Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Anna Zajączkowska

Protokolant – Jolanta Frąckiewicz

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Nowym Dworze Mazowieckim J. T.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2016 r., 10 marca 2017 roku, 19 maja 2017 roku, 3 sierpnia 2017 roku, 16 listopada 2017 roku, 18 stycznia 2018 roku, 22 lutego 2018 roku

sprawy

M. M. (1)

urodzonego (...) w W.

syna K. i I. z d. C.

oraz

T. D.

urodzonego (...) w Z.

syna P. i Z. z d. W.

oskarżonych o to, że

1.  w dniu 20 sierpnia 2015 r. w N. przy ul. (...) w sklepie (...) działając wspólnie zabrali w celu przywłaszczenia mienie w postaci czterech czteropaków piwa o łącznej wartości 39,84 zł na szkodę (...) SA z siedzibą w K., po czym po dokonaniu kradzieży w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia użyli groźby natychmiastowego użycia przemocy w postaci pozbawienia życia wobec pracownika ochrony J. P., przy czym czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

a nadto

M. M. (1)

oskarżonego o to, że :

2. w dniu 18 października 2015 r. w N. znieważył funkcjonariuszy policji K. J. i P. S. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

3.  w okresie od czerwca 2015 roku do 19 grudnia 2015 r. w N. uporczywie nękał P. D. poprzez nachodzenie w miejscu zamieszkania i w miejscu pracy, wyzywanie jej słowami wulgarnymi, kopanie w drzwi jej mieszkania, szantażowanie oraz przy użyciu przemocy zmuszanie do spotykania się z nim, przez co wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4.  w dniu 19 grudnia 2015 roku w N. groził P. D. pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

oraz

D. C.

urodzonego (...) w W.

syna A. i I. z d. C.

o to, że

5.  W dniu 18 października 2015 roku w N. znieważył funkcjonariuszy Policji K. J. i P. S. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

orzeka

1.  w ramach czynu zarzucanego oskarżonym M. M. (1) oraz T. D. w pkt 1 aktu oskarżenia uznaje ich za winnych tego, że w dniu 20 sierpnia 2015 r. w N. przy ul. (...) w sklepie (...) działając wspólnie i w porozumieniu oraz inną ustaloną osobą usiłowali dokonać kradzieży czterech czteropaków piwa o łącznej wartości 39,84 zł na szkodę (...) SA z siedzibą w K., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pracownika ochrony J. P., a następnie M. M. (1) oraz T. D. kierowali pod adresem J. P. groźby użycia przemocy w celu zmuszenia go do otworzenia drzwi wejściowych sklepu (...) i niezgłaszania kradzieży czterech czteropaków piwa, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego J. P. uzasadnione obawy, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wykroczenia z art. 119 § 1 i § 2 k.w. i za to

a)  na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. obu oskarżonych skazuje, a na podstawie art. 191 § 1 k.k. wymierza im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności

b)  na podstawie art. 11 § 3 k.w. w zw. z art. 119 § 1 i § 2 k.w. wymierza obu oskarżonym kary po 30 (trzydzieści) dni aresztu;

2.  oskarżonego M. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. oskarżonego skazuje i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego M. M. (1) w ramach czynów zarzucanych mu w pkt 3 i 4 aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od czerwca 2015 roku do 19 grudnia 2015 r. w N. uporczywie nękał P. D. poprzez nachodzenie w miejscu zamieszkania i w miejscu pracy, wyzywanie jej słowami wulgarnymi, kopanie w drzwi jej mieszkania, szantażowanie, zmuszanie przy użyciu przemocy do spotykania się z nim, jak również przez grożenie pozbawieniem życia w dniu 19 grudnia 2015 roku, która to groźba wzbudziła u P. D. uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyło jej prywatność, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia czynu z art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oskarżonego skazuje, a na podstawie art.190a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu M. M. (1) w pkt 1a, 2 i 3 wyroku kary pozbawienia wolności łączy i orzeka wobec oskarżonego M. M. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

5.  oskarżonego D. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 5 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. oskarżonego skazuje i wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:

a)  adw. K. K. (2) kwotę 1.136,52 złote (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100), w tym kwotę 212,52 zł (dwieście dwanaście złotych 52/100) podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. M. (1) z urzędu;

b)  na rzecz adw. A. M. kwotę 1.136,52 złote (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100), w tym kwotę 212,52 zł (dwieście dwanaście złotych 52/100) podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu T. D. z urzędu;

7.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. M. (1) od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

8.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego D. C. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty, od oskarżonego T. D. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty zwalniając ich z obowiązku zapłaty pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

I Sygn. akt II K 165/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżeni M. M. (1) oraz T. D. razem z A. R. w dniu 20 sierpnia 2015 roku postanowili dokonać kradzieży piwa w sklepie (...) przy ul. (...) w N.. Mężczyźni ustalili, że A. R. będzie stał przed sklepem, zaś na teren sklepu wejdą M. M. (1) oraz T. D.. A. R. na umówiony znak miał podejść do drzwi wejściowych, aby się otworzyły i umożliwić w ten sposób M. M. (1) oraz T. D. wyjście ze skradzionymi produktami drzwiami wejściowymi. J. P., pracownik ochrony w sklepie (...), kiedy zauważył na terenie sklepu oskarżonych M. M. (1), T. D., a przed drzwiami wejściowymi A. R., uznał, iż mężczyźni ci mają zamiar dokonać kradzieży. Wcześniej bowiem A. R. wielokrotnie dokonywał kradzieży w tym sklepie. J. P. zablokował drzwi wejściowe sklepu, tak aby nie otwierały się na czujnik ruchu. Zadzwonił też po funkcjonariuszy Policji. Następnie ruszył w kierunku M. M. (1) oraz T. D.. Kiedy A. R. zorientował się, że drzwi wejściowe zostały zablokowane przez pracownika ochrony, oddalił się. M. M. (1) oraz T. D. po wejściu do sklepu wzięli z półki cztery czteropaki piwa o łącznej wartości 39,84 złote, po czym udali się w kierunku drzwi wejściowych sklepu, gdzie czekać na nich miał A. R.. Wtedy w ich kierunku zmierzał J. P.. Pracownik ochrony nakazał obu oskarżonym, aby odłożyli piwo na półkę, jeżeli nie mają zamiaru płacić za piwo. Obaj oskarżeni zaczęli mówić do J. P., że wiedzą gdzie mieszka, jak się nazywa, jakim samochodem jeździ. Zażądali, aby przymknął oko na kradzież, bo inaczej go „zajebią”. J. P. nie zgodził się na umożliwienie obu oskarżonym wyjścia ze sklepu ze skradzionym towarem. Oskarżeni z uwagi na postawę J. P. postanowili odłożyć piwo, którego kradzieży zamierzali dokonać. Po tym jak odłożyli piwo, udali się ponownie w kierunku drzwi wejściowych. W tym czasie jeden z pracowników sklepu odblokował drzwi wejściowe. Oskarżeni wyszli ze sklepu. Wkrótce na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji, którzy zatrzymali M. M. (1) oraz T. D..

M. M. (1) oraz pokrzywdzona P. D. od lutego 2015 roku stanowili parę. W początkowym okresie ich związku oskarżony podczas jednej z kłótni, chcąc zmusić pokrzywdzoną do pójścia do jego mieszkania, ugryzł ją w nos. Matka pokrzywdzonej I. S., słysząc kłótnię córki z oskarżonym, wyszła przed blok, w którym mieszka. Kazała M. M. (1), żeby puścił jej córkę. Wtedy oskarżony odszedł, zabierając P. D. torebkę z kluczami do mieszkania. P. D. po tym wydarzeniu wyjechała na kilka dni do swojego ojca do M.. Po powrocie pokrzywdzona wybaczyła oskarżonemu, nadal się spotykali. Zachowanie oskarżonego poprawiło się. W czerwcu 2015 roku P. D. powiedziała oskarżonemu, że prawdopodobnie jest w ciąży. Oskarżony zaczął ją wtedy kontrolować, sprawdzać co robi, gdzie wychodzi, z kim się spotyka, czy spożywa alkohol. M. M. (1) w tym okresie nadużywał alkoholu, zażywał środki odurzające. Pod wpływem alkoholu, środków odurzających był agresywny. Wyzywał wtedy P. D., stosował wobec niej przemoc. P. D. z uwagi na zachowanie oskarżonego bała się wychodzić z domu, nie chciała się z nim spotykać. Nieustalonego dnia w okresie czerwiec- lipiec 2015 roku pokrzywdzona siedziała przed barem (...) w M. i spożywała alkohol razem ze swoją koleżanką A. Ś.. Oskarżony widząc, że P. D. spożywa alkohol, podszedł do niej i powiedział, że nie wolno jej pić alkoholu. Doszło do kłótni pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną. Oskarżony w czasie kłótni chwycił P. D. za włosy. Znajomi pokrzywdzonej stanęli w jej obronie. Wtedy oskarżony wziął pokrzywdzoną na ręce i zaniósł do swojego mieszkania. P. D. udało się uciec z mieszkania oskarżonego. Po tym zdarzeniu oskarżony ponownie obiecał P. D., że podejmie leczenie odwykowe. P. D. znowu mu wybaczyła. Zaczęli się spotykać. Jednak oskarżony znowu nadużywał alkoholu, zażywał środki odurzające, czego nie akceptowała P. D.. Jakiś czas później pokrzywdzona wieczorem przebywała ze swoimi znajomymi w M.. W pewnym momencie podjechał do nich samochód. Wysiadł z niego oskarżony. M. M. (1) podszedł do P. D., pytając dlaczego o tak późnej godzinie chodzi po mieście. Zarzucał jej, że spożywa alkohol, a przecież jest w ciąży. P. D. powiedziała, że dzwoni po mamę. Wtedy oskarżony wyrwał jej torebkę z telefonem i dokumentami. P. D. przestraszyła się zachowania oskarżonego i zaczęła uciekać. Zauważyła, że drogą jedzie samochód, którym kierowała jej sąsiadka M. M. (2). Pokrzywdzona zatrzymała samochód sąsiadki, wsiadła do jej samochodu. Po chwili na ulicę, wprost przed samochód, którym kierowała M. M. (2), wyszedł oskarżony. M. M. (2) zatrzymała auto. Wtedy oskarżony zaczął kopać jej pojazd. Pokrzywdzona wysiadła z samochodu, kazała sąsiadce odjechać. Poprosiła M. M. (1), aby oddał jej rzeczy. Oskarżony nie posłuchał P. D., złapał ją za rękę i pociągnął za sobą do parku, gdzie zerwał z niej bluzkę, stanik. P. D. zaczęła płakać, spadły jej okulary. Zażądała ponownie, aby oskarżony oddał jej telefon, tak aby mogła znaleźć okulary. M. M. (1) zwrócił jej telefon. Wtedy wysłała sms-a do mamy, prosząc ją o przybycie. I. S. podjechała do parku i zabrała córkę do domu. W drugiej połowie sierpnia 2015 roku pokrzywdzona wybrała się ze swoimi koleżankami wieczorem spożywać alkohol na wał obronny T. M.. Po pewnym czasie dojechał do nich na rowerze M. M. (1). Oskarżony krzyczał, że pokrzywdzona jest w ciąży i dlatego nie wolno jej pić alkoholu. Kiedy koleżanki P. D. powiedziały, że P. nie jest w ciąży, oskarżony się zdenerwował. Zaczął szarpać pokrzywdzoną, przewrócił ją na ziemię, uderzał jej głową o ziemię, ciągnął za włosy, wyzywał słowami wulgarnymi, krzyczał, że go oszukała. Chciał ją wziąć na ręce i przerzucić przez mur. Następnego dnia rano oskarżony przyszedł do mieszkania P. D. i chciał z nią porozmawiać. Pokrzywdzona kazała mu wyjść. M. M. (1) nie opuścił mieszkania. Mówił, że kocha pokrzywdzoną, żeby do niego wróciła, dała mu kolejną szansę. P. D. chwyciła za nóż. Wtedy oskarżony położył się na podłodze i udawał, że zemdlał. Kiedy do kuchni weszła młodsza siostra pokrzywdzonej, M. M. (1) wstał, wziął nóż i powiedział, że teraz on sam się zabije. P. D. powiedziała, że w takiej sytuacji dzwoni na Policję. M. M. (1) opuścił mieszkanie, jednak stał przed drzwiami wejściowymi mieszkania, pukał do drzwi. Następnie wyszedł przed blok mieszkalny i krzyczał pod oknem pokrzywdzonej, domagając się, aby P. D. wyszła do niego i z nim porozmawiała. W dniu 1 września 2015 roku o godzinie 5.00 rano M. M. (1) stojąc pod blokiem P. D. krzyczał „kurwo wyjdź, rozjebię ci łeb i zrobię dym”. Pokrzywdzona wyjrzała przez okno. Zaczęli się kłócić. I. S. kazała córce zamknąć okno, zaś oskarżonego ostrzegła, że wezwie Policję. W dniu 10 września 2015 roku około godziny 13:00 oskarżony przyszedł do miejsca pracy pokrzywdzonej do lodziarni przy ul. (...) w N.. Oskarżony miał pretensje do P. D., że ta sprzedała lody jego koledze. Wszedł do pomieszczenia w którym przebywała, uszkodził stół, na którym stała kasa fiskalna. P. D. w ręku trzymała lód z żelkami. M. M. (1) zabrał lód z jej ręki i przygniótł go na jej głowie, popchnął ją, w wyniku czego P. D. uderzyła głową o ścianę. Próbował zrzucić jej okulary. Pokrzywdzona wezwała Policję.

W dniu 18 października 2015 roku około północy M. M. (1) przebywał z oskarżonym D. C. przed blokiem, w którym mieszka D. C.. W pewnym momencie zauważył P. D., która szła do sklepu ze swoją koleżanką P. Z.. Oskarżony M. M. (1) podszedł do P. D.. Złapał ją za ramiona, mocno trzymał, nie chciał puścić. P. D. wyrwała się. Oskarżony stwierdził, że pokrzywdzona, wychodząc tak późno z domu, prowokuje go do takich zachowań. Zaczął wyzywać P. D., szarpał ją za ramiona, uderzył ją w głowę. P. Z. stanęła w obronie koleżanki. Wtedy M. M. (1) również ją zaczął wyzywać. P. Z. odeszła i zadzwoniła po Policję. Następnie wróciła, chcąc bronić koleżanki. M. M. (1) powiedział do P. Z., że jak nie odejdzie, to rzuci w nią butelką. P. Z. nie chciała odejść, wtedy oskarżony rzucił w jej kierunku butelką. W tym momencie P. Z. pobiegła po matkę P. D.. Wkrótce na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji st. sierż. P. S. oraz sierż. szt. K. J.. Kiedy funkcjonariusze podeszli do oskarżonego, szarpiącego za ramiona (...), oskarżony nie zaprzestał tego zachowania. Zaczął wykrzykiwać w stronę funkcjonariuszy wulgarne słowa, znieważając ich. Funkcjonariusze Policji wezwali go do zachowania zgodnego z prawem, jednak M. M. (1) w dalszym ciągu wyzywał ich słowami wulgarnymi. Wtedy funkcjonariusze podjęli decyzję o zatrzymaniu oskarżonego. M. M. (1) nie pozwolił założyć sobie kajdanek, wyrywał się. Kiedy funkcjonariuszom udało się założyć mu kajdanki, oskarżony udawał, że nie może się podnieść, chodzić. W czasie kiedy funkcjonariusze zatrzymywali oskarżonego M. M. (1), podbiegł do nich oskarżony D. C., krzycząc „zostawcie go kurwy jebane”. Funkcjonariusze wielokrotnie wzywali D. C., aby się oddalił, nie utrudniał czynności zatrzymania M. M. (1). D. C. jednak w dalszym ciągu wyzywał słowami wulgarnymi funkcjonariuszy Policji. Wtedy funkcjonariusze podjęli decyzję o zatrzymaniu również D. C.. D. C. również nie pozwalał założyć sobie kajdanek, wyrywał ręce. Przy zatrzymaniu obu mężczyzn wsparcia udzielili funkcjonariusze Policji R. T., R. B., J. L..

W dniu 19 grudnia 2015 roku około godziny 22:00 P. D. siedziała na ławce ze swoimi koleżankami przy fontannie pomiędzy ul. (...) i ul. (...) w M.. W pewnym momencie podjechał do nich samochód, z którego wysiadł oskarżony M. M. (1). Był nietrzeźwy. P. D. widząc oskarżonego, obawiając się go, postanowiła wrócić do domu. M. M. (1) szedł za nią. P. D. zadzwoniła do matki, mówiąc głośno, tak aby M. M. (1) słyszał, żeby po nią nie wychodziła. Wtedy M. M. (1) odwrócił się, poszedł w innym kierunku. P. D. z uwagi na powyższe zmieniła plany i zamiast do domu, poszła do mieszkania swojej siostry ciotecznej M. R.. Kiedy po jakimś czasie wychodziła z tego mieszkania, na klatkę schodową wszedł M. M. (1). Oskarżony złapał P. D.. Z uwagi na to, że był bardzo nietrzeźwy P. D. udało się uciec. Pobiegła do mieszkania swojej babci B. F.. Po chwili do drzwi mieszkania babci pokrzywdzonej zaczął pukać oskarżony. Krzyczał, żeby kobiety otworzyły drzwi, bo jak nie, to zabije P..

M. M. (1) ma 29 lat, jest kawalerem, ma zawodowe wykształcenie, jest ojcem jednego dziecka, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności. M. M. (1) był karany m.in.:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 października 2007 roku, sygn. akt II K 226/07 za ciąg przestępstw z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnionych z zastosowaniem groźby gwałtownego zamachu na mienie, groźby pozbawienia życia, pobicia na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Postanowieniem z dnia 13 października 2010 r. zarządzono wykonanie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności została objęta węzłem kary łącznej 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 28 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 850/10. Karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oskarżony odbywał w okresie od 9.07.2007 r. do 26.10.2007 r., 30.07.2009 r. do 13.06.2011 r..

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 marca 2009 roku, sygn. akt II K 39/09 za m.in. przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione z użyciem groźby gwałtownego zamachu na mienie na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. z użyciem przemocy na karę 2 lat pozbawienia wolności, z wymierzeniem kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 4 miesięcy. Kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 lat pozbawienia wolności zostały następnie objęte węzłem kary łącznej pozbawienia wolności 3 lat i 8 miesięcy orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 28 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 850/10. Karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności M. M. (1) odbywał w okresie od 9.10.2008 r. do 30.07.2009, od 13.06.2011 r. do 25.04.2014 r.

T. D. ma 31 lat, jest kawalerem, ma zawodowe wykształcenie, nie ma nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się z zasiłku dla bezrobotnych. T. D. był karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 9 czerwca 2009 roku, sygn. akt II K 59/07 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. popełnione z użyciem groźby natychmiastowego użycia przemocy na karę 2 lat pozbawienia wolności. Kara 2 lat pozbawienia wolności została objęta węzłem kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 26 stycznia 2010 roku, sygn. akt II K 426/09 . Karę łączną 4 lat pozbawienia wolności T. D. odbywał w okresie od 20 lutego 2009 roku do 1 marca 2012 roku.

D. C. ma 29 lat, jest kawalerem, ma wykształcenie gimnazjalne, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje w firmie kurierskiej, osiągając dochód około 2.000 zł miesięcznie, w przeszłości był karany za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) (k. 530-531, 601), częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. D. (k. 56, 62-63, 531), częściowo wyjaśnienia D. C. k. 134, 531), zeznania świadków: K. J. (k. 115-116 zbioru (...) 531-532), P. D. (k. 533-537, 838, 155-156 zbioru (...), 173v-174 zbioru (...), 246 v zboru (...), 268-269 zbioru (...)), P. S. (k. 600-601, 161-162 zbioru (...), 258-260 zbioru (...)), P. K. (k. 601, 262-263 zbioru (...)), I. S. (k. 602-604, 168-170 zbioru (...), 265-266 zbioru (...)), K. W. (k. 604, 181-182 zbioru (...)), M. M. (2) (k. 604-605, 214-215 zbioru (...)), M. R. (k. 605-606, 219-220 zbioru (...)), I. F. (k. 606, 278-279 zbioru (...)), P. Z. (k. 606, 158-159 zbioru (...), 249-251 zbioru (...)), J. P. (k. 694-695, 2v-3 zbioru (...), 16-17 zbioru (...)), protokołu oględzin (k. 85, 88-89), wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 marca 2009 roku , sygn. akt II K 39/09 (k. 142-145, 238-241), obliczenie kary (k. 146, 149, 242, 245), wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 października 2007 roku , sygn.. akt II K 226/07 (k. 147-148, 243-244), wyrok Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 9 czerwca 2009 roku, sygn. akt II K 59/07 (k. 299-300), wyrok łączny Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 26 stycznia 2010 roku, sygn. akt II K 426/09 (k. 301-302), informację o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych (k. 761, 762, 763), opinii sądowo –psychiatrycznej (k. 468-471), kart karnych (k. 620, 621, 624, 668, 672, 674, 676, 681, 683, 709, 714, 735, 737, 739, 770, 772, 779, 786, 788, 790), danych z systemu NOE-SAD (795-834).

Oskarżony M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Oskarżony T. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony D. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego:

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego J. P., zaś nie dał wiary wyjaśnieniom T. D. oraz oskarżonego M. M. (1) co do tego jak przebiegało zdarzenie z dnia 20 sierpnia 2015 roku. Zeznania świadka J. P. złożone na etapie postępowania przygotowawczego bezpośrednio po zdarzeniu są logiczne, spójne, konsekwentne, korespondują z zapisem monitoringu. Świadek przekonywująco, jasno opisał dlaczego uznał, iż oskarżeni wspólnie z A. R. zamierzają dokonać kradzieży i w związku z tym zablokował drzwi wejściowe od sklepu, wezwał Policję. W toku postępowania sądowego świadek częściowo odmiennie opisał szczegóły zdarzenia, wskazując, że sprawców kradzieży było czterech, to jednak po odczytaniu wcześniej składanych zeznań, potwierdził je i wskazał, że wcześniej lepiej pamiętał to zdarzenie. Okoliczność, że świadek odmiennie opisał przebieg zdarzenia na etapie postepowania sądowego m.in. w zakresie liczby osób biorących udział w kradzieży, biorąc pod uwagę to, że od daty zdarzenia do daty przesłuchania świadka minęło 2 lata, że świadek z racji wykonywanego zawodu, czynności polegających na zatrzymaniu sprawców kradzieży sklepowej dokonywał bardzo często, nie może podważać wiarygodności jego zeznań.

W obliczu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należało dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. M. (1) co do tego jak przebiegały zdarzenia w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 2 i 3 wyroku tylko w takim zakresie w jakim są zgodne z zeznaniami świadków P. D., P. S., P. K., I. S., K. W., M. M. (2), M. R., I. F., P. Z.. W pozostałej części relacja oskarżonego ukierunkowana jest na zaprzeczenie stawianym zarzutom i stanowi zdaniem Sądu wyraz przyjętej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej.

Sąd w pełni polegał na zeznaniach P. D.. Pokrzywdzona konsekwentnie, zgodnie, spójnie, logicznie przedstawiała w toku postępowania zachowanie M. M. (1). W ocenie Sądu pokrzywdzona szczerze opisywała jak zachowywał się M. M. (1). Zeznania P. D. były wyważone, nie zmierzały do obciążania oskarżonego ponad miarę. Jej zeznania mają potwierdzenie w zeznaniach I. S., K. W., M. M. (2), M. R., I. F., P. Z.. Wszystkie te osoby relacjonowały w sposób zgodny z zeznaniami pokrzywdzonej to jak się zachowywał oskarżony w stosunku do P. D.. Zeznania pokrzywdzonej P. D. Sąd uznał za wiarygodne również z tego powodu, że korespondują z zeznaniami K. J., P. S. co do tego jak przebiegała interwencja tych funkcjonariuszy Policji w dniu 18 października 2015 roku.

Sąd dał wiarę zeznaniom K. J., P. S.. Świadkowie opisywali zdarzenie z dnia 18 października 2015 roku na etapie postępowania przygotowawczego logicznie, spójnie, szczegółowo. Te ich zeznania korespondują z treścią zeznań P. D., P. Z. co do tego jak przebiegała interwencja. Wprawdzie w toku postępowania sądowego świadkowie ci nie pamiętali okoliczności tej konkretnej interwencji, ale biorąc pod uwagę upływ czasu oraz to, że świadkowie z racji wykonywanego zawodu, czynności polegających na zatrzymaniu dokonują bardzo często, okoliczność, iż od daty zatrzymania oskarżonych M. oraz C. świadkowie nie pamiętali szczegółów tego konkretnego zatrzymania, jest zrozumiała i nie ma wpływu dla oceny wiarygodności tych świadków. Zdaniem Sądu osoby te nie miały żadnego powodu, aby składać zeznania nieprawdziwe. Jako osoby dla oskarżonych obce i funkcjonariusze publiczni nie mieli żadnego interesu w tym, aby kreować rzeczywistość w sposób dla oskarżonych niekorzystny.

Sąd dał wiarę zeznaniom I. S., K. W., M. M. (2), M. R., I. F., P. Z.. Zeznania te są logiczne, spójne, korespondują ze sobą. Relacja świadków potwierdza istnienie konfliktu pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną P. D., to że oskarżony nie mógł się pogodzić się z tym, iż P. D. nie chce się z nim spotykać, nie chce być jego partnerką. Świadkowie potwierdzili, że oskarżony pod wpływem alkoholu, środków odurzających stosował wielokrotnie przemoc wobec P. D..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. K.. Zeznania te są logiczne, spójne, złożone zostały w sposób obiektywny, cechuje je duży stopień wiarygodności.

Sąd w całości obdarzył wiarą opinię biegłych psychiatrów. Jest ona pełna, jasna i rzeczowa, wydana została przez osoby dysponujące niezbędną wiedzą specjalistyczną, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Sąd jako w pełni wiarygodne uwzględnił ujawnione w toku rozprawy dokumenty, stwierdzając, iż zostały one sporządzone z zachowaniem przewidzianych prawem wymogów przez osoby do tego upoważnione, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż wszystkie przeprowadzone dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonych M. M. (1), T. D. i D. C. przypisanych im czynów i ich wina nie budzą wątpliwości.

W akcie oskarżenia zarzucono T. D. oraz M. M. (1) popełnienie przestępstwa z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią przepisu art. 281 k.k. kto w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Kradzież rozbójnicza charakteryzuje się podwójną kierunkowością działania sprawcy i wyraża się w tym, że sprawca najpierw podejmuje działania zmierzające do zaboru cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Z kolei po osiągnięciu tego celu (po przejęciu władztwa nad rzeczą) podejmuje działania polegające na używaniu przemocy wobec osoby, grożeniu natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, przy czym działania te są także ukierunkowane celowo na zapewnienie utrzymania się sprawcy w posiadaniu zabranej rzeczy.

Na podstawie uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodów w postaci zeznań świadka J. P. oraz zapisu z monitoringu, Sąd ustalił, że M. M. (1) oraz T. D. zamierzali dokonać kradzieży czterech czteropaków piwa o łącznej wartości 39,84 zł. Oskarżeni wzięli te produkty z półki sklepu i udali się w kierunku drzwi wejściowych, którymi mieli zamiar opuścić sklep, bez zamiaru dokonania zapłaty za piwo. Podnieść należy, że gdyby oskarżeni zamierzali zapłacić za piwo udaliby się w zupełnie innym kierunku w stronę kas, a nie w kierunku drzwi wejściowych. Gdyby nie postawa pracownika ochrony J. P., który zorientował się, że obaj sprawcy zamierzają dokonać kradzieży piwa, obu oskarżonym udałoby się opuścić sklep drzwiami wejściowymi. Zamierzonego celu obaj oskarżeni nie osiągnęli z uwagi na postawę pracownika ochrony, który, zamykając drzwi, uniemożliwił im wyjście ze sklepu z piwem bez uiszczenia zapłaty.

Takie zachowanie obu sprawców stanowiło w ocenie Sądu usiłowanie dokonania kradzieży czterech czteropaków piwa, czyli usiłowanie popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

J. P. domagał się od obu oskarżonych odłożenia piwa na półkę. W tym momencie obaj oskarżeni mieli świadomość tego, że zostali złapani na gorącym uczynku. Chcąc zmusić J. P. do tego, aby otworzył im drzwi i zaniechał zgłaszania kradzieży grozili mu użyciem przemocy. Przy tym nie była to groźba natychmiastowego użycia przemocy, jak tego wymaga dla zaistnienia przestępstwa z art. 281 k.k. czy art. 280 § 1 k.k. ustawa, a jedynie groźba użycia przemocy w przyszłości, jak zeznał J. P.. Tak ustalone zachowanie obu oskarżonych (grożenie użyciem przemocy w celu zmuszenia pokrzywdzonego do otwarcia drzwi, zaniechania zgłaszania kradzieży) stanowiło przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. Zgodnie z treścią art. 191 § 1 k.k. kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla jego dokonania wystarcza, że sprawca podjął określone w przepisie środki zmuszania, tj. użył przemocy lub groźby bezprawnej w celu określonym w przepisie, bez względu na to czy pokrzywdzony zachował się w sposób, do jakiego zmuszał go sprawca. Do znamion tego czynu zabronionego nie należy skutek w postaci zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Z takiego – bezskutkowego – charakteru tego typu czynu zabronionego wynika, że również wzbudzenie obawy urzeczywistnienia groźby nie może być ujmowane jako skutek zachowania opisanego w art. 191 § 1 k.k., a więc tak, jak w przepisie art. 190 § 1 k.k. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 lutego 2013 r., II K 120/12).

Oskarżeni widząc, że J. P. nie umożliwi im dokonania kradzieży odłożyli piwo na półkę. Nie można w tej sytuacji przyjąć, że obaj oskarżeni dobrowolnie odstąpili od usiłowania kradzieży. Dobrowolne odstąpienie od usiłowania przestępstwa czy wykroczenia zachodzi wówczas gdy sprawca ma świadomość możliwości skutecznego kontynuowania usiłowania, jednak z własnej woli i inicjatywy odstępuje. Taka sytuacja nie zachodzi jeżeli sprawca zaprzestał swych działań z uwagi na postawę pokrzywdzonego.

Opisane powyżej zachowanie obu oskarżonych w ocenie Sądu było działaniem wspólnie i w porozumieniu w popełnieniu opisanych powyżej czynów karalnych, skoro obaj oskarżeni swoim zamiarem obejmowali popełnienie tego czynu, ich zachowanie realizowało czasownikowe znamion czynności wykonawczych.

Obaj oskarżeni czynu z art. 191 § 1 k.k. dopuścili się w warunkach art. 64 § 1 k.k.

Na gruncie art. 64 § 1 k.k. dla przyjęcia recydywy wymaga się, aby sprawca był uprzednio skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, odbył ją w rozmiarze w co najmniej 6 miesięcy i w ciągu 5 lat od takiego odbycia owej kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do tego, za które go uprzednio skazano.

Zgodnie z treścią art. 115 § 3 k.k. podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju, popełnione z zastosowaniem przemocy lub z groźbą jej użycia lub popełnione z chęci korzyści majątkowej.

Obaj oskarżeni byli poprzednio karani na kary pozbawienia wolności za przestępstwa podobne.

M. M. (1) był karany m.in.:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 października 2007 roku, sygn. akt II K 226/07 za ciąg przestępstw z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnionych z użyciem groźby gwałtownego zamachu na mienie, groźby pozbawienia życia, pobicia na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 marca 2009 roku, sygn. akt II K 39/09 za m.in. przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione z użyciem groźby gwałtownego zamachu na mienie na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. z użyciem przemocy na karę 2 lat pozbawienia wolności.

T. D. był karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 9 czerwca 2009 roku, sygn. akt II K 59/07 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. popełnione z użyciem groźby natychmiastowego użycia przemocy na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Obaj oskarżeni odbyli kary za opisane powyżej przestępstwa w rozmiarach powyżej 6 miesięcy. Przy tym kary te zostały objęte wyrokami łącznymi.

Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona M. M. (1) w sprawie II K 226/07 została objęta węzłem kary łącznej pozbawienia wolności 2 lat i 2 miesięcy orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 28 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 850/10.

Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat pozbawienia wolności wymierzone M. M. (1) wyrokiem w sprawie II K 39/09 zostały objęte węzłem kary łącznej pozbawienia wolności 3 lat i 8 miesięcy orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 28 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 850/10.

Kara 2 lat pozbawienia wolności wymierzona T. D. w sprawie II K 59/07 została objęta węzłem kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 26 stycznia 2010 roku, sygn. akt II K 426/09 .

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd zgodnie z którym, w wypadku orzeczenia wyrokiem łącznym kary łącznej pozbawienia wolności 5-letni okres przewidziany w art. 64 § 1 k.k. biegnie od odbycia w całości lub w części (co najmniej 6 miesięcy) kary łącznej, przy czym kara za przestępstwo poprzednie, do którego odnosi się podobieństwo przestępstwa ponownego, musi być orzeczona w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności (tak Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 24 kwietnia 1985 r., VI KZP 5/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 54, w wyroku z dnia 20 marca 2013 r., IV KK 51/13, Prok i Pr. 2013, nr 6, poz. 6).

M. M. (1) karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności odbywał w okresie od 9.07.2007 r. do 26.10.2007 r., 30.07.2009 r. do 13.06.2011 r. Karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności M. M. (1) odbywał w okresie od 9.10.2008 r. do 30.07.2009, od 13.06.2011 r. do 25.04.2014 r.

Karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oskarżony T. D. odbywał w okresie od 20 lutego 2009 roku do 1 marca 2012 roku.

Przeprowadzone w toku rozprawy dowody wskazują także, że oskarżony M. M. (1) dopuści się czynu polegającego na tym, że w okresie od czerwca 2015 roku do 19 grudnia 2015 r. w N. uporczywie nękał P. D. poprzez nachodzenie w miejscu zamieszkania i w miejscu pracy, wyzywanie jej słowami wulgarnymi, kopanie w drzwi jej mieszkania, szantażowanie, zmuszanie przy użyciu przemocy do spotykania się z nim, jak również przez grożenie pozbawieniem życia w dniu 19 grudnia 2015 roku, która to groźba wzbudziła u P. D. uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyło jej prywatność.

W świetle art. 190a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Zasadniczym zachowaniem wyrażającym czynność sprawczą tego przestępstwa jest uporczywe nękanie, przez co należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie, wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej. Wskazać także należy, że przestępstwo z art. 190a § 1 k.k. ma charakter umyślny, przy czym część znamion musi być objęta zamiarem bezpośrednim (uporczywe nękanie pokrzywdzonego), część jednak może być objęta bądź zamiarem bezpośrednim, bądź ewentualnym (wzbudzenie u pokrzywdzonego poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia jego prywatności).

W niniejszej sprawie Sąd przyjął, że czyny zarzucane oskarżonemu w pkt 3 i 4 aktu oskarżenia stanowią jeden czyn. Zdarzenie ujęte przez oskarżyciela jako odrębny czyn opisany w pkt 4 aktu oskarżenia, w ocenie Sądu tworzy razem z innymi zachowaniami oskarżonego skierowanymi wobec P. D., jedno przestępstwo z art. art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wszystkie te zachowania zostały podjęte w krótkich odstępach czasu i stanowią wykonanie z góry powziętego zamiaru udręczenia, utrapienia pokrzywdzonej. Uznane przez Sąd za wiarygodne dowody wskazują na to, że oskarżony w okresie od czerwca 2015 roku do 19 grudnia 2015 roku uporczywie nękał P. D. poprzez nachodzenie w miejscu zamieszkania i w miejscu pracy, wyzywanie jej słowami wulgarnymi, kopanie w drzwi jej mieszkania, szantażowanie, zmuszanie przy użyciu przemocy do spotykania się z nim, jak również przez grożenie pozbawieniem życia w dniu 19 grudnia 2015 roku. Biorąc pod uwagę ilość tych zachowań, częstotliwość, oczywistym jest, że działania te zostały podjęte w zamiarze dręczenia, niepokojenia pokrzywdzonej. Oskarżony miał świadomość, iż pokrzywdzona nie chciała się z nim spotykać, kontaktować. Pomimo tego, że pokrzywdzona wyraźnie żądała, aby oskarżony do niej nie podchodził, oskarżony w dalszym ciągu kontrolował ją, stosował przemoc, chcąc zmusić ją do tego, aby nadal tworzyli związek, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszył jej prywatność.

Ponadto oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał podmiotowe i przedmiotowe znamiona również przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. jest czynem należącym do kategorii przestępstw materialnych. Do dokonania tego przestępstwa konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Groźba musi dotrzeć do pokrzywdzonego i wywołać u niego określony stan psychiczny. Skutkiem, który stanowi znamię czynu zabronionego określonego w art. 190 § 1 k.k. jest zmiana w sferze psychicznej sprawcy, wywołana groźbą. Pokrzywdzony musi więc potraktować groźbę poważnie i uważać jej spełnienie za prawdopodobne. Nie jest wymagane natomiast obiektywne niebezpieczeństwo realizacji groźby. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż oskarżony w dniu 19 grudnia 2015 roku kierował wobec P. D. groźby pozbawienia życia. Jak zeznała pokrzywdzona, mając na uwadze to do czego był zdolny oskarżony w przeszłości, bardzo się wtedy przestraszyła jego słów. Biorąc pod uwagę to, że oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu, agresywną, to te okoliczności uzasadniały obiektywnie obawę pokrzywdzonej, że groźby mogą zostać spełnione.

Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej polegające na stosowaniu przemocy w celu zmuszenia jej do spotykania się z nim stanowiło przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. Zgodnie z treścią art. 191 § 1 k.k. kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Czyn popełniony na szkodę P. D. został również popełniony w warunkach art. 64 § 1 k.k. Oskarżony był już w przeszłości karany za przestępstwo z użyciem przemocy, a więc za przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 marca 2009 roku, sygn. akt II K 39/09 m.in. za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. z użyciem przemocy na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Przy tym kara ta została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 28 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 850/10 i orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 8 miesięcy.

M. M. (1) karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności odbywał w okresie od 9.10.2008 r. do 30.07.2009, od 13.06.2011 r. do 25.04.2014 r.

Przeprowadzone w toku rozprawy dowody wskazują także, że oskarżony M. M. (1) oraz D. C. w dniu 18 października 2015 roku w N. znieważyli funkcjonariuszy Policji K. J. i P. S. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych,

W powyższej sprawie bezdyskusyjnym jest fakt, iż pokrzywdzeni K. J. oraz P. S. posiadają status funkcjonariusza publicznego, którego godność oraz prawidłowe i niezakłócone działanie stanowi przedmiot ochrony przepisu art. 226 § 1 k.k. Bezspornym jest, że oskarżony wiedział, że ma do czynienia z funkcjonariuszami Policji. Oskarżeni wielokrotnie znieważyli funkcjonariuszy Policji słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Miało to miejsce podczas i w związku z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi.

W świetle opinii biegłych psychiatrów wina oskarżonego M. M. (1) nie budzi wątpliwości.

Sąd nie powziął wątpliwości co do poczytalności oskarżonego T. D. i D. C..

Przystępując do wymiaru kar Sąd kierował się zasadami określonymi w art. 53 kk.

Do okoliczności obciążających przy wymiarze kary za czyny przypisane oskarżonym M. M. (1) i T. D. w pkt 1 wyroku Sąd zaliczył wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów. Oskarżeni bowiem popełnili przypisane im czyny z zamiarem bezpośrednim ich popełnienia, w poczuciu całkowitej bezkarności swojego zachowania, będąc pod wpływem alkoholu. Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze tych kar Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową karalność obu oskarżonych, to, że czynu tego dopuścili się w warunkach art. 64 § 1 k.k. Zdaniem Sądu obaj oskarżeni mimo uprzednich skazań, popełnili kolejne czyny karalne, nie wyciągając żadnych wniosków ze swojego postępowania czy z wymierzanych wobec nich wcześniej kar, nie zmienili swego nastawienia do dóbr chronionych prawem i nie wykazywali poprawy zachowania w warunkach wolnościowych. Wielokrotna karalność, a także brak zdecydowanej zmiany postawy obu oskarżonych wskazuje na ich lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego. Niewątpliwie są więc przestępcami niepoprawnymi, których cechuje łatwość popełniania przestępstw. Z tych przyczyn Sąd wymierzył im za czyny z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. kary po 1 roku pozbawienia wolności, zaś za wykroczenia z art. 119 § 1 i § 2 k.w. kary po 30 dni aresztu.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary wymierzonej oskarżonemu M. za czyn przypisany mu w pkt 2 wyroku, Sąd przyjął wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Należało mieć na względzie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z zastosowaniem przemocy, co do osoby, która mimo doznawanych krzywd i upokorzeń wyrażała gotowość pomocy oskarżonemu. Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze tej kar Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową karalność oskarżonego, to, że czynu tego dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu za ten czyn karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary wymierzonej oskarżonemu M. za czyn przypisany mu w pkt 3 wyroku Sąd wziął pod uwagę dotychczasową karalność oskarżonego.

Sąd orzekł wobec oskarżonego M. M. (1) karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd miał na uwadze wszystkie wyżej wskazane okoliczności, jak również bliski związek czasowy i przedmiotowy, pomiędzy przestępstwami.

Do okoliczności obciążających przy wymiarze kary oskarżonemu D. C. Sąd zaliczył jego karalność. Sąd wymierzył temu oskarżonemu karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 miesięcy. W ocenie Sądu jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Oskarżony po zwolnieniu z zakładu karnego w 2010 roku nie popełniał kolejnych przestępstw. Wykonywanie przez oskarżonego pracy przez 4 miesiące skutkować będzie tym, że oskarżony nie zostanie wyrwany z rodzinnego, naturalnego środowiska, nadal będzie mógł pracować, zwiększą się szanse po odbyciu tej kary na to, że skazany po jej odbyciu będzie prawidłowo funkcjonował w społeczeństwie. Wykonywanie prac społecznie użytecznych przez taki okres ma zdaniem Sądu szanse na kształtowanie cech osobowości oskarżonego i może przyczynić się do pozytywnej zmiany jego dotychczasowego trybu życia.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego M. M. (1), który aktualnie jest pozbawiony wolności, nie osiąga dochodów, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Z uwagi na to, że oskarżeni T. D. i D. C. aktualnie nie są pozbawieni wolności, są osobami młodymi, mającymi możliwości podjęcia pracy, Sąd uznał, że brak jest podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości. Sąd mając na uwadze to, że oskarżeni mają do odbycia kary, osiągają niskie dochody, obciążył ich opłatą od kar, zwalniając w pozostałym zakresie od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.