Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku H. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 21 września 2017 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżony wyrok i przyznaje wnioskodawcy H. C. (1) prawo do emerytury od dnia (...) roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy H. C. (1) kwotę 180,00 ( sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VU 1116/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 września 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy H. C. (1) prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 16 października 2017 roku wnosząc o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) w T. z /s w K. w okresie od 1 czerwca 1978 roku do 28 lutego 1987 roku na stanowisku kierowcy ciągnikowego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie w dniu 23 lutego 2018 roku pełnomocnik wnioskodawcy popierał odwołanie, a pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca H. C. (1), urodzony w dniu (...), złożył w dniu 3 sierpnia 2017 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat w tym 23 lata 8 miesięcy 27 dni okresów składkowych, 1 miesiąc i 14 dni okresów nieskładkowych oraz 2 lata 7 miesięcy i 9 dni okresów uzupełniających (rola).

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych 6 lat 9 miesięcy i 19 dni.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 czerwca 1978 roku do 28 lutego 1987 roku w (...) w T. z/s w K. na stanowisku kierowcy ciągnikowego.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 21 września 201 Ir. k. 42 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 7-8)

H. C. (1) był zatrudniony w okresie od 1 czerwca 1978 roku do 28 lutego 1987 roku w (...) w T. z siedzibą w K. w punkcie usługowym w B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze kierowcy ciągnikowego.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 28 lutego 1987 roku k.19 akt emerytalnych i k.l akt osobowych, umowa o pracę z dnia 1 czerwca 1978 roku k.5 akt osobowych , umowa o pracę z dnia 15 czerwca 1978 roku k.3 akt osobowych, akt osobowych,)

Spółdzielnia (...) T. z siedzibą w K. zajmowała się wykonywaniem prac rolniczych , transportem materiałów na własne potrzeby oraz w szerokim zakresie wykonywaniem usług transportowych na rzecz innych podmiotów. W Spółdzielni występował podział na kierowców ciągników (traktorzystów i kombajnistów), którzy w okresie od wiosny do jesieni pracowali wyłącznie w polu na traktorach ( ok . 4 osób) oraz tych, którzy przez cały rok wykonywali jako kierowcy ciągników wyłącznie prace w transporcie ( ok. 15 osób). Wnioskodawca H. C. (1) należał do grupy kierowców wykonujących pracę wyłącznie w transporcie przez cały okres zatrudnienia w Spółdzielni. Do innych prac nie był kierowany.

Prace transportowe H. C. wraz z innymi kierowcami ciągników wykonywał przy wykorzystaniu przyczep ciągnikowych. W ramach powierzonych mu czynności wnioskodawca wykonywał prace transportowe między innymi: na rzecz firmy (...) z siedzibą w W. przewożąc materiały budowlane ( piach, rury, drut, drewno ) oraz maszyny i narzędzia budowlane, jeżdżąc na odcinkach ok.20 km, na rzecz (...) Zakładów w J. przewoził złom do miejscowości C. k. C. pokonując w jedna stronę ok. 140 km, na rzecz Zakładów (...) w T. przewoził obornik do J. przez okres pół roku dwa razy w tygodniu, pokonując odległość ok. 130 km w jedną stronę. Woził także zboże do młyna w R. oraz w okolicach Ł..

Wnioskodawca przywoził również dla Spółdzielni nawozy z M. pod K., dla (...) materiały budowlane min. suporeksy z G. i ze stacji kolejowej węgiel, cement, wapno, nawozy sztuczne oraz rozwoził

węgiel dla szkół w powiecie (...) jak też dla zakładów i hoteli z terenu gminy T.. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zeznania świadka J. W. protokół rozprawy z dnia 23 lutego 2018 roku nagranie od minuty 1.28 do minuty 24.19, zeznania świadka A. S. protokół rozprawy z dnia 23 lutego 2018 roku nagranie od minuty 24.19, do minuty 4.20, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia23 lutego 2018 roku nagranie od minuty 42.30 do minuty 55.05)

(...) w T. nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm. ) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub

w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

1.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-lctni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace

w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w T. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych, tym bardziej, że sam organ rentowy zaliczył okres zatrudnienia wnioskodawcy od 1 czerwca 1978 roku do 28 lutego 1987 roku jako okres składkowy do ogólnego stażu pracy. Sporny pozostawał jedynie charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę u w/w pracodawcy.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w (...) w T. z/s w K.'ie w okresie od 1 czerwca

1978 roku do 28 lutego 1987 roku, Sąd oparł się na spójnych i wiarygodnych zeznaniach świadków: A. S. i J. W., a także zeznaniach wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że świadkowie pracowali w spornym okresie w tej samej Spółdzielni co wnioskodawca w charakterze kierowcy ciągnika, a zatem dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzą co do codziennych obowiązków wnioskodawcy. Z zeznań świadków wynika w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w (...) pracował jako kierowca ciągnika (traktorzysta). Należał do grupy kierowców , którzy przewozili ciągnikiem z przyczepą różne lądunki, materiały, surowce, zarówno na potrzeby Spółdzielni jak też na rzecz zewnętrzach podmiotów i nie zajmował się pracami polowymi. Zarówno świadkowie jak i wnioskodawca w sposób wyjątkowo szczegółowy i precyzyjny wskazali większość zakładów na rzecz których wykonywali usługi transportowe, wymieniając także przewożone ładunki. Sąd ocenił ich zeznania za wiarygodne i przekonywujące.

Dodać należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez wnioskodawcę.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia faktyczne , w ocenie Sądu Okręgowego, praca wnioskodawcy H. H. w okresie zatrudnienia w (...) w T. z/s w K. w okresie od 1 czerwca 1978 roku do 28 lutego 1987 roku na stanowisku kierowcy ciągnikowego, była pracą w transporcie wymienioną w wykazie A, dziale VIII, poz.3 załącznika do Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Kwalifikacji pracy wnioskodawcy w spornym okresie jako wykonywanej w szczególnych warunkach ocenianej przez pryzmat prac wymienionych w dziale VIII „w transporcie i łączności” nie stoi na przeszkodzie sam fakt, iż zatrudnienie w (...) z istoty swej odnosić należy do branży gospodarki wymienionej w dziale X wykazu A „ w rolnictwie i przemyśle rolno- spożywczym”, w którym to dziale nie jest wymieniona praca „kierowców ciągników”.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w dotychczasowym orzecznictwie Sąd Najwyższy przyjmował, że wyodrębnienie prac kwalifikujących do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym ma zasadniczo charakter stanowiskowo-branżowy. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości w oddzielnych działach oraz przypisanie poszczególnych stanowisk pracy do gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe. Konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Dlatego

konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi przemysłu ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym (wyroki Sądu Najwyższego z 19 maja 2011 r., III UK 174/10, z 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, z 16 czerwca 2009 r., I UK 20/09, z 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, z 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, z 19 maja 2011 r„ III UK 174/10).

Przytoczona zasada stanowiskowo-branżowego charakteru wyodrębnienia prac kwalifikujących do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym nie ma jednak charakteru absolutnego i w szczególnych okolicznościach sprawy można od niej odstąpić. Może się bowiem zdarzyć, że zakład pracy wykonywał także zadania całkowicie odpowiadające innemu działowi gospodarki (wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2014 r., I UK 337/13, z 25 marca 2014 r„ I UK 337/13, z 6 lutego 2014 r„ I UK 314/13, OSNP 2015 nr 5, poz. 66), a co za tym idzie, szkodliwość danego rodzaju pracy odpowiada szkodliwości pracy przyporządkowanej do innej branży. Decydujące w tym przypadku znaczenie ma to, czy pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych szkodliwych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu przemysłu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy w szczególnych warunkach (wyroki Sądu Najwyższego z 6 lutego 2014 r., I_UK 314/13, z 25 marca 2014 r„ I UK 337/13).

W wykazie A, dziale VIII - transport i łączność - wskazano na prace w transporcie (poz. od 1 do poz. 17) i łączności (poz. 18 do poz. 22). W ramach transportu wyodrębnia się dodatkowo prace związane z transportem: drogowym (poz. 1-3), wodnym (poz. 4-11), powietrznym (poz. 12) oraz na kolei (13-16). Zaprezentowana systematyka pozwala dostrzec, że do prac w transporcie zalicza się prace związane z kierowaniem pojazdami (np. prace kierowców ciągników, prace kierowców samochodów ciężarowych), ale także inne prace związane z przemieszczaniem się (przetransportowaniem) towarów albo osób (np. ciężkie prace załadunkowe, prace konduktorów wagonów sypialnych). Zatem nie tylko kierowanie pojazdem jest uważane za wykonywanie prac w transporcie, lecz także prace związane z przewożonym ładunkiem (poz. 1) albo prace związane z transportem (komunikacją) osób (poz. 14).

Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 sierpnia 2017 r., III UK 185/16), już wstępna lektura poszczególnych pozycji uwidacznia zaznaczenie odrębności przy pracy kierowców samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych (poz. 2) od stanowisk kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsiennicowych (poz. 3). Szkodliwość (uciążliwość) pracy nie powstaje w związku z samym faktem prowadzenia tych pojazdów, lecz z faktem prowadzenia ich przy uwzględnieniu specyfiki „technologii” pracy w transporcie i obciążeń psychofizycznych (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2016 r., II UK 512/15).

W kwestii oceny uprawnień traktorzysty do wcześniejszej emerytury, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m.in. w wyroku z dnia z dnia 23 stycznia 2018 r.II UK 655/16 . Legalis, według którego uprawnienie traktorzysty do emerytury jest oceniane przez pryzmat wykazu A, działu VIII, poz. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Ocenę tę muszą poprzedzać stanowcze ustalenia faktyczne, które pozwolą na stwierdzenie, że ubiegający się o emeryturę wykonywał (bądź nie) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności dające się zakwalifikować jako prace transportowe. Natomiast przełamanie podziału branżowego jest możliwe w oparciu o tożsame warunki pracy, które prowadzą do ziszczenia się wcześniejszego ryzyka emerytalnego. Chodzi więc o narażenie na taką samą ekspozycję czynników szkodliwych jak zatrudnieni w transporcie kierowcy ciągników i innych pojazdów transportowych, co determinuje ocenę warunków pracy jako szczególnych w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu.

W uzasadnienie powołanego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, że umieszczenie przez prawodawcę prac kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsiennicowych jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach właśnie w dziale VIII (poz. 3), a nie w innych działach wykazu A (np. w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym) musi być odnoszone do szczególnych warunków panujących w transporcie (w tym przypadku w transporcie drogowym). Dlatego szkodliwość i uciążliwość tych prac, w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej, należy wiązać ze specyfiką poruszania się w ruchu drogowym przez pojazdy o odmiennej w stosunku do „normalnych” uczestników tego ruchu charakterystyce (gabarytach i sposobie przemieszczania się), wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Tylko taki sposób rozumienia szczególnego charakteru prac w transporcie lądowym (drogowym) uzasadnia bowiem

umieszczenie prac wymienionych w poz. 3 w tym samym dziale gospodarki wraz z pracami wykonywanymi przez kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów (poz. 2). Z całą pewnością nie można natomiast utożsamiać warunków, w jakich owe prace mają być wykonywane, z warunkami towarzyszącymi pracom polowym (np. drgania, zapylenie, hałas, kontakt z środkami chemicznymi), zwłaszcza że prace te nie są przecież pracami transportowymi (nie polegają one na przewozie ludzi i ładunków), lecz typowymi pracami w rolnictwie polegającymi na orce, siewie, nawożeniu i zbiorach płodów rolnych z użyciem przypiętych do traktora maszyn rolniczych, realizowanymi poza drogami publicznymi, a przez to bez narażenia na zagrożenia charakterystyczne dla ruchu drogowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2017 r., I UK 45/16, oraz z dnia 5 maja 2016 r., III UK 131/15). Co więcej, prace połowę mają charakter sezonowy, więc i z tego punktu widzenia okresowe narażenie na czynniki charakterystyczne dla pracy traktorzysty w polu nie wyczerpuje przesłanki wykonywania pracy w warunkach szczególnych w sposób stały.

Podsumowując Sąd Najwyższy wskazał, iż przełamanie podziału branżowego jest możliwe w oparciu o tożsame warunki pracy, które prowadzą do ziszczenia się wcześniejszego ryzyka emerytalnego. Chodzi więc o narażenie na taką samą ekspozycję czynników szkodliwych jak zatrudnieni w transporcie kierowcy ciągników i innych pojazdów transportowych, co determinuje ocenę warunków pracy jako szczególnych w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, zwłaszcza dokonane w niej ustalenia faktyczne, należy w ocenie Sądu Okręgowego uznać, iż wnioskodawca w spornym okresie jako kierowcy ciągnika wykonywał pracę w transporcie wymienioną w wykazie A, dziale VIII poz. 3.

Nie ulega wątpliwości, iż przedmiotem działalności gospodarczej spółdzielni (...)w zdecydowanej większości było świadczenie usług w zakresie prac polowych dla rolnictwa i innego rodzaju usług wynikających z potrzeb środowiska wiejskiego. Jak wynika jednak z zeznań wnioskodawcy oraz świadków, (...) w T. z/s w K. , w spornym okresie, poza tymi usługami wykonywała prace transportowymi na własne potrzeby, przede wszystkim zaś świadczyła odpłatnie

usługi transportowe na rzecz innych podmiotów. Zakres prac polowych traktorzystów w tym okresie był zdecydowanie mniejszy, co wiązało się niewielkim zapotrzebowaniem rolników na te usługi ( poza praca kombajnistów), bowiem większość z nich posiadała wówczas własne ciągniki, a ci którzy ich nie posiadali przy pracach polowych korzystali z usług sąsiedzkich. W Spółdzielni tej wyodrębniona była część traktorzystów ( 15 osób), w tym wnioskodawca H. C. (1), którzy zajmowali się wyłącznie pracami transportowymi, oraz grupa kierowców ciągników ( 4 osoby ) którzy wykonywali prace połowę.

Jak wykazało postępowanie dowodowe wnioskodawca w całym spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jeździł ciągnikiem przewożąc różnego rodzaju ładunki na przyczepach podłączonych do ciągnika , poruszając się po drogach publicznych na równi z innymi uczestnikami ruchu drogowego. Długość pokonywanych tras była róża w zależności od zlecenia, jednakże czas na ich pokonanie z uwagi na niewielką prędkość osiąganą przez ciągnik, był stosukowo długi.

Mając na uwadze wskazane wyżej warunki oraz charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy należy przyjąć, iż wykonując tę pracę był on narażony na taką samą ekspozycję czynników szkodliwych jak zatrudnieni w transporcie kierowcy ciągników i innych pojazdów transportowych. Praca ta wymagała od wnioskodawcy przede wszystkim wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia a więc takiej samej sprawności psychofizycznej jaka jest wymagana od kierowców ciągników i innych pojazdów transportowych poruszającego się po drogach publicznych.

To zaś przesądza o zakwalifikowaniu pracy wnioskodawcy jako kierowcy ciągnika w spornym okresie do pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej.

Po doliczeniu spornego okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach uznanego przez organ rentowy wynoszącego 6 lat 9 miesięcy i 19 dni, wnioskodawca wykazał, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez łączny czas przekraczający 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł 25 lat, nie był członkiem OFE, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał H. C. (1) prawo do emerytury z dniem (...) roku tj. z pierwszym dniem miesiąca w którym złożył wniosek o emeryturę.