Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Marek Zwiernik (spr.)

Sędziowie: SO Tomasz Korzeń

SO Ewa Michalska

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Symeryak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2018 roku w Gorzowie Wielkopolskim

sprawy z odwołania A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 2017 roku, sygn. akt IV U 131/17

Oddala apelację.

SSO Tomasz Korzeń SSO Marek Zwiernik SSO Ewa Michalska

VI Ua 4/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08.05.2017r znak (...) -W Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wskazując, iż stan zdrowia wnioskodawcy nie uzasadnia przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wnioskodawca wniósł odwołanie od ww. decyzji.

Wyrokiem z dnia 07.11.2017 r. wydanym w sprawie IV U 131/17 Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odwołanie oddalił.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykorzystał 182 dni zasiłku chorobowego do dnia 25.12.2016r, następnie przebywał na czteromiesięcznym świadczeniu rehabilitacyjnym od 26.12.2016r do 24.04.2017r.

Do organu rentowego wpłynął wniosek o ustalenie uprawnień do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego.

W wyniku przeprowadzonego badania Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26.04.2017r wskazała, iż brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Ubezpieczony był zatrudniony do 30.06.2017r. w Gminnej Spółdzielni (...).

W okresie od 24.04.2017r do 31.05.2017r przebywał na urlopie wypoczynkowym i otrzymał wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy.

Za okres od dnia 01.06.2017r do 30.06.2017r otrzymał wynagrodzenie za pracę.

Z wnioskodawcą została rozwiązana umowa o pracę z trzymiesięcznym wypowiedzeniem, które zostało skrócone o dwa miesiące, tj. lipiec i sierpień 2017r, za które to miesiące otrzymał odszkodowanie w wysokości 6875,16zł.

W okresie od 31.07.2017r wnioskodawca jest zarejestrowany w PUP, w tym z prawem do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 01.09.2017r.

Wnioskodawca przebył zawał mięśnia sercowego STEMI ściany dolnej leczony angioplastyką wieńcową z implantacją stentu DES do prawej tętnicy wieńcowej 27.06.2016r oraz zabieg operacyjny pomostowania tętnic wieńcowych 27.07.2016r. Przebyta operacja pomostowania tętnic wieńcowych wymaga przynajmniej jednego roku celem wygojenia się ran, zrośnięcia mostka i rehabilitacji po zawale i leczeniu operacyjnym, wnioskodawca rokował odzyskanie zdolności do pracy po dalszej rehabilitacji przynajmniej do 27.07.2017r.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 1999r., Nr 60, poz. 636 z późn. zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Z przepisu tego wyraźnie wynika, że warunkiem przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest dalsza niezdolność do pracy trwająca mimo wyczerpania zasiłku chorobowego oraz to, aby dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Zgodnie z artykułem 68.1.b. ustawy z 13 października 1998r r. o s.u.s. (Dz.U.09.205.1585.) ustalanie uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz ich wypłata należy do zakresu działania ZUS. Zakład stwierdza, czy zostały spełnione ustawowe warunki nabycia uprawnień do wnioskowanego świadczenia i w trybie artykułu 83.1.4. orzeka w tym przedmiocie w formie decyzji.

Zgodnie z postanowieniem SN z 13.01.1995 r., II URN 53/94, OSNAP 1995/13/164 w sprawie o wypłatę świadczenia rehabilitacyjnego konieczna jest opinia oceniająca istnienie przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia rehabilitacyjnego (art. 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 133 ze zm.).

Dlatego też zadaniem Sądu w niniejszej sprawie było zbadanie, czy zachodzą łącznie przesłanki wymienione w art.18 ust. 1 i 2 cyt. wyżej wskazanej ustawy – niezdolność wnioskodawcy do pracy po zakończeniu okresu zasiłku chorobowego oraz czy dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Na sporną okoliczność sąd dopuścił dowód z opinii sądowej biegłego kardiologa. Opinia biegłego ma bowiem na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r. , I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64). Specyfikacja oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Nadaje to pierwszorzędne znaczenie, przy tej ocenie, kryterium wiedzy biegłego.

W ocenie Sądu opinia sądowo-lekarska jest wyczerpująca, pełna i logiczna, a także odpowiada na pytanie Sądu zawarte w postanowieniu dowodowym. Opinia biegłego sądowego lekarza jest rzetelna, logiczna i przekonująca. Zawiera odpowiednią dawkę wiedzy fachowej odniesioną do konkretnego przypadku. Biegła przeprowadziła wywiad z wnioskodawcą, dokonała także szczegółowego badania przedmiotowego wnioskodawcy, zapoznała się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską. W wyniku badania jednoznacznie stwierdziła, że wnioskodawca po dniu 24.04.2017r był nadal niezdolny do pracy a dalsze leczenie i rehabilitacja przynajmniej do 27.07.2017r rokowałaby odzyskanie zdolności do pracy. Biegła wskazała, iż wnioskodawca przebył zawał mięśnia sercowego STEMI ściany dolnej leczony angioplastyką wieńcową z implantacją stentu DES do prawej tętnicy wieńcowej 27.06.2016r oraz zabieg operacyjny pomostowania tętnic wieńcowych 27.07.2016r. Przebyta operacja pomostowania tętnic wieńcowych wymaga przynajmniej jednego roku celem wygojenia się ran, zrośnięcia mostka i rehabilitacji po zawale i leczeniu operacyjnym, zdaniem biegłej wnioskodawca rokował odzyskanie zdolności do pracy po dalszej rehabilitacji przynajmniej do 27.07.2017r.

Wnioskodawca zgodził się z opinią biegłego, natomiast ZUS również zgodził się z opinią w sensie medycznym, lecz podniósł okoliczności dotyczące przesłanek wyłączających prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 12.1 zasiłek chorobowy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy, w których ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia, zaś zgodnie z art.12.2p.1 zasiłek chorobowy nie przysługuje również za okresy niezdolności do pracy przypadającej w czasie urlopu bezpłatnego. Okresy te wlicza się do okresu zasiłkowego, zaś zgodnie z art. 22 ww. ustawy do świadczenia rehabilitacyjnego stosuje się odpowiednio przepisy art. 11 ust. 4 i 5, art. 12, art. 13.ust. 1, art. 15 i art. 17. Zatem świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje za okres za który ubezpieczony zachowuje prawo do wynagrodzenia lub w czasie urlopu bezpłatnego. Za okres za który pracownik przebywa na urlopie wypoczynkowym pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas urlopu.

Analogicznie wypowiedział się SN w wyroku z dnia 8.10.2014r sygn. IIIUK14/14 wskazując, iż świadczenia z chorobowego ubezpieczenia społecznego mają rekompensować straty w uzyskiwanych dochodach, przeto niedopuszczalne jest pobieranie takich świadczeń w razie uzyskiwania dotychczasowych dochodów wynikających z kontynuowania przez ubezpieczonego działalności zarobkowej. Wystarczy więc, że ubezpieczony wykonuje „pracę zarobkową ”. Innymi słowy, wykonywanie przez ubezpieczonego pracy zarobkowej niezależnie od faktycznego stanu zdrowia stanowi samodzielną negatywną przesłankę prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. Jeżeli ubezpieczony w okresie choroby wykonuje pracę zarobkową na podstawie umowy o pracę, innej umowy cywilno -prawnej lub prowadzi własną działalność, to nie można mówić o niemożności zarobkowania. Skoro więc ubezpieczony ma możliwość zarobkowania i korzysta z tej możliwości, jego prawo do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego jest wyłączone. Powyższe rozważania można z całą pewnością odnieść do sytuacji, w której pracownik wprawdzie nie świadczy pracy w pewnym okresie i nie otrzymuje wynagrodzenia, ale uzyskuje wówczas inne świadczenia wynikające z zatrudnienia np. wynagrodzenie za czas urlopu czy odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia ( który zalicza się do stażu pracy, a pracownik nabywa prawo do odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za ten okres).

Skoro rolą zasiłku chorobowego ( świadczenia rehabilitacyjnego) jest rekompensata nieosiągniętych na skutek zachorowania zarobków, to jeśli, nawet pomimo niezdolności do pracy, pracownik będzie otrzymywał wynagrodzenie, to świadczenie rehabilitacyjne nie będzie mu przysługiwało.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 3.06.2008 roku (I UK 405/07) opubl. OSNP 2009/19-20/269) świadczeniem rehabilitacyjnym chroniona jest czasowa niezdolność do pracy. Jest to świadczenie, które ma na celu zapewnienie materialnego zabezpieczenia na okres prowadzonego nadal leczenia lub rehabilitacji. Świadczenie rehabilitacyjne, zapewniając pracownikowi środki utrzymania w okresie po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego, ale przed stwierdzeniem niezdolności do pracy uzasadniającej prawo do renty, jest więc swego rodzaju świadczeniem przejściowym pomiędzy zasiłkiem chorobowym a rentą, a jego zadaniem - zapewnienie w tym okresie ubezpieczonemu środków utrzymania. Stąd tego rodzaju ochrona ubezpieczeniowa nie przysługuje wówczas, gdy dana osoba w tym czasie, który jest jej jeszcze niezbędny do kontynuowania leczenia lub przeprowadzenia rehabilitacji jest materialnie zabezpieczona. Pogląd ten Sąd w pełni podziela. Tym samym datę krańcową prawa do świadczenia należy określić biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 KPC), uwzględniając okoliczności zaszłe po powstaniu prawa do świadczenia.

W związku z tym, iż w całym spornym okresie za który wg. opinii biegłego należałoby się wnioskodawcy świadczenie rehabilitacyjne, a więc do 27.07.2017r wnioskodawca otrzymywał bądź wynagrodzenie urlopowe, bądź wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia, to za ten okres świadczenie rehabilitacyjne mu nie służy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 477(14) § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku wniósł ubezpieczony zaskarżając go w i zarzucając:

1. Błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 22 w zw. z art 12 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa, która doprowadziła do nieuprawnionego rozszerzenia zasady, iż ubezpieczony pobierając wynagrodzenie w okresie korzystania z zaległego urlopu wypoczynkowego traci prawo do świadczenia rehabilitacyjnego podczas gdy:

- właściwa wykładnia naruszonego przepisu prowadzi do wniosku, iż okres korzystania z urlopu wypoczynkowego nie stanowi okresu niezdolności do pracy, w którym ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia.

- pracownik w okresie czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby w ogóle nie może rozpocząć urlopu wypoczynkowego w związku z czym urlop udzielany jest pracownikowi w innym terminie bądź przysługuje mu ekwiwalent za niewykorzystany urlop,

- przebywając na świadczeniu rehabilitacyjnym pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego zatem prawo do świadczenia rehabilitacyjnego oraz prawo do urlopu wypoczynkowego są świadczeniami równoległymi

2. Naruszenie art. art. 165 pkt. 1 k.p. poprzez jego nie zastosowanie a w konsekwencji' przyjęcie przez sąd I instancji, iż okoliczność pobierania wynagrodzenia przez ubezpieczonego w okresie niezdolności do pracy w związku z korzystaniem z urlopu wypoczynkowego stanowi przyczynę odmowy udzielenia świadczenia rehabilitacyjnego w sytuacji gdy dyspozycja naruszonego przepisu stanowi o zakazie udzielania pracownikowi urlopu wypoczynkowego w okresie czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby.

3. Naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233§1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego kardiologa specjalisty chorób wewnętrznych z dnia 7 września 2017r. czego skutkiem było oddalenie odwołania ubezpieczonego podczas gdy z dowodu biegłego sądowego jednoznacznie wynika, iż przebyta u ubezpieczonego operacja wymaga przynajmniej jednego roku świadczenia rehabilitacyjnego.

Wobec powyższego wnosił o: zmianę zaskarżonego wyroku oraz przyznanie ubezpieczonemu świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 25 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017r. oraz zasądzenie na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając apelację podał :

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 2017r. wydanym w sprawie Sygn. akt IV U 131/17, oddalone zostało odwołanie A. W. wniesione od Decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 8 maja 2017r. znak (...)-W odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.\

Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest okoliczność czy ubezpieczony w spornym okresie, po wyczerpaniu zasiłku chorobowego:

- był nadal niezdolny do pracy

- dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Wskazać należy, iż po wyczerpaniu czteromiesięcznego okresu świadczenia rehabilitacyjnego trwającego od 26 grudnia 2016r. do 24 kwietnia 2017r. ubezpieczony w dniach od 25 kwietnia 2017r. do 31 maja 2017r. przebywał na zaległym urlopie wypoczynkowym przysługującym mu za rok 2016r. w wymiarze 25 dni.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 22 wskazanej ustawy świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy, w których ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia. Z kolei zgodnie z art. 165 pkt. 1 k.p. pracownik nie może rozpocząć urlopu wypoczynkowego z powodu czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby a co za tym idzie wskutek świadczenia rehabilitacyjnego.

Powyższe przepisy zatem wzajemnie się wykluczają.

W piśmiennictwie wskazuje się, że w art. 12 ust. 1 ustawy ustawodawca ustanowił normę kolizyjną wskazującą, że w sytuacji gdy odrębne przepisy gwarantują prawo do wynagrodzenia, prawo do zasiłku chorobowego nie może zostać nabyte (I. Jędrasik- Jankowska, Pojęcia i konstrukcje prawne..,, s. 357). Jeśli zatem pracownik (ubezpieczony) za okres niezdolności do pracy zachowuje prawo do wynagrodzenia, nie przysługuje mu prawo do zasiłku chorobowego. Sytuacje takie będą zachodzić w razie uprawnienia do wynagrodzenia chorobowego, określonego w kodeksie pracy (dotyczy to m.in. art. 92§1 k.p.), czy uprawnienia do wynagrodzenia gwarancyjnego (służy niektórym grupom pracowników) lub wynagrodzenia w związku ze świadczeniem pracy w trakcie trwania niezdolności do pracy - patrz Agnieszka Rzetecka- Gil, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Komentarz Wydanie II.

Podkreślić należy, iż prawo do urlopu wypoczynkowego jest prawem przysługującym obok świadczenia rehabilitacyjnego i jako takie nie może zostać zaliczone do kategorii wymienionej w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa tj. okresów niezdolności do pracy za które pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia. Fakt przebywania pracownika na świadczeniu rehabilitacyjnym nie zwalnia pracodawcy z obowiązku wypłacenia mu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop z kolei okoliczność, iż pracownik otrzymał ekwiwalent za niewykorzystany urlop w okresie świadczenia rehabilitacyjnego nie obliguje pracownika do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wypłata ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wraz ze świadczeniem rehabilitacyjnym nie rodzi nawet obowiązku informowania o tym fakcie ZUS.

Ponadto jak wynika z Uchwały Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1995 r. (sygn. akt I PZP 10/95, OSNP 1995/18/228), w której stwierdzono, że pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego z dniem 1 stycznia danego roku, mimo że pozostając w stosunku pracy nie przepracował w tym roku kalendarzowym ani jednego dnia w związku z pobieraniem świadczenia rehabilitacyjnego. Zajęcie takiego stanowiska wynika z faktu, iż przy nabywaniu prawa do urlopu decyduje pozostawanie w stosunku pracy, a nie faktyczne świadczenie pracy (art. 152 i 153 § 2 kp).

Na marginesie wskazać należy, iż zgodnie z art. 161 k.p. zasadą jest, iż pracodawca jest obowiązany udzielić pracownikowi całości urlopu w roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo. Okoliczność, iż ubezpieczony nie wykorzystał prawa do

urlopu w roku w którym je nabył - 2016r. nie daje podstawy by okres ten mógł zostać zaliczony do kategorii wyłączającej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego (zgodnie z art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy). W przypadku urlopu wypoczynkowego, jeżeli pracownik nie może rozpocząć urlopu w ustalonym terminie z powodu czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby, pracodawca jest obowiązany przesunąć urlop na termin późniejszy, Natomiast niewykorzystaną część urlopu z powodu czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby pracodawca jest obowiązany udzielić w terminie późniejszym bądź wypłacić pracownikowi ekwiwalent za urlop (art. 165 i 166 k.p.).

Ubezpieczony z powodu swojej choroby utracił zatrudnienie.

Pracodawca wypowiedział ubezpieczonemu stosunek pracy z uwagi na utratę uprawnień do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku motywując to brakiem możliwości zatrudnienia na innym stanowisku. Po powrocie do pracy w dniu 1 czerwca 2017r. ubezpieczony przepracował jedynie 11 dni i została wypowiedziana mu umowa o pracę. Został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia.

Dowód: - Wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 31 maja 2017r.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż zgodnie z opinią biegłego kardiologa, specjalisty chorób wewnętrznych Lek. med. Z. B. z dnia 7 września 2017r. przebyta u ubezpieczonego operacja pomostowania tętnic wieńcowych wymaga przynajmniej jednego roku świadczenia rehabilitacyjnego celem wygojenia się ran, zrośnięcia mostka i rehabilitacji po zawale i po leczeniu operacyjnym.

Ubezpieczony spełnił zatem wszystkie przesłanki niezbędne dla przyznania świadczenia rehabilitacyjnego. Przede wszystkim wykazał, iż pomimo wykorzystania czterech miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego nadal był niezdolny do pracy a dalsze leczenie i rehabilitacja rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja była bezzasadna.

Sąd Okręgowy w całości akceptuje i uznaje za własne zarówno ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy.

Dlatego Sąd Okręgowy odniesie się wyłącznie do zarzutów apelacyjnych.

Nie potwierdził się zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 & 1 k.p.c. polegający na pominięciu dowodu z opinii biegłego kardiologa który potwierdził jego prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 27.07.2017 r.

Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż Sąd Rejonowy zaliczył opinię biegłego kardiologa w poczet materiału dowodowego uznając ją za wiarygodną. Odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z innych powodów niż brak niezdolności do pracy. Dlatego nie mogło dojść do naruszenia wskazanego w apelacji przepisu.

Zarzut naruszenia przepisu art. 165 pkt. 1 Kodeksu pracy poprzez jego niezastosowanie był również chybiony. Przypomnijmy, że przepis ten zawiera nakaz przesunięcia urlopu wypoczynkowego w razie niezdolności pracownika do pracy. Sąd I instancji tego przepisu nie stosował, ponieważ nie pozwalała na to sytuacja w jakiej znalazł się wnioskodawca po dniu 24 kwietnia 2017 r. Od dnia 25 kwietnia 2017 r. korzystał on bowiem z urlopu wypoczynkowego i nie zgłaszał pracodawcy, iż jest niezdolny do pracy. Gdyby ubezpieczony w dniu 25 kwietnia 2017 r. zamiast wniosku o urlop wypoczynkowy, złożył pracodawcy zaświadczenie o niezdolności do pracy, to pracodawca nie miałby jakichkolwiek podstaw prawnych do udzielenia mu urlopu wypoczynkowego. Tak jednak nie było i dlatego reguła z art. 165 & 1 k. p. nie miała w sprawie zastosowania.

Nieuzasadniony był zarzut naruszenia przepisu art. 12 ust 1 w związku z art. 22 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Apelujący argumentował w tym zakresie, iż ubezpieczony pobierający wynagrodzenie za okres korzystania z urlopu wypoczynkowego nie traci prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, albowiem prawo do urlopu wypoczynkowego jest prawem przysługującym obok świadczenia rehabilitacyjnego.

Było to stanowisko nietrafne albowiem za ten sam okres ubezpieczony nie może otrzymywać i wynagrodzenia za pracę i świadczenia rehabilitacyjnego.

Jak czytamy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2014 r. w sprawie III UK 14/14 rolą zasiłku chorobowego oraz analogicznie świadczenia rehabilitacyjnego jest rekompensata nieosiągniętych (utraconych) na skutek zachorowania zarobków (dochodów), tym samym, jeśli pomimo niezdolności do pracy, pracownik będzie otrzymywał wynagrodzenie - zarówno zasiłek chorobowy, jak i świadczenie rehabilitacyjne nie będą mu przysługiwały. Sąd Okręgowy pogląd ten podziela.

Z niekwestionowanych w apelacji ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy wynikało, iż ubezpieczony od dnia 25 kwietnia 2017 r. do dnia 31 maja 2017 r. pobierał wynagrodzenia urlopowe, od dnia 01 czerwca 2017 r. do dnia 30 czerwca 2017 r. otrzymywał wynagrodzenie za pracę, a od dnia 01 lipca 2017 r. do dnia 27 lipca 2017 r. uzyskał odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia.

Prawo do wynagrodzenia urlopowego wynika z art. 172. k. p. o treści: za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował.

Wynagrodzenie za pracę przysługuje pracownikowi na podstawie art. 80 k. p.

Za skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę przysługuje z kolei odszkodowanie o którym mowa w art. 36 ¹ k. p.

Z cytowanych wyżej przepisów wynikało jednoznacznie, iż za cały sporny okres w którym ubezpieczony nabyłby prawo do świadczenia rehabilitacyjnego tj. od 25 kwietnia 2017 r. do 27 lipca 2017 r. otrzymywał on wynagrodzenie przewidziane w Kodeksie pracy. Nie mógł zatem nabyć prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, ponieważ w okresie tym uzyskiwał dochody z tytułu stosunku pracy.

Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Ewa Michalska SSO Marek Zwiernik SSO Tomasz Korzeń