Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 grudnia 2017 r.

C. I. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. 10 maja 2010 r. wniósł o zasądzenie od R. W. 35.785,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, że pozwany zawarł w dniu 3 lutego 2003 r. z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu gotówkowego o nr (...), na podstawie której otrzymał środki pieniężne oraz był zobowiązany do spłaty zadłużenia zgodnie z warunkami umowy. R. W. nie uregulował zadłużeni. Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 8 maja 2009 r. powód stał się wierzycielem R. W. (pozew k. 2-3).

W dniu 19 maja 2010 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym przeciwko R. W.. (nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym k. 10).

W skutecznie wniesionych zarzutach od nakazu zapłaty pozwany R. W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda, przyznając okoliczność wypowiedzenia przedmiotowej umowy. (zarzuty od nakazu zapłaty k. 25- 31).

Powód pismem z dnia 19 maja 2017 r. wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z uwagi na przerwanie biegu terminu przedawnienia. (pismo – k. 63-72)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2002 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z R. W. umowę (...) na zasadach określonych w zawartej umowie. Na mocy tej umowy R. W. mógł zawrzeć z bankiem umowy w zakresie kart debetowych, prowadzenia konta lokacyjnego, prowadzenia lokat terminowych, kart kredytowych, kupna/sprzedaży bonów skarbowych, udzielania kredytów i innych produktów i usług oferowanych przez bank. Z zastrzeżeniem ust. 5 § 3 pkt 4 wniosek zastępuje wnioski składane przy zawieraniu umów, o których mowa w ust. 2 z wyłączeniem oświadczeń o poddaniu się egzekucji. Oświadczenia te klient składa przy zawieraniu umów, których przedmiotem są czynności bankowe (§ 2 umowy). (okoliczności bezsporne, dowód: umowa – k. 263-269).

Dnia 3 lutego 2003 r. w związku z zawartą umową (...) Bank (...) S.A. zawarł z R. W. umowę kredytu konsumpcyjnego opiewającą na kwotę 60.000,00 zł ( okoliczności bezsporne, dowód: wniosek o kredyt konsumpcyjny – k. 4-7 w aktach II Co 909/05).

R. W. nie spełnił zobowiązania względem (...) Bank (...) S.A., co spowodowało wypowiedzenie umowy kredytu konsumpcyjnego nr (...). Dnia 11 kwietnia 2005 r. roszczenie było wymagalne, w związku z czym (...) Bank (...) S.A. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) opiewający na kwotę 18.833,17 zł. ( dowód: okoliczności bezsporne częściowo przyznane, dowód: bte – k. 79)

(...) Bank (...) S.A. pismem z dnia 11 kwietnia 2005 r. skierowanym do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa wniósł o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, co spowodowało, że Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi dnia 29 czerwca 2005 r. nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 11 kwietnia 2005 r. przeciwko R. W.. ( okoliczności bezsporne, dowód: wniosek – k. 76, postanowienie z dnia 29 czerwca 2005 r. – k. 77-78)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na podstawie uzyskanego tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego w klauzulę wykonalności prowadził postępowanie egzekucyjne, które postanowieniem z dnia 28 marca 2008 r. zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji. ( dowód: postanowienie – k. 84)

Dnia 8 maja 2009 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z C. I. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Przelane wierzytelności, zgodnie z § 2 umowy zostały szczegółowo określone w załączniku nr 3 do umowy. Zgodnie z § 5 wierzytelności przeszły na fundusz 14 dnia kalendarzowego po zawarciu umowy i dzień ten był traktowany jako data nabycia, a w razie braku płatności strony zgodnie przyznały, że umowa nie zostaje zawarta. W załączniku nr 3 przedstawionym w formie tabeli widniała wierzytelność względem R. W.. Zgodnie z potwierdzeniem wykonanej operacji dnia 12 maja 2009 została uiszczona cena sprzedaży wierzytelności (dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 85-261, potwierdzenie wykonanej operacji – k. 262)

W dniu 15 marca 2010 r. powód C. I. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym stwierdzono wysokość zobowiązania R. W. na dzień wystawienia wyciągu w kwocie 35.785,13 zł. (dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu k. 4).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, okoliczności przyznanych, a także twierdzeń stron nie zakwestionowanych przez stronę przeciwną, które na podstawie art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. Sąd przyjął za przyznane. Strony nie kwestionowały autentyczności powołanych powyżej dokumentów, ani ich treści. Sąd również nie miał wątpliwości co do ich wartości dowodowej, wobec czego brak było podstaw do odmówienia wiarygodności danych w nich zawartych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Powód wywodził swe żądanie z umowy cesji wierzytelności, zawartej w dniu 8 maja 2009 r. z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., obejmującej wierzytelność wynikającą z zawartej pomiędzy pozwanym a pierwotnym wierzycielem umowy kredytu gotówkowego. Podstawą prawną tak sformułowanego żądania jest art. 509 § 1 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 powołanego uregulowania wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W toku niniejszej sprawy pozwany podniósł zarzut przedawnienia, który w ocenie Sądu okazał się zasadny. Termin przedawnienia roszczeń cedenta wynosi 3 lata, jako roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w myśl art. 118 k.c. Powód, jako nabywca wierzytelności, również objęty jest tym trzyletnim terminem przedawnienia. Zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Z zaoferowanych przez powoda dowodów oraz niezaprzeczonych przez stronę przeciwną twierdzeń wynika, że pierwotny wierzyciel wypowiedział pozwanemu umowę, a następnie 11 kwietnia 2005 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) opiewający na kwotę 18.833,17 zł. Za zasadne należy uznać przyjęcie, że wypowiedzenie było skuteczne – pozwany sam wskazał okoliczność wypowiedzenia umowy. Roszczenie powoda uległo zatem przedawnieniu najpóźniej 11 kwietnia 2008 r., czyli przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie.

Powód nie wykazał, aby nastąpiły zdarzenia skutkujące przerwą biegu terminu przedawnienia. Do zdarzeń tych nie można zaliczyć ani złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, ani wszczęcia egzekucji sądowej. Powód jako fundusz sekurytyzacyjny nie może powoływać się na przerwę biegu terminu przedawnienia spowodowaną złożeniem wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu czy też wszczęcia egzekucji na podstawie takiego tytułu wykonawczego. W uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 Sąd Najwyższy orzekł, że „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).” Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w powołanej uchwale. Tym samym Sąd uznał, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

Powyższe uwagi w pełni odnoszą się do żądanych w sprawie należności ubocznych w postaci odsetek za opóźnienie, które – jako świadczenie okresowe - przedawniają się w terminie 3 lat. Podkreślenia wymaga tu jeszcze, że roszczenia o odsetki za opóźnienie przedawniają się odrębnie od roszczenia głównego, z tym jednak zastrzeżeniem, że z reguły nie później niż z upływem terminu przedawnienia roszczenia głównego. R. tej reguły ma charakter gwarancyjny, bowiem jeżeli roszczenie uboczne nie przedawniałoby się wraz z przedawnieniem roszczenia głównego, dłużnik dla obrony przed nieprzedawnionym roszczeniem ubocznym musiałby, ze względu na uzależnienie powstania roszczenia ubocznego od istnienia roszczenia głównego, wdać się w spór co do przesłanek roszczenia głównego, a to przekreślałoby znaczenie przedawnienia się roszczenia głównego (zob. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04).

Wobec okoliczności, że w niniejszej sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, od którego następnie zostały złożone zarzuty Sąd na mocy art. 496 k.p.c. w punkcie pierwszym wyroku uchylił nakaz zapłaty Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. sygn. akt I Nc 28728/10, a w punkcie drugim oddalił powództwo.

Wobec nieuwzględnienia powództwa o kosztach procesu orzeczono w myśl zasady finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Sąd obciążył kosztami poniesionymi przez pozwanego w całości powoda, jako stronę przegrywającą sprawę. Na koszty te złożyły się: opłata od zarzutów od nakazu zapłaty w kwocie 1342 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w kwocie 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Paweł Szymański

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.