Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 75/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Nowak

Protokolant: Jolanta Żak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09.03.2018r.

sprawy przeciwko T. G. ( G.) s. E. i E. z domu P., ur. (...) w P.

oskarżonemu o to, że

w dniu 19 września 2017 r. w siedzibie (...) przy ul. (...) w B., woj. (...), usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzoną A. K. w ten sposób, że wykorzystując jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania nakłonił ją do wypłaty pieniędzy ze swojego rachunku bankowego w kasie w/w banku w kwocie 2500 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż pracownik banku nie zrealizował dyspozycji wypłaty gotówki, czym działał na szkodę wymienionej pokrzywdzonej oraz jej męża J. K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne;

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 §1kk

1.  oskarżonego T. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny w rozmiarze 10 (dziesięć) złotych każda;

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 12 października 2017 roku (w godzinach od 11.40 do 13.25);

3.  na podstawie art. 44 § 1 kk orzeka przepadek i nakazuje pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 66/18 na karcie 103 akt;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 433,80 (czterysta trzydzieści trzy 80/100) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków sądowych.

Sygn. akt II K 75/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. i A. K. są małżeństwem. Zamieszkują wspólnie w B. w domu jednorodzinnym. Posiadają w (...) w B. wspólny rachunek bankowy. A. K. od kilku lat choruje na cukrzycę oraz stwierdzono u niej chorobę A., przez co zdarzają się jej zaniki pamięci, jest ufna w stosunku do nieznajomych, nie rozpoznaje wartości pieniędzy. Pokrzywdzony zdając sobie sprawę z ułomności żony udał się do banku i zastrzegł, aby wypłaty gotówki A. K. mogła dokonywać jedynie w jego obecności. Pokrzywdzona posiadała przy sobie na co dzień drobne kwoty pieniędzy.

A. K. często wychodzi na spacery najczęściej od miejsca zamieszkania w stronę Hotelu (...) lub ul. (...), po czym wraca do domu. Od pewnego czasu w tych spacerach towarzyszył jej oskarżony T. G. lub jego konkubina K. M. (1). Czekali na nią w pewnej odległości od jej miejsca zamieszkania lub też przychodzili bezpośrednio na teren posesji.

J. K. zauważył, że kiedy wychodzi do pracy później niż o godzinie 7:15 do ich domu przychodzi kobieta i oferuje pomoc w ogrodzie. Raz odmówił jej, ale ona następnego dnia znowu przyszła z tą samą propozycją.

Po jakimś czasie pokrzywdzona zaczęła żalić się J. K., że przychodzą do niej różni ludzie i chcą pieniądze. Wręczyła m.in. K. M. (1) kilka razy różne kwoty (od 20 złotych do 100 złotych), podobne kwoty pieniędzy przekazywała także T. G., który prosił ją o taką pomoc.

dowód: zeznania świadka J. K. k. 121 - 122, zeznania świadka B. D. k. 57, zeznania świadka A. K. k. 88 - 89, 122, częściowo zeznania świadka K. M. (1) k. 27 - 28, 123, częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. G. k. 30 – 31, 96 – 96, protokół ustnego przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie k. 1 – 3.

W dniu 19 września 2017 r. oskarżony ponownie przyszedł do A. K.. O godzinie 07.55 udał się z pokrzywdzoną do siedziby (...) w B., gdzie A. K. miała wypłacić dla niego pieniądze. Pokrzywdzona podeszła do stanowiska kasowego (...), zaś oskarżony stanął w pewnej odległości za nią, trzymając ręce w kieszeniach bluzy. Ponieważ kasjerka odmówiła realizacji zlecenia (z powodu braku zgody męża pokrzywdzonej) i T. G. to usłyszał, to odwrócił się, wyszedł z siedziby banku i oddalił się.

dowód: zeznania świadka J. K. k. 121 - 122, zeznania świadka A. K. k. 88 - 89, 122, zeznania świadka D. Ś. k. 49 - 50, 124, zeznania świadka T. W. k. 52 - 53 częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. G. k. 30 – 31, 96 – 96, protokół oględzin nagrania monitoringu k. 39 – 40.

J. K. został poinformowany przez pracownika (...) w B. znajdującego się na ul. (...) W., że jego żona była w banku i chciała wypłacić z rachunku bankowego pieniądze w kwocie 2.500 zł. A. K. tłumaczyła pracownikowi banku, że pieniądze potrzebne jej na uregulowanie zobowiązania wobec osoby sprzątającej jej dom.

dowód: zeznania świadka T. W. k. 52 - 53, zeznania świadka D. Ś. k. 49 - 50, 124 częściowo zeznania świadka A. K. k. 88 – 89, 122.

W dniu zdarzenia na koncie bankowym w (...) w B., należącym do A. i J. K. znajdowała się kwota około 500.000 złotych, w tym około 100.000 złotych na koncie obrotowym, a pozostała kwota na lokatach.

dowód: zeznania świadka J. K. k. 121 - 122

Na zabezpieczonym nagraniu z monitoringu znajdującego się w banku uwidoczniono, iż A. K. podczas wizyty w banku towarzyszył T. G.. Zatrzymano u niego bluzę z kapturem koloru szarego oraz niebieskie jeansowe spodnie, w które był ubrany w dniu zdarzenia.

dowód: protokoły oględzin nagrania z monitoringu k. 39 - 40, protokół oględzin rzeczy k. 41 – 43.

A. K. ujawnia objawy otępienia umysłowego w przebiegu choroby (...). Prezentuje obniżone zdolności do pełnego postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Ze względu na otępienie funkcji poznawczych i zaburzeń zachowania mogą występować u niej trudności w adekwatnej ocenie zdarzeń, sytuacji lub zachowania osób. Przy czym nie obserwuje się u niej skłonności do konfabulacji i fantazjowania. Jej wypowiedzi mogą być zniekształcone stanem emocjonalnym i poznawczym wynikającym z choroby (...). Z psychologicznego punktu widzenia A. K. ma obniżone możliwości do udzielenia pełnych i wiarygodnych informacji o zdarzeniach stanowiących przedmiot sprawy. Ma szczególnie obniżone zdolności w zakresie rozumienia intencji innych osób, rozpoznawania zagrożeń, krytycznej oceny rzeczywistości.

dowód: opinia sądowo - psychologiczna k. 90 - 92.

T. G. był wielokrotnie karany m.in. wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 03 października 2003 r. w sprawie II K 85/03 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 280 § 1 kk m.in. na karę 2 lat pozbawienia wolności;

2.  Sądu Rejonowego Katowice Wschód w Katowicach z dnia 15 września 2008 r. w sprawie IV K 892/08 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk m.in. na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby 5 lat;

3.  Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 09 grudnia 2008 r. w sprawie VII K 1456/08 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk m.in. na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 02 listopada 2010 r.;

4.  wyrokiem (...) z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie (...) za czyn kradzież kwalifikowana bez użycia przemocy lub broni lub bez posłużenia się groźbą użycia przemocy bądź broni wobec osoby na karę 1 miesiąca pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat wg systemu (...);

5.  Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie VII K 1305/08 za przestępstwa wyczerpujące dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

6.  wyrokiem (...) z dnia 01 października 2009 r. w sprawie (...) za czyn kradzież popełniona w grupie art. 311-4 1=, art. 311-1 kodeksu karnego na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania;

7.  Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 16 listopada 2009 r. w sprawie V K 560/09 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

8.  Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15 czerwca 2012 roku w sprawie II K 268/12 za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk m.in. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 09 października 2013 r. w sprawie II Ko 1700/13;

9.  Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 15 marca 2013 r. w sprawie II K 79/13 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 157 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat;

10.  Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2013 r. w sprawie II K 735/13 za przestępstwo wyczerpujące dyspozycje art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk m.in. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

11.  łącznym Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 05 czerwca 2014 r. w sprawie sygn. akt II K 876/13 (obejmującym skazania w sprawach VII K 1456/08, VII K 1305/08, II K 268/12, II K 79/13 i II K 735/13), którym wymierzono mu m.in. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kary tę odbywał od 07 kwietnia 2010 roku do 07 sierpnia 2010 roku, od 07 lutego 2011 roku do 07 czerwca 2012 roku oraz od 19 stycznia 2016 roku do 20 maja 2016 roku (w przypadku kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności) oraz od 09 stycznia 2013 roku do 10 stycznia 2013 roku, od 09 maja 2013 roku do 10 maja 2013 roku, od 22 września 2013 roku do 10 marca 2015 roku i od 20 maja 2016 roku do 29 maja 2016 roku (w przypadku kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności),

12.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu, (...) z dnia 28 maja 2015 r. w sprawie sygn. akt VI K 97/15 za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 180 stawek dziennych grzywny w rozmiarze 10 złotych każda.

dowód: dane o karalności k. 36 - 38, wyrok SR w Wieluniu VI K 97/15 k. 62, wyrok SR w Bełchatowie II K 876/13 k. 64 - 65, wyrok SR w Bełchatowie II K 735/13 k. 66, wyrok SR w Bełchatowie II K 79/13 k. 67, wyrok SR w Piotrkowie Tryb. II K 268/12 k. 69, wyrok zaoczny SR w Piotrkowie Tryb. VII K 1305/08 k. 71, wyrok zaoczny SR w Piotrkowie Tryb. VII K 1456/08 k. 72, postanowienie SR w Piotrkowie Tryb. VII K 1456/08 k. 73, wyrok SR w Bełchatowie II K 85/03 k. 74, wyrok SO w Piotrkowie Tryb. IV Ka 711/03 k. 75.

T. G. ma (...) lat. Posiada wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem. Ma na utrzymaniu jedno dziecko – córkę w wieku 16 lat oraz konkubinę. Zatrudniony jest w firmie (...) w S. na stanowisku (...). Otrzymuje wynagrodzenie za pracę w kwocie 5.500 zł miesięcznie.

dowód oświadczenie oskarżonego k. 30 – 31.

Oskarżony składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zna A. K.. Pomagał jej w różnych pracach przy domu. Jak nie miał zatrudnienia, to chodził po domach i pytał czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Był u A. K. około 10 razy. Zawsze przebywał na podwórku. Zdarzyło się, że dwa lub trzy razy był u niej ze swoją konkubiną. Oskarżony wyjaśnił, iż z pokrzywdzoną chodził na spacery. Za pomoc i spacery ona płaciła mu drobne kwoty około 20 złotych. Pewnego dnia umówili się, że pójdzie z nią do banku, bo musiała wypłacić pieniądze, żeby wypłacić mu 20 zł za pomoc. Kiedy weszli do banku (...) podeszła do okienka, a on stał przy drzwiach. Słyszał jak pracownica banku mówiła, że nie może jej wypłacić pieniędzy, bo ma zakaz. Kiedy on to usłyszał to powiedział, że wychodzi i poszedł sobie. Według oskarżonego (...) jest w pełni zdrowa. Oskarżony wyjaśnił, że pracował u A. K. za tak małe kwoty, mimo że obecnie zarabia 5.500 zł, ponieważ wtedy był na trzytygodniowym zwolnieniu i nie płacono mu pensji. Poza tym jego wynagrodzenie zależy od tego, ile zleceń ma firma. Zdarzyło się raz, że A. K. dała mu 100 zł.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. G. k. 30 – 31, 96 – 96.

Sąd zważył co następuje:

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe w ocenie Sądu w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje na to, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Natomiast wyjaśnienia oskarżonego – nie przyznającego się do winy – stanowią jedynie jego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

W świetle zgromadzonych dowodów nie sposób uznać w całości za wiarygodną wersję zdarzeń przedstawioną przez T. G.. Nie ulega bowiem wątpliwości, że oskarżony znał A. K. i często towarzyszył jej w trakcie spacerów oraz przychodził pod jej dom prosząc o pomoc finansową. T. G. nie zaprzeczył także temu, iż w dniu 19 września 2017 r. poszedł z pokrzywdzoną do banku, gdzie chciała wypłacić pieniądze. Powyższe potwierdzała także w swoich zeznaniach jego konkubina K. M. (1) i w tym zakresie te zeznania należy uznać za wiarygodne.

Co do pozostałej części zarówno wyjaśnienia oskarżonego jak i zeznania K. M. (2) stanowią jednak przyjętą przez T. G. linię obrony, którą jego konkubina stara się potwierdzić, by pomóc swojemu partnerowi uwolnić się od odpowiedzialności karnej.

Uznać należy, iż intencje oskarżonego nie były jednak tak dobre, jak to przedstawiał, bowiem z zeznań J. K. oraz B. D. wynikało, że od jakiegoś czasu w okolicach ich domu kręciły się podejrzane osoby. B. D., kiedy towarzyszyła matce w spacerach widziała mężczyznę, który chciał podjeść do A. K., ale gdy ona akcentowała swoją obecność, on oddalał się. Poza tym J. K. zeznał, iż kilkakrotnie do ich domu przychodziła kobieta oferująca swoją pomoc w ogrodzie, przy czym odmawiał jej jednego dnia, a kolejnego dnia ona znowu pojawiała się z tą samą propozycją.

Gdyby oskarżony w rzeczywistości tak pomagał A. K. pojawiał by się u niej także w sytuacjach, kiedy obecny był jej mąż lub kiedy towarzyszył jej ktokolwiek inny. Względy logiki i doświadczenia życiowego przemawiają bowiem za przyjęciem stanowiska, iż osoba bezinteresownie świadcząca pomoc innej osobie, nie ma powodów, aby wstydzić się swojego zachowania i ukrywać swoje działanie przed osobami trzecimi. Tymczasem T. G. wtedy unikał kontaktu z pokrzywdzoną. J. K. zaczął podejrzewać, że ktoś próbuje wykorzystać chorobę jego żony, dlatego zastrzegł w banku, by nie mogła ona dokonać wypłaty z konta bez jego obecności. Poza tym żaliła się ona mężowi, iż przychodzą do niej różne osoby i chcą od niej pieniądze.

Zeznania B. D. oraz J. K. Sąd uznał za wiarygodne, bowiem nie doszukał się żadnych okoliczności mogących potwierdzić ich prawdziwość.

Co do zdarzenia z 19 września 2017 r. za wiarygodne należy uznać zeznania pracowników banku tj. T. W. oraz kasjerki D. Ś.. Potwierdziły one bowiem, że A. K. chciała wypłacić kwotę 2.500 złotych, jednak z uwagi na dyspozycję jej męża nie otrzymała gotówki. T. W. natomiast poinformowała natychmiast o całej sytuacji J. K.. Powiedziała mu, że żona chciała wypłacić gotówkę, by móc uregulować zobowiązania wobec osoby, która sprząta w jej domu. Zeznania wymienionych pracowników banku należy uznać za wiarygodne bowiem korespondują ze zgromadzam materiałem dowodowym. T. W. oraz D. Ś. nie znają oskarżonego i nie miały interesu w tym, żeby bezpodstawnie go obciążać, tym bardziej, że nie zauważyły żeby z pokrzywdzoną ktoś przyszedł.

Powyższe zdarzenie zarejestrowały nagrania monitoringu, a ponadto u T. G. zatrzymano ubrania, które miał na sobie tego dnia. Tłumaczenie oskarżonego, że A. K. dla niego miała wypłacić jedynie 20 złotych, a resztę pieniędzy potrzebowała na wyjazd do syna, stanowią przyjętą przez niego linię obrony. T. G. słysząc, że są problemy z wypłatą pieniędzy nie czekał na pokrzywdzoną, tylko od razu wyszedł z banku. Powyższe świadczy o tym, iż obawiał się on, że o tym fakcie zostanie poinformowany jej mąż, a nawet Policja. Nie chciał więc, by pokrzywdzona wskazała na jego osobę w takiej sytuacji. Gdyby rzeczywiście oczekiwał zapłaty za choćby nawet spacer poczekałby żeby sytuacja wyjaśniła się, albo udałby się po zapłatę do męża pokrzywdzonej. Takie zachowanie w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje, iż T. G. miał świadomość, jaką kwotę zamierza wypłacić pokrzywdzona oraz że kwota ta w całości będzie przekazana jego osobie.

Oskarżony mógł liczyć, iż wypłata kwoty 2.500 złotych pozostanie niezauważona. Być może doszłoby do tego, gdyby nie wcześniejsze zastrzeżenie złożone w banku przez J. K.. Pamiętać bowiem należy, iż na koncie znajdowało się około pół miliona złotych, a więc kwota, którą A. K. usiłowała wypłacić stanowiła znikomy procent zgromadzonych na koncie środków.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż A. K. cierpi na chorobę (...) i z tego powodu istnieją u niej zaburzone procesy poznawcze. A. K. jest ufna w stosunku do obcych i często nie potrafi rozpoznać ich intencji. Powyższe stwierdzone zostało przez biegłą psycholog w jej opinii, którą to Sąd uznał za wiarygodną, ponieważ jest wyczerpująca, logiczna i rzeczowa, a także zgodna z obowiązującym stanem wiedzy w tej dziedzinie. Takie zachowania swojej żony potwierdza również J. K., który na co dzień opiekuje się nią. T. G. doskonale wiedział o chorobie pokrzywdzonej, bowiem już ze sposobu wypowiedzi A. K. można wywnioskować, że jest to osoba która ma problemy ze zdrowiem psychicznym.

Sąd miał możliwość bezpośredniej oceny stanu zdrowia psychicznego pokrzywdzonej w toku postępowania sądowego, gdzie mimo kilkakrotnych prób nawiązania z nią kontaktu werbalnego nie udało się to i Sąd zmuszony był do ujawnienia przez odczytanie jej zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego.

Wobec stwierdzonej u A. K. choroby z dużą ostrożnością potraktowano jej zeznania, jednak Sąd co do zasady uznał je za wiarygodne, bowiem korespondowały one ze zgromadzonym materiałem dowodowym, nie były wyolbrzymione i w swojej treści adekwatne dla osoby z tego typu chorobą. Pokrzywdzona potwierdziła, że przychodziły do niej różne osoby prosząc o pieniądze i kiedy je miała od męża dawała tym ludziom. Ponadto kiedy oskarżony poprosił ją o wypłatę pieniędzy postanowiła pójść do banku i zrobić to. Powyższe wskazuje na brak krytycyzmu A. K.. Podczas składanych przez nią zeznań nie widziała ona nic złego w tym, że ktoś poprosił ją o wypłatę pieniędzy z banku. Jednak w pewnym momencie zauważyła, że takie sytuacje kiedy przychodzą do niej różni ludzi i proszą o pieniądze nie są naturalne i dlatego zdecydowała się o tym powiedzieć mężowi, który zainteresował się całą sytuacją.

Uprzednią karalność oskarżonego Sąd ustalił na podstawie danych o karalności z (...) oraz odpisów wyroków powyższe bowiem zostały sporządzone przez uprawnione podmioty i nie zachodzą wątpliwości co do ich prawdziwości.

Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie opierał się również na protokołach oględzin oraz nagraniu z monitoringu. Wymienione dowody nieosobowe sporządzone zostały przez uprawnione podmioty, posiadały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz nie były przy tym kwestionowane przez strony.

Wobec powyższego Sąd uznał T. G. za winnego tego, że w dniu 19 września 2017 r. w siedzibie (...) przy ul. (...) w B., woj. (...), usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzoną A. K. w ten sposób, że wykorzystując jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania nakłonił ją do wypłaty pieniędzy ze swojego rachunku bankowego w kasie w/w banku w kwocie 2500 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż pracownik banku nie zrealizował dyspozycji wypłaty gotówki, czym działał na szkodę wymienionej pokrzywdzonej oraz jej męża J. K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona czynu opisanego w art. 286 §1 kk.

W przypadku przestępstwa oszustwa określonego w art. 286 § 1 kk wymaganym jest, aby sprawca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego zachowania.

Błędem jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem
w świadomości człowieka. W przypadku osoby prawnej dla oceny, czy została ona wprowadzona w błąd lub czy wykorzystano jej błędne przeświadczenie o rzeczywistości, decydujące znaczenie ma stan świadomości osób wchodzących w skład organu tej osoby lub działających z ich umocowania.

Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby, przy czym przed podjęciem działania przez sprawcę pokrzywdzony nie ma błędnego wyobrażenia o rzeczywistości. Innymi słowy, w sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie.

W rezultacie wprowadzenia w błąd pokrzywdzony ma rozporządzić mieniem, a więc pomiędzy zachowaniem sprawcy, polegającym na wprowadzeniu w błąd i niekorzystnym rozporządzeniem mieniem zachodzić musi związek przyczynowy.

Oskarżony bez wątpienia swoim działaniem wypełnił znamiona czynu z art. 286 § 1 kk, bowiem oskarżony mając świadomość, iż A. K. nie jest w pełni zdrowa psychicznie upatrywał w kontakcie z nią korzyść finansową. Kwoty, którymi dysponowała pokrzywdzona nie były już dla niego wystarczające, dlatego postanowił wybrać się z A. K. do banku i wyłudzić większą kwotę pieniędzy. Nie mógł on zaprzeczyć, iż nie było go wtedy w banku, ponieważ widać było go na nagraniu monitoringu.

W świetle poczynionych ustaleń oskarżony posiadał zamiar popełnienia czynu zabronionego, a swoimi zachowaniami bezpośrednio zmierzał do jego dokonania,
gdyż udał się z pokrzywdzoną do banku, gdzie miała wypłacić pieniądze. Z uwagi jednak na zastrzeżenie J. K., by nie dokonywać wypłat jego żonie bez jego obecności, do dokonania nie doszło. W związku z czym, „pochód przestępstwa” zakończył się w fazie usiłowania.

T. G. ponadto działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk. Odbył bowiem karę łączną 2 lat pozbawienia wolności (obejmującą m.in. skazanie na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w sprawie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim VII K 1456/08 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i innych oraz karę 1 roku pozbawienia wolności w sprawie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim II K 268/12 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i innych, a więc za przestępstwa tożsame) oraz karę łączną 1 roku i 6 miesięcy (obejmującą m.in. skazanie na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności w sprawie Sądu Rejonowego w Bełchatowie II K 735/13 za czyn z art. 279 § 1 kk i innych, a więc przestępstwo podobne, skierowane przeciwko mieniu). Kary te skazany odbywał łącznie, opuszczając zakład karny w dniu 29 maja 2016 r.

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn ten był bezprawny, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.

Przy wymiarze oskarżonemu kary na niekorzyść Sąd poczytał mu uprzednią wielokrotną karalność oraz wykorzystanie nieporadności osoby chorej. Sąd nie doszukał się żadnych okoliczności mogących mieć wpływ na złagodzenie oskarżonemu kary.

Sąd biorąc pod uwagę powyższe okoliczności i uznając oskarżonego T. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny w rozmiarze 10 złotych każda.

Zdaniem Sądu wymierzona kara odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do niego, a także czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponieważ oskarżony był już uprzednio karany na kary pozbawienia wolności brak jest przesłanek formalnych do zastosowania wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Natomiast wymierzanie kar łagodniejszego rodzaju byłoby w jego sytuacji (uprzednia wielokrotna karalność, działanie w warunkach recydywy) nadmiernym dobrodziejstwem. Nie można zapomnieć, iż oskarżony był już karany za czyny przeciwko mieniu i odbywał w związku z tym karę pozbawienia wolności, dlatego też Sąd uznał, że jedynie kara bez warunkowego zawieszenia jej wykonania może spełnić swoje cele wobec T. G.. Nie wyciągnął on bowiem żadnych wniosków z uprzednich skazań i nadal popełnia czyny zabronione prezentując tym samym wysoce lekceważącą postawę wobec obowiązującego porządku prawnego. Jego dalsza resocjalizacja powinna odbywać się w warunkach pełnej izolacji i tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności skłoni go do przemyślenia swojego dotychczasowego postępowania i jego zmiany w przyszłości, ponadto, co niemniej ważne, stanowić będzie karę sprawiedliwą w odczuciu społecznym.

Z uwagi na to, że oskarżony popełniał czyn zabroniony celem osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd wymierzył mu na podstawie art. 33 § 2 kk obok kary pozbawienia wolności, karę grzywny. Wysokość jednej stawki grzywny Sąd ustalił w oparciu o dochody oskarżonego oraz jego sytuację rodzinną i majątkową.

Zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 12 października 2017 roku (w godzinach od 11.40 do 13.25).

Na podstawie art. 44 § 1 kk Sąd orzekł przepadek i nakazał pozostawić w aktach sprawy dowodu rzeczowego szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 66/18 na karcie 103 akt.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 616 § 2 pkt 1 i 2 kpk, art. 618 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 433,80 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków sądowych.