Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 908/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

SSO Jacek Witkowski

Protokolant

sekr. sądowy Monika Świątek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2018 r. w S.

odwołania H. B.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 20 października 2017 r. Nr (...)

w sprawie H. B.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o wysokość renty rolniczej

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 908/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20.10.2017 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego przyznał H. B. prawo do wypłaty części uzupełniającej renty rolniczej od dnia 01.10.2017 r.

Od decyzji tej odwołanie złożyła ubezpieczona H. B., która wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do części uzupełniającej renty rolniczej od 21.03.2017 r., gdyż w wymienionej dacie zaprzestała prowadzenia działalności rolniczej i w związku z tym spełniony został warunek określony w art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2016 r. poz. 277). Dlatego wypłata świadczenia w pełnej wysokości powinna być podjęta od 21.03.2017 r., a nie od 01.10.2017 r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, argumentując, iż zgodnie z art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 20.12.1990 r. prawo do świadczeń z ubezpieczenia lub jego wysokość ustala się ponownie na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu na zasadach określonych w przepisach emerytalnych. Ponadto pozwany KRUS powołał się na regulację prawną zawartą w art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z którego to przepisu wynika, że w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub jego wysokości, przyznane bądź podwyższone świadczenie wypłaca się od miesiąca, w którym to prawo powstało, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu. H. B. złożyła wniosek do organu rentowego w dniu 06.10.2017 r. o wznowienie wypłaty świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczona H. B. ur. (...) była uprawniona do renty rolniczej od 01.07.1992 r. (k. 16-17 a. r.). Część uzupełniająca świadczenia była zawieszona w 50% w początkowym okresie, a od 2004 r. w 100%. Przyczyną zawieszenia było prowadzenie działalności rolniczej. W dniu 06.10.2017 r. H. B. złożyła wniosek do organu rentowego o wznowienie wypłaty świadczenia w związku z przekazaniem gospodarstwa rolnego (k. 188 a. r.). Do wniosku ubezpieczona załączyła odpis aktu notarialnego z dnia 22.09.2015 r. o przekazaniu gospodarstwa rolnego synowi, a także kopię umowy dzierżawy z dnia 21.03.2007 r., na mocy której była dzierżawcą gruntu rolnego o powierzchni 14 ha (k. 192 a. r.). Umowa była zawarta na 10 lat. Ponadto H. B. złożyła oświadczenie przed organem rentowym, że nie jest właścicielem gruntów rolnych (k. 195 a. r.). Pozwany KRUS w związku z treścią złożonego wniosku oraz załączonym dokumentami wydał w dniu 20.10.2017 r. decyzję o przyznaniu ubezpieczonej prawa do części uzupełniającej renty rolniczej i jednocześnie ustalił wysokość świadczenia (k. 196 a. r.).

Na rozprawie ubezpieczona nie była obecna, a występujący w jej imieniu profesjonalny pełnomocnik popierał odwołanie, twierdząc, że przesłanki do przywrócenia świadczenia nastąpiły z końcem marca 2017 r., a ponadto stan zdrowia ubezpieczonej nie pozwalał jej na prowadzenie gospodarstwa rolnego (k. 11 a. s.). Pełnomocnik organu rentowego popierał dotychczasowe stanowisko procesowe.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie ubezpieczonej nie jest zasadne. Trafnie pozwany KRUS przywołał treść art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, iż prawo do świadczeń lub ich wysokość ustala się ponownie na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

W przedmiotowym stanie faktycznym bezsporne jest, iż ubezpieczona w dacie decyzji przyznającej prawo do renty rolniczej prowadziła działalność rolniczą jako właściciel gruntu rolnego o powierzchni powyżej 1 ha i z tego tytułu miała zawieszoną część uzupełniającą świadczenia w wysokości 100% od 2004 r. W 2007 r. była ponadto dzierżawcą gruntu rolnego o powierzchni 14 ha, zaś umowa dzierżawy zawarta była na 10 lat. W 2015 r. przekazała swoje gospodarstwo rolne synowi, zaś umowa dzierżawy kończyła się z dniem 21.03.2017 r. Ta ostatnia data jest zatem datą prowadzenia działalności rolniczej. Po jej zakończeniu ubezpieczona powinna była złożyć niezwłocznie wniosek do KRUS o podjęcie wypłaty zawieszonej części renty rolniczej, zgodnie ze wskazaną wyżej regulacją prawną. Pozwany organ nie miał wiedzy co do sytuacji ubezpieczonej w zakresie zarówno przekazania gospodarstwa rolnego synowi w 2015 r., jak i co do faktu dzierżawienia gruntów rolnych. Podkreślić należy, iż ubezpieczona była pouczana na decyzjach o uprawnieniach i obowiązkach spoczywających na świadczeniobiorcach, a także w przeszłości, tj. w 2001 r. toczyła ona spór sądowy z organem rentowym o wypłatę części uzupełniającej (a. r.). Zatem jej świadomość prawna powinna być wyższa niż przeciętnego rolnika co do skutków prawnych zaniechania złożenia wniosku do KRUS o podjęcie wypłaty świadczenia w części uzupełniającej.

Z tego względu podjęcie wypłaty świadczenia od dnia 01.10.2017 r. było zgodne z treścią art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o FUS, który to przepis stosuje się posiłkowo w sprawach z ubezpieczenia społecznego rolników.

Wobec powyższego odwołanie ubezpieczonej z mocy art. 477 14 § 1 kpc podlegało oddaleniu.