Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Okręgowej w Katowicach Zbigniewa Jamrozego

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017 r. sprawy

1.  D. D. s. K. i M., ur. (...) w T.

oskarżonego z art. 271 § 3 kk i art.273 kk i inne

2.  G. C. s. S. i G., ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 271 § 3 kk i art. 273 kk i inne

3.  W. W. s. J. i W., ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 271 § 3 kk i art.273 kk i inne

na skutek apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 grudnia 2016 roku

sygn. akt V K 77/14

1.  na podstawie art. 439§1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17§1 pkt 6 kpk uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 w części dotyczącej czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku przyjmując, iż wyczerpuje on znamiona czynu z art. 273 kk i w tym zakresie postępowanie wobec oskarżonego D. D. umarza, a kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, iż przyjmuje, że ciąg przestępstw stanowią czyny opisane w punkcie I, II i IV części wstępnej wyroku i w miejsce orzeczonych tam kar orzeka wobec oskarżonego D. D. jedną karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny w ilości 130 (sto trzydzieści) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych;

3.  uchyla punkt 5 i 6 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 91§2 kk i art. 86§1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4§1 kk wymierza oskarżonemu D. D. karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 180 (sto osiemdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych i na podstawie art. 63§1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4§1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 stycznia 2008 roku do dnia 13 stycznia 2010 roku;

4.  na podstawie art. 439§1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17§1 pkt 6 kpk uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 31 przyjmując, iż opisany tam czyn wyczerpuje znamiona czynu z art. 273 kk i w tym zakresie postępowanie wobec oskarżonego W. W. umarza, a kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa;

5.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 32 w ten sposób, że eliminuje z opisu przypisanego tam czynu sformułowanie „oraz działał w zorganizowanej grupie przestępczej”;

6.  uchyla orzeczenie w punkcie 33 zaskarżonego wyroku;

7.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 34 eliminując z jego opisu sformułowanie „łącznej”;

8.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

9.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata J. L. i M. S. – Kancelarie Adwokackie w K. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu G. C. i W. W. w postępowaniu odwoławczym;

10.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego D. D. jedną opłatę za obie instancje w kwocie 3.280 (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych, od oskarżonego G. C. opłatę za II instancję w kwocie 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych, a od oskarżonego W. W. jedną opłatę za obie instancje 260 (dwieście sześćdziesiąt) złotych i zwalnia oskarżonych od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO del. Marcin CiepielaSSA Mirosław Ziaja SSA Piotr Pośpiech

Sygn. akt II AKa 490/17

UZASADNIENIE

(sporządzone w trybie art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 422 § 1 k.p.k. z wniosku obrońcy oskarżonego D. D.)

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22.12.2016 r. (sygn. akt V K 77/14) uznał m.in. oskarżonego D. D.:

- w pkt 1 za winnego popełnienia czterech przestępstw, stanowiących ciąg przestępstw z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na jedną karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.,

- w pkt 2 za winnego popełnienia dwóch przestępstw, stanowiących ciąg przestępstw z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na jedną karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.,

- w pkt 4 za winnego popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W pkt 3 na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. i art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. umorzył wobec oskarżonego postępowanie karne o czyn z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zast. art. 6 § 2 k.k.s.

W pkt 5 na mocy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015 r. w zw. art. 4 § 1 k.k. wymierzył D. D. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.

W pkt 6 na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 24.01.2008 r. do 13.01.2010 r.

W pkt 7 na mocy art. 41 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami płynnymi na okres 4 lat.

W pkt 48 zasądził na rzecz Skarbu Państwa od D. D. opłatę w kwocie 3.600 zł., zaś w pkt 49 na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia wydatków, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł m.in. obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w zakresie winy co do pkt 1, 2 i 4 oraz w zakresie kary i środków karnych co do pkt 5, 6 i 7. Zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 424 § 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia oraz obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 258 § 1 k.k., art. 273 k.k. i art. 55 k.k. Podnosząc te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego zmianę poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zawarte w niej zarzuty okazały się być bezzasadne. Z tego też powodu podnoszone przez skarżącego uchybienia nie mogły skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a tym bardziej jego zmianą poprzez uniewinnienie D. D. od przypisanych mu przestępstw. Niemniej wniesiony środek odwoławczy spowodował przeprowadzenie kontroli poza jego granicami, co doprowadziło do częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania o czyn z art. 271 § 3 k.k. W jej wyniku stwierdzono bowiem zaistnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. związanej z przedawnieniem karalności czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, a przypisanego do ciągu przestępstw w pkt 1 orzeczenia. Konsekwencją częściowego umorzenia postępowania była potrzeba ukształtowania na nowo ciągu przestępstw z pkt 1 wyroku i wymierzenie za niego nowej kary, jak również nowej kary łącznej, na poczet której zaliczono oskarżonemu faktyczny okres pozbawienia wolności.

Szczegółowe rozważania należało rozpocząć od ustosunkowania się do zarzutu obrazy przepisów postępowania, a zwłaszcza art. 424 k.p.k., bo to w nich skarżący wydawał się upatrywać przyczyn dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, które doprowadziły do skazania oskarżonego.

Na wstępie stwierdzić zatem należy, że nieskuteczny był zarzut obrazy art. 424 k.p.k. Naruszenie tego przepisu co do zasady nie może mieć wpływu na treść orzeczenia, jak wymaga tego przepis art. 438 pkt 2 k.p.k., skoro pisemne motywy sporządza się po jego wydaniu. Zatem uzasadnienie wyroku dotknięte istotnymi wadami, tylko wówczas może prowadzić do uchylenia wyroku, jeżeli wady te uniemożliwiają poddanie zapadłego orzeczenia merytorycznej kontroli. Tymczasem taka sytuacja nie miała miejsce w niniejszej sprawie, gdyż uzasadnienie Sądu I instancji, odbiegające co prawda od pożądanych standardów w zakresie poprawności jego sporządzania, pozwalało mimo wszystko zrozumieć przyczyny, które zdecydowały o uznaniu winy oskarżonego w takim zakresie w jakim wynika to z treści zaskarżonego orzeczenia.

Niezależnie od powyższych uwag należy także zwrócić uwagę na treść art. 455a k.p.k. obowiązującego od dnia 1.07.2015 r., który nie pozostawia wątpliwości odnośnie skuteczności tego zarzutu, gdyż zgodnie z jego brzmieniem nie można uchylić wyroku tylko z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424.

Reasumując tę część rozważań to stwierdzić należy, iż w obecnym stanie prawnym lakoniczność uzasadnienia zaskarżonego wyroku sama w sobie może stanowić obrazę art. 424 § 1 k.p.k. Przy braku innych uchybień procesowych obraza ta nie mogła i nie miała wpływu na treść wyroku, a w konsekwencji nie mogła prowadzić do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym. Wadliwość sporządzonego uzasadnienia nie wykluczyła przeprowadzenia instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia, chociaż Sąd Apelacyjny musiał uzupełnić argumentację świadczącą o prawidłowości wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Odnosząc się z kolei do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. to zauważyć należy, że zebrany w niniejszej sprawie materiał dowody poddany został przez Sąd I instancji wystarczającej ocenie. Analizie poddane zostały wszystkie dowody mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, które zostały ujawnione na rozprawie, w tym i te, które według skarżącego przemawiały na korzyść oskarżonego, głównie jego własne wyjaśnienia, w których nie przyznawał się on do winy.

Dodać należy, że analiza zarówno dowodów jak i ustalonych faktów zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku, chociaż pobieżna i skrótowa, jest jasna i logiczna, a tym samym przekonująca. Rozumowaniu sądu z pewnością nie można skutecznie postawić zarzutu sprzeczności z regułami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a tym samym podlega ono ochronie z art. 7 k.p.k.

W tym miejscu przypomnieć należy, że ustanowiony w dyspozycji art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostej jej negacji i formułowania ogólnych uwag. W przypadku apelującego nie wskazano precyzyjnie dlaczego dowody przytoczone w uzasadnieniu na poparcie winy oskarżonego nie okazały się być wystarczające. Ta metoda kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną, gdyż zawiera w sobie zbyt duży ładunek abstrakcyjnych rozważań bez odniesienia do realiów niniejszej sprawy. Powoduje to, iż środek odwoławczy ma wyłącznie polemiczny charakter, który ogranicza się jedynie do negacji stanowiska sądu, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego. Obowiązkiem tymczasem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego oceniając zebrany materiał dowodowy. Skarżący nie wykazał dlaczego dowody powołane na stronie 55 uzasadnienia w postaci wyjaśnień M. H., T. P., M. Z. i J. W., a więc dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, miały być niewystarczające dla uznanie winy lub pozbawione waloru wiarygodności. Jasno z tych dowodów wynika, że oskarżony wspólnie ze swoim ojcem pełnili wiodącą rolę w procederze wystawiania i przyjmowania faktur VAT zawierających poświadczenie nieprawdy co do opisanych w nich transakcji. Z wyjaśnień współoskarżonych J. W. i W. W. ewidentnie wynika, że nie dokonywali żadnych zakupów ani też sprzedaży z (...) sp. z o.o., a pomimo tego fikcyjne faktury były sporządzane. Z wyjaśnień tych oskarżonych jak również M. H., T. P. i M. Z. niezbicie wynika, że osobiście w tym procederze uczestniczył D. D.. Wbrew twierdzeniom skarżącego ich wyjaśnienia były o tyle wiarygodne, ze nie mieli oni żadnego interesu w tym aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego, skoro sami w przeważającej mierze przyznawali się do stawianych im zarzutów.

Niewątpliwe wspomniane osoby poza M. H. działały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Jakkolwiek zarzut występku z art. 258 § 1 k.k. postawiono wyłącznie D. D., to jednak pozostali oskarżeni zostali skazani w warunkach z art. 65 § 1 k.k., a więc popełnili określone przestępstwa działając w zorganizowanej grupie. Wynikające z tego faktu ustalenia były wystarczające aby wykazać, że zrealizowane zostały znamiona w postaci udziału w grupie przestępczej co najmniej trzech osób.

Przechodząc w dalszej kolejności do zarzutów obrazy prawa materialnego podniesionych w apelacji to w sposób oczywisty były one wynikiem niezrozumienia przez skarżącego istoty tego zarzutu. W praktyce sądowej jednolicie przyjmuje się, że tego typu zarzut można podnieść wówczas, gdy nie kwestionuje się ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zastosowania owych przepisów pub norm postępowania karnego. „Obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Formułowanie zatem tego zarzutu z jednoczesnym kwestionowaniem przepisów postępowania w tym samym zakresie jest nieskuteczne.” (post. S.N. z 6.02.2017 r., sygn. V KK 404/16, publ. Legalis nr 1587132) Ze sposobu sformułowania zarzutów w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że intencją skarżącego było w istocie rzeczy zakwestionowanie poprzez wykazanie naruszenia art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. owych ustaleń faktycznych. Tym samym zarzut obrazy powyższych przepisów prawa materialnego, w sytuacji, gdy skarżący nie podważa sposobu ich wykładni lub samej subsumpcji, był oczywiście niezasadny. Taka sytuacja miała właśnie miejsce w przypadku zarzutów dotyczących obrazy art. 258 § 1 k.k. i art. 273 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego charakter opisywanych uchybień nawiązuje w dalszym ciągu do zarzutu wadliwie sporządzonego uzasadnienia i powiązanego z nim zarzutu dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, a nie rzeczywistej obrazy prawa materialnego.

Odnosząc się z kolei do zarzutu obrazy art. 55 k.k. zauważyć należy, że przepis ten nie ma charakteru normy stanowczej (zawierającej nakaz lub zakaz określonego postąpienia), zatem jego obraza - w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k. - nie wchodzi w grę. Przepis ten określa zasadę indywidualizacji kary jako ogólną dyrektywę jej wymiaru, dlatego podważanie rozstrzygnięcia w zakresie kary jest możliwe tylko w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Przeprowadzona kontrola odwoławcza wykazała, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy - zgodnie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. - uwzględnił i wszechstronnie przeanalizował wszystkie okoliczności decydujące o rodzaju kary i jej wysokości. Właściwie ustalił zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i stopień winy oskarżonego. Co prawda ocen tych, jak słusznie zauważa obrońca, dokonał zbiorczo w odniesieniu do wszystkich oskarżonych występujących w sprawie, ale orzeczone kary, jak również środki karne, odpowiednio zindywidualizował. Ich wymiar dostosował do wagi popełnionych czynów, stopnia winy i roli każdego z oskarżonych, jaką miał w popełnieniu przestępstw, co pozwoliło zachować wewnętrzną sprawiedliwość wyroku, przy uwzględnieniu zasad indywidualizacji kary (art. 55 k.k.)

Niezależnie jednak od powyższych argumentów Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok w części dot. czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku i postępowanie w tym zakresie umorzył. Uznał mianowicie, iż zebrane dowody, tak samo jak opis tego czynu, nakazują zastąpić przyjętą przez Sąd I instancji kwalifikację prawną czynu z art. 271 § 3 k.k. na kwalifikację z art. 273 k.k. Zgodnie z treścią aktu oskarżenia D. D. czynu tego miał dopuścić się w dniu 15 kwietnia 2003 r. Z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. wynika zaś, że karalność występku zagrożonego karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 3 lata ustaje, jeżeli od jego popełnienia upłynęło 5 lat. Z kolei, w myśl art. 102 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101 wszczęto postępowanie, karalność przestępstw określonych w § 1 pkt 1-3 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Treść powołanych przepisów przesądza zatem, że karalność przypisanego D. D. przestępstwa ustała w dniu 16 kwietnia 2003 r., a więc po upływie 10 lat od jego popełnienia.

W tej sytuacji na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. należało zaskarżony wyrok w części co do jednego z czynów opisanego w pkt 1 uchylić, a postępowanie karne w tym zakresie wobec D. D. umorzyć, zaś kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

Konsekwencją umorzenia postępowania co do czynu z pkt III części wstępnej orzeczenia była potrzeba uksztaltowania na nowo w pkt 1 wyroku ciągu przestępstw z art. 271 § 3 k.k. Po wyeliminowaniu czynu z pkt III ciąg opisany w art. 91 § 1 k.k. utworzyły wyłącznie czyny opisane w pkt I, II i IV części wstępnej wyroku, z których każdy wyczerpywał znamiona występku z art. 271 § 3 k.k. Konsekwencją utworzenia takiego ciągu była potrzeba wymierzania jednej za wszystkie trzy przestępstwa. W przekonaniu Sądu Odwoławczego karą adekwatną będzie kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz jedna kara grzywny w ilości 130 stawek dziennych po 80 zł. każda, a więc kary odpowiednio niższe niż te wymierzone przez Sąd I instancji.

Wymierzenie nowej kary za ciąg przestępstw wywołało z kolei konieczność ukształtowania na nowo kary łącznej za ciągi przestępstw z pkt 1 (po dokonanej zmianie) i pkt 2 oraz za przestępstwo z pkt 4 zaskarżonego wyroku. Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono zatem D. D. karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 zł. Kary te zostały orzeczone na takich samych zasadach jak w zaskarżonym wyroku, a więc przy uwzględnieniu zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. Na poczet kary łącznej pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 stycznia 2008 roku do dnia 13 stycznia 2010 r.

W oparciu o przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz art. 624 § 1 k.p.k. wymierzono oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 3.280 zł i jednocześnie zwolniono go od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.