 r. widnieją wpisy dotyczące eksploatacji linii, obchodów, napraw, remontów, kontroli. W ocenie Sądu, uczestnik wykazał, że co najmniej od 1952 r. nad działką wnioskodawców istnieje linia wysokiego napięcia, która była wykorzystywana przez przedsiębiorstwo przesyłowe i taki stan rzeczy istnieje nadal. Ponadto ustawa nakazuje domniemywać nieprzerwane posiadanie urządzeń przez uczestnika i jego poprzedników (art. 340 k.c.), zatem przyjąć należało, że posiadanie nieruchomości przez uczestnika i jego poprzedników prawnych w zakresie służebności miało charakter ciągły. Dlatego też, zdaniem Sądu Rejonowego, władztwo wykonywane w ramach wykorzystywania sieci przesyłowej przebiegającej przez działkę nr (...) odpowiada przesłankom wymienionym w art. 352 k.c.

Skoro zatem, jak wyżej zaznaczono, nieruchomość wnioskodawcy zabudowana jest trwałym i widocznym urządzeniem od dłuższego czasu, w dalszej kolejności ustalić należało, czy okres ten jest wystarczający do nabycia przez zasiedzenie służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu oraz, czy uczestnik może być uznany za następcę przedsiębiorstw dokonujących przesyłu energii elektrycznej sporną linią w przeszłości. Sąd Rejonowy wskazał, iż z dokumentów przedłożonych przez uczestnika postępowania wynika, że działka nr (...) została nabyta od Skarbu Państwa przez A. W. (2) w dniu 16.09.1960 r., a następnie darowana wnioskodawcy, który obecnie jest jej właścicielem. Zatem, od wskazanej daty można liczyć okres zasiedzenia, kiedy to, według opisanych wyżej dokumentów, obie linie na pewno już istniały w konfiguracji, która istnieje do dzisiaj. Zatem, 30 – sto letni termin zasiedzenia (przewidziany w dekrecie z dnia 11 października 1946 r. Prawo rzeczowe – Dz. U. Nr 56, poz. 319 z późn. zm.) liczony od 16.09.1960 r. upływa później – 16.09.1990 r., niż termin zasiedzenia liczony od 01.01.1965 r. – 20 lat.

Z powodu powyższych ustaleń, Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe zgłoszone we wniosku; opiniowanie przez biegłych w sprawie było zbędne i nie przyczyniłoby do merytorycznego rozstrzygnięcia.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 520 § 2 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł wnioskodawca, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania i prawa materialnego, a to:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie i błędną ocenę zebranego materiału dowodowego oraz ustalonego stanu faktycznego sprawy, skutkiem czego miało miejsce niewłaściwe przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że w sprawie zachodzą podstawy do uznania, że po dniu 1 lutego 1989 r. nastąpiło przeniesienie posiadania ze Skarbu Państwa na poprzednika uczestnika postępowania, jedynie na podstawie wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, co zdaniem Sądu I Instancji uzasadniało zaliczenie okresu posiadania służebności przesyłu przez Skarb Państwa do czasu jej posiadania przez poprzednika uczestnika, podczas gdy samo wejście w życie przepisu o uwłaszczeniu przedsiębiorstw państwowych i odpowiednia zmiana sytuacji prawno - rzeczowej przedsiębiorstwa państwowego w odniesieniu do nieruchomości władnącej i obciążonej (służebnością gruntową), nie przesądza jeszcze o przejściu posiadania (służebności gruntowej) na rzecz uwłaszczonego przedsiębiorstwa, a okoliczność przejścia posiadania winna zostać przez Uczestnika postępowania udowodniona, czego ten nie uczynił, a co Sąd błędnie uznał za udowodnione, wydając w oparciu o powyższe rozumowanie wadliwe postanowienie o zasiedzeniu służebności przesyłu. Uczestnik postępowania wykazał nieprzerwany ciągu przeniesień posiadania, choć z żadnego z zaoferowanych przez uczestnika postępowania dowodów okoliczność ta nie wynika;

- art. 124 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 305 ² § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że fakt legitymowania się przez uczestnika postępowania administracyjnoprawnym tytułem do ograniczenia prawa własności cudzej nieruchomości oznacza wykluczenie możliwości dochodzenia ustanowienia służebności przesyłu na drodze postępowania cywilnego, podczas kiedy nie ma wyraźnych, normatywnych podstaw do wykluczenia możliwości wystąpienia z roszczeniem o ustanowienie służebności w sytuacji, gdy wydana została decyzja administracyjna o zakresie zbliżonym do zakresu służebności przesyłu;

- art. 292 k.c. w zw. z art. 285 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu przez Sąd I Instancji, iż uczestnik postępowania mógł zasiedzieć służebność, której treścią jest, że każdoczesny właściciel lub użytkownik wieczysty obciążonej nieruchomości obowiązany jest do niedokonywania w pasie technologicznym nasadzeń drzew i krzewów przekraczających 3 m wysokości, uzgodnienia z właścicielem przewodów i urządzeń możliwości ewentualnego wznoszenia obiektów budowlanych w pasie technologicznym, powstrzymywania się od jakichkolwiek działań faktycznych lub prawnych w granicach pasa technologicznego utrudniających lub uniemożliwiających założenie i przeprowadzenie oraz funkcjonowanie przewodów i urządzeń, powstrzymywania się od jakichkolwiek działań faktycznych lub prawnych w graniach pasa technologicznego utrudniających lub uniemożliwiających wykonywanie czynności polegających na usunięciu istniejących drzew i krzewów oraz przebudowie obiektów budowlanych i urządzeń technicznych kolidujących z przewodami i urządzeniami, podczas gdy z treści przedmiotowych przepisów, jak i orzecznictwa Sądu Najwyższego jasno wynika, iż zasiedzenie służebności nie może dotyczyć służebności polegającej na obowiązku powstrzymywania się od określonych działań, zaś sama służebność może być zasiedziana jedynie w takim zakresie w jakim wnioskodawca posiadał tą służebność, który to zakres nie został w toku postępowania wykazany przez wnioskodawcę w powyższym stopniu;

- art. 292 k.c. w zw. z art. 176 § 1 k.c. i art. 172 k.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, iż istnieją podstawy do zaliczenia okresu posiadania służebności przez Skarb Państwa do czasu jej posiadania przez poprzednika prawnego uczestnika postępowania mającego status przedsiębiorstwa państwowego z pominięciem zasady „jednolitej własności państwowej" i błędnym przyjęciu, iż nastąpiło przejście posiadania służebności ze Skarbu Państwa na poprzednika uczestnika postępowania, umożliwiające zaliczenie powyższego okresu do okresu zasiedzenia, jedynie na podstawie wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, podczas gdy zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (tj. postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2013 roku, sygn. akt: II CSK 10/13) powyższa zmiana przepisów nie przesądza o samoistnym przejściu takiego posiadania, zaś przejście to winno być przez uczestnika postępowania udowodnione, co w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie nastąpiło.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów wnioskodawca wniósł o zmianę przedmiotowego postanowienia w całości, poprzez uwzględnienie wniosku i ustanowienie służebności przesyłu polegającej na prawie korzystania przez uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w K. z części nieruchomości wnioskodawcy składającej się z działki o nr ew. 6 o powierzchni 4,28 ha, położonej w miejscowości J. gmina O., dla której Sąd Rejonowy w Oławie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...), w postaci pasa gruntu wzdłuż znajdujących się na tej nieruchomości linii elektroenergetycznej w zakresie konserwacji i naprawy urządzeń elektroenergetycznych stanowiących część tych linii posadowionych na opisanej nieruchomości oraz przesyłu energii tymi liniami za jednorazowym wynagrodzeniem w kwocie 78 850 zł płatnym przez uczestnika postępowania na rzecz wnioskodawcy, wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę za okres od następnego dnia po uprawomocnieniu się postanowienia Sądu o ustanowieniu służebności przesyłu do dnia zapłaty włącznie, a także o rozstrzygnięcie przez Sąd o kosztach postępowania w niniejszej sprawie, w tym kosztach zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej. Ewentualnie o uchylenie przedmiotowego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I Instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach procesu w instancji odwoławczej.

W odpowiedzi na apelację złożonej na rozprawie apelacyjnej w dniu 31 maja 2017 r. uczestnik postępowania wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego trafnie Sąd Rejonowy uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy wnioskodawca nie mógł żądać ustanowienia służebności przesyłu z uwagi na wydanie przez Starostę (...) decyzji administracyjnej nr (...) (GN. (...).12.2014), mocą której ograniczył sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Uzasadnione było też uznanie przez Sąd Rejonowy, że nawet gdyby przyjąć, że powyższa decyzja nie ma wpływu na możliwość ustanowienia służebności przesyłu to zasadny jest podniesiony przez uczestnika zarzut zasiedzenia służebności przesyłu. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał ustaleń faktycznych i wyciągnął na ich podstawie prawidłowe wnioski prawne, a zatem za niezasadny należało uznać zarzut apelującego naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. Pozwoliło to Sądowi Okręgowemu na przyjęcie za własne ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy.

Skarżący wskazywał na błędną ocenę materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie zachodzą podstawy do uznania, że po dniu 1 lutego 1989 r. nastąpiło przeniesienie posiadania ze Skarbu Państwa na poprzednika uczestnika postępowania, jedynie na podstawie wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, a w konsekwencji, że posiadanie wykonywane przez uczestnika i jego poprzedników prawnych miało charakter nieprzerwany w wyniku czego doszło do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu pomimo, że uczestnik nie przedłożył żadnych dokumentów mogących służyć wykazaniu omawianego przejścia posiadania ze Skarbu Państwa na poprzednika prawnego.

Sąd Okręgowy w całości podzielił pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 24 maja 2013 r. sygn. V CSK 287/12, zgodnie z którym przedsiębiorca posiada nieruchomość w zakresie służebności przesyłu od chwili wejścia na grunt w celu wybudowania urządzenia służącego do przesyłania energii elektrycznej. Podobne stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 6 września 2013 r., sygn. V CSK 440/12 wskazując, że objęcie w posiadanie służebności gruntowej, odpowiadającej obecnie służebności przesyłu następowało najczęściej już w chwili wejścia na cudzy grunt w celu budowy trwałego i widocznego urządzenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 sierpnia 2015 r., I ACa 642/15).

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika jednoznacznie, że poprzednik prawny uczestnika postępowania objął urządzenia przesyłowe w posiadanie jako infrastrukturę poniemiecką, a co za tym idzie już istniejącą. Jednocześnie jak wynika z przedłożonych dokumentów, w tym m.in. z dokumentu nazwanego „uwagi specjalne personelu eksploatacyjnego dotyczącego linii 110 kV (...) i (...) na terenie rejonu B. z 1964 r. z istniejącej infrastruktury przesyłowej ówczesne przedsiębiorstwo państwowe korzystało już co najmniej od roku 1948 kiedy to odbudowano linię C. – G. – tor 1d i od 1952 r. w zakresie toru 2d. Nie ulega też wątpliwości, że istniejąca linia elektroenergetyczna stanowi trwałe i widoczne urządzenie na cudzym gruncie. Zatem korzystanie z niej należy uznać za prowadzące do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu (art. 292 k. c.).

Sąd I instancji prawidłowo ustalił również, że z przedłożonych przez uczestnika postępowania dokumentów wynika, że przedsiębiorstwo państwowe (...) zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa o nazwie (...) S.A. Na skutek połączenia spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., w tym (...) S.A. powstała (...) S.A., który zmienił następnie nazwę na (...) S.A. Następnie doszło do zmiany nazwy z (...) S.A. na (...) S.A. Spółka następnie zmieniła nazwę na (...) S.A. Należało zatem przyjąć, że przeniesienie posiadania urządzeń przesyłowych nastąpiło w drodze sukcesji uniwersalnej pomiędzy w/w podmiotami, a sam fakt posiadania przez uczestnika postępowania dokumentacji związanej z urządzeniami przesyłowymi posadowionymi na gruncie wnioskodawcy świadczy o przekazaniu posiadania tych urządzeń kolejnym następcom prawnym. Zgodnie z art. 348 zd. 2 k.c. wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków dających faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. Jednocześnie w/w przepis stanowi, że przeniesienie posiadania następuje m.in. przez wydanie rzeczy. Skoro zatem aktualnie uczestnik postępowania wykonuje uprawnienia w zakresie służebności, co wykazał w toku postępowania, to w sposób oczywisty nabył je na skutek wcześniejszych kolejnych przejść posiadania takiego uprawnienia wynikających z przekształceń podmiotowych - te zaś zostały udokumentowane. Brak jest podstaw dla uznania wymogu przedstawienia w sprawie na okoliczność przeniesienia posiadania innych dokumentów, jak np. protokołu zdawczo – odbiorczego bądź też protokołu z przekazania środków trwałych – wynikających z § 2 zarządzenia nr (...) Ministra Przemysłu, czy też innych zawierających konkretnie wymienione urządzenia przesyłowe, których posiadanie ma zostać przeniesione. W wyniku przekształceń przedsiębiorstwa państwowego dochodziło do pozyskiwania przez kolejne podmioty środków dających faktyczną władzę w zakresie służebności, co jest jednoznaczne z wydaniem rzeczy i odpowiada sposobowi przeniesienia posiadania określonemu w art. 348 k.c. W świetle powyższego zarzuty podważające ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy uznał za chybione, podzielając jednocześnie w całości ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji i przyjmując za własne ustalenia tegoż Sądu. Jednocześnie wskazać należy, iż do postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Podnoszone przez apelującego zarzuty mogłyby zostać uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wskazano, że zebrane dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Za bezzasadny uznać należy również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy 292 k.c. w zw. z art. 176 § 1 k.c. i art. 172 k.c. poprzez uwzględnienie podniesionego zarzutu zasiedzenia, mimo niespełnienia określonej w tych przepisach przesłanki w postaci nieprzerwanego posiadania przez uczestnika oraz jego poprzedników prawnych służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu na skutek niewykazania skutecznego przeniesienia na uczestnika posiadania urządzeń przesyłowych.

W ocenie Sądu Okręgowego kolejne przekształcenia przedsiębiorstw zajmujących się przesyłem energii w konsekwencji spowodowały, iż sporne mienie, pozostaje w posiadaniu uczestnika postępowania. I choćby z tego powodu należało przyjąć, iż posiadanie w tym zakresie nieprzerwanie przenoszone było na przedsiębiorstwa zajmujące się przesyłem energii elektrycznej, a same urządzenia były nieprzerwanie wykorzystywane do przesyłu, przez kolejnych następców prawnych Skarbu Państwa. Nie było możliwości by następstwo prawne w tym zakresie odbywało się poza wskazanymi podmiotami kolejno zajmującym się przesyłem energii. Trudno zatem przyjąć, taką koncepcję, iż posiadanie wobec jego nieokreślenia w dokumencie przekazania mienia nie przeszło wraz z przekształceniami skutkującymi zmianami podmiotowymi po stronie posiadacza trwałych urządzeń przesyłowych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, iż wraz z następstwem prawnym kolejnych przedsiębiorców energetycznych przenoszone było na nich posiadanie mienia poprzedników, w tym infrastruktury przesyłowej (por. np postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt II CSK 165/16).

W świetle powyższego kwestionowanie przez apelującego faktu przeniesienia posiadania konkretnych urządzeń przesyłowych na uczestnika niniejszego postępowania jest niezrozumiałe, skoro uprawnienia w zakresie prowadzonej działalności w zakresie przesyłu energii cedowane były przez Skarb Państwa w kolejnych formach prawnych na kolejne przedsiębiorstwa przesyłowe i następnie na spółki prawa handlowego. Mając to na względzie w ocenie Sądu II instancji uczestnik postępowania w wystarczający sposób wykazał w niniejszym postępowaniu ciągłość posiadania urządzeń przesyłowych, a argumenty apelującego w świetle okoliczności niniejszej sprawy nie znajdują uzasadnienia. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt II CSK 119/06 posiadanie prowadzące do nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia ma inny zakres niż posiadanie prowadzące do nabycia przez zasiedzenie własności. Posiadanie służebności nie musi być wykonywane w sposób ciągły, lecz stosownie do potrzeb. Należy przy tym zaznaczyć, iż jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w tym przede wszystkim dokumentacji dotyczącej remontów, konserwacji i eksploatacji linii przesyłowej, zarówno uczestnik postępowania jak i jego poprzednicy faktycznie korzystali z gruntu wnioskodawcy w taki sposób, jak to czyni osoba, której przysługuje służebność.

Jak wynika ze stanowiska judykatury, art. 292 k.c. samodzielnie określa charakter posiadania służebności gruntowej jako przesłanki nabycia przez zasiedzenie. Przesłanką tą jest posiadanie służebności polegające na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia znajdującego się na cudzej nieruchomości w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność. Chodzi tu więc o korzystanie z nieruchomości będące przejawem władztwa nad nią w zakresie, w jakim uprawnia do niego służebność gruntowa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 r., sygn. akt I CSK 181/09, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r., sygn. akt III CZP 79/2003; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I CSK 392/08). W okolicznościach niniejszej sprawy wykazane zostało, że poprzednik prawny uczestnika, a następnie finalnie sam uczestnik dokonywali czynności treściowo odpowiadających służebności przesyłowej, dbając o utrzymywanie trwałego i widocznego urządzenia przesyłowego na nieruchomości wnioskodawczyni, remontując je i dokonując za jego pomocą przesyłu energii elektrycznej.

Za nietrafny uznać należało również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 124 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 305 ² § 1 k.c. Wskazać trzeba, że w doktrynie prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym do ustanowienia służebności przesyłu może dojść także w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez starostę na podstawie art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami (por. K. Dadańska, Komentarz do art. 305 1 k.c., LEX i powołana tam literatura). Jak stanowi wzmiankowany przepis, odszkodowanie przysługuje również za szkody powstałe wskutek zdarzeń, o których mowa w art. 120 i 124 - 126. Odszkodowanie powinno odpowiadać wartości poniesionych szkód. Jeżeli wskutek tych zdarzeń zmniejszy się wartość nieruchomości, odszkodowanie powiększa się o kwotę odpowiadającą temu zmniejszeniu. Podobne stanowisko zdaje się dominować w orzecznictwie. I tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 06.05.2009 r. (II CSK 594/08) wskazano, że przedsiębiorstwo przesyłowe mogło uzyskać odpowiednie uprawnienia na podstawie przepisów kodeksu cywilnego, czy to na podstawie umowy z właścicielem nieruchomości, czy przez ustanowienie odpowiedniej służebności przez Sąd. Inną, istotną podstawą prawną uprawnienia do budowy urządzeń przesyłowych i ich eksploatacji jest pozwolenie administracyjne. Problematyka ta została uregulowana w art. 124, 128 ust. 4, 129, 132 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.; poprzednio w art. 70 i 74 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127; a jeszcze wcześniej w art. 35 i 36 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości tekst jedn.: Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 ze zm.). Konsekwencją decyzji administracyjnych może być nie tylko uznanie prawa przedsiębiorstwa energetycznego do eksploatacji urządzeń przesyłowych ale także właściwość organu administracji do orzekania o odszkodowaniu za straty będące następstwem ograniczenia prawa własności nieruchomości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2007 r. II CSK 457/06 nie publ.). Z kolei w stanie prawnym istniejącym przed wprowadzeniem służebności przesyłu do porządku prawnego, kiedy to jednak dopuszczano możliwość ustanowienia odpowiedniej służebności gruntowej na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego, Sąd Najwyższy uznał, iż przepis art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami – w stanie faktycznym objętym jego hipotezą - wyłącza stosowanie przez analogię przepisu art. 145 k.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z 21.05.2002 r., III CZP 27/02).

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż Sąd Rejonowy słusznie uznał, że wydanie przez starostę (...) decyzji administracyjnej nr (...) ((...)) wyłącza możliwość wnioskowania o ustanowienie służebności przesyłu na rzecz wnioskodawcy, gdyż powoduje ustanowienie tej służebności w na drodze postępowania administracyjnego. Z tych też względów za niezasadny należało uznać także zarzut naruszenia art. 292 k.c. w zw. z art. 285 § 1 k.c.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak było podstaw do ingerencji w treść rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego co do orzeczonych kosztów postępowania. Należy zauważyć, że zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia

z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-4. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, że przyznane wynagrodzenie mieściło się w granicach określonych przepisem § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Ocena nakładu pracy pełnomocnika w kontekście § 2 ust. 1 Rozporządzenia należy co do zasady do Sądu pierwszej instancji, a co za tym idzie ingerencja Sądu odwoławczego w ramach kontroli instancyjnej powinna ograniczać się do przypadków oczywistej nieadekwatności wynagrodzenia. Brak jest podstaw do zakwestionowania wysokości przyznanego wynagrodzenia, zważywszy na nakład pracy pełnomocnika. Wskazać także trzeba, że zgodnie z wyrażonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, jeżeli na podstawie umowy łączącej stronę i pełnomocnika strona zobowiązała się do uiszczenia wynagrodzenia wraz ze stawką podatku od towarów i usług, to w sytuacji gdy wysokość tak ukształtowanego zobowiązania nie przekracza maksymalnej dopuszczalnej stawki wynagrodzenia (tekst jedn.: sześciokrotności stawki minimalnej), brak jest podstaw, by odmówić stronie prawa do ubiegania się o zwrot kosztów zastępstwa prawnego w pełnej wysokości (por. A. Partyk, T. Partyk, Komentarz do § 2 wyżej wspomnianego rozporządzenia, LEX, oraz postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2008 r., II AKz 147/08, KZS 2009, z. 2, poz. 78 i powołane tam orzecznictwo).

Mając na uwadze powyższe apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. o czym orzeczono w punkcie I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zawarte w punkcie II sentencji wydano na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z § 5 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804).

Ponieważ apelacja wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie, obowiązany jest zwrócić uczestnikowi postępowania poniesione koszty postępowania apelacyjnego, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 240 zł.

Piotr Jarmundowicz Beata Stachowiak Małgorzata Dasiewicz - Kowalczyk