Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Ka 188/17

UZASADNIENIE

J. Z. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od dnia 29 września 2005 roku do dnia 05 października 2005 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, i będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania dla siebie kredytu na zakup samochodu osobowego marki V. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), złożył w dniu 04.10.2005 roku w (...) w Ł. wniosek o udzielenie kredytu w banku (...) S.A. na zakup w/w pojazdu w łącznej kwocie 52.560,45 PLN a celem uzyskania tegoż przedłożył nierzetelne, albowiem poświadczające nieprawdę co do zatrudnienia, zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości średnich dochodów wystawione 29.09.2005 roku na druku (...) przez firmę (...), stwierdzające zatrudnienie w tym podmiocie J. Z. (1) na okres od dnia 03 stycznia 2004 roku na czas nieokreślony, jako specjalista ds. eksportu z uposażeniem brutto 4.350 PLN, jak również przy ubieganiu się o kredyt przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, a mianowicie, iż jest faktycznym nabywcą w/w pojazdu, podczas gdy w rzeczywistości był jedynie osobą firmującą rzekomy zakup auta na polecenie członków zorganizowanej grupy przestępczej, a także, że pojazd nabył za pośrednictwem komisu (...), podczas gdy komis jedynie pozorował samą transakcję, która w rzeczywistości nie miała miejsca, jak również, że przedmiotem kredytu jest w/w pojazd, podczas gdy w rzeczywistości samochód ten uległ szkodzie całkowitej poza granicami kraju, jak również do zawarcia umowy kredytu przedłożył nierzetelne, gdyż nie obrazujące faktycznych operacji gospodarczych oraz podrobione dokumenty w postaci podrobionej przez inną osobę faktury VAT numer (...) z 05.10.2005 roku wystawionej na J. Z. (1), jako kupującego pojazd marki V. (...) o numerze VIN (...) z 2003 roku na kwotę 47.000 PLN, podrobionej przez inną osobę umowy komisu wystawionej na J. M. (1), wskutek czego zawarł umowę kredytu numer (...) z dnia 05.10.2005 roku, wprowadzając tym samym bank (...) S.A. w błąd co swej zdolności kredytowej, zamiaru spłaty kredytu, rzetelności i autentyczności przedłożonych dokumentów przedłożonych do jego udzielenia i faktycznego istnienia przedmiotu kredytu w dacie podejmowania decyzji kredytowej, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w bank w powyższej kwocie 52.560,45 PLN, tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.;

II.  w dniu 06 października 2005 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, wyłudził poświadczenie nieprawdy od pracowników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Ł., upoważnionych do wydania decyzji o rejestracji samochodu osobowego marki V. (...) o numerze VIN (...), przez podstępne wprowadzenie ich w błąd, albowiem wyraził zgodę na udostępnienie swoich danych osobowych do firmowania transakcji kupna tegoż pojazdu oraz jego zarejestrowania na swoje dane personalne a następnie - realizując zamiar zarejestrowania pojazdu - inna ustalona osoba podrobiła jego podpis na wniosku o zarejestrowanie w/w pojazdu z dnia 06 października 2005 roku, przedkładając tego dnia w Wydziale Komunikacji nierzetelne, gdyż nie obrazujące faktycznych operacji gospodarczych oraz sfałszowane dokumenty w postaci podrobionej umowy kupna - sprzedaży z dnia 03.10.2005 roku zawartej pomiędzy J. M. (2) a J. Z. (1), jako kupującym w/w pojazd za kwotę 9.000 PLN, jak również zostało przedłożone, poświadczające nieprawdę co do stanu technicznego pojazdu, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym numer (...) z dnia 05.10.2005 roku wystawione przez J. P. z Podstawowej (...), Ł., ul. (...), stanowiące badanie „zerowe", albowiem w dacie wystawienia tego dokumentu stan techniczny pojazdu uniemożliwiał dopuszczenie go do ruchu z uwagi na posiadane uszkodzenia, przy czym miał pełną świadomość powyższych okoliczności, w tym faktycznego stanu technicznego samochodu, wskutek czego doszło do zarejestrowania pojazdu w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł. za numerem rejestracyjnym (...), tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. i art. 273 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

III.  w dniu 25 października 2006 roku w Ł. w I Urzędzie Celnym oraz I Urzędzie Skarbowym Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, złożył odpowiednio - w I Urzędzie Celnym w Ł. wniosek o wydanie potwierdzenia zapłaty akcyzy oraz w I Urzędzie Skarbowym wniosek VAT - 24 o wydanie zaświadczenia potwierdzającego uiszczenie podatku od towarów i usług lub brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu, które to dokumenty dotyczyły samochodu marki F. (...) koloru szary o numerze VIN (...), przedkładając jednocześnie w tamtejszych urzędach podrobiony dokument w języku niemieckim, dotyczący rzekomego zakupu w/w pojazdu w dniu 23.10.2006 roku przez J. Z. (1) za kwotę 300 EURO od obywatela Niemiec B. T., mając pełną świadomość fałszerstwa dokumentu, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

J. K. został oskarżony o to, że:

IV.  w dniu 12 czerwca 2006 roku we W. i G., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki B. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego na terenie kraju zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny uniemożliwiał jakąkolwiek naprawę, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

A. J. (1) został oskarżony o to, że:

V.  w dniu 11 kwietnia 2006 roku we W., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie, iż pojazd marki B. o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego poza granicami kraju zdarzenia, a tym samym jego stan techniczny uniemożliwiał jakąkolwiek naprawę i dopuszczenie go do ruchu, przy czym wskutek wystawienia owego zaświadczenia doszło do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracowników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Ł., którzy na złożony pisemny wniosek o zarejestrowanie auta, przy którym to wniosku przedłożono wyżej wymienione zaświadczenie, dokonali za numerem rejestracyjnym (...) zarejestrowania wyżej wymienionego pojazdu na nazwisko D. O., wprowadzając samochód tym samym do obrotu prawnego na terenie kraju, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

M. B. (1) został oskarżony o to, że:

VI.  w dniu 21 sierpnia 2006 roku we Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki R. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego na terenie Francji w dniu 28 września 2005 roku zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

VII.  w dniu 14 września 2006 roku we Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki N. (...) o numerze VIN (...), spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto, sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu był w znacznym stopniu uszkodzony w wyniku wcześniejszego, zaistniałego na terenie Francji zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

VIII.  w dniu 26 października 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki F. (...) o numerze nadwozia (...), spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" albowiem ów pojazd 19 sierpnia 2006 roku został ujawniony na terenie Niemiec jako całkowicie spalony, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

IX.  w dniu 15 grudnia 2006 roku we Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki F. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego poza granicami kraju zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

A. S. (1) został oskarżony o to, że:

X.  w dniu 21 czerwca 2006 roku w ŁODZI, będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji i z tego tytułu pełniąc funkcję publiczną, przyjął korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 200 PLN w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, a mianowicie cytowanej wyżej normy Prawa o ruchu drogowym, wskutek wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), stanowiące badanie pierwsze pojazdu marki R. (...) o numerze VIN (...), w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż ów pojazd spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego na terenie Francji zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/ w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 228 § 1 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

XI.  w dniu 31 lipca 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji i z tego tytułu pełniąc funkcję publiczną, przyjął korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 200 PLN w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, a mianowicie cytowanej wyżej normy Prawa o ruchu drogowym, wskutek wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), stanowiące badanie pierwsze pojazdu marki H. (...), koloru czarnego o numerze VIN (...), w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż ów pojazd spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, a nadto sam samochód w dniu wystawienia nadmienionego dokumentu stanowił jedynie „wrak auta" w wyniku wcześniejszego, zaistniałego na terenie Niemiec zdarzenia drogowego, a tym samym jego stan techniczny w dacie wystawienia tego dokumentu uniemożliwiał dopuszczenie w/w pojazdu do ruchu, przy czym owo poświadczające nieprawdę zaświadczenie zostało następnie przedłożone w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł., tj. o czyn z art. 228 § 1 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

J. B. został oskarżony o to, że:

XII.  w okresie od dnia 25-07-2006 roku do dnia 02-08-2006 roku w Ł., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu uzyskania dla siebie kredytu na zakup samochodu osobowego marki H. (...) koloru czarnego o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), złożył w dniu 25-07- 2006 roku w (...) Bank S.A. wniosek o udzielenie kredytu na zakup w/w pojazdu, a celem uzyskania tegoż przedłożył nierzetelne i poświadczające nieprawdę co do zatrudnienia, a także podrobione przez inną ustaloną osobę, zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w firmie Z.U.T. (...)" stwierdzające jego zatrudnienie w tym podmiocie w okresie od dnia 01 maja 1998 roku na czas nieokreślony, jako kierownik produkcji z uposażeniem 4.900 PLN, jak również przy ubieganiu się o kredyt przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, a mianowicie, iż jest faktycznym nabywcą w/w pojazdu, podczas gdy w rzeczywistości był jedynie osobą firmującą rzekomy zakup auta na polecenie członków zorganizowanej grupy przestępczej, a także, że pojazd nabył za pośrednictwem komisu (...), podczas gdy komis jedynie pozorował samą transakcję, która w rzeczywistości nie miała miejsca, jak również, że przedmiotem kredytu jest w/w pojazd, podczas gdy w rzeczywistości samochód ten uległ wcześniej, wskutek zdarzenia zaistniałego poza granicami kraju, szkodzie całkowitej, a także do zawarcia umowy kredytu przedłożył nierzetelne, gdyż nie obrazujące faktycznych operacji gospodarczych dokumenty w postaci faktury VAT numer (...) z dnia 01.08.2006 roku wystawionej przez (...) na J. B. jako kupującego w/w pojazd za kwotę 105.000 PLN oraz faktury VAT FM 149/S/08/06 z dnia 01 sierpnia 2006 roku na kwotę 8.000 złotych wystawiona przez (...) CENTRUM S.C. A. M. (1), R. Ż. na M. W. jako kupującego pojazd, wskutek czego zawarł umowę kredytu numer F/00 ) (...) z dnia 02-08-2006 roku z (...) BANK S.A. na kwotę 96.157,54 PLN, wprowadzając tym samym bank w błąd co do swej zdolności kredytowej, rzetelności i autentyczności przedłożonych dokumentów i faktycznego stanu technicznego przedmiotu kredytu w dacie podejmowania decyzji kredytowej, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w bank w kwocie 96.157, 54 PLN, tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XIII.  w sierpniu 2006 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, wyłudził poświadczenie nieprawdy od pracowników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Ł., upoważnionych do wydania decyzji o rejestracji samochodu osobowego marki H. (...) koloru czarne 50 o numerze VIN (...), przez podstępne wprowadzenie ich w błąd, albowiem wyraził zgodę na udostępnienie swoich danych osobowych do firmowania transakcji kupna tegoż pojazdu oraz jego zarejestrowania na swoje dane personalne, po czym - realizując ów zamiar zarejestrowania pojazdu - za jego wiedzą i zgodą, inna ustalona osoba, będąca członkiem grupy podrobiła jego podpis na upoważnieniu do zarejestrowania samochodu wystawionym na nazwisko P. B. (1), wskutek czego został przedłożony w dniu 02.08.2006 roku w Wydziale Komunikacji w Ł. wraz z wnioskiem o zarejestrowanie pojazdu, nierzetelny gdyż nie obrazujący faktycznej operacji gospodarczej oraz podrobiony dokument w postaci umowy pokwitowanie numer 90/07/06 z dnia 01 sierpnia 2006 roku wystawionej na M. W. przez komis samochodowy P.P.T.H.U (...) Handel (...) na kwotę 105.000 PLN, jak również zostało przedłożone poświadczające nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie stanu technicznego pojazdu, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym w/w pojazdu numer (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, wystawione przez diagnostę A. S. (2) z (...) s.c. Podstawowa (...), Ł., ulica (...), stanowiące, tzw. badanie „zerowe", albowiem w dacie wystawienia tego dokumentu stan techniczny pojazdu uniemożliwiał dopuszczenie go do ruchu z uwagi na fakt, że uległ on szkodzie całkowitej poza granicami kraju, przy czym miął pełną świadomość powyższych okoliczności, w tym faktycznego stanu technicznego samochodu, wskutek czego doszło do zarejestrowania pojazdu w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł. za numerem rejestracyjnym (...), tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

XIV.  w dniu 03 października 2006 roku w Komisariacie I Policji w C., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w protokole przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i jednoczesnego przesłuchania w charakterze świadka, będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznał nieprawdę o przebiegu rzekomo dokonanej na swoją szkodę 03 października 2006 roku w C. przy ul. (...) kradzieży, poprzez włamanie, samochodu osobowego m-ki H. (...) o nr rej. (...), choć w rzeczywistości fakt taki nie miał miejsca, czego był w pełni świadom, zawiadamiając tym samym o niepopełnionym przestępstwie organ powołany do jego ścigania, tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k. i art. 238 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

XV.  w dniu 04 października 2006 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zgłosił ubezpieczycielowi pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) z polisy (...) S.A. Inspektorat K. serii i numer (...) wystawionej w zakresie AC na sumę ubezpieczenia 104.500 PLN brutto, obejmującą okres ubezpieczenia od 02.08.2006 roku do 01.08.2007 a dotyczącej w/w pojazdu, rzekomy fakt jego utraty, opisując okoliczności kradzieży auta zaistniałej rzekomo w dniu 03 października 2006 roku w C. przy ul. (...), przy czym miał pełną świadomość, że zdarzenie to nie zaistniało, czym usiłował wprowadzić (...) S.A. w błąd co do faktu zaistnienia tego zdarzenia i tym samym doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 104.500 PLN, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.;

XVI.  w dniu 03 listopada 2004 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu uzyskania kredytu przez A. M. (2) na zakup samochodu osobowego marki F. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...) 34PK, potwierdził rzekome zatrudnienie w prowadzonej przez niego firmie (...) kredytobiorcy A. M. (2) upoważnionemu przedstawicielowi (...) S.A. Oddział (...), składając jednocześnie podpis na sporządzonej przez tego przedstawiciela notatce z weryfikacji miejsca zatrudnienia A. M. (2), która to notatka stanowiła część dokumentacji kredytowej, w następstwie czego wprowadził bank (...) S.A. w błąd co do zdolności kredytowej A. M. (2) oraz rzetelności i autentyczności przedłożonych dokumentów i złożonych przez kredytobiorcę oświadczeń przy ubieganiu się o uzyskanie kredytu, albowiem miał pełną świadomość, że kredytobiorca ubiegając się o ów kredyt, przedłożył poświadczający nieprawdę co do zatrudnienia i sfałszowany, gdyż zawierający podrobiony jego podpis przez inną ustaloną osobę, będącą członkiem grupy, dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości średnich dochodów, stwierdzający, że jest zatrudniony w firmie P. P.H.U. (...) J. B. od dnia 04 listopada 2002 roku jako handlowiec z uposażeniem 4.700 PLN na umowę o pracę na czas nieokreślony, wskutek czego A. M. (2) zawarł umowę kredytu numer (...) z dnia 04.11.2004 roku na kwotę 27.058, 01 CHF stanowiącą równowartość ówczesnej kwoty 74.639, 52 PLN, na zakup w/ w pojazdu, wprowadzając tym samym w błąd w/w bank co do zdolności kredytowej A. M. (2) oraz rzetelności i autentyczności przedłożonych do udzielenia kredytu dokumentów i doprowadzając tym samym w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 74.639, 52 złotych, tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

XVII.  w dniu 24 maja 2005 roku w Ł., działając na polecenie innych ustalonych osób, będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej trudniącej się dokonywaniem oszustw kredytowych i ubezpieczeniowych, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu uzyskania kredytu przez I. O. na zakup samochodu osobowego marki M. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), potwierdził rzekome zatrudnienie w prowadzonej przez niego firmie (...) kredytobiorczyni I. O. upoważnionemu przedstawicielowi (...) S.A. Oddział Ł., składając jednocześnie podpis na sporządzonej przez tego przedstawiciela notatce z weryfikacji miejsca zatrudnienia I. O., która to notatka stanowiła część dokumentacji kredytowej, w następstwie czego, wprowadził bank (...) S. A. w błąd co do zdolności kredytowej I. O. oraz rzetelności i autentyczności przedłożonych dokumentów i złożonych przez kredytobiorczynię oświadczeń przy ubieganiu się o uzyskanie kredytu, albowiem miał pełną świadomość, że kredytobiorczyni ubiegając się o ów kredyt, przedłożyła poświadczający nieprawdę co do zatrudnienia, wystawiony przez inną ustaloną osobę, będącą członkiem grupy, dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości dochodów na druku (...) wystawiony przez firmę (...) J. B., stwierdzający, że I. O. jest tam zatrudniona od 01.04.2004 roku na czas nieokreślony jako kierownik ds. sprzedaży z uposażeniem 2.367 złotych, wskutek czego I. O. zawarła umowę kredytu numer (...) z dnia 24.05.2005 roku na kwotę 43.164, 84 PLN na zakup w/w pojazdu, wprowadzając tym samym w błąd w/w bank, co do zdolności kredytowej I. O. oraz rzetelności przedłożonych do udzielenia kredytu dokumentów i doprowadzając tym samym w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43.164,84 złotych, tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W. R. Ł. w Ł. z dnia 28września 2016 roku oskarżonego J. Z. (1) w miejsce czynów zarzucanych w punktach I. i II. uznano za winnego tego, że w okresie od 29 września 2005 r. do 6 października 2005r. w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, co do których materiał dowodowy wyłączono do odrębnego rozpoznania, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania dla siebie kredytu na zakup samochodu osobowego marki V. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), złożył w dniu 04.10.2005 roku w (...) w Ł. wniosek o udzielenie kredytu w banku (...) S.A. na zakup w/w pojazdu w łącznej kwocie 52.560,45 PLN a celem uzyskania tegoż przedłożył nierzetelne zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości średnich dochodów wystawione 29.09.2005 roku na druku (...) przez firmę (...), stwierdzające zatrudnienie w tym podmiocie J. Z. (1) na okres od dnia 03 stycznia 2004 roku na czas nieokreślony, jako specjalista ds. eksportu z uposażeniem brutto 4.350 PLN, jak również przy ubieganiu się o kredyt przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, a mianowicie, iż jest faktycznym nabywcą w/w pojazdu, podczas gdy w rzeczywistości był jedynie osobą firmującą rzekomy zakup auta dla członków zorganizowanej grupy przestępczej a także, że pojazd nabył za pośrednictwem komisu (...) podczas gdy komis jedynie pozorował samą transakcję, która w rzeczywistości nie miała miejsca, jak również, że przedmiotem kredytu jest w/w pojazd, podczas gdy w rzeczywistości samochód był uszkodzony, jak również do zawarcia umowy kredytu przedłożył nierzetelny, gdyż nie obrazujący faktycznych operacji gospodarczych dokument w postaci faktury VAT numer (...) z 05.10.2005 roku wystawionej na J. Z. (1) jako kupującego pojazd marki V. (...) o numerze VIN (...) z 2003 roku na kwotę 47.000 zł, wskutek czego zawarł umowę kredytu numer (...) z dnia 05.10.2005 roku, wprowadzając tym samym bank (...) S.A. w błąd co swej zdolności kredytowej, zamiaru spłaty kredytu, rzetelności przedłożonych dokumentów, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w bank w powyższej kwocie 52.560,45 PLN a następnie wyłudził poświadczenie nieprawdy od pracowników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Ł., upoważnionych do wydania decyzji o rejestracji samochodu osobowego marki V. (...) o numerze VIN (...), przez podstępne wprowadzenie ich w błąd, albowiem udostępnił swoje dane osobowe do firmowania transakcji kupna tegoż pojazdu oraz jego zarejestrowania i w celu użycia za autentyczny wyraził zgodę, aby P. B. (2) podrobił jego podpis na wniosku o zarejestrowanie w/w pojazdu z dnia 06 października 2005 roku, przedkładając tego dnia w Wydziale Komunikacji nierzetelny, gdyż nie obrazujący faktycznych operacji gospodarczych oraz podrobiony dokument w postaci umowy kupna - sprzedaży z dnia 03.10.2005 roku zawartej pomiędzy J. M. (2) a J. Z. (1), jako kupującym w/w pojazd za kwotę 9.000 PLN oraz poświadczające nieprawdę co do stanu technicznego pojazdu zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym numer (...) z dnia 05.10.2005 roku wystawione przez J. P. z Podstawowej (...), Ł., ul. (...), stanowiące badanie „zerowe”, wskutek czego doszło do zarejestrowania pojazdu w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł. za numerem rejestracyjnym (...), czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 273 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, a także uznano go za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie III. czynu, z tą zmianą w jego opisie, że oskarżony dopuścił się jego popełnienia działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, co do których materiał dowodowy wyłączono do odrębnego rozpoznania, czym wyczerpał dyspozycję art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzone kary jednostkowe Sąd na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. objął karą łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 1 roku, zobowiązując oskarżonego w tym okresie do informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

Oskarżonego J. K. w miejsce zarzucanego mu czynu uznano za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2006 roku we W., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki B. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres próby 1 roku. Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. K. grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda, na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. K. zakaz wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów i wystawiania zaświadczeń o przeprowadzeniu takich badań, a także potwierdzania przedmiotowego w dowodach rejestracyjnych na okres 1 roku, jak również na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny dzień zatrzymania w dniu 25 listopada 2009 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny.

Oskarżonego A. J. (1) w miejsce zarzucanego czynu uznano za winnego tego, że w dniu 11 kwietnia 2006 roku we W., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania
w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie, iż pojazd marki B. o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres próby 1 roku. Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. J. (1) grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda, a także na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny dzień zatrzymania w dniu 25 listopada 2009r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny; ponadto na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. J. (1) zakaz wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów i wystawiania zaświadczeń o przeprowadzeniu takich badań, a także potwierdzania przedmiotowego w dowodach rejestracyjnych na okres 1 roku.

Oskarżonego M. B. (1) w miejsce zarzucanych mu czynów uznano za winnego tego, że:

a. w dniu 21 sierpnia 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki R. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

b. w dniu 14 września 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki N. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

c. w dniu 26 października 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki F. (...) o numerze nadwozia (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

d. w dniu 15 grudnia 2006 roku w Ł., będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji, w wystawionym zaświadczeniu o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż pojazd marki F. (...) o numerze VIN (...) spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k. i 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

i przyjmując, że wszystkie czyny z punktów a., b., c. i d. stanowią ciąg przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat. Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 70 stawek dziennych po 30 złotych każda, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach 14 – 15 października 2008r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny, a także na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów i wystawiania zaświadczeń o przeprowadzeniu takich badań a także potwierdzania przedmiotowego w dowodach rejestracyjnych na okres 2 lat.

Oskarżonego A. S. (1) w miejsce zarzucanych mu czynów uznano za winnego tego, że:

a. w dniu 21 czerwca 2006 roku w Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji i z tego tytułu pełniąc funkcję publiczną, przyjął korzyść majątkową w kwocie 200 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, a mianowicie cytowanej wyżej normy Prawa o ruchu drogowym, wskutek wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), stanowiące badanie pierwsze pojazdu marki R. (...) o numerze VIN (...), w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie, iż ów pojazd spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 228 § 1 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

b. w dniu 31 lipca 2006 roku w Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc osobą upoważnioną do wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, stanowiącego w myśl art. 66 ustawy - Prawo o ruchu drogowym warunek dopuszczenia pojazdu do użytkowania oraz jego zarejestrowania w Wydziale Komunikacji i z tego tytułu pełniąc funkcję publiczną, przyjął korzyść majątkową w kwocie 200 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa a mianowicie cytowanej wyżej normy Prawa o ruchu drogowym, wskutek wystawienia zaświadczenia o badaniu technicznym z w/w dnia numer (...), stanowiące badanie pierwsze pojazdu marki H. (...), koloru czarnego o numerze VIN (...), w którym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie, iż ów pojazd spełnia warunki techniczne dopuszczające go do ruchu, podczas gdy owo zaświadczenie wystawił bez przeprowadzenia oględzin pojazdu, czym jednocześnie w zamiarze, aby inne osoby użyły w.w. dokumentu, ułatwił im popełnienie tego czynu, czym wyczerpał dyspozycję art. 228 § 1 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

i przyjmując, że oba czyny z punktu a. i b. stanowią ciąg przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat. Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 70 stawek dziennych po 30 złotych każda, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach 12 – 13 stycznia 2007 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny, na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów i wystawiania zaświadczeń o przeprowadzeniu takich badań a także potwierdzania przedmiotowego w dowodach rejestracyjnych na okres 2 lat, jak również na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej w kwocie 200 złotych uzyskanej w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie a. oraz 200 złotych uzyskanej w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie b.

Oskarżonego J. B. w miejsce czynów zarzucanych w punktach XII i XIII uznano za winnego tego, że w okresie od dnia 25-07-2006 roku do 2-08-2006 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, co do których materiał dowodowy wyłączono do odrębnego rozpoznania, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu uzyskania dla siebie kredytu na zakup samochodu osobowego marki H. (...) koloru czarnego o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), złożył w dniu 25-07-2006 roku w (...) Bank S.A. wniosek o udzielenie kredytu na zakup w/w pojazdu a celem uzyskania tegoż przedłożył nierzetelne zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w firmie Z.U.T. (...)" stwierdzające jego zatrudnienie w tym podmiocie w okresie od dnia 01 maja 1998 roku na czas nieokreślony, jako kierownik produkcji z uposażeniem 4.900 PLN, jak również przy ubieganiu się o kredyt przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, a mianowicie, iż jest faktycznym nabywcą w/w pojazdu, podczas gdy w rzeczywistości był jedynie osobą firmującą rzekomy zakup auta, a także, że pojazd nabył za pośrednictwem komisu (...), podczas gdy komis jedynie pozorował samą transakcję, która w rzeczywistości nie miała miejsca, jak również, że przedmiotem kredytu jest w/w pojazd, podczas gdy w rzeczywistości samochód ten uległ szkodzie całkowitej, a także do zawarcia umowy kredytu przedłożył nierzetelne, gdyż nie obrazujące faktycznych operacji gospodarczych dokumenty w postaci faktury VAT numer marża (...) z dnia 01.08.2006 roku wystawionej przez (...) na J. B., jako kupującego w/w pojazd za kwotę 105.000 PLN oraz faktury VAT FM 149/S/08/06 z dnia 01 sierpnia 2006 roku na kwotę 8.000 złotych wystawioną przez (...) CENTRUM S.C. A. M. (1), R. Ż. na M. W., jako kupującego pojazd, wskutek czego zawarł umowę kredytu numer (...) z dnia 02-08-2006 roku z (...) BANK S.A. na kwotę 96.157,54 PLN, wprowadzając tym samym bank w błąd co do swej zdolności kredytowej, rzetelności przedłożonych dokumentów i faktycznego stanu technicznego przedmiotu kredytu w dacie podejmowania decyzji kredytowej, doprowadzając tym samym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w bank w kwocie 96.157,54 PLN, a następnie w dniu 2-08-2006 roku wyłudził poświadczenie nieprawdy od pracowników Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Ł., upoważnionych do wydania decyzji o rejestracji samochodu osobowego marki H. (...) koloru czarnego o numerze VIN (...), przez podstępne wprowadzenie ich w błąd, albowiem udostępnił swoje dane osobowe do firmowania transakcji kupna tegoż pojazdu oraz jego zarejestrowania i w celu użycia za autentyczny wyraził zgodę, aby P. B. (2) podrobił jego podpis na upoważnieniu do zarejestrowania samochodu wystawionym na nazwisko P. B. (1), przedkładając przy tym nierzetelny, gdyż nie obrazujący faktycznej operacji gospodarczej dokument w postaci umowy pokwitowanie numer 90/07/06 z dnia 01 sierpnia 2006 roku wystawionej na M. W. przez komis samochodowy P.P.T.H.U (...) Handel (...) na kwotę 105.000 PLN, jak również zostało przedłożone poświadczające nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie stanu technicznego pojazdu, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym w/w pojazdu numer (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, wystawione przez diagnostę A. S. (1) z (...) s.c. Podstawowa (...), Ł., ulica (...), stanowiące, tzw. badanie „zerowe”, albowiem w dacie wystawienia tego dokumentu stan techniczny pojazdu uniemożliwiał dopuszczenie go do ruchu, wskutek czego doszło do zarejestrowania pojazdu w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta Ł. za numerem rejestracyjnym (...), czym wypełnił dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 272 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego J. B. uznano również za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XIV i XV, z tym, że przyjęto, że oskarżony dopuścił się ich popełnienia działając w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, co do których materiał dowodowy wyłączono do odrębnego rozpoznania i działał w okresie od 3 października 2006r. do 4 października 2006r. w C. i Ł., a nadto uzupełniając w odniesieniu do opisu czynu z punktu XIV, że złożone zeznania miały służyć za dowód w postępowaniu karnym, czym wyczerpał dyspozycję art. 233 § 1 k.k. i art. 238 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę 30 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych.

W miejsce czynów zarzucanych w punktach XVI i XVII uznano oskarżonego J. B. za winnego tego, że:

a. w dniu 03 listopada 2004 roku w Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania kredytu dla innej osoby i w zamiarze, aby inne osoby dokonały wyłudzenia kredytu bankowego na zakup przez A. M. (2) samochodu osobowego marki F. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...) 34PK, ułatwił im jego dokonanie w ten sposób, że potwierdził upoważnionemu przedstawicielowi (...) S.A. Oddział Ł. na notatce z weryfikacji miejsca zatrudnienia rzekome zatrudnienie w prowadzonej przez siebie firmie (...) kredytobiorcy A. M. (2) oraz autentyczność wystawionego dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości średnich dochodów, stwierdzającego, że A. M. (2) jest zatrudniony w firmie P. P.H.U. (...) J. B. od dnia 04 listopada 2002 roku jako handlowiec z uposażeniem 4.700 PLN na umowę o pracę na czas nieokreślony, na którym jego podpis został podrobiony przez P. B. (2), która to notatka stanowiła część dokumentacji kredytowej, w następstwie czego wprowadzono bank (...) S.A. w błąd co do zdolności kredytowej A. M. (2) oraz rzetelności i autentyczności przedłożonych dokumentów, w wyniku czego A. M. (2) zawarł umowę kredytu numer (...) z dnia 04.11.2004 roku i doprowadził tym samym w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 74.639,52 złotych, czym wyczerpał dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

b. w dniu 24 maja 2005 roku w Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uzyskania kredytu dla innej osoby i w zamiarze, aby inne osoby dokonały wyłudzenia kredytu bankowego na zakup przez I. O. samochodu osobowego marki M. (...) o numerze VIN (...) i rejestracyjnym (...), ułatwił im jego dokonanie w ten sposób, że potwierdził upoważnionemu przedstawicielowi (...) S.A. Oddział Ł. w notatce z weryfikacji miejsca zatrudnienia rzekome zatrudnienie w prowadzonej przez siebie firmie (...) kredytobiorczyni I. O. oraz rzetelność wystawionego dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości dochodów na druku (...) wystawionym przez firmę (...) J. B., stwierdzający, że I. O. jest tam zatrudniona od 01.04.2004 roku na czas nieokreślony, jako kierownik ds. sprzedaży z uposażeniem 2.367 złotych, która to notatka stanowiła część dokumentacji kredytowej, w następstwie czego wprowadzono bank (...) S.A. w błąd co do zdolności kredytowej I. O. oraz rzetelności przedłożonych dokumentów, w wyniku czego I. O. zawarła umowę kredytu numer (...) z dnia 24.05.2005 roku i doprowadziła tym samym w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43.164,84 złotych, czym wyczerpał dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

i przyjmując, że oba czyny z punktu a. i b. stanowią ciąg przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda. Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego J. B. wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, oraz na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce kar jednostkowych grzywny wymierzył oskarżonemu karę łączną 70 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych. Sąd na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 2 lat i na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres zatrzymania w dniach 11 – 19 stycznia 2007 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny.

Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa, tytułem zwrotu kosztów sądowych w części, kwoty: 250 złotych od oskarżonego J. Z. (1), 550 złotych od oskarżonego J. K., 550 złotych od oskarżonego A. J. (1), 790 złotych od oskarżonego A. S. (1), 790 złotych od oskarżonego M. B. (1) i 790 złotych od oskarżonego J. B., zwalniając oskarżonych w pozostałym zakresie od ich ponoszenia.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli: prokurator co do oskarżonych A. S. (1) i J. B., obrońcy oskarżonych A. J. (1), J. K. i J. Z. (1) oraz oskarżeni A. S. (1) i M. B. (1).

Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonych A. S. (1) i J. B. w części dotyczącej orzeczenia o karze i na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 71 § 1 k.k. poprzez jego niesłuszne zastosowanie przy orzekaniu kary grzywny wobec oskarżonego A. S. (1) w pkt 31 sentencji wyroku, podczas gdy podstawą orzeczenia kary grzywny winien być w tym przypadku art. 33 § 2 k.k.;

II.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. poprzez ich niesłuszne zastosowanie przy wymiarze kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego J. B. w pkt 38 i 39 sentencji wyroku, podczas gdy podstawą wymiaru kar łącznych w niniejszym przypadku winien być art. 91 § 2 k.k.

Prokurator wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec A. S. (1) w pkt 31 sentencji wyroku art. 71 § 1 k.k. oraz zmianę pkt 29 poprzez orzeczenie obok kary pozbawienia wolności kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 70 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej wymiaru kary łącznej orzeczonej wobec J. B. wskazanej w pkt 38 i 39 sentencji wyroku art. 85 k.k. i 86 k.k. i zastosowanie w ich miejsce art. 91 § 2 k.k.

Obrońca oskarżonych A. J. (1) i J. K. na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości co rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonych i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

a)  obrazę prawa procesowego tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. oraz w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. a polegającą na:

dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonych J. K. i A. J. (1) i zeznań świadków K. K. (1), P. B. (2) oraz D. O. z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów,

rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonych sprzecznie z zasadą in dubio pro reo, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i prawidłowa jego ocena wskazywała, iż wątpliwości takie istniały i że należy je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych J. K. i A. J. (1),

braku uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy ujawnionych w toku postępowania, a rzutujących na kwestię sprawstwa oskarżonych nie przyznających się do winy, podczas gdy prawidłowa analiza całości zgromadzonego materiału dowodowego (w tym wyjaśnień oskarżonych) nie dawała podstaw do przypisania oskarżonym popełnienia przez w/w wymienionych oskarżonych zarzucanych im czynów;

a)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegający na ustaleniu przez Sąd Rejonowy, iż konieczne jest zastosowanie wobec oskarżonego J. K. oraz A. J. (1) środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów i wystawianiu zaświadczeń o przeprowadzeniu takich badań, a także potwierdzania powyższego w dowodach rejestracyjnych, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie czynił zasadnym jego zastosowania wobec oskarżonych – jeśli uwzględnić ponad 10 letni okres czasu od daty zarzucanego czynu oskarżonym do daty wyrokowania i fakt, że przez ten okres czasu obaj oskarżeni nienagannie pracowali w zawodzie diagnosty, w szczególności brak było podstaw do podważenia rzetelności wystawianej przez nich dokumentacji technicznej pojazdów mechanicznych.

Obrońca oskarżonych A. J. (1) i J. K. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obu oskarżonych od zarzucanych im czynów oraz o przyznanie kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu J. K..

Obrońca oskarżonego J. Z. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, spowodowany jednostronną i selektywną oceną materiału dowodowego, dokonaną na niekorzyść oskarżonego J. Z. (1) z naruszeniem zasad wyrażonych w art. 4, 5 i 7 k.p.k., a polegający na:

1.  uznaniu, iż J. Z. (1):

a)  znał stan samochodu V. (...) w chwili zaciągania kredytu przed jego kupnem i wiedział, iż jest on uszkodzony, podczas gdy z materiału dowodowego wynika jedynie fakt poinformowania oskarżonego przez M. B. (2) o tym, iż samochód jest powypadkowy,

b)  działał z zamiarem osiągnięcia korzyści i uzyskał ją od głównych sprawców, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie wskazuje aby doszło do przekazania jakiejkolwiek korzyści majątkowej na rzecz J. Z. (1),

c)  posiadał świadomość, iż samochód jest nienaprawiony w momencie przedkładania do rejestracji dokumentów, a zwłaszcza zaświadczenia o stanie technicznym samochodu,

d)  posiadał świadomość, iż bierze udział w legalizowaniu innego samochodu niż V. (...) z 2006 roku;

1.  błędnej ocenie elementów przedmiotowych i podmiotowych czynu z art. 286 § 1 k.k., nierozważenia wszystkich okoliczności i ich wpływu na stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, iż w/w czyn zarzucany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi opisany w treści art. 286 § 3 k.k.

Obrońca oskarżonego J. Z. (1) na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 456 k.p.k. wniósł o uchylenie orzeczenia
o karze łącznej, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego czynu z pkt III oraz uznanie, iż czyn J. Z. (1) zakwalifikowany z art. 286 § l k.k. stanowi wypadek mniejszej wagi opisany
w treści art. 286 § 3 k.k., a w konsekwencji wydanie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie wobec J. Z. (1), ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Oskarżony A. S. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony jest winny przypisanych mu czynów oraz że oskarżony jest w stanie ponieść tak wysoką karę i koszty procesu, w sytuacji gdy okoliczności powyższe nie wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i co świadczy o rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Oskarżony A. S. (1) na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary łagodniejszej, a także o zwolnienie w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Oskarżony M. B. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony jest winny przypisanych mu czynów oraz że oskarżony jest w stanie ponieść tak wysoką karę i koszty procesu, w sytuacji gdy okoliczności powyższe nie wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i co świadczy o rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Oskarżony M. B. (1) na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary łagodniejszej, a także o zwolnienie w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd I instancji wnikliwie rozważył zgromadzony materiał dowodowy, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k., wykazując sprawstwo wszystkich oskarżonych i ujawniając na rozprawie wszystkie okoliczności mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zarówno przemawiające na korzyść oskarżonych, jak i przeciwko nim. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena przeprowadzonych dowodów, tj. wyjaśnień oskarżonych i zeznań przesłuchanych świadków, w tym K. K. (1), P. B. (2) oraz D. O., jak również licznych ujawnionych na rozprawie dokumentów, poczyniona została w sposób wszechstronny i obiektywny, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Zaskarżony wyrok należało uznać za poprawny zarówno pod względem oceny dowodów, weryfikacji i ugruntowania jego podstawy faktycznej, jak również oceny prawnej popełnionych czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym oraz zastosowanej wobec niech reakcji karnej.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do – jako dalej idących – apelacji wniesionych na korzyść oskarżonych.

Apelacja obrońcy oskarżonych A. J. (1) i J. K. okazała się całkowicie bezzasadna, a postawione w niej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie ma racji skarżący doszukując się obrazy prawa procesowego w zakresie dotyczącym art. 5 § 2 k.p.k., ponieważ w przedmiotowej sprawie nie ujawniły się żadne wątpliwości o nieusuwalnym charakterze, które wymagałyby rozstrzygnięcia w sposób wynikający z ustanowionej w powyższym przepisie zasady procesowej. Warto w tym miejscu przytoczyć tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie V KK 335/11, w której Sąd ten stwierdził, że „(…) dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć”. (LEX nr 1163975). Na gruncie niniejszej sprawy to nie Sąd miał wątpliwości, przeciwnie, w ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy pozwolił na poczynienie pewnych i jednoznacznych, a zatem nie budzących wątpliwości ustaleń. Zdaniem Sądu odwoławczego z oceną taką należy się zgodzić, natomiast wszelkie wątpliwości zgłaszane przez skarżącego zostały rozstrzygnięte w drodze dokonanej przez Sąd meriti swobodnej oceny dowodów. Koniecznym jest dostrzeżenie, że skarżący, podnosząc zarzut rozstrzygnięcia nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w żaden sposób wątpliwości takich nie wskazuje i nie argumentuje, jakie konkretnie wątpliwości powinny zostać poczytane na korzyść A. J. (1) i J. K., co najdobitniej dowodzi niesłuszności tego zarzutu. W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia również brak jest okoliczności stanowiących cokolwiek ponad polemikę z oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy, co stanowi podstawę dalszej części postawionego w apelacji zarzutu. Skarżący zarzuca Sądowi I instancji uchybienie przepisowi art. 7 k.p.k. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i zeznań przesłuchanych świadków została przeprowadzona w sposób poprawny, a wyciągnięte przez Sąd Rejonowy wnioski jako logiczne pozostają pod ochroną tegoż art. 7 k.p.k. Nie można stwierdzić, aby ocena ta była dowolna – w szczególności stanowiska takiego nie uzasadnia odmienne od Sądu przekonanie skarżącego co do wiarygodności poszczególnych dowodów. Sąd meriti w należyty sposób wyjaśnił motywy oparcia się na zeznaniach świadków oraz, przede wszystkim, dowodach z dokumentów, a ocena ta jest logiczna i zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również cech wybiórczości w analizowaniu materiału dowodowego. W szczególności na aprobatę zasługuje oparcie się na zeznaniach świadków K. K., M. S. i P. B. i przyznanie im waloru wiarygodności, gdyż nie mieli oni żadnego interesu w tym, aby pomawiać diagnostów o czyny przez nich niepopełnione a ich relacje są szczegółowe i korespondują ze sobą. Z zeznań w/w świadków jednoznacznie wynika, że oskarżeni J. i K. wystawiali zaświadczenia na podstawie samych dokumentów i że nie były im podstawiane samochody do oględzin. Sąd Rejonowy w oparciu o zebrany materiał dowodowy słusznie wykluczył możliwość, że oskarżeni byli wprowadzani w błąd przez podstawienie do oględzin innego samochodu tej samej marki i modelu i bardzo logicznie to uzasadnił. Sposób działania sprawców był taki, że w większości wypadków nie preparowali oni tzw. „bliźniaków” aut, a jedynie wytwarzali fałszywą dokumentację do celów ubezpieczeniowych przez fotografowanie przypadkowo znalezionych takich samych pojazdów po założeniu na nie posiadanych tablic rejestracyjnych lub komputerowym nałożeniu zdjęć tych tablic na zdjęcia obcego samochodu (m.in. k. 2705, k. 6716-17, k. 8513). Treść uzasadnienia wskazuje na to, że podstawą ustaleń faktycznych był całokształt okoliczności sprawy, zgodnie z wymogami stawianymi przez przepis art. 410 k.p.k., natomiast motywy rozstrzygnięcia zostały w sposób wyczerpujący opisane, wobec czego uczyniono zadość dyrektywom z art. 424 § 1 k.p.k. Zdaniem Sądu Okręgowego całkowicie oderwany od realiów przedmiotowej sprawy jest zarzut naruszenia przepisu art. 366 § 1 k.p.k., gdyż z protokołów rozprawy w żadnej mierze nie wynika, aby przewodniczący rozprawy uchybił swoim obowiązkom kierowania jej przebiegiem, natomiast wspomniana powyżej kompleksowa analiza materiału dowodowego świadczy o tym, że wszystkie istotne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione.

Przechodząc do zarzutu dotyczącego zastosowania wobec oskarżonych A. J. (1) i J. K. zakazu z art. 41 § 1 k.p.k. zważyć należy, że charakter popełnionych przez nich czynów dowodzi, że dopuszczali się oni rażących naruszeń obowiązków diagnosty, tak więc nie sposób uznać, aby oskarżeni mogli obecnie dalej bez przeszkód wykonywać powyższy zawód. Sąd Rejonowy należycie uzasadnił z czego wynika przekonanie o słuszności orzeczenia w/w środka karnego oraz przyczyny, dla których zdecydował się zróżnicować długość zakazu wobec poszczególnych oskarżonych. Zdaniem Sądu odwoławczego rozstrzygnięcie Sądu meriti jest prawidłowe i zasługuję na pełną aprobatę. Podkreślić należy, że znaczny upływ czasu od chwili zdarzenia i wykonywanie w tym okresie takich obowiązków samo w sposobie nie może przemawiać za niezasadnością stosowania tego środka karnego, ponieważ późniejsze – być może nienaganne wykonywanie czynności diagnosty nie neguje faktu, że A. J. (1) i J. K. w sposób rażący sprzeniewierzyli się swoim powinnościom, a środek karny ze swej istoty spełniać musi funkcję penalną, która wobec w/w jest niezbędna. Trzeba podkreślić, iż wystawianie zaświadczeń potwierdzających spełnienie przez pojazd warunków technicznych dopuszczających go do ruchu bez oględzin tego pojazdu i zbadania jego stanu technicznego stwarza (poza możliwością różnego rodzaju oszukańczych działań) także realne i poważne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego oraz środowiska naturalnego.

W świetle powyższego apelacja obrońcy oskarżonych A. J. (1) i J. K., jako niezasadna, nie mogła spowodować wzruszenia zapadłego orzeczenia w postulowanym przez skarżącego kształcie.

Przechodząc do apelacji obrońcy oskarżonego J. Z. (1) trzeba zauważyć, że postawione zarzuty są analogiczne do tych, które w swojej apelacji zawarł obrońca A. J. (1) i J. K.. Skarżący również kwestionuje poprawność zastosowania przepisów art. 5 i art. 7 k.p.k., a także dodatkowo art. 4 k.p.k., tyle tylko, że swój zarzut sformułował jako błąd w ustaleniach faktycznych wynikający z obrazy powyższych przepisów prawa procesowego. Sposób postawienia zarzutów nie wpływa na ocenę faktycznego występowania uchybień i w pełni aktualne pozostają wcześniejsze rozważania dotyczące apelacji obrońcy oskarżonych A. J. (1) i J. K.. Żadna z okoliczności wskazywanych przez skarżącego nie może zostać uznana za podważającą prawidłowość oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy i stanowią one jedynie wyraz polemiki z ustaleniami Sądu meriti. Wskazać należy, że ów Sąd w sposób gruntowny i staranny ocenił materiał dowody, natomiast tezy prezentowane przez obrońcę oskarżonego J. Z. (1) nie dają się uznać za prawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy w pełni podziela zapatrywania Sądu Rejonowego dotyczące pełnej świadomości J. Z. (1) co do charakteru podejmowanych działań, a co za tym idzie jego sprawstwa co do wszystkich przypisanych mu czynów. Koniecznym jest dostrzeżenie, że świadomość oraz wina wynikają m.in. z wyjaśnień złożonych przez samego oskarżonego, w związku z czym nie sposób uznać, aby J. Z. (1) nie miał wiedzy odnośnie charakteru przedsiębranych działań. Oskarżony wszak nigdy nie widział aut będących przedmiotem zarzutów, przy czym nie interesował się nawet tym, czy istnieją i w jakim są stanie. Wiedział, że M. B. (2) wciąż miał inne samochody i że miał „za dużo samochodów na siebie” i dlatego potrzebował jego pomocy. J. Z. (1) w pełni świadomie podpisywał przedłożone mu dokumenty bez zapoznawania się z ich treścią i zgodził się wystąpić w charakterze „słupa”. Znamiennym jest też fakt, że M. B. nie chciał wejść z J. Z. do banku w celu załatwienia kredytu, a jedynie wskazał mu urzędnika i okienko, w którym zostały złożone dokumenty. Na wiedzę oskarżonego o tym, w czym bierze udział, wskazują również depozycje P. B. oraz M. B. i K. K.. M. B. (2) w swoich zeznaniach (k. 12592, 7212, którym następnie nie zaprzeczył) jednoznacznie mówi, że J. Z. wiedział, że samochód V. (...) był wrakiem, który miał być zgłoszony jako skradziony. Z kolei P. B. (2) podał, że M. B. i J. Z. (znany mu pod pseudonimem (...)) znajdowali tzw. „słupy” do brania kredytów (k. 12637, 7462). K. K. wręcz określa J. Z. (1) mianem „słupa B.”, który nie interesował się dokumentami (k. 13407). Wobec powyższego wersja obrony o nieświadomym udziale J. Z. (1) w procederze przestępczym nie daje się obronić. Oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie i innych osób.

W odniesieniu do drugiego z postawionych zarzutów Sąd odwoławczy uznał, że w przypadku szkody w wysokości 52.560,45 złotych nie może być mowy o zakwalifikowaniu tego rodzaju czynu jako tzw. wypadku mniejszej wagi z art. 286 § 3 k.k. Wprawdzie rozmiar wyrządzonej szkody nie jest jedynym kryterium wpływającym na ocenę prawną czynu, nie mniej jednak przy tak dużej wartości mienia i braku znaczących i oczywistych okoliczności podmiotowych wpływających na korzyść oskarżonego nie można mieć wątpliwości, że czyn J. Z. (1) stanowił typ podstawowy przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w kumulatywnym zbiegu z art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 273 § 1 k.k. i art. 272 k.k.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego J. Z. (1) za prawidłowy i wobec niezasadności apelacji obrońcy oskarżonego utrzymał go w tej części w mocy, dokonując jedynie zmiany polegającej na wyeliminowaniu z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie 4. zwrotu „dla członków zorganizowanej grupy przestępczej”, zastępując go słowami „dla innej osoby”. Zmiana ta była konieczna, bowiem oskarżonemu J. Z. (1) nie przypisano świadomości odnośnie działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co wprost wynika z uzasadnienia wyroku – strona 63), tak więc zwrot taki nie mógł pozostawać w opisie popełnionego przez niego czynu.

Rozpatrując zbiorczo, z uwagi na tożsamość postawionych zarzutów, apelacje wniesione osobiście przez oskarżonych M. B. (1) i A. S. (1) trzeba zwrócić uwagę, iż nie zawierają one żadnych okoliczności, które nakazywałyby poddać pod wątpliwość ustalenia Sądu Rejonowego. Obaj oskarżeni w ramach wniesionego środka odwoławczego zaprzeczyli swojemu sprawstwu, a charakter tego zaprzeczenia ma charakter czysto polemiczny i jako taki nie daje podstaw do stwierdzenia błędu w rozumowaniu skutkującym dokonanymi ustaleniami faktycznymi. Poprawność przeprowadzonej oceny dowodów została już omówiona wcześniej, a ponowne przytaczanie tej samej argumentacji zdaniem Sądu odwoławczego byłoby niecelowe. Sprawstwo w/w oskarżonych zostało ustalone głównie na podstawie treści zeznań świadków K. K. i J. N., a niniejszy Sąd podziela opinię Sądu meriti o ich wiarygodności. K. K. (1) konsekwentnie wskazywał, że dawał J. N. (2) same dokumenty celem załatwienia zaświadczenia ze stacji diagnostycznej. Tak samo J. N. potwierdził, że nigdy nie podstawiał samochodu do badania, gdy zaświadczenie było potrzebne dla K. K.. Rozpoznał A. S. jako jednego z diagnostów, którym przekazywał pieniądze i dokumenty celem wpisania fikcyjnych badań. Wskazał też, że dokumenty i pieniądze przekazywał również m.in. M. B. (1) (k. 5930). W dacie wydania zaświadczeń samochody, których one dotyczyły, były zaś niezdolne do ruchu, całkowicie zniszczone lub mocno uszkodzone, spalone, ewentualnie już rozebrane na części. Jedynie w przypadku R. (...) zrobiono tzw. „bliźniaka”, jednak i w tym wypadku badanie techniczne potwierdzono bez podstawienia pojazdu na stację. Należy też podkreślić, że dla uznania oskarżonego A. S. (1) za winnego nie miałaby znaczenia okoliczność, gdyby rzeczywiście został poinformowany przez kolegę o przeprowadzeniu badania pojazdu, ponieważ nawet w takim przypadku nie miał on prawa potwierdzić przeprowadzenia badania własnym podpisem i kwalifikacja prawna czynu musiałaby pozostać niezmieniona.

Głębszego odniesienia się wymagają postawione zarzuty niewspółmierności orzeczonych kar oraz decyzja o obciążeniu oskarżonych kosztami postępowania w sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzone M. B. (1) i A. S. (1) kary 2 lat pozbawienia wolności i 70 stawek dziennych grzywny, przy zważeniu wszystkich okoliczności obciążających i łagodzących zachodzących wobec oskarżonych, nie są rażąco surowe. Sąd meriti dokładnie rozpatrzył wszelkie okoliczności sprawy przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, a z dokonaną oceną należy się zgodzić. Należy mieć na uwadze, że zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2014 r. w sprawie II AKa 72/14 „ zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut w kategorii ocen można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą. Nie sposób przyjąć, że kara wobec określonego sprawcy jest karą niewspółmiernie surową w sytuacji, gdy sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone”, LEX nr 1493773. Na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd meriti w sposób prawidłowy uwzględnił okoliczności popełnionych czynów, nie przekraczając przy tym granic swobodnej oceny dowodów oraz poprawnie zastosował przewidziane w art. 53 k.k. dyrektywy wymiaru kary. Sąd Okręgowy zważył ponadto, że wymierzone kary, przy uwzględnieniu wagi czynów przypisanych oskarżonym, nie są takimi karami, których w powszechnym odczuciu nie dałoby się zaakceptować ze względu na ich wysokość i dolegliwość. Tym samym należy uznać, że nie są to kary rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. Ocena taka jest w pełni zgodna ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Łodzi, który w wyroku z dnia 28 stycznia 2014 r. wydanym w sprawie II AKa 264/13 stwierdził, że „ na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”,
LEX nr 1425460. Sąd Okręgowy uznał za zasadną decyzję Sądu I instancji o obciążeniu M. B. (1) i A. S. (1) kosztami sądowymi w kwotach po 790 złotych, ponieważ zasadą jest, że osoba skazana powinna ponieść koszty, jakie powstały w związku z rozpoznaniem jej sprawy, a jednocześnie jak wynika z ustaleń tego Sądu, obaj oskarżeni osiągają dochody oraz dysponują majątkiem ruchomym oraz nieruchomym, wobec czego brak jest przesłanek do uznania, że nie są oni w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku dla swojego utrzymania. Sytuacja osobista i majątkowa, na którą powołują się we wniesionych apelacjach obaj oskarżeni nie daje podstaw do zmiany rozstrzygnięcia o kosztach sądowych, tym bardziej, że tezy oskarżonych nie zostały w żaden sposób udokumentowane. Można jedynie dodać, że w wypadku stwierdzenia niemożności ściągnięcia należności z tytułu kosztów sądowych - istnieje możliwość ich umorzenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do wzruszenia zapadłego wyroku co do oskarżonych M. B. (1) i A. S. (1).

Przechodząc do apelacji prokuratora wniesionej odnośnie oskarżonych A. S. (1) i J. B., Sąd odwoławczy uznał słuszność postawionych zrzutów obrazy prawa materialnego. Nie można mieć wątpliwości, że ciąg przestępstw oskarżonego A. S. (1) przypisany mu w punkcie 29 wyroku został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w rozumieniu przepisu art. 115 § 4 k.k., co wynika już z jego opisu, tak więc zgodnie z treścią art. 33 § 2 k.k. podstawą wymiaru kary grzywny powinien być ten właśnie przepis, natomiast powołanie przepisu art. 71 § 1 k.k. było błędne i stanowiło obrazę prawa materialnego. Uwadze Sądu Rejonowego uszło także, że skoro oskarżony J. B. dopuścił się dwóch ciągów przestępstw, to kara łączna wobec oskarżonego powinna zostać wymierzona na podstawie art. 91 § 2 k.k., a nie jak błędnie przyjęto w punktach 38. i 39. wyroku, na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Podkreślenia wymaga, że przepis art. 91 § 2 k.k. pozostał w niezmienionym brzmieniu od czasu popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Tym samym apelacja prokuratora, jako w pełni zasadna, spowodowała zmianę zaskarżonego orzeczenia we wnioskowanym kształcie.

Zakres i kierunek wniesionych apelacji pozwolił Sądowi odwoławczemu na naprawienie pozostałych dostrzeżonych uchybień zaskarżonego wyroku. Sąd zmodyfikował podstawy prawne skazania i wymiaru kary zawarte w punktach 24., 29., 35., 36. i 37 poprzez dodanie przepisu art. 4 § 1 k.k., ponieważ względniejsze dla sprawców były przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie popełniania czynów, za które nastąpiło skazanie w tychże punktach i jak wynika z treści wyroku – właśnie te przepisy Sąd Rejonowy zastosował.

W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy wobec poprawności rozstrzygnięć Sądu Rejonowego.

Ponieważ oskarżeni J. B. i J. K. w toku postępowania odwoławczego korzystali z pomocy obrońców wyznaczonych z urzędu, Sąd stosownie do treści § 4 ust. 3 i § 17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714 z dnia 2016.10.18) zasądził na rzecz adw. H. K. i adw. P. P. kwoty po 619,92 złotych.

O kosztach sądowych związanych z apelacją obrońców oskarżonych A. J. (1), J. K. i J. Z. (1) oraz oskarżonych A. S. (1) i M. B. (1), Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., uznając, że oskarżeni powinni zapłacić przynajmniej w części koszty postępowania odwoławczego związanego ze swoim udziałem, tj. oskarżony J. Z. (1) w wysokości 100 złotych, oskarżeni A. J. (2) i J. K. po 150 złotych, natomiast oskarżeni A. S. (1), M. B. (1) i J. B. w kwotach po 350 złotych, w pozostałej zaś części zwolnił ich od ponoszenia powyższych kosztów.