Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 135/18

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko W. Ł.

o zapłatę 153 zł

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 29 listopada 2017r., sygn. akt I C 658/17

I.  oddala apelację,

II.  przyznaje r. pr. A. B. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy kwotę 147,60 zł, zawierającą należny podatek VAT, tytułem kosztów wynagrodzenia kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 135/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 listopada 2017r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej W. Ł. na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 153 zł wraz z odsetkami, orzekł o wynagrodzeniu kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej oraz o kosztach procesu.

W apelacji od powyższego wyroku pozwana zarzuciła: naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 77 ust. 4 ustawy Prawo przewozowe oraz przepisów postępowania: art. 233 § 1 i art. 98 kpc. Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz orzeczenie o kosztach procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja pozwanej nie ma uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy podziela w całości także argumentację rozważań uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, nie dostrzegając potrzeby jej powtarzania, a której to argumentacji zarzuty apelacji naruszenia tak prawa procesowego jak i materialnego, w żaden sposób nie podważają.

Przede wszystkim zatem akceptując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, za pozbawiony podstaw uznać należy zarzut apelacji dotyczący naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc. Przeprowadzona bowiem przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów jest prawidłowa i dokonana, wbrew stanowisku skarżącej, bez naruszenia wymogów przewidzianych w przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012r. I ACa 1482/11). Zarzutu takiej oceny dowodów nie można zaś w żadnym razie postawić Sądowi Rejonowemu, gdyż jak najbardziej trafnie Sąd ten uznał, wbrew stanowisku pozwanej, za udowodnione roszczenie strony powodowej, z przyczyn przez ten Sąd wskazanych, które Sąd Okręgowy także w całości akceptuje. Zatem za tym Sądem zauważyć należy, że zobowiązanie pozwanej do zapłaty wynika z wezwania do zapłaty wystawionego za bezbiletowy przejazd, przy czym wezwanie to zawierało szczegółowe dane osobowe pozwanej i zostało opatrzone jej podpisem, czego skarżąca nie kwestionowała.

Niezasadność powyższego zarzutu apelacji naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, implikowała przyjęcie wyżej wskazanej prawidłowości ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, a co z kolei dawało asumpt do przyjęcia zasadności żądania powódki, gdyż zupełnie pozbawiony podstaw, także z przyczyn wynikających z rozważań uzasadnienia Sądu Rejonowego, był również zarzut skarżącej naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 77 ust. 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984r. Prawo przewozowe (t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 1983). Uwzględniając bowiem treść tego przepisu, a także przepisów art. 75 ust. 1 i 2 oraz art. 77 ust. 1 powołanej ustawy, trudno jest odmówić racji Sądowi Rejonowemu, że skoro pozowana otrzymała wezwanie do zapłaty w dniu (...), to przewidziany w powołanych przepisach trzymiesięczny termin do realizacji wezwania rozpoczął bieg od tego dnia i upłynął z dniem (...)., a dopiero po jego upływie rozpoczął bieg roczny termin przedawnienia roszczenia strony powodowej (zob. też T. Szanciło Prawo przewozowe. Komentarz, 2008r. Wyd. Legalis). Gdy natomiast powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie w dniu (...), to tym samym nie mogło być mowy o przedawnieniu jej roszczenia, skoro na skutek tej czynności nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 kc).

Całkowicie chybiony jest również zarzut apelacji dotyczący zasądzenia od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego, w sytuacji gdy, jak podniosła skarżąca, nie była ona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, podczas gdy z uzasadnienia Sądu Rejonowego (...) jednoznacznie wynika jakie kwoty składały się na koszty procesu zasądzone od pozwanej i zasadniczą ich część stanowiło nie wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika strony powodowej, a uiszczona przez nią zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, w wysokości 147 zł ((...) i dowód przelewu z (...)).

Ze wskazanych zatem przyczyn podniesione przez stronę powodową w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego nie miały żadnego uzasadnienia, a tym samym apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych zatem względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację (pkt I), a o kosztach tytułem wydatków na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego w postępowaniu apelacyjnym (pkt II) orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016r., poz. 623 ze zm.).