Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX Ka 438 / 17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Jarosław Sobierajski

Sędziowie - SO Justyna Kujaczyńska - Gajdamowicz

- SO Barbara Plewińska / spr/

Protokolant st. sekr. Katarzyna Kotarska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Golubiu-Dobrzyniu Ireneusza Maliszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 roku

sprawy P. W.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Golubiu – Dobrzyniu

z dnia 10 marca 2017 r. sygn. akt II K 11/17

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 438/17

UZASADNIENIE

P. W. został oskarżony o to, że w dniu 12 grudnia 2016 r. w G.
-D., pow. g. (...), woj. (...)- (...), z terenu posesji przy
ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elementów metalowych
w postaci dwóch wałów od rozrzutnika, jednego wału od innej maszyny rolniczej oraz osi
od bryczki, tj. mienia o łącznej wartości 600,00 zł działając na szkodę K.
C.,

- tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2017 rokuSąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu, sygn. akt II K 11/17, uznał P. W. za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu
w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne
w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, zaliczając na jej poczet tej kary na mocy
art. 63 § 1 kk okres zatrzymania w dniu 19 grudnia 2016 roku od godz. 13:20 do godz. 16:10, przyjmując, iż stanowi to 2 dni kary ograniczenia wolności.

Orzekając o kosztach, sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty
sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego zaskarżył oskarżyciel publiczny, zarzucając:

-

obrazę przepisu prawa karnego materialnego tj. art. 46 § 1 kk poprzez zaniechanie jego zastosowania w stosunku do szkody wyrządzonej czynem przypisanym oskarżonemu
w zakresie pieniędzy w kwocie 90,- złotych uzyskanych przez oskarżonego ze sprzedaży skradzionych przedmiotów w wyniku wprowadzenia w błąd ich nabywcy co do tego, że jest właścicielem tego mienia bądź też wyzyskanie błędu nabywcy co do tej okoliczności
i w konsekwencji doprowadzenia nabywcy do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem,

-

obrazę przepisu prawa karnego materialnego tj. art. 278 § 1 kk poprzez zaniechanie uznania przez sąd I instancji, iż zachowanie oskarżonego polegające na sprzedaży skradzionego mienia poprzez wprowadzenie w błąd nabywcy co do tego, że jest właścicielem tego mienia bądź też wyzyskanie błędu nabywcy co do tej okoliczności i w konsekwencji doprowadzenie nabywcy do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, nie stanowi
tzw. czynu następczego współukaranego.

W związku z powyższym oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 kk obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym oskarżonemu przestępstwem na skutek sprzedaży skradzionych K. C. przedmiotów poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego
– skupu złomu należącego do M. S. (1) kwoty 90,- zł oraz utrzymanie w mocy w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy w całości podzielił ustalenia sądu I instancji, który właściwie, wszechstronnie i wnikliwie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego i na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego.

Sąd meriti słusznie uznał, powołując się na judykaturę, że do kręgu pokrzywdzonych można zaliczyć tylko ten podmiot którego dobro prawne zostało działaniem przestępnym bezpośrednio naruszone wprost, a nie za pośrednictwem godzenia w inne dobra. Na gruncie niniejszej sprawy za pokrzywdzonego tylko i wyłącznie mógł zostać uznany K. C., któremu oskarżony ukradł wskazane przedmioty. Dokonując kradzieży oskarżony nie naruszył natomiast w żaden sposób jakiegokolwiek dobra prawnego M. S. (2) – właściciela lombardu, a zatem nie można było na jego rzecz orzec obowiązku naprawienia szkody. Nadto wskazać należało, że wbrew twierdzeniom skarżącego zachowanie oskarżonego polegające na sprzedaży kradzionego mienie poprzez wprowadzenie w błąd nabywcy co do tego, że jest właścicielem tego mienia bądź też wyzyskanie błędu nabywcy co do tej okoliczności i w konsekwencji doprowadzenie nabywcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie stanowi czynu następczego współukaranego. Podkreślić należało, że przez czyn współukarany następczy rozumie się takie działanie następujące po głównym czynie przestępnym, które ocenione z osobna mogłoby być uznane za odrębne przestępstwo, jednakże przy całościowej ocenie zdarzenia należy uznać je za skwitowane przez wymierzenie kary za przestępstwo główne. W niniejszej sprawie z takim czynem nie mieliśmy do czynienia, wobec czego zarzuty skarżącego były całkowicie bezzasadne
i stanowiły jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem sądu I instancji.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też został on utrzymany w mocy.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, obciążając nimi Skarb Państwa.