Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Pa 137/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Grzegorz Tyrka (spr.)

Sędziowie:

SSO Teresa Kalinka

SSR del. Anna Capik-Pater

Protokolant:

Ewa Gambuś

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017r. w G.

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

o odszkodowanie w związku z zakazem konkurencji

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 czerwca 2017 r. sygn. akt IV P 297/17

1)  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda następujące kwoty i za następujące okresy tytułem odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy:

a)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc październik 2015 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2015 roku do dnia zapłaty,

b)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc listopad 2015 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty,

c)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc grudzień 2015 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

d)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc styczeń 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

e)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc luty 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2016 roku do dnia zapłaty,

f)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc marzec 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty,

g)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc kwiecień 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 30 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty,

h)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc maj 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

i)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc czerwiec 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2016 roku do dnia zapłaty,

j)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc lipiec 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 30 lipca 2016 roku do dnia zapłaty,

k)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc sierpień 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2016 roku do dnia zapłaty,

l)  1 809,09 zł (tysiąc osiemset dziewięć złotych i dziewięć groszy) za miesiąc wrzesień 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2016 roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

2)  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że znosi wzajemnie koszty postępowania;

3)  oddala apelację w pozostałym zakresie;

4)  znosi wzajemnie koszty postępowania apelacyjnego.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Grzegorz Tyrka (spr.) (-) SSO Teresa Kalinka

Sędzia Przewodniczący Sędzia

VIII Pa 137/17

UZASADNIENIE

Powód M. B. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. po 3 873,08 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami od każdej raty, od 24-go dnia każdego miesiąca za dany miesiąc do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy za okres od października 2015 roku do września 2016 roku oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podano, że powód był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę na stanowisku specjalisty do spraw handlowych z prawem do minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego przepisami prawa pracy. Dnia 1 kwietnia 2014 roku strony zawarły aneks do umowy o pracę, zgodnie z którym powodowi powierzono stanowisko koordynatora projektu inwestycyjnego z miesięcznym wynagrodzeniem za pracę w wysokości 15 492,35 zł. Nadto, strony zawarły umowę o zakazie konkurencji. Zgodnie z postanowieniami tej umowy zakaz konkurencji obowiązywał powoda przez okres roku po ustaniu stosunku pracy; natomiast pozwana zobowiązała się do wypłaty miesięcznego odszkodowania w wysokości po 25% wynagrodzenia za pracę, tj. 3 873,08 zł. Stosunek pracy powoda uległ rozwiązaniu bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 k.p.). Pozwana odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania, powołując się na § 6 umowy o zakazie konkurencji, zgodnie z którym w przypadku rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 k.p. umowa ulega rozwiązaniu, zaś pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie z tytułu powstrzymania się od zakazu konkurencji, natomiast zakaz ten nadal obowiązuje. Powód podał, że § 6 umowy o zakazie konkurencji jest nieskuteczny, bowiem narusza przepisy art. 8 k.p. oraz art. 101 2 § 2 k.p. Powód podał, że skoro powstrzymał się od działalności konkurencyjnej, to posiada prawo do odszkodowania. Powód dodał, że skoro stosunek pracy ustał z dniem 23 września 2015 roku, to pozwana winna była wypłacać miesięczne raty odszkodowania z umowy o zakazie konkurencji do 23-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 23 października 2015 roku.

Powód określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 46 477 zł.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podano, że roszczenie powoda jest niezasadne. Strony w umowie o zakazie konkurencji, korzystając ze swobody umów postanowiły, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, powodowi nie będzie przysługiwało odszkodowanie w związku z zakazem konkurencji po ustaniu stosunku pracy (§ 6 umowy). Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia 25 sierpnia 2015 roku. Po powrocie do pracy, pozwana wypowiedziała powodowi warunki pracy i płacy, a następnie z dniem 23 września 2015 roku rozwiązała z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 k.p.). Wyrokiem z dnia 2 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w G. w sprawie (...) na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu I instancji, zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo. Skoro pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę w trybie natychmiastowym z winy pracownika, to powodowi nie przysługuje odszkodowanie przewidziane w umowie o zakazie konkurencji. Pozwana dodała, że umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy jest umową rodzajowo inną, niż umowa o pracę, a odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem za pracę, lecz ekwiwalentem za gotowość od powstrzymania się od działalności konkurencyjnej. Nadto, do umowy o zakazie konkurencji mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, dotyczące swobody umów (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 grudnia 2013 roku w sprawie V CSK 30/13 i z dnia 19 listopada 2015 roku w sprawie IV CSK 804/14). Pozwana dodała, że skoro pracodawca nie wypłacił pracownikowi ani jednej raty odszkodowania, to zakaz ten ustał z mocy prawa (art. 101 ( 2 )§ 2 k.p.). Pozwana zakwestionowała także sposób obliczenia wysokości odszkodowania. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia 25 sierpnia 2015 roku. Skoro powód przed ustaniem stosunku pracy przebywał na zwolnieniu lekarskim, to podstawę obliczenia odszkodowania nie może stanowić wartość wynagrodzenia ustalonego w aneksie do umowy o pracę, tj. 15 492,35 zł. Pozwana dodała, że strony nie ustaliły, iż odszkodowanie będzie wypłacane w miesięcznych ratach. Pozwana zwróciła uwagę, że powód nie posiadał żadnych szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pozwaną na szkodę.

Powód w piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2017 roku podał, że stanowisko pozwanej, zgodnie z którym § 6 umowy o zakazie konkurencji jest zgodny z zasadami prawa pracy, jest niezasadne. Powód zwrócił uwagę, że pozwana powołała się na stanowisko Sądu Najwyższego, które dotyczy konkurencji między podmiotami gospodarczymi a nie zakazu konkurencji w prawie pracy. Powód nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanej, że ustanie zakazu konkurencji skutkowało wzajemnym wygaśnięciem roszczeń, w tym roszczeń pracownika. Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, powód podał, że ustanie obowiązywania zakazu konkurencji dotyczy tylko zobowiązania, jakie przyjął na siebie pracownik w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, a nie zobowiązania pracodawcy do wypłaty odszkodowania (wyrok z dnia 12 marca 1999 roku, w sprawie I PKN 35/99). Umowne odszkodowanie ryczałtowe przysługujące pracownikowi przez uzgodniony okres obowiązywania zakazu konkurencji ma charakter wypłaty gwarancyjnej i wymaga jedynie wykazania, że pracownik powstrzymał się od działalności konkurencyjnej (wyrok z dnia 7 lipca 2000 roku, w sprawie I PKN 731/99). W razie niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta, a pracownik zachowuje roszczenie o odszkodowanie (uchwała z dnia 11 kwietnia 2001 roku, w sprawie III ZP 7/01). Powód nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanej w zakresie obliczenia wysokości odszkodowania. Powód podał, że określenie w umowie o zakazie konkurencji 25% wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy oznacza, że – w razie wystąpienia urlopu bezpłatnego pod koniec zatrudnienia – okres ten jest liczony wstecz od ostatniego dnia, za który wypłacono pracownikowi wynagrodzenie, i odpowiada długości okresu, na jaki strony zawarły klauzulę konkurencyjną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 roku, w sprawie I PK 25/14). Powód dodał, że po zawarciu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy pracodawca nie może powoływać się na to, że pracownik nie miał dostępu do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2001 roku, w sprawie I PKN 402/00).

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Z. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2 700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W pisemnym uzasadnieniu Sąd Rejonowy podał, że powód był zatrudniony u pozwanej od dnia 14 maja 2010 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku specjalisty do spraw handlowych. W dniu 1 kwietnia 2014 roku strony podpisały aneks do umowy o pracę, zgodnie z którym powodowi powierzono stanowisko koordynatora projektu inwestycyjnego i ustalono nową wysokość wynagrodzenia za pracę, tj. 15 492,35 zł. Strony zawarły także umowę o zakazie konkurencji dnia 1 kwietnia 2014 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony umowy o zakazie konkurencji uzgodniły, że w czasie trwania zatrudnienia powód nie może podejmować jakiejkolwiek działalności konkurencyjnej wobec pozwanej ani świadczyć pracy na rzecz jakiegokolwiek innego podmiotu. Powód ma zakaz ujawniania komukolwiek tajemnicy handlowej przedsiębiorstwa, na którą składają się informacje o kontrahentach, warunki ofert, upusty które stosuje pozwana (§ 1 umowy). Pozwana zobowiązała się do uiszczania na rzecz pracownika comiesięcznego wynagrodzenia z tytułu ustanowionego zakazu konkurencji w kwocie 2 000 zł (§ 2 umowy). Strony uzgodniły także, że zakaz konkurencji obowiązuje w okresie roku od dnia zakończenia stosunku pracy, a pozwana zobowiązała się do wypłacania 25% kwoty określonej w niniejszej umowie ewentualnie wyższej w razie anektowania umowy o zakazie konkurencji w zakresie wynagrodzenia (§ 5 umowy). Strony ustaliły dodatkowo, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 k.p. umowa ulega rozwiązaniu, zaś pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie z tytuły powstrzymywania się od zakazu konkurencji, natomiast zakaz ten nadal go obowiązuje (§ 6 umowy).

Sąd Rejonowy ustalił, że zarówno aneks do umowy o pracę, jak i umowę o zakazie konkurencji przygotował pełnomocnik pozwanej. Strony przed podpisaniem umowy o zakazie konkurencji przeczytały ją i nie zgłosiły żadnych uwag.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z dniem 23 września 2015 roku z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegających na umyślnym wykorzystaniu zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego celem, jakim było odzyskanie zdolności do pracy, poprzez czynne wykonywanie pracy i wspomaganie działalności gospodarczej związanej z prowadzeniem sklepów spożywczych sieci (...) zarejestrowanych na żonę. Wyrokiem z dnia 28 października 2016 roku w sprawie IV P 1245/15 Sąd Rejonowy w Zabrzu przywrócił powoda do pracy u pozwanej; natomiast Sąd Okręgowy w G. na skutek apelacji pozwanej, wyrokiem z dnia 2 marca 2017 roku w sprawie (...) zmienił powyższy wyrok w całości w ten sposób, że powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo oparte na umowie o zakazie konkurencji, tj. o odszkodowanie za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy, nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy podał, że istota sporu sprowadzała się do wykładni § 6 umowy o zakazie konkurencji. Pozwana uznała, że skoro z powodem rozwiązano umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 k.p.), to została zwolniona z obowiązku wypłaty odszkodowania. Powód stanął na stanowisku, że § 6 umowy jest sprzeczny z przepisami prawa pracy (art. 8 k.p., art. 101 2 § 2 k.p.). W ocenie powoda ustanie obowiązywania zakazu konkurencji dotyczy tylko zobowiązania, jakie przyjął na siebie pracownik w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, a nie zobowiązania pracodawcy do wypłaty odszkodowania.

Sąd Rejonowy uznał, że § 6 umowy o zakazie konkurencji, w zakresie jakim powoduje jej rozwiązanie w przypadku rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z pracownikiem na podstawie art. 52 § 1 k.p., nie jest sprzeczny z przepisami kodeksu pracy dotyczącymi umów o zakazie konkurencji, ani też art. 8 k.p.

Sąd Rejonowy podniósł, że stosownie do art. 101 2 § 1 k.p. umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zawierana jest na czas określony i ma na celu ochronę pracodawcy przed stwarzającą dla niego zagrożenie konkurencją byłego pracownika, który jako rekompensatę otrzymuje z tego tytułu odszkodowanie. Wprawdzie umowa jest zawierana na czas określony, jednakże zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Sądu Najwyższego, może ona ustać także przed upływem terminu, jeśli zostało to przez strony uzgodnione w umowie. Dopuszcza się również rozwiązanie umowy o zakazie konkurencji w drodze jednostronnych czynności prawnych pracodawcy, a także przy spełnieniu określonego warunku rozwiązującego umowę (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 lutego 2003 roku w sprawie I PK 139/02, z dnia 12 lutego 2004 roku w sprawie I PK 398/03, z dnia 7 czerwca 2011 roku w sprawie II PK 322/10). W orzecznictwie sądowym akcentuje się, że kodeks pracy nie reguluje kwestii wypowiedzenia, czy rozwiązania umowy o zakazie konkurencji, wobec czego mają zastosowanie zasady swobody umów określone w art. 353 1 k.c. Przyjęto również, że postanowienia umowy o zakazie konkurencji nie muszą wskazywać nawet przyczyny tego wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy podzielił powyższe stanowisko wskazując, że strony zawierając każdą umowę, w tym umowę o zakazie konkurencji, mogą ją ułożyć według swojego uznania, byle jej treść i cel nie była sprzeczna z przepisami ustawy, nie sprzeciwiała się naturze stosunku oraz zasadom współżycia społecznego. Na tym polega swoboda umów, a strony muszą liczyć się z konsekwencjami złożonych oświadczeń woli. Nie ma też powodów, aby odmawiać pracodawcy możliwości wcześniejszego ustania umowy o zakazie konkurencji, gdy nie widzi już potrzeby jej kontynuowania ze względu na swoje interesy, czy też w sytuacji rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie natychmiastowym. Takie zabezpieczenie interesów pracodawcy należy uznać za uzasadnione i mające umocowanie w ogólnej zasadzie swobody umów.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z § 6 umowy o zakazie konkurencji uległa ona rozwiązaniu z dniem 23 września 2015 roku, gdy skutecznie ustał stosunek pracy powoda. W następstwie tego zdarzenia ustał obowiązek pozwanej do wypłaty powodowi odszkodowania, jak i zakaz powstrzymania się powoda od działalności konkurencyjnej.

Sąd Rejonowy uznał, że bezskuteczne było zastrzeżenie w ostatniej części § 6 umowy, że zakaz konkurencji nadal obowiązuje powoda, gdyż umowa uległa rozwiązaniu. Strony zaakceptowały postanowienia umowy o zakazie konkurencji. Powód zapoznał się z umową przed jej podpisaniem i miał świadomość obowiązywania § 6, co bezpośrednio potwierdził przed Sądem Rejonowym. Przygotowanie umowy przez pełnomocnika pozwanej nie miało żadnego prawnego znaczenia, gdyż ten sam pełnomocnik reprezentował później interesy powoda w sprawie o wynagrodzenie z tytułu zakazu konkurencji przed rozwiązaniem stosunku pracy.

Sąd Rejonowy dodał, że powód żądał wynagrodzenia stanowiącego 25% jego ostatniego wynagrodzenia za pracę, tj. 15 492,35 zł, zgodnie z aneksem do umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 2014 roku. W umowie o zakazie konkurencji przewidziano, że po zakończeniu stosunku pracy pracodawca wypłaci pracownikowi 25% kwoty określonej w umowie, ewentualnie kwoty wyższej, w razie aneksowania umowy o zakazie konkurencji w zakresie wynagrodzenia (§ 5 umowy). Aneks do umowy o zakazie konkurencji nie został podpisany, a w konsekwencji po zakończeniu stosunku pracy powód mógłby hipotetycznie otrzymać 25% z 2 000 zł wynagrodzenia przewidzianego w umowie o zakazie konkurencji, a nie wynagrodzenia ustalonego w aneksie do umowy o pracę.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 2 ust. 1 pkt 5 i § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800.).

Apelację wniósł powód, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 8 k.p., art. 101 2 § 2 k.p. oraz art 65 k.c. w związku z art. 300 k.p. poprzez błędne dokonanie wykładni umowy o zakazie konkurencji, w tym § 6 umowy poprzez przyjęcie, że paragraf ten zmierza do rozwiązania umowy o zakazie konkurencji z chwilą zwolnienia dyscyplinarnego, a także uznanie, że funkcją tego zapisu jest ochrona pracodawcy przed działalnością konkurencyjną pracownika i w związku z tym skonstatowanie, że powód nie może wstąpić ze swoim roszczeniem, i w konsekwencji oddalenie powództwa, podczas gdy z zapisu umownego nie można wysnuć takiego wniosku, bowiem to nie zapis o dalszym obowiązywaniu zakazu konkurencji jest nieważny, lecz nieważny jest zapis o braku praw do gratyfikacji finansowej na rzecz powoda, za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej, co wynika z celu gospodarczego zawartej umowy oraz przepisów ją regulujących, tj. art. 101 2 k.p., co z kolei upoważnia powoda do dochodzenia przedmiotowego roszczenia, a nadto taka wykładnia oświadczeń woli pracodawcy i pracownika narusza reguły wykładni z art. 65 k.c. w związku z art. 300 k.p., bowiem nie uwzględnia celu umowy.

Na uzasadnienie podano między innymi, że § 6 umowy jest wewnętrznie sprzeczny, bowiem z jednej strony umowa o zakazie konkurencji ma ulec rozwiązaniu, a z drugiej strony pracownik ma powstrzymać się od działalności konkurencyjnej, ale już bez jakiejkolwiek gratyfikacji finansowej. Tak sformułowana norma prawna sprawia, że pracownik jest zobowiązany do powstrzymania się od pracy, ale nie może za to otrzymać wygrodzenia. Podjęcie pracy przez pracownika mogłoby skutkować wystąpieniem przez pracodawcę z roszczeniem o karę umowną (§ 4 umowy). Powód podał, że celem umowy o zakazie konkurencji było ochrona tajemnicy przedsiębiorstwa pozwanego, tj. relacji handlowych z kontrahentem. Umowa o zakazie konkurencji ma właśnie w swej istocie ochronić interes gospodarczy pracodawcy, który w tej sprawie sprowadza się do zabezpieczenia odpowiednich kontaktów z kontrahentem. W związku z tym nie można twierdzić, że odpadł cel gospodarczym umowy o zakazie konkurencji, co podmioty przewidziały zawierając umowę, wprowadzając zapis o rozwiązaniu umowy. Powód dodał, że przy wykładni § 6 umowy o zakazie konkurencji należy przede wszystkim uwzględniać rzeczywistą wolę stron i cel (art. 65 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Powód nie zgodził się z umownym postanowieniem, zgodnie z którym „zwolnienie dyscyplinarne prowadzi do wygaśnięcia zakazu konkurencji i tym samym zezwala na potencjalną działalność konkurencyjną.”

Powód odwołując się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2014 roku w sprawie I PK 86/14 podał, że w związku z brakiem świadczenia odszkodowania przez pozwaną mógł wybrać jedną z dwóch możliwości. Albo powstrzymywać się od działalności konkurencyjnej i domagać się od byłego pracodawcy odszkodowania, albo podjąć działalność konkurencyjną, rezygnując z prawa do odszkodowania.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podano, że zaskarżony wyrok jest trafny i odpowiada prawu. Strony zgodnie z zasadą swobody umów (art. 353 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.) przewidziały możliwość rozwiązania umowy o zakazie konkurencji w przypadku rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym z winy pracownika (art. 52 k.p.). Słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że taki warunek nie jest sprzeczny ani z przepisami kodeksu pracy dotyczącymi umów o zakazie konkurencji, ani też z zasadą słuszności (art. 8 k.p.). Norma prawna zawarta w § 6 umowy o zakazie konkurencji miała na celu zabezpieczyć interesy pracodawcy, w sytuacji gdy pracownik dopuści się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwana wskazała, że powód niezasadnie odwołuje się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2004 roku w sprawie I PK 86/14. W rozpoznawanej sprawie nie doszło do sytuacji zwolnienia pracownika z zakazu konkurencji wskutek jednostronnej czynności prawnej pracodawcy. W niniejszej sprawie strony w umowie o zakazie konkurencji uzgodniły, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 k.p., powodowi nie będzie przysługiwało odszkodowania za okres po ustaniu stosunku pracy. Pozwana dodała, że to pracodawca jest inicjatorem umowy o zakazie konkurencji i na etapie tworzenia umowy powinien przewidzieć warunki pozwalające mu na uwolnienie się od obowiązku wypłaty odszkodowania w związku z zakazem konkurencji po ustaniu stosunku pracy, zwłaszcza gdy pracownik dopuści się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwana wskazała, że powód nigdy nie posiadał dostępu do szczególnie ważnych informacji związanych z działalnością zakładu pracy. Powód nie przystąpił do realizacji projektu inwestycyjnego, ponieważ a w okresie od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia 25 sierpnia 2015 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. Pozwana dodała, że § 6 umowy o zakazie konkurencji nie jest wewnętrznie sprzeczny; zaś brak świadomości powoda, że z dniem rozwiązania umowy o pracę umowa o zakazie konkurencji przestała obowiązywać i ustał zakaz powstrzymywania się powoda od działalności konkurencyjnej, nie wpływa na powstanie obowiązku pozwanej do wypłaty odszkodowania.

Sąd Okręgowy w G. zważył, co następuje:

apelacja powoda zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Należy podnieść, że postępowanie apelacyjne jest merytorycznym sądzeniem sprawy, a więc wyrok Sądu II instancji musi opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach – zarówno faktycznych, jak i prawnych, choćby przez odpowiednie jasne stwierdzenie, że Sąd II instancji przyjmuje ustalenia Sądu I instancji za własne.

Sąd Okręgowy nie podziela wykładni § 6 umowy o zakazie konkurencji dokonanej przez Sąd Rejonowy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że strony nie prowadziły negocjacji w zakresie treści umowy o zakazie konkurencji, a jedynie podpisały przygotowany przez prawnika pozwanej projekt umowy o zakazie konkurencji. W związku z tym należy dokonać analizy prawnej § 6 umowy przez pryzmat przepisów normujących zakaz konkurencji (art. 101 2 k.p.), art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p.

I

Zgodnie z art. 101 2 k.p. umowa, w której pracownik zobowiąże się, że nie będzie uczestniczył w działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy, może być za­warta także na określony czas po ustaniu stosunku pracy. W uchwale z dnia 7 marca 2006 roku w sprawie I PZP 5/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że zakaz konkurencji obejmujący okres po ustaniu stosunku pracy aktualizuje się w chwili, gdy pomiędzy stronami umowy o zakazie konkurencji nie istnieje już stosunek pracy.

Należy pamiętać, że pracodawca może zawrzeć umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy tylko z pracownikiem mającym dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę majątkową lub niemajątkową. Informacjami, których ujawnienie wyrządza pracodawcy szkodę, są w szczegól­ności tajemnice przedsiębiorstwa, które są objęte ochroną prawną w art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (jednolity tekst Dz.U. z 2003 roku, Nr 153, poz. 1503 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przez tajemnicę przedsiębiorstwa należy rozumieć nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębior­stwa lub inne informacje mające wartość gospodarczą, co do których przed­siębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Istotą tajemnicy przedsiębiorstwa jest jej użyteczność oraz poufność, co z kolei pro­wadzi do wniosku, że krąg podmiotów, które mają dostęp do tych informacji, jest ograniczony i kontrolowany przez przedsiębiorcę.

Granice czasowe oraz zakres przedmiotowy obowiązku niepodejmowania działalności konkurencyjnej określa umowa. W wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 roku, w sprawie II PK 258/04 Sąd Najwyższy stwierdził, że błąd pracodawcy co do tego, że pracownik miał dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić praco­dawcę na szkodę, co uzasadniało zawarcie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, nie stanowi podstawy do uchylenia się od skutków prawnych umowy (art. 84 k.c. w związku z art. 300 k.p.) ani do jednostronnego jej rozwiązania przez pracodawcę. Natomiast w wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 roku, w sprawie I PK 361/06 Sąd Najwyższy stwierdził, że umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie może być uznana za nieważną z tej przyczyny, że w ocenie pracownika nie miał on dostępu do szczególnie ważnych informacji.

Należy wskazać, że zamieszczenie w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy warunku rozwiązującego w postaci ustania przyczyny uzasadniającej zakaz konkurencji, nie pozostaje w sprzeczności z zasadami prawa pracy. Nie sprzeciwia się on także, co do zasady, właściwości czynności prawnej w postaci umowy o zakazie konkurencji. Należy dodać, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 lutego 2002 roku I PKN 873/00 (OSNP 2004 nr 4, poz. 59) Sąd Najwyższy, rozważając sprawę zwolnienia pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania z tytułu zawartej umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, podkreślał, że skutek ten może zostać osiągnięty przez zawarcie z pracownikiem stosownego porozumienia rozwiązującego umowę o zakazie konkurencji, ale że strony mogą też przewidzieć w umowie o zakazie konkurencji możliwość jej rozwiązania na przykład w razie ziszczenia się warunku rozwiązującego lub wypowiedzenia. Jeżeli spełni się zastrzeżone w umowie zdarzenie przyszłe i niepewne, przy warunku rozwiązującym skutki następują na podstawie samego ziszczenia się warunku, a więc bez potrzeby składania dodatkowych oświadczeń woli. Skutki następują od momentu ziszczenia się warunku (art. 90 k.c.), a więc ex nunc – wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 lutego 2004 roku, w sprawie I PK 398/03, opublikowany w OSNP z 2005 roku, Nr 1, poz. 5; z dnia 8 sierpnia 2007 roku, w sprawie II PK 45/07, opublikowany w OSNP z 2008 roku, Nr 19-20, poz. 283; z dnia 16 czerwca 2011 roku, w sprawie III BP 2/11, opublikowany w OSNP z 2012 roku, Nr 13-14, poz. 174. Sąd Najwyższy stanął także na stanowisku, że w czasie trwania umowy o zakazie konkurencji po ustaniu zatrudnienia strony mogą zmienić swoje zobowiązania, a nawet rozwiązać taką umowę; mogą w szczególności wprowadzić do takiej umowy postanowienia dopuszczające jej rozwiązanie za wypowiedzeniem pracodawcy, jednak pod warunkiem wskazania okoliczności stanowiących przesłanki wypowiedzenia – wyrok z dnia 26 lutego 2003 roku, w sprawie I PK 139/02, opublikowany w OSNP z 2004 roku, Nr 14, poz. 241.

Należy przypomnieć, że strony ustaliły w umowie o zakazie konkurencji, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 k.p. umowa ulega rozwiązaniu, zaś pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie z tytuły powstrzymywania się od zakazu konkurencji, natomiast zakaz ten nadal go obowiązuje (§ 6 umowy).

Rację ma apelujący, że § 6 umowy jest wewnętrznie sprzeczny, bowiem z jednej strony umowa o zakazie konkurencji ma ulec rozwiązaniu, a z drugiej strony pracownik ma powstrzymać się od działalności konkurencyjnej, ale już bez jakiejkolwiek gratyfikacji finansowej. Uwadze nie może umknąć okoliczność, że Sąd Rejonowy w sprawie (...) o odszkodowanie za okres obowiązywania zakazu konkurencji uznał, że § 6 umowy za sprzeczny zarówno z przepisami prawa pracy określającymi zakaz konkurencji, jak i art. 8. Sąd Rejonowy podniósł, że „po pierwsze nie można rozwiązać umowy o zakazie konkurencji i odmówić wypłaty wynagrodzenia, przewidując jednocześnie, że zakaz ten pracownika nadal obowiązuje (bez ustalenia nawet na jaki okres); po drugie, na jakiej zasadzie ma on obowiązywać, skoro umowa uległa rozwiązaniu.” (k. 76, akt (...)).

Należy pamiętać, że umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 101 2 § 1 k.p.) jest umową wzajemną, której podstawową cechą jest zobowiązanie się obu stron w ten sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Natomiast istotą warunku rozwiązującego jest uzależnienie ustania skutków czynności prawnej od zdarzenia przyszłego i niepewnego (art. 89 k.c.). Gdyby w § 6 umowy strony nie zawarły zwrotu „natomiast zakaz ten nadal go [czytaj: pracownika] obowiązuje”, to należałoby przyjąć, że do umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy strony wprowadziły warunek rozwiązujący; co należy uznać za dopuszczalne. Brzmienie § 6 umowy wskazuje, że strony nie ustaliły warunku rozwiązującego, bowiem niedopuszczalne jest rozwiązanie umowy ze skutkiem dla jednej strony (pracodawcy). Postanowienia § 6 umowy powodują negatywne skutki dla powoda, który nie posiadając prawa do odszkodowania, winien powstrzymywać się od prowadzenia działalności konkurencyjnej przez okres roku od ustania stosunku pracy. W przypadku naruszenia tego zakazu pozwana mogłaby wystąpić przeciwko powodowi o odszkodowanie (§ 4 umowy). Sąd Rejonowy nie mógł dokonać wykładni § 6 umowy bez uwzględnienia zwrotu „natomiast zakaz ten nadal go [czytaj: pracownika] obowiązuje”. Nie można zaakceptować poglądu Sądu Rejonowego, zgodnie z którym umowa o zakazie konkurencji uległa rozwiązaniu; zaś część normy prawnej, tj. zastrzeżenie, że zakaz konkurencji nadal obowiązuje pracownika jest bezskuteczna.

Należy uznać, że § 6 umowy jest nieważny (art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

II

Zgodnie z art. 101 2 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w § 1, nie może być niższe od 24% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji […].

Odszkodowanie jest ekwiwalentem za określone zachowanie (zobowiązanie) byłego pracownika po ustaniu stosunku pracy i przysługuje z racji ograniczenia wolności wyboru rodzaju aktywności zawodowej. Odszkodowanie ma swoisty charakter kompensacyjny i jego celem jest zrekompensowanie byłemu pracownikowi korzyści, jakie mógłby osiągnąć z tytułu wynagrodzenia za pracę lub dochodu związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyby podjął zatrudnienie na rzecz konkurencyjnego pracodawcy lub konkurencyjną działalność gospodarczą.

Podstawę dla obliczenia wysokości minimalnego odszkodowania stanowi kwota równa 25% miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi przed rozwiązaniem stosunku pracy pomnożonego przez liczbę miesięcy, w których pracownik zobowiązał się nie podejmować działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Podstawę wymiaru odszkodowania stanowi wynagrodzenie brutto otrzymane przez pracownika w okresie poprzedzającym ustanie stosunku pracy w czasie odpowiadającym okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. Mechanizm obliczania odszkodowania należnego z tytułu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (wzorowany na art. 101 2 § 3 KP), uzależniony jest od ustalenia 25% wynagrodzenia otrzymanego w okresie trwania stosunku pracy, przy czym okres ten, w razie wystąpienia na koniec okresu zatrudnienia urlopu bezpłatnego, liczony jest wstecz od ostatniego dnia, za który wypłacono pracownikowi wynagrodzenie i odpowiada długości czasu, na jaki zawarto klauzulę konkurencyjną – wyrok Sądu Najwyższego w z 4 września 2014 roku w sprawie I PK 25/14.

Skoro powód zobowiązał się powstrzymywać przez okres 12 miesięcy po ustaniu stosunku pracy od podejmowania działalności konkurencyjnej, to podstawę określenia wysokości odszkodowania stanowić będzie wynagrodzenie z okresu ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia. Skoro powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 28 sierpnia 2014 roku do dnia 25 sierpnia 2015 roku, to podstawę określenia wysokości odszkodowania winno stanowić wynagrodzenie za pracę z okresu ostatnich 12 miesięcy poprzedzających okres niezdolności do pracy, tj. od września 2013 roku do sierpnia 2014 roku.

Norma prawna zawarta w art. 101 2 k.p. ma charakter bezwzględnie obowiązujący i w związku z tym strony w umowie o zakazie konkurencji nie mogą ustalić odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej w niższej wysokości, aniżeli 25% średniego wynagrodzenia za pracę z okresu 12 miesięcy poprzedzających okres niezdolności do pracy powoda.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że skoro strony nie ustaliły składników wynagrodzenia przy obliczaniu podstawy odszkodowania, to podstawę obliczenia odszkodowania należnego pracownikowi za powstrzymanie się od zajmowania interesami konkurencyjnymi winno stanowić wynagrodzenie obliczane według zasad przyjętych do obliczenia wynagrodzenia za okres urlopu wypoczynkowego oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Zasady obliczania tego wynagrodzenia normuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. z 1997 roku, Nr 2, poz. 4). Zatem podstawę do obliczenia odszkodowania stanowią stałe składniki wynagrodzenia, np. wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, premie cykliczne, różnego rodzaju dodatki (stażowy, funkcyjny). Natomiast w podstawie obliczania odszkodowania nie należy uwzględniać świadczeń nieposiadających charakteru wynagrodzenia za pracę, czyli m.in. diet za podróże służbowe, ryczałtów za pranie odzieży roboczej, świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Strona pozwana przedstawiła listy płac powoda za okres od stycznia 2012 roku do sierpnia 2014 roku. Wynagrodzenie za pracę powoda za okres 12 miesięcy poprzedzających niezdolność do pracy przedstawia poniższa tabela:

VIII

2014

13 426,70 zł

VII

2014

15 492,35 zł

VI

2014

15 492,35 zł

V

2014

15 492,35 zł

IV

2014

15 492,35 zł

III

2014

1 680,00 zł

II

2014

1 680,00 zł

I

2014

1 680,00 zł

XII

2013

1 600,00 zł

XI

2013

1 600,00 zł

X

2013

1 600,00 zł

IX

2013

1 600,00 zł

Razem

86 836,10 zł

Wartość odszkodowania za okres obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy wynosi 21 709,03 zł = 25% z 86 836,10 zł.

Zgodnie z § 5 w związku z § 2 umowy zakaz konkurencji obowiązuje w okresie roku od dnia zakończenia stosunku pracy i w takim wypadku pracodawca będzie pracownikowi wypłacał 25 % kwoty określonej w niniejszej umowie (tj. 25 % z 2 000 zł), ewentualnie kwoty wyższej w razie anektowania umowy o zakazie konkurencji w zakresie wynagrodzenia. Zatem umowne odszkodowanie za okres obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy wynosi 6 000 zł = 25% z (2 000 zł x 12 miesięcy).

Skoro norma prawna zawarta w art. 101 2 k.p. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, to powód posiada prawo do odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej w wysokości 21 709,03 zł.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła, że strony w umowie nie uzgodniły, że wypłata odszkodowania nastąpi w miesięcznych ratach, co wpływa na niezasadność także dochodzenia ustawowych odsetek (k.23).

Przepis art. 101 2 § 3 k.p. stanowi, że odszkodowanie może być wypłacane jednorazowo lub w ratach miesięcznych. Strony mogą ustalić dowolnie, kiedy ma nastąpić zapłata odszkodowania przez pracodawcę. Może to mieć miejsce zarówno na początku, jak i na końcu okresu obowiązywania zakazu konkurencji. Ratalna wypłata przez pracodawcę świadczenia wzajemnego najlepiej odpowiada interesom każdej ze stron umowy. Obowiązek pracodawcy zapłaty odszkodowania z tytułu powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej powstaje w terminach określonych w klauzuli konkurencyjnej, a jeżeli strony nie określiły terminu wypłaty odszkodowania - w okresach miesięcznych (art. 101 2 § 3 k.p.) – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku w sprawie II PK 186/04.

Należy zauważyć, że strony w umowie o zakazie konkurencji ustaliły wypłatę odszkodowania w okresach miesięcznych przewidzianych dla wypłaty wynagrodzenia. Strony użyły zwrotu „pracodawca będzie pracownikowi wypłacał”, co oznacza, że świadczenie będzie realizowane cyklicznie (§ 5 umowy). Strony uzgodniły, że w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu pracy i kodeksu postępowania cywilnego (§ 8 umowy).

Zgodnie z art. 85 § 2 k.p. wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

U pozwanej obowiązuje regulamin wynagradzania, zgodnie z którym wynagrodzenie jest wypłacane jeden raz w miesiącu z dołu, w ostatnim dniu każdego miesiąca, a jeśli jest to dzień wolny od pracy – w dniu poprzedzającym ten dzień (§ 11 ust. 1).

W związku z powyższym odszkodowanie za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej jest płatne w 12 miesięcznych ratach, każda po 1 809,09 zł = 21 709,03 zł : 12 miesięcy, przy czym:

1 rata płatna do dnia 30 października 2015 roku (piątek) za października 2015 roku,

2 rata płatna do dnia 30 listopada 2015 roku za listopad 2015 roku,

3 rata płatna do dnia 31 grudnia 2015 roku za grudzień 2015 roku,

4 rata płatna do dnia 29 stycznia 2016 roku (piątek) za styczeń 2016 roku,

5 rata płatna do dnia 29 lutego 2016 roku za luty 2016 roku,

6 rata płatna do dnia 31 marca 2016 roku za marzec 2016 roku,

7 rata płatna do dnia 29 kwietnia 2016 roku (piątek) za kwiecień 2016 roku,

8 rata płatna do dnia 31 maja 2016 roku za maj 2016 roku,

9 rata płatna do dnia 30 czerwca 2016 roku za czerwiec 2016 roku,

10 rata płatna do dnia 29 lipca 2016 roku (piątek) za lipiec 2016 roku,

11 rata płatna do dnia 31 sierpnia 2016 roku za sierpień 2016 roku,

12 rata płatna do dnia 30 września 2016 roku za wrzesień 2016 roku.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W spornej sprawie terminy wypłaty odszkodowania przez pozwaną przypadały w dniach określonych jako terminy wypłaty wynagrodzenia i od upływu tych terminów powinny zostać naliczane odsetki ustawowe.

Na mocy art. 386 § 1 k.p.c., § 5 umowy o zakazie konkurencji w związku z art. 101 2 § 3 k.p., § 11 ust. 1 regulaminu wynagradzania przy zastosowaniu art. 481 k.c. w związku z art. 300 k.p. należało zmienić zaskarżony wyrok i zasądzić od pozwanej na rzecz powoda miesięczne raty odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku raty w wysokości po 1 809,09 zł każda wraz z ustawowymi odsetkami, oddalając powództwo w pozostałym zakresie i znosząc wzajemnie koszty postępowania.

Na mocy art. 100 zd. pierwsze k.p.c. należało znieść koszty postępowania apelacyjnego, bowiem powód utrzymał się w połowie swoich żądań.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Grzegorz Tyrka (spr.) (-) SSO Teresa Kalinka

Sędzia Przewodniczący Sędzia