Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 2095/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2018 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko T. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt II C 606/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rybniku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

Sygn. akt: III Ca 2095/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem zaocznym z dnia 14 września 2017 r. oddalił powództwo (...) S.A. we W. przeciwko T. Z. o zapłatę 639,55 złotych . Sąd Rejonowy stwierdził, że nie poczynił ustaleń faktycznych, bowiem powód nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Nadto, przytoczone przez niego okoliczności budzą wątpliwości, w szczególności w zakresie istnienia i wysokości roszczenia, jak również w zakresie posiadania legitymacji do wystąpienia z powództwem.

Jako podstawę prawną oddalenia powództwa wskazał art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. i art. 339 § 1 k.p.c., podkreślając że powód nie wykazał istnienia umowy pożyczki, ani dokonania skutecznych przelewów wierzytelności wraz z towarzyszącymi im przekształceniami podmiotowymi.

Powód w apelacji zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie art. 232 zdanie 1 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. przez przyjęcie, że powód nie przedłożył wystarczających dowodów wykazujących istnienie roszczenia przysługującego mu względem pozwanego, podczas gdy powód zaoferował dowody w postaci umowy pożyczki zawartej pomiędzy (...) z SA z siedzibą w O. stroną pozwaną z 6 sierpnia 2015 roku, umowy przelewu wierzytelności z 19 kwietnia 2016 roku wraz ze stanowiącym integralną część umowy wyciągiem z załącznika zawierającego wykaz wierzytelności scedowanej na stronę powodową, wezwania do zapłaty z 19 maja 2016 roku, zawiadomienia o przelewie wierzytelności, umowy spółki komandytowej z 18 czerwca 2016 roku, uchwały komandytariusza spółki wyrażającej zgodę na zbycie przez spółkę wierzytelności oraz uchwały komplementariusza spółki, wyrażającej zgodę na zbycie przez spółkę wierzytelności, zarzucił naruszenie art. 339 § 2 k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie i nieprzyjęcie za prawdziwe twierdzeń strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie dotyczących skutecznego zawarcia umowy pożyczki oraz legitymacji czynnej powoda i uznanie za budzące poważne wątpliwości Sądu, podczas gdy strona powodowa udowodniła należycie swoje twierdzenia a pozwana nie zaprzeczyła im ani wprost ani pośrednio, naruszenie art. 229 w związku z art. 230 k.p.c. przez niezastosowanie i pomimo braku ustosunkowania się strony pozwanej do twierdzeń powoda nieuznanie twierdzeń powoda i okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie jako przyznane.

Powód wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie roszczenia od pozwanego na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu i zasądzenie kosztów za pierwszą instancję oraz kosztów postępowania apelacyjnego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego wg norm przepisanych.

Pozwany nie ustosunkował się do treści apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sprawa była rozstrzygana w postępowaniu uproszczonym, czego konsekwencją była możliwość zastosowania regulacji art. 505 13§2 k.p.c., zgodnie, z którą, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W myśl powyższego Sąd Okręgowy zwolniony był zatem z obowiązku szczegółowego odnoszenia się do wszystkich zarzutów apelacji.

Apelacja musiała odnieść skutek, gdyż podniesione w niej zarzuty są trafne. W pozwie powód, który dochodził swojego roszczenia na podstawie zawartej z pozwanym przez swojego poprzednika prawnego umowy pożyczki, a następnie zawartej umowy przelewu wierzytelności wskazał dowody na potwierdzenie swoich twierdzeń, wyliczając je zarówno w treści uzasadnienia pozwu jak i w końcowej jego części, przedstawiając listę dowodów. Jak wynika z akt sprawy fizycznie powód tych dowodów do pozwu nie dołączył, ale w piśmie procesowym z dnia 16 sierpnia 2017 roku, które wpłynęło do Sądu Rejonowego w dniu 22 sierpnia 2017 roku, a więc przed wydaniem wyroku zaocznego, co nastąpiło 14 września 2017 roku, złożył wnioski dowodowe dołączając do pisma umowę cesji, wezwanie do zapłaty, zawiadomienie o cesji, umowę spółki komandytowej, umowę pożyczki, uchwałę komandatariusza, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego oraz potwierdzenie zapłaty. Jak wynika z adnotacji Sądu na tym piśmie przedłożono je sędziemu referentowi dopiero 13 października 2017 roku, a więc miesiąc po wydaniu wyroku zaocznego. Nie można zatem powodowi czynić zarzutu, iż nie wykazał jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej, gdyż wcześniej powoływane dowody w uzasadnieniu pozwu zostały przez niego przesłane wraz z pismem procesowym na 3 tygodnie przed wyznaczonym terminem rozprawy. Na skutek błędu Sądu Rejonowego dokumenty te nie zostały do akt dołączone.

Niemniej jednak nawet gdyby powód nie złożył pisma wraz z wnioskami dowodowymi i dokumentami, na które się powoływał, to wobec treści pozwu nie można było powodowi postawić zarzutu braku inicjatywy dowodowej. W sytuacji gdy strona w pozwie wyraźnie wskazuje dowody na powoływane okoliczności i ich nie przedstawia, a Przewodniczący ma wątpliwości co zgłoszonego roszczenia, to ma obowiązek zgodnie z art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. wezwać stronę do przedstawienia dokumentów. Zgodnie z art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. przewodniczący stosownie do okoliczności wyda przed rozprawą na podstawie pozwu i innych pism procesowych zarządzenia mające na celu przygotowanie rozprawy. Przewodniczący może w szczególności zarządzić przedstawienie dokumentów, przedmiotów oględzin, ksiąg, planów itd. Skoro Sąd pierwszej instancji miał wątpliwości co do określonego w pozwie żądania, co do legitymacji czynnej, to powinien postąpić zgodnie z powołanym art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. i zobowiązać stronę do przedstawienia dowodów, na które się powołała w pozwie. Nie można stronie zarzucić braku inicjatywy dowodowej, kiedy stosowne wnioski zostały zgłoszone.

Tym samym stwierdzić należy, że Sąd nie rozpoznał istoty, co na mocy art. 386 § 4 k.p.c. skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę przeprowadzi postępowanie dowodowe w pełnym zakresie, oceni przedstawione dokumenty i na tej podstawie wyda rozstrzygnięcie stosowne do wyników tego postępowania.

SSO Magdalena Balion – Hajduk