Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Niewiadomska (spr.)

Sędziowie: SO Jolanta Piórkowska

SR del do SO Ewa Ignatowicz - Firkowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Sylwia Łastowska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2018 roku w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletnich H. W. (1) i J. W. (1) reprezentowanych przez ojca M. W. (1)

przeciwko A. W. (1)

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 04 stycznia 2018 roku

sygn. akt III RC 320/17

1.  zmienia zaskarżone orzeczenie w punkcie I o tyle, że zasądzone tam alimenty obniża do kwoty po 500 (pięćset) zł miesięcznie na rzecz małoletniego H. W. (1) i do kwoty po 400 (czterysta) zł miesięcznie na rzecz małoletniego J. W. (1);

2.  w pozostałej części apelację oddala;

3.  koszty procesu za instancję odwoławczą między stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt VI RCa 61/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 04 stycznia 2018 r. zasądził od pozwanej A. W. (2) tytułem podwyższonych alimentów na rzecz małoletnich powodów H. W. (2) i J. W. (2) kwoty odpowiednio po 600 i 500 zł na każdego z nich, łącznie 1 100 zł miesięcznie, płatne do rąk ojca małoletnich M. W. (2) do 10 dnia każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 01 października 2017 r. w miejsce alimentów w kwocie po 300 zł miesięcznie na każdego z małoletnich zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 06 czerwca 2016 r. w sprawie VI RC 467/15 (punkt I ), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt II), odstąpił od obciążania pozwanej kosztami sądowymi (punkt III), zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu (punkt IV) oraz nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu Sąd ten powołując się na treść art. 138 kro wskazał, że od ostatniego orzeczenia ustalającego wysokość obowiązku alimentacyjnego pozwanej wobec synów upłynęło 1,5 roku, w tym czasie zaś niewątpliwie wzrosły potrzeby małoletnich powodów, jak również wydatki na zaspokojenie ich potrzeb, co uzasadniałoby wzrost alimentów o 50 zł na każdego z powodów. Sąd Rejonowy dostrzegł jednak, iż w sprawie ujawniono szczególne okoliczności tj. fakt, że pozwana pomimo orzeczonego obowiązku alimentacyjnego względem synów świadomie zdecydowała się zrezygnować z pracy, która dawała jej stałe dochody i wyjechać za granicę, co wypełnia normę art. 136 kro i nie pozwala na uwzględnienie wywołanej tym zmiany w wysokości jej dochodów. Sąd I instancji podkreślił, że pozwana wprawdzie zaryzykowała chcąc poprawić swoją sytuację materialną wyjeżdżając za granicę do pracy i do partnera, jednakże winna ona była być świadoma możliwości niepowodzenia i ponieść tego konsekwencje. Sąd Rejonowy podkreślił również, że od sierpnia 2016 r. rola pozwanej w wychowaniu i utrzymaniu synów sprowadza się jedynie do płacenia alimentów oraz robienia synom sporadycznych prezentów, co uzasadnia obciążenie jej nieco ponad połową koniecznych wydatków na ich utrzymanie.

Powyższy wyrok zaskarżyła w części, tj. co do punktu I i V pozwana A. W. (1), zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

-

art. 136 § 1 kro poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, ze pozwana bez żadnego powodu zrzekła się zatrudnienia, podczas, gdy przyczyną jej rezygnacji z pracy był fakt, że jej partner znalazł pracę na terenie Holandii dopiero po orzeczeniu rozwodu między stronami oraz że powód pracował w tej samej firmie, na stanowisku wyższego rzędu, ponadto wcześniej znęcał się nad nią, dlatego zrezygnowała z pracy z ważnego powodu;

-

art. 135 §1 kro poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że jej możliwości zarobkowe i majątkowe pozwalają jej płacić alimenty w wysokości 1 100 zł, podczas, gdy niedawno urodziła dziecko, którym musi się opiekować, pozostaje na wyłącznym utrzymaniu partnera, a z uwagi na stan zdrowia nie może pracować i nie posiada żadnych dochodów;

2.  naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie zupełnie dowolnej oceny materiału dowodowego i danie bezkrytycznej wiary przedstawicielowi ustawowemu małoletnich, że planowała ona swój wyjazd do Holandii już w czasie sprawy rozwodowej, podczas, gdy dopiero po rozwodzie zdecydowała się na wyjazd z kraju.

W konsekwencji wniosła o zmianę punktu I zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości.

Przedstawiciel ustawowy małoletnich powodów M. W. (1) w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że panujący między nim a pozwaną konflikt nie ma żadnego wpływu na obowiązek alimentacyjny pozwanej względem synów. Podniósł, że pozwana posiada środki finansowe, które może przeznaczyć na realizację obowiązku alimentacyjnego, gdyż strony dokonały podziału majątku wspólnego, w wyniku którego pozwana otrzymała nieruchomość niezabudowaną, samochód oraz spłatę pieniężną. Zwrócił uwagę, że pozwana świadomie zrezygnowała ze stałego zatrudnienia i stałej pensji aby pojechać do swojego partnera. Wyjazd do partnera nie może zaś zostać uznany za ważny powód. Podniósł, że potrzeby małoletnich od czasu ostatniego orzeczenia o obowiązku alimentacyjnym wzrosły.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest częściowo zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wprawdzie prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie, jednakże na podstawie tak poczynionych ustaleń wysnuł wnioski, których to Sąd Okręgowy nie jest w stanie ostatecznie zaaprobować. W ocenie Sądu Okręgowego zasadnym jest częściowe uwzględnienie żądania pozwanej i zmniejszenie wysokości alimentów do kwoty, jaką pozwana jest w stanie regularnie płacić.

Bezspornym jest, że zgodnie z treścią art. 133 kro, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Obowiązek alimentacyjny rodziców względem małoletniego dziecka spoczywa na obojgu rodzicach, chyba, że któreś z nich nie ma możliwości wypełniania tego obowiązku.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że ustalone wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie alimenty w kwocie po 600 zł na rzecz małoletniego H. M. i po 500 zł na rzecz małoletniego J. M. są zbyt wygórowane i mogą nadmiernie obciążać budżet, którym dysponuje pozwana.

Wskazać należy, że od czasu orzekania w zakresie alimentów w ramach sprawy rozwodowej, zmieniła się sytuacja majątkowa zarówno ojca powodów jak też pozwanej. Przedstawiciel ustawowy małoletnich powodów uzyskuje wprawdzie tożsame dochody, ponosi jednak obecnie koszty utrzymania swojej obecnej partnerki i nowego dziecka. Pozwana w czasie orzekania w zakresie alimentów była zatrudniona w M. Polska i osiągała stałe wynagrodzenie w wysokości 2 600 zł miesięcznie. Następnie wypowiedziała stosunek pracy i w sierpniu 2016 r. wyjechała do Holandii do partnera i do pracy, gdzie po czterech tygodniach zaszła w ciążę i w dniu (...) urodziła córkę.

Małoletni H. M., za zgodą obojga rodziców rozpoczął naukę w prywatnym liceum, co generuje dodatkowe koszty. Dodatkowo w ramach edukacji w szkole uczęszcza na dodatkowe kursy – walki wręcz, pierwszej pomocy, wyjeżdża na obozy. Uczęszcza również na kurs języka angielskiego, i na MMA. Sporadycznie korzysta z korepetycji z matematyki.

Małoletni J. M. zaczął trenować piłkę nożną, co wiąże się z koniecznością zakupu sprzętu, opłacania ubezpieczenia i wyjazdów na mecze.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że koszty utrzymania małoletnich powodów wzrosły. Określając kwotę zobowiązania alimentacyjnego należy jednak mieć na uwadze możliwości majątkowe i materialne pozwanej. Słusznie Sąd Rejonowy dostrzegł, że w niniejszej sprawie ujawniono szczególne okoliczności tj. fakt, że pozwana pomimo orzeczonego obowiązku alimentacyjnego względem synów świadomie zdecydowała się zrezygnować z pracy, która dawała jej stałe dochody i wyjechać za granicę, co wypełnia normę art. 136 kro i nie pozwala na uwzględnienie wywołanej tym zmiany w wysokości jej dochodów. Tym niemniej obowiązek alimentacyjny nie może obciążać zobowiązanego w zakresie przewyższającym jego możliwości zarobkowe. Sąd doszedł do przekonania, że alimenty po 500 zł na rzecz H. M. i po 400 zł na rzecz J. M. nie nadwyrężą nadmiernie budżetu pozwanej i umożliwią jej zaspokojenie swoich podstawowych potrzeb, a jednocześnie w sposób dostateczny zaspokoją potrzeby dzieci.

Z tych też względów, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., orzeczono jak w punkcie 1. wyroku.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia, było oddalenie apelacji w pozostałej części w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. (punkt 2. wyroku).

O kosztach procesu za instancję odwoławczą między stronami orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. (punkt 3. wyroku).