Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Dorota Tyrała (spr.)

Sędziowie: SA – Hanna Wnękowska

SA – Adam Wrzosek

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Grajber, sekr. sąd. Olaf Artymuk

przy udziale prokuratorów Prokuratury Okręgowej W. – P. w W. A. H. i A. B.

oraz oskarżycieli posiłkowych S. S. (1), J. A. V. R., R. S., G. P., S. K., D. K. (1), R. B.

po rozpoznaniu w dniach 8 listopada 2017 roku i 1 grudnia 2017 roku sprawy:

1.  M. F. (1)

urodz. (...) w L.

syna W. i I. z d. K.,

oskarżonego o czyny z art. 267§3 i §1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. i in.

2.  K. L. (1)

urodz. (...) w R.

syna B. i C. z d. R.,

oskarżonego o czyny z art. 267§3 i §1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k.

3.  Ł. N. (1)

urodz. (...) w Ł.

syna Z. i A. z domu K.,

oskarżonego z art. 267§3 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k.

4.  K. R. (1)

urodz.(...) w P.

syna A. i E. z domu B.

oskarżonego o czyn z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 267§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych ( ad. 1, 2 , 4), pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych (ad. 1-3) oraz prokuratora (ad. 1-4)

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 grudnia 2016 roku, sygn. akt XVIII K 5/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1) w stosunku do oskarżonego M. F. (1):

- podstawę prawną orzeczonej kary łącznej w punkcie III wyroku uzupełnia o zapis „w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r w zw. z art. 4§1 k.k.”;

2) w stosunku do oskarżonego Ł. N. (1):

- podstawę prawną orzeczonego w punkcie VI wyroku świadczenia pieniężnego oraz w punkcie VII wyroku przepadku korzyści majątkowej uzupełnia o zapis „w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r w zw. z art. 4§1 k.k.”;

3) w stosunku do oskarżonego K. L. (1):

- podstawę prawną orzeczenia z punktu X wyroku o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonego w punkcie XI wyroku przepadku korzyści majątkowej uzupełnia o zapis „w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r w zw. z art. 4§1 k.k.”;

4) w stosunku do oskarżonego K. R. (1):

a) z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XII wyroku (zarzut LXXXI aktu oskarżenia) eliminuje zapis „przekazał za pośrednictwem M. F. (1) Ł. N. (1) link umożliwiający pobranie z sieci Internet programu do poprawy jakości wykonywanych nagrań”;

b) podstawę prawną orzeczenia z punktu XIII wyroku o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonego w punkcie XII wyroku oraz z punktu XIV wyroku o orzeczonej grzywnie uzupełnia o zapis „w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r w zw. z art. 4§1 k.k.”;

5) jako podstawę prawną umorzenia postępowania w zakresie czynu opisanego w punkcie XV wyroku (punkt XXVII aktu oskarżenia) wskazuje art. 17§1 pkt 10 k.p.k.;

II.  w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty: od oskarżonego M. F. (1) kwotę 400,00 (czterysta) zł, K. L. (1) kwotę 8180 (osiem tysięcy sto osiemdziesiąt) zł, zaś od oskarżonego K. R. (1) kwotę 4180 (cztery tysiące sto osiemdziesiąt) zł oraz obciąża ich wydatkami za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających;

IV.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżycieli posiłkowych J. A. V. R. i R. S. kwoty po 100 złotych oraz obciąża ich wydatkami za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających;

V.  w pozostałej części wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. F. (1), K. L. (1) i Ł. N. (1) zostali oskarżeni o to, że:

I.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy R. S. i J. R., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

II.  w dniu 18 listopada 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (1) i trzech innych ustalonych osób, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

III.  w nieustalonym dniu w październiku 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

IV.  w nieustalonym dniu w październiku 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. O. i dwóch innych nieustalonych osób, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

V.  w nieustalonym dniu w okresie od października do listopada 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej nieustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

VI.  w nieustalonym dniu w październiku 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i A. K. (2), a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

VII.  w nieustalonym dniu w lutym 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy R. S. i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

VIII.  w nieustalonym dniu w lutym 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy R. S. i dwóch innych ustalonych osób, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

IX.  w nieustalonym dniu w okresie od listopada do grudnia 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (2) i innych nieustalonych osób, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

X.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. R. i S. S. (1), a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XI.  w dniu 15 maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i P. T., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XII.  w dniu 20 maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1), P. T. i T. Z., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XIII.  w dniu 26 maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1), P. T. i T. Z., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XIV.  w nieustalonym dniu w okresie od lutego do maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XV.  w nieustalonym dniu w okresie od lutego do maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XVI.  w dniu 18 kwietnia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i J. K. (3), a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XVII.  w nieustalonym dniu w okresie od kwietnia do maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i J. B., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XVIII.  w nieustalonym dniu w okresie od marca do kwietnia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i R. S., a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XIX.  w dniu 9 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XX.  w dniu 27 maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXI.  w dniu 27 maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i P. W. (1), a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXII.  w nieustalonym dniu w październiku 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXIII.  w nieustalonym dniu w kwietniu 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy L. C. i innych nieustalonych osób, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXIV.  w nieustalonym dniu w okresie od lutego do kwietnia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. O., innej ustalonej osoby i innej nieustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXV.  w nieustalonym dniu w lutym 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXVI.  w nieustalonym dniu w okresie od października 2013 roku do nie później niż 4 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXVII.  w nieustalonym dniu w okresie od października 2013 roku do nie później niż 11 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy M. N. (1) i innej nieustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1)

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXVIII.  w nieustalonym dniu w listopadzie 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni, w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego K. L. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. B. i innej ustalonej osoby, a następnie K. L. (1) za pośrednictwem Ł. N. (1) przekazał nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy M. F. (1),

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

a nadto M. F. (1) i Ł. N. (1) zostali oskarżeni o to, że:

XXIX.  w dniu 17 lipca 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w S. (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy B. S., M. B. (1) i S. C., a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXX.  w dniu 6 lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w S. (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy D. Z., S. N. i A. P., a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXI.  w dniu 6 lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy D. K. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXII.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy S. G. (1) i P. W. (1), a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXIII.  w dniu 16 stycznia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy W. K., Z. G. i D. K. (2), a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXIV.  w dniu 10 lipca 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., E. M. i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXV.  w dniu 2 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w S. (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. Z., Z. R. i K. K. (1), a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXVI.  w dniu 3 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy Z. R., W. K., S. G. (2) i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXVII.  w dniu 16 stycznia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (1), R. T., J. W., J. K. (4), K. T. i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXVIII.  w dniu 19 czerwca 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy K. K. (2), T. T., O. G., S. G. (1), B. A. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XXXIX.  w dniu 21 listopada 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy W. K. i innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XL.  w dniu 24 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy R. B., P. Z., Z. R. i W. B., a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLI.  w dniu 22 września 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. P. (1) i dwóch innych ustalonych osób oraz innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLII.  w dniu 22 września 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., E. M. i czterech innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLIII.  w dniu 5 kwietnia 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy B. M., K. K. (3), M. M. (1) i Z. J., a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLIV.  w dniu 5 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. W. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLV.  w dniu 22 maja 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (1), Z. Ż., R. T. i P. W. (1), a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLVI.  w dniu 9 maja 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., innej ustalonej osoby i czterech innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLVII.  w dniu 5 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy R. B. i P. W. (1), a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLVIII.  w nieustalonym dniu w grudniu 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy M. W. (1), D. L. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

XLIX.  w nieustalonym dniu w okresie od marca do kwietnia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy M. W. (1), D. L., T. T. i trzech innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

L.  w nieustalonym dniu w okresie od listopada 2013 r. do lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w S. (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (1), P. W. (1), D. K. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LI.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do 13 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy D. K. (2), B. S., dwóch innych ustalonych osób i dwóch innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LII.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do lutego 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., R. B. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LIII.  w nieustalonym dniu w okresie od kwietnia do maja 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. W. (1) i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LIV.  w nieustalonym dniu w okresie od kwietnia do grudnia 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. W. (1) i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LV.  w nieustalonym dniu w okresie stycznia do 13 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., M. J. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LVI.  w dniu 3 lipca 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (2) i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LVII.  w dniu 20 listopada 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy J. K. (2), innej ustalonej osoby i innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LVIII.  w dniu 5 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (2), R. K., W. W. (2), G. P. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LIX.  w nieustalonym dniu w listopadzie 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. K. (2) i W. W. (2) i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LX.  w dniu 29 stycznia 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy K. K. (2) i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXI.  w nieustalonym dniu w okresie od kwietnia 2013 roku do nie później niż 13 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy T. M., ustalonej osoby i innych nieustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXII.  w dniu 16 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy Z. R., W. K. i dwóch innych ustalonych osób, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXIII.  w nieustalonym dniu w marcu 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy S. D., M. K. (1), dwóch innych ustalonych osób i jednej nieustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXIV.  w nieustalonym dniu w okresie od września do listopada 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy A. S. i innej ustalonej osoby, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXV.  w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do 13 czerwca 2014 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy Z. J. i trzema innymi ustalonymi osobami, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

LXVI.  w nieustalonym dniu w okresie od kwietnia do 13 października 2013 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu uzyskania informacji, do której nie byli uprawnieni w postaci treści rozmowy gości restauracji (...) w W., posłużyli się urządzeniem podsłuchowym, w ten sposób, że M. F. (1) zaoferował Ł. N. (1) wynagrodzenie w postaci pieniędzy i udziału w przyszłych zyskach z transakcji biznesowych w zamian za założenie w Sali (...) urządzenia podsłuchowego umożliwiającego rejestrację dźwięku i posłużenie się tym urządzeniem do zarejestrowania rozmów gości, w wyniku czego Ł. N. (1) utrwalił przebieg rozmowy P. G. (1) i dwiema innymi ustalonymi osobami, a następnie Ł. N. (1) przekazał M. F. (1) nośnik informatyczny zawierający zapis nagrania tej rozmowy,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.;

a nadto M. F. (1) o to, że:

LXVII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 6 lutego 2014 r. i nie później niż w dniu 13 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy S. N., D. Z. i innej ustalonej osoby, przeprowadzonej w dniu 6 lutego 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXVIII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 17 lipca 2013r. i nie później niż w dniu 13 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy M. B. (1), S. C. i innej ustalonej osoby, przeprowadzonej w dniu 17 lipca 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXIX.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż od początku stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 19 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy R. S. i J. R. przeprowadzonej w nieustalonym dniu w okresie od stycznia do lutego 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXX.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 16 stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 19 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy W. K., Z. G. i innej ustalonej osoby, przeprowadzonej w dniu 16 stycznia 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXI.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 1 stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 19 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy S. G. (1) i P. W. (1), przeprowadzonej w nieustalonym dniu w okresie od początku stycznia do końca lutego 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 6 lutego 2014 r. i nie później niż w dniu 19 czerwca 2014 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy S. N. i dwóch ustalonych osób, przeprowadzonej w dniu 6 lutego 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXIII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 24 października 2013 r. i nie później niż w dniu 13 lutego 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy R. B., W. B. i dwóch ustalonych osób, przeprowadzonej w dniu 24 października 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXIV.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 18 listopada 2013 r. i nie później niż w dniu 13 lutego 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy A. K. (1) i trzech ustalonych osób przeprowadzonej w dniu 18 listopada 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXV.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 19 czerwca 2013 r. i nie później niż w dniu 13 lutego 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy K. K. (2), T. T., O. G., S. G. (1), B. A. i innej ustalonej osoby, przeprowadzonej w dniu 19 czerwca 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXVI.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 16 stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 13 lutego 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy A. K. (1), J. W. i trzech innych ustalonych osób, przeprowadzonej w dniu 16 stycznia 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXVII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 10 lipca 2013 r. i nie później niż w dniu 13 lutego 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy T. M., E. M. i dwóch innych ustalonych osób, przeprowadzonej w dniu 10 lipca 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXVIII.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 5 czerwca 2014 r. i nie później niż w dniu 18 maja 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy P. W. (2) i innej ustalonej osoby przeprowadzonej w dniu 5 czerwca 2014 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXIX.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 5 października 2013 r. i nie później niż w dniu 6 lipca 2015 r., ujawnił innej nieustalonej osobie informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy A. K. (2), R. K., W. W. (2) i dwóch innych ustalonych osób przeprowadzonej w dniu 5 października 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie pliku cyfrowego zawierającego zapis nagrania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

LXXX.  w bliżej nieustalonym dniu w okresie nie wcześniej niż w dniu 22 września 2013 r. i nie później niż w dniu 13 czerwca 2014 r. w W. , ujawnił P. M. informację, do której nie był uprawniony, w postaci zapisu rozmowy T. M., E. M. i czterech innych ustalonych osób przeprowadzonej w dniu 22 września 2013 r. w restauracji (...) w W. uzyskaną bezprawnie w wyniku posłużenia się urządzeniem podsłuchowym umożliwiającym rejestrowanie dźwięku poprzez przekazanie P. M. pendrive’a zawierającego zapis nagrania ww. rozmowy celem jej odsłuchania,

tj. o czyn z art. 267 § 4 k.k.;

K. R. (1) został oskarżony o to, że:

LXXXI.  w okresie od kwietnia 2013 roku do 13 czerwca 2014 roku w W., w zamiarze, aby M. F. (1) i Ł. N. (1) popełnili przestępstwa uzyskania informacji dla nich nieprzeznaczonych poprzez posługiwanie się urządzeniami podsłuchowymi umieszczanymi w salach (...) w restauracji (...) i (...) w W. i rejestrowanie przebiegu rozmów prowadzonych w tych pomieszczeniach przez gości, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, swoim zachowaniem ułatwił im ich popełnienie dostarczając Ł. N. (1) komputer typu laptop nieustalonej marki przeznaczony do odsłuchiwania i przegrywania nagrań oraz urządzenia w postaci dysków przenośnych i nośników typu pendrive wyposażonych w funkcję rejestrowania dźwięku, przekazał za pośrednictwem M. F. (1) Ł. N. (1) link umożliwiający pobranie z sieci Internet programu do poprawy jakości wykonywanych nagrań, naprawiał usterki komputera przekazanego Ł. N. (1) służącego do odsłuchiwania nagrań, udzielał porad w zakresie obsługi urządzeń przeznaczonych do rejestrowania rozmów oraz pośredniczył w przekazaniu przez M. F. (1) Ł. N. (1) pieniędzy w kwocie 10 000 zł stanowiących wynagrodzenie za wykonywane nagrania,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem w dniu 29 grudnia 2016 r. sygn. akt XVIII K 5/16:

I.  oskarżonegoMarka A. F. uznał za winnego dokonania zarzuconych mu w punktach od I do XXVI oraz od XXVIII do LXVI aktu oskarżenia czynów, przy czym przyjął, iż stanowią one jeden określony w art. 91§1 k.k. ciąg przestępstw z art. 267§3 k.k., i za to na podstawie art. 267§3 i §1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. F. (1) uznał za winnego dokonania zarzuconych mu w punktach od LXVII do LXXX aktu oskarżenia czynów, przy czym przyjął, iż stanowią one jeden określony w art. 91§1 k.k. ciąg przestępstw z art. 267 § 4 k.k., i za to na podstawie art. 267 § 4 i §1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 91§2 k.k. w zw. z art. 85§ 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczone powyżej wobec oskarżonego M. F. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. F. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres jego zatrzymania od dnia 24.06.2014 r. do dnia 25.06.2014 r. , przyjmując iż jeden dzień zatrzymania równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego Ł. N. (1) uznał za winnego dokonania zarzuconych mu w punktach od I do XXVI oraz od XXVIII do LXVI aktu oskarżenia czynów, przy czym przyjął, iż stanowią one jeden określony w art. 91 § 1 k.k. ciąg przestępstw z art. 267 § 3 k.k. i przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 7 k.k. odstąpił od wymierzenia mu kary;

VI.  na podstawie art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzekł od oskarżonego Ł. N. (1) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 50.000,00 zł (pięćdziesięciu tysięcy złotych);

VII.  na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. N. (1) przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w wysokości 92.500,00 zł (dziewięćdziesięciu dwóch tysięcy pięciuset złotych);

VIII.  oskarżonego K. L. (1) uznał za winnego dokonania zarzuconych mu w punktach od I do XXVI oraz w punkcie XXVIII aktu oskarżenia czynów, przy czym przyjął, iż stanowią one jeden określony w art. 91§1 k.k. ciąg przestępstw z art. 267§3 k.k., i za to na podstawie art. 267§3 i §1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 33§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. L. (1) karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, w kwotach po 200,00 zł (dwieście złotych) każda stawka;

X.  na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. L. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

XI.  na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. L. (1) przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w wysokości 27.500,00 zł (dwudziestu siedmiu tysięcy pięciuset złotych);

XII.  oskarżonego K. R. (1) uznał za winnego dokonania zarzuconego mu w punkcie LXXXI aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18§3 k.k. w zw. z art. 267§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., i za to, za podstawę wymiaru kary przyjmując art. 19§1 k.k. w zw. z art. 267§3 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII.  na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. R. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

XIV.  na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. R. (1) karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych po 200,00 zł (dwieście złotych) każda stawka;

XV.  na podstawie art. 17§1 pkt 9 k.p.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonym M. F. (1), Ł. N. (1) i K. L. (1) w zakresie czynu zarzuconego im w punkcie XXVII aktu oskarżenia umorzył, a wyłożone w tym zakresie wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XVI.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot poniesionych wydatków w częściach na nich przypadających oraz zasądził od:

- oskarżonego M. F. (1) kwotę 400,00 zł (czterystu złotych);

- oskarżonego Ł. N. (1) kwotę 30,00 zł (trzydziestu złotych);

- oskarżonego K. L. (1) kwotę 8.180,00 zł (ośmiu tysięcy stu osiemdziesięciu złotych);

- oskarżonego K. R. (1) kwotę 4.180,00 zł (czterech tysięcy stu osiemdziesięciu złotych) - tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych M. F. (1), K. L. (1), K. R. (1), pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego M. F. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 170 § 1 pkt 2, 3, 5 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 3 pkt c) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (dalej: EKPCz), polegającą na uniemożliwieniu mu tym samym realizacji prawa do obrony oraz kontradyktoryjności procesu w związku z nieuprawnionym oddaleniem większości wniosków dowodowych obrony (bądź w jednym przypadku ich jego nierozpoznaniem), a to:

a) wniosku o informację z NFZ o wcześniejszym leczeniu psychiatrycznym i psychologicznym oskarżonego Ł. N. (1) o oddziaływaniu terapeutycznym na niego w związku z jego uzależnieniem od alkoholu lub narkotyków, w celu zgromadzenia materiału dowodowego pozwalającego na obiektywną weryfikację twierdzeń oskarżonego przez organ urzędowy powołany do gromadzenia tego rodzaju informacji, co mogłoby pozwolić na podjęcie decyzji o ewentualnej potrzebie powołania biegłego w zakresie dokonania oceny wpływu stanu psychicznego oskarżonego Ł. N. (1) na podejmowane przez niego działania, jego podatności na sugestie i kierującej nim motywacji,

b) wniosku o informację z KGP na temat brata oskarżonego Ł. N. (1) — M. N. (2) w kontekście jego zatrudnienia w organie podejmującym czynności procesowe i pozaprocesowe wobec podejrzanego (później oskarżonego) Ł. N. (1) i ewentualnego wpływu na tego faktu na podejmowane wobec tego podejrzanego działania, a w konsekwencji treść jego wyjaśnień,

c) wniosku o zwrócenie się do MSWiA o udostępnienie informacji na temat kontaktów oskarżonego Ł. N. (1) z Policją, w szczególności z funkcjonariuszami (...) Biura (...),

d) wniosku o udzielenie informacji przez KGP na temat okoliczności udzielenia i realizowania ochrony oskarżonego Ł. N. (1), w celu określenia motywacji zarówno oskarżonego Ł. N. (1) jak i organów ścigania w kontekście zasadności i celu odseparowania oskarżonego Ł. N. (1),

e) wniosku o udzielenie informacji przez tzw. służby specjalne na temat ich wiedzy o podsłuchiwaniu lub nagrywaniu gości restauracji (...) w W. (tj. wcześniejszego miejsca pracy oskarżonego Ł. N. (1)),

f) wniosku obrony oskarżonego K. R. (1) o przesłuchanie świadków R. D. oraz M. M. (2), na temat powodów podjęcia przez funkcjonariuszy Komendy Głównej Policji (wyznaczonej kilka dni wcześniej przez Prokuratura jako organ, któremu powierzono prowadzenie śledztwa w przedmiotowej sprawie) niezgodnych z kodeksem postępowania karnego działań wobec podejrzanego Ł. N. (1) i podejrzanego K. L. (1), powodów zainicjowania takich działań oraz ich przebiegu,

g) wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii instytutu naukowego dot. oceny technicznych możliwości dokonania nagrań, których kopie zabezpieczono w toku śledztwa w przedmiotowej sprawie za pomocą sprzętu opisywanego przez oskarżonego Ł. N. (1) i K. L. (1) oraz ujawnionego w materiale postępowania (w szczególności w zakresie odnalezionych fragmentów uszkodzonych urządzeń),

h) wniosku o zwrócenie się do Szefa (...) o wyrażenie zgody na ujawnienie okoliczności kontaktów oskarżonego M. F. (1) z funkcjonariuszami (...), ich zakresu i efektów takich kontaktów, tj. o udzielenie informacji w szerszym zakresie niż uprzednio objęty zezwoleniem Szefa (...),

i) wniosku o zwrócenie się do Szefa (...) o wyrażenie zgody na ujawnienie okoliczności kontaktów oskarżonego M. F. (1) z funkcjonariuszami (...), ich zakresu i efektów takich kontaktów, tj. o udzielenie informacji w szerszym zakresie niż uprzednio objęty zezwoleniem Szefa (...),

2. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a) dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) poprzez obdarzenie ich atrybutem wiarygodności, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1) są wewnętrznie sprzeczne, niekompletne i nie korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a ich ocena winna zostać poprzedzona opinią biegłych,

b) dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny zeznań świadków:

• M. P.

• T. B.

• J. J.

których zeznania sąd obdarzył atrybutem wiarygodności w pełni, stwierdzając, że cechuje je obszerność, szczegółowość, a ponadto zgodnych z wyjaśnieniami oskarżonych Ł. N. (1) i K. L. (1), a które to zeznania miały potwierdzać i uzupełniać wyjaśnienia ww. oskarżonych, podczas gdy pozostają one w wyraźnej, a wręcz rażącej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego K. L. (1), jak również nie pozostają spójne między sobą,

c) dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny zeznań świadków:

• T. M.;

• P. M.;

• M. W. (2),

poprzez obdarzenie ich walorem pełnej wiarygodności, podczas gdy zeznania tych świadków pozostają ze sobą we wzajemnej sprzeczności, a ponadto nie korelują z wyjaśnieniami oskarżonych M. F. (1) i K. R. (1),

d) dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny wyjaśnień oskarżonego K. L. (1) poprzez obdarzenie ich atrybutem wiarygodności w zakresie w jakim potwierdzają treść wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) obciążających mojego Mocodawcę, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego K. L. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym są rozbieżne, jak również wyjaśnienia złożone przed sądem wskazują na liczne nieprawidłowości w przesłuchaniach K. L. (1) i Ł. N. (1) w toku postępowania przygotowawczego, a przede wszystkim na fakt wywierania na oskarżonych presji przez funkcjonariuszy (...) oraz składania przez nich wyjaśnień obciążających mojego Mocodawcę w sytuacji wywołania u nich przekonania o istnieniu realnego zagrożenia dla ich życia i ryzyka jego utraty bez oddania się pod ochronę organów ścigania,

e) niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego M. F. (1) i oskarżonego K. R. (1), skutkującą odmówieniem im wiarygodności z tego powodu, że inne dowody uznane przez Sąd Okręgowy uprzednio za wiarygodne stoją z nimi w sprzeczności,

3. art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. F. (1), w szczególności w zakresie ustaleń dot.:

a) jego rzekomej inicjatywy procederu nagrywania gości restauracji (...) i (...) w W.,

w sytuacji oparcia się w tym zakresie jedynie na wyjaśnieniach współoskarżonego Ł. N. (1) zainteresowanego w umniejszeniu swojej roli w zarzuconym mu procederze, niemożliwych do procesowej krytycznej weryfikacji z uwagi na jego odmowę odpowiedzi na pytania w toku postępowania sądowego,

b) rzekomego udostępnienia właśnie przez oskarżonego nagrań rozmów gości restauracji (...) i (...) w W.,

w sytuacji uznania przez Sąd niemożności zweryfikowania tożsamości nagrań dokonywanych przez oskarżonego Ł. N. (1) i rzekomo przekazywanych mojemu Mocodawcy z kopiami nagrań zabezpieczonymi w toku śledztwa, oraz wobec ustalenia szerszego kręgu dysponentów takich nagrań (Ł. N. (1), K. L. (1), K. R. (1)),

skutkujące

II. błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony M. F. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów.

III. Ponadto, na podstawie art. 427 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. wniósł o:

1. zwrócenie się do Szefa (...) z wnioskiem o:

a. uchylenie tajemnicy państwowej dotyczącej kontaktów oskarżonego M. F. (1) z tą instytucją i efektów pomocy udzielanej temu organowi przez oskarżonego M. F. (1);

b. przekazanie dokumentacji dotyczącej ww. kontaktów (zarówno znajdujących się w formie papierowej, elektronicznej w postaci meldunków/raportów wewnętrznych składanych za pomocą systemów teleinformatycznych znajdujących się na wyposażeniu (...));

a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzyskanych w ten sposób dokumentów na okoliczność faktu i zakresu współdziałania oskarżonego M. F. (1) z (...), okresu udzielanej przez niego pomocy na rzecz (...), potwierdzenia wykorzystywania udzielonych informacji i efektów ich wykorzystania, wykazania braku korelacji czasowej pomiędzy większością przekazywanych informacji a deklarowanym przez oskarżonego Ł. N. (1) i wynikającym z ujawnionych nagrań rozmów gości restauracji terminem rozmów gości restauracji w trakcie których dochodziło do poruszania tematów będących przedmiotem Zainteresowania (...),

2. zwrócenie się do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z wnioskiem o:

a. uchylenie tajemnicy państwowej dot. kontaktów oskarżonego M. F. (1) z tymi instytucjami i efektów pomocy udzielanej tym organom przez oskarżonego M. F. (1);

b. przekazanie dokumentacji dot. ww. kontaktów (zarówno znajdujących się w formie papierowej, elektronicznej w postaci meldunków wewnętrznych składanych za pomocą systemów informatycznych znajdujących się na wyposażeniu tych służb, jak też nagrań prowadzonych z oskarżonym przez funkcjonariuszy rozmów);

a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzyskanych w ten sposób dokumentów na okoliczność wykazania faktu współdziałania oskarżonego M. F. (1) z organami ścigania i okresu udzielanej przez niego pomocy na rzecz tych organów, wykorzystania udzielonych informacji i efektów ich wykorzystania, wykazania braku korelacji czasowej pomiędzy większością przekazywanych informacji a deklarowanym przez oskarżonego Ł. N. (1) i wynikającym z ujawnionych nagrań rozmów gości restauracji terminem rozmów gości restauracji w trakcie których dochodziło do poruszania tematów będących przedmiotem Zainteresowania (...);

3. zwrócenie się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z wnioskiem o:

a. uchylenie tajemnicy państwowej w zakresie udostępnienia informacji o kontaktach oskarżonego Ł. N. (1) w okresie do 16 czerwca 2014 roku z Policją w szczególności z funkcjonariuszami (...) Biura (...) (obecnie (...)), charakterze takich ewentualnych kontaktów, okresu ich trwania, statusu Ł. N. (1) w ramach kontaktów z funkcjonariuszami Policji, zakresie przekazywanych przez niego informacji;

b. udostępnienia wszelkich materiałów dot. takiej współpracy, w szczególności udostępnienia raportów funkcjonariuszy z takich działań i nagrań rozmów prowadzonych przez niego z funkcjonariuszami w ramach takich kontaktów;

a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzyskanych w ten sposób dokumentów na okoliczność faktu współpracy oskarżonego Ł. N. (1) z Policją, w szczególności w zakresie przekazywania przez niego informacji o treści rozmów gości restauracji, w których pracował również w okresie wcześniejszym niż deklarowany przez oskarżonego okres nagrywania przez niego rozmów gości restauracji rzekomo na plecenie Pana M. F. (1), co w konsekwencji prowadzić będzie do wykazania nieprawdziwości wyjaśnień Ł. N. (1) w zakresie udziału Pana M. F. (1) w procederze nielegalnego utrwalania rozmów gości restauracji (...) oraz (...) w W.;

4. zwrócenie się do Narodowego Funduszu Zdrowia z wnioskiem o udostępnienie informacji na temat leczenia oskarżonego Ł. N. (1) w związku z problemami psychiatrycznymi, neurologicznymi bądź na temat prowadzenia wobec niego terapii uzależnień lub konsultacji psychologicznych od 2000 roku do chwili obecnej, tj. w szczególności wskazanie jednostki służby zdrowia w której leczył się oskarżony N. i okresu tego leczenia;

a następnie uchylenie tajemnicy dot. treści takich dokumentów i zwrócenie się do ujawnionych jednostek służby zdrowia z żądaniem wydania oryginałów dokumentacji medycznej, psychologicznej lub terapeutycznej dot. oskarżonego Ł. N. (1);

a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii/neurologii/psychologii (w zależności od zakresu uzyskanej dokumentacji) na okoliczność oceny wpływu stanu zdrowia Ł. N. (1), w szczególności jego uzależnienia do alkoholu na spontaniczność jego wypowiedzi, zdolność postrzegania, zapamiętywania a następnie odtwarzania spostrzeżeń, podatność na sugestie osób Znaczących, jego motywacji w szczególności w zakresie składania wyjaśnień obciążających Pana M. F. (1);

5. zwrócenie się do Komendy Głównej Policji z wnioskiem o udzielenia informacji na temat funkcjonariusza M. N. (2) — brata oskarżonego (po ewentualnym uzyskaniu zwolnienia z właściwej tajemnicy, w szczególności przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji) w szczególności na temat danych jednostki w której odbywał służbę M. N. (2), jego stopnia policyjnego, kontaktów służbowych funkcjonariusza M. N. (2) z funkcjonariuszami Wydziału ds. Zwalczania Aktów Terroru (...) (w szczególności czy wykonywał on zadania w ramach w/w Wydziału bądź na rzecz tego Wydziału) w celu dokonania oceny ewentualnego wpływu kontaktów brata oskarżonego na zmianę wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) i złożenie wyjaśnień obciążających m.in. Pana M. F. (1), a także na możliwość uzyskania ochrony policyjnej;

6. zwrócenie się do Komendy Głównej Policji z wnioskiem o udzielenie informacji na temat dokładnego okresu trwania ochrony udzielonej Ł. N. (1) w latach 2014 - 2016, powodów jej przyznania i ewentualnych przesłanek jej zakończenia (jeśli została ona przerwana), jej zakresu, w celu ustalenia powodów zastosowania i utrzymywania takiej ochrony oraz okoliczności jej zakończenia, a w konsekwencji oceny spontaniczności jego wyjaśnień i możliwości uzyskiwania wpływu na jego postawę przez organy ścigania;

7. zwrócenie się do Szefów: (...), (...), (...) i (...) z wnioskiem o:

a. uchylenie tajemnicy w zakresie informacji posiadanych przez te instytucje na temat nagrywania bądź podsłuchiwania rozmów gości restauracji (...) w W., w szczególności na temat ostrzeżeń i zaleceń dot. ewentualnego organizowania spotkań w tej restauracji pod kątem niebezpieczeństwa ujawnienia tajemnic prawnie chronionych i innych informacji wrażliwych

b. udostępnienie wszelkich materiałów dot. ww. informacji; a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzyskanych w ten sposób dokumentów na okoliczność ustalenia, iż poprzednim miejscu pracy oskarżonego Ł. B. dochodziło do procederu nielegalnego nagrywania rozmów gości i związków oskarżonego Ł. B. z tym procederem, a także wykazania wiedzy tych służb o przedmiotowym procederze;

8. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii instytutu naukowego na okoliczność dokonania oceny możliwości technicznych dokonania za pomocą sprzętu, opisanego przez oskarżonego Ł. B. i K. L. (2) i ujawnionego przez organy ścigania, nagrań rozmów gości ujawnionych w plikach dźwiękowych znajdujących się w aktach Sądu i posiadanych przez Prokuraturę Okręgową W. - P. w ramach prowadzonych innych postępowań karnych (po ich udostępnieniu przez Prokuraturę), poprzez podjęcie próby identyfikacji na podstawie posiadanych elementów urządzeń nagrywających ich specyfikacji technicznej, możliwych metod zapisywania plików, formatów zapisu, stosowanego w nich oprogramowania i jego uwarunkowań technicznych wpływających na parametry nagrania, i skonfrontowania takich ustaleń biegłych z właściwościami technicznymi zapisanych nagrań rozmów gości restauracji, a w konsekwencji wykazania, że nagrania znajdujące się w dyspozycji sądu i organów ścigania zostały dokonane za pomocą innych urządzeń nagrywających niż rzekomo przekazywane przez M. F. (1);

9. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka R. D. na okoliczność ustalenia okoliczności w jakich R. D. wszedł w posiadanie informacji o stanie zagrożenia dla życia i zdrowia Ł. N. (1), przyczyn zlecenia czynności funkcjonariuszom M. P., T. B. oraz J. J. związanych z ochroną Ł. N. (1), zakresu zleconych czynności, a w przypadku konieczności zwolnienia świadka z dochowania tajemnicy zawodowej;

10. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. M. (2), na okoliczność czynności podejmowanych przez świadka w stosunku bądź z udziałem Ł. N. (1) oraz K. L. (1) wraz z funkcjonariuszami M. P., T. B. oraz J. J. w dniu 23 czerwca 2014 roku oraz zachowania Ł. N. (1) oraz K. L. (1) w toku podejmowanych czynności;

11. zobowiązanie spółki Telewizja (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) (adres: ul. (...), (...)-(...) W.) do wydania nośnika, na którym zostało przekazane to nagranie opublikowane w dniu 9 czerwca 2017 roku w ramach audycji na kanale (...), a które to miało dotyczyć rozmowy w restauracji (...) pomiędzy m.in. ks. K. S. i P. G. (2);

a) W przypadku odmowy lub braku możliwości udostępnienia oryginału nośnika opisanego w punkcie 11. wnoszę o zobowiązanie (...) S.A. do przedłożenia płyty CD lub DVD zawierającej kopie plików lub pliku zawierającego nagranie opisane w punkcie 11.;

b) W przypadku odmowy lub braku możliwości udostępnienia oryginału nośnika opisanego w punkcie 11. wniósł o zobowiązanie (...) S.A. do udzielenia pisemnej informacji o tym w jakiej formie nagranie to zostało przekazane do (...) S.A., natomiast w przypadku przekazania opisanego w punkcie 11. nagrania za pośrednictwem poczty elektronicznej lub dysku wirtualnego, wskazanie z jakiego adresu mailowego pochodzi wiadomość z nagraniem bądź odnośnikiem do dysku wirtualnego;

c) w przypadku przekazania przez (...) S.A. przedmiotów i informacji opisanych w punkcie 11. wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z nagrania rozmowy opisanej w punkcie 11. poprzez jej odtworzenie na terminie rozprawy, na okoliczność treści rozmowy oraz osób w niej uczestniczących;

d) w przypadku przekazania przez (...) S.A. przedmiotów i informacji opisanych w punkcie 11., wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu informatyki na okoliczność:

i. Ustalenia czy nagranie jest autentyczne czy też zostało poddane jakimkolwiek modyfikacjom, a jeżeli tak to w jakim czasie;

ii. Ustalenia daty utworzenia nagrania;

iii. Ustalenia jakim urządzeniem nagranie to zostało dokonane;

iv. Ustalenie w jakim formacie pierwotnie i aktualnie występuje nagranie;

v. Ustalenie czy nagranie zostało dokonane tym samym urządzeniem co pozostałe nagrania stanowiące przedmiot niniejszego postępowania;

vi. Ustalenie czy nagranie to było kopiowane, a jeżeli tak to kiedy miało to miejsce.

12. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:

a) ks. K. S. (wezwanie na adres: ul. (...), (...)-(...) K.)

b) P. G. (2) (wezwanie na adres w aktach sprawy),

na okoliczność czy brali oni udział w rozmowie opublikowanej w dniu 9 czerwca 2017 roku przez (...) w restauracji (...), a jeżeli tak to kiedy miała miejsce ta rozmowa, kto dokonywał rezerwacji stolika na to spotkanie, kto poza nimi brał udział w spotkaniu, kto obsługiwał spotkanie ze strony obsługi restauracji (...) oraz czy znają oskarżonego Ł. N. (1)?

13. z wydruku artykułu autorstwa W. C. pod tytułem (...), który ukazał się w papierowym wydaniu Gazety (...) z dnia 14-15 czerwca 2017 roku (dowód przedłożony jako załącznik do apelacji obrońcy oskarżonego K. R. (1)) - na okoliczności wskazane w treści artykułu, w tym na okoliczność wiarygodności zeznań świadka M. B. (2) złożonych w postępowaniu przed Sądem I instancji;

14. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka W. C. (wezwanie na adres ul. (...), (...)-(...) W.) - na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

15. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. B. (2) (adres w aktach sprawy) - na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

16. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka E. B. (wezwanie na adres: Al. (...), (...)-(...) W.) - na okoliczność zwolnienia ze służby w (...) oraz ponownego zatrudnienia A. C. oraz okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

17. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. C. (wezwanie na adres: Al. (...), (...)-(...) W.) - na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

po ewentualnym uzyskaniu odpowiednio od Szefa (...) lub odpowiedniego organu przełożonego w trybie art. 179 § 1 KPK decyzji o zwolnieniu tych osób z tej tajemnicy, względnie - jeżeli informacje te objęte będą klauzulą „poufne” lub „zastrzeżone” - o zwolnienie z tej tajemnicy przez Sąd Apelacyjny.

IV. Podnosząc powyższe zarzuty, niniejszym wniósł o:

1. uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych mu czynów, ewentualnie, z ostrożności procesowej,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - z uwagi na konieczność przeprowadzenia ponownie przewodu sądowego w całości.

Obrońca oskarżonego K. L. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez błędną ocenę wyjaśnień oskarżonych Ł. N. (1) i K. L. (1), a w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez:

a) przyjęcie, że oskarżeni działali z bezpośrednim zamiarem uzyskania dostępu do informacji, podczas gdy z ich relacji wynika, że co najwyżej przewidywali uzyskanie takiego dostępu, a zatem działali z zamiarem ewentualnym

b) przyjęcie, że oskarżonego K. L. (1) dopuścił się przypisanych mu zachowań działając wyłącznie z motywacji finansowej;

II. Naruszenie prawa procesowego - art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych zmierzających do poczynienia ustaleń w zakresie stopnia szkodliwości społecznej zachowań przypisanych oskarżonemu K. L. (1), a w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego w zakresie owego stopnia społecznej szkodliwości.

Na wypadek nieuwzględnienia zarzutu z pkt. I ppkt a) zarzucił z ostrożności:

III. Rażąco surowy wymiar kary, nieadekwatny do stopnia szkodliwości społecznej przypisanych czynów, roli oskarżonego w przestępczym procederze, a także zachowania po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności jego postawy w toku postępowania i ujawniania wszelkich posiadanych informacji, co przyczyniło się do ustalenia okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Wskazując na te zarzuty wniósł o:

- w przypadku uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt II ppkt a) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. L. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów.

- w przypadku uwzględnienia zarzutu z pkt II o:

1. Uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przesłuchanie świadków B. S., P. W. (2), R. B., A. K. (2), L. M., P. T., J. K. (3), T. Z., K. K. (4), R. S. i J. R. na okoliczności wskazane precyzyjnie w uzasadnieniu apelacji;

2. Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. w zakresie pkt. XXII aktu oskarżenia oraz o zmianę wyroku w pkt. VIII-X poprzez odstąpienie od wymierzenia kary.

Obrońca oskarżonego K. R. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść Wyroku, tj:

a) art. 410 k.p.k. poprzez oparcie wyroku jedynie na części materiału dowodowego, ujawnionego podczas rozprawy głównej, to jest poprzez:

i.  pominięcie opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej Ł. N. (1) (k. 7744 - 7752) i samodzielne ustalenie, iż Ł. N. (1) jest osobą o stabilnej psychice, a przez to wiarygodną, co nie wyjaśnia sprzeczności między ustaleniami Sądu I instancji w tej mierze a oświadczeniami samego Ł. N. (1), który wskazywał, iż leczył się psychiatrycznie, a w początkowej fazie postępowania składał wyjaśnienia w poczuciu całkowicie subiektywnego, bezpodstawnego i w żaden sposób niewyjaśnionego zagrożenia dla swojej osoby, co może znamionować problemy natury psychicznej wymagające wyjaśnienia; powyższe skutkowało błędnym uznaniem dowodu z jego wyjaśnień za wiarygodny i oparcie na nim rozstrzygnięcia w sprawie;

i.  pominięcie niedatowanego dokumentu zatytułowanego (...), podpisanego przez Ł. N. (1) (k. 5014), przez co Sąd I instancji nie wziął pod uwagę istotnej okoliczności mającej wpływ na formowanie się i wiarygodność wyjaśnień Ł. N. (1), a to wielokrotnego utrwalania sobie treści poprzednio złożonych wyjaśnień przez oskarżonego, czego skutkiem jest niewiarygodność odczytywanych na rozprawie wyjaśnień Ł. N. (1), gdyż nie stanowiły one samodzielnej reprodukcji posiadanych informacji, ale wyłącznie powtórzenie swoich wcześniejszych wyjaśnień.

ii.  pominięcie wydruku zrzutu ekranu ze strony internetowej (...) dobreprogramy.pl/t/program-do-usuwania-szumu-z-nagrania/ (...), (k. 1545 akt sądowych) wskazującego, iż przesłany z adresu M. F. (1) na adres Ł. N. (1) instruktaż obsługi programu (...) do usuwania szumów w nagraniu pochodził z popularnego forum z poradami informatycznymi, podczas gdy Sąd Okręgowy bezzasadnie uznał, iż instrukcja ta pochodzi z nieujawnionego w materiale dowodowym maila przesłanego od K. R. (1) do M. F. (1);

b) art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. poprzez nierozpoznanie, ponowionego przez obronę w odpowiedzi na akt oskarżenia, a złożonego pierwotnie w postępowaniu przygotowawczym, wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z billingów K. R. (1) i faktur wystawionych na rzecz spółki (...) S.A., co skutkowało bezzasadnym pominięciem dowodu z wymienionych dokumentów w materiale dowodowym będącym podstawą rozstrzygnięcia;

c) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny wiarygodności, mocy i treści zgromadzonych w sprawie dowodów z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, polegające na:

i.  niewyjaśnieniu sprzeczności pomiędzy opinią Biura (...) nr (...) (...) z dnia 6 sierpnia 2015 roku (k. 7937-7943a), z której wynika, że na nośnikach danych należących do K. R. (1) i od niego zabezpieczonych nie ujawniono wiadomości e-mail istotnych dla przedmiotowego postępowania, z protokołem oględzin rzeczy z dnia 12 sierpnia 2015 roku (k. 8082-8086), dotyczącym tych samych przedmiotów, z którego treści wynika, iż ustalono tam treści obciążające w ocenie urzędu prokuratorskiego K. R. (1); nadto Sąd I instancji dokonał nadinterpretacji ujawnionych tam danych — nie biorąc pod uwagę synchronizacji kalendarzy M. F. (1) i K. R. (1) oraz nadając wymianie smsów między M. F. (1) a K. R. (1) znaczenie zgodne z przyjętą wersją zdarzeń (tj. że dotyczyła ona przesłanego przez K. R. (1) linka do programu A.), zamiast rozważenia alternatywnej możliwości znaczenia wymienianych wiadomości (tj. że K. R. (1) zbył M. F. (1), sugerując mu, aby poszukał tego programu w Internecie);

ii.  uznaniu za wiarygodną analizy kryminalnej połączeń telefonicznych z dnia 17 sierpnia 2015 roku (k. 8252-8276), w sytuacji, gdy zawiera ona okoliczności w sposób oczywisty niemożliwe, albowiem spośród 26 wskazanych w niej połączeń między numerami przypisywanymi Ł. N. (1) i K. R. (1) 10 ma czas trwania „0” (!!!), 6 połączeń rozpoczynało się w jednosekundowych odstępach, a 4 połączenia - w tej samej sekundzie; z pozostałych 6 połączeń 2 to smsy (w tym jeden z życzeniami świątecznymi), a pozostałe 4 trwały łącznie 2 minuty 52 sekundy; nadto sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest uznanie, iż jest to czas wystarczający na nauczenie osoby pozbawionej zdolności technicznych - co wynika z wyjaśnień Ł. N. (1) i K. L. (1) oraz zeznań świadka E. C., a co nie było przez Sąd kwestionowane - obsługi sprzętu komputerowego oraz sprzętu nagrywającego;

(...).  uznaniu za wiarygodny i istotny dla sprawy dowodu z analizy dysku twardego K. R. (1) wraz z opinią (...) i pismem (...).pl (k. 4648-4649, k. 5472-5480, k. 6165-6188) - w sytuacji, gdy dysk twardy został, co wynika z treści opinii (...), nieprawidłowo zabezpieczony, a ponadto w odniesieniu do rzekomo ujawnionej tam korespondencji K. R. (1), gdy nie wynika z niej poszukiwanie sprzętu do nagrywania w celach bezprawnych, a nadto pozostaje ona w znacznej rozbieżności czasowej od ram czasowych zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania, bowiem jest to korespondencja z roku 2008, a zarzut stawiany K. R. (1) dotyczy okresu pomiędzy kwietniem 2013 roku a czerwcem 2014 roku;

iv.  uznaniu za wiarygodne i mające zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnienia Ł. N. (1), podczas gdy:

- nie przyznał się on podczas pierwszego przesłuchania do zarzucanego mu czynu, a swoją postawę procesową zmienił pod wpływem pozaprocesowego oddziaływania funkcjonariuszy (...);

- funkcjonariusze (...), co jasno wynika z wyjaśnień Ł. N. (1) oraz zeznań tychże funkcjonariuszy (świadków M. P., J. J. i T. B.), roztoczyli nad nim „niestandardową opiekę”, obiecując pomoc i ochronę w zamian za wskazanie osób „zaangażowanych” w sprawę;

- Ł. N. (1) wielokrotnie w toku śledztwa zapoznawał się ze swoimi wcześniejszymi zeznaniami, przez co ich spójność i szczegółowość nie jest wynikiem znakomitej pamięci oskarżonego N., lecz efektem wielokrotnego utrwalania i powtarzania sobie raz złożonej wersji wyjaśnień;

- Ł. N. (1) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania przed Sądem I instancji, co uniemożliwiło stronom weryfikację ich wiarygodności, a wszystkie jego depozycje, stanowiące fundament przyjętej w Wyroku wersji zdarzeń, zostały wprowadzone na zasadzie potwierdzenia wyjaśnień złożonych w śledztwie; powyższe przeczy zasadzie bezpośredniości oraz kontradyktoryjności, gdyż najważniejszy dowód w sprawie nie jest dowodem bezpośrednim i nie mógł być przedmiotem badania przez strony, a zatem niemożliwe było usunięcie wad wyjaśnień powstałych w śledztwie, a ukształtowanych, jeżeli chodzi o ich treść, podczas pozaprocesowych czynności z udziałem Ł. N. (1) i funkcjonariuszy (...);

- Ł. N. (1) oszukał co do wynagrodzenia za nagrywanie nawet swojego współpracownika K. L. (1);

- Ł. N. (1) nie przekazał prokuraturze wiedzy o obecnie wyciekających do mediów nagraniach (zob. wniosek dowodowy);

- Ł. N. (1) nadużywał alkoholu i narkotyków o czym świadczą jego własne wyjaśnienia, a także wyjaśnienia K. L. (1) oraz opinie sądowo- psychiatryczne;

(v) odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom K. R. (1) tylko na tej podstawie, że są sprzeczne z wyjaśnieniami Ł. N. (1), których wiarygodność może być zasadnie kwestionowana, a brak w tym zakresie rozstrzygających dowodów osobowych zewnętrznych względem sprzecznych wersji oskarżonych lub tego rodzaju dowodów rzeczowych;

(vi) uznaniu za wiarygodne zeznań świadka M. W. (2) w sytuacji, gdy świadek ten pozostaje w oczywistym i wiadomym dla Sądu Okręgowego konflikcie z K. R. (1) i jest oskarżany o działanie na jego szkodę, a podczas rozprawy jawnie wyrażał pogardę wobec K. R. (1), zaś depozycje M. W. (2) są - wbrew ocenie Sądu I instancji - nieprecyzyjne, pozbawione nadających im wiarygodności szczegółów dotyczących czasu i miejsca obserwacji rzekomych pendrive'ów z nagraniami oraz rozmów z K. R. (1), a także - jeżeli chodzi o opisywanie przez M. W. (2) sposoby nagrywania rozmów przy użyciu pieprzniczki i solniczki - stoją w jawnej sprzeczności z ustalonym modus operandi Ł. N. (1) i K. L. (1), wskazując raczej na wyobraźnię tego świadka, aniżeli na wewnętrznie spójny i logiczny charakter jego wypowiedzi;

(vii) uznaniu za mające istotną moc dowodową zeznań świadków M. P., T. B. i J. J. - w sytuacji, gdy sprowadzają się one do zrelacjonowania przez tych świadków rzekomo spontanicznych depozycji Ł. N. (1), podczas gdy świadkowie ci nie ukrywają jednocześnie dość jawnej i niestandardowej opieki oraz wsparcia, jakie otrzymał od nich Ł. N. (1); w związku z czym można zasadnie twierdzić, iż stanowi to wyłącznie opracowaną na potrzeby sprawy wersję wyjaśnień Ł. N. (1), a zeznania ww. świadków nie są samodzielnym dowodem żadnej istotnej dla sprawy okoliczności;

(viii) pominięcie faktu, iż K. L. (1) nie znał K. R. (1), a pierwszy raz poznał nazwisko K. R. (1) podczas pierwszego przesłuchania w siedzibie (...), kiedy to złożył wyjaśnienia obciążające K. R. (1), z których następnie na rozprawie głównej wycofał się, wyjaśniając wyczerpująco i szczegółowo motywy oraz okoliczności towarzyszące złożeniu przez niego pierwszych, odwołanych wyjaśnień, a zatem jego wyjaśnienia złożone w (...) nie mogą być dowodem obciążającym K. R. (1);

co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu, że:

(ix) to M. F. (1) wyszedł z inicjatywą nagrywania spotkań (...)ów wiosną 2013 roku, podczas gdy z wyjaśnień Ł. N. (1) (k. 2631-2645) wynika, iż propozycja ta - jeśli w ogóle padła - pojawiła się wakacje 2013, zaś oskarżony N., po zapoznaniu się z opinią zawierającą historię jego przeglądarki internetowej, oświadczył, że możliwe jest, iż samodzielnie już w kwietniu 2013 roku wyszukiwał informacji o sprzęcie nagrywającym; Sąd I instancji nie wykluczył hipotezy, iż nagrania były inicjatywą Ł. N. (1) i samodzielnie zdobył on wiedzę techniczną potrzebną do ich prowadzenia; Ł. N. (1) potwierdził w swoich wyjaśnieniach że sam rozpoczął rejestrację spotkań gości jeszcze przed tym, jak poznał M. F. (1), czyli musiał mieć wiedzę, jak się nimi posługiwać, wobec czego nie potrzebował zewnętrznej pomocy i porad, w tym tych rzekomo dostarczanych przez K. R. (1);

(x) link do programu służącego do komputerowej obróbki nagrań Ł. N. (1) otrzymał od M. F. (1) lub K. R. (1) - podczas gdy niedopuszczalne jest czynienie ustaleń alternatywnych co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zarzucanego K. R. (1);

(xi) K. R. (1) przekazał Ł. N. (1) pendrive'y do nagrywania — podczas gdy jedyny dowód na tę okoliczność to wyjaśnienia Ł. N. (1), których wiarygodność obrona stanowczo kwestionuje; nadto Ł. N. (1) wyjaśnił, że sam takie urządzenia kupował na potrzeby prowadzonego procederu;

(xii) K. R. (1) naprawił Ł. N. (1) komputer - podczas gdy jedyny dowód na tę okoliczność to wyjaśnienia Ł. N. (1), których wiarygodność obrona stanowczo kwestionuje;

(xiii) K. R. (1) i Ł. N. (1) kontaktowali się w sprawie nagrywania telefonicznie — podczas gdy nic, poza niewiarygodnymi wyjaśnieniami Ł. N. (1), nie wspiera tej wersji (dowód z analizy kryminalnej połączeń jest nierzetelny), a Sąd I instancji nie rozważył hipotezy o kontaktach w kwestii faktur za posiłki biznesowe, pomimo stanowczych dowodów w materiale dowodowym w tym zakresie;

(xiv) K. R. (1) pośredniczył w przekazaniu Ł. N. (1) kwoty 10.000,00 PLN od M. F. (1) - w braku jakichkolwiek dowodów w tej materii, w tym braku dowodu, że Ł. N. (1) w ogóle taką kwotę otrzymał, poza jego niewiarygodnymi wyjaśnieniami;

(xv) K. R. (1) działał w zamiarze, aby M. F. (1) i Ł. N. (1) dokonali zarzucanych im czynów - podczas gdy w materiale dowodowym sprawy nie tylko brak dowodów czynności wykonawczych przypisanych K. R. (1), ale tym bardziej brak dowodów rzekomej motywacji finansowej i zamiaru będącego jej realizacją, o których pisze Sąd na stronie 54 uzasadnienia wyroku;

d) art. 5 § 2 KPK poprzez bezpodstawne i sprzeczne z regułą in dubio pro reo rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego K. R. (1), tj. że K. R. (1) przekazał Ł. N. (1) pendrive'y do nagrywania, instrukcję używania programu do redukcji szumów, naprawił komputer Ł. N. (1) oraz przekazał mu pieniądze, których to okoliczności jedynym dowodem są kwestionowane przez obronę wyjaśnienia Ł. N. (1), podczas gdy ogólna zasada nakazuje niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygać każdorazowo na korzyść a nie na niekorzyść oskarżonego.

e) art. 424 § 1 k.p.k. poprzez:

(i) sporządzenie uzasadnienia wyroku w zakresie odnoszącym się do K. R. (1) z naruszeniem ustawowych wymogów stawianych uzasadnieniu, polegającym na niewyjaśnieniu odmowy uznania dowodów przeciwnych dowodom rzekomo świadczącym o winie K. R. (1) oraz niewyjaśnieniu podstawy prawnej skazania K. R. (1) w sytuacji, gdy zarzucany mu czyn stanowi odmienną formę zjawiskową (lub wręcz odmienny typ) czynu zabronionego zarzuconego pozostałym oskarżonym;

(ii) niewskazanie jakie fakty Sąd Okręgowy uznał za udowodnione w odniesieniu do poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń alternatywnych w zakresie w jakim ustalił, że link do programu służącego do komputerowej obróbki nagrań Ł. N. (1) otrzymał od M. F. (1) lub K. R. (1) (strona 2 uzasadnienia Wyroku), podczas gdy niedopuszczalne jest czynienie ustaleń alternatywnych co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zarzucanego K. R. (1);

III. Na podstawie art. 427 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie następujących dowodów:

a)  z kopii billingów K. R. (1) i faktur wystawionych na rzecz spółki (...) S.A. - na okoliczność potwierdzenia ilości, czasu trwania i charakteru kontaktów telefonicznych między K. R. (1) a Ł. N. (1), które dotyczyły wyłącznie rozliczenia przedmiotowych faktur za usługi gastronomiczne na rzecz spółki (...) S.A.;

b) z wydruku wersji elektronicznej artykułu autorstwa W. C. pod tytułem (...), który ukazał się w papierowym wydaniu Gazety (...) z dnia 14-15 czerwca 2017 roku (dalej: (...)) - na okoliczności wskazane w treści Artykułu, w tym na okoliczność wiarygodności zeznań świadka M. B. (2) złożonych w postępowaniu przed Sądem I instancji;

c) z przesłuchania w charakterze świadka W. C. (wezwanie na adres ul. (...), (...)-(...) W.) — na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

d) z ponownego przesłuchania w charakterze świadka P. W. (2) (adres w aktach sprawy) - na okoliczność zwolnienia ze służby w (...) oraz ponownego zatrudnienia A. C. oraz na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

e) z ponownego przesłuchania w charakterze świadka M. B. (2) (adres w aktach sprawy) - na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

f) z przesłuchania w charakterze świadka E. B. (wezwanie na adres: Al. (...), (...)-(...) W.) - na okoliczność zwolnienia ze służby w (...) oraz ponownego zatrudnienia A. C. oraz okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

g) z przesłuchania w charakterze świadka A. C. (wezwanie na adres: Al. (...), (...)-(...) W.) - na okoliczności ujawnione w treści Artykułu;

jeżeli świadkowie wskazani pod literami d-g powołaliby się na wiążącą ich tajemnicę służbową lub tajemnicę chroniącą informacje niejawne, wnoszę o zwrócenie się odpowiednio do Szefa (...) lub odpowiedniego organu przełożonego w trybie art. 179 § 1 k.p.k. o zwolnienie tych osób z tej tajemnicy, względnie - jeżeli informacje te objęte będą klauzulą „poufne” lub „zastrzeżone” - o zwolnienie z tej tajemnicy przez Sąd Apelacyjny.

IV. Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uniewinnienie K. R. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2. zasądzenie na rzecz K. R. (1) kosztów ustanowienia obrońcy, według norm przepisanych.

Apelacja pełnomocników oskarżycieli posiłkowych zaskarżyła powyższy wyrok w zakresie wymiaru kary, co do:

1. oskarżonego M. F. (1) - w zakresie pkt. I, II i III wyroku na niekorzyść oskarżonego

2. oskarżonego Ł. N. (1) - w zakresie pkt. V i VI wyroku na niekorzyść oskarżonego

3. oskarżonego K. L. (1) - w zakresie pkt. VIII i X wyroku na niekorzyść oskarżonego

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 § 2, 3 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

co do oskarżonego M. F. (1)

1. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucam rażącą niewspółmierność wymierzone] oskarżonemu M. F. (1) kary: tj. kary 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej za czyny określone w punktach od I do XXVI oraz od XXVIII do LXVI aktu oskarżenia na podstawie art. 267 § 3 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za czyny określone w punktach od LXVII do LXXX aktu oskarżenia na podstawie art. 267 § 4 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzonej oskarżonemu w pkt III wyroku na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy:

a) wymierzona kara 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności za popełnienie przestępstwa z art. 267 § 4 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. polegającego na ujawnieniu nagrań biznesowych i prywatnych rozmów toczonych w restauracjach (...) oraz (...) wobec osób trzecich w sytuacji gdy, jak ustalił Sąd ad quo, „wyłącznie M. F. (1), jako dysponent przedmiotowych nagrań był jedynie władny do ich późniejszego ujawnienia - co bez wątpienia nastąpiło i co stanowi o jego sprawstwie w zakresie występków z art. 267§ 4 k.k.” (s. 51 uzasadnienia wyroku) jest rażąco niewspółmierna do wagi popełnionych czynów i ich szkodliwości społecznej, zwłaszcza zważywszy na fakt, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wynika, że celem ujawnienia nagranych rozmów przez oskarżonego F. było wywarcie wpływu na organy ścigania, nad którymi kierownictwo sprawował Minister Spraw Wewnętrznych B. S., a które prowadziły postępowanie dotyczące spółki (...).pl (vide fragment uzasadnienia wyroku, s. 55: „Sposób ujawnienia procederu nagrywania należy wiązać z działaniami organów państwa wobec spółki Składy (...).pl, której współwłaścicielem był M. F. (1) - jako pierwsza została przecież opublikowana rozmowa B. S. tj. osoby, z racji pełnionej funkcji Ministra Spraw Wewnętrznych, nadzorującej policję”) - co prowadzi do wniosku, że oskarżony M. F. (1) wykorzystał nielegalnie dokonane nagrania poprzez ich upublicznienie w celu bezprawnego i nielegalnego wpłynięcia na przebieg postępowania karnego w sprawie spółki (...).pl i usunięcie ze stanowiska ministra (vide wyjaśnienia Ł. N. (1) z postępowania przygotowawczego, k. 949f, „Mówił że jest jawne wchodzenie służb, które podlegają S. i pokazał mi na telefonie pismo, które dostał od służb, nie interesowałem się treścią, że ma do zapłaty 10 min złotych na poczet jakiś tam zabezpieczeń. Powiedział, że najlepiej byłoby S. odpalić. Doprowadzić do usunięcia S.), a co miało miejsce po wykorzystaniu przez oskarżonego F. innych nielegalnych prób wpłynięcia na toczące się postępowanie (vide; zeznania M. B. (2) - k. 4276 i n., L. P. - k. 4362 oraz materiały postępowania znajdujące się w kancelarii tajnej), która to motywacja zasługuje na szczególne potępienie, zwłaszcza w zestawieniu z bezprecedensową skalą dokonanych ujawnień nielegalnie nagranych rozmów, rangą osób, których rozmowy zostały ujawnione, wpływu ujawnienia nagrań na sytuację polityczną kraju, oraz faktem, że z punktu widzenia prawa do prywatności chronionego w art. 47 Konstytucji RP oraz tajemnicy komunikowania chronionej w art. 49 Konstytucji RP ujawnienie nagrań wywołało większą krzywdę po stronie oskarżycieli posiłkowych R. S. oraz J. R., jak i innych pokrzywdzonych, niż samo nagranie;

to wszystko powoduje, że karą współmierną do czynu przypisanemu oskarżonemu za przestępstwo z art. 267 § 4 k.k. jest kara 3 lat pozbawienia wolności, tj. najwyższa możliwa do wymierzenia przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. kara pozbawienia wolności;

b)  wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności za popełnienia przestępstwa z art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. nie odpowiada stopniowi winy i wagi czynów przypisanych oskarżonemu, ich społecznej szkodliwości, motywacji sprawcy, który działał w celu osiągnięcia w nielegalny sposób zysku finansowego, sposobu zachowania się oskarżonego - działania czynem ciągłym na przestrzeni kilkunastu miesięcy, w krótkich okresach czasu, z zamiarem umyślnym kierunkowym, działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, które do tego procederu zwerbował, rangi konstytucyjnych praw i wolności, które zostały naruszone, charakteru informacji, do których oskarżony uzyskał w sposób nielegalny dostęp, które często stanowiły tajemnicę państwową i rozmiaru ujemnych następstw przypisanych czynów;

to wszystko powoduje, że karą współmierną do czynu przypisanemu oskarżonemu za przestępstwo z art. 267 § 4 k.k. jest kara 3 lat pozbawienia wolności, tj. najwyższa możliwa do wymierzenia przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. kara pozbawienia wolności;

c)  kara łączna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy został orzeczona z naruszeniem treści art. 86 § 1 k.k., bowiem wymiar kary łącznej nie odpowiada stopniowi winy czynów przypisanych oskarżonemu, ich społecznej szkodliwości, motywacji sprawcy, który działał w celu osiągnięcia w nielegalny sposób zysku finansowego, jaki i z chęcią bezprawnego wpłynięcia na postępowanie karne, które toczyło się w sprawie spółki, w którą oskarżony F. inwestował, sposobu zachowania się oskarżonego - działania czynem ciągłym na przestrzeni kilkunastu miesięcy, w krótkich okresach czasu, z zamiarem umyślnym kierunkowym, działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, które do tego procederu zwerbował, rangi konstytucyjnych praw i wolności, które zostały naruszone, charakteru informacji, do których oskarżony uzyskał w sposób nielegalny dostęp, które często stanowiły tajemnicę państwową, rozmiaru ujemnych następstw przypisanych czynów, a zwłaszcza okoliczności, że fakt nagrywania, ale przede wszystkim ujawnienia nielegalnych nagrań, doprowadził do jednego z najpoważniejszych kryzysów politycznych ostatnich 27 lat oraz dymisji doświadczonych członków administracji rządowej, podważenia wiarygodności rządu w opinii publicznej oraz na arenie międzynarodowej, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, który w toku całego procesu nie wykazał skruchy, a wręcz twierdził, że jego działanie było podjęte w uzasadnionym celu społecznym, a także w żaden sposób nie zadośćuczynił społecznemu poczuciu sprawiedliwości, jak również celów kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w postępowaniu karnym, które jest na bieżąco relacjonowane przez media, zaś wymierzona kara jest przedmiotem debaty publicznej;

Sąd I instancji wymierzając karę łączną kierował się zasadą zbliżoną do absorbcji, w sytuacji gdy prawidłowa ocena przedmiotowym i podmiotowych elementów czynów przypisanych oskarżonemu oraz osoby oskarżonego przeprowadzona z uwzględnieniem zasad sędziowskiego wymiaru kary wyrażonych w art. 53 k.k. powoduje, że kara łączna wymierzona oskarżonemu M. F. (1) winna być orzeczona na podstawie zasady asperacji, a więc w wysokości 5 lat pozbawienia wolności;

co do oskarżonego Ł. N. (1)

2. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie przy wyrokowaniu dowodów wskazujących na to, że oskarżony Ł. N. (1), jakkolwiek złożył w sprawie obszerne wyjaśnienia, to jednak nie ujawnił organom ścigania wszystkich okoliczności procederu przestępczego poprzez zatajenie danych innych zleceniodawców bezprawnego rejestrowania osób i ilości dokonanych nagrań, skoro:

a) z wyjaśnień oskarżonego K. L. (1) złożonych na rozprawie w dniu 20 czerwca 2016 r. (vide elektroniczny protokół rozprawy głównej z dnia 20 czerwca 2016 r.), wynika że:

• „Ł. powoływał się na swoje kontakty ze służbami, kiedy pracował w restauracji (...). Nie przypominam sobie, aby Ł. mówił mi, że w restauracji (...) były podsłuchiwane rozmowy gości. Z późniejszych doniesień medialnych dowiedziałem się, że taka sytuacja mogła mieć miejsce” (s. 28 protokołu rozprawy)

• „Ł. mówił mi o wykorzystaniu tych nagrań przez służby, z drugiej strony mówił o udziale M. F. (1), nie mówił o nim, jako o bezpośrednim zleceniodawcy, ale mówił mi o nim, jako o osobie posiadającej wiedzę o tym procederze." (s. 8 protokołu)

• „Chciałbym powiedzieć dwa słowa o notatce urzędowej na treść której wpłynęły naciski i groźby funkcjonariuszy policji. Wówczas przedstawiony został mi schemat działania z udziałem M. F. (1) i K. R. (1) oraz zostałem nakłoniony abym w dużym skrócie potwierdzić wersję Ł. N. (1) o motywacji finansowej całego procederu. " (s. 7 protokołu)

• „Pojawiało się określenie „wujek", którym Ł. określał M. F. (1) czy też zleceniodawców. Ponieważ używał określenia „ wujek " w liczbie mnogiej. Używał też słów takich, jak „babcia" czy „dziadek" na określenie zleceniodawców. W momencie przekazywania pieniędzy mówił, że jest to „renta od babci" lub „renta od dziadka". Nazwisko M. F. (1) o ile pamiętam pojawiło się raz w naszej rozmowie. Nie jestem M' stanie dokładnie przytoczyć tych słow. Odebrałem go jako gwaranta tego, że nie zostanie wywołana afera medialna." (s. 10 protokołu)

• „Zobowiązałem się do współpracy z Ł. i taka groźba wydała mi się realna. Było to moje domniemanie, że Ł. w jakiś sposób współpracuje ze służbami i służby mogą te nagrania w odpowiedni sposób wykorzystać" (s. 11 protokołu)

• „Dla mnie osoba Ł. mogła mieć związek z odpowiednimi służbami ponieważ na przykład dysponował płytą z nagraniem kompromitującym senatora P., które nie było dostępne w mediach. Ponadto dysponował bardzo dobrymi kontaktami z kierowcami i funkcjonariuszami ochraniającymi ministrów. Był z nimi na „ ty", często załatwiał dla nich prywatne rzeczy i oni załatwiali dla niego.'" (s. 20 protokołu)

• „Chyba M. P. mówił, aby przyznać się do wszystkiego i potwierdzić wersję z M. F. (1) jako zleceniodawcą ponieważ mogą mnie czekać przykre konsekwencje. Zwracał się do mnie. Mówił o śledzeniu Ł. przez podejrzane osoby, wspominał o ścięciu głowy przez (...) za kwotę 10 000 zł oraz o nieprzyjemnych konsekwencjach pobytu w więzieniu." (s. 15 protokołu)

• M. F. (1) w swoich wyjaśnieniach na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. (vide elektroniczny protokół rozprawy z dnia 21 lipca 2016 r.) wskazywał, że: „Co do oskarżonego Ł. B., to on oskarżając mnie kłamie (...) Oskarżony Ł. B. boi się, że złapiemy go na kłamstwach i wyjdzie na jaw faktyczny zleceniodawca.”);

Fakt, że oskarżony N. nie wyjawił wszystkich okoliczności popełnienia przestępstwa uprawdopodobnia to, że w dniu 9 czerwca 2017 r. ujawnione zostały przez telewizję (...) nowe nagrania nielegalnie zarejestrowane w dniu 7 lutego 2014r. w restauracji (...), tj. w restauracji, w której osobą odpowiedzialną za nagrywanie prywatnych rozmów był oskarżony N., którego to nagrania oskarżony N. nie przekazał w toku śledztwa, zaś z treści publikacji prasowych wynika, że to nie M. F. (1) przekazał nagranie mediom;

konsekwencją zarzutu z pkt 2 jest

3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu przez Sąd 1 instancji, że Ł. N. (1) jest sprawcą ,,który podczas omawianego przestępczego procederu współdziałał z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia” (s. 56 uzasadnienia wyroku), co skutkowało zastosowaniem przez Sąd I instancji dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. w sytuacji, gdy zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą dotyczącą zastosowania instytucji z art. 60 § 3 k.k., aby sąd mógł zastosować ten przepis oskarżony musi wyjawić wszystkie okoliczności popełnienia przestępstwa, zaś z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a przede wszystkim faktu ujawnienia istnienia nagrania, co do którego Ł. N. (1) nie przekazał wiedzy organom ścigania wynika, że oskarżony zataił przed organami ścigania istotne informacje dotyczące swojej roli w przestępstwie, a zwłaszcza dot. faktu, iż - obok M. F. (1) - stanowił on centralną, kierowniczą postać, działającą prawdopodobnie na zlecenie służb specjalnych, jak też zataił informacje dotyczące zleceniodawców przestępczego procederu polegającego na nagrywaniu prywatnych rozmów w restauracjach (...) oraz (...) - innych niż M. F. (1)

w konsekwencji, Sąd 1 instancji błędnie zastosował wobec oskarżonego Ł. N. (1) normę art. 60 § 3 k.k. i odstąpił od wymierzenia mu kary;

4. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu Ł. N. (1) kary do popełnionego przez niego czynu, skoro oskarżony nie ujawnił wszystkich istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa, odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu Ł. N. (1) kary przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 7 k.k. nie znajduje podstawy faktycznej, a karą spełniającą swoje funkcje byłaby najwyższa możliwa przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. kara, tj. 3 lat pozbawienia wolności;

co do oskarżonego K. L. (1)

5. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że ,,wszelkie okoliczności tak przedmiotowe jak i podmiotowe przypisanych K. L. czynów skłaniają do zastosowania względem jego osoby warunkowego zawieszenia wykonania kary”, czyli ustalenie przez Sąd I instancji, że wobec oskarżonego należy wyrazić pozytywną prognozę kryminologiczną, a zwłaszcza przekonanie, że oskarżony nie powróci do przestępstwa, a jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa uzasadniało warunkowe zawieszenie wykonania kary, w sytuacji gdy fakt wydania przez oskarżonego książki pt. „Jak podsłuchałem system. Ośmiorniczki, czyli elita na widelcu”, ujawnienie w tej książce fragmentów nagranych rozmów, chwalenie się przez oskarżonego swoją rolą w przestępstwie i czerpanie przez niego korzyści majątkowych z popełnionego, a następnie opisanego przez siebie czynu powodują, że skrucha wyrażona przez oskarżonego K. L. (1) jest niewiarygodna, zaś wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest niewystarczające dla osiągnięcia celów kary,

6. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu K. L. (1) kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby w sytuacji, gdy wymierzenie takiej kary przy zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. nie doprowadzi do zrealizowania celów kary, zaś waga czynów zabronionych popełnionych przez oskarżonego L., czas trwania przestępczego procederu, szkodliwość społeczna czynów i zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa - w tym opublikowanie książki, w której opisuje on swoją rolę w przestępczym procederze, czerpie z przestępczej działalności dalsze korzyści finansowe - świadczą o tym, cele wychowawcze cele kary i konieczność zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, jak również cel społecznego oddziaływania nie zastanie osiągnięty, a karą spełniającą jej cele byłaby kara 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności;

W oparciu o powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 k.p.k., wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez:

a) Wymierzenie oskarżonemu M. F. (1) za czyny określone w pkt I wyroku, na podstawie art. 267 § 4 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności;

b) Wymierzenie oskarżonemu M. F. (1) za czyny określone w pkt II wyroku, na podstawie art. 267 § 4 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności;

c) Wymierzenie oskarżonemu M. F. (1) na podstawie art. 91 § 2 k.k., w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

d) Wymierzenie oskarżonemu Ł. N. (1) za czyny określone w pkt. V wyroku, na podstawie art. 267 § 3 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności;

e) Wymierzenie oskarżonemu K. L. (1) za czyny określone w pkt. VIII wyroku, na podstawie art. 267 § 3 i 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. kary 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności,

Wniósł nadto, na podstawie art. 167 § 1 k.p.k. o dopuszczenie w toku postępowania odwoławczego dowodów z: 

1. Wydruku artykułu opublikowanego na portalu internetowym (...) pt. (...) ujawnia kolejne taśmy z (...). Na nagraniu gen. J., ks. S. i P. G. (2)”

2. Wydruku artykułu opublikowanego na portalu internetowym (...) pt. „To nie koniec nagrań. (...) publikuje kolejne taśmy z restauracji (...)

na okoliczność ustalenia istnienia i ujawnienia nagrań z rozmowy m.in. ks. K. S., P. G. (2) i J. M. oraz innych osób z dnia
7 lutego 2014 r.

3. Nagrań ujawnionych przez (...) w dniu 9 czerwca 2017 r., dostępnych pod adresem strony internetowej: (...) sowy-i-przyjaciol; przy czym wnoszę o zwrócenie się przez Sąd II instancji o zwrócenie się do Telewizji (...) S.A. celem wydania płyty zawierającej przedmiotowe nagrania na podstawie art. 217 § 1 k.p.k.,

4. Wydruku artykułu opublikowanego na portalu internetowym (...) pt. „(...) M. K. (2). Kto stoi za aferą podsłuchową?”

na okoliczność ustalenia jego treści i tego, że to oskarżony M. F. (1) a nie był jedynym zleceniodawcą dokonywania nielegalnych nagrań, zaś istnieje znaczne prawdopodobieństwo tego, że osobami odpowiedzialnymi za dokonanie części nielegalnych nagrań, w tym nagrań opublikowanych w dniu 9 czerwca 2017 r., był Ł. N. (1) oraz osoby ze środowiska służb specjalnych,

5. Fragmentów K. L. (1) pt. „Jak podsłuchałem system. Ośmiorniczki, czyli elita na widelcu”

na okoliczność ustalenia jej treści, faktu opisania przez oskarżonego L. procederu przestępczego w którym brał udział, braku skruchy oskarżonego L. co do popełnionego czynu, czerpania korzyści finansowych z przestępstwa już po przedstawieniu zarzutów oraz zawartych w książce informacji dot. roli Ł. B. vi' działalności polegającym na nielegalnym nagrywaniu i późniejszym ujawnieniu rozmów.

Prokurator :

I.  na podstawie art. 425 § 1 i 2 oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze orzeczonej wobec

oskarżonych K. L. (1) i K. R. (1), oraz w pkt. XV wyroku dot. umorzenia postępowania karnego wobec M. F. (1), K. L. (1) i Ł. N. (1)

II. na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.k. oraz art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, mianowicie - art. 72 § 1 k.k. poprzez niezastosowanie tego przepisu i nieorzeczenie wobec oskarżonych K. L. (1) i K. R. (1) obligatoryjnego obowiązku związanego z poddaniem oskarżonych okresowi próby o którym mowa w w/w artykule - w sytuacji gdy sąd orzekł wobec w/w karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i nie orzekł wobec nich środków karnych

- obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie, i umorzenie na tej podstawie postępowania dot. czynu opisanego w pkt. XXVII aktu oskarżenia (pkt XV wyroku), podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, iż prawidłową podstawą prawną umorzenia wobec oskarżonych M. F. (1), K. L. (1) i Ł. N. (1) w zakresie w/w czynu winien być art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. z uwagi na brak braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej

III. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wobec oskarżonych K. L. (1) oraz K. R. (1) i orzeczenie wobec nich obowiązków o których mowa w art. 72 § 1 pkt 1 k.k. - informowania sądu lub kuratora o okresie próby.

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. XV orzeczenia, poprzez wskazanie jako podstawy prawnej umorzenia postępowania wobec oskarżonych M. F. (1), Ł. N. (1) i K. L. (1) - braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej - art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. w miejsce błędnie wskazanej podstawy z art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k., która to dotyczy braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Częściowo zasadna okazała się apelacja wniesiona przez prokuratora, natomiast apelacje obrońców oskarżonych M. F. (1), K. L. (1) oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych J. A. V. R. i R. S. nie zasługują na uwzględnienie. Natomiast apelacja obrońcy oskarżonego K. R. (1) wywołując postępowanie odwoławcze doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku wyłącznie w zakresie wyeliminowania z opisu czynu przypisanego w punkcie XII wyroku zapisu: „przekazał za pośrednictwem M. F. (1) Ł. N. (1) link umożliwiający pobranie z sieci Internet programu do poprawy jakości wykonywanych nagrań”. Koniecznym także stało się wydanie orzeczenia reformatoryjnego wobec oskarżonych M. F. (1), Ł. N. (1), K. L. (1) oraz K. R. (1) z uwagi na treść art. 4 k.k. w zakresie określenia podstawy prawnej kary łącznej, przepadku korzyści majątkowej, warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych.

Niemniej zanim Sąd odwoławczy przejdzie do omawiania poszczególnych skarg odwoławczych niezbędne jest poczynienie uwag natury ogólnej, bowiem kolejne zmiany procedury karnej doprowadziły do sytuacji, że całkowicie odmienne jej modele obowiązujące na przestrzeni bardzo krótkiego czasu – i niewątpliwie dotyczące niniejszej sprawy – wymuszają rozważania przede wszystkim w sferze prawidłowego ustalenia reguł jakie winny zostać zastosowane w procesie gromadzenia dowodów, a te wszak mają kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Po pierwsze gro wskazanych uchybień i argumentów na poparcie zarzutów - tak zawartych w apelacjach obrońców, jak i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych – sprowadza się do czynienia wywodu, że skoro postępowanie przed sądem I instancji toczyło się w trybie kontradyktoryjnym to nieuprawnione było oddalenie „większości” wniosków dowodowych zgłoszonych przez obronę, co w efekcie miało prowadzić do naruszenia prawa do obrony (art. 6 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 3 pkt c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Odpowiadając na tą część argumentacji stwierdzić należy, ze takie rozumienie istoty procesu kontradyktoryjnego jest błędne i uproszczone.

Przepisy jakie weszły w życie po dacie 1 lipca 2015 roku niewątpliwie wprowadziły zmiany wręcz rewolucyjne w zakresie procedury karnej – wielka reforma wprowadzona tą nowelizacją powodowała, że z inkwizycyjności proces odwrócony został na rzecz procesu kontradyktoryjnego ( nota bene kolejną nowelą z 11.03.2016 roku przywrócono model sprzed 1.07.2015 r. ). Reforma wprowadzająca model kontradyktoryjny spowodowała w szczególności zmiany statuujące odmiennie niż wcześniej uprawnienia do przeprowadzenia dowodów w procesie karnym – art. 167 k.p.k. Wg tego modelu „dowody przeprowadzały strony” – ale po dopuszczeniu ich przez Sąd. Tego właśnie drugiego z elementów art. 167 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku skarżący obrońcy zdają się nie dostrzegać.

Patrząc na ten przepis z perspektywy zasady prawdy materialnej (art.2 §1 pkt 1 k.p.k.) stwierdzić należy, że w miejsce zakazu ponoszenia odpowiedzialności przez osobę niewinną wprowadzono zakaz ponoszenia odpowiedzialności przez osobę, której odpowiedzialności nie udowodniono – czyli została ona zmieniona na zasadę trafnej reakcji karnej, co było niezbędne dla dostosowania jej do reguł rządzących przyjętym modelem procesu. Taka zmiana modelu generowała przede wszystkim obciążenie materialnym ciężarem dowodu wyłącznie oskarżyciela. Niewątpliwie również na gruncie przepisów obowiązujących po 01.07.2015 roku ograniczone prawo inicjatywy miał Sąd.

Mimo stosunkowo krótkiego obowiązywania przepisów o procesie kontradyktoryjnym wypracowany został pogląd prawny, że na gruncie tej procedury dopuszczalne jest działanie sądu ex officio – niemniej powinno ono wchodzić w rachubę wówczas, gdy ograniczenie dowodzenia do wniosków stron nie pozwoliłoby na dotarcie do prawdy, a więc groziło oczywistą niesprawiedliwością wyroku (tak przykładowo: LEX nr 2166542)

Podkreślenia równocześnie wymaga, że mimo gruntownej zmiany w zakresie zasady prawdy materialnej na zasadę trafnej reakcji karnej oraz gruntownych zmian w zakresie brzmienia art. 167 k.p.k. – niezmienny pozostał przepis art. 170 k.p.k. wskazujący na okoliczności mogące stanowić podstawę oddalenia wniosku dowodowego. Nie budzące jest zatem kontrowersji i wątpliwości stwierdzenie, że każdy wniosek dowodowy oceniony musi zostać przez pryzmat jego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy – a tym samym przez ocenę czy jest on dla tego rozstrzygnięcia istotny.

Tak właśnie – a nie przez pryzmat ilości decyzji procesowych podjętych przez Sąd I instancji dopuszczających dowody, bądź też oddalających wnioski dowodowe stron – winna być dokonana ocena co do przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego przez Sąd meriti i w tej właśnie płaszczyźnie kontrola odwoławcza.

Równocześnie postępowanie karne rządzi się bardzo konkretnymi regułami – co prawda przepis art. 366 k.p.k. zmieniał swoją redakcję wskazując w procesie inkwizycyjnym na obowiązek czuwania przez przewodniczącego rozprawy nad prawidłowym jej przebiegiem. Taka redakcja nie uprawnia do wywodzenia, że są to zapisy o charakterze czysto formalnym – przepis ten wypełniony był przecież określoną treścią materialną. Treść materialna to m.in. nic innego niż czuwanie nad prawidłowym przebiegiem postępowania dowodowego i stanowcza reakcja Sądu w przypadku, gdy zgłaszane wnioski dowodowe spełniają okoliczności enumeratywnie wyliczone w treści art. 170 §1 k.p.k. przemawiające za oddaleniem takiego wniosku.

Równocześnie w tym miejscu wskazać należy również, że zmiany kolejne w Kodeksie postępowania karnego przełożyły się na powrót modelu sprzed 1 lipca 2015 r., tj. powrót modelu inkwizycyjnego – w tym również do zmiany redakcji art. 427 k.p.k., który aktualnie uchylił przepis odnoszący się do prekluzji dowodowej.

Powyższe wskazanie jest niezbędne o tyle, że o ile w procesie kontradyktoryjnym owa „prekluzja dowodowa” wskazywała wprost i bezwzględnie jako niedopuszczalne przeprowadzanie dowodów jakie strona mogła przeprowadzić w postępowaniu przed sądem I instancji – to takich zapisów nie zawiera aktualnie obowiązujący Kodeks postępowania karnego. Po tych zmianach powrót procesu inkwizycyjnego – i to mimo reguł wprowadzonych przepisami przejściowymi do noweli z dnia 3 marca 2016 roku (vide art. 25 tejże ustawy) nakazujących do prawomocności postępowania kontradyktoryjnego stosować dotychczasowe przepisy – aktualnie na etapie postępowania odwoławczego ma zawsze prymat treść art. 167 k.p.k. i wiążąca się z tym zwłaszcza ponowna ocena istotności dowodu dla ustaleń zgodnych z zasadą prawdy materialnej.

Kończąc ten teoretyczny wywód niezbędny dla zobrazowania w jakich płaszczyznach należy poruszać się oceniając zarówno działania procesowe Sądu I instancji przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy, który był zobowiązany do stosowania procedury wynikającej z uchylonych już przepisów o procesie kontradyktoryjnym , jak też zarzutów stron związanych z obrazą tych uchylonych przepisów, mając na względzie aktualną sytuacją procesową przy rozpoznawaniu sprawy przez Sąd odwoławczy – w sytuacji gdy nastąpił powrót do modelu inkwizycyjnego, w sytuacji gdy przepisy przejściowe nie pozwalają na automatyczne zastosowanie aktualnie obowiązującej procedury.

Tak przechodząc do konkretów:

Odnosząc się w pierwszym rzędzie do apelacji obrońców jako dalej idących – bo kwestionujących całość rozstrzygnięcia – na wstępie zauważyć należy, że aczkolwiek zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, czy też obraza przepisów postępowania są względnymi przyczynami odwoławczymi przewidzianymi w art. 438 k.p.k. , niemniej w przypadku czynienia zarzutów opartych na ww. podstawie odwoławczej skarżący winni wykazać nie tylko naruszone przepisy ale także, że w przypadku zaistnienia uchybienia wykazać, czy i w jaki sposób miało ono wpływ na treść wyroku.

Mając równocześnie na względzie, że skarżący obrońcy mimo innego nazwania stawianych wyrokowi Sądu I instancji zarzutów w istocie w sposób zbliżony kontestują to rozstrzygnięcie z podobnej perspektywy uprawnione jest częściowo łączne odniesienie się do apelacji oskarżonych.

I. 

Dokonana przez Sąd Apelacyjny kontrola odwoławcza nie wykazała błędnych decyzji procesowych Sądu meriti opartych o treść art. 170 k.p.k. - co zarzucili skarżący obrońcy (apelacja obrońcy oskarżonego M. F. (1) – punkt 1.1, apelacja obrońcy oskarżonego K. L. (1) – punkt II, apelacja obrońcy K. R. (1) punkt 1.b).

Wskazać w pierwszym rzędzie należy, że we wniesionej w sprawie apelacji obrońca oskarżonego F. z jednej strony sformułował zarzut obrazy art. 170 k.p.k. (punkt I.1.1. apelacji) – a równocześnie w oparciu o art. 427§3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. kierując w apelacji wnioski dowodowe do Sądu odwoławczego (punkt III. 1-12 apelacji) w istocie ponowił te wnioski dowodowe, które składał w postępowaniu przed sądem I instancji i uczynił przedmiotem zarzutów apelacyjnych. Sąd odwoławczy mając zatem z jednej strony treść zarzutów sformułowanych przez obrońcę jako obrazę art. 170 k.p.k. – z drugiej zaś strony ponowienie wniosków dowodowych jako skierowanych do Sądu odwoławczego o przeprowadzenie tych dowodów przed sądem II instancji zmuszony był do podjęcia decyzji procesowej w zakresie ich uwzględnienia, bądź oddalenia.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dla oceny dokonywanej przez pryzmat konkretnych zdarzeń zarzuconych oskarżonym w sprawie oraz znamion składających się na te właśnie konkretne czyny zarzucone i przypisane w skarżonym wyroku oskarżonym wnioski zgłoszone w apelacjach obrońców oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie – z przyczyn wskazanych w postanowieniu SA z dnia 8 listopada 2017 r.

Na tym etapie dość wskazać, że wnioski dowodowe zmierzały nie do czynienia ustaleń co do czynów zarzuconych oskarżonym w niniejszym postępowaniu, ale miały na celu ustalenia wykraczające poza skargę oskarżyciela. Z pozycji obrońców oskarżonych – nota bene również z pozycji oskarżyciela posiłkowego – intencją wynikającą z argumentacji skarżących było przede wszystkim czynienie dalszych ustaleń i poszukiwań ewentualnych inicjatorów nagrywania rozmów będących nie tylko przedmiotem niniejszego postępowania, ale także innych – które z nim bezpośrednio się nie wiążą. Przypomnieć zatem należy skarżącym, że Sąd meriti związany zasadą skargowości nie rozstrzyga inaczej niż tylko w zakresie czynów, co do których została złożona skarga wszczynająca postępowanie karne, tj. w zakresie konkretnych zdarzeń objętych aktem oskarżenia.

Odnosząc się zaś do zarzutu sformułowanego przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) w punkcie I.i stwierdzić należy, że nie jest on zasadny, bowiem nie ma umocowania w materii sprawy . Jak wykazała kontrola odwoławcza przedmiotem wniosku dowodowego było zwrócenie się do Szefa (...) o uchylenie tajemnicy państwowej dot. kontaktów oskarżonego M. F. (1) z tymi instytucjami i efektów pracy udzielanej tym organom przez oskarżonego M. F. (1) oraz przekazanie posiadanej przez te służby dotyczącej tych kontaktów „na okoliczność kontaktów oskarżonego z (...) i efektów pomocy udzielanej tym organom” (k. 1537-1539) – wskazać należy, że teza dowodowa powyższego wniosku została przytoczona w postanowieniu Sądu I instancji (k. 1580-81) i nie wykazują one różnic. Fakt wcześniejszego uzyskania informacji w tym zakresie w postaci żądanych informacji od Szefa (...) uprawniał Sąd do pozostawienia tego wniosku bez rozpoznania – skoro wystąpienie stało się bezprzedmiotowe (vide uzasadnienie postanowienia Sądu I instancji – k. 1584).

W tej sytuacji stwierdzić należy, że nie doszło do obrazy art. 170§1 k.p.k. mającego wpływ na treść wyroku z uwagi na fakt, że w aktach sprawy znajdowały się już stosowne odpowiedzi i informacje nadesłane zarówno prze Szefa (...) oraz (...).

Nie ma także racji obrońca oskarżonego K. R. (1) zarzucając Sądowi I instancji obrazę art. 170§3 k.p.k. w zw. z art. 170§1 k.p.k. sformułowany w punkcie 1 b) apelacji. Jest on całkowicie nieuprawniony, bowiem nie ma pokrycia w faktach.

Obrońca oskarżonego zarzucił bowiem Sądowi I instancji nierozpoznanie ponowionego przez obronę w odpowiedzi na akt oskarżenia złożonego pierwotnie w postępowaniu przygotowawczym wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z billingów K. R. (1) i faktur wystawionych na rzecz spółki (...) S.A. Jak wykazała kontrola odwoławcza odpowiedz obrońcy na akt oskarżenia (vide k. 97-102, t. XXIX oraz tożsamy w treści k. 421-436, t. XXXI) zawierała istotnie wnioski dowodowe – niemniej były to wnioski wyłącznie w zakresie przesłuchania świadków M. W. oraz podejrzanych Ł. N., K. L., M. F., K. R.. Odpowiedź ta zawierała końcowy wniosek o zwrot sprawy prokuratorowi.

Podkreślić należy, że wniosek o dopuszczenie dowodu z billingów K. R. (1) i faktur wystawionych na rzecz Spółki (...) S.A. był złożony w dniu 28.08.2015 roku w postępowaniu przygotowawczym – i postanowieniem z dnia 09.09.2015 roku prokurator oddalił ten wniosek. Tym samym – stanowczo stwierdzić należy, że z przyczyn wskazanych powyżej trudno uznać, że istotnie wniosek o treści wskazanej w apelacji skierowany przez obrońcę oskarżonego K. R. (1) nie został rozpoznany przez Sąd meriti.

Podsumowując ten wątek stwierdzić należy, że powoływane przez obrońcę oskarżonego K. R. (1) pisma – nie tyle zawierają wniosek dowodowy w zakresie aktualnie wskazywanym, co ocenę kompletności postępowania dowodowego co do tego oskarżonego. Równocześnie własna interpretacja tych dowodów przedstawiona przez skarżącego obrońcę w wymienionej odpowiedzi na a/o – jest tożsama z wnioskiem obrońcy z dnia 16.09.2016 roku (vide t. 26 – k. 8825-8833) - przy czym również ona jak odpowiedź na a/o podnosi kwestie związane z oceną wyjaśnień podejrzanych w sprawie (obecnie oskarżonych) i relacji tychże w odniesieniu do zeznań świadka W.. W uzasadnieniu tego pisma procesowego znajduje się co prawda odniesienie do wykonanego w sprawie „raportu z analizy połączeń telefonicznych na potrzeby sprawy V Ds. 74/14 z dnia 17 sierpnia 2015 roku” – ale zawiera wyłącznie ocenę, że raport ten dubluje, a niekiedy wręcz potraja nawiązany kontakt. Potwierdzeniem powyższej oceny miałyby być faktury załączone przez obrońcę do akt sprawy wystawione przez Restaurację (...) na rzecz (...) S.A. (vide wniosek z dnia 28 sierpnia 2015 roku wraz z załączonymi bilingami i fakturami t. XXV, k. 8535 – 8561) – niemniej takiego wniosku obrońca oskarżonego nie ponowił.

Jest rzeczą oczywistą, że to „składający wniosek dowodowy ma precyzyjnie wskazać okoliczności, które mają być udowodnione, gdyż w przeciwnym razie przepis art. 170 k.p.k. straciłby sens, a organy procesowe zmuszone byłyby w nieskończoność dopuszczać całkowicie nieokreślone wnioski dowodowe, wychodząc z założenia, iż być może treść przeprowadzonych dowodów będzie mogła mieć jakieś znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy” (tak przykładowo: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2017 r., V KK 152/17). W sprawie niniejszej argumentacja skarżących obrońców oskarżonych F. (co do wniosku dowodowego z punktu I.i apelacji – że teza dowodowa była inna niż Sąd to przyjął wydając postanowienie o oddaleniu wniosku ) oraz K. R. (1) (co do wniosku dowodowego z punktu 1 b) apelacji – że skoro odwoływał się do określonych dowodów, to o nie wnioskował),nie mogą zatem skutkować przyznaniem im racji, skoro w istocie nie wypełnili ciążących na nich obowiązków.

Podsumowując ten pakiet zarzutów stwierdzić należy, że zgodnie z dyrektywami rządzącymi procesem karnym Sąd przeprowadza dowody (i to zarówno z urzędu, jak i na wniosek stron) oceniając ich istotność dla ustaleń prawidłowego stanu faktycznego. Powyższe oznacza, że dowód istotny to taki, który zmierza do ustalenia istotnej dla wyrokowania okoliczności – a takimi niewątpliwie są treści wypełniające znamiona czynu zarzucanego, a następnie przypisanego w wyroku.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zarzucone jako uchybienie procesowe dotyczące naruszenia art. 170§1 k.p.k. wnioskowane przez obrońców oskarżonych dowody takich kryteriów nie spełniają.

II. 

Zdaniem skarżących obrońców oskarżonych M. F. (1) i K. R. (1) w sprawie doszło do obrazy przepisów postępowania w szczególności art. 7 k.p.k. zakreślającego granice swobodnej oceny dowodów – przy czym przy tak sformułowanym zarzucie niepoprawny jest stawiany łącznie zarzut obrazy art. 410 k.p.k., bowiem przepisy te mają zakres rozłączny (vide pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonego F.). Są to zarzuty chybione.

Intencją skarżących obrońców było w pierwszym rzędzie podważenie wyjaśnień współoskarżonego Ł. N., które w ich ocenie nie miały atrybutu wiarygodności, bowiem są wewnętrznie sprzeczne, niekompletne i nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, zaś ich ocena winna być poprzedzona opinią biegłych. W sprawie jest bowiem bezsporne, że istotnie czyny przypisane oskarżonym M. F. (1) i K. R. (1) są oparte przede wszystkim na obciążających ich wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1). Odnosząc się do powyższych kwestii stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy poddał całość materiału dowodowego – w tym depozycji składanych w sprawie przez Ł. N. (1) – właściwej analizie, o czym świadczy treść sporządzonego w sprawie uzasadnienia. Oceniając ich treść miał na względzie nie tylko ich spójność wewnętrzną i konsekwencję, ale także relacje do innych dowodów. Przede wszystkim wskazał, że korespondują one z wyjaśnieniami oskarżonego K. L. (1), który również przyznając się do winy przedstawił zasadnicze fakty związane z inkryminowanymi zdarzeniami w sposób zbieżny z oskarżonym Ł. N. (1). Prawidłowo oceniając treść wymienionych dowodów osobowych Sąd I instancji wykazał poprzez szczegółową analizę treści innych dowodów osobowych zgromadzonych w sprawie, ale także fakt, iż zgromadzone w sprawie dowody o charakterze materialnym, prowadzą do wniosku, iż nie ma podstaw do skutecznego podważenia ich wiarygodności. Po pierwsze oględziny telefony iPhone zabezpieczonego u Ł. N. (1) potwierdziły jego kontakty z M. F. (1), K. R. (1) i K. L. (1). Prawidłowo także Sąd I instancji wskazał na wyniki przeprowadzonej w sprawie analizy kryminalnej, które jednoznacznie wskazują na wzajemne połączenia telefoniczne w inkryminowanym okresie pomiędzy numerem użytkowanym przez Ł. N. (1), numerem użytkowanym przez K. R. (1) oraz numerem użytkowanym przez M. F. (1). Protokół przeszukania samochodu A. należącego i użytkowanego przez oskarżonego M. F. (1), wyniki przeszukania domu należącego do konkubiny M. F. (1) oraz domu w K., gdzie zamieszkiwał M. F. (1), wydane opinie co do zabezpieczonych podczas przeszukań nośników, wyniki eksperymentów procesowych – jednoznacznie prowadzą do wniosku, iż negowany przez oskarżonych M. F. (1) i K. R. (1) udział w procederze nielegalnego podsłuchiwania miał miejsce z ich udziałem, a wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) oraz K. L. (1) nie można traktować jako bezpodstawnych pomówień.

Kontrola odwoławcza przeprowadzona w sprawie nie potwierdziła zatem, by wyjaśnienia zarówno Ł. N. (1), jak i K. L. (1) były ocenione przez Sąd I instancji dowolnie, a nie swobodnie i zgodnie z regułami art. 7 k.p.k., bowiem ocena powyższa nie zawiera ani błędów logicznych, ani też nie jest sprzeczna z wiedzą i doświadczeniem życiowym. To, że skarżący obrońcy z powyższą oceną się nie zgadzają nie jest wystarczające do tego, aby skutecznie ją zakwestionować. Apelacje obrońców M. F. (1) i K. R. (1) nie dostarczyły natomiast żadnych argumentów mających wpływ na podważenie ocen dowodów dokonanych przez Sąd I instancji i poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych, które mają znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Za taki argument nie można uznać twierdzenia obrońcy oskarżonego M. F. (1), że ocena wyjaśnień Ł. N. (1) „winna być poprzedzona opinią biegłych co do stanu jego psychiki i towarzyszącej mu sfery motywacyjnej przy składaniu wyjaśnień obciążających M. F. (1)” (vide uzasadnienie apelacji obrońcy w punkcie ad. 2)

Po pierwsze zauważenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 193 k.p.k. opinii biegłego zasięga się wyłącznie wówczas, gdy stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Opinia taka jest więc zbędna, gdy stwierdzenie owych okoliczności może nastąpić bez takich wiadomości, a w oparciu o doświadczenie życiowe i wiedzę sędziowską. Okoliczności wskazywane przez obrońcę w istocie odnoszą się do kwestii związanych z oceną dowodów – a nie wątpliwościami co do stanu poczytalności oskarżonego Ł. N. (1), niemniej w tym zakresie obrońca nie podjął nawet próby wykazania, że istotnie w sprawie wystąpiły tego rodzaju okoliczności, które nakazywały Sądowi powziąć wątpliwości i dopuścić dowód z nowej opinii sądowo - psychiatrycznej. Również fakt podania podczas przesłuchania w dniu 18 czerwca 2014 roku przez Ł. N. (1), że był leczony psychiatrycznie i poddany terapii odwykowej – nie podważa dotychczas wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej wskazującej na pełną poczytalność oskarżonego. Przypomnieć zatem należy, że obowiązek skorzystania z tego dowodu powstaje wówczas, gdy w sprawie wystąpiły uzasadnione wątpliwości co do poczytalności takiej osoby. Wątpliwości te winny być jednak przynajmniej uprawdopodobnione, muszą zatem mieć oparcie w konkretnych okolicznościach ustalonych w sprawie i wynikać z nich w sposób obiektywny. ( tak przykładowo: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2016 r., SDI 68/15). Równocześnie nie można podzielić poglądu, że okoliczności wynikające z wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) z dnia 18 czerwca 2014 roku – wymagały weryfikacji poprzez uzupełnienie dokumentacji medycznej dotyczącej jego leczenia – zgodnie bowiem z art. 201 k.p.k. powołanie nowego zespołu biegłych celem opiniowania odnośnie okoliczności objętych opinią już wcześniej wydaną – dopuszczalne jest w ściśle określonych warunkach, tj. wyłącznie przy wykazaniu takich wad dotychczasowej opinii, o jakich mowa w tym przepisie. Takich zaś warunków skarżący obrońcy nie wykazali.

Podkreślenia także wymaga, że dla oceny wiarygodności oskarżonego N. nie ma znaczenia okoliczność, że podczas pierwszego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu – skoro na dalszym etapie postępowania, po zmianie swojej postawy procesowej konsekwentnie i jednolicie przedstawiał wyjaśnienia. Wbrew twierdzeniom obrońców nie można także zasadnie twierdzić, że wyjaśnienia powyższe dyskwalifikuje fakt pozaprocesowego wpływu na Ł. N. (1) przez funkcjonariusz (...) kwestia powyższa była w oglądzie Sądu I instancji, który oceniając zarówno wyjaśnienia oskarżonych Ł. N. (1) oraz K. L. (1), a także zeznania funkcjonariuszy mających z wymienionymi kontakt podczas pierwszych czynności w sprawie zaaprobował te depozycje i uznał, że jednolitej wersji przez nich prezentowanej co do braku ingerowania w treść składanych depozycji, nieskrępowanego i swobodnego składania wyjaśnień, ich spontaniczności – nie sposób skutecznie podważyć. Odmienna ocena skarżących obrońców bazuje na tym, że nim oskarżeni L. i N. złożyli wyjaśnienia nie od razu zostali rozdzieleni, były wpierw prowadzone rozpytania, a nie przesłuchania protokolarne – co stanowi obejście procedury karnej. Eksponując powyższe warunki w jakich przed przesłuchaniem przebywali Ł. N. (1) i K. L. (1) – argumentacja skarżących obrońców nie wykazuje natomiast w najmniejszym nawet zakresie, by nastąpiła ingerencja ( i jaka) w treść składanych przez ww. oskarżonych depozycji, które wszak na całym etapie postępowania były niezmienne. Takiego wpływania na treść wyjaśnień nie można doszukać się ani w zeznaniach funkcjonariuszy, ani w wyjaśnieniach samych oskarżonych – twierdzenia przeciwne są więc w żaden sposób nieuprawnione. To, że obrońcy prezentują inny na powyższą kwestię pogląd – nie jest podstawą do jego podzielenia, skoro zgromadzone w sprawie dowody nie dają podstaw do jego podzielenia.

Dowolne jest również wywodzenie przez skarżących obrońców, że skoro brat oskarżonego M. N. (2) jest funkcjonariuszem policji – to miało powyższe wpływ na treść wyjaśnień oskarżonego Ł. N. (1) i poddaje je w wątpliwość.

Odnosząc się zaś do pozostałych wywodów obrońcy oskarżonego M. F. (1) co do obrazy art. 7 k.p.k. zawartych we wniesionej apelacji stwierdzić należy, że z uwagi na wyczerpujące omówienie dowodów zgromadzonych w sprawie przez Sąd pierwszej instancji, którą to argumentację Sąd Odwoławczy podziela w pełnym zakresie, ponowne jej przytaczanie jest zbędne. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem w sytuacji, gdy apelacja została sporządzona w niezwykle drobiazgowy sposób, a bardzo szczegółowe i rozbudowane jej uzasadnienie, w wielu momentach zaciera istotę stawianych zarzutów – a tak właśnie należy ocenić apelację sporządzoną w sprawie niniejszej – to taki sposób redakcji środka odwoławczego nie obliguje Sądu Odwoławczego do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii tam zasygnalizowanej i uprawnia tym samym Sąd Odwoławczy do zbiorczego potraktowania odniesienia się do wskazywanych przez obrońcę i wyrwanych z kontekstu pewnych faktów, okoliczności, czy zaledwie strzępów informacji (vide chociażby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2009 roku w sprawie sygn. akt II KK 276/08, LEX nr 491347).

Nie ma racji także obrońca oskarżonego K. R. (1) zarzucając Sądowi meriti obrazę art. 7 k.p.k. poprzez uznanie prawidłowości wyników analizy kryminalnej połączeń telefonicznych z dnia 17 sierpnia 2015 roku (k.8252-8276) oraz analizy dysku twardego wraz z opinią (...) i pismem (...).pl a (k. 4648-4649, k. 5472-5480, k. 6165-6188) – argumentacja wskazana na poparcie tego zarzutu przedstawia subiektywny pogląd skarżącego, który jest w oderwaniu od całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Nieporozumieniem jest zarzut obrazy art. 410 k.p.k. sformułowany przez obrońcę oskarżonego F. , skoro w apelacji autor skutecznie nie zarzucił, by Sąd pominął jakąkolwiek z okoliczności ujawnionych na rozprawie lub by uwzględnił przy wyrokowaniu jakąkolwiek okoliczność nie ujawnioną na rozprawie. Przepisu tego nie można wykładać w ten sposób, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku muszą uwzględniać wszystkie treści wynikające z przeprowadzonych dowodów. Sytuacja taka może zaistnieć jedynie wówczas gdy wszystkie dowody są ze sobą niesprzeczne i nie pozwalają na dokonanie niezgodnych ze sobą ustaleń. Skoro zatem Sąd meriti w niniejszej sprawie rozważył i ocenił wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody i wskazał na jakich oparł się dowodach (czy ich częściach) uznając określone fakty za udowodnione i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych nie doszło do obrazy art. 410 k.p.k. Jest oczywiste, że jeżeli dowody są sprzeczne to nie jest możliwe oparcie ustaleń na każdym z ujawnionych dowodów i na wszystkich wynikających z nich okolicznościach, gdyż prowadziłoby to nieuchronnie do sprzeczności w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku.

Mimo wskazania w apelacji przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) art. 410 k.p.k. jako podstawy czynionych zarzutów stwierdzić należy, że nie wskazał on w istocie obrazy tego przepisu. Również zarzut obrońcy oskarżonego R. w zakresie obrazy art. 410 k.p.k. nie może zostać z tych samych względów za skuteczny. Istotą art. 410 k.p.k. jest to, że Sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie można wydawać na części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które je podważają. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd uwzględnił treść opinii sądowo – psychiatrycznej o oskarżonym N. – vide strona 14 uzasadnienia – wynika z niej, że oskarżony miał w pełni zachowaną zdolność do rozpoznania ich znaczenia, jak też do pokierowania swoim postępowaniem. Jako natomiast dowolne i niezrozumiałe dywagacje należy potraktować wywody obrońcy oskarżonego K. R. (1), że „zbadania i fachowego określenia” wymagał stan psychiczny Ł. N. (1) „w późniejszym postępowaniu, co przekłada się na wiarygodność jego depozycji” W sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności, które powodowałyby powstanie wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i nakazywały Sądowi badanie tej kwestii – skoro nie wystąpiły warunki z art. 201 k.p.k.

Nie stanowi również podnoszona przez obrońcę oskarżonego K. R. (1) okoliczność i wręcz budzi zdumienie tak sformułowany zarzut w oparciu o art. 410 k.p.k., że z pisma oskarżonego Ł. N. (1) (k. 5014) wynika, że wielokrotnie zapoznawał się z protokołami swoich wcześniejszych wyjaśnień. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i nie stanowi obrazy art. 410 k.p.k. – rzekome pominięcie dowodu mającego znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego K. R. (1), tj. wydruku ze strony internetowej z dnia 24 maja 2011 roku. W tym zakresie stanowisko Sądu I instancji oparte zostało o dowody przeprowadzone w sprawie, które potwierdzają, że wiadomość o niniejszej stronie została przesłana za pośrednictwem M. F. (1) do Ł. N. (1) w określonym celu. Zarzuty sformułowane przez obrońcę stanowią w istocie polemikę z ustaleniami Sądu I instancji.

Odnosząc się zaś do zarzutu obrońcy K. R. (1) opartego o art. 7 k.p.k. niewyjaśnienia sprzeczności pomiędzy opinią Biura (...) z dnia 6 sierpnia 2015 r. (k.7937-7943a) a protokołem oględzin rzeczy z dnia 12 sierpnia 2015 r. (k. 8082-8086), a także zarzutu opartego o art. 5§2 k.p.k. – w zakresie w jakim zarzucił skarżący fakt czynienia ustaleń alternatywnych uznać należy je za zasadne. Istotnie bowiem oceniając zgromadzony materiał dowodowy brak jest podstaw, by poczynić jednoznaczne ustalenie, iż to oskarżony K. R. (1) przekazał za pośrednictwem M. F. (1) Ł. N. (1) link umożliwiający pobranie z sieci Internet programu do poprawy jakości wykonywanych nagrań. Kontrola odwoławcza wykazała, że wyjaśnienia oskarżonego Ł. N. (1) nie są jednoznaczne, bowiem wskazał, że dostał drogą elektroniczną od albo od M. F. (1) albo od K. R. (1) link do programu służącego do komputerowej obróbki plików dźwiękowych. Takie również ustalenie poczynił Sąd okręgowy, co jest niedopuszczalne w procedurze karnej (vide – strona 2 uzasadnienia).

Z tych względów Sąd Apelacyjny wyeliminował powyższy zapis z opisu czynu przypisanego oskarżonemu K. R. (1).

Powyższa zmiana wyroku nie zmienia oceny co do prawidłowości dalszych ustaleń mających znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego K. R. (1).

Zarzut i czyn przypisany oskarżonemu K. R. (1) dotyczy pomocnictwa poprzez ułatwienie popełnienia czynów M. F. (1) i Ł. N. (1) poprzez dostarczenie Ł. N. (1) komputera typu laptop oraz urządzenia w postaci dysków przenośnych i nośników typu pendrive wyposażonych w funkcję rejestrowania dźwięku – stąd wyeliminowanie jako nieuprawnionego ustalenia odnośnie przedmiotowego linku umożliwiającego pobranie z sieci Internet programu do poprawy jakości nagrań – nie ma wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego K. R. (1) – skoro w pozostałym zakresie kontrola odwoławcza dokonana w sprawie nie potwierdziła, by ustalenia te były poczynione z obrazą art. 7 k.p.k., czy też art. 5§ 2 k.p.k.

Nie ma racji obrońca oskarżonego M. F. (1) zarzucając obrazę art. zarzut obrazy art. 5§2 k.p.k. – wskazując na istnienie wątpliwości co do inicjatywy nagrywania w restauracji i rzekomego udostępnienia nagrań przez oskarżonego w sytuacji niemożności porównania nagrań uzyskanych przez N. z tymi które przedostały się do opinii publicznej i środków masowego przekazu. Przy takiej argumentacji nie zaistniała bowiem sytuacja, w której norma art. 5 § 2 k.p.k. mogłaby mieć zastosowanie. Tym samym zarzut jej naruszenia nie mógł odnieść skutku.

Reasumując stwierdzić należy co następuje:

Argumenty szczegółowo powołane przez skarżących obrońców oskarżonych M. F. (1) i K. R. (1) nie mogą skutecznie podważyć, zdaniem Sądu Apelacyjnego, ustaleń Sądu Okręgowego dokonanych na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w sprawie, w tym dowodów przywołanych w apelacjach obrońców. Wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody zostały przez Sąd ocenione, nie orzekał Sąd ten również na podstawie dowodów, które w sposób prawidłowy i zgodny z regułami k.p.k. nie zostały wprowadzone w poczet materiału dowodowego. (art. 410 kpk)

Apelacje obrońców nie wykazały także, aby dokonana przez Sąd ocena dowodów – i to zarówno wyjaśnień oskarżonych, ale także zeznań przesłuchanych świadków, dowodów z opinii biegłych czy przeprowadzonych ekspertyz była oceną błędną, nielogiczną, aby wykraczała poza granice wyznaczone przez przepis art. 7 k.p.k. Fakt, że obrońcy oskarżonych nie akceptują ustaleń poczynionych w sprawie na zwłaszcza wyjaśnieniach Ł. N. (1) – nie jest wystarczający do skutecznego podważenia treści wynikających z tych depozycji – i nie może argumentacja w tym zakresie przedstawiona być oceniona inaczej niż jako polemika z dokonaną prawidłową oceną Sądu.

Sąd I instancji jak wynika z treści uzasadnienia wyroku ustaleń w zakresie zamiaru oskarżonych dokonał w przeciwieństwie do skarżących nie na fragmentarycznych faktach i hipotezach, ale na podstawie całokształtu ujawnionych przedmiotowych i podmiotowych okoliczności ustalonych w sprawie co do czynów zarzuconych oskarżonym.

Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków końcowych zawartych w apelacjach skarżących obrońców.

III.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. L. (1).

Nie można zgodzić się z zarzutami postawionymi w apelacji. Sformułowane przez obrońcę oskarżonego zarzuty na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. poprzez naruszenia art.7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. czy wreszcie art. 2§2 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. są bardzo nieprecyzyjnie sformułowane. Niemniej ich analiza prowadzi do wniosku, że skarżący zarzucił Sądowi I instancji w efekcie podniesionych zarzutów procesowych błąd w ustaleniach faktycznych co do czynu przypisanego temu oskarżonemu. Kompleksowa analiza zarzutów skargi odwoławczej prowadzi do wniosku, że obrońca w swej argumentacji kwestionuje przede wszystkim dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego akcentując okoliczność, że oskarżony K. L. (1) i Ł. N. (1) działali z bezpośrednim zamiarem uzyskania dostępu do informacji, w sytuacji gdy co najwyżej przewidywali uzyskanie takiego dostępu, co wskazuje na ich zamiar ewentualny, a ponadto ustaloną motywację – wskazując, że oskarżony K. L. (1) dopuścił się przypisanych mu zachowań nie działając wyłącznie z motywacji finansowej.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu nieprawidłowych ustaleń w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony K. L. (1) stwierdzić należy, co następuje:

Czyn z art. 267 §1 – 3 k.k. z uwagi na kierunkowość działania sprawcy może być popełniony jedynie w zamiarze bezpośrednim. Niewątpliwie czyn ten popełniony jest wówczas, gdy sprawca w celu uzyskania informacji do której nie jest uprawniony zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym lub innym urządzeniem podsłuchowym lub oprogramowaniem. Wypowiedzi, którym przysługuje ochrona z art. 267§3 k.k. niewątpliwie muszą mieć charakter poufny – a to kryterium spełnione jest wówczas, gdy co najmniej w sposób dorozumiany nadano im taki charakter, przy czym bez znaczenia są tu intencje, jakie zadecydowały o takim statusie wypowiedzi. Innymi słowy, o poufnym charakterze informacji przesądza co do zasady nie tyle treść przekazu, co raczej wola osób biorących udział w spotkaniu, a więc element subiektywny; instalowanie urządzenia służącego do rejestracji obrazu lub dźwięku w celu przechwycenia informacji o przebiegu takiej rozmowy jest siłą rzeczy niedozwolone i stanowi czyn zabroniony, którego znamiona opisane są w art. 267 § 3 k.k. ( tak przykładowo: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2016 r., III KK 265/15).

O ile można zgodzić się z poglądem, że nie może być uznane za wypełniające znamiona określone w art. 267 § 3 k.k. zachowanie polegające na nagraniu rozmowy dwóch osób prowadzonej w miejscu publicznym w taki sposób, iż bez przeszkód mogły ją usłyszeć inne osoby (tak przykładowo: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 września 2016 r. II AKa 111/16) – to obrońca bazując na tej tylko okoliczności, że podsłuchy były instalowane w restauracji pomija, że nie toczyły się one na Sali ogólnie dostępnej, a w tzw. (...) (...). Spełniony więc był wymagany treścią art. 267§3 k.k. wymóg poufności, bowiem nagrywane rozmowy nie były bez przeszkód dostępne dla bliżej nieokreślonych i przypadkowych osób.

Dla oceny prawnej nie ma również znaczenia eksponowana okoliczność, że oskarżony nie miał wiedzy o czym będą prowadzone rozmowy i przewidywał jedynie ewentualność, że przebywając w pomieszczeniach (...) (...) zechcą podejmować jakiekolwiek dyskusje.

Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw do podzielenia poglądu skarżącego iż działanie oskarżonego nie wypełniło przesłanek z art. 267 §3 k.k. – prawidłowo został ustalony zamiar sprawców, a okoliczności podnoszone przez skarżącego obrońcę nie uprawniają do stwierdzenia, że miał on postać zamiaru ewentualnego.

Jako polemiczne ocenić należy wywody obrońcy oskarżonego w zakresie dwóch płaszczyzn motywacji oskarżonego. Brak jest bowiem racjonalnych powodów by uznać, że motywem działania oskarżonego był ważny interes społeczny i chęć przekazywania ważnych informacji organom ścigania – skoro powyższe nie wynika ze zgromadzonej materii dowodowej.

Nie można również podzielić poglądu obrońcy, że oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków B. S., P. W. (2), R. B., A. K. (2) i L. M., P. T. J. K. (3), T. Z., K. K. (4), R. S. i J. R. – zgodnie z tezami złożonych przez obrońcę wniosków dowodowych – doprowadziło do błędu w zakresie ustaleń co do społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu.

Podkreślenia w tym miejscu również wymaga, że czyny których dopuścił się oskarżony cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości, a ten został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji, bo zgodnie z treścią art. 115§2 k.k. Odnosząc się do stanowiska obrońcy oskarżonego przypomnienia wymaga, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości bierze się pod uwagę zarówno okoliczności o charakterze przedmiotowym (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowym (waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd I instancji uwzględnił przy wymiarze kary nie tylko ustawowe zagrożenie czynów mu przypisanych, ale odniósł się także do kryteriów wynikających z art. 115§2 k.k. – o czym świadczy treść uzasadnienia.

Tym samym kara orzeczona wobec oskarżonego uwzględnia wszelkie okoliczności mające wpływ na jej wysokość, zarówno w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności jak i wymiaru grzywny, stosownie do dyrektyw z art. 53 k.k. Mając na uwadze powyższe nie można mówić o jej rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., tym bardziej że kara pozbawienia wolności orzeczona została z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

IV.

Odnośnie apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych R. S. i J. R..

Sąd Apelacyjny nie podziela sformułowanych w apelacji zarzutów, że kary orzeczone wobec oskarżonych M. F. (1), Ł. N. (1) i K. L. (1) są rażąco niewspółmiernie łagodne.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary wynikający w przekonaniu apelującego z orzeczenia wobec:

- oskarżonego M. F. (1) kar zarówno jednostkowych: za czyny z punktów od I do XXVI oraz XXVIII do LXVI w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności oraz za czyny z punktów LXVII do LXXX w wymiarze 1 rok 6 miesięcy pozbawienia, a także orzeczona kara łączna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy - nie uwzględnia w szczególności wagi popełnionych czynów i ich szkodliwości społecznej, motywacji oskarżonego, działającego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz realizacji swoich celów biznesowych;

- oskarżonego Ł. N. (1) odstąpienie na podstawie art. 60§3 k.k. w zw. z art. 60§7 k.k. od wymierzenia kary za czyny przypisane w wyroku – nie uwzględnia, że oskarżony nie ujawnił wszystkich okoliczności popełnienia przestępstwa – co wyklucza możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary;

- oskarżonego K. L. (1) kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 tytułem próby – nie uwzględnia w szczególności wagi popełnionych czynów i ich szkodliwości społecznej, motywacji oskarżonego oraz zachowania po popełnieniu przestępstw, jak też orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie doprowadzi do zrealizowania celów kary.

Jak wynika z treści uzasadnienia apelacji całość argumentacji w niej zawartej w istocie sprowadza się do polemiki z treścią ustaleń sądu.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym i treść obszernego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów – w tym szczegółowo podał przesłanki z art. 53 kk, jakimi kierował się przy orzekaniu w zakresie kar orzeczonych wobec oskarżonych. W szczególności podniósł, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym jest znaczny, i to nie tylko z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest prawo do ochrony prywatności i tajemnicy komunikowania się, ale także długotrwałość przestępczego procederu trwającego nieprzerwanie przez 14 miesięcy podczas którego utrwalone nielegalnie zostały rozmowy wielu osób, sposób działania oskarżonych oraz ich motywacja. W odniesieniu do każdego z oskarżonych indywidualnie ocenił okoliczności składające się na ocenę co do wymiaru kary – dbając o to by równocześnie zachowana została wewnętrzna sprawiedliwość wyroku.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem skarżącego pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, że powyższe uwarunkowania nie znalazły odzwierciedlenia w wymiarze kar orzeczonych wobec oskarżonych M. F. (1) i K. L. (1). To, że pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych prezentuje inny pogląd na to w jakiej wysokości winny zostać orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności nie powoduje podstawy do zmiany orzeczenia, skoro nie podważył skutecznie ustaleń Sądu na gruncie tak art. 53 k.k., jak i art. 85 k.k.

Brak jest także podstaw do czynienia zarzutu, że Sąd I instancji w sposób nieuprawniony odstąpił od wymierzenia kary wobec oskarżonego Ł. N. (1) stosując przepisy o nadzwyczajnym złagodzeniu kary. O ile zgodzić należy się ze skarżącym, że stosowanie tejże instytucji wymaga zaistnienia ściśle określonych warunków, do których należy niewątpliwie nie tylko fakt współdziałania z organami ścigania i ujawnienie w sposób wyczerpujący wszystkich istotnych informacji nieznanych dotychczas organowi powołanemu do ścigania przestępstw zarówno co do własnego działania, jak i działań współsprawców, rozmiaru działalności przestępczej, sposobu działania, wielkości szkody wyrządzonej i uzyskanych korzyści - brak jest podstaw do tego by uznać, że Ł. N. (1) nie wyjawił całokształtu okoliczności popełnionych przestępstw. Fakt podnoszony przez skarżącego, że Ł. N. (1) działał na zlecenie służb specjalnych nie znajduje potwierdzenia w przeprowadzonym procesie. Nie można także twierdzić zasadnie, że istnienie innych niż objęte niniejszym postępowaniem nielegalnych nagrań, wskazuje, że Ł. N. (1) nie podał o wszystkich istotnych okolicznościach popełnionych przez niego przestępstw i wszystkich współdziałających. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że nie spełnił przez to warunków, by skorzystać z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia przewidzianego w art. 60§3 k.k. i art. 60§7 k.k.

Reasumując: Sąd I instancji – orzekając o karze – miał na uwadze, niezależnie od stopnia szkodliwości społecznej, również czynniki wpływające na stopień zawinienia oskarżonych. Przy wymierzaniu kar oskarżonym nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, zatem nie można mówić o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Skoro nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia o karze, która uzasadniałaby jego zmianę - to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

V.

Odnośnie apelacji wniesionej przez prokuratora.

Zarzuty sformułowane w apelacji są trafne.

Sąd I instancji nie zastosował wobec oskarżonych K. L. (1) i K. R. (1) normy art. 72§1 k.k. i nie orzekł wobec nich jednego z obowiązków wskazanych w art. 72§1 pkt 1 – 8 k.k. Ponadto Sąd Okręgowy w zakresie czynu z punktu XXVII aktu oskarżenia (punkt XV wyroku) umarzając postępowanie w tym zakresie wobec braku wniosku o ściganie co do tego czynu zastosował błędną podstawę prawną umorzenia. Podstawą umorzenia postępowania karnego wobec M. F. (1), Ł. N. (1) i K. L. (2) w zakresie czynu z punktu XXVII aktu oskarżenia winien być art. 17§1 pkt 10 k.p.k.

Z tych względów niezbędne było dokonanie stosownych zmian w wyroku Sądu I instancji.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w konkluzji wyroku, o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygając po myśli art. 633 k.p.k., art. 635 k.p.k. w zw. z art. 624 §1 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k. i art. 636§1 i 2 k.p.k.