Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Legnicy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Mirosława Molenda - Migdalewicz

Sędziowie SSO Regina Stępień, SSO Jacek Wilga

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018 roku w Legnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w L. Centrala

przeciwko I. K.

o wydanie rzeczy ewentualnie zapłatę

na skutek zażalenia pozwanej

na postanowienie Sądu Rejonowego w Lubinie IV Wydział Pracy

z dnia 14 grudnia 2017 r.

sygn. akt IV P-Pm 203/17

postanawia

I.  oddalić zażalenie,

II.  zasądzić od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 150 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

SSO Jacek Wilga SSO Mirosława Molenda – Migdalewicz SSO Regina Stępień

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lubinie Wydział IV Pracy postanowieniem z dnia 14 grudnia 2017 r. sygn. akt IV P-Pm 203/17 umorzył postępowanie (pkt I) i zasądził od pozwanej I. K. na rzecz strony powodowej (...) S.A. Centrala w L. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 99,50 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych (pkt II).

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy wskazał, że strona powodowa pismem z dnia 11 grudnia 2017 r. cofnęła ze skutkiem prawnym pozew, a nadto złożyła wniosek o przyznanie kosztów wskazując, że pozwana wykonała zobowiązanie już po wniesieniu pozwu. W ocenie Sądu I instancji pomimo cofnięcia powództwa strona powodowa winna być traktowana jako wygrywająca sprawę i przysługuje jej w związku z tym zwrot kosztów procesu.

Pozwana złożyła zażalenie na pkt II przedmiotowego postanowienia, zarzucając zastosowanie błędnej podstawy prawnej przy ustaleniu kosztów postępowania .

W konsekwencji podniesionych zarzutów pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu na podstawie art. 101 k.p.c., będącego wyjątkiem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, kreowanej w art. 98 k.p.c.

W uzasadnieniu zażalenia pozwana wskazała, że nie mogła wcześniej dokonać zwrotu powierzonego jej mienia, ze względu na zagrożoną ciążę. Pozwana zarzuciła, że to ona sama poinformowała stronę powodową o fakcie posiadania ww. mienia wskazując jednocześnie, że do końca ciąży musi leżeć i nie może pojechać w podróż do L. (ponad 120 km od miejsca zamieszkania). Poinformowała również, że nie może prosić osoby trzeciej, aby zawiozła laptop i telefon do L. lub na pocztę, ponieważ mienie zostało jej powierzone osobiście i zawierało poufne dane będące własnością strony powodowej. Pozwana podniosła, że poinformowała również o dokładnym miejscu pobytu w celu umożliwienia przysłania do niej pracownika strony powodowej celem odebrania sprzętu. Na przedmiotową korespondencję strona powodowa nie odpowiedziała. Wobec powyższego skarżąca oddała mienie w dniu 16 listopada 2017 r. tj. dwa tygodnie po porodzie. Strona powodowa pomimo to wniosła powództwo, o czym pozwana dowiedziała się dopiero w dniu 1 grudnia 2017 r. Sam fakt wytoczenia powództwa pozwana postrzega jako działanie złośliwe.

W odpowiedzi strona powodowa wniosła o oddalenie zażalenia oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

Sąd Okręgowy zważył:

Zażalenie pozwanej nie zasługiwało na uwzględnienie.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że spełnienie w toku postępowania, świadczenia, wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa, skutkuje uznaniem spełniającego niniejsze świadczenie za przegrywającego proces, ze skutkami, o jakich mowa w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Poza tym przez „przegranie sprawy” należy rozumieć przegranie procesu z przyczyn merytorycznych (por. postanowienie SO w Rzeszowie z dnia 29 grudnia 2014 r. sygn. akt VI Gz 319/14, postanowienie SO w Słupsku z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygn. akt IV Cz 536/14).

W konsekwencji wskazać należy, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że strona powodowa jest traktowana jako strona wygrywająca sprawę i bez znaczenie pozostaje fakt, iż pozwana spełniła swoje świadczenie jeszcze przed otrzymaniem odpisu pozwu.

Odnosząc się do zarzutu niezastosowania przez Sąd przepisu art. 101 k.p.c. wskazać należy, że zgodnie z ww. przepisem zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Prawo pozwanego do zwrotu kosztów mimo uwzględnienia powództwa będzie zatem uzależnione od jednoczesnego spełnienia dwóch przesłanek: tj. pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy i przy pierwszej czynności procesowej uznał to powództwo . Za pozwanego, który nie daje powodu do wytoczenia sprawy uznaje się stronę , która nie dopuściła się zwłoki w rozumieniu prawa materialnego, nie wiedziała o roszczeniu powoda, a z okoliczności wynika, że gdyby była wezwana do zaspokojenia roszczenia, to by je zaspokoiła. Nie może być uważana za pozwanego, który nie dał podstaw do wytoczenia powództwa strona , która nie zaspokoiła roszczenia mimo wezwania, a wykonała je dopiero po wytoczeniu sprawy (por. Ciepła, kodeks postępowania cywilnego, komentarz do art. 101 k.p.c., red. Piasecki, wyd. 7, 2016, Legalis).

W tej sytuacji nie można stwierdzić, że w sprawie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 101 k.p.c., albowiem pozwana pismem z dnia 22 sierpnia oraz mailem z dnia 18 września 2017 r. została wezwana do zwrotu powierzonego mienia, w wyznaczonym terminie. Jednocześnie strona powodowa podniosła w korespondencji, że w kwestiach możliwych sposobów zwrotu pozwana winna kontaktować się z jej pracownikiem, z pracownikiem strony powodowej, który został wskazany z imienia i nazwiska. Strona powodowa wskazał również numer telefonu do takich kontaktów dotyczących zwrotu powierzonego mienia.

Pozwana bezsprzecznie nie wykonała zobowiązania w terminie a nadto nie podjęła próby skontaktowania się z wyznaczonym przez stronę powodową pracownikiem, celem uzgodnienia sposobu przekazania mienia, co – w ocenie sądu - świadczy o tym, że dała stronie powodowej uzasadniony powód do wniesienia pozwu do Sądu.

Mając na uwadze powyższe, zażalenie pozwanej na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. 397 § 2 k.p.c. należało oddalić, o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji postanowienia.

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 poz 1804 ze zm.).

O powyższym Sąd orzekł w pkt II sentencji postanowienia.

SSO Jacek Wilga SSO Mirosława Molenda – Migdalewicz SSO Regina Stępień