Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale prokuratora Bożeny Romańczuk

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 r.

sprawy K. S. s. B.

o wydanie wyroku łącznego

z powodu apelacji obrońcy skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 23 października 2017 r. sygn. akt III K 108/17

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. K. 147,60 złotych, w tym 27,60 złotych podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III.  Zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. S. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Okręgowego w Białymstoku z 26 sierpnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt III K (...), zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 25 marca 2015 r. o sygn. akt II AKa (...)za dwa przestępstwa:

a)  popełnione w nocy z 1 na 2 lutego 2012 r. z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

b)  popełnione w nieustalonym bliżej dniu lutego 2012 r. z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. Sąd orzekł łączną karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności.

2.  Sądu Rejonowego w Sokółce z 12 lutego 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K (...), za przestępstwo popełnione w 11 lutego 2014 r. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono obowiązek naprawienia szkody.

Sąd Okręgowy w Białymstoku, wyrokiem z 23 października 2017 r. w sprawie III K 108/17 na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 19 ust 1 ustawy z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 r. poz. 396) połączył opisane w punktach 1- szym i 2 - gim kary pozbawienia wolności i orzekł wobec skazanego łączną karę 8 lat pozbawienia wolności, w pozostałym zakresie wyroki pozostawił do odrębnego wykonania; zaliczył skazanemu okresy odbytych kar pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary łącznej.

Z treścią powyższego wyroku nie zgodził się obrońca skazanego, zaskarżając go w części dotyczącej orzeczonej kary łącznej i zarzucił rażącą surowość wymierzonej K. S. kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności w miejsce kar jednostkowych, która to kara została ukształtowana na zasadzie asperacji i jako taka nie odpowiada dyrektywom wymiaru kary łącznej oraz nie uwzględnia w należytym stopniu okoliczności dotyczących skazanego.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I poprzez orzeczenie wobec K. S. kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, ewentualnie zasady asperacji, jednakże w wymiarze znacznie niższym niż orzeczony przez sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja na uwzględnienie nie zasługuje.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby w sprawie zaistniała przesłanka z art. 438 pkt 4 k.p.k. Dokonana analiza rozstrzygnięcia, w tym przez pryzmat zarzutu apelacyjnego i argumentacji na jego poparcie, prowadzi do akceptacji zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy miał na uwadze/rozważał możliwe zasady łączenia kar jednostkowych tj. absorpcji, kumulacji, asperacji. Prawidłowo wykazał, że w ocenianej sytuacji prawnokarnej nie ma warunków, aby zastosować zasadę absorpcji, rozwiązanie skrajne. Odwołując się do poglądów doktryny i praktyki wskazał na zasadność zastosowania zasady asperacji, kładąc nacisk na istotny element kształtowania kary łącznej, a mianowicie związek przedmiotowy i podmiotowy. Sąd meriti wskazał, że im związek ten jest ściślejszy, tym bardziej przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im luźniejszy – ich kumulacja. Prawidłowo też Sąd meriti zinterpretował, jak należy oceniać związek przedmiotowy zbiegających się realnie przestępstw tj. według tożsamości lub podobieństwa dóbr naruszonych poszczególnymi przestępstwami oraz na podstawie zwartości czasowej i miejscowej ich popełnienia. Prawidłowo też wykazał rozumienie związku podmiotowego jako podobieństwa rodzaju winy i zamiarów. W przedstawionym rozumowaniu Sądu meriti, odnoszącym się stricte do realiów sprawy nie można dopatrzeć się, aby rozumował błędnie – vide: fragment odnoszący się do badania związku przedmiotowo- podmiotowego.

Z przesłanki dotyczącej zachowania się skazanego w zakładzie karnym skarżący chce wyprowadzić daleko idące, na korzyść skazanego, skutki tj. wyprowadzić wiodącą przesłankę dla określenia kary łącznej (na zasadzie pełnej absorbcji ewentualnie asperacji – jednakże zastosowanej w wymiarze znacznie szerszym niż to uczynił Sąd meriti).

Sąd I instancji prawidłowo określił, że opinia penitencjarna świadczy jedynie o tym, że skazany dobrze funkcjonuje w warunkach izolacji więziennej, zaznaczając słusznie, że bezproblemowe funkcjonowanie w warunkach więziennych powinno być normą i wcale nie skutkuje koniecznością znacznego obniżenia kary łącznej. Sąd rozważył to, że skazany bezkrytycznie wypowiada się na temat popełnionych przestępstw. Stwierdzenie Sądu meriti, że prognoza kryminologiczna skazanego jest dość niepewna jest oparte o analizę całej opinii penitencjarnej. Skarżący wyeksponował w uzasadnieniu skargi tylko to co jest korzystne z punktu widzenia skazanego, a pominął takie fakty jak to, że skazany odbywa karę w systemie zwykłym, deklaruje chęć pracy, ale jedynie odpłatnie, zaakceptował konieczność odbycia kary.

Sąd I instancji wskazał, a to podziela Sąd Apelacyjny, że zastosowanie zasady pełnej absorbcji prowadziłoby do nieuzasadnionego premiowania sprawcy, który popełnił wiele różnych przestępstw. Z kolei postulat wymierzenia kary łącznej z zastosowaniem zasady asperacji, ale w wymiarze znacznie niższym niż orzeczony przez Sąd I instancji, przy zbadanych prawidłowo kwestiach dotyczących wymiaru kary łącznej, sytuacji gdy wobec skazanego można by orzec karę łączną w zakresie od 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 9 lat pozbawienia wolności, prowadziłoby do ingerencji w treść rozstrzygnięcia wbrew regulacji z art. 438 pkt 4 k.p.k., w której mowa o rażącej niewspółmierności kary, przez co rozumie się nie każdą niewspółmierność kary, ale taką, która już na pierwszy rzut oka jest rażąco niewspółmierna – innymi słowy, niewspółmierna w sposób oczywisty.

Przedstawiona rzetelna analiza sytuacji skazanego pod kątem przesłanek orzekania o karze łącznej przekonuje Sąd odwoławczy o prawidłowości rozstrzygnięcia.

Nie znajdując zatem podstaw do zmiany wyroku w zakresie wnioskowanym przez autora apelacji, Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. K. K. wynagrodzenie za obronę z urzędu zgodnie § 4 ust. 1 i 3 i 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2016.1715).

O kosztach sądowych za II instancję orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., uznając, że sytuacja materialna skazanego w pełni uzasadnia zwolnienie go od tych kosztów.

HCz