Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa „P.U J.” Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki „P.U J.” Sp. z o.o. z siedzibą w W.
na rzecz pozwanego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym
w Ł. M. K. (1) kwotę 5 359,70 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt dziewięć złotych 70/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje zwrócić powódce „P.U J.” Sp. z o.o. z siedzibą w W. nadpłaconą zaliczkę na koszty opinii w wysokości 448,34 zł (czterysta czterdzieści osiem złotych 34/100),

4.  nakazuje pobrać od powódki „P.U J.” Sp. z o.o. z siedzibą
w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 3 226,00 zł (trzy tysiące dwieście dwadzieścia sześć złotych) tytułem brakującej opłaty stosunkowej.

Sygn. akt I C 289/15

UZASADNIENIE

Powódka „P.U. J.” Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła
o zasądzenie od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. (1) kwoty 81 900,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, stanowiącej wartość utraconego przez nią majątku, a także o zasądzenie
od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu.

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 13 lutego 2017 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 41 500,00 zł i wnosiła o zasądzenie od pozwanego kwoty 123 400,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa
do dnia zapłaty. Kolejnym pismem złożonym na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 roku powódka rozszerzyła powództwo do kwoty 146 403,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Tak sprecyzowanego powództwa pozwany również nie uznał i wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powódka jest wpisana do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...). Prezesem jej zarządu jest J. M., a w skład zarządu wchodzi między innymi R. M. (1), który pełni również funkcję wiceprezesa zarządu spółki, (dowód: odpis z KRS - k. 13 - 13 verte) .

Pismem z dnia 03 czerwca 2013 roku R. K., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą K. R. Z., Przewierty pod jezdniami z siedzibą w Ł., złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. (1) wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko J. M., prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą „P.U. J.” z siedzibą w W., (dowód: wniosek - k. 1 - 1 verte akt Km 20108/13) .

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. (1) zlecił przeprowadzenie tej egzekucji asesorom komorniczym: M. W. (1), D. K. (1), M. W. (2), N. R., M. K. (2) i D. K. (2), (bezsporne) .

Zawiadomieniem z dnia 07 czerwca 2013 roku asesor komorniczy M. W. (2) powiadomił J. M. o wszczęciu wobec niego postępowania egzekucyjnego o sygn. Km 20108/13 z wniosku R. K.. W zawiadomieniu wskazano, iż podstawą egzekucji jest nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 09 września 2003 roku
w sprawie o sygn. akt VIII GNc 826/03, zaopatrzony w klauzulę wykonalności
na mocy postanowienia tego Sądu z dnia 02 września 2004 roku. Na należności dochodzone w tym postępowaniu egzekucyjnym składały się kwoty: 57 708,00 zł tytułem należności głównej, 102 706,97 zł tytułem odsetek ustawowych
4 630,70 zł tytułem kosztów procesu, 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego w egzekucji i 66,00 zł tytułem kosztów postępowania klauzulowego. Wierzyciel wskazał we wniosku jako sposoby egzekucji: egzekucję z ruchomości; z wynagrodzenia za pracę; z rachunków bankowych oraz z innych wierzytelności. Ponadto wniósł o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w trybie art. 801 k.p.c., (dowód: zawiadomienie - k. 10 - 10 verte akt Km 20108/13) .

Osobnym pismem z dnia 03 czerwca 2013 roku J. K. złożył
do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. (1) wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko J. M. na podstawie drugiego tytułu wykonawczego na kwotę przekraczającą 100 000,00 zł. W tej sprawie również została wszczęta egzekucja, (bezsporne) .

W dniu 28 stycznia 2014 roku asesor komorniczy G. W. udał
się do miejsca zamieszkania dłużnika w W. na ul. (...) i ustalił,
że dłużnik zamieszkuje przy ul (...) w W., (dowód: zeznania świadka G. W. - k. 155 verte - 156 i nagranie z dnia 08 września 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:04:20 do 00:45:12; protokół - k. 44 akt Km 20108/13) .

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego w obu sprawach,
w dniu 04 lutego 2014 roku asesor komorniczy G. W. wraz
z pracownikiem kancelarii (...) oraz z K. W.
i M. W. (3), którzy zostali wynajęci przez komornika do przenoszenia rzeczy i ochrony podczas czynności egzekucyjnych, stawili się na nieruchomości położonej w W. pod adresem Z. (...). Nieruchomość ta była własnością „P.U. J.” Sp. z o.o. z siedzibą w W., (dowód: częściowo bezsporne; odpis z księgi wieczystej - k. 16 - 21; zeznania świadków: K. S. - k. 137 verte - 138 i nagranie z dnia 30 czerwca 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:07:17 do 00:34:45, G. W. - k. 155 verte - 156 i nagranie z dnia 08 września 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:04:20 do 00:45:12, K. W. - k. 254 verte - 255 verte i nagranie z dnia 16 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:15:36 do 00:44:33) .

Wskazaną nieruchomość, w tym dom na niej znajdujący się, zajmował dłużnik J. M. wraz ze swoją rodziną. Korzystali oni ze wszystkich pomieszczeń oraz m.in. z samochodu B. (...), parkowanego w garażu tam znajdującym się. Dłużnik poinformował asesora komorniczego, że jest prezesem spółki z o.o., będącej właścicielką powyższej nieruchomość, którą zajmuje wraz
z rodziną. Żona dłużnika A. M. umożliwiła asesorowi wejście
do mieszkania. Po pewnym czasie zjawił się R. M. (1), który poinformował asesora, że jest wiceprezesem powodowej spółki, która jest właścicielką nieruchomości i całego wyposażenia domu. Ponadto wezwał on policję.
Po przyjeździe funkcjonariuszy policji asesor komorniczy postanowił kontynuować czynności egzekucyjne, (dowód: zeznania R. M. (1)
w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:16:53 do 00:51:55 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 106 verte - 107 i nagraniem z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:14:32 do 00:31:56; zeznania świadków: A. M. - k. 108 i nagranie z dnia 05 maja 2015 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 01:23:03 do 01:33:15, zeznania świadków: K. S. - k. 137 verte - 138 i nagranie z dnia 30 czerwca 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:07:17 do 00:34:45, G. W. - k. 155 verte - 156 i nagranie z dnia 08 września 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:04:20 do 00:45:12, K. W. - k. 254 verte - 255 verte i nagranie z dnia 16 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:15:36 do 00:44:33) .

W tym dniu asesor komorniczy dokonał zajęcia m.in.: telewizora marki S. (...) (...), telewizora marki S. (...) (...), telewizora marki S. (...) 1250, aparatu cyfrowego marki N. (...) C., grzejnika elektrycznego Konwektor, odtwarzacza DVD marki D., amplitunera marki D., wzmacniacza marki N., zestawu głośnikowego D. oraz samochodu osobowego marki B. (...), o numerze rejestracyjnym (...) i numerze nadwozia (...), (dowód: protokół i protokół zajęcia ruchomości - k. 46 - 52 akt Km 20108/13) .

Opisane powyżej ruchomości w chwili zajęcia należały do powódki, (dowód: zeznania R. M. (1) w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:16:53 do 00:51:55 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 106 verte - 107 i nagraniem z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:14:32 do 00:31:56; faktury - k. 23 - 27; zestawienie - k. 28; faktura - k. 29; kserokopia karty pojazdu - k. 30 - 31; faktura - k. 104 akt Km 20108/13) .

Powódka i A. M. nie złożyły skargi na zajęcie ruchomości lub na ich oszacowanie. Takiej skargi nie złożył również dłużnik, (bezsporne) .

Zajęte ruchomości zostały pozostawione w dozorze dłużnika. Tego samego dnia dłużnik użyczył od spółki P.U. J.” kwotę 30 000,00 zł, którą przelał
na konto pełnomocnika wierzyciela i zobowiązał się do uregulowania pozostałych należności zgodnie z dalszymi ustaleniami z wierzycielem. W tym dniu ani dłużnik, ani powódka nie przedstawili asesorowi komorniczemu dokumentów dotyczących własności zajętych ruchomości, (dowód: zeznania R. M. (1)
w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:16:53 do 00:51:55 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 106 verte - 107 i nagraniem z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:14:32 do 00:31:56; protokół - k. 46 - 50 akt Km 20108/13) .

Asesor komorniczy pouczył obecnego na miejscu R. M. (1)
o treści art. 841 k.p.c., oraz o terminie złożenia w tym trybie powództwa. J. M. i R. M. (1) podpisali protokół zajęcia ruchomości i protokół
z czynności egzekucyjnych, w których były stosowne pouczenia, (dowód: zeznania R. M. (1) w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie
z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:16:53
do 00:51:55 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 106 verte - 107
i nagraniem z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:14:32 do 00:31:56; protokół i protokół zajęcia ruchomości - k. 46 - 52 akt Km 20108/13; zeznania świadka G. W. - k. 155 verte - 156
i nagranie z dnia 08 września 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:04:20 do 00:45:12) .

Pismem z dnia 14 lutego 2014 roku, które wpłynęło do pozwanego w dniu 20 lutego 2014 roku, powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła do pozwanego wniosek o zwolnienie spod egzekucji zajętych ruchomości. W tym samym dniu wpłynął do komornika wniosek A. M. o zwolnienie spod egzekucji telewizora marki S. (...) oraz konsoli do gier N.. Postanowieniem z dnia 14 marca 2014 roku komornik odrzucił wniosek, uznając się za organ niewłaściwy do jego rozpoznania, (dowód: wniosek o zwolnienie spod egzekucji zajętych ruchomości - k. 53 - 73 i postanowienie z dnia 14 marca 2014 roku - k. 115 akt Km 20108/13) .

Pismem z dnia 07 marca 2014 roku, które wpłynęło do pozwanego tego samego dnia, pełnomocnik wierzyciela wobec bezskutecznego upływu terminu
do złożenia powództwa przeciwegzekucyjnego oraz braku zabezpieczenia tego powództwa poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego, wniósł o sprzedaż zajętych ruchomości w trybie komisowym, (dowód: pismo - k. 56 akt Km 20108/13) .

W celu wykonania wniosku wierzyciela, w dniu 12 marca 2014 roku asesor komorniczy G. W. wraz z pracownikiem kancelarii (...) oraz przywołanymi: K. W. i M. W. (3) przyjechali do miejsca pobytu dłużnika pod adres Z. 14 w W. w celu odebrania zajętych ruchomości znajdujących się w jego dozorze. J. M. odmówił wpuszczenia przybyłych na miejsce czynności, wobec tego asesor komorniczy wezwał policję. Po przyjeździe funkcjonariuszy policji J. M. umożliwił asesorowi i osobom mu towarzyszącym wejście na teren nieruchomości. Dłużnik wydał asesorowi kluczyki od pojazdu B. (...), a na wezwanie policji, także dowód rejestracyjny i kartę pojazdu. K. W. i M. W. (3) zdemontowali wszystkie zajęte wcześniej ruchomości i przenieśli je do samochodu dostawczego. Następnie asesor komorniczy zarządzeniem do protokołu przekazał zajęte ruchomości pod dozór K. W., celem przetransportowania ich, w tym samochodu marki B. (...), do komisu A. J. W. z siedzibą w Ł.. Asesor komorniczy G. W. poinformował J. M., że zgodnie z wnioskiem pełnomocnika wierzyciela zajęte ruchomości zostaną przedstawione do sprzedaży w drodze sprzedaży komisowej, (dowód: zeznania R. M. (1) w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:16:53 do 00:51:55 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 106 verte - 107 i nagraniem z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:14:32 do 00:31:56; zeznania świadków: K. S. - k. 137 verte - 138 i nagranie z dnia 30 czerwca 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:07:17 do 00:34:45, G. W. - k. 155 verte - 156 i nagranie z dnia 08 września 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:04:20 do 00:45:12, K. W. - k. 254 verte - 255 verte i nagranie z dnia 16 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta
od 00:15:36 do 00:44:33) .

Na podstawie umowy komisu z dnia 12 marca 2014 roku pozwany oddał
do sprzedaży firmie (...) z siedzibą w Ł. ruchomości ujawnione w protokole zajęcia z dnia 04 lutego 2014 roku
w sprawach Km 20108/13 i Km 20111/13 - pod pozycjami od 1 do 13, (dowód: umowa komisu z dnia 12 marca 2014 roku - k. 74 - 75 akt Km 20108/13) .

W dniu 13 marca 2014 roku komis sprzedał wszystkie zajęte ruchomości. Samochód został sprzedany P.H.U. (...) spółce cywilnej
z siedzibą w P. za kwotę 80 000,00 zł, (dowód: pisma - k. 76 - 77 akt Km 20108/13; zaświadczenie o nabyciu ruchomości - k. 78 akta Km 20108/13; zeznania świadków: H. G. - k. 107 verte - 108 i nagranie
z dnia 05 maja 2016 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 01:11:57
do 01:21:30, K. W. - k. 254 verte - 255 verte i nagranie z dnia
16 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:15:36 do 00:44:33) .

Pozostałe zajęte ruchomości zostały sprzedane za kwotę 2 500,00 zł, (dowód: zeznania pozwanego - k. 392 verte - 393 i nagranie rozprawy z dnia
22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:53:24 do 01:35:49; informacja - k. 387 - 387 verte) .

W dniu 17 marca 2014 roku do pozwanego wpłynęło pismo powódki
i A. M. z dnia 13 marca 2014 roku, w którym został on wezwany do zwrotu bezprawnie odebranych rzeczy, które zostały zajęte w dni 04 lutego 2014 roku. Do wniosku dołączono kserokopię pozwu z dnia 28 lutego 2014 roku o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji wraz z wnioskiem
o zabezpieczenie powództwa, opłaconego opłatą stosunkową w dniu 13 marca 2014 roku, (dowód: wniosek - k. 79 - 80 i pozew z dowodem przelewu - k. 90 - 93 akt Km 20108/13) .

W piśmie z dnia 14 marca 2014 roku powódka i A. M. zwrócili do I. K. w Ł. z wnioskiem o podjęcie kontroli działań pozwanego w sprawach o sygn. akt Km 20108/13 i Km 20111/13, (dowód: pismo - k. 83 - 85 akta Km 20108/13) .

W dniu 18 marca 2014 roku do pozwanego wpłynęło pismo pełnomocnika powódki i A. M., z którego wynikało, że postanowieniem z dnia 13 marca 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 704/14, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. zawiesił postępowania egzekucyjne prowadzone w sprawach pod sygn. akt Km 20108/13 i Km 20111/13, (dowód: pismo - k. 117 akt Km 20108/13) .

W piśmie z dnia 14 marca 2014 roku powódka i A. M. zawarły skargę na czynności pozwanego komornika, polegające na odebraniu zajętych ruchomości i zmianie dozorcy. Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. umorzył postępowanie wywołane skargą i oddalił wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. akt Km 20108/13 i Km 20111/13, (dowód: skarga - k. 141 - 143 i postanowienie z dnia 15 grudnia 2014 roku - k. 199 akt Km 20108/13) .

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. oddalił powództwo o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji wobec sprzedaży zajętych ruchomości, (bezsporne) .

Postanowieniem z dnia 04 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie ogłosił upadłość J. M., (dowód: postanowienie - k. 251 akt Km 20108/13) .

Część pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży zajętych ruchomości zostało pozostawione na saldzie pozwanego na pokrycie wydatków gotówkowych (kwota 4 250,35 zł), a pozostała część (kwota 75 749,65 zł) została złożona
do depozytu i rozdysponowana po 2 latach poprzez przekazanie syndykowi
do masy upadłości dłużnika J. M., (dowód: zeznania pozwanego - k. 392 verte - 393 i nagranie rozprawy z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:53:24 do 01:35:49; informacja - k. 387 - 387 verte) .

Na dzień 12 marca 2014 roku wartość telewizora (...) wynosiła 1 153,00 zł; telewizora (...) - 823,00 zł, telewizora (...) - 713,00 zł, aparatu cyfrowego N. (...) C. - 683,00 zł, grzejnika elektrycznego - 78,00 zł, odtwarzacza DVD D. - 233,00 zł, amplitunera D. - 963,00 zł, wzmacniacza N. - 602,00 zł, zestawu głośnikowego - 1 955,00 zł, (dowód: opinia biegłej S. D. - k. 294 - 316) .

Wartość samochodu marki B. (...), o numerze rejestracyjnym (...), na dzień 12 marca 2014 roku wynosiła 139 200,00 zł. Samochód ten był wyposażony m.in. w obręcze kół ze stopów lekkich S. (...) cali
i tapicerkę skórzaną N., ostrygową. Nie był naprawiany, (dowód: zeznania R. M. (1) w charakterze powódki - k. 391 verte - 392 i nagranie
z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:16:53
do 00:51:55; polisa - k. 331 - 332; oferta - k. 334; zeznania świadka A. M. - k. 108 i nagranie z dnia 05 maja 2015 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 01:23:03 do 01:33:15; opinia biegłego P. J. - k. 264 - 275 wraz z opinią uzupełniającą - k. 347 - 348 oraz opinię ustną biegłego P. J. - k. 392 verte i nagranie z dnia 22 lutego 2018 roku - płyta - koperta - k. 402, minuta od 00:03:48 do 00:13:10) .

Powyższy stan faktyczny był częściowo bezsporny, gdyż został ustalony
na podstawie dokumentów, które nie były negowane przez strony, a także
na podstawie zeznań stron i świadków, które były ze sobą zgodne
i korespondowały ze sobą.

Sąd ustalił wartość ruchomości zajętych i sprzedanych w toku egzekucji (...) i (...), oprócz samochodu marki B. (...), na podstawie opinii biegłej z zakresu wyceny ruchomości, a wartość pojazdu B. (...), na podstawie biegłego z zakresu wyceny pojazdów. Opinie złożone przez biegłych Sąd uznał
za wiarygodne, ponieważ były jasne i kompletne oraz poparte szczegółowymi rozważaniami biegłych posiadających fachową wiedzę w swoich dziedzinach. Zdaniem Sądu sporządzone przez biegłych opinie są wyczerpujące i precyzyjnie odpowiadają na pytania postawione biegłym. Opinia biegłej z zakresu wyceny ruchomości nie była także kwestionowana przez strony. Strony zgłosiły zastrzeżenia do opinii biegłego z dziedziny wyceny pojazdów, jednakże biegły rzeczowo odniósł się do wątpliwości zgłoszonych przez strony, wobec tego Sąd nie znalazł przyczyn, aby kwestionować wiarygodność opinii sporządzonej przez niego.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego zeznania świadków: B. M., T. T. i J. W., ponieważ nie mieli oni wiedzy na temat okoliczności przedmiotowej sprawy. Sąd pominął także zeznania świadków: M. S. i R. M. (2), którzy jako funkcjonariusze stołecznej policji brali udział w czynnościach egzekucyjnych
w dniu 12 marca 2014 roku przy ulicy (...), ponieważ nie pamiętali oni przebiegu tej interwencji.

Sąd nie oparł się przy budowaniu stanu faktycznego w zakresie dotyczącym uszkodzeń w samochodzie B. (...) na zeznaniach świadka K. W., gdyż są dość mgliste i nieprecyzyjne w zakresie opisywanych uszkodzeń, a przez to niewiarygodne, tym bardziej, że są one sprzeczne z jasnym zeznaniami powódki i świadka A. M., zatem nie mogą stanowić dla biegłego wyznacznika przy przyjmowaniu korekty minusowej w wycenie pojazdu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie powodowa spółka domagała się zasądzenia
od pozwanego, który jest komornikiem sądowym, kwoty 146 403,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem działanie w toku postępowania egzekucyjnego, które prowadził wobec członka zarządu powódki, czym miał doprowadzić do bezprawnego uszczuplenia jej majątku.

Podstawę roszczeń powódki stanowi art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn., Dz.U. z 2017 roku, poz. 1277 ze zm.), który stanowi, iż komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności.

Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w art. 23 u.k.s.e. jest odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest działanie
lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie (patrz: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 r., oraz m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 03 marca 2005 r., II CK 634/04, z dnia 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/06, z dnia 16 marca 2007 r., III CSK 381/06, OSNC 2008, Nr 2, poz. 28,
z 27 marca 2008 r., III CSK 376/07, z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 279/09).

W związku z tym, że art. 23 u.k.s.e. nie reguluje samodzielnie wszystkich przesłanek odpowiedzialności komornika zastosowanie w odpowiednim zakresie mają do niej również przepisy kodeksu cywilnego. Przesłankami odpowiedzialności komornika sądowego są wobec tego: niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem,
a powstałą szkodą.

Pojęcie „przy wykonywaniu czynności” obejmuje wszystkie, przewidziane w art. 2 u.k.s.e. działania i zaniechania o charakterze władczym zmierzające
do realizacji celu egzekucji (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
25 lutego 2015 r., IV CSK 302/14, Biul. SN 2015, Nr 5, poz. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r., II CSK 544/14, Biul. SN 2015, Nr 9, poz. 11).

Przez działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem należy natomiast rozumieć niezgodność z normami prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej czyli w pierwszej kolejności z samą Konstytucją,
z ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a także niezgodność z prawem Unii Europejskiej. W wyroku
z dnia 23 września 2003 r. (sygnatura akt K 20/2002) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że niezgodność z prawem należy ujmować obiektywnie, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Niezgodności tej nie można natomiast ujmować jako działania niezgodnego z normami obyczajowymi i moralnymi, określanymi mianem zasad współżycia społecznego lub dobrych obyczajów. Przy tym przesłankę bezprawności należy rozumieć jako takie naruszenie przez komornika przepisów prawa, które stanowiło warunek konieczny powstania szkody i którego normalnym następstwem w danych okolicznościach jest powstanie szkody (patrz wyrok SN z dnia 07 maja 2010 r., III CSK 243/09, LEX nr 852665).

Zgodnie z powyższą wykładnią art. 23 u.k.s.e., odpowiedzialności odszkodowawczej komornika dochodzi wówczas, gdy powódka, zgodnie
z regułami dowodzenia wynikającymi z art. 6 k.c., udowodni bezprawność
w zachowaniu komornika, przejawiającą się w sprzeczności z prawem podjętego przez niego w ramach egzekucji działania lub zaniechania.

W opinii Sądu powódka nie wykazała jednak, że działania komornika M. K. (1), podejmowane w toku egzekucji o sygn. akt km 20111/13
i Km20108/13 były bezprawne.

W celu wykazania bezprawności powódka powoływała się na takie działanie pozwanego, jak: zajęcie ruchomości, które nie stanowiły własności dłużnika w toku egzekucji, zmiana dozorcy zajętych ruchomości w toku postępowania i sprzedaż komisowa zajętych ruchomości, pomimo sprzeciwu powódki jako właścicielki tych ruchomości.

Zgodnie z art. 845 § 1 k.p.c., do egzekucji z ruchomości komornik przystępuje przez ich zajęcie. § 2 wskazanego przepisu stanowi natomiast,
że zająć można ruchomości dłużnika będące bądź w jego władaniu, bądź
we władaniu samego wierzyciela, który do nich skierował egzekucję. Ruchomości dłużnika będące we władaniu osoby trzeciej można zająć zaś tylko wówczas, gdy osoba ta zgadza się na ich zajęcie albo przyznaje, że stanowią one własność dłużnika, oraz w wypadkach wskazanych w ustawie.

W doktrynie i orzecznictwie utrwalił się pogląd, że przez władanie należy uznać faktyczne dysponowanie rzeczą bez względu na to, czy władający ma jakieś prawa do tej rzeczy, czy też włada nią w cudzym imieniu. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie zewnętrzna strona posiadania, tzw. „corpus”. Sąd Najwyższy podkreślił, że władanie oznacza faktyczną dyspozycję przedmiotem władanym bez względu na stosunek prawny władającego do tego przedmiotu, a komornik przystępując do zajęcia nie jest zobowiązany, ani nawet uprawniony do badania, w jakim stosunku prawnym dłużnik pozostaje do ruchomości, a więc czy jest jej właścicielem, użytkownikiem, czy też posiada rzecz w imieniu osoby trzeciej. Jeżeli rzecz znajduje się w mieszkaniu dłużnika lub w innym zajmowanym przez niego miejscu (piwnicy, komórce, magazynie, podwórzu przydomowym itp.),
to znajduje się w jego dyspozycji, stąd stwierdzenie takiego miejsca położenia rzeczy wystarczy do uznania dłużnika jako władającego w drodze domniemania faktycznego (patrz też wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 lutego 1991 r., IV CR 550/90, nie publ. i z dnia 15 lutego 2001 r., II CKN 385/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz. 122).

Powyższa regulacja art. 845 k.p.c. ma umożliwić komornikowi przeprowadzenie skutecznej egzekucji poprzez sprawne i szybkie działanie
i wynika z ogólnej zasady postępowania egzekucyjnego, która stanowi,
iż komornik nie jest uprawniony do rozstrzygania kwestii materialnoprawnych. Nie może umykać z pola widzenia, że tylko poprzez zastosowanie środków przymusu, komornik, jako uprawniony ku temu organ, ma możliwość uzyskania od dłużnika należnego wierzycielowi świadczenia ustalonego w tytule wykonawczym, co jest celem postępowania egzekucyjnego.

Bezsprzecznie, ruchomości zajęte w toku czynności w dniu 04 lutego 2014 roku na nieruchomości przy ulicy (...) w W., znajdowały
się we władaniu dłużnika, czemu nie przeczył zarówno R. M. (1) - brat dłużnika i wiceprezes zarządu powódki ani też A. M. - żona dłużnika. Ruchomości te znajdowały się w domu powódki zajmowanym od kilku lat przez dłużnika, który był ponadto prezesem zarządu spółki z o.o. Ponadto były one używane przez dłużnika i jego rodzinę. Samochód B. (...) znajdował
się w garażu położonym na tej nieruchomości, do którego dostęp miał dłużnik
i jego małżonka. W takiej sytuacji asesor komorniczy mógł zasadnie uznać,
że ruchomości, których zajęcia dokonał, znajdowały się we władaniu dłużnika
i wobec tego podlegały czynnościom egzekucyjnym. Sąd stoi przy tym
na stanowisku, że zastosowanie art. 845 § 2 k.p.c. nie może odbywać się zupełnie bezrefleksyjnie, w takim sensie, że od przeprowadzającego czynności egzekucyjne komornika należy także wymagać pewnej staranności i ostrożności, przejawiającej się tym, że w razie przedstawienia przez dłużnika lub osobę trzecią w toku czynności dokumentów świadczących niezbicie o tym, że rzecz znajdująca się we władaniu dłużnika nie jest jego własnością, odstąpi on od czynności. Wydaje się być to racjonalne zachowanie, które niweluje ryzyko pokrzywdzenia osób trzecich poprzez czynności egzekucyjne, co z pewnością leży również
w interesie społecznym. Na taki sposób wykładni art. 845 § 2 k.p.c. wskazał także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2017 r. (sygn. akt V CSK 364/16, LEX nr 2327133).

Jednakże trzeba stwierdzić, że te zapatrywania Sądu Najwyższego nie mają zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym, ponieważ powódka
nie wykazała przeprowadzającemu czynności egzekucyjne asesorowi komorniczemu, że to ona jest właścicielką zajętych ruchomości w dniu zajęcia, nie przedstawiła wtedy żadnych dokumentów, z których wynikałoby prawo własności do tych rzeczy. Nie zrobił tego także dłużnik, czy A. M.. Biorąc to pod uwagę oraz powiązania właścicielskie w firmie powódki i użyczanie przez nią domu członkowi zarządu, a co za tym idzie składowanie w nim przedmiotów używanych na co dzień przez dłużnika i jego rodzinę, należy stwierdzić, że kwestia, kto jest właścicielem zajętych ruchomości, w tym pojazdu marki B., była sporna w toku wykonywania czynności egzekucyjnych.

Należy jeszcze raz podkreślić, że ani dłużnik, ani R. M. (1)
lub A. M. nie przedstawili w dniu zajęcia jakiegokolwiek dokumentu przeświadczające prawo własności, asesor został o tym jedynie poinformowany, co znalazło wyraz w protokole z czynności, który J. M. i R. M. (1) podpisali. Wobec tego zajęcie tych przedmiotów
i jednoczesne pouczenie dłużnika i roszczącego sobie prawo do zajętych przedmiotów R. M. (1), działającego w imieniu powódki,
o możliwości złożenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, było adekwatnym do sytuacji działaniem asesora komorniczego, które nie naruszało prawa.

W tym kontekście należy także odczytać brak podejmowania dalszych czynności przez powódkę w celu zwolnienia zajętych przedmiotów spod egzekucji. Wniosek o zwolnienie zajętych przedmiotów i umorzenie postępowania egzekucyjnego w tym zakresie powódka skierowała nie do wierzyciela,
ale do komornika, pomimo tego, że była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien posiadać wiedzę co do wymagań formalnych takiego wniosku, a także podmiotu uprawnionego do jego uwzględnienia. Ponadto ani komornik, ani wierzyciel nie mieli wiedzy, że powódka złożyła powództwo oparte na treści art. 841 k.p.c., które zostało ostatecznie oddalone wobec sprzedania zajętych ruchomości. Nie mieli oni także wiedzy na temat złożonego wniosku o udzielenie powództwu zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Konsekwencją zaś takiego zaniechania po stronie powódki było podjęcie przez komornika dalszych działań, do których został wezwany przez wierzyciela, będącego dysponentem tego postępowania.

Wobec wniosku wierzyciela i braku skutecznych działań powódki, komornik nie był władny do wstrzymywania czynności egzekucyjnych, bowiem zgodnie
z treścią art. 822 k.p.c. komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności, jeżeli przed jej rozpoczęciem dłużnik złoży niebudzący wątpliwości dowód na piśmie,
że obowiązku swojego dopełnił albo że wierzyciel udzielił mu zwłoki. Komornik wstrzyma się również z dokonaniem czynności, jeżeli przed jej rozpoczęciem dłużnik albo jego małżonek podniesie zarzut wynikający z umowy małżeńskiej przeciwko dokonaniu czynności i okaże umowę majątkową małżeńską oraz przedłoży niebudzący wątpliwości dowód na piśmie, że zawarcie umowy majątkowej małżeńskiej oraz jej rodzaj były wierzycielowi wiadome. Konstrukcja wyżej wymienionego przepisu wskazuje, że zawiera on enumeratywny katalog okoliczności, które skutkują wstrzymaniem czynności egzekucyjnych przez komornika.

Dalej należy stwierdzić, że komornik w celu dokonania sprzedaży komisowej, o którą wnosił wierzyciel, był uprawniony do zmiany dozorcy, którym dotychczas był dłużnik. Zgodnie bowiem z treścią art. 860 k.p.c. komornik może
z ważnych przyczyn zwolnić dozorcę i ustanowić innego. Zmianę dozorcy komornik zarządzi po wysłuchaniu stron, chyba że natychmiastowa zmiana jest konieczna. Konieczność przewiezienia ruchomości w celu dokonania
ich sprzedaży stanowi zaś obiektywną potrzebę zmiany dozorcy, tak aby rzeczy odpowiednio zabezpieczyć w trakcie transportu i umożliwić ich faktyczną sprzedaż.

Komornik działając na wniosek wierzyciela, wobec upływu terminu
do złożenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji,
był uprawniony do oddania zajętych przedmiotów do komisu celem ich sprzedaży. Natomiast powódka po raz kolejny nie podjęła skutecznych kroków,
tak aby zgodnie z przepisami prawa wstrzymać sprzedaż, o której została poinformowana, gdyż dopiero w dniu 17 marca 2013 roku, czyli 4 dni
po dokonanej sprzedaży, będąc reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła do pozwanego wniosek datowany na dzień 13 marca 2014 roku o zwrot bezprawnie odebranych rzeczy. Co istotne, do wniosku tego dołączono kserokopię pozwu o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, zawierającego wniosek o zabezpieczenie powództwa, który był datowany
na 28 lutego 2014 roku i który był opłacony opłatą stosunkową dopiero w dniu
13 marca 2014 roku. Powództwo złożone odpowiednio wcześnie mogłoby skutecznie doprowadzić do wstrzymania sprzedaży ruchomości, gdyby komornik i wierzyciel o tym fakcie byli poinformowani.

Na uwagę zasługuje również to, że po uzyskaniu wiedzy, że powódka podjęła kroki procesowe w celu zawieszenia toczącego się postępowania egzekucyjnego, pozwany wpłacił do depozytu sądowego otrzymane ze sprzedaży komisowej pieniądze, skąd nie zostały one podjęte przez kolejne 2 lata. Ostatecznie pieniądze ze sprzedaży zostały przekazane syndykowi - wobec ogłoszenia upadłości dłużnika.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do uznania odpowiedzialności odszkodowawczej komornika sądowego za niezgodne z prawem działanie
lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności komorniczych, dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi powódkę, jako stronę przegrywającą proces. Na zasądzone od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu, składają się: koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 3 600,00 zł - ustalone zgodnie z treścią § 5 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst. jedn., Dz. U.
z 2013 roku poz. 461 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł oraz koszty dojazdu pełnomocnika pozwanego na rozprawy i posiedzenia jawne w wysokości 1 742,70 zł.

Na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst. jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 300), Sąd nakazał zwrócić powódce nadpłaconą zaliczkę na koszty opinii w wysokości 448,34 zł, o czym orzeczono, jak w punkcie 3 wyroku.

O brakujących kosztach procesu (opłacie od rozszerzonego powództwa
w wysokości 3 226,00 zł) Sąd orzekł, jak w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst. jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 300) w zw. z art. 98 k.p.c.