Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSO Marcin Buzdygan

Protokolant: Kamila Łapeta

w obecności Prokuratora Karoliny Micyk-Warusiak

po rozpoznaniu w dniach: 15 czerwca 2016 roku, 20 lipca 2016 roku, 23 września 2016 roku, 07 listopada 2016 roku, 16 grudnia 2016 roku, 25 stycznia 2017 roku, 13 marca 2017 roku, 19 kwietnia 2017 roku, 24 maja 2017 roku, 05 lipca 2017 roku, 18 sierpnia 2017 roku,

sprawy

O. R. (1)

syna M. i G. z domu B., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w okresie od marca do października 1998 roku w C., B. i innych miejscowościach na terenie Polski, Francji i Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, która działała w okresie od września 1997 r. do grudnia 1999 r. w C. i innych miejscowościach na terenie kraju oraz Francji i Niemiec, w skład której wchodzili również: M. W. jako wiceprezes firmy (...) z/s w J., oraz współwłaściciel firmy (...) z/s w K., Z. B. – współwłaściciel firmy (...) z/s w J., firmy (...) z/s w K., oraz prezes zarządu firmy (...) z/s w J., A. K. – prezes zarządu firmy (...) z/s w K., M. K. (1) – właściciel firmy (...) z/s w B., M. M. (1) – właściciel firmy (...) z/s w B., K. M. – współwłaściciel firmy (...) S.C. z/s w K., M. C. – współwłaściciel firmy (...) S.C. z/s w K., A. F. (1) – właściciel firmy (...) z/s w K., H. P. – właściciel firmy Zakład (...) z/s w B., P. G. – właściciel firmy (...) z/s w W. i prezes zarządu S.A. (...) z/s w K., D. G. (1) – współwłaściciel firmy (...): z/s w P., oraz inne osoby, która to grupa miała na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości, wspólnie i w porozumieniu z: M. W., Z. B., A. K., K. M., M. C., A. F. (1), H. P., D. G. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami (...), usiłował doprowadzić Urzędy Skarbowe w B. i C. do wypłaty nienależnego podatku VAT w kwocie łącznej nie mniejszej niż 5.300.000,00 zł na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymienione wyżej Urzędy Skarbowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem pracownicy Urzędów Skarbowych ujawnili planowany przestępczy proceder

to jest o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i w zw. z art. 294 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego O. R. (1) za winnego tego, że w okresie od września 1998 roku do listopada 1998 roku na terenie Polski, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości, w skład której wchodzili: M. W., Z. B., M. K. (1), K. M., A. F. (1), D. G. (1), H. P. i inne ustalone osoby, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami „(...)” usiłował wprowadzić w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w C., co do faktu zaistnienia transakcji, która miała stanowić podstawę zwrotu podatku VAT i doprowadzić Urząd Skarbowy w C. do wypłaty zwrotu nienależnego podatku VAT w kwocie 1.293.828,00 zł. (jeden milion dwieście dziewięćdziesiąt trzy tysiące osiemset dwadzieścia osiem złotych) na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymieniony wyżej Urząd Skarbowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem pracownicy Urzędu Skarbowego ujawnili planowany przestępczy proceder to jest przestępstwa art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk, art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk przy zast. art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając, iż wysokość jednej stawki dziennej wynosi 100 (sto) złotych;

2.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 3 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku) w zw. z art. 70 § 2 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku) w związku z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej oskarżonemu O. R. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

3.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia (...) roku do dnia (...) roku, przy czym jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym kary grzywny;

4.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego O. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 1.300 (jeden tysiąc trzysta) zł i wydatki w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) zł, zwalniając go w pozostałej części od ponoszenia wydatków.

Sygn. akt II K 7/16

UZASADNIENIE

W sierpniu 2003 roku wpłynął do Sądu Okręgowego w Katowicach akt oskarżenia, który obejmował 14 osób. Dziesięciu spośród tych osób – M. W., Z. B., A. K., K. M., M. C., A. F. (1), M. K. (1), H. P., O. R. (1), D. G. (1) - postawiono zarzut popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 kk polegającego na tym, że w okresie od września 1997 r. do grudnia 1999 r. w C. i innych miejscowościach na terenie kraju oraz Francji i Niemiec, działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości oraz przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk polegającego na tym, że w okresie od marca 1998 r. do grudnia 1999 r. w C., B. i innych miejscowościach na terenie Polski, Niemiec i Francji, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami (...), usiłowali doprowadzić Urzędy Skarbowe w B. i C. do wypłaty zwrotu nienależnego podatku VAT w kwocie łącznej nie mniejszej niż 5.300.000,00 zł na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymienione wyżej Urzędy Skarbowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, albowiem pracownicy Urzędów Skarbowych ujawnili planowany przestępczy proceder. Postępowanie to toczyło się pod sygn. XVI K 95/04 przed Sądem Okręgowym w Katowicach. Na mocy postanowienia z dnia 02 lutego 2005 roku sprawę oskarżonego O. R. (1) wyłączono do odrębnego rozpoznania, albowiem nie stawiał się on na rozprawach i nie było znane miejsce jego pobytu. Ponadto umorzono postępowanie co do oskarżonego A. K., który zmarł w toku postępowania.

Postępowanie w sprawie XVI K 95/04 zakończyło się wydaniem wyroku w dniu 08 marca 2012 roku.

Na mocy tego wyroku (który został częściowo uchylony i zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 02.08.2013 roku, sygn. akt II AKa 480/12) M. W. został prawomocnie uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 258 § 3 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w związku z art. 4 § 1 kk, natomiast w stosunku do Z. B., K. M., M. C., A. F. (1), M. K. (1), H. P. i D. G. (1) umorzono postepowanie o przestępstwo z art. 258 § 1 kk z uwagi na przedawnienie karalności czynu. Ponadto wyrokiem tym M. W., Z. B., K. M., A. F. (1), M. K. (1), H. P. i D. G. (1) zostali prawomocnie uznani winnymi popełnienia przestępstw, które polegały na tym, że działając w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartościm.in. w okresie od marca 1998 r. do października 1998 r. w C. i innych miejscowościach na terenie Polski, Niemiec i Francji, wspólnie i w porozumieniu posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami (...), usiłowali doprowadzić Urzędy Skarbowe w B. i C. do wypłaty zwrotu nienależnego podatku VAT w kwotach od 1.065.401 zł do 4.933.048 zł na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymienione wyżej Urzędy Skarbowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, albowiem pracownicy Urzędów Skarbowych ujawnili planowany przestępczy proceder, a więc w tym zakresie przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk, art. 270 § 1 kk, art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk przy zast. art. 65 § 1 kk.

W odniesieniu do oskarżonego M. C. wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach w zakresie czynu dotyczącego usiłowania wyłudzenia zwrotu nienależnego podatku VAT z Urzędów Skarbowych w B. i C. został uchylony i sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy M. C. Sąd Okręgowy w Katowicach prawomocnym wyrokiem w sprawie XVI K 146/13 z dnia 19 maja 2015 roku uznał go winnym tego, że w okresie od marca 1998 r. do października 1998 r. na terenie C. i innych miejscowości na terenie Polski jako współwłaściciel firmy (...) s.c. z siedzibą w K., działając przestępstwem ciągłym, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotu nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości, przywłaszczenia mienia znacznej wartości, w skład której wchodzili M. W., Z. B., K. M., A. F. (1), M. K. (1), H. P. i D. G. (1) oraz inne ustalone osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami (...), usiłował doprowadzić Urzędy Skarbowe w B. i C. do wypłaty zwrotu nienależnego podatku VAT w kwocie 4.933.048 zł na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymienione wyżej Urzędy Skarbowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem pracownicy Urzędów Skarbowych ujawnili planowany przestępczy proceder, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk, art. 270 § 1 kk, art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk przy zast. art. 65 § 1 kk.

Sprawa oskarżonego O. R. (1) została przekazana do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 16.11.2015 roku wydanego w sprawie XVI K 19/05.

W postępowaniach o sygn. XVI K 95/04 oraz XVI K 146/13 Sąd Okręgowy w Katowicach poczynił stanowcze i wyczerpujące ustalenia dotyczące działalności grupy przestępczej w skład, której wchodzili M. W., Z. B., K. M., A. F. (1), M. K. (1), H. P., M. C., D. G. (1) i inne osoby. Ustalenia te zostały uznane za prawidłowe i wiążące przez Sąd Apelacyjny w Katowicach rozpoznający apelacje od w/w wyroków.

Procedując w niniejszej sprawie i zajmując się kwestią odpowiedzialności oskarżonego O. R. (1) Sąd oparł się na tym samym materiale dowodowym, który stanowił podstawę ustaleń faktycznych w postępowaniu sądowym o sygn. XVI K 95/04. Postępowanie dowodowe prowadzone w sprawie II K 7/16 nie ujawniło nowych faktów bądź okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Procedując w sprawie II K 7/16 Sąd, co do zasady, podzielił ustalenia faktyczne i ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Okręgowy w Katowicach w toku postępowania XVI K 95/04.

Powielając w zasadzie ustalenia faktyczne i ocenę dowodów, poczynione w toku postępowania sądowego o sygnaturze XVI K 95/04, co do działalności grupy przestępczej w skład, której wchodzili M. W., Z. B., K. M., A. F. (1), M. K. (1), H. P., M. C., O. R. (1), D. G. (1) i inne osoby oraz co do usiłowania wyłudzenia zwrotu nienależnego podatku VAT na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Urzędy Skarbowe w C. i B., Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu ustalił, co następuje:

USTALENIA I ANALIZA ODNOŚNIE DZIAŁANIA ZORGANIZOWANEJ GRUPY PRZESTĘPCZEJ

Od września 1997 roku M. W. zorganizował i kierował grupą przestępczą, której celem działania było wyłudzanie zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości. W skład tej grupy wchodziły osoby, które prowadziły działalność gospodarczą, posiadały udziały w spółkach bądź też wchodziły w skład zarządów spółek. Za pośrednictwem tych podmiotów dokonywali oni w/w przestępstw. Były to następujące osoby:

- M. W. - wiceprezes firmy (...) z/s w J. oraz współwłaściciel firmy (...) z/s w K., (...) spółka z/s w J., (...) z/s w P.,

- Z. B. – współwłaściciel firmy (...) z/s w J., firmy (...) z/s w K. oraz Prezes zarządu firmy (...) z/s w J.,

- K. M. - współwłaściciel firmy (...) S.C. z/s w K.,

- M. C. – współwłaściciel firmy (...) S.C. z/s w K.

- A. F. (1) – właściciel firmy (...) z/s w K.,

- M. K. (1) - właściciel firmy (...) z/s w B.,

- H. P. – właściciel firmy Zakład (...) z/s w B.

- D. G. (1) – współwłaściciel firmy (...) z/s w P.,

- P. G. – właściciel firmy (...) z/s w W. oraz prezes zarządu (...) z/s w K.

- A. K. – prezes zarządu firmy (...) z/s w K., współwłaściciel firmy (...),

- oskarżony O. R. (1) – właściciel firmy (...) z/s w C..

Grupa ta miała na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, kredytów bankowych i leasingów wielkiej wartości. Działalność wyżej wymienionych oskarżonych była możliwa wyłącznie dzięki wzajemnym powiązaniom, zarówno podmiotowym jak i przedmiotowym. Były to między innymi powiązania o charakterze rodzinnym jak również ścisłe kontakty o charakterze gospodarczym i towarzyskim. Prowadzili oni wspólne firmy, wzajemnie przekazywali sobie informacje o konkretnych przestępczych transakcjach. Nadto wspólnie wyszukiwali podmioty na szkodę których dokonywali przestępstw. Głównym aspektem ich działalności było wzajemne zaufanie. Wynikało to z faktu, że transakcje, w których brali udział, miały charakter bezgotówkowy. Podpisywali oni wzajemnie kontrakty na kwoty wielkiej wartości z opóźnionym terminem płatności. Wzajemnie udostępniali sobie pomieszczenia gospodarcze wraz z wyposażeniem, które umożliwiały dokonanie przestępstw. W przypadkach nie uiszczania zapłat, nie podejmowali żadnych kroków prawnych i innych w celu odzyskania należności, co dawało im wzajemne poczucie bezpieczeństwa i bezkarności.

Poszczególni członkowie grupy przestępczej byli pomiędzy sobą wzajemnie powiązani czy to więzami rodzinnymi (Z. B. jest szwagrem H. P., M. W. pozostawał w związku konkubenckim z matka oskarżonego O. R. (1)) czy też towarzyskimi (M. K. (1) z H. P. znają się około 30 – 40 lat),czy zawodowymi (Z. B. od lat prowadził działalność gospodarczą z M. W., M. K. (1) w latach 1996/1997 był zatrudniony w firmie (...), a D. G. (1) uczestniczył we wspólnym z M. W. przedsięwzięciu).

Bez takich powiązań, prowadzona przez nich przestępcza działalność nie byłaby w ogóle możliwa. Udział poszczególnych członków tej zorganizowanej grupy w dokonanych przestępstwach wynikał z charakteru tego przestępstwa i aktualnego „zapotrzebowania” umożliwiającego dokonanie konkretnego czynu. Charakter i mechanizm działania tej grupy przestępczej, wskazuje na to, że była ona w wysokim stopniu zorganizowana, każdy jej członek miał w poszczególnych przypadkach konkretną rolę do spełnienia, której zrealizowanie stanowiło niezbędne ogniwo w całym przestępczym procederze. Wszyscy członkowie tej grupy znali jej strukturę organizacyjną i hierarchię. Akceptowali oni taki stan rzeczy, ponieważ działalność w ramach tej grupy umożliwiała im uzyskiwanie korzyści majątkowych.

(dowód: zeznania świadków: A. K. k. 1112 – 1114 t. 6, 14578 – 14582, 14586 – 14591 t. 79, 22750 – 22753 t. 102, D. G. (1) k. 1233-1234 t. 7, k. 1693-1698, k. 1720 t. 10, k. 2496-2498 t. 14, k. 3510-3511, k. 3512-3514, k. 3594-3595 t. 20, k. 3640, k. 3665-3666, k. 3706-3707, k. 3746, k. 3749-3753 t. 21, k. 21409-21414, k. 21425-21426, k. 21434-21435 t. 94, k. 21646-21648 t. 95, k. 22772-22779, k. 22782-22784, k. 22786-22790, k. 22794-22796 t. 102, k. 23112, k. 23114 t. 104, 23246 – 23247 t. 105, K. K. k. 1266-1267 t. 7, k. 1391-1392, k. 1396-1397 t. 8, k. 1685-1686, k. 1695-1696 t. 10, k. 3269-3270, k. 3272-3273, k. 3274-3275 t. 19, k. 3512-3514 t. 20, k. 3944-3947 t. 23, k. 4333-4337 t. 24, k. 23053-23060 t. 104, Z. B. k. 1703-1705 t. 10, k. 21307-21309 t. 93, k. 21459-21467, k. 21487-21490 t. 94, k. 22803-22807 t. 102, 23183 t. 104, opinia biegłego sądowego rewidenta T. K. (1) k. 23024 – 23041 t. 103,23596 – 23597, 23603 – 23628 tom 106)

Z powołanych dowodów wynika, iż pomiędzy w/w firmami istniały opisane w powyższych ustaleniach powiązania, wzajemnie przeprowadzały one transakcje, a we wszystkim decydującą role miał M. W.. To M. W. wskazywał osoby, które miały zajmować stanowiska decyzyjne w niektórych firmach, on decydował też o przekształceniach własnościowych tych firm, zmianie ich właściciela, organizował poszczególne procedery wyłudzania kredytów, leasingów czy też zwrotów podatków, wskazywał poszczególnym osobom, jakie czynności mają wykonać w ramach tych procederów. Z dowodów tych wynika również, iż wszyscy członkowie tej grupy mieli świadomość podejmowanych działań, akceptowali przypisane im role i wykonywali polecenia M. W.. Członkowie grupy wiedzieli na czym polegają poszczególne działania zmierzające do doprowadzenia innych podmiotów do niekorzystnych rozporządzeń mieniem, zmierzali do uzyskania korzyści majątkowych w wyniku tych działań, jak też podejmowali czynności w postaci tworzenia dokumentów niezbędnych do osiągnięcia przestępczych celów. W świetle powyższych ustaleń oczywistym jest, że Z. B., K. M., M. C., A. F. (1), M. K. (1), H. P., D. G. (1), P. G., A. K. i O. R. (1) na przestrzeni lat działali w zorganizowanej grupie przestępczej, którą kierował M. W.. Grupa ta z pewnością mieściła się w ramach utrwalonej definicji przyjętej w orzecznictwie w myśl, której „zorganizowana grupa, mająca na celu dokonywanie przestępstw, tym różni się od innej grupy (szajki) przestępców, że jest zorganizowana, a więc posiada trwałą strukturę, czy to pionową - z przywódcą kierującym działalnością, czy poziomą – z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł i tym, że jej grono nie nawiązuje kontaktu dla dokonania pojedynczych przestępstw, lecz z góry zakłada systematyczne popełnienie możliwie wielu przestępstw”. (wyrok SA w Katowicach z dnia 08.12.2010 roku, sygn. II AKa 181/10, opub. KZS 2011/5/79)

USTALENIA ODNOŚNIE PRZESTĘPSTWA Z ART. 13 § 1 KK W ZW. Z ART. 286 § 1 KK I ART. 294 § 1 KK ZARZUCONEGO OSKARŻONEMU O. R. (1)

Firmie (...) S.A. z K. w dniu 10 maja 1997 r. decyzją nr (...) wydaną przez Pełnomocnika (...) przyznany został status zakładu pracy chronionej. Natomiast na mocy decyzji z dnia 26 czerwca 2002 r. (...) wydanej przez Wojewodę (...), wyżej wymieniona firma utraciła z dniem 11 lipca 1998 r. status zakładu pracy chronionej, z uwagi na nie wywiązywanie się pracodawcy z obowiązku przedstawiania półrocznych informacji dotyczących realizacji warunków i obowiązków wynikających z Ustawy z dnia 27 sierpnia 1998 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 123 poz.776 z późn. zm.).

(dowód: zeznania świadka S. W. (1) k. 21224 - 21225 tom 92 i k. 23094 tom 104)

Korzystając ze statusu zakładu pracy chronionej, firma (...) S.A. dokonała przedsięwzięć gospodarczych, zmierzających do wyłudzenia zwrotu nienależnego podatku VAT.

W dniu 16 sierpnia 1997 r. wymieniona firma (...) zawarła fikcyjną umowę licencyjną z niemiecką firmą (...) z H.. W dacie podpisywania umowy licencyjnej - to jest w dniu 16 sierpnia 1997 r. przedmiotowa firma nie istniała. Na mocy tej fikcyjnej umowy licencyjnej firma (...) S.A. uzyskała prawo do produkcji i rozpowszechniania katalogów reklamowych zawartych na płytach CD – ROM. W imieniu (...) umowę podpisał A. R., właściciel firmy (...), zarejestrowanej w B. w Niemczech. A. R. od maja 1997 r. współpracował z (...) S.A. jako pośrednik przy zawieraniu umów na rzecz bądź w imieniu (...) S.A. Nie miał on pełnomocnictwa do zawierania umowy w imieniu (...). Zrobił to wyłącznie na prośbę K. M., po telefonicznej rozmowie z nieustaloną osobą w języku niemieckim, która miała go prosić o podpisanie umowy w imieniu spółki.

W rzeczywistości w dacie widniejącej na umowie to jest 16 sierpnia 1997 r. spółka (...) nie istniała. W okresie od 10 czerwca 1997 r. do 6 listopada 1997 r. istniała w H. spółka o nazwie (...), która po przejściu w ręce nowego właściciela w dniu 6 listopada 1997 r. zmieniła nazwę na (...).

(dowód: umowa o licencję z dnia 16 sierpnia 1997 r. z firmą (...) H. k. 7-8 tom 1, tłumaczenie z języka niemieckiego informacji uzyskanej z Urzędu Skarbowego w H. – Urząd Dochodzeniowy w Sprawach Przestępstw Podatkowych k. 12942 – 12943 tom 71, umowa pośrednictwa (...) S.A. k. 12950 - 12951 tom 71, dokumentacja dotycząca współpracy w ramach pomocy prawnej z organami administracji i policji niemieckiej wraz z tłumaczeniem k. 12909 - 13021 tom 71, zeznania świadka A. R. k. 3969- 3973 tom 23,15302 – 15303 t. 83, 21985 – 21987 t. 97, 23083 – 23084 t. 104 )

Inicjatorem opisanych działań przestępczych był M. W.. Tworzył on grupę firm zaufanych w celu zatarcia ewentualnych śladów o nielegalnych transakcjach. Grupa ta była tak dobrana, żeby odpowiednie służby skarbowe „nie mogły dojść do prawdy na temat wyłudzenia VAT-u”, który M. W. miał z Urzędów Skarbowych w kraju i za granicą otrzymać dla siebie i firm, które zorganizował natomiast D. G. (1) miał otrzymać milion dolarów z tytułu ubezpieczenia.

(dowód: zeznania świadków: K. K. k. 1391 – 1392 tom 8, G. J. k. 1406 – 1407 tom 8)

Następnie w dniu 02 czerwca 1998 r. (...) S.A. (...) S.A. złożyła zamówienie w firmie spółka (...) Sp. z o.o. w W. ul (...), która zajmowała się tłoczeniem płyt, na wyprodukowanie 100.000 sztuk płyt (...) z nagranymi katalogami (...).

(dowód: faktura VAT (...) z dnia 2 czerwca 1998 r. k.10, zeznania świadka M. D. k. 1058 - 1059 tom 6 i k. 23119 tom 104, zamówienia i faktury z transakcji z (...) S.A. k. 1060- 1073 tom 6)

Tłoczarnia zrealizowała zamówienie i wyprodukowała te płyty, ustalając cenę na 1,40 zł za każdą wyprodukowaną płytę. Zgodnie z zamówieniem wyprodukowano 100.000 płyt (...) i 16.000 płyt (...) w tej samej cenie 1,40 zł za sztukę. Przedmiotowy towar został odebrany przez firmą (...) S.A. w dniu 15 września 1998 r. co potwierdziła główna księgowa firmy M. Z.. Z zamówionego towaru firma (...) SA nie odebrała 20.000 sztuk płyt (...) i 16.000 płyt (...), które to płyty są przechowywane w magazynie firmy (...).

(dowód: zeznania świadka M. Z. k. 4565 – 4570 tom 25, 15298, 15526 – 15531 tom 84, k. 23100 tom 104, dokument wz do faktury VAT (...) k. 1064 tom 6)

Wcześniej, jeszcze przed złożeniem zamówienia w firmie (...) na wyprodukowanie 100.000 płyt, firma (...) SA w dniach 31 marca 1998 r. i 21 kwietnia 1998 r. sprzedała 80.000 płyt firmie (...) S.C. z K. przyjmując cenę każdej płyty w wysokości 470 zł za jedną sztukę (na podstawie faktury sprzedaży VAT z dnia 31 marca 1998 r. Nr (...)). Sprawami związanymi z zakupem i sprzedażą tych płyt zajmował się współwłaściciel spółki (...). On też ustalił cenę sprzedaży płyt firmie (...) spółka z o.o. Na jego polecenie została sporządzone dokumenty dotyczące transakcji.

(dowód: faktura sprzedaży VAT z dnia 31 marca 1998 r. Nr (...) k. 13 tom 1, faktura korygująca VAT (...) k.12. tom 1, faktura sprzedaży VAT nr (...) z dnia 21 kwietnia 1998 r. k. 15 tom 1, faktura korygująca VAT nr (...) k. 14 tom 1, zeznania świadków: D. K. poprz. B. – I. k. 1027 -1029 tom 6, k. 23072 - 23074 tom 104,k. 23245 – 23246 t. 105, M. C. k. 1181 – 1182 tom 7, k. 21507 – 21510 tom 94, 22755 – 22757 tom 102, 23182 – 23183 tom 104)

Współwłaścicielami firmy (...) S.C. byli K. M. oraz M. C..

Kolejna transakcja miała miejsce w dniu 23 września 1998 r., kiedy to firma (...) S.C. na podstawie faktury VAT nr (...) „sprzedała” 40.000 płyt z nagranymi katalogami (...) firmie (...) Sp. z o.o. ustalając cenę w wysokości 475,50 zł za jedną sztukę co stanowiło kwotę łączną 23.204.400 zł z terminem płatności do 22 listopada 1998 r. Prezesem Zarządu Spółki z o.o. (...) był M. K. (2).

(dowód: faktura VAT nr (...) k. 18 tom 1)

Wszystkie wymienione firmy: (...) S.A., (...) S.C. i (...) Sp. z o.o. miały siedzibę w K. przy ulicy (...).

Tego samego dnia, to jest 23 września 1998 r. (...) Sp. z o.o. sprzedała na podstawie faktur VAT nr (...) przedmiotowe płyty w łącznej ilości 40.000 sztuk firmie (...) z R. ul. (...), w kwocie po 467,00 zł za jedną sztukę, co stanowiło łącznie kwotę 23.228.800,00 złotych z terminem płatności do 29 listopada 1998 r.

(dowód: faktury VAT z dnia 23 września 1998 r. nr (...), nr (...) k. 20 – 21 tom 1)

A. F. (1), który do zawarcia tej transakcji został nakłoniony przez między innymi M. W., „sprzedał” następnie te 40.000 sztuk płyt CD – ROM w dniu 25 września 1998 r. wskazanym przez M. W. czterem firmom. Były to firmy:

- (...) własności O. R. (1) (syna konkubiny M. W.) z C., na podstawie faktury VAT nr (...) – licząc po 476,40 netto zł za sztukę,

- (...) Sp. z o.o. z J. koło B., której Prezesem i Wiceprezesem byli Z. B. i M. W. na podstawie faktury VAT nr (...) licząc po 476,40 zł netto za sztukę,

- (...) S.C. z K. której współwłaścicielami byli Z. B. i M. W. - na podstawie faktury VAT nr (...) - licząc po 476,40 zł netto za sztukę,

- „(...) własności H. P. z B. na podstawie faktury VAT nr (...) - licząc po 476,40 zł netto za sztukę.

Wymienione firmy zakupiły po 10.000 sztuk płyt z nagranymi katalogami (...) w kwocie po 476,40 zł za 1 płytę, co stanowiło łącznie za każdą partię towaru 10.000 płyt kwotę 5. 812.080,00 zł. We wszystkich tych transakcjach, jako formę zapłaty określano przelew z terminem płatności 90 dni.

W dniu 28 września 1998 r. miała miejsce kolejna transakcja, kiedy to firma (...) odsprzedała swoje płyty w ilości 10.000 sztuk firmie (...) z J. koło B. własności M. K. (1) po 476,60 zł. za 1 płytę, co stanowiło łącznie kwotę 5. 814.520,00 zł na podstawie faktury VAT nr (...), przy czym termin zapłaty został określony na dzień 28 grudnia 1998 r.

(dowód: faktura VAT nr (...), faktura VAT nr (...), faktura VAT nr (...), faktura VAT nr (...), faktura VAT nr (...) k. 28 - 32 tom 1)

W dniu 30 września 1998 r. H. P. wystawił fakturę Nr (...) dla niemieckiej firmy (...) z s. we F. dotyczącą sprzedaży na rzecz tej ostatniej spółki 10.000 sztuk płyt „(...)”. W tym samym dniu właściciel przedsiębiorstw (...) – M. K. (1) wystawił dla (...) fakturę VAT nr (...), również dotyczącą 10.000 sztuk płyt „(...)”. Zapłata w obu tych przypadkach miała nastąpić przelewem w terminie 90 dni.

(dowód: dokumentacja dot. eksportu płyt do (...) k. 1174 - 1180 t. 7, faktura VAT Nr (...) z dnia 30 września 1998r. (...) k. 52 tom 1 i k. 1176 tom 7, faktura (...) M. A. z dnia 30 września 1998r. k. 1178 tom 7 i k. 53 tom 1)

Ostatnim ogniwem przestępczej działalności tej grupy był eksport przedmiotowych płyt z nagranymi katalogami (...) za granicę w celu uzyskania zwrotu nienależnego podatku VAT.

O. R. (1) reprezentujący firmę (...) dokonał sprzedaży płyt na podstawie faktury sprzedaży nr (...), która była wystawiona 28 września 1998 r., data sprzedaży określona została na dzień 29 września 1998r., sposób zapłaty – licząc 164 USD za sztukę miał być dokonany przelewem, a termin zapłaty został określony na 90 dni. Faktura wystawiona była na rzecz francuskiej firmy (...) z siedzibą w P..

Firma (...) dokonała sprzedaży wymienionych płyt na podstawie faktury VAT nr (...), która była wystawiona 25 września1998 r., a data sprzedaży została określona na dzień 28 września 1998 r. Zapłata miała być dokonana przelewem, a termin zapłaty był określony na 90 dni. Na podstawie tej faktury firma (...) eksportowała płyty (...) oraz 5 tysięcy sztuk płyt „(...)”. Do przedmiotowej faktury została wystawiona faktura korygująca nr (...) dnia 30 września 1998 r., ale korekta nie dotyczyła płyt (...).

Firmy (...) i (...) dokonały sprzedaży swoich płyt (łącznie 20 tysięcy sztuk), firmie (...) z P. w wysokości po 164 dolary USA za 1 płytę, co stanowiło kwotę łączną 1.640.000,00 USD za 10 tysięcy sztuk. Współwłaścicielami francuskiej firmy (...) byli D. G. (1) i K. K., zaś pełnomocnikiem Z. C.. Wiele dokumentów z zakresu współpracy firm (...) Sp. z o.o. w tym dotyczących eksportu płyt CD, zostało podpisane przez oskarżonego D. G. (1) nazwiskiem (...). Kapitał zakładowy firmy (...) wynosił 170.000 franków. Cena zakupu 20.000 płyt CD po 164 USD za sztukę wyniosłą łącznie 3.280.000 USD i w ocenie K. K. przekraczała możliwości finansowe firmy (...).

Następnie płyty CD „(...)” przy pomocy firmy (...) z C. wspólnym transportem zostały wyeksportowane do Francji. Ubezpieczenie przewożonego towaru nie zostało jednak należycie opłacone i płyty nie dotarły do nabywcy. Zostały umieszczone w składzie celnym na terenie Belgii.

(dowód: Statut Spółki z o.o. (...) tłumaczenie z języka francuskiego k. 2593 - 2594 tom 15, faktura sprzedaży nr (...) k.32 tom 1, dokumentacja dotycząca eksportu k. 33 – 34 tom 1, dokument SAD z dnia 29 września 1998 r. k. 212 tom 2, zeznania świadków: K. K. k. 1266 - 1267 tom 7 i k. 23053 - 23060 tom 104, Z. C. k. 1208 – 1210 tom 7 i k. 23108 - 23114 tom 1064, D. G. (1) k. 21536 - 21538 tom 115 i k. 2104 – 2107 tom 149, T. K. (2) k. 251 -252 tom 2, M. M. (2) k. 451 - 452 tom 3, k. 22829 – 22830 tom 102, 23246 t. 105, G. C. k. 248 -250 tom 2, 452 tom 3, 23660 tom 107, S. P. k. 453 tom 3, 23068 – 23069 tom 104, 23401 tom 105)

Po dokonaniu tych operacji właściciel firmy (...) oraz Zarząd firmy (...), (...) H. P., (...) S.C., (...) wystąpili do Urzędów Skarbowych w B. i C. o zwrot podatku VAT.

W złożonej deklaracji M. K. (1) jako właściciel firmy (...) wskazał, iż dokonał eksportu wymienionych płyt (...) w kwocie 164 USD za jedną płytę, co według przelicznika dolara wg kursu dolara w dniu 29 września 1998 r. dawało łączną wartość faktury 5.826.920,00 zł. i wykazał nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w kwocie 1.274.450,00 zł, a kwota ta została rozdzielona na kwotę do zwrotu w wysokości 1.065. 401,00 zł i na kwotę 209.049 zł, która miała być przeniesiona na miesiąc następny.

W złożonej deklaracji O. R. (1) wykazał nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym z tytułu eksportu płyt w kwocie 1. 293. 828,00 zł.

W rozliczeniu podatku za miesiąc wrzesień 1998 r. Firma (...) z siedzibą w B. wykazała do zwrotu kwotę 1.280.189,00 zł z tytułu zakupu zdjęć reklamowych pt.(...) oraz katalogów i vouczerów.

Firma (...) z B. w deklaracji VAT 7 za miesiąc wrzesień 1998 r. zwróciła się o zwrot kwoty 1.624.494.00 zł z tytułu zakupu i eksportu płyt Japan.

Żądane kwoty nie zostały wymienionym firmom wypłacone, albowiem przedstawiciele Urzędów Skarbowych zorientowali się, że niniejsza transakcja nosi znamiona przestępstwa.

(dowód: deklaracje dla podatku od towarów i usług (...) złożone przez Firmę (...) z J. k. 512, 507-580 tom 3, deklaracje CIT -2, CIT -8, VAT – 7 firmy (...) spółka z o.o. J. za lata 1992 – 1998 k. 581 - 735 tom 4, deklaracje podatkowe VAT-7 i PIT-y złożone za lata 1992-1998 przez Zakład (...) k. 736 – 890 tom 5, deklaracje podatkowe dla podatku od towarów i usług (...) -7 złożone przez firmę Handlową (...) M. K. (1) k. 891 – 927 tom 5, pismo Urzędu Skarbowego w K. z dnia 10.02.1999r. dot. firmy (...) S.C. Z. B. M. W. k. 932 – 988 tom 6, deklaracje podatkowe dot. firmy prowadzonej przez O. R. (1), oświadczenie O. R. (1), dokumenty rejestrowe firmy i inne (...), Deklaracja VAT – 7, dokument SAD k. 991 – 1021 tom 6, dokumenty dotyczące wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nr ewid. (...) na nazwisko A. F. (1) k. 1097 – 1100 tom 6, materiały dot. operacji handlowych przeprowadzonych przez M. K. (1) właściciela (...) k. 1246 -1265 tom 7, opinia biegłego sądowego W. M. k.1475 – 1537 tom 9, k. 3829 – 3830 tom 22, 23630 – 23632 tom 106, protokół z kontroli wraz z załącznikami dotyczący firmy (...) k. 4965 – 5025 tom 28, k. 5027 – 5170 tom 28, decyzja podatkowa (...) k. 22030 - 22061 tom 97, opinia biegłego sądowego rewidenta T. K. (1) k. 23024 – 23041 t. 103,23596 – 23597, 23603 – 23628 tom 106, zeznania świadków: S. W. (2) k. 13302 - 13304 tom 73, k. 22022 – 22023 tom 97,k. 23158 tom 104, 23402 tom 105, L. B. k.22026 - 22027 tom 97, k. 23158 – 23159 tom 104, k. 23184 tom 104, J. K. k. 22009 tom 97, 23156 – 23157 tom 104, 23402 tom 105, J. D. k. 1168 - 1169 tom 7, k. 22830 – 22832 tom 102, 23402 tom 105, D. M. k. 23155 – 23156 tom 104, 22007 – 22008 tom 97, 23402 tom 105)

Stanowiące przedmiot transakcji płyty (...) „(...)” zawierały po 64 pliki graficzne ze zdjęciami o tematyce związanej z (...). Płyty zostały nagrane w formacie (...) stosowanym w komputerach A. M.. Komputery te nie są powszechnie stosowane w Polsce ani w krajach Unii Europejskiej. Biorąc pod uwagę zawartość, jakość techniczną i cechy użytkowe, wartość hurtowa każdej z tych płyt równa jest zeru. Płyta zawierająca 64 fotografie związane z tematyka japońską nie stanowi żadnej atrakcji dla kupującego. Jedynym rodzajem zdjęć sprzedawanych na rynku są zdjęcia o tematyce erotycznej, na płytach „do oglądania” zawierających od 600 do 1000 fotografii. Podział zawartości na dwa katalogi, wielkość rzeczywista zdjęć w katalogu (...), świadczy o tym, że płyty powstały z myślą o zastosowaniu w celach profesjonalnych. Jednocześnie na okładce każdej z płyt widnieje informacja, iż wszelkie prawa do treści są zastrzeżone i należą do firmy (...) S.A. Powyższa informacja wyklucza użycie fotografii do celów komercyjnych. Na rynku poligraficznym istnieją wyspecjalizowane firmy posiadające archiwa zdjęć wraz z prawami autorskimi do nich. Wydają one katalogi w formie drukowanej i elektronicznej, jednak katalogi takie zawierają zazwyczaj znacznie więcej fotografii (np. 4.000) i są rozdawane potencjalnym klientom za darmo. Klient wybiera zdjęcie, które chce użyć i kontaktuje się z firma posiadająca prawa autorskie. Cena za wykorzystanie (a nie za prawa autorskie) jest zależna od ilości egzemplarzy, przeznaczenia zdjęcia (kalendarz, ulotki).

(dowód: opinia biegłego ds. multimediów P. B. k. 1284 – 1295 tom 7, opinia biegłego ds. multimediów A. S. k. 3779 – 3784 tom 22, opinia biegłego ds. multimediów Z. S. k. 4351 – 4352 tom 24)

Z materiałów uzyskanych w ramach pomocy prawnej z Republiki Federalnej Niemiec wynika, że firma, która jest wskazana jako odbiorca płyt (...) (...), nie chciała dokonywać zakupu tych płyt, ale transakcja była w stadium negocjacji, a firma ta występowała jako pośrednik, gdyż przedmiotowe płyty miały być sprzedane do innego państwa.

W dniu 5 października 1999 r. we F. została zawarta umowa anulująca i przystąpienia do długu pomiędzy firmami: (...) własności M. K. (1), „(...)” własności H. P., firmą (...) z F. a firmą (...) ze Szwecji własności R. R.. Z umowy tej wynika, że firmy (...), „(...)” oraz firma (...) prowadziły rozmowy handlowe dotyczące płyt kompaktowych, a na skutek „nieporozumienia” nastąpiła równoczesna dostawa wzorów do Niemiec. Firma (...) przyjęła, że dostawa nastąpi po ocenie towaru i zawarciu umowy. Początkowo myślano, że chodzi o towar komisowy. W związku z powyższym umowy sprzedaży z dnia 30 sierpnia 1998 r. zostały anulowane, a strony zgodnie stwierdziły, że nie będą wysuwały wobec siebie żadnych roszczeń. Do ustaleń umownych przystąpiła firma (...), która miała przedmiotowe płyty przetransportować do Szwecji.

(...) nie zgłosiła się po niniejsze płyty pomimo wielokrotnych monitów ze strony niemieckiej nigdy nie odebrała tych płyt kompaktowych.

Również M. K. (1) i H. P. nie zgłosili się po odbiór płyt (...) z nagranymi katalogami (...) pomimo monitów ze strony niemieckiej.

(dowód: wniosek o udzielenie pomocy prawnej k. 12671 – 12678 tom 70, przetłumaczone na jęz. polski pismo Prokuratury z G. k. 12722 – 12742 t. 70, przetłumaczone na jęz. polski pismo Prokuratury w D. k. 12760 – 12767 t. 70, przetłumaczone na jęz. polski pismo Prokuratury przy Sądzie Krajowym w F. k. 12787 – 12796 tom 70, przetłumaczone na jęz. polski pismo Sądu Rejonowego w F. k.12874 – 12898 tom 70, zeznania świadka R. R. k. 13225 –- 13229 tom 72)

Oskarżony O. R. (1) nie był karany przez Sąd (dane o karalności k. 23366).

Oskarżony O. R. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Podczas przesłuchania w dniu 05 października 1998 roku (k. 220 – 223 tom 2), oskarżony wyjaśnił, iż we wrześniu 1997 roku zarejestrował podmiot gospodarczy o nazwie (...), który następnie zmienił nazwę na (...), a zgodnie z uzyskanym zezwoleniem był uprawniony m.in. do zakupu i sprzedaży płyt kompaktowych za granice i w kraju. Oskarżony wyjaśnił, że na podstawie tego zezwolenia zawarł dwie transakcje nabycia płyt kompaktowych: pierwszą z firmą (...), na podstawie, której nabył 5.000 płyt za kwotę 3.200.000 zł, które chciał sprzedać kontrahentowi litewskiemu, lecz z uwagi na obawy, co do uzyskania zapłaty za płyty zrezygnował z ich sprzedaży na Litwę, oraz drugą z firmą (...). Odnośnie tej drugiej transakcji oskarżony wyjaśnił, że na początku września 1998 roku dowiedział się od pracowników firmy (...) z/s w K. o istnieniu firmy prowadzonej przez A. F. (1) z/s w R., która zajmowała się m.in. dystrybucją płyt kompaktowych z nagraniami zdjęć muzyki japońskiej. Dalej wyjaśnił, że miał kontrahenta zainteresowanego kupnem tego rodzaju płyt – firmę (...) z/s w P. i udał się do A. F. (1) z propozycją kupna płyt. Ponadto oskarżony wyjaśnił, że w połowie września 1998 roku spotkał się z A. F. (1) w restauracji w R., gdzie złożył mu ofertę zakupu 10 tys. płyt kompaktowych nagranych, jego oferta została przyjęta i w tej restauracji podpisał fakturę zakupu 10 tys. płyt kompaktowych nagranych (...), a w trakcie tego spotkania był obecny ojczym oskarżonego – M. W.. Oskarżony wyjaśnił, że faktura była z opóźnionym terminem płatności – 90 dni od daty zakupu, otrzymał jej oryginał, a z uwagi na to, że faktura opiewała na kwotę około 5 mln zł, A. F. (1) oświadczył, że płyty przywiezie swoim transportem do firmy oskarżonego przed końcem września. Ponadto oskarżony podał, że płyty zostały przywiezione do jego firmy około 20 września, a on w międzyczasie uzgodnił sprzedaż płyt i umówił się z kontrahentem, że dostarczy płyty do Francji do końca pierwszego tygodnia października 1998 roku, po czym do transportu płyt wynajął firmę przewozową z C., a osobom transportującym towar przekazał oryginał faktury sprzedaży, którą wystawił na kwotę 1.600.000 USD dokument SAD i list przewozowy. Dalej oskarżony wyjaśnił, że faktura była z opóźnionym terminem płatności – 90 dni, a do chwili przesłuchania nie otrzymał należności, jak też nie otrzymał faktury z potwierdzeniem odbioru przez firmę francuską, gdyż przewoźnik nie wrócił jeszcze z Francji. Oskarżony wyjaśnił, że transakcja ta była legalna, spodziewa się zarobić na niej około 100.000 zł oraz, że do momentu przesłuchania nie wpisał jej do ewidencji podatkowej co wychwycili pracownicy (...) w C.. Ponadto oskarżony wyjaśnił, że w jego ocenie pan F. nabył płyty legalnie, gdyż w trakcie spotkania pokazywał oskarżonemu fakturę zakupu płyt zasłaniając dane sprzedawcy, jak też podał, że z panem F. spotkał się tylko raz w restauracji, a po tym spotkaniu nie miał z nim żadnych kontaktów osobistych ani telefonicznych.

W toku kolejnego przesłuchania w dniu 08.09.1999 roku ( k. 1677 – 1679 tom 10) oskarżony O. R. (1) wyjaśnił, że wiosną 1998 roku w restauracji motelu (...) w C. poznał A. F. (1), który powiedział mu, że będzie w posiadaniu CD romów z katalogami reklamowymi (...) i zaproponował oskarżonemu ich zakup. Oskarżony wyjaśnił nadto, że orientował się jakie płyty są dostępne na rynku, jakie są ich ceny i zorientował się, że płyty z oprogramowaniem na M. są dwa razy droższe niż płyty z oprogramowaniem na (...). Dalej oskarżony wyjaśnił, że A. F. (1) nie informował go, gdzie zakupił te płyty, a oskarżony zdecydował się zakupić 5 tys. sztuk po ok. 430 zł za sztukę, spotkał się z A. F. (1) w R., zawarli umowę, podpisał fakturę zakupu i płyty zostały przetransportowane do jego firmy. Ponadto wyjaśnił, że zapłaty za towar i podatku nie uiścił, gdyż płatność miała nastąpić po 90 dniach, a w międzyczasie prowadził negocjacje z przedstawicielem firmy (...) – panem G., którego poznał kilka lat wcześniej i zawarli umowę sprzedaży płyt za kwotę po około 500 zł za sztukę z terminem płatności 90 dni, po czym załatwił transport do Francji, gdzie towar został odebrany przez zamawiającego, a oskarżony wystąpił o zwrot podatku VAT, przy czym nie ustalał, czy zbywca opłacił ten podatek. Ponadto podał, że nie otrzymał dokumentu licencji na płyty, ale dowiadywał się w tej sprawie i poinformowano go, że licencja istnieje oraz, że w 1997 roku obrót w jego firmie nie wystąpił, a w 1998 roku obrót wyniósł około 6 mln zł z uwzględnieniem transakcji dotyczącej płyt CD. Oskarżony wyjaśnił również, że do chwili przesłuchania strona francuska nie zapłaciła za płyty, zwracał się o uregulowanie faktury i kontaktował się z panem G., który zapewnił go, że płatność nastąpi, oraz, że otrzymał z firmy (...) pisma anulujące umowę.

W toku kolejnego przesłuchania w dniu 12.10.2001 roku ( k. 21573 – 21578 tom 95) oskarżony O. R. (1) wyjaśnił, że A. F. (1) poznał jakiś czas przed transakcją, spotkał się z nim kilka razy a następnie zakupił od niego chyba 10 tys. płyt za kwotę około 4 mln zł. Ponadto wyjaśnił, że przed zawarciem transakcji z panem G. zabrał on próbną partię płyt i folderów reklamowych do Francji, a po ich sprawdzeniu skontaktował się z oskarżonym i powiedział, że jest zainteresowany zakupem 10 tys. płyt bo ma już podpisane umowy z innymi firmami na zakup tych płyt. Ponadto wyjaśnił, że dostarczenie płyt do firmy francuskiej odbyło się bez żadnych przeszkód, zgodnie z planem, kierowca firmy przewozowej wrócił z Francji z podbitą fakturą i czekał na przelew, ale po jakimś czasie okazało się, że pewna partia tych płyt jest wadliwa, o czym dowiedział się od pana G. i za obopólną zgodą obniżyli cenę, lecz pieniędzy do chwili przesłuchania nie otrzymał, jak też podał, że nie próbował się kontaktować z panem G., ale zamierza to zrobić. Oskarżony wyjaśnił, że nie podejmował prawnych form uzyskania zapłaty oraz, że nie zapłacił A. F. za płyty, mimo że ten przysyłał mu wezwania do zapłaty. Oskarżony podał, że jako eksporterowi przysługiwał mu zwrot podatku VAT i wystąpił do US w C. o zwrot podatku w kwocie około 1 mln zł, ale odmówiono mu zwrotu. Oskarżony wyjaśnił, że M. W. jest jego ojczymem, tzn. żyje w konkubinacie z jego matką, ale nie wie czym on się zajmował i dopiero podczas aresztowania dowiedział się, że firma (...) również sprzedawała te płyty. Ponadto oskarżony wyjaśnił, że zawierał z firmą (...) umowę z 15 maja 1998 roku, której przedmiotem była sprzedaż przez tą firmę 30 tys. sztuk katalogów zdjęć reklamowych (...) na płytach CD za kwotę 490 za sztukę plus VAT, ale umowa ta nie doszła do skutku oraz, że był raz w K. w siedzibie tej firmy i rozmawiał na temat współpracy z tą firmą i wstępnie uzgodnili, że dokona zakupu tych płyt. Oskarżony podał, że nie wie czemu ta umowa nie doszła do skutku, nie miał środków na zapłatę za płyty, szukał na nie odbiorców, ale ich nie znalazł. Następnie oskarżony przyznał, że podpisał pismo skierowane do Banku (...) SA w W. I Oddział w R., w którym potwierdził, iż firma (...) posiada względem jego firmy (...) wierzytelność w kwocie 14.700.000 zł wynikająca z umowy z 15 maja 1998 roku oraz, że dokument ten został sporządzony w dniu 15 maja 1998 roku, jak też wyjaśnił, że otrzymał pismo z (...) w R. z dnia 17 listopada 1998 roku ponaglające go do wypełnienia zobowiązań określonych w potwierdzeniu umowy przelewu wierzytelności, która przysługiwała firmie (...) względem jego firmy, na rzecz Banku, lecz nie udzielał bankowi żadnej odpowiedzi. Oskarżony wyjaśnił również, że nie wiedział, że firma (...) wykorzysta umowę z 15 maja 1998 roku do zaciągnięcia kredytu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego O. R. (1), albowiem są one wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, jak też nie wytrzymują krytyki w świetle materiału dowodowego, na którym oparł się Sąd ustalając stan faktyczny sprawy. Jeśli chodzi o wewnętrzne sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonego to zmieniał on wersje wydarzeń podając okoliczności, które wzajemnie się wykluczały. W pierwszych wyjaśnieniach oskarżony podał, że „na początku września 1998 roku dowiedział się od pracowników firmy (...) z/s w K. o istnieniu firmy prowadzonej przez A. F. (1) z/s w R., która zajmowała się m.in. dystrybucją płyt kompaktowych z nagraniami zdjęć” oraz, że „z panem F. spotkał się tylko raz w restauracji, a po tym spotkaniu nie miał z nim żadnych kontaktów osobistych ani telefonicznych”. W toku kolejnego przesłuchania oskarżony podał, że „wiosną 1998 roku w restauracji motelu (...) w C. poznał A. F. (1), który powiedział mu, że będzie w posiadaniu CD romów z katalogami reklamowymi (...) i zaproponował oskarżonemu ich zakup” oraz, że potem ponownie spotkał się z A. F. (1) w celu zawarcia transakcji. W toku kolejnego przesłuchania oskarżony podał, że „A. F. (1) poznał jakiś czas przed transakcją, spotkał się z nim kilka razy a następnie zakupił od niego chyba 10 tys. płyt”. Relacje oskarżonego O. R. (1) odnośnie momentu poznania A. F. i ilości spotkań z nimi różnią się diametralnie i wzajemnie się wykluczają, co dyskwalifikuje wyjaśnienia oskarżonego jako wiarygodne źródło dowodowe. Podobnie jeśli chodzi o ilość płyt, jaką oskarżony zakupił od A. F. (1), gdyż w pierwszym przesłuchaniu wskazał, ze było to 10 tys. płyt, w kolejnym, że 5 tys. płyt, by ostatecznie stwierdzić, że było to chyba 10 tys. płyt. Dodać w tym miejscu należy, iż wyjaśnienia oskarżonego O. R. (1) pozostają też w oczywistej sprzeczności z zeznaniami A. F. w tym zakresie w jakim Sąd uznał jego relacje za wiarygodne. Z zeznań A. F. wynika, bowiem, iż to M. W. nakłonił go do zawarcia tych transakcji i to M. W. podejmował w tym zakresie działania, tworzył dokumenty, a na etapie zawierania tych transakcji A. F. (1) nie kontaktował się w ogóle z oskarżonym O. R. (1).

Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki jest również twierdzenie oskarżonego, że nie wie czym zajmował się M. W. i dopiero podczas aresztowania dowiedział się, że firma (...) również sprzedawała te płyty. Kompletnie niewiarygodne jest, aby oskarżony nie wiedział, czym zajmuje się firma (...) skoro pozostawał z nim w bliskich kontaktach, a poza tym przeczą temu wyjaśnienia oskarżonego O. R. (1), w których podał, że M. W. był obecny na jego spotkaniu z A. F. (1) w restauracji w R., gdzie podpisał fakturę zakupu 10 tys. płyt kompaktowych nagranych (...). Gdyby faktycznie tak było, to zapewne M. W. poinformował by go, skąd pochodzą te płyty oraz, że to jego firma również nimi handlowała. Dodać należy, że z zeznań świadka M. W. złożonych w niniejszym postepowaniu wynika, iż to świadek nadzorował wszystkie czynności związane z tymi transakcjami, a oskarżony O. R. (1) jedynie wykonywał jego polecenia ufając mu bezgranicznie. Nie ulega wątpliwości, iż ta wersja jest całkowicie odmienna od wersji przekazanej przez oskarżonego, co również skutecznie podważa wiarygodność zarówno wyjaśnień oskarżonego O. R. (1), jak i zeznań M. W..

Kompletnie niewiarygodne jest również twierdzenie oskarżonego, iż sprzedane przez niego płyty zostały dostarczone do firmy francuskiej bez żadnych przeszkód, zgodnie z planem. Z materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż ubezpieczenie tych nie zostało należycie opłacone, nie dotarły one do nabywcy i zostały umieszczone w składzie celnym na terenie Belgii. Okoliczności te wynikają wprost z zeznań świadków: T. K. (2), M. M. (2), G. C. i S. P..

Wyjaśnienia oskarżonego O. R. (1) pozostają też w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadka D. G. (1), z których jednoznacznie wynika, iż w sprawie zakupu płyt oskarżony nie kontaktował się z nim, a wszystkie szczegóły świadek ustalał z M. W..

Jest oczywiste, że oskarżony O. R. (1) miał pełną świadomość procederu, w którym brał udział, gdyż podpisywał wszystkie dokumenty dotyczące tych transakcji, a następnie składał odpowiednie dokumenty do Urzędu Skarbowego. Oskarżony był wprawdzie osobą młodą (24 lata), ale już na tyle doświadczoną, aby zdawać sobie sprawę z wagi podejmowanych decyzji. Dla każdego wykształconego i w miarę doświadczonego człowieka fakt przeprowadzania transakcji na kwoty rzędu 1,5 mln USD w sytuacji nie posiadania takich środków musi wywoływać przeświadczenie o co najmniej podejrzanym charakterze takiej transakcji. Dodać należy, iż z całokształtu materiału dowodowego wynika, iż zapewne oskarżony wykonywał polecenia M. W., co jednak nie uwalnia oskarżonego od odpowiedzialności. Skoro prowadził działalność już od ponad roku to wiedział, jakie zasady obowiązują w tym zakresie. Niewątpliwie oskarżony został wprowadzony przez M. W. w tajniki tego procederu, gdyż w przeciwnym razie zapewne odmówiłby udziału w nim. Świadczą o tym również wyjaśnienia oskarżonego, w których kłamliwie opisywał swoje kontakty z A. F. (1) i D. G., których to kontaktów wcale nie nawiązywał. Prowadzi to do oczywistego wniosku, że świadomie i rozmyślnie uczestniczył w tym łańcuszku transakcji zmierzających do wyłudzenia zwrotu nienależnego podatku VAT. Zauważyć jeszcze należy, iż również okoliczności dotyczące umowy z 15 maja 1998 roku podpisanej przez oskarżonego z firmą (...) świadczą jednoznacznie o jego czynnym udziale w działalności grupy przestępczej kierowanej przez M. W.. Wyjaśnienia oskarżonego O. R. (1) w tym zakresie są nielogiczne, kłamliwe i nie wytrzymują krytyki w świetle zasad doświadczenia życiowego. Podpisując taką umowę nie dysponując jednocześnie środkami w kwocie powyżej 14 mln zł, a następnie podpisując pismo skierowane do Banku (...) SA w W. I Oddział w R., w którym potwierdził, iż firma (...) posiada względem jego firmy (...) wierzytelność w kwocie 14.700.000 zł wynikająca z umowy z 15 maja 1998 roku, oskarżony musiał zdawać sobie sprawę z fikcyjności tych oświadczeń. Prowadzi to do oczywistego wniosku, iż aktywnie uczestniczył w działaniach opisanej powyżej grupy przestępczej zmierzających do wyłudzeń różnego rodzaju kwot od różnych podmiotów.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła na potwierdzenie zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia. Firmy biorące udział w przestępczym procederze przeprowadziły szereg fikcyjnych transakcji by następnie posługując się potwierdzającymi nieprawdę dokumentami wprowadzić w błąd pracowników Urzędów Skarbowych.

Wprowadzenie w błąd urzędów skarbowych sprowadzało się do nadania pozorów, iż transakcje mające stanowić podstawę zwrotu podatku VAT, rzeczywiście miały miejsce i były legalne.

Transakcje te były pozorne, albowiem:

- łańcuch transakcji rozpoczął się od rzekomego nabycia licencji od niemieckiej firmy (...). Umowa była z dnia 16 sierpnia 1997 r. a w imieniu tej firmy podpisał ją A. R., który nie miał pełnomocnictwa do zawierania umowy w imieniu (...) a zrobił to na wyraźną prośbę K. M., dokonał tego po telefonicznej rozmowie z nieustaloną osobą posługującą się językiem niemieckim, która miała go prosić o podpisanie umowy w imieniu spółki (...). W dacie widniejącej na umowie (to jest 16 sierpnia 1997 r.) spółka (...) nie istniała. W okresie od 10 czerwca 1997 r. do 6 listopada 1997 r. nie istniała spółka o nazwie (...) lecz (...), która dopiero w dniu 6 listopada 1997 r. zmieniła nazwę na (...)-, (...) (...). W ocenie Sądu świadczyć to może o tym, że umowa o licencję była antydatowana i sporządzona w czasie, kiedy oskarżeni wiedzieli o istnieniu spółki o nazwie (...).

- wszystkie transakcje począwszy od sprzedaży 80.000 sztuk płyt przez (...) S.A. na rzecz (...) S.C., a kończąc na eksporcie płyt przez cztery firmy do Niemiec i Francji, odbywały się bezgotówkowo. Jako formę płatności za towar wskazywano każdorazowo przelew w terminie płatności 90 dni, bądź 60 dni. Oczywistym jest, że taka firma płatności sama w sobie nie stanowi o przestępstwie, ale na gruncie przedmiotowej sprawy pojawiają się inne okoliczności omówione poniżej.

I tak:

- transakcje te miały miejsce w krótkich odstępach czasu a nawet w tym samym dniu.

Na przykład (...) S.C. zakupiła płyty w dniu 23 sierpnia 1998 r. i zbyła je do (...) Sp. z o.o. również w dniu 23 sierpnia 1998 r. (...) Sp. z o.o. tego samego dnia zbyła płyty do firmy (...), który już dwa dni później sprzedał cztery partie po 10.000 sztuk kolejnym nabywcom. Cały łańcuch transakcji, od momentu odbioru płyt z tłoczni (to jest od dnia 15 września 1998 r.) do czasu ich sprzedaży za granice trwał tylko 15 dni, w czasie których towar ten (płyty (...)) zmieniał kilkakrotnie właściciela. I od razu w październiku eksporterzy – oskarżeni wystąpili o zwrot podatku VAT. W ocenie Sądu okoliczność ta w połączeniu z omawianym powyżej faktem sprzedaży bezgotówkowej miała na celu umożliwienie uzyskania korzyści majątkowej (zwrotu podatku VAT) zanim jeszcze zaistnieje potrzeba uregulowania którejkolwiek z faktur objętych procederem a omówionych powyżej.

- (...) Sp. z o.o. nabyła od (...) S.C. 40.000 sztuk płyt (...) w cenie 475,50 zł za sztukę. W tym samym dniu sprzedała całość na rzecz firmy (...) licząc po 467,00 zł za sztukę. Tak więc na tej transakcji w ciągu jednego dnia (...) Sp. z o.o. „poniosła stratę” w wysokości 340.000, 00 złotych. Wynika z tego w sposób bezsporny, że obrót towarem w tym wypadku nie miał dla poszczególnych kontrahentów znaczenia czysto handlowego.

- Kapitał zakładowy firmy (...) – francuskiego importera płyt (...) wynosił 170.000 Franków, zaś cena „zakupu” 20.000 sztuk płyt (...) po 164 USD za sztukę wyniosła łącznie 3.280.000 USD. W ocenie wspólnika – świadka K. K. przekraczała ona możliwości finansowe firmy (...). Jest to kolejna okoliczność przemawiająca za fikcyjnością eksportu płyt, zorganizowanego jedynie dla wyłudzenia zwrotu podatku VAT.

- Nieuzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia jest pośredniczenie przez (...) S.C. w transakcji między (...) Sp. z o.o. a (...) S.A, bez pośrednictwa powiązanej spółki. Zauważyć przy tym należy, że wszystkie powołane powyżej spółki miały siedzibę w tym samym budynku ( K. ul. (...)). Zdaniem Sądu pośrednictwo to miało na celu jedynie wydłużenie listy właścicieli i utrudnienie tym samym ustalenia pochodzenia towaru.

- Z opinii biegłych do spraw multimediów powołanych powyżej wzajemnie zgodnych w swoich wnioskach w sposób jednoznaczny wynika, że rzeczywista cena płyt (...) będących przedmiotem eksportu była rażąco nieadekwatna do ich wartości. W ocenie Sądu zawyżenie wartości towaru miało na celu uzyskanie jak najwyższego zwrotu podatku VAT z urzędów skarbowych.

- Z opinii biegłego sądowego rewidenta mgr T. K. (1) wynika, fikcyjny obrót płytami (...) rozpoczął się w miesiącu marcu 1998 r. Pierwsza faktura nr (...) wystawiona został w dniu 31 marca 1998 r. przez (...) s.a. do spółki (...) s.c. na 40.000 sztuk CD – ROM-ów (...). Później płyty te sprzedawane były z jednej firmy do drugiej i ostateczną datą było wykazanie do zwrotu podatku VAT w miesiącu październiku 1998r. (...) żądali zwrotu w deklaracjach za miesiąc wrzesień i październik 1998r. które to deklaracje były złożone w październiku, a w przypadku oskarżonego O. R. (1) w listopadzie.

Podkreślenia wymaga ta okoliczność, że zanim złożono zamówienie na płyty „(...)”( to jest 4 maja 1998 r.), (...) S.A. „sprzedała” te płyty na rzecz spółki (...) S.C. ( faktury z dni: 31 marca 1998 r. oraz z 21 kwietnia 1998 r.).

Powyższe świadczy o zorganizowanym i z góry przemyślanym przestępczym charakterze przedsięwzięcia, w którym brało udział kilka osób (reprezentujących poszczególne firmy biorące udział w transakcjach, bądź spełniających inne role).

Analiza całokształtu zgormadzonego materiału dowodowego prowadzi do oczywistego wniosku, iż wszystkie opisane powyżej transakcje były przeprowadzone bez jednoczesnego obrotu finansowego, żaden z kontrahentów nie zapłacił za dostarczony towar, w chwili dokonywania tych transakcji nie mieli środków na ich sfinansowanie, w ogóle nie dochodzili swoich roszczeń od kontrahentów, nie starali się o odzyskanie towaru. Zauważyć należy, iż pierwsza transakcja była „dokonana” przed wyprodukowaniem płyt, a następnie płyty były składowane przy ulicy (...) w K. do chwili transakcji z A. F. (1).

Transakcja finansowa pomiędzy firmami (...) S.A. i (...) S.C. była dokonana w ten sposób, że przedstawiciele obu firm wzajemnie dokonywali przelewów na swoje konta bankowe przybliżonej kwoty, która przy wielokrotnym wzajemnym „przelaniu” z konta na konto, w tym samym czasie, dawała w sumie kwotę określoną w fakturach sprzedaży VAT katalogów reklamowych na płytach (...). Jednocześnie świadczy to o fikcyjności tej transakcji. Ponadto z zeznań A. R. wynika, że nigdy nie był on przedstawicielem firmy (...), a przedmiotową umowę licencyjną podpisał na „prośbę” K. M.. Podpisanie przez niego tej umowy licencyjnej miało charakter „przysługi towarzyskiej”. Okoliczności te wskazują jednoznacznie na fikcyjność tej umowy. Ma to istotne znaczenie, gdyż wszyscy uczestnicy transakcji uzasadniali wartość jednostkową płyty wartością zakupionej licencji, która w rzeczywistości nie miała żadnej wartości, gdyż dotycząca jej umowa była fikcyjna.

Z kolei z zeznań D. G. (1) wynika, że do przedmiotowej transakcji został wciągnięty przez M. W.. W czasie jednego ze spotkań na terenie C., M. W. nakłonił go do podpisania umowy w imieniu firmy (...), przekonując go, aby podpisał się nazwiskiem (...), gdyż będzie to „pozytywnie” odebrane w banku francuskim.

Nie budzi, więc wątpliwości, iż transakcje te miały charakter fikcyjny, a ich celem było wyłudzenie zwrotów należnych podatków VAT. Urzędy Skarbowe, do których wymienieni się zwracali w celu zwrotu podatku VAT z transakcji, we wszystkich przypadkach wydały decyzje negatywne, a więc członkowie grupy zamierzonego celu nie osiągnęli. Podstawą do żądania przez oskarżonych zwrotu podatku VAT od Urzędów Skarbowych w B. i C. był eksport płyt CD” (...)”. Faktyczny eksport, w rozumieniu art.4 ust4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, zgodnie z którym przez eksport rozumie się potwierdzony przez graniczny urząd celny wywóz towarów z polskiego obszaru celnego i wykonanie czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 nie nastąpił. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego towaru wywiezionego poza terytorium kraju nikt nie odebrał oraz za niego nie płacił tak więc brak było podstaw do żądania zwrotu podatku VAT. Zauważyć również należy, iż w świetle prawa cywilnego umowy sprzedaży płyt, zawierane za obopólną zgodą stron dla pozoru, dotknięte były nieważnością. Trudno zatem i z tego punktu widzenia przyjąć, by nastąpiła sprzedaż w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług, do którego odnosi się przepis art. 4 pkt. 4 tejże ustawy. W konsekwencji wywóz przedmiotowych płyt CD nie stanowił i nie mógł stanowić podstawy do ubiegania się o zwrot podatku VAT.

Zgromadzony materiał daje pełne podstawy do przyjęcia, iż to M. W. zorganizował taki łańcuch powiązań między stworzonymi przez siebie i zaprzyjaźnionymi firmami oraz zarządzającymi nimi osobami, by przeprowadzić łańcuch w/w transakcji, które w efekcie końcowym miały doprowadzić do wprowadzenia w błąd Urzędów Skarbowych i wyłudzenie nienależnego zwrotu podatku VAT. Osoby uczestniczące w tym procederze miały tego świadomość i jasno określoną rolę do spełnienia na poszczególnych etapach tego procederu. Podejmując się wykonania przydzielonej im roli każdy z uczestniczących, w tym oczywiście również i oskarżony O. R. (1), miał świadomość tego, że stanowią tylko jedno z ogniw łańcucha zmierzającego do celu, jakim było osiągnięcie wymiernej korzyści majątkowej dla siebie i innych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: S. W. (1), A. R., G. J., M. D., M. Z., D. K. poprz. B. – I., T. K. (2), M. M. (2), G. C., S. P., S. W. (2), L. B., J. K., J. D., D. M., R. R. uznając je za konsekwentne, zgodne, spójne, logiczne, wzajemnie ze sobą korespondujące, tworzące jedną logiczną całość oraz mające potwierdzenie w zasadach doświadczenia życiowego i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Świadkowie ci nie byli w żaden sposób zainteresowani rozstrzygnięciem sprawy i złożyli zeznania znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy uznanym przez Sąd za wiarygodny.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadków: K. K., Z. C., D. G. (1) w zakresie, w jakim opisali oni okoliczności transakcji, które prowadziły do usiłowania wyłudzenia nienależnego zwrotu podatku VAT. Ich zeznania są konsekwentne, logiczne i znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym, na którym oparł się Sąd ustalając stan faktyczny sprawy.

Jeśli chodzi o zeznania świadków M. C., A. K. i Z. Z. to Sąd dał im wiarę w zakresie, w jakim opisali zasady obowiązujące w firmach, w których działali, podział obowiązków, jak też fakt wykonywania poleceń M. W.. W pozostałym zakresie ich zeznania nie zasługiwały na wiarę, albowiem pozostawały w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez Sąd.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków: M. W., K. M., Z. B., A. F. (1), H. P., M. K. (1), albowiem nie wytrzymują one krytyki w świetle wiarygodnego materiału dowodowego, który stanowił podstawę ustaleń faktycznych, a opisanego powyżej. Oczywistym jest, że występując poprzednio w postepowaniu przed Sądem Okręgowym w Katowicach osoby te chciały uchylić się od odpowiedzialności karnej jako oskarżeni. Taką postawę kontynuowały obecnie nadal konsekwentnie zaprzeczając swojemu udziałowi w przestępczym procederze.

Sąd nie dał wiary również zeznaniom świadka M. K. (2), albowiem opisane przez niego okoliczności dotyczące transakcji, których przedmiotem były płyty CD – ROM nie wytrzymują krytyki w świetle całokształtu materiału dowodowego, na którym oparł się Sąd ustalając stan faktyczny.

Oskarżony O. R. (1) działał w normalnej sytuacji życiowej, jako osoba dojrzała psychicznie, posiadająca pewien zasób doświadczenia życiowego i społecznego, mimo możliwości dochowania wierności prawu nie zachował się zgodnie z prawem. Czyni to oskarżonego zdatnym do przypisania winy.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżony O. R. (1) dopuścił się przestępstwa polegającego na tym, że w okresie od września 1998 roku do listopada 1998 roku na terenie Polski, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu zwrotów nienależnych podatków VAT, leasingów oraz kredytów bankowych wielkiej wartości, w skład której wchodzili: M. W., Z. B., M. K. (1), K. M., A. F. (1), D. G. (1), H. P. i inne ustalone osoby, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posługując się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami w postaci faktur, podrobionej umowy o licencję z firmą (...) z/s w H., umów kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami „(...)” usiłował wprowadzić w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w C., co do faktu zaistnienia transakcji, która miała stanowić podstawę zwrotu podatku VAT i doprowadzić Urząd Skarbowy w C. do wypłaty zwrotu nienależnego podatku VAT w kwocie 1.293.828,00 zł. (jeden milion dwieście dziewięćdziesiąt trzy tysiące osiemset dwadzieścia osiem złotych) na szkodę Skarbu Państwa, reprezentowanego przez wymieniony wyżej Urząd Skarbowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem pracownicy Urzędu Skarbowego ujawnili planowany przestępczy proceder to jest przestępstwa art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk, art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk przy zast. art. 65 § 1 kk.

Jak wykazano we wcześniejszej analizie oskarżony O. R. (1) starał się wywołać u pracowników Urzędu Skarbowego w C. mylne przekonanie, co do faktu zaistnienia transakcji, która miała stanowić podstawę zwrotu podatku VAT. W ten sposób chciał spowodować, aby Skarb Państwa, reprezentowany przez wymieniony wyżej Urząd Skarbowy wypłacił mu kwotę 1.293.828,00 zł tytułem zwrotu podatku VAT, a więc zmierzał do doprowadzenia Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci w/w kwoty. Oskarżony działał tu z zamiarem bezpośrednim, którym obejmował zarówno cel swojego działania – osiągnięcie korzyści majątkowej, jak i sposób działania – wprowadzenie pracowników Urzędu Skarbowego w C. w błąd, co do faktu zaistnienia transakcji, która miała stanowić podstawę zwrotu podatku VAT. Oskarżony nie zdołał ukończyć swojego działania z uwagi na ujawnienie przez pracowników Urzędu Skarbowego przestępczego zamiaru wyłudzenia i odmowę wypłaty zwrotu podatku. Działanie oskarżonego bezpośrednio zmierzało do realizacji celu w postaci uzyskania zwrotu nienależnego podatku VAT w kwocie 1.293.828,00 zł, a więc doprowadzenia Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w efekcie wprowadzenia w błąd jego przedstawicieli. Oskarżony zamierzonego celu jednak nie osiągnął, a więc jego działanie nie wykroczyło poza fazę usiłowania. W ten sposób oskarżony O. R. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk.

Oskarżony O. R. (1) działał tu w warunkach art. 12 kk, gdyż na jego czyn przestępny składało się kilka zachowań rozciągniętych w czasie. Zachowania te to: uczestniczenie w działaniach grupy polegających na zawarciu szeregu transakcji mających uwiarygodnić późniejszy wniosek o zwrot nienależnego podatku VAT, złożenie deklaracji VAT i dokumentów, czym bezpośrednio zmierzał do wprowadzenia w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w C. i doprowadzenia Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jak wykazano wcześniej oskarżony podejmował te działania w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a odstępy czasowe między nimi były krótkie (łączny czasokres czynu – około 2 miesiące). Wartość szkody do wyrządzenia, której zmierzał oskarżony wynosiła 1.293.828,00 zł, a więc mamy tu do czynienia z mieniem znacznej wartości w rozumieniu art. 115 § 5 kk, gdyż wartość szkody przekracza 200.000 zł w myśl obowiązujących aktualnie przepisów. Nadmienić należy, iż w chwili czynu art. 115 § 5 kk stanowił, iż mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość przekracza dwustukrotną wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Najniższe miesięczne wynagrodzenie w czasie popełniania przez oskarżonego przestępstwa wynosiło 500,00 zł (w okresie od 1 lutego1998 r. (Dz. U. z 1998 Nr 16 poz.74 )), a co za tym idzie kwota, do której wyłudzenia zmierzał oskarżony również stanowiła mienie znacznej wartości w myśl ówczesnej treści art. 115 § 5 kk. W efekcie konieczne jest zakwalifikowanie czynu oskarżonego O. R. (1) również z art. 294 § 1 kk.

Zmierzając do wprowadzenia w błąd pracowników Urzędu Skarbowego i wyłudzenia kwoty zwrotu podatku oskarżony O. R. (1) posługiwał się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami. Były to faktury, podrobiona umowa o licencję z firmą (...) z/s w H., umowy kupna sprzedaży płyt (...) z nagranymi katalogami „(...)”. Niewątpliwie były to dokumenty, o których mowa w art. 271 kk, albowiem stanowiły dowody okoliczności mających znaczenie prawne (zawarcia transakcji, które miały być podstawą rozliczeń podatkowych z Urzędami Skarbowymi) oraz zostały wydane przez osoby uprawnione do tego. Dokumenty te zawierały w swej treści informacje nieprawdziwe – potwierdzały bowiem okoliczności, które nie miały miejsca. Posługując się tymi dokumentami oskarżony O. R. (1) wypełnił swoim zachowaniem również znamiona przestępstwa z art. 273 kk.

Czyn oskarżonego wypełnia, więc znamiona przestępstw opisanych w art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk i art. 273 kk, co prowadzi do wniosku, że mamy do czynienia z kumulatywnym zbiegiem przepisów. Stąd konieczna była kumulatywna kwalifikacja czynu oskarżonego jako przestępstwa z art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk, tylko, bowiem taka kwalifikacja oddaje całą zawartość kryminalną tego czynu.

Zauważyć należy, iż brak jest podstaw do umorzenia postępowania odnośnie czynu z art. 273 kk z uwagi na przedawnienie karalności. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przyjmuje się, iż „Sprawca, który w warunkach z art. 11 § 2 k.k. wyczerpuje swoim zachowaniem znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach ustawy, nie realizuje znamion wielu przestępstw, lecz popełnia jeden czyn, odpowiadający przestępstwu stypizowanemu przez zbiegające się przepisy, które wchodząc w skład kumulatywnej kwalifikacji tracą swoją samodzielność. Utworzony w ten sposób "nowy" typ przestępstwa zagrożony jest karą, której granice wyznacza ustawowe zagrożenie przepisu przewidującego najsurowszą karę. W dalszej konsekwencji, kara ta staje się też wyznacznikiem terminu przedawnienia, które ustawodawca w przepisie art. 101 § 1 k.k. wiąże z zagrożeniem karą. Stąd też jeżeli upływ terminu przedawnienia, właściwego dla przestępstwa określonego w przepisie wchodzącym w skład kumulatywnej kwalifikacji prawnej nie dotyczy przepisu, który w myśl art. 11 § 3 k.k. stanowi podstawę wymiaru kary, to pozostaje on bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego i nie kształtuje podstawy prawnej skazania. W realiach niniejszej sprawy wskazać trzeba na jeszcze jeden, nie mniej ważny argument, sprzeciwiający się wyeliminowaniu z podstawy prawnej skazania przepisu art. 157 § 2 k.k. Realizacja przez oskarżonych znamion przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego, nie nadawała ich czynom statusu takiego przestępstwa. Zachowanie oskarżonych, oceniane z perspektywy przepisu art. 11 § 1 k.k., stanowiło jedno przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, co wykluczało sięganie po przepis art. 101 § 2 k.k. (por. też argumentację wyrażoną w wyroku SN z dnia 14 stycznia 2010 roku V KK 235/09 OSNKW 2010/6/50, dotyczącą podobnej problematyki w przypadku czynu ciągłego).” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24.05.2013 roku, sygn. II AKa 563/12, KZS 2013/10/63).

Oskarżony O. R. (1) działał tu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. W.. Jak wykazano we wcześniejszej części uzasadnienia była to grupa kilkunastu osób, których wspólnym celem było popełnianie przestępstw i czerpanie z nich korzyści majątkowych. W grupie tej ustalone było jej kierownictwo, jak też poszczególne osoby miały przydzielone konkretne działania, które wykonywały na polecenie osób kierujących grupą. W ten sposób stwierdzić należy, iż oskarżony O. R. (1) działał w warunkach art. 65 § 1 kk.

Sąd dokonał zmiany w zakresie czasokresu popełnienia przestępstwa przez oskarżonego O. R. (1) w porównaniu do zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia. Przyjęto, bowiem, iż oskarżony O. R. (1) działał w okresie od września 1998 roku do listopada 1998 roku. Przyjmując jako moment początkowy wrzesień 1998 roku Sąd kierował się tym, że właśnie we wrześniu członkowie grupy przestępczej zawierali fikcyjne umowy, który miały doprowadzić do wyłudzenia zwrotu podatku VAT. Z kolei wskazanie daty końcowej zachowania oskarżonego O. R. (1) na listopad 1998 roku wynika stąd, że to właśnie w listopadzie oskarżony złożył w Urzędzie Skarbowym w C. deklarację podatkową wraz z dokumentami, na podstawie której domagał się nienależnego zwrotu rzekomo nadpłaconego podatku VAT (k. 311- 320, 1020). Ponadto Sąd dokonał zmiany w zakresie wysokości kwoty, do której wyłudzenia zmierzał oskarżony O. R. (1). Przyjęto tutaj, iż obejmował swoim zamiarem usiłowanie wyłudzenia kwoty 1.293.828,00 zł, albowiem taką kwotę wskazał w w/w deklaracji.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę dużą społeczną szkodliwość tego typu czynów, działanie z premedytacją i w ramach opracowanego planu, znaczną wartość kwoty, do której wyłudzenia zmierzał oskarżony. Sąd nie znalazł szczególnych okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonego.

Sąd uznał za stosowne wymierzyć oskarżonemu O. R. (1) karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy oraz z uwagi na fakt, że oskarżony dopuścił się tego czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grzywnę w wysokości 50 stawek. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd miał na uwadze sytuację materialną i osobistą oskarżonego. Oskarżony obecnie przebywa poza granicami kraju, gdzie, jak wynika ze składanych przez obrońcę wcześniejszych wniosków, wykonuje pracę zarobkową, jak też dysponował środkami pieniężnymi na ewentualne złożenie poręczenia majątkowego. W związku z tym Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Ta kara zdaniem Sądu jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Winna ona spełnić cele w zakresie prewencji indywidualnej i powstrzymać oskarżonego przed kolejnymi niezgodnymi z prawem zachowaniami, jak również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę postawę sprawcy, dotychczasową niekaralność, jego właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, iż mimo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Biorąc pod uwagę okoliczności i charakter czynu Sąd uznał iż okres próby winien trwać 4 lata. Podejmując decyzję o skorzystaniu z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności Sąd, zgodnie z art. 4 § 1 kk, zastosował wobec oskarżonego O. R. (1) przepisy kodeksu karnego dotyczące tego dobrodziejstwa, które obowiązywały w dacie popełnienia czynu, a więc do dnia 30 czerwca 2015 roku. Jest oczywiste, że przepis art. 69 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku był względniejszy dla oskarżonego, gdyż pozwalał na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym 2 lat, podczas, gdy w myśl obecnie obowiązującego art. 69 kk górna granica kary pozbawienia wolności, co do której można zastosować warunkowe zawieszenie wynosi 1 rok.

Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia (...) roku do dnia (...) roku, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

Orzeczenie o kosztach jest konsekwencją skazania. Na opłatę złożyły się kwota 300 zł (opłata od wymierzonej kary pozbawienia wolności) i kwota 1.000 zł (opłata od wymierzonej kary grzywny). Jeśli chodzi o wydatki poniesione w postępowaniu, Sąd uznał za stosowne obciążyć nimi oskarżonego O. R. (1) jedynie częściowo, zasądzając od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.000 zł. Nadmienić należy, iż na wydatki w postępowaniu złożyły się następujące kwoty: 30 zł jako koszt karty karnej, 21,42 zł jako ryczałt z tytułu doręczeń w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, 988,80 zł jako łączny koszt zwrotu świadkom kosztów dojazdu do sądu (k. 23258, 23414 – 23416, 23472, 23663). W pozostałym zakresie Sąd zwolnił O. R. (1) od ponoszenia wydatków.

SSO w Częstochowie

Marcin Buzdygan