Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2017 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st.sekr.sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. --------

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2017 roku, 19 czerwca 2017 roku

sprawy M. W.

s. P. i M. z domu K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

1) pełniąc funkcję prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w okresie od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 13 lipca 2015 roku w lokalu: Pawilon wolnostojący pod adresem (...)-(...) G., ul. (...), gdzie działalność gospodarczą prowadzi S. P. zam. ul. (...), (...)-(...) M., urządzał na automatach (...) M. (...) typ video, nr (...) i A. G. typ video, nr (...), gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych (tekst jednolity: Dz. U z 2015 roku, poz. 612 ze zm.) i czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od skazania przez Sąd Rejonowy w Elblągu, za czyn z art. 107 § 1 kks na karę 120 stawek dziennych grzywny, która została uiszczona w dniu 13 maja 2015 roku

tj. o przestępstwo z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks

2) w okresie od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia 29 września 2015 roku, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., w lokalu o nazwie i adresie: Bar u E., na Stacji Paliw (...), (...), (...)-(...) K., urządzał gry na automatach: A. G., typ video, nr (...) i A. 2, typ video, nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 612 ze zm.) i czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od skazania go wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu za czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks na karę 120 stawek dziennych grzywny, która została uiszczona w dniu 13 maja 2015 roku

tj. o przestępstwo z art. 107 § 1 w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego M. W. za winnego popełnienia czynów zarzucanych w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 107 § 1 kks w zw. z art. art. 9 § 3 kks i w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks i z art. 107 § 1 w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks i przyjmując, że zostały one popełnione w ramach ciągu przestępstw w myśl art. 91 § 1 kk na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 100 (stu) złotych;

II.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, tj. automatów do gier:

- (...) C. typ video nr (...);

- A. G. typ video, nr (...);

- (...) typ video, nr (...), BEZ NAZWY typ video oznaczony w celu identyfikacji samoprzylepna plombą z nadrukiem (...), Urząd Celny w T.”;

- pieniędzy w kwocie 35 złotych wypłaconych z automatu podczas eksperymentu;

znajdujących się w magazynie (...) w T. pod pozycją (...)

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.120 zł (sześć tysięcy sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

II K 74/17

UZASADNIENIE

W okresie objętym zarzutem w sprawie, tj. od 1 czerwca 2015 roku do 29 września 2015 roku M. W. pełnił funkcję prezesa zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., zajmującej się, między innymi, działalnością rozrywkową i rekreacyjną. W dniu 1 czerwca 2015 roku M. W., reprezentując spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., zawarł ze S. P. umowę cywilnoprawną, zwaną ramową umową dzierżawy powierzchni, na podstawie której wydzierżawił część lokalu o nazwie K. (...) znajdującego się w G. (...) przy ulicy (...), w celu zainstalowania urządzeń do gier, na których (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. miał prowadzić działalność gospodarczą. Na dzień 1 czerwca 2015 roku w lokalu o nazwie K. (...) znajdowały się następujące automaty do gier: (...) M. (...) typ video, nr (...) i A. G. typ video, nr (...), które stanowiły własność spółki (...) Sp. z o.o. W dniu lipca 2015 roku prezes zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. zawarł z M. B. umowę cywilnoprawną, zwaną ramową umową dzierżawy powierzchni, na podstawie której wydzierżawił część lokalu o nazwie Bar u E. znajdującego się w miejscowości (...), w celu zainstalowania urządzeń do gier, na których (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. miał prowadzić działalność gospodarczą. Na podstawie powołanego kontraktu w opisanym lokalu w dniu 1 sierpnia 2015 roku zainstalowano następujące urządzenia: A. G., typ video, nr (...) i A. 2, typ video, nr (...), stanowiące własność spółki. Instalując automaty w wyżej wymienionych lokalach, spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. nie posiadała koncesji albo zezwolenia na prowadzenie kasyna.

W dniu 13 lipca 2015 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T., przeszkoleni w zakresie kontroli hazardu, podczas przeprowadzonej kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych ustalili, że w pawilonie wolnostojącym przy ul. (...) w G. (...), były urządzane gry na automatach: (...) M. (...) typ video, nr (...) i A. G. typ video, nr (...). Z przeprowadzonej kontroli został sporządzony protokół (k. 2-4v). W czasie kontroli przeprowadzono eksperyment procesowy na przedmiotowych automatach. Podczas kontroli ustalono przebieg gry na wyżej wymienionych urządzeniach. W czasie prowadzonych gier stwierdzono, iż gry mają charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ponadto ustalono, iż automaty same bezpośrednio realizują wygrane w formie gotówkowej. W trakcie eksperymentu automaty wypłaciły gotówkę w łącznej kwocie 35 złotych. Do przeprowadzenia gry kontrolnej na automatach zostało użytych 8 monet po 5 złotych, należących do Urzędu Celnego w T.. W wyniku kontroli dokonano zajęcia tych urządzeń.

W dniu 29 września 2015 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T., przeszkoleni w zakresie kontroli hazardu, podczas przeprowadzonej kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych ustalili, że w Barze u E. na Stacji Paliw (...) we (...) były urządzane gry na automatach: A. G., typ video, nr (...) i A. 2, typ video, nr (...). Z przeprowadzonej kontroli został sporządzony protokół (k. 2-4 akt II K 145/16). W czasie kontroli przeprowadzono eksperyment procesowy na przedmiotowych automatach. Podczas kontroli ustalono przebieg gry na wyżej wymienionych urządzeniach. W czasie prowadzonych gier stwierdzono, iż gry mają charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ponadto ustalono, iż automaty same bezpośrednio realizują wygrane w formie gotówkowej. W trakcie eksperymentu automaty wypłaciły gotówkę w łącznej kwocie 30 złotych. Do przeprowadzenia gry kontrolnej na automatach zostało użytych 4 monet po 5 złotych, należących do Urzędu Celnego w T.. W wyniku kontroli dokonano zajęcia tych urządzeń. W dniu 10 listopada 2015 roku przeprowadzono oględziny automatu A. G., typ video, nr (...), w którym ujawniono gotówkę w łącznej kwocie 155 złotych.

Wszystkie wyżej wymienione automaty nie posiadały poświadczenia rejestracji, a więc urządzanie gier następowało wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2014 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 Nr 201, poz. 1540). Ponadto kontrole wykazały, że w lokalach żadna firma nie posiada zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 17 kwietnia 2014 roku M. W. został skazany za przestępstwo z art. 107 § 1 kks na karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 100 złotych każda stawka.

Dowód:

- ramowa umowa dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji – k. 30-32,

- ramowa umowa dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji – k. 21-24 akt II K 145/16,

- informacje z KRS – k. 26-28,

- protokół kontroli z dnia 13.07.2015 roku wraz z płytą z nagraniem eksperymentu – k. 2-4v, 8,

- upoważnienie do wykonania kontroli – k. 10,

- protokół przeszukania wraz ze spisem i opisem rzeczy– k. 11-12,

- protokół oględzin – k. 13-14,

- dowód wpłaty – k. 15,

- protokół kontroli z dnia 29.09.2015 roku wraz z płytą z nagraniem eksperymentu – k. 2-4, 8,

- protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy– k. 9-10,

- protokół oględzin – k. 11-11v,

- dowód wpłaty wraz z kartą kosztów – k. 12,

- protokół oględzin rzeczy – k. 31-32,

- wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z 17.04.2014 roku – k. 55-56.

Oskarżony M. W. – kawaler, ojciec jednego dziecka pozostającego na jego utrzymaniu, wykształcenie średnie, z zawodu mechanik samochodowy, pełniący funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiągający z tego tytułu dochód w kwocie około 10.000 złotych, karany sądownie.

Dowód:

- karta karna- k 97-98,

- dane oskarżonego – k. 71.

Oskarżony M. W. przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 62-63 oraz k. 60-61akt II K 145/16). Pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie stawił się na terminie rozprawy. Sąd na rozprawie odczytał wyjaśnienia oskarżonego złożone w sprawie o czyn z art. 107 § 1 kks zawisłej przed Sądem Rejonowym w Ostrowie Mazowieckim. W wyjaśnieniach tych oskarżony powołał się na nowelizację ustawy o grach hazardowych z czerwca 2015 roku, a mianowicie na art. 4 tejże ustawy, zgodnie z którym w okresie od 3 września 2015 roku do 1 lipca 2016 roku miał możliwość dostosowania prowadzonej działalności do wymagań wynikających z ustawy. Oskarżony uważał zatem, że do 1 lipca może całkowicie legalnie prowadzić działalność na automatach. Dodał, że takie stanowisko były prezentowane przez specjalistów z dziedziny prawa, którzy potwierdzili, że jego działalność prowadzona jest zgodnie z prawem. W tych okolicznościach oskarżony pozostawał w przekonaniu, że jego działalność jest w pełni legalna (k. 123-123v).

Jak wskazano powyżej, w niniejszej sprawie oskarżony poprzestał na deklaracji, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Nie wyjaśnił na czym oparł swoje twierdzenie. Zarys linii obrony przedstawiony został natomiast przez obrońcę, który powołał się na przedłożone wyjaśnienia oskarżonego. Obrońca wskazał w związku z tym, iż w sprawie istnieją wątpliwości co do świadomości oskarżonego w kwestii karalności czynu. Przy ustaleniu stanu faktycznego sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, gdyż są one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, który stanowią dokumenty zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego.

Na podstawie protokołów z przeprowadzonych kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier wraz z płytami DVD z nagraniem eksperymentów, protokołów zatrzymania rzeczy wraz ze spisami i opisami oraz protokołów oględzin, sąd ustalił, iż na zatrzymanych automatach urządzano gry o wygranych pieniężnych o charakterze losowym, tj. ich wynik był niezależny od zręczności grającego a od układów elektronicznych. Dowody te zostały sporządzone przez właściwe organy w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej prawem. Ponadto żadna ze stron postępowania, w tym oskarżony, nie kwestionowała ich autentyczności. Z tych względów sąd nie miał podstaw, aby odmówić wiarygodności tym dowodom. Opierając się na tych dowodach, sąd zważył, iż organy celne, przeprowadzając postępowanie dowodowe w oparciu o unormowania zawarte w ustawie z 1997 r. Ordynacja podatkowa, są uprawnione do samodzielnego dokonywania ustaleń czy dana gra jest grą na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h. (por. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 lutego 2016 roku, (...) SA/Go 922/15). Zbiór środków dowodowych pozostających na gruncie ustawy Ordynacja podatkowa w dyspozycji organów celnych uzupełniła ustawa o Służbie Celnej, dopuszczając w art. 32 ust. 1 pkt 13 możliwość "przeprowadzenia w uzasadnionych przypadkach w drodze eksperymentu, doświadczenia lub odtworzenia możliwości gry na automacie, gry na automacie o niskich wygranych lub gry na innym urządzeniu". Oczywistym jest, że wyniki takiego eksperymentu podlegają ocenie na tych samych zasadach, jak inne dowody. Należy zauważyć, że bezpośredni eksperyment przeprowadzony na kontrolowanym urządzeniu może niejednokrotnie znacznie lepiej odzwierciedlić stan automatu, jego cechy i możliwości prowadzenia na nim gier o charakterze losowym, a nie np. zręcznościowym, aniżeli nawet opinia sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji charakteryzującej urządzenie (opis producenta), bez równoczesnego stwierdzenia na konkretnym automacie, jak opisane cechy urządzenia mają się do jego rzeczywistego funkcjonowania w konkretnych okolicznościach, i w jaki sposób jest faktycznie (nie teoretycznie) wykorzystywany. Praktyka urządzania takich gier oraz wydawane w tych sprawach decyzje administracyjne i orzeczenia sądów administracyjnych potwierdziły występowanie w tym zakresie w niemałej skali zjawisk społecznie niepożądanych, co przejawiało się faktycznym urządzaniem gier o wyższych wygranych z wykorzystaniem automatów zarejestrowanych do gier o niskich wygranych. Badane sprawy wykazały, że przedsiębiorcy prowadzący taką działalność wykorzystywali fakt, że wśród używanych automatów znajdowały się takie, które były dostosowane zarówno do gier do niskich (zdefiniowanych w ustawie), jak i do wyższych wygranych. Innym czynnikiem umożliwiającym obejście unormowań dotyczących gier o niskich wygranych okazała się możliwość używania automatu zarejestrowanego do gier o niskich wygranych do faktycznego wykorzystania takiego automatu w grach dających wyższe wygrane. Wobec zasygnalizowanych zjawisk właśnie eksperyment funkcjonariuszy celnych, oddający stan automatu i jego funkcjonowanie "tu i teraz", może nieraz lepiej odzwierciedlać także charakter możliwej do urządzania na nim gry, niż wtedy, gdy termin przeprowadzenia kontroli czy też oceny automatu znany był wcześniej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 3 marca 2016 r., III SA/Wr 1075/15).

Sąd dał wiarę również dokumentom prywatnym w postaci umów cywilnoprawnych, z których wynikało, iż M. W. w ramach działalności (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. wydzierżawił lokale, w których wstawił automaty do urządzania gier. Autentyczność tych dowodów także nie była kwestionowana przez oskarżonego. Dodatkowo przy ustaleniu stanu faktycznego sąd posiłkował się pozostałymi, wymienionymi w części pierwszej uzasadnienia, dokumentami, w tym kartą karną oraz odpisem wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu. Wiarygodność tych dowodów również nie stanowiła przedmiotu sporu.

Wina i okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, zdaniem sądu, nie budzą wątpliwości. Bezsporne jest, iż oskarżony urządzał gry na zabezpieczonych automatach – podpisał umowy dzierżawy lokali, na podstawie których w skontrolowanych lokalach zainstalowano automaty. Na automatach tych urządzano gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

Konstrukcja przepisu art. 107 § 1 kks określa typ czynu zabronionego, którego odczytanie ściśle wiąże się z koniecznością zestawienia z przepisami ustawy związkowej. Przepis ten oparty jest zatem na blankiecie, a wypełniają go przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkować będzie odpowiedzialnością karną skarbową. Taką technikę w zakresie konstrukcji typu czynu zabronionego, tj. dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 ( publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4 ).

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych ustawa określa warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach. Art. 3 powołanej ustawy stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, zaś działalność w zakresie określonym art. 6 w ust. 1-3 może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 14 ust. 1 tejże ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Pojęcia „urządzania” i „prowadzenia”, którymi posługuje się przepis art. 107 § 1 kks nie posiadają swoich definicji legalnych w przepisach ustawy o grach hazardowych. Dokonując egzegezy powyższych terminów, wskazać należy, iż w wypadku „urządzania” chodzi o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Stąd też przyjąć należy, że urządzenie gry czy zakładu poprzedza czasowo ich prowadzenie. Prowadzenie przeto dotyczy działalności już uprzednio urządzonej, co wymaga też uwzględnienia przez prowadzącego konieczności przestrzegania wymogów prawidłowego organizowania gry od strony technicznej i organizacyjnej (Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego, G Łabuda, Lex Omega 45/2014; Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego. T. Grzegorczyk Lex Omega 45/2014).

Koniecznym jest w realiach rozpoznawanej sprawy podkreślenie, iż oskarżony, wbrew twierdzeniu jego obrońcy, wiedział, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Sąd nie doszukał się w niniejszej sprawie żadnych okoliczności, które mogłyby oskarżonego ekskulpować. W sprawie próżno doszukiwać się okoliczności, które mogłyby upewniać oskarżonego, że prowadzoną przez siebie działalność, ewidentnie sprzeczną z przywołanymi wyżej uregulowaniami ustawy o grach hazardowych, mógł postrzegać jako niepodlegającą karze, a tym samym legalną. Nie sposób w tym miejscu pominąć reakcji branży hazardowej na zmiany, jakie przyniosła ustawa z dnia 19 listopada 2009 roku, które powinny być mu doskonale znane. Przedstawiciele wymienionej branży, kontynuując działalność zakazaną w nowej ustawie, różnymi sposobami starali się wykazywać, że ich działania odpowiadają prawu. Argumentacja temu towarzysząca zmierzała do udowodnienia, że posiadane automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych, a z czasem, iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej. Wobec jednoznacznego brzmienia przepisów art. 6 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku, zasad logiki oraz wskazań doświadczenia życiowego uznać trzeba, iż oskarżony nie mógł nie uświadamiać sobie karalności jego działalności polegającej na wstawieniu do lokali niebędących kasynem gry automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych w sytuacji, gdy na tego rodzaju aktywność nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry. Stąd też wina oskarżonego jest oczywista, a nieprzyznanie się stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Ponadto pamiętać trzeba, iż nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna wedle art. 10 § 4 kks. Chodzi w tym wypadku tylko o nieświadomość usprawiedliwioną. Kwantyfikacja ta wymaga dodatkowego komentarza. Przyjmuje się w związku z tym, iż przy badaniu „usprawiedliwienia” należy odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. Odwołując się jednak do stanowiska SN, stwierdzić wypada, iż w wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza ( por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997/5-6/46). O usprawiedliwionej nieświadomości karalności oskarżonego nie mogły świadczyć spory prawne toczone na tle konsekwencji braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych. W przedmiotowej sprawie nie wykazano, aby przed rozpoczęciem działalności w zakresie gier hazardowych oskarżony w ogóle zapoznał się z orzecznictwem, tudzież poglądami doktryny, czy opiniami prawników, by móc na ich podstawie przyjąć, że nienotyfikowane przepisy techniczne, pomimo dalszego formalnego obowiązywania, nie mogą być wobec niego stosowane. Zdaniem sądu o braku świadomości oskarżonego co do karalności zarzucanych mu czynów nie mogły świadczyć również złożone prywatne opinie prawne. Należy podkreślić, iż zostały one sporządzone w okresie już po popełnieniu zarzucanych oskarżonemu czynu, a zatem nie mogły wpłynąć na ukształtowanie świadomości oskarżonego podczas popełnienia przestępstw. Opinie te nie miały zarazem wpływu dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, iż opinie te są opiniami prywatnymi, czyli opracowanymi na zlecenie innego uczestnika postępowania, aniżeli uprawnionego organu procesowego, nie są zatem opiniami w rozumieniu art. 193 kpk. Wobec tego nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Ponadto, mając na uwadze treść odczytanych wyjaśnień oskarżonego, sąd zważył, iż art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1201), który zezwolił podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 na dostosowanie się do wymogów wynikających z ustawy do dnia 1 lipca 2016 roku, dotyczył wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 roku (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 kwietnia 2016 r., I KZP 1/16, OSNKW 2016/6/36).

W dalszej części wskazać także trzeba, że okoliczność dotycząca sporu wokół braku notyfikacji ma obecnie zasadniczo charakter historyczny. Warto jednak wskazać, iż na tym tle argumentowano, że odpowiedzialność karnoskarbowa z art. 107 § 1 kks nie może być aktualizowana, ponieważ związane z nią przepisy ustawy o grach hazardowych (dotyczące prowadzenia gier na automatach) nie mogą obowiązywać właśnie ze względu na brak ich notyfikacji. Kwestię obowiązku notyfikacji (a ściślej – technicznego charakteru normy art. 6 ustawy) rozstrzygnął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C-303/15, a na tej podstawie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2017 roku w sprawie o sygn. I KZP 17/16 (OSNKW 2017/2/7, LEX nr 2188435). Stanowisko to wytyczyło linię orzeczniczą podejmowaną z kolei w dalszych judykatach – por. wyrok z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 22/17 (Legalis nr 1580581), postanowienie z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. V KK 20/17 (Legalis 1580580), wyrok z dnia 24 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 26/17 (Legalis nr 1581191).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy sąd ustalił, iż w związku z pełnieniem funkcji prezesa zarządu spółki, która udostępniała automaty w celu urządzania gier hazardowych, oskarżony otrzymywał miesięcznie wynagrodzenie. Z tego tytułu w całej Polsce są prowadzone przeciwko niemu postępowania karnoskarbowe, w tym również przed tutejszym sądem, przed którym przeciwko oskarżonemu równolegle toczą się postępowania o przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kks. W świetle tych okoliczności sąd podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego w kwestii przyjęcia, iż oskarżony z procederu tego uczynił sobie stałe źródło dochodu. Trzeba mieć na uwadze, iż w istocie urządzanie gier przez oskarżonego podyktowane było celem osiągania korzyści majątkowej i przysparzało mu systematycznie, cyklicznie powtarzającego się, comiesięcznego dochodu. Z tego względu zarzucany czyn zakwalifikowano w zbiegu z art. 37 § 1 pkt 2 kks.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynó. W sprawie nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony M. W., pełniąc funkcję prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o., w okresie od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 13 lipca 2015 roku w lokalu: Pawilon wolnostojący pod adresem (...)-(...) G., ul. (...), gdzie działalność gospodarczą prowadzi S. P. zam. ul. (...), (...)-(...) M., urządzał na automatach (...) M. (...) typ video, nr (...) i A. G. typ video, nr (...), gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych (tekst jednolity: Dz. U z 2015 roku, poz. 612 ze zm.) oraz w okresie od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia 29 września 2015 roku, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., w lokalu o nazwie i adresie: Bar u E., na Stacji Paliw (...), (...), (...)-(...) K., urządzał gry na automatach: A. G., typ video, nr (...) i A. 2, typ video, nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 612 ze zm.). Zachowaniami tymi wyczerpał znamiona przestępstw z art. 107 §1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 37 §1 pkt 2 kks.

Uznając winę oskarżonego, sąd uznał, iż zostały one popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 100 złotych. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie kary pozbawienia wolności sąd warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata. W ocenie sądu orzeczone kary są adekwatne do stopnia winy, wagi czynu oraz jego społecznej szkodliwości. Orzekając zarówno karę pozbawienia wolności, jak i karę grzywny, sąd miał przede wszystkim na uwadze dotychczasową uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego (k. 97-98). Godzi się w tym miejscu podkreślić, iż oskarżony był dotychczas czternastokrotnie karany za przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Dodatkowo należy podnieść, że przed tutejszym sądem przeciwko oskarżonemu równolegle toczy się kilka postępowań karnoskarbowych o przestępstwa z art. 107 § 1 kks (II K 176/16, II K 193/16, II K 94/16, II K 95/16). Ponadto należy zwrócić uwagę, iż oskarżony został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu za przestępstwo z art. 107 § 1 kks. Liczba tych skazań oraz toczących się postępowań świadczy o wyjątkowo szerokiej skali procederu, jakim trudnił się dotychczas oskarżony oraz o świadomości oskarżonego co do karalności popełnionego czynu. Orzekając wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności sąd zważył również na treść art. 37 § 1 pkt 2 kks w myśl którego sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu. Stosując nadzwyczajne obostrzenie kary, sąd wymierza karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo skarbowe w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 1 miesiąc do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie wyłącza wymierzenia z takim samym obostrzeniem także kary grzywny grożącej za to przestępstwo obok kary pozbawienia wolności (art. 38 § 1 pkt 3 kks). W świetle wyżej cytowanych przepisów wymiar kary pozbawienia wolności, której orzeczenie było obligatoryjne, nie może razić surowością. Z kolei okolicznością łagodzącą, a jednocześnie przesłanką umożliwiającą warunkowe zawieszenie wykonania kary był fakt, iż w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu sama możliwość zarządzenia wykonania kary będzie stanowiła dla oskarżonego dostateczną tamę przed dalszymi naruszeniami prawa. Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. Natomiast jeśli tak się nie stanie i w okresie próby popełni on ponownie takie same przestępstwa kara pozbawienia wolności zostanie wprowadzona do wykonania. Zdaniem sądu również wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności powinien skutecznie odwieść oskarżonego od popełniania takich przestępstw w przyszłości. Z tego względu i ze względu na szeroką działalność oskarżonego kara pozbawienia wolności nie mogła zostać orzeczona jedynie w symbolicznym rozmiarze. W zakresie orzeczonej grzywny podnieść należy, iż jej wymiar z jednej strony oddaje kryminalną zawartość czynów (liczba stawek dziennych), z drugiej zaś uwzględnia sytuację materialną oraz możliwości zarobkowe oskarżonego (wysokość stawki dziennej). Należy w tym miejscu przypomnieć, iż oskarżony osiąga dochód z tytułu pełnionej funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. w kwocie około 10.000 zł miesięcznie. Na jego utrzymaniu pozostaje jedna osoba. Należy zauważyć, iż w przypadku grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też nie może przekraczać jej czterystukrotności. Art. 107 § 1 kks przewiduje możliwość orzeczenia grzywny w wysokości do 720 stawek dziennych. Zatem w tym przypadku wymiar orzeczonej grzywny nie razi surowością. Zdaniem sądu wymierzona sankcja spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości. W przekonaniu sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze odniesie także efekt ogólnoprewencyjny, wskazując, iż zachowanie niezgodne z prawem nie opłaca się, bowiem spotkało się ze zdecydowaną i dolegliwą reakcją.

W oparciu o art. 30 § 5 kks sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa zatrzymanych automatów do gier oraz znajdujących się w nich w momencie zabezpieczenia środków w kwocie 35 złotych. Orzeczenie w tym zakresie ma na uwadze wynik procesu, w którym winę oskarżonego udowodniono, a prowadzona przez oskarżonego działalność wiązała się ściśle z wykorzystaniem wskazanych automatów.

O kosztach procesu sąd rozstrzygnął na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.) oraz art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, zasądzając od oskarżonego kwotę 6.120 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia, sąd miał na uwadze, iż oskarżony, jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiąga miesięczny dochód w kwocie około 10.000 złotych. Okoliczności te pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony będzie w stanie uiścić opłatę oraz wydatki bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny.