Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Joanna Rusińska (spr.)

Sędziowie SO Jerzy P. Naworski, SO Zbigniew Krepski

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku A. C.

o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej

na skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2018 r., sygn. akt V GU 19/17

postanawia

oddalić zażalenie.

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska Jerzy P.Naworski

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił wniosek A. C. o ogłoszenie upadłości osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej z uwagi na to, że dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności poprzez zaciąganie kolejnych pożyczek, nie mając środków ani możliwości spłaty tak powstałego zadłużenia. To świadczy co najmniej o rażącym niedbalstwie wnioskodawcy i stanowi negatywna przesłankę dla ogłoszenia dla tzw. upadłości konsumenckiej (art.491 ⁴ ust.1 ustawy z dnia 28 lutego 2013 r. Prawo upadłościowe – tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz.2344, dalej powoływana jako ,,p.u.’’). Sąd Rejonowy ustalił, że A. C. ma 80 lat, jest osobą trwale i całkowicie niezdolną do pracy i wymaga stałej, całodobowej opieki. Otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 1 137,73zł. Dłużnik zaciągał kolejne zobowiązania jak twierdzi bez zastanowienia i nie potrafił wskazać na jakie cele przeznaczył uzyskane z pożyczek pieniądze. Zaciągnięte kolejne zobowiązania znacznie przekraczały możliwości spłaty.

W zażaleniu wnioskodawca domagał się zmiany postanowienia Sądu I instancji poprzez ogłoszenie jego upadłości. Skarżący wskazał, że jest osobą schorowaną i niezdolną do pracy oraz, że nie ma środków na pokrycie zobowiązań. Nie zgodził się z poglądem Sądu, iż do niewypłacalności doszło z jego winy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne.

Sąd odwoławczy uznając trafność ustaleń faktycznych oraz oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, przyjmuje je w całości za własne. Tym samym zbędne jest ich powtarzanie, zwłaszcza że istniejący materiał dowodowy był wystarczający dla rozstrzygnięcia sprawy i nie wymagał uzupełniania.

Zgodnie z art. 491 ⁴ ust.1 p.u., sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej analizy dowodów, oceniając jakie pożyczki wnioskodawca uzyskał i jakie miał możliwości ich spłaty. Dalej wskazał, że nie były wiarygodne zeznania wnioskodawcy na temat rzekomych kradzieży pobranych pożyczek, albowiem nie zostało to niczym poparte.

Słusznie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że zawiadomienie o kradzieży zostało złożone po dwóch latach, co podważa prawdziwość wersji skarżącego.

Zgodne z poglądami piśmiennictwa jest także stanowisko tego Sądu, że przykładem rażącego niedbalstwa jest zaciąganie kolejnych zobowiązań, znacznie przekraczających zdolności zarobkowe dłużnika, gdy brak jest perspektyw na poprawę jego stanu majątkowego. Wedle rozsądnej oceny powinien bowiem się on liczyć z tym, że jako osoba schorowana i niesamodzielna nie będzie w stanie spłacić powiększających się zobowiązań. Taka sytuacja w okolicznościach niniejszej sprawy miała miejsce, dlatego Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 491 ⁴ ust.1 p.u., oddalając wniosek dłużnika. Dłużnik nie wykazał, że pożyczki przeznaczał na swe wcześniejsze zobowiązania, zaś sumy pożyczek znacznie przekraczały jego możliwości finansowe – czyli emeryturę. Nie podważył też skutecznie stanowiska Sąd I instancji odnośnie winy.

Samo przytoczenie w zażaleniu odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy.

Należy podkreślić, że w zakresie przesłanki winy (w postaci winy umyślnej i rażącego niedbalstwa) nie obowiązują klauzule generalne zasad słuszności i względów humanitarnych. W konsekwencji obecna sytuacja dłużnika nie usprawiedliwiała jego wniosku na podstawie art. 491 ⁴ ust.2 in fine p.u.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u. orzeczono jak w sentencji.

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska P.Naworski

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)