Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

Protokolant: Michał Czerwiński

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2018 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Gminie M. G. – (...) Z. w G.

o zapłatę

I.  zasądza od Gminy M. G. – (...) Z. w G. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 5 017,09 zł (pięć tysięcy siedemnaście złotych dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od Gminy M. G. – (...) Z. w G. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 3338 zł (trzy tysiące trzysta trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1765/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 18 sierpnia 2016 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się zasądzenia od Gminy M. G. – (...) Z. w G. kwoty 5017,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że 10 stycznia 2014 r. K. D. jechał ulicą (...) w G., gdzie w wyniku złego stanu technicznego nawierzchni jezdni został uszkodzony samochód marki A. (...).

Powód dokonał naprawy uszkodzeń samochody. Koszt naprawy wyniósł 9364,72 zł.

Powód podniósł, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, zaś spór między stronami sprowadzał się do odmowy wypłaty odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów drugiej opony – z technicznego punktu widzenia opony należy wymieniać parami (obie na jednej osi), a pozwany niezasadnie twierdzi, że można było użyć używanej opony oraz, że wysokość bieżnika na obu oponach na jednej osi może być różna oraz uszkodzenia spojlera – pozwany podnosił, że nie udowodniono, aby został on uszkodzony w zdarzeniu z 10 stycznia 2014 r.

Uzasadniając wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia, powód wskazał również, że obok kwoty 4 056,08 zł, stanowiącej różnicę między wysokością rzeczywistych kosztów naprawy i wypłaconego przez pozwanego odszkodowania, tj. 5308,64 zł, dochodzi również skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od 11 lutego 2014 r. do 10 sierpnia 2016 r. i dochodzi od nich dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powód wskazał również, że z uwagi an zawarcie umów przelewu wierzytelności, przysługuje mu legitymacja czynna w procesie.

W odpowiedzi na pozew pozwany Gmina M. G. – (...) Z. w G. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował powództwo co do wysokości i wyjaśnił, że na skutek przeprowadzenia procedury likwidacji szkody wypłacono odszkodowanie w wysokości 5 308,64 zł. Rzeczoznawca dokonał weryfikacji faktury, a w konsekwencji wyliczona w ten sposób kwota stanowi adekwatne odszkodowanie i rekompensuje poniesioną szkodę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

10 stycznia 2014 r. w G. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego polegającego na tym, że na skutek wjechania w uszkodzoną nawierzchnię jezdni (dziurę), uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...), nr rej. (...). Droga ta pozostaje w zarządzie (...) G. –(...) Z..

dowód: okoliczności bezsporne, a ponadto zaświadczenie (...) K. G. – k. 28, zeznania świadka K. D. – k. 93-94

W wyniku zdarzenia drogowego, w przedmiotowym pojeździe uszkodzeniu uległy: spojler koła przedniego prawego, felga aluminiowa koła przedniego prawego. (...) wymagały obie przednie opony – na opony o takim samym bieżniku i stopniu zużycia wraz z zaworami.

Technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu wyniosły 9 364,72 zł.

Naprawę pojazdu wykonała (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P..

dowód: faktura – k. 30, zeznania świadka Ł. Z. – k. 77-78, częściowo – opinia biegłego L. A. – k. 105.

5 lipca 2016 r. pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. zawarta została umowa przelewu wierzytelności z tytułu szkody w samochodzie marki A. (...) z 10 stycznia 2014 r., której sprawcą była Gmina M. G. - (...) Z. w G., w wysokości 4056,08 zł.

dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto umowa przelewu wierzytelności – k. 13, zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 16.

Po zgłoszeniu szkody, Gmina M. G. – (...) Z. w G. uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał odszkodowanie w wysokości 5 308,64 zł. Nie uwzględnił natomiast w odszkodowaniu kosztów wymiany spojlera, a także powołał się na brak zasadności wymiany dwóch sztuk opon.

dowód: korespondencja stron – k. 31 – 34.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów w postaci wyżej wymienionych dokumentów, których autentyczność nie była w toku procesu kwestionowana, nie budziła również wątpliwości Sądu, a także zeznań świadka Ł. Z. i przesłuchania powoda, a ponadto, opinii biegłego L. A., jednakże z zastrzeżeniami opisanymi poniżej.

Stan faktyczny był między stronami w zasadzie niesporny. W szczególności nie była kwestionowana co do zasady odpowiedzialność pozwanego, a także legitymacja czynna powoda. Istota sporu sprowadzała się w niniejszej sprawie do oceny wysokości odszkodowania w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., a zatem technicznie i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu w zakresie wymiany spojlera przedniego oraz drugiej, nieuszkodzonej opony na przedniej osi.

Zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Jak wynika z opinii biegłego L. A., do technicznie i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu należało doliczyć koszty wymiany spojlera przedniego. W zakresie jednak przyjętych przez biegłego korekt za zużycie ogumienia, Sąd podziela w tej części zastrzeżenia do opinii przedstawione przez powoda. Należy podkreślić, że biegły wskazuje, iż nie należy ze względów bezpieczeństwa, stosować na tej samej osi opon o dużej różnicy w wysokości bieżnika (np. opon nowych z używanymi) (k. 112 opinii). Biegły wskazuje, że ze względu na ich różną przyczepność, zachowanie w zakrętach, drogę hamowania i podatności na występowanie zjawiska aquaplaningu. Biegły stanowczo podkreślił, że z uwagi na bezpieczeństwo użytkowników ruchu drogowego i osoby eksploatującej pojazd, wymiana dwóch opon na jednej osi jest uzasadniona. W tym zakresie zatem, stanowisko pozwanego było niezasadne i koszty wymiany obu opon na przedniej osi były celowe i mieściły się w granicach odszkodowania wyznaczonych przepisami art. 361 § 2 k.c.

Wątpliwości Sądu wzbudziło, jak wyżej wskazano, natomiast przyjęcie przez biegłego korekty 45% wartości opon. W tym miejscu wskazać należy na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. W przypadku odpowiedzialności deliktowej pozwanego, pogląd ten ma pełne zastosowanie w niniejszej sprawie. Z treści opinii biegłego L. A. nie wynikało, aby zamontowanie w spornym pojeździe opon nowych prowadziłaby do wzrostu wartości pojazdu. Należy także podkreślić, że pozwany, na którym zgodnie z regułami określonymi w przepisach art. 6 k.c. i 232 zd. 1 k.p.c., spoczywał ciężar udowodnienia, iż taki wzrost nastąpiłby, nie wykazał w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że opinii biegłego nie kwestionuje.

Reasumując, Sąd uznał, że koszty naprawy pojazdu powinny zostać ustalone zgodnie z opinią biegłego A., jednakże bez zastosowania niezasadnej w tym przypadku, korekty 45% za zużycie ogumienia.

Koszty naprawy pojazdu wynikające z opinii bez potrąceń wynosiły 9 187,30 zł (k. 115) i jedynie w niewielkim zakresie odbiegały od kosztów rzeczywiście poniesionych 9 364,72 zł. Dlatego też Sąd uznał, że powództwo w zakresie różnicy pomiędzy poniesionymi kosztami naprawy i dotychczas wypłaconym odszkodowaniem było zasadne i żądanie pozwu uwzględnił w całości.

Zasadne było również roszczenie powoda w zakresie odsetek za opóźnienie. Zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z przepisem art. 482 § 1 k.c., od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Z uwagi na powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda w zakresie odsetek skapitalizowanych odsetek za opóźnienie oraz dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za jego wynik, zgodnie z którą strona, która przegrała spór zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie, celowych kosztów dochodzenia swoich praw, na które złożyła się opłata sądowa od pozwu, wykorzystana część zaliczki na poczet kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, a także koszty zastępstwa procesowego określone w przepisach § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu w sprawie), a ponadto, na podstawie art. 186 § 2 k.p.c. koszty postępowania pojednawczego w sprawie I Co 44/14.

Sygn. akt I C 1765/16

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)