Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 710/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lutego 2017 roku (decyzja nr (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie art. 83 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1,
art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2016 r. poz. 963 z późń. zm.), art. 83 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), w związku z art. 22 i art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 846) stwierdził,
że M. O. nie podlega, od dnia 23 lipca 2014 roku, ubezpieczeniom społecznym, tj. ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu oraz wypadkowemu, jako pracownik, u płatnika składek, (...) Spółka z o. o.

W uzasadnieniu organ rentowy poddał w wątpliwość faktyczne świadczenie pracy przez M. O. na rzecz (...) Spółka z o. o., ponieważ nie przedstawiono żadnych dokumentów potwierdzających wyżej wymienioną okoliczność.

(decyzja z dnia 22 lutego 2017 roku – akta ZUS)

W dniu 13 marca 2017 roku wnioskodawczyni wniosła odwołanie od przedmiotowej decyzji. W uzasadnieniu ubezpieczona podnosi, że praca była faktycznie wykonywana, a w konsekwencji przedmiotowa umowa o pracę nie mogła mieć charakteru czynności pozornej.

(odwołanie – k. 2 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu decyzji z dnia 22 lutego 2017 roku.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8 – 9)

Płatnik nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny

M. O. urodziła się (...). Wnioskodawczyni przed podjęciem zatrudnienia w (...) Spółka z o. o. była zarejestrowana w urzędzie pracy jako bezrobotna.

(zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 46 – 47 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 –
k. 222, płyta CD)

Wnioskodawczyni podjęła współpracę z (...) Spółka z o. o. zawierając umowę o pracę na okres próbny, tj. od 23 lipca 2014 roku do 23 października 2014 roku,
na stanowisku specjalisty ds. obsługi klienta, z wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 2.000 zł netto, w pełnym wymiarze czasu pracy. Po zakończeniu okresu próbnego wnioskodawczyni przedłużyła współpracę z (...) Spółka z o. o. na podstawie umowy o pracę z 23 października 2014 roku, podejmując zatrudnienie na dotychczasowym stanowisku pracy oraz na tożsamych warunkach płacy. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W imieniu spółki umowy podpisał ówczesny Prezes Zarządu – M. B.. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano siedzibę spółki, zlokalizowaną przy ulicy (...) w Ł.. Wnioskodawczyni została polecona do pracy przez jednego z kontrahentów spółki, znającego od wielu lat wnioskodawczynię. Z uwagi na okoliczność, iż powstała potrzeba zatrudnienia pracownika, nawiązano stosunek pracy z wnioskodawczynią.

(umowa o pracę z 23 lipca 2014 roku – akta ZUS, umowa o pracę z 23 października 2014 roku – akta ZUS, informacja o dochodach za rok 2015 – akta ZUS, zeznania świadka P. K. – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 47, zeznania świadka M. B. – protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2017 roku – k. 186 – 187, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 46 – 47 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 – k. 222, płyta CD)

Głównym przedmiotem działalności (...) Spółka z o. o. było zapewnienie zaopatrzenia dla aptek, bowiem wnioskodawczyni pracowała w hurtowni farmaceutycznej. Oprócz niej zatrudniony był kierownik hurtowni i księgowa. W 2015 roku ówczesny Prezes Zarządu (...) Spółka z o. o. sprzedał przysługujące mu udziały. Aktualnie nie pełni funkcji Prezesa Zarządu. Spółka nie prowadzi przedmiotowej działalności gospodarczej.

(zeznania świadka P. K. – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 47, zeznania świadka M. B. – protokół rozprawy z dnia
29 listopada 2017 roku – k. 186 – 187, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 46 – 47 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia
7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 – k. 222, płyta CD)

M. O. jako specjalista ds. obsługi klienta zajmowała się kontrolowaniem stanu magazynu, sprawdzaniem dat ważności leków oraz kompletności opakowań, ewentualnie utylizacją uszkodzonych leków. Wnioskodawczyni była także odpowiedzialna za kontakty z kontrahentami oraz pozyskiwanie nowych klientów i wysyłanie im drogą elektroniczną informacji o aktualnej ofercie hurtowni. Do zakresu obowiązków odwołującej należało również wydawanie i kompletowanie zamówień, po weryfikacji zezwolenia na sprzedaż leków, przyjmowanie leków od dostawców oraz przyjmowanie reklamacji. M. O. podpisywała niektóre dokumenty, tj. faktury. Praca była nadzorowana przez kierownika apteki. Praca z lekami wymagała od niej umiejętności zastosowania odpowiednich procedur, na przykład w związku z uszkodzonym opakowaniem, czy przeterminowanym lekarstwem. Jeżeli stwierdziła uszkodzenie opakowania, to musiała zdać lek doutylizacji i sporządzić odpowiedni protokół. Ponadto sporządzany był protokół zdania oraz przeprowadzenia utylizacji. Wydając leki kontrahentom musiała się upewnić, czy mają oni zgodę na sprzedaż tego typu towaru. Wnioskodawczyni wykonywała pracę w godzinach od 9.00 do 17.00. Ubezpieczona nie otrzymała zakresu obowiązków w formie pisemnej. Wszystkie informacje dotyczące powierzonych jej zadań zostały przekazane ustnie.

(faktury – k. 166 – 172, zeznania świadka P. K. – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 47, zeznania świadka M. B. – protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2017 roku – k. 186 – 187, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 46 – 47 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 – k. 222, płyta CD)

Wnioskodawczyni podejmując pracę w (...) Spółka z o. o. była w ciąży oraz miała tego świadomość. Świadczy o tym okoliczność konsultacji z lekarzem ginekologiem
22 lipca 2014 roku w zakresie pozytywnego wyniku testu ciążowego oraz powiązanych dolegliwości, tj. mdłości. Pracodawca został poinformowany o ciąży po nawiązaniu stosunku pracy, jeszcze w trakcie trwania okresu próbnego.

Pierwsza wizyta ginekologiczna odbyła się 29 lipca 2014 roku, w piątym tygodniu ciąży.

(karta ciąży – k. 23 – 26, dokumentacja medyczna – k. 55, zeznania świadka M. B. – protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2017 roku – k. 186 – 187, zeznania świadka W. N. – e – protokół rozprawy z dnia 31 stycznia 2018 roku – 00:04:27 – 00:17:20 – k. 208, płyta CD, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2017 roku – k. 187 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 – k. 222, płyta CD)

Ciąża nie przebiegała prawidłowo, dlatego wnioskodawczyni wielokrotnie była przyjmowana, w celu dalszej diagnostyki, do Instytutu Centrum (...)
w Ł..

(dokumentacja medyczna z (...) k. 72 – 162)

Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia, ubezpieczona pracowała do 31 października 2014 roku, gdy przeszła na zwolnienie chorobowe, które trwało do 17 marca 2015 roku. Dziecko urodziła 18 marca 2015 roku. Aktualnie nie powróciła do pracy i przebywa na urlopie wychowawczym ze względu na konieczność opieki nad dzieckiem i zapewnienie rehabilitacji.

(karta ciąży – k. 23 – 26, dokumentacja medyczna – k. 55, zeznania świadka W. N. – e – protokół rozprawy z dnia 31 stycznia 2018 roku – 00:04:27 – 00:17:20 –
k. 208, płyta CD, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 27 września 2017 roku – k. 46 – 47 w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 7 marca 2018 roku – 00:07:16 – 00:07:38 – k. 222, płyta CD)

W czasie choroby ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony na stanowisko specjalisty ds. obsługi klienta. Dotychczasowe obowiązki wnioskodawczyni przejął Prezes Zarządu M. B. oraz kierownik hurtowni.

(zeznania świadka M. B. – protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2017 roku – k. 186 – 187)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów
w postaci dokumentów m.in. zawartych umów o pracę, dokumentacji medycznej skarżącej, akt rentowych ZUS i częściowo w oparciu o zeznania wnioskodawczyni M. O. oraz świadków P. K., M. B. oraz W. N..

Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym daty powzięcia wiadomości o zajściu w ciążę. Zebrany materiał dowodowy potwierdza, że 22 lipca 2014 roku, po wykonaniu testu ciążowego, którego wynik był pozytywny, oraz konsultacji
z lekarzem W. N. ubezpieczona miała świadomość, podejmując zatrudnienie, że jest w ciąży o czym w późniejszym terminie poinformowała pracodawcę. Powyższe znajduje także odzwierciedlenie w treści załączonej do sprawy dokumentacji medycznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, zasługuje na uwzględnienie i powoduje zmianę zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 i 13 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października
1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2017 r., poz. 1778), obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym - podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Stosownie zaś do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r. poz. 1368) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.

Natomiast, jak stanowi art. 4 w ust. 1 i 2 wyżej wymienionej ustawy zasiłkowej, ubezpieczony podlegający obowiązkowo ubezpieczeniu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.

W myśl art. 22 § 1 k. p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Stosownie do treści § 1 1 art. 22 k. p., zatrudnienie
w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy,
bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Zaś zgodnie z § 1 2 art. 22, nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1.

Do cech pojęciowych pracy stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika
w ramach stosunku pracy należą osobiste i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia z dnia 17 stycznia 2006 roku III AUa 433/2005, Wspólnota (...)). Podleganie pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego jest uwarunkowane nie tyle opłacaniem składek ubezpieczeniowych,
ile legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 roku o sygn. akt II UK 43/05, OSNAPiUS rok 2006/15 – 16/251).

W niniejszej sprawie odwołująca się – M. O. zawarła z (...) Spółka z o. o. w dniu 23 lipca 2014 roku umowę o pracę, która stanowiła stosowną podstawę do zastosowania wyżej wymienionej regulacji i przyjęcia, iż uzyskała ona prawo do świadczeń określonych w ustawie zasiłkowej. Jednakże ważność tej umowy została przez organ rentowy niesłusznie zakwestionowana. Niewątpliwie bowiem umowa o pracę z dnia
23 lipca 2014 roku nie została zawarta dla pozoru, jest ważna i nie ma do niej zastosowania przepis art. 83 k. c.

Zgodnie z treścią art. 83 k. c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie,
za jej zgodą, dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy
ze składanym przez nią oświadczeniem. Inaczej mówiąc, strony niejako udawałyby,
że dokonują jakiejś czynności prawnej np. zawierając umowę o pracę.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga okoliczność, na którą Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę, iż nie skutkuje w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego tylko taka umowa o pracę, która nie wiąże się z faktycznym wykonywaniem tej umowy, a zgłoszenie do ubezpieczenia następuje tylko pod pozorem istnienia tytułu ubezpieczenia w postaci zatrudnienia. Chodzi tu zatem o "fikcyjne" zawarcie umowy,
gdzie następuje zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego jako pracownika osoby,
która w rzeczywistości pracy nie świadczyła (wyrok Sądu Najwyższego z 16 marca 1999 r.
II UKN 512/98, opubl: OSNAPiUS rok 2000, Nr 9, poz. 36; wyrok Sądu Najwyższego
z 28 lutego 2001 r. II UKN 244/00, opubl: OSNAPiUS rok 2002, Nr 20, poz. 496; wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r. II UKN 32/96, opubl: OSNAPiUS rok 1997, Nr 15,
poz. 275; wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04, opubl: (...)
rok 2006, Nr 7-8, poz. 122; wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04, opubl: OSNAPiUS rok 2006, Nr 7-8, poz. 122; wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2005 r.
II UK 141/04, opubl: OSNAPiUS rok 2005, Nr 15, poz. 235, str. 712).

Tytułem do ubezpieczenia, z którym przepisy prawa ubezpieczeń społecznych łączą podleganie ubezpieczeniu i prawo do świadczeń, jest zatrudnienie, jako wykonywanie pracy,
w ramach stosunku pracy. Nie jest istotne przy tym, czy strony miały realny zamiar zobowiązania się – przez pracownika do wykonywania pracy, a pracodawcy do przyjmowania tego świadczenia i dawania wynagrodzenia, lecz to, czy zamiar taki został w rzeczywistości zrealizowany.

Ustalając stan faktyczny Sąd dał wiarę zeznaniom świadków oraz wnioskodawczyni, w których wskazali na realność zawartej umowy o pracę oraz faktyczne świadczenie pracy przez wnioskodawczynię w ramach powyższej umowy o pracę w przedmiotowym okresie.

Należy zauważyć, że ubezpieczona współpracowała ze (...) Spółka z o. o. na podstawie umowy na okres próbny, co z ekonomicznego punktu widzenia, wydaje się racjonalne i uzasadnione. Dopiero po tym okresie wnioskodawczyni została zatrudniona na czas nieokreślony, tj. po zakończenia okresu sprawdzenia przydatności pracownika na danym stanowisku do pracy.

W ocenie Sądu zeznania w niniejszej sprawie są jasne, logiczne, niesprzeczne oraz wzajemnie uzupełniają się. Wersję zdarzeń przedstawioną przez wnioskodawczynię potwierdzają świadkowie, zarówno osoby współpracującej z (...) Spółka z o. o.,
jak i osoby obce dla każdej ze stron, a więc niemające interesu w tym by zeznawać na korzyść którejkolwiek z nich. Stwierdzić należy, iż wskazane przez wymienione wyżej osoby okoliczności znajdują również potwierdzenie w treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a więc w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, powołanym
w opisanym stanie faktycznym.

Na podkreślenie zasługuje okoliczność, iż złożone do akt dokumenty nie były kwestionowane przez ZUS, a zeznania wnioskodawczyni oraz świadków nie zostały zasadnie podważone w toku procesu przez organ rentowy, który nie przedstawił w czasie postępowania przed sądem żadnych dowodów na poparcie swoich racji.

Bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań M. O. jest fakt,
iż podała ona, że zawierając umowę o pracę na okres próbny nie wiedziała, że jest w ciąży, podczas gdy w świetle zebranego materiału dowodowego odmienne ustalenie znajduje uzasadnienie w treści załączonej dokumentacji medycznej. Powyższa okoliczność jest jednak prawnie irrelewantna, bowiem żaden przepis prawa nie zakazuje kobietom będącym w ciąży podejmowania zatrudnienia.

W świetle poczynionych, w rozpoznawanej sprawie, ustaleń faktycznych nie można mówić zatem o pozorności oświadczeń woli w zawarciu umowy o pracę.

W tym miejscu należy rozważyć, czy zachowanie to nie narusza zasad współżycia społecznego, gdyż zgodnie z art. 58 § 2 k. c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna
z zasadami współżycia społecznego. W wyroku z dnia 18 października 2005 roku (sygn. akt
II UK 43/05, opubl. OSN Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2006, Nr 15 – 16, poz. 251)
Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż cel zawarcia umowy o pracę
w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą,
ale nie może to oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań oraz korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawarciu umowy o pracę na krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia (np. urodzeniem dziecka i niezdolność do pracy w okresie ciąży) i ustaleniu wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania świadczeń obliczonych od tej podstawy. Taka umowa o pracę jest nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Stosownie do treści art. 58 § 1 k. c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek,
w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Zaś w myśl § 2 wyżej wymienionego przepisu, nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Po pierwsze podkreślić należy, iż zawarcie przedmiotowej umowy o pracę nie miało na celu obejścia przepisów ustawy, gdyż osiągnięcie wskazanych przez organ rentowy celów jest zgodne z ustawą. Nawiązanie stosunku pracy powoduje konsekwencje prawne nie tylko
w sferze prawa pracy, ale i w innych dziedzinach prawa. Jednym z takich skutków jest prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek ziszczenia się określonych w ustawie warunków. Skutek ten po ich spełnieniu powstaje z mocy prawa. Nie można zatem wiązać zawarcia umowy o pracę, choćby zmierzała wyłącznie do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych, z zamiarem obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04, opubl: OSNAPiUS rok 2006, Nr 7-8, poz. 122; zdanie odrębne
do wyroku Sądu Najwyższego z 14 lipca 2005 r. II UK 278/04, opubl: OSNAPiUS rok 2006, Nr 7-8, poz. 116)
. Cel w postaci objęcia ubezpieczeniem społecznym i uzyskania z niego świadczeń nie jest bowiem sprzeczny z ustawą ani nie zmierza do jej obejścia, a przeciwnie - co zostało już wcześniej powiedziane - jest konsekwencją uzyskania statusu pracownika.

Na uwagę zasługuje także stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku
z 14 marca 2001 r. (II UKN 258/00, OSNP 2002/21/527), zgodnie z którym nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę
i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował i wypłacał z tego tytułu wynagrodzenie za pracę. Nie wyklucza to rozważenia, czy w konkretnym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (art. 58 § 1 k. c. w związku z art. 300 k. p.).

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela również pogląd Sądu Najwyższego zawarty
w wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r., (II UK 141/04 opublikowanym w OSNP 2005/15/235), w którym stwierdza się, iż stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k. c. w zw. z art. 300 k. p.).

Ponieważ postępowanie dowodowe wykazało, iż wnioskodawczyni pracę podjęła
i faktycznie ją świadczyła, a pracodawca – świadczenie to przyjmował, co potwierdzają, oprócz zeznań świadków i wnioskodawczyni, dokumenty znajdujące się w aktach sprawy,
tj. faktury podpisane przez M. O., brak jest podstaw do uznania nieważności spornej umowy o pracę.

W ocenie Sądu należycie zostały wyjaśnione i uprawdopodobnione motywy związane z zatrudnieniem wnioskodawczyni. Zatrudnienie ubezpieczonej było podyktowane rzeczywistymi potrzebami pracodawcy. Konieczne było zatrudnienie pracownika do wykonywania czynności biurowych związanych z funkcjonowaniem hurtowni.

Jednocześnie ustalone okoliczności faktyczne sprawy uprawniają Sąd do oceny kwestii wynagrodzenia określonego w umowie o pracę pomiędzy wnioskodawczynią a płatnikiem składek. Zgodnie z art. 78 k. p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Otrzymywana przez skarżącą, we wskazanych wyżej warunkach, kwota wynagrodzenia 2.000 zł netto, nie jest kwotą wygórowaną.

Zdaniem Sądu, nie można zatem podzielić stanowiska reprezentowanego przez organ rentowy, że ubezpieczona podjęła zatrudnienie jedynie w celu uzyskania świadczeń
z ubezpieczenia społecznego.

Jak wynika z ustaleń sądu brak podstaw do uznania, iż sporna umowa była zawarta jedynie dla pozoru. O pozorności można bowiem mówić jedynie wówczas, gdy oświadczenie woli złożone jest drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. A zatem strony niejako udawałyby, że dokonują jakiejś czynności prawnej np. zawierają umowę o pracę. G. (...)
z o. o. chciała zatrudnić skarżącą, jako specjalistę ds. obsługi klienta i miała ku temu realne powody. Ubezpieczona zaś świadczyła pracę. A zatem niewątpliwie brak było po obydwu stronach zgody na zatrudnienie pozorne.

Zawarcie umowy o pracę przez wnioskodawczynię z płatnikiem składek w świetle zebranego materiału dowodowego, w ocenie Sądu Okręgowego nie było też sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 477 14 § 2 k. p. c. zmienił zaskarżoną decyzję jak w pkt 1 sentencji wyroku uznając odwołanie za zasadne. Sąd nie mógł uczynić zadość stronie skarżącej i uchylić zaskarżonej decyzji, bowiem przepisy postępowania cywilnego nie przewidują takiej możliwości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 99 w zw. z art. 98 § 1 i § 3
k. p. c.
w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę
180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego wypożyczając akta ZUS

K. J.