Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2018 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Częstochowie Edyty Kubskiej

po rozpoznaniu w dniach 15 grudnia 2017 roku i 12 lutego 2018 roku

sprawy E. K., s. W. i G., ur. (...) w Z. , oskarżonego o czyn z art. 258 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 18 sierpnia 2017 roku, sygn. akt
II K 11/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSA Wiesław Kosowski SSA Barbara Suchowska SSA Robert Kirejew

Sygn. akt II AKa 503/17

UZASADNIENIE

(w całości)

E. K. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2013 roku w Z., C., W., C. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu nielegalny obrót znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych oraz popełnianie innych przestępstw, tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.,

II. w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2013 roku w Z., C., W., C. i innych miejscowościach działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, w ten sposób, iż w okresie:

- od wiosny 2011 roku do lutego 2013 roku wspólnie z P. G. sprzedał
w prowadzonych transakcjach D. G. narkotyki, dostarczając mu osobiście
100 kilogramów marihuany za łączną kwotę 800.000 złotych, 20 kilogramów amfetaminy za kwotę 240.500 złotych oraz 1 kilogram haszyszu za kwotę 8000 złotych,

- od stycznia 2012 roku do lipca 2012 roku wspólnie z P. G. w kilku transakcjach sprzedał D. G. narkotyki dostarczając za pośrednictwem P. G. 2000 sztuk tabletek ekstazy za kwotę 12.000 złotych, 35 kilogramów marihuany za kwotę 400.000 złotych oraz 2 kilogramy amfetaminy za kwotę 23.000 złotych,

- latem 2011 roku wspólnie z P. G. sprzedał D. A. dostarczając za pośrednictwem P. G. 5 kilogramów marihuany za łączną kwotę
95.000 złotych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii
w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III. w dniu 30 marca 2013 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. i A. S., w celu utrudnienia postępowania karnego prowadzonego 3rzeciwko D. G. przez Prokuraturę Okręgową w Częstochowie pod sygn.
V Ds. 91/12/Sp i ukrycia dowodów w postaci znacznych ilości środków odurzających zabrał,
z miejsca dotychczasowego przechowywania w pomieszczeniu gospodarczym położonym na terenie posesji w Z. przy ulicy (...), łącznie 9 kilogramów marihuany wartości 198.000 złotych, które następnie posiadał wbrew przepisom ustawy do dnia 3 kwietnia 2013 r., tj. o przestępstwo z art. 239 § 1 k.k. i art. 62 ust. 2 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2017r. Sąd Okręgowy w Częstochowie w sprawie o sygn. akt
II K 11/17 uniewinnił E. K. od zarzutu popełnienia czynu z art. 258 §1 k.k.,
a opisanego w pkt. I.

Sąd Okręgowy omawianym wyrokiem uznał natomiast oskarżonego E. K. za winnego tego, że w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2013 roku w Z., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, w ten sposób, iż w okresie:

- od wiosny 2011 roku do lutego 2013 roku wspólnie z P. G. sprzedał
w prowadzonych transakcjach D. G. narkotyki, dostarczając mu osobiście
100 kilogramów marihuany za łączną kwotę 800.000 złotych, 20 kilogramów amfetaminy za kwotę 240.500 złotych oraz 1 kilogram haszyszu za kwotę 8000 złotych,

- od stycznia 2012 roku do lipca 2012 roku wspólnie z P. G. w kilku transakcjach sprzedał D. G. narkotyki dostarczając za pośrednictwem P. G. 2000 sztuk tabletek ekstazy za kwotę 12.000 złotych, 35 kilogramów marihuany za kwotę 400.000 złotych oraz 2 kilogramy amfetaminy za kwotę 23.000 złotych,

to jest za winnego popełnienia występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 50 złotych.

Sąd uznał również oskarżonego E. K.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt III, stanowiącego występek z art. 239 § 1 k.k. i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierzono mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet okresu faktycznego pozbawienia wolności w Rumunii w związku
z przekazaniem oskarżonego na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania od dnia od dnia 29 lipca 2016 roku do dnia 18 sierpnia 2016 roku do godz. 16: 30 oraz okresu tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 sierpnia 2016 roku od godz. 16:30 do dnia 18 sierpnia 2017 r.

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa opisanego w pkt 2 wyroku w kwocie 1.483.500 złotych.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie
2400 złotych i obciążono go wydatkami w kwocie 10.942,57 złotych, a na podstawie art.
632 pkt 2 k.p.k. w części uniewinniającej wydatkami postępowania obciążono Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się zarówno oskarżyciel publiczny zaskarżając go na niekorzyść oskarżonego w pkt 1 i 2 co do winy oraz w pkt 2 i 3 co do kary, jak też obrońca E. K. zaskarżając go na w pkt 2-7 na korzyść swojego klienta.

W złożonym przez siebie środku odwoławczym prokurator zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżony E. K.swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia przestępstwa opisanego w art. 258 § 1 kk, a w konsekwencji wyeliminowanie z opisu czynu z pkt. 2 sentencji wyroku działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej pomimo, że zebrane w prawie dowody, a w szczególności wyjaśnienia D. G., P. G., A. C. i D. A., ocenione w sposób właściwy, uwzględniający zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, prowadzą do wniosku przeciwnego,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżony E. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zarzucanego mu w pkt. II odnośnik 3 aktu oskarżenia, podczas gdy zebrane w sprawie dowody, a w szczególności wyjaśnienia D. G., P. G. i D. A., ocenione w sposób właściwy, uwzględniający zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, prowadzą do wniosku przeciwnego,

- rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wymierzonejE. K. za czyn z pkt. 2 i 3 części wstępnej wyroku, w stosunku do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów, wysokiego stopnia winy oskarżonego, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, okoliczności popełnienia przestępstw oraz uwzględniając sposób życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, czego konsekwencją było orzeczenie za czyn 2 rażąco łagodnej kary 3 lat pozbawienia wolności, a za czyn 3 rażąco łagodnej kary 1 roku pozbawienia wolności, co w konsekwencji doprowadziło do rażącej niewspółmiemości kary łącznej orzeczonej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o:

- uchylenie wyroku w części dotyczącej czynu opisanego w pkt. 1 sentencji wyroku
i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

- uchylenie wyroku w części dotyczącej czynu opisanego w pkt. 2 sentencji wyroku
i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

- zmianę wyroku w części dotyczącej czynu opisanego w pkt. 3 sentencji wyroku, poprzez wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 2 lat pozbawienia wolności.

We wniesionym przez siebie środku odwoławczym obrońca oskarżonego zarzucił:

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu dotyczącego obrotem środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w okresie od stycznia 2012 r. do lipca 2012 r. podczas gdy prawidłowe ustalenia z uwzględnieniem wyjaśnień oskarżonego prowadzą do odmiennego wniosku;

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 3 wyroku podczas gdy prawidłowe ustalenia prowadzą do odmiennego wniosku;

-obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 7 k.p.k. poprzez ocenę dowodów tj. wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do zarzutu w sposób sprzeczny z zasadami logiki;

-obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 424 k.p.k. poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku uniemożliwiające kontrolę odwoławczą w zakresie oceny dowodów i podstawy faktycznej uznania, iż oskarżony brał udział w obrocie narkotykami od stycznia 2012 do lipca 2012 r.

Stawiając te zarzuty apelujący wniósł o zmianę poprzez wyeliminowanie z opisu czynu (pkt.2), że oskarżony uczestniczył w obrocie od stycznia 2012r. do lipca 2012r. i stosowne złagodzenie orzeczonej kary, uniewinnienie w punkcie 3, stosowne zmniejszenie przepadku korzyści majątkowej oraz zwolnienie oskarżonego w całości z kosztów sądowych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie pełne postepowanie dowodowe. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej i dogłębnej ocenie w pełni zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co z kolei doprowadziło do prawidłowych ustaleń faktycznych.

Absolutnie ustalenia te nie zostały podważone dowodem wnioskowanym przez prokuratora
w toku rozprawy apelacyjnej. Dowód z zeznań świadkaK. P. okazał się bowiem niewiarygodny. Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego w prowadzonej przeciwko niemu sprawie K. P. wyjaśnił, że K. był w Belgii, by tam kupować narkotyki i dostarczać je do Polski. Miało to uzasadnić twierdzenia oskarżyciela publicznego o błędnych ustaleniach Sądu meriti, iż oskarżony nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu nielegalny obrót znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych oraz popełnianie innych przestępstw.

Na rozprawie przez Sądem Apelacyjnym świadek stwierdził jednak, że nie jest to prawdą. On leczy się psychiatrycznie. Będąc przesłuchiwany miał „mętlik w głowie”, nie zażył bowiem tabletek, które bierze w stresujących sytuacjach. Ponadto chciał obciążyć K., bo ten „odbił” mu dziewczynę.

Sąd Apelacyjny nie dał wiary wyjaśnieniom K. P. jakobyE. K.przebywał w Belgii, by tam kupować narkotyki i dostarczać je do Polski. K. P.odwołał bowiem swe wcześniejsze twierdzenia, w sposób logiczny to odwołanie motywując. Co więcej przyjęcie, iż oskarżony kupował w Belgii narkotyki, by sprowadzać je do Polski jest całkowicie nielogiczne z uwagi na dokonane ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie i to o co został on oskarżony, a następnie za co został skazany. Przecież, jak wynika to z aktu oskarżenia, a co następnie ustalił Sąd meriti, E. K.zaopatrywał się marihuanę, amfetaminę i tabletki ekstazy u P. G., by następnie towar ten sprzedawać D. G.. Żadnego sensu nie miałoby kupowanie przez niego narkotyków i substancji psychotropowych od P. G., skoro to on sam miałby je wpierw sprowadzać do Polski, a zaopatrywać się w nie na terenie Belgii.

Z faktu kupowania narkotyków od konkretnej osoby, a następnie ich sprzedaż innej, nie można domniemywać świadomości nie tylko udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, ale też nawet jej istnienia. Brak bowiem w niniejszej sprawie dowodów, z których wynikałaby struktura grupy, jej hierarchia, czy przywództwo. Mamy tylko wskazanego dostawcę, od którego oskarżony nabywał narkotyki oraz odbiorcę, któremu je sprzedawał. Słusznie Sąd meriti uznał, iż absolutnie nie można na tej podstawie przypisać E. K.udziału
w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu nielegalny obrót znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych oraz popełnianie innych przestępstw. Dlatego też zasadnie uniewinnił go od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 258 §1 k.k., oraz wyeliminował z opisu czynu przypisanego mu w pkt 2 wyroku działanie właśnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Nie miał również racji prokurator zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że zgromadzony
w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżony E. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zarzucanego mu w pkt. II odnośnik 3 aktu oskarżenia, podczas gdy zebrane w sprawie dowody, a w szczególności wyjaśnienia D. G. P. G. i D. A., ocenione w sposób właściwy, uwzględniający zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, prowadzą do wniosku przeciwnego. Sąd meriti dokonał w tej materii właściwej oceny dowodów. Z zeznań zarówno P. G., jak i D. A. nie wynika, by oskarżony w ogóle wiedział o tej transakcji. To P. G. sprzedał D. A. marihuanę. O braku dowodów w tym zakresie, z którego zdaje sobie sprawę również oskarżyciel publiczny, świadczy uzasadnienie apelacji. Prokurator pisze bowiem „Sam fakt, żeE. K. mógł nie wiedzieć o transakcji pomiędzy P. G. a D. A. nie ekskulpuje go od przestępczego zachowania, jakim jest uczestnictwo w obrocie dotyczące przedmiotowych narkotyków”. Skarżący zapomina przy tym, iż to oskarżonemu należy udowodnić winę, natomiast oskarżony nie musi dowodzić swojej niewinności.

Przechodząc obecnie do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego na wstępie należy stwierdzić, iż one również nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sprowadzają się one do zakwestionowania oceny dowodów oraz zarzutu błędnych ustaleń faktycznych. Trzeba jednak zaznaczyć, iż zarzuty dotyczą uczestnictwa przezE. K. w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, od stycznia 2012 roku do lipca 2012 roku, kiedy to miał wspólnie z P. G.
w kilku transakcjach sprzedać D. G.narkotyki dostarczając za pośrednictwem P. G. 2000 sztuk tabletek ekstazy za kwotę 12.000 złotych, 35 kilogramów marihuany za kwotę 400.000 złotych oraz 2 kilogramy amfetaminy za kwotę 23.000 złotych, oraz działania wspólnie i w porozumieniu z R. G. i A. S., które miało na celu utrudnienie postępowania karnego prowadzonego przeciwko D. G. przez Prokuraturę Okręgową w Częstochowie pod sygn. V Ds. 91/12/Sp i ukrycie dowodów w postaci znacznych ilości środków odurzających.

Obrona nie kwestionuje natomiast ustaleń Sądu odnośnie tego, że oskarżony od wiosny 2011 roku do lutego 2013 roku wspólnie z P. G. sprzedał
w prowadzonych transakcjachD. G. narkotyki, dostarczając mu osobiście
100 kilogramów marihuany za łączną kwotę 800.000 złotych, 20 kilogramów amfetaminy za kwotę 240.500 złotych oraz 1 kilogram haszyszu za kwotę 8000 złotych. Do tych bowiem czynów oskarżony się przyznał.

Zakwestionowanie przez obronę ustaleń faktycznych co do tego, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu dotyczącego obrotem środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w okresie od stycznia 2012 r. do lipca 2012 r. związany jest z linią obrony E. K. który do winy w tym fragmencie zarzutów się nie przyznał, wyjaśniając, iż
w tym czasie przebywał za granicą. Sąd meriti dokonał jednak w tym zakresie w pełni prawidłowej oceny dowodów i oparł swe ustalenia na zeznaniach P. G.
i D. G., którym dał wiarę. Wynika z nich, że przedmiotowe transakcje rzeczywiście miały miejsce, gdy E. K. przebywał za granicą. To on jednak ustalał wszystkie szczegóły z D. G.a na wyraźną jego prośbę P. G. spełnił tylko rolę pośrednika dostarczając marihuanę, amfetaminę i tabletki ekstazy G.. W tej sytuacji w pełni prawidłowo Sąd meriti przyjął, iż E. K. dopuścił się przestępstwa polegającego na tym, że w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2013 roku w Z., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, w ten sposób, iż w okresie:

- od wiosny 2011 roku do lutego 2013 roku wspólnie z P. G. sprzedał
w prowadzonych transakcjach D. G.narkotyki, dostarczając mu osobiście
100 kilogramów marihuany za łączną kwotę 800.000 złotych, 20 kilogramów amfetaminy za kwotę 240.500 złotych oraz 1 kilogram haszyszu za kwotę 8000 złotych,

- od stycznia 2012 roku do lipca 2012 roku wspólnie z P. G. w kilku transakcjach sprzedał D. G. narkotyki dostarczając za pośrednictwem P. G. 2000 sztuk tabletek ekstazy za kwotę 12.000 złotych, 35 kilogramów marihuany za kwotę 400.000 złotych oraz 2 kilogramy amfetaminy za kwotę 23.000 złotych.

Zarzut postawiony przez obronę, jakoby doszło, co do podpunktu drugiego do błędnych ustaleń faktycznych uznać trzeba za całkowicie chybiony. Zarzut ten może zostać uznany za trafnie podniesiony, wtedy i tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że w istocie popełniony błąd wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Błąd ten determinuje natomiast nieznajomość określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, bądź oparcie się na faktach
w istocie nieudowodnionych. Z takimi sytuacjami nie mieliśmy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Skarżący, nie wykazał nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń. Zarzut ten nie może się natomiast sprowadzać tylko do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Jak wielokrotnie podnoszono
w orzecznictwie możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza, by dokonanie ich uznać za istotny błąd ustaleń, jeśli nie wykaże się przy tym, iż rozumowanie przeprowadzone przez sąd orzekający sprzeczne jest z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego (tak m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia 9 marca 2016r., II AKa 271/15, wyrok SA w Lublinie z dnia 4 lutego 2016r., II AKa 2/16, wyrok SA we Wrocławiu
z dnia 9 marca 2016r., II AKa 41/16).

Z identyczną sytuacją mamy do czynienia odnośnie zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. i błędu
w ustaleniach faktycznych w zakresie przypisania E. K.przestępstwa z art. 239 § 1 k.k. i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k. Sąd meirti w pełni prawidłowo ocenił zgromadzone w tej materii dowody, w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Obrona nie wykazała w tym zakresie, jakichkolwiek uchybień. Zgodzić należy się
z zaprezentowaną w pisemnych motywach orzeczenia argumentacją, iż wyjaśnienia E. K.oraz zeznania A. S., który twierdził, że sam miał ukryć narkotyki, nie zasługują na wiarę, z uwagi na ich lakoniczność i sprzeczność z tym co mówiła R. G.. Słusznie Sąd dał wiarę wypowiedziom R. G., na jej depozycjach ustalając stan faktyczny, jak bowiem zauważono osoba ta złożyła bardzo szczegółowe wyjaśnienia, a co niezmiernie istotne nie miała żadnych racjonalnych powodów, by obciążać E. K.

Odnosząc się wreszcie do zarzutu obrazy art. 424 k.p.k. wskazać trzeba, iż również ten zarzut jest całkowicie chybiony. Uzasadnienie Sądu meriti spełnia wymogi wskazane w przepisie art. 424 k.p.k. Zresztą oprócz postawienia zarzutu skarżący nie uzasadnia swego stanowiska. Jest to natomiast o tyle istotne, że przecież naruszenia prawa procesowego, jeśli w ogóle miało miejsce, to by stać się skuteczną przyczyną odwoławczą musi mieć przynajmniej hipotetyczny wpływ na treść orzeczenia. Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie uzasadnienie wyroku formułowane jest po sporządzeniu wyroku, a zatem uchybienie art. 424 k.p.k. nie może być skutecznie podnoszone jako zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść wyroku. (tak. m.in. wyrok SA w Szczecinie z dnia 8 września 2016r., sygn.. akt II AKa 71/16, wyrok SA w Łodzi z dnia 5 lutego 2015r., sygn.. akt II AKa 85/14).

Sąd I instancji wymierzając E. K. kary za poszczególne przestępstwa, jak
i karę łączną wziął pod uwagę wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące nadając im właściwą rangę. Pamiętać trzeba, że E. K. uczestniczył w obrocie bardzo dużymi ilościami, tak środków odurzających, jak i substancji psychotropowych. Łącznie bowiem dostarczył G. 135 kg marihuany, 22 kg amfetaminy, 1 kg haszyszu i 2000 sztuk tabletek ekstazy. Stopień społecznej szkodliwości tego przestępstwa i zawinienia sprawcy musi być uznany za bardzo duży. Stąd wymierzona kara pozbawienia wolności, jak i grzywny nie mogą być uznane za kary nadmiernie surowe. Z drugiej strony słusznie zwrócił Sąd uwagę, iż kary te nie mogą być zawieszone w próżni i odbiegać od kar wymierzonych pozostałym sprawcom, w tym P. G.. Dlatego też również prokurator nie ma racji domagając się zaostrzenia kar.

Analogicznie przedstawia się kwestia wymiaru kary za przestępstwo 239 § 1 k.k. i art. 62 ust. 2 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., jak i kary łącznej.

Przypomnieć przy tym należy, iż o rażącej niewspółmierności kary może być mowa tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak
i osobowości sprawcy, czyli gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż kara dotychczas wymierzona jest niewspółmierna w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować i jest zatem również
w odczuciu społecznym "karą niesprawiedliwą".

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy.

Wobec powyższego, zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

SSA Wiesław Kosowski SSA Barbara Suchowska SSA Robert Kirejew