Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale XVI Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Kasprzyk

Protokolant: p.o. staż. P. P.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Wilda w Poznaniu Bartosza Deskiewicza

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. sprawy o wydanie wyroku łącznego
w stosunku do:

T. D. urodzonego (...) w P., syna J. i D. zd. P.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie XVI K 211/14 za przestępstwa:

⚫

z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od miesiąca kwietnia 2011 r. do grudnia 2011 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w okresie od marca 2013 r. do sierpnia 2013 r. na karę 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od grudnia 2013 r. do marca 2014 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od marca 2014 r. do dnia 24 kwietnia 2014 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 40 złotych

przy czym orzeczone w stosunku do skazanego kary pozbawienia wolności i grzywny zostały sprowadzone do lary łącznej 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 40 zł; dnia 31 maja 2017 r. wykonana została kara grzywny,

II.  Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 18 września 2017 roku w sprawie II K 280/17 za:

⚫

ciąg 12 przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionych w okresie od 18 czerwca 2011 r. do dnia 26 marca 2013 r. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

⚫

ciąg 25 przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionych w okresie od 21 maja 2012 r. do 26 września 2013 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy

przy czym orzeczone w stosunku do skazanego kary pozbawienia wolności zostały sprowadzone do lary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

1.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy kary łączne pozbawienia wolności wymierzone skazanemu w sprawach opisanych wyżej w punktach I i II tj. wyrokami:

- Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie XVI K 211/14,

- Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 18 września 2017 roku w sprawie II K 280/17

i wymierza mu karę łączną 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. wyroki podlegające połączeniu w zakresie nieobjętym wyrokiem łącznym pozostawia odrębnemu wykonaniu.

3.  Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 zalicza skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach:

- XVI K 211/14 od dnia 24 kwietnia 2014 r. do 28 kwietnia 2015 r. oraz od dnia 23 grudnia 2015 r. do nadal,

- II K 280/17 od dnia 5 maja 2015 r. do dnia 16 września 2015 r. oraz od dnia 1 października 2015 r. do dnia 23 grudnia 2015 r.,

4.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego w całości od obowiązku zapłaty Skarbowi Państwa kosztów sądowych, a na podstawie art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) – nie wymierza jej opłaty.

SSO Danuta Kasprzyk

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2017 roku obrońca skazanego T. D. złożył wniosek o wydanie w stosunku do jego mandanta wyroku łącznego przy zastosowaniu pełnej absorpcji obejmującego wyroki Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie XVI K 211/14 oraz Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 18 września 2017 r. w sprawie II K 280/17.

Jednocześnie w dniu 13 października 2017 r. do Sądu Rejonowego w Śremie wpłynęło pismo Administracji Zakładu Karnego w G. z informacją iż w stosunku do skazanego zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego. Postanowieniem z dnia 21 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Śremie uznał się niewłaściwym do rozpoznania sprawy w przedmiocie wydania wyroku łącznego w stosunku do T. D. przekazując ją Sądowi Okręgowemu w Poznaniu, jako sądowi właściwemu miejscowo i rzeczowo do jej rozpoznania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. D. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

III.  Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie XVI K 211/14, utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 listopada 2015 r. za przestępstwa:

⚫

z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od miesiąca kwietnia 2011 r. do grudnia 2011 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w okresie od marca 2013 r. do sierpnia 2013 r. na karę 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od grudnia 2013 r. do marca 2014 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych po 40 złotych,

⚫

z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od marca 2014 r. do dnia 24 kwietnia 2014 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 40 złotych

przy czym orzeczone w stosunku do skazanego kary pozbawienia wolności i grzywny zostały sprowadzone do kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 40 zł; dnia 31 maja 2017 r. wykonana została kara grzywny,

IV.  Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 18 września 2017 roku w sprawie II K 280/17 za:

⚫

ciąg 12 przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionych w okresie od 18 czerwca 2011 r. do dnia 26 marca 2013 r. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

⚫

ciąg 25 przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionych w okresie od 21 maja 2012 r. do 26 września 2013 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy

przy czym orzeczone w stosunku do skazanego kary pozbawienia wolności zostały sprowadzone do lary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

Skazany T. D. ma 33 lata i jest bezdzietnym kawalerem. Przed osadzeniem w zakładzie karnym prowadził on własną działalność gospodarczą pod postacią firmy informatycznej. W środowisku miał pozytywna opinię, a jak wynika z oświadczeń najbliższych członków rodziny nie miał on skłonności do używania alkoholu oraz nie wykazywał uzależnienia od środków psychoaktywnych, jak również nie utrzymywał kontaktów ze środowiskiem przestępczym.

W trakcie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności skazany był wielokrotnie nagradzany, w tym również zwolnieniami skutkującymi opuszczeniem zakładu karnego. Wyłącznie jeden razy (w dniu 11 lutego 2016 r.) zaszła konieczność ukarania go dyscyplinarnie w związku z posiadaniem przez skazanego zegarka z funkcją telefonu i posiadanie przewodu USB. Ponadto dwukrotnie T. D. wypisano wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej, jednakże dyrektor jednostki penitencjarnej, w której skazany przebywa odstąpił od jej wymierzenia poprzestając na rozmowie ostrzegawczej.

Z uwagi na uzależnienie od marihuany w okresie od 3 lutego 2016 r. do 29 września 2016 r. przebywał na oddziale dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub substancji psychotropowych w Zakładzie Karnym w R., w którym to okresie ukończył program podstawowej psychoterapii uzależnienia w wymiarze 170 godzin terapii w formie programu ograniczonego do zajęć edukacyjnych.

T. D. karę pozbawienia wolności odbywa obecnie w systemie programowego oddziaływania. W dalszym ciągu realizuje zalecenia po terapii – brał udział w pogłębionej grupie wsparcia dla osób po terapii p/uzależnieniowej oraz uczestniczył w programie readaptacji (...), którego celem jest integracja rodzin, pogłębienie więzi emocjonalnej z osobami bliskimi, zwłaszcza dziećmi, poprawa relacji rodzinnych oraz internalizacja norm społeczno – prawnych. Skazany uczestniczył również z programie (...)

Z uwagi na właściwe zachowanie na terenie oddziału mieszkalnego, wywiązywanie się z nałożonych obowiązków oraz czynione postępy w resocjalizacji Komisja Penitencjarna skierowała T. D. w dniu 1 czerwca 2017 r. do zakładu karnego typu półotwartego i od tego też czasu korzysta on z nagród określonych w art. 138 § 1 pkt 7 k.k.w. Skazany nie nadużył okazanego mu zaufania, a z udzielonych mu zezwoleń korzysta właściwie. Jest on zatrudniony nieodpłatnie poza terenem zakładu karnego w grupie bez konwojenta, a z powierzonych mu obowiązków pracowniczych wywiązuje się właściwie.

Ze strony T. D. nie odnotowano zachowań agresywnych, samoagresji, nie stosowano środków przymusu bezpośredniego. Dba on o porządek w miejscu zakwaterowania, jak również w miejscach wspólnych. Skazany nie jest także uczestnikiem nieformalnych struktur podkultury przestępczej, a wobec popełnionych przestępstw wypowiada się krytycznie.

Skazany kontakt zewnętrzny utrzymuje z najbliższymi osobami, głównie z członkami rodziny, poprzez widzenia, wymianę korespondencji oraz rozmowy telefoniczne. Bliscy w miarę możliwości udzielają również skazanemu pomocy rzeczowej w formie realizacji paczek w zakładowej kantynie.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że w niniejszej sprawie znajdowały zastosowanie przepisy Kodeksu karnego oraz Kodeksu postępowania karnego w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 lipca 2015 r. (nowym) wprowadzonym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396). Przepisy proceduralne - wobec braku przepisu przejściowego - weszły w życie z momentem wejścia w życie ustawy zgodnie z zasadą bezpośredniego działania ustawy nowej.

Jeśli chodzi o przepisy materialnoprawne to zgodnie z art. 19 ust. 1 tej ustawy: Przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W przepisie tym mowa jest o rozdziale IX Kodeksu karnego regulującym kwestie zbiegu przestępstw i kary łącznej (zatytułowanym „Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych”) obejmującym przepisy art. 85-92a k.k.

Z treści art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej wynika zatem, że nowe przepisy znajdują zastosowanie wówczas jeżeli po wejściu w życie ustawy (tj. 1 lipca 2015 r.) zapadnie prawomocne skazanie skutkujące koniecznością orzeczenia kary łącznej. Wszystkie wyroki orzeczone wobec T. D. stały się prawomocne po dniu 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z art. 85 § 1 k.k.: „Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną”. Jak wynika z § 2 tego przepisu: „Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1”. W obecnym stanie prawnym zatem warunkiem łączenia kar jest: skazanie sprawcy za dwa lub więcej przestępstw, wymierzenie za nie kar tego samego rodzaju lub nadających się do połączenia oraz okoliczność, że kary te chociaż w części podlegają wykonaniu (z tym wyjątkiem, że można łączyć kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania (art. 89 k.k.) - mimo, że nie podlegają one wykonaniu). Z przepisu art. 85 § 2 k.k. wynika także, że obecnie łączeniu podlegają nie tylko kary jednostkowe, ale również kary łączne („kary lub kary łączne”).

Z kolei granice, w jakich może być orzeczona kara łączna, określa art. 86 § 1 k.k., zgodnie z którym „sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności”.

Kierując się treścią wyżej wymienionych przepisów sąd ustalił, że zachodzą warunki do połączenia w jedną karę łączną kar pozbawienia wolności, które zostały orzeczone w obu wyrokach skazujących. W każdym ze wskazanych orzeczeń T. D. został skazany na bezwzględne kary pozbawienia wolności. Nadto nadal podlegają one wykonaniu - żadna z w/w kar nie została dotychczas wykonana wobec skazanego, co jest przesłanką niezbędną dla orzeczenia wobec niego kary łącznej. T. D. odbywa kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie XVI K 211/14 w okresie od 23 grudnia 2015 r. do 18 grudnia 2018 r., natomiast karę pozbawienia wolności w sprawie II K 280/17 Sądu Rejonowego w Śremie odbywa w okresie od 18 grudnia 2018 r. do 13 maja 2021 r.

Dokonując zatem połączenia w wyroku łącznym kar orzeczonych wobec T. D. w wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie XVI K 211/14 oraz wyroku Sądu Rejonowego w Śremie – II K 280/17, Sąd był uprawniony do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze od 4 lat pozbawienia wolności (przy zastosowaniu pełnej absorpcji) do 7 lat pozbawienia wolności (przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji). Znajdując więc podstawy do wymierzenia skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności sąd wymierzył ją w wysokości 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę podaną wyżej sąd zastosował zasadę asperacji. W ocenie sądu żadne szczególne okoliczności nie przemawiają za wymierzeniem skazanemu kary pozbawienia wolności na zasadzie pełnej absorpcji lub pełnej kumulacji kary. Co prawda, przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak – jak podkreśla się w orzecznictwie i doktrynie - należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo ( por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976, nr 2, poz. 33, P. Kardas Komentarz do art. 86 Kodeksu karnego Lex 2004 teza 30).

Okolicznością przemawiającą za zastosowaniem wobec skazanego właśnie zasady asperacji przy orzeczeniu wymiaru kary łącznej był z jednej strony dystans czasowy dzielący przestępstwa, za które T. D. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie XVI K 211/14. Mianowicie skazany popełniał czyny zabronione wchodzące w skład wskazanego wyroku od kwietnia do grudnia 2011 r., a następnie od marca 2013 r. do sierpnia 2013 r. i dalej od grudnia 2013 r. do 24 kwietnia 2014 r., co zdaniem Sądu uzasadniałoby zastosowanie w stosunku do skazanego zasady absorpcji przy orzekaniu kary łącznej w wyroku łącznym ze względu na fakt, iż w sprawie II K 280/17 Sądu Rejonowego w Śremie T. D. skazany został za popełnienie 12 czynów zabronionych w okresie od 18 czerwca 2011 r. do dnia 26 marca 2013 r. oraz 25 przestępstw w okresie od 21 maja 2012 r. do 26 września 2013 r., co jasno wskazuje, że na przestrzeni lat 2011 – 2014 skazany popełniał przestępstwa niemal przez cały czas, a odstępy czasu pomiędzy poszczególnymi czynami zabronionymi były niewielkie. Sąd nie mógł jednak przyjąć wobec T. D. zasady absorpcji w większym zakresie od zastosowanego z uwagi na wielość popełnionych przez skazanego czynów zabronionych, których w sumie było aż 41, co świadczy o znacznej demoralizacji skazanego, który w konflikt z prawem wchodził bardzo często na różnych etapach swojego życia, a jego przestępcza działalność nie miała w jego życiu charakteru incydentalnego.

Za zasadą absorpcji, lecz również nie w pełnym wymiarze, przemawiała tożsamość rodzajowa przestępstw popełnionych przez skazanego, które obejmowały wyłącznie czyny zabronione stypizowane w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd miał jednak na uwadze, iż T. D. przestępstwa z tejże ustawy popełniał naruszając różne dobra, albowiem skazany on został za nielegalną uprawę i zbiór narkotyków w tym trzykrotnie w ramach pomocnictwa, a nadto odpowiadał za nielegalne wytwarzanie, przetwarzanie albo przerób narkotyków oraz wprowadzanie ich do obrotu i udział w obrocie. Powyższe jednoznacznie wskazuje, iż pomimo tego, że działalność przestępcza T. D. skupiała się wokół działalności narkotykowej (co uzasadniałoby zasadę absorpcji), to nie ograniczał się on do konkretnego rodzaju czynów zabronionych, lecz brał w niej udział na szeroką skalę, tj. od wytwarzania produktu jakim były narkotyki (w tym w ramach pomocnictwa), aż po ich dystrybucję (co uzasadniałoby zastosowanie wobec skazanego zasady kumulacji).

Za zastosowaniem zasady asperacji przy wymiarze kary łącznej przemawiało również zachowanie skazanego w okresie dotychczas odbywanej kary pozbawienia wolności - dobrze oceniane przez administrację penitencjarną, czego nie należy w żadnym razie uznawać w kontekście karalności skazanego jako dowodu jego zaawansowanej resocjalizacji. W ocenie Sądu T. D. mając bogate doświadczenie w zakresie odbywania kary pozbawienia wolności (zakładzie karnym przebywa od ponad 2 lat, a wcześniej niemal przez 1,5 roku z przerwami przebywał w areszcie śledczym), doskonale zdaje sobie sprawę z korzyści, jakie wynikają z dobrego zachowania podczas odbywania kary, w postaci nie tylko uzyskiwanych przywilejów w formie nagród regulaminowych, ale również możliwości szybszego opuszczenia zakładu karnego w formie warunkowego przedterminowego zwolnienia, z których to przywilejów T. D. aktywnie korzysta, co jednoznacznie wynika z opinii o nim przesłanej przez Administrację Zakładu Karnego w G.. A zatem Sąd ostrożnie ocenia zachowanie skazanego w trakcie obecnie odbywanej kary w kontekście wpływu tego na wymiar orzeczonej kary łącznej.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec T. D. kara łączna spełni swoje wszelkie cele i to zarówno na płaszczyźnie ogólnospołecznego jej oddziaływania, stanowiąc dowód kary sprawiedliwej w społecznym odczuciu, jak i przede wszystkim na płaszczyźnie prewencji indywidualnej, stanowiąc element wychowawczy dla skazanego. Kara ta winna nadto jednoznacznie uświadomić skazanemu, że nie zmieniając swojej postawy wobec zasad porządku społecznego i prawnego i powtarzalnie wkraczające na drogę przestępstwa nie może liczyć na pobłażanie lecz musi się liczyć z sytuacją długotrwałej izolacji od społeczeństwa, którego zasad nie respektuje.

W zakresie nieobjętym wyrokiem łącznym pozostałe wyroki podlegające łączeniu pozostawiono odrębnemu wykonaniu – pkt 2 wyroku.

Ponieważ T. D. był pozbawiony wolności w sprawie XVI K 211/14 Sądu Okręgowego w Poznaniu w okresie od dnia 24 kwietnia 2014 r. do 28 kwietnia 2015 r. oraz od dnia 23 grudnia 2015 r. do nadal oraz w sprawie II K 280/17 Sądu Rejonowego w Śremie od dnia 5 maja 2015 r. do dnia 16 września 2015 r. oraz od dnia 1 października 2015 r. do dnia 23 grudnia 2015 r. Sąd stosownie do regulacji art. 577 k.p.k., na poczet obecnie orzeczonej kary łącznej, zaliczył skazanemu powyższy okres izolacji, uznając w zakresie tym karę łączną za wykonaną – punkt 3 wyroku.

O kosztach sądowych związanych z wydaniem niniejszego wyroku Sąd orzekł jak w pkt 4 wyroku na podstawie powołanych tam przepisów, a skazanego zwolnił z obowiązku pokrycia kosztów sądowych, w tym nie wymierzył mu opłaty, biorąc pod uwagę jego sytuację materialną wynikającą z pozbawienia wolności.

SSO Danuta Kasprzyk