Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Adamczyk

Sędziowie: SSO Sławomir Buras

SSO Mariusz Broda (spr)

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Banaszek

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2018 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa T. R.

przeciwko Ł. K.

o zapłatę kwoty 7879,27 zł

oraz

sprawy z powództwa T. R.

przeciwko Ł. K.

o zapłatę kwoty 11100 zł

na skutek apelacji pozwanego Ł. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 24 października 2017 r.

sygn. VIII C 261/17 upr.

1.  zmienia zaskarżony wyrok w części, w ten sposób, że:

a) po słowach „od dnia 11 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty”, dodaje słowa - „z tym, że Ł. K. ponosi solidarną odpowiedzialność za zapłatę kwoty 18.979,37 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wyżej wskazanych kwot i dat - z (...).PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., od której świadczenia te zostały zasądzone prawomocnymi nakazami zapłaty w postępowaniach upominawczych - Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12 października 2016r. - sygnatura akt VIII Nc 2419/16 oraz z dnia 14 lutego 2017roku - sygnatura akt VIII 463/17;

b/ kwotę 4472 (cztery tysiące czterysta siedemdziesiąt dwa) złote z tytułu zwrotu kosztów procesu, zastępuje kwotą 4422 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia dwa) złote i zastrzega, że Ł. K. ponosi solidarną odpowiedzialność za zapłatę tej kwoty z (...).PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., w zakresie, w jakim zostały od niej zasądzone koszty procesu łącznie w tej wysokości - prawomocnymi nakazami zapłaty w postępowaniach upominawczych - Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12 października 2016r. - sygnatura akt VIII Nc 2419/16 oraz z dnia 14 lutego 2017roku - sygnatura akt VIII Nc 463/17;

2) oddala apelację w pozostałej części;

3) zasądza od Ł. K. na rzecz T. R. kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. II Ca 115/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24.10.2017r. Sąd Rejonowy w Kielcach zasądził od Ł. K. na rzecz T. R. kwotę 18 979,37 zł, z ustawowymi odsetkami od dat i kwot szczegółowo w nim opisanych oraz kwotę 4472 zł tytułem kosztów procesu, z tym zastrzeżeniem, że za jej zapłatę pozwany odpowiada solidarnie z (...).PL (...). z o.o. z siedzibą w H., od której została ona zasądzona prawomocnymi nakazami zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12.10.2016r. – sygn. akt VIII Nc 2419/16 oraz z dnia 14.02.2017r. – sygn. akt VIII Nc 463/17.

Podstawy faktyczne i prawne tej treści rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy przedstawił w pisemnym uzasadnieniu (k.141-144). Z jego treści w szczególności wynika, że powódka dochodziła zapłaty w/w kwoty od pozwanego, z tytułu dokonanego przez niego poręczenia, stanowiącego zabezpieczenie zapłaty czynszu najmu lokalu – na podstawie umowy najmu pomiędzy powódką, a (...).PL (...). z o.o. z siedzibą w H., w której pozwany pierwotnie był wspólnikiem i Prezesem Zarządu. Sąd pierwszej instancji uznał zasadność roszczenia z tego tytułu, nie podzielił tym samym zarzutów pozwanego, a przede wszystkim tego, że umowa poręczenia była nieważna.

Wyrok z całości zaskarżył pozwany. W wywiedzionej apelacji zarzucił naruszenie:

- art. 58 § 1 kc w zw. z art. 878 § 1 kc polegające na niewłaściwym zastosowaniu tych przepisów do poręczenia udzielonego przez Ł. K., skutkującego brakiem uznania nieważności poręczenia pomimo niewyrażenia w dokumencie kwoty poręczenia w wysokości z góry oznaczonej;

- art. 878 § 2 kc polegające na niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu i uznaniu nieważności odwołania przez Ł. K. bezterminowego poręczenia za dług Spółki;

- art. 881 kc poprzez jego błędne zastosowanie i wskazanie , że pozwany Ł. K. odpowiada solidarnie jedynie za zasądzone koszty procesu w przypadku gdy odpowiedzialność poręczyciela i „wynajmującego” jest solidarna;

- art. 876 § 2 kc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie treści oświadczenia woli Ł. K. jako ograniczonej do odpowiedzialności czynszowej z umowy najmu, tj. ponad jego pisemną formę;

- § 15 ust. Rozp. Min. Spr. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że połączenie spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia spowodowało zwiększony nakład pracy pełnomocnika, co generuje potrzebę zasądzenia podwyższonego wynagrodzenia;

- art. 233 § 1 kpc poprzez ocenę dowodów w sposób sprzeczny z treścią i zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego i przyjęcie, w szczególności, że: pozwany Ł. K. przygotował treść umowy, że pozwanemu zależało na poręczeniu za długi Spółki, że umowa poręczenia pozostaje terminowa, że umowa najmu konkretyzuje wysokość poręczenia i ustala jego górną granicę;

- art. 505 ¹ kpc, art. 505 ³ § kpc, 505 ⁷ kpc poprzez rozpoznanie niniejszej sprawy w postępowaniu uproszczonym,

- art. 247 kpc, poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron i zeznań świadka ponad osnowę dokumentu w postaci umowy poręczenia, dla której w przypadku oświadczenia poręczyciela wymagana jest forma pisemna pod rygorem nieważności.

- art. 321 kpc poprzez zasądzenie kosztów procesu ponad żądanie.

Wobec powyższego skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości w stosunku do pozwanego Ł. K. i orzeczenie o kosztach procesu „stosowanie do tego rozstrzygnięcia”, zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Strona powodowa w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w przeważającym zakresie okazała się nie zasadna, albowiem znalazła usprawiedliwienie jedynie w części w jakiej skarżący zwalczał nie orzeczenie przez Sąd I instancji o solidarności odpowiedzialności pozwanego Ł. K. z T..Pl (...). z o.o. z siedzibą w K..

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut niewłaściwego trybu, w jakim Sąd Rejonowy miał rozpoznać obie sprawy połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, bo determinowało to także odpowiedź na pytanie o to, w jakim trybie sprawa winna być rozpoznana w postępowaniu apelacyjnym.

Rzeczywiście rację ma skarżący, że obie sprawy, tj. z powództwa o zapłatę kwoty 7879,37 zł oraz z powództwa o zapłatę kwoty 11 100 zł, zostały rozpoznane przez Sąd Rejonowy w trybie uproszczonym, czemu dano wyraz najpierw w zarządzeniu wpisania tej pierwszej sprawy (po sprzeciwie) do rep. „Cupr”, a następnie po połączeniu tej drugiej sprawy z tą pierwszą , w dalszym ciągu rozpoznano już obie łącznie pod sygn. „Cupr”. Oczywistym pozostaje wniosek, że nie było to dopuszczalne, zważywszy na to, że wartość przedmiotu sporu w tej drugiej sprawie wykraczała poza granicę 10 000 zł, co stosownie do treści art. 505 ^{( 1 )}pkt. 1 kpc, w brzmieniu obowiązującym z dacie wytoczenia tego drugiego powództwa, eliminowało rozpoznanie go w trybie uproszczonym. Jednak Sąd Rejonowy zdecydował rozpoznać i rozstrzygnąć obie sprawy łącznie w trybie uproszczonym, chociaż powinien to uczynić w trybie zwykłego procesu, albo nie łącząc ich do wspólnego rozpoznania, każdą rozpoznać oddzielnie we właściwym trybie. Pomimo tej wadliwości, Sąd drugiej instancji już co do zasady, nie był związany uproszczonym, czyli niewłaściwym trybem, w jakim doszło do rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy, a jego obowiązkiem było rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym we właściwym już trybie, a w tym przypadku, z przyczyn dostatecznie już wyjaśnionych był to tryb zwykłego procesu. Tej treści pogląd o braku związania sądu drugiej instancji wadliwie zidentyfikowanym przez sąd pierwszej instancji trybem postępowania (uproszczonego) oraz wynikającej z tego konieczności zastosowania właściwego trybu w postępowaniu apelacyjnym, aktualnie dominuje, tak w orzecznictwie, jak i literaturze przedmiotu (p. uchwała SN z dnia 19.04.2007r., III CZP 11/07, OSNC 2008, nr 2, poz. 23; wyrok SN z dnia 25.03.2009r., V CSK 380/08, Lex nr 492143; Komentarz do kpc pod. red. M. Manowskiej, Wolters Kluwer 3 wyd., str. 1416-1417), a Sąd Okręgowy go podziela. W konsekwencji tego wszystkiego zasadnym jest zarzut apelacji, eksponujący wadliwość trybu, w jakim sprawa została rozpoznana, ale tylko z takim skutkiem, że winna być ona rozpoznana w postępowaniu apelacyjnym w trybie zwykłym, a nie w postępowaniu uproszczonym, co Sąd Okręgowy uczynił.

Apelujący na tle wadliwości trybu postępowania przed Sądem pierwszej instancji, nie zgłosił żadnych innych powiązanych z tym zarzutów uchybienia przepisom postępowania, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Zatem owa wadliwość nie zrodziła żadnych dalej idących negatywnych skutków już na etapie rozpoznania sprawy w postępowaniu apelacyjnym. Innymi słowy, należy wyeliminować tezę o nieważności postępowania, brak także podstaw by twierdzić, że miała ona wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wyjaśniając już same motywy rozpoznania sprawy w postępowaniu apelacyjnym, Sąd Okręgowy stwierdza, że Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia co do wszystkich okoliczności faktycznych dla rozstrzygnięcia sprawy. Stanowią one efekt właściwie przeprowadzonych dowodów, które następnie zostały przez Sąd Rejonowy ocenione z poszanowaniem reguł opisanych w art. 233 § kpc, z czego Sąd ten następnie wyprowadził trafne wnioski, w zakresie rekonstrukcji podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku. Wobec tego Sąd Okręgowy, w braku jakichkolwiek ku temu przeszkód w całości przyjmuje ją za własną. Oznacza to, że żaden z zarzutów apelacji zmierzających do wzruszenia prawidłowości tych niewadliwych ustaleń nie znalazł usprawiedliwienia. Po pierwsze ten opisany w pkt. 2 pdpkt. a, tiret 1 apelacji jest bezprzedmiotowy, o ile dotyczy prawidłowości ustalenia tego, kto przygotowywał treść umowy poręczenia. Jest to okoliczność prawnie irrelewantna, bo istotne jest tylko to, co było treścią umowy, pojmowanej jako zgodne oświadczenia woli dwóch stron, a więc nie jej projekt, bez względu na to, kto i w jaki sposób miałby go przygotowywać. Analogiczny wniosek dotyczy tego, komu zależało na poręczeniu za długi (pkt. 2 pdpkt. a, tiret 2 apelacji). Z kolei uzasadnianie wadliwości (w ocenie skarżącego) kwalifikacji umowy poręczenia jako terminowej – w związku z zawarciem umowy najmu na czas określony, nie ma nic wspólnego z naruszeniem art. 233 § 1 kpc, a w szczególności to pierwsze już co do zasady nie może być konsekwencją naruszenia tej podstawy prawnej przez sąd. Natomiast taka konstrukcja zarzutu, która z jednej strony wychodzi od naruszenia prawa procesowego, przy czym nie neguje prawidłowości ustaleń sądu co do treści samej umowy najmu, jak i treści umowy poręczenia, a jest wypełniona jedynie treścią prawa materialnego, nadaje mu w istocie prawnomaterialny charakter, bo w rzeczywistości sprowadza całość zagadnienia do oceny prawidłowości wykładni charakteru umowy dokonanej przez Sąd Rejonowy, w aspekcie jej terminowości bądź bezterminowości, co nastąpiło na podstawie niespornych treści obu w/w umów ( o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia).

Zagadnienie naruszenia art. 505 ¹ kpc, art. 505 ³ § kpc, 505 ⁷ zostało już dostatecznie wyjaśnione.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 247 kpc, polegającego na dopuszczeniu i przeprowadzeniu dowodów z zeznań świadków i przesłuchania stron, ponad osnowę dokumentu w postaci umowy poręczenia, Sąd Okręgowy stwierdza, że nie jest zasadny, albowiem analiza postępowania dowodowego, w szczególności tezy dowodowej postanowienia (k. 132), wyklucza wniosek, by Sąd Rejonowy przeprowadził w/w dowody na okoliczności ponad osnowę dokumentu, czy przeciw osnowie dokumentu i miało doprowadzić to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności. Z całą pewnością dowody te nie zostały przeprowadzone na okoliczności ponad osnowę, czy przeciw tej osnowie, a na okoliczności towarzyszące zawarciu obu umów, w tym i umowy poręczenia. Zatem mogły mieć jedynie znaczenie jako te dodatkowo uzupełniające podstawę dokonania przez Sąd Rejonowy wykładni treści umowy poręczenia – zgodnie z regułami opisanymi w art. 65 § 2 kc.

Podsumowując tę część rozważań, skarżący nie zdołał skutecznie wzruszyć prawidłowości ustalonej przez Sąd pierwszej instancji podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Nie budzi także żadnych wątpliwości, prawidłowość dokonanej przez Sąd Rejonowy prawnomaterialnej oceny tej niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej. Sąd Okręgowy w całości ją podziela i przyjmuje za własną wraz z przytoczoną na jej uzasadnienie argumentacją. Tej treści konkluzja nie dotyczy tylko jednego, wspomnianego już wyżej zagadnienia, którego efektem był brak orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności pozwanego z w/w już Spółką.

Wobec powyższego, nie znajdują także usprawiedliwienia podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego, z tym jednym wskazanym już wyjątkiem.

Po pierwsze, brak podstaw do zaakceptowania tezy jakoby umowa poręczenia, dotknięta była nieważnością, a to z tej przyczyny, że nie zawierała w swej treści zapisu co do z góry oznaczonej kwoty poręczenia, co miało uzasadniać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 878 § 1 kc w zw. z art. 58 § 1 kc.

Rację ma Sąd pierwszej instancji, o ile wyklucza zastosowanie art. 878 § 1 kc, a tym samym konieczność oznaczenia górnej kwotowej granicy poręczenia, skoro konkluduje, że poręczenie, o jakim mowa nie dotyczyło długu przyszłego, a już istniejącego, lecz jeszcze niewymagalnego. Trafnie Sąd Rejonowy odwołuje się do literatury przedmiotu. Prawidłowość takiego myślenia doznaje wzmocnienia w kontekście poglądu wyrażanego w orzecznictwie Sądu Najwyższego (p. w szczególności wyrok SN z dnia 11/12/2009r., V CSK 215/09 – Lex nr 688050; Wyrok SN z dnia 16.05.2012r. , III CSK 249/11, Lex nr 1232600). Oba orzeczenia zapadły wprawdzie na tle stanu faktycznego odnoszącego się do umów o kredyt bankowy, ale istnieje pełna analogia w postrzeganiu istoty wierzytelności o zapłatę (rat kredytu oraz czynszu najmu i innych opłat związanych z używaniem lokalu), wynikających z obu umów. Nie ma żadnych przeszkód do odmiennego traktowania wierzytelności z tytułu rat kredytu i z tytułu czynszu najmu. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w w/w wyroku z dnia 11.12.2009r., gdy zostaje zawarta umowa kredytowa i w umowie tej określone zostaje do jakiego zachowania wobec banku zobowiązuje się kredytobiorca, to można uznać, że jego dług już powstał, a stanie się wymagalny w razie spełnienia się przesłanek określonych w umowie, w szczególności przekazania kredytu kredytobiorcy i nadejścia terminu jego spłaty, tzn. kiedy bank będzie mógł skutecznie żądać spłaty kredytu. Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku umowy najmu, w której od samego początku wiadomym jest do jakiego zachowania najemca zobowiązuje się wobec wynajmującego i można uznać, że jego dług (z tytułu zapłaty czynszu oraz innych opłat z tytułu używania lokalu) powstał, ale odpowiadająca mu wierzytelność stanie się wymagalna w razie spełnienia opisanych w umowie przesłanek, w szczególności oddania lokalu do używania i nadejścia terminu zapłaty poszczególnych opłat czynszowych i tych pozostałych, tzn. wtedy, gdy wynajmujący będzie mógł skutecznie żądać zapłaty tych świadczeń. Dlatego w przypadku przedmiotowej umowy najmu, stan istnienia długu (dochodzonego od pozwanego w niniejszym postępowaniu) pomimo jego niewymagalności, eliminował jego „przyszły” – w rozumieniu art. 878 par. 1 kc - charakter, co w konsekwencji prowadziło do wniosku, że pozwany w istocie poręczał nie za dług przyszły, a już istniejący – w dacie zawarcia umowy poręczenia. Z kolei dla samego określenia tego długu istniejącego na potrzeby umowy poręczenia wystarczającym było odwołanie się w treści tej ostatniej do stosunku najmu łączącego powódkę oraz w/w Spółkę. Taki pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie (p. także w/w wyrok z dnia 11.12.2009r. Poza sporem pozostawało przecież to, że pozwany poręczył za dług Spółki jako najemcy wobec powódki – wynajmującej , z tytułu tego konkretnego – z resztą jedynego łączącego strony stosunku najmu. Tej treści wniosków nie zmieniają przywoływane przez pozwanego orzeczenia. Po pierwsze, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25.09.2014r. I ACa 377/14, zapadł w takim stanie faktycznym, którym eliminuje jego przydatność dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej. Sąd ten przyjął, że powódka poręczała za dług przyszły, a górna granica długu nie była czytelna, skoro przy jej określeniu odwołano się do długu wielu podmiotów „globalnie”. Zatem to zupełnie inna sytuacja, niż ta w niniejszej sprawie. Z kolei pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 12.04.2017r. I ACa 935/16, nie jest możliwy do zaakceptowania, skoro z jednej strony Sąd ten dostrzega „ewolucję orzecznictwa” Sądu Najwyższego (w kierunku już wyżej wskazanym), a z drugiej strony w ogóle efektu tej „ewolucji” nie uwzględnia. Wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku pogląd o konieczności odmiennego potraktowania długu z umowy rachunku bankowego i umowy najmu – w płaszczyźnie rozróżnienia długu istniejącego i przyszłego, nie został poparty żadnymi jurydycznie przekonującymi argumentami. Z kolei argumentacja już przedstawiona przez Sąd Okręgowy przemawia za zupełnie inną oceną.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć (do czego z przyczyn już wskazanych podstaw brak), że dług z umowy najmu, miałby mieć charakter długu przyszłego, to i tak istnieją wystarczające podstawy, by przyjąć, że dług „został określony” – w rozumieniu art. 878 § 1 kc w sposób dostateczny, a tym samym brak podstaw do przyjęcia niezgodności umowy poręczenia z w/w przepisem, co eliminuje stan nieważności umowy poręczenia. Wniosek co do tego, że dług „został określony”, to efekt wykładni treści umowy poręczenia przy zastosowaniu kryteriów opisanych w art. 65 § 2 kc. Niezależnie od efektów już samej wykładni literalnej tej umowy, nie budzi żadnych wątpliwości Sądu i to, że zgodny zamiar stron i cel umowy poręczenia obejmowały poręczenie pozwanego za wszelkie długi Spółki (najemcy) względem powódki (wynajmującego) z tytułu tej jednej jedynej umowy najmu łączącej strony.

Wreszcie ostatnia kwestia to zagadnienie terminowości poręczenia. W literaturze przedmiotu oraz orzecznictwie utrwalony pozostaje pogląd, że już samo poręczenie za dług wynikający z umowy zawartej na czas określony, pozwala przyjąć, że poręczenie długu wynikającego z treści stosunku prawnego wynikającego z tej umowy, także ma charakter czasowy (p. m.in. uchwała SN z dnia 31.01.1986r., III CZP 69/85, OSNCP 1987r., nr 1, poz. 3; uchwała pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej SN z dnia 16.12.1987r., III CZP 91/86, OSNCP 1988, nr 4, poz. 42; Komentarz do kodeksu cywilnego Zobowiązania cz.2, pod red. J. Gudowskiego, LexisNexis, wyd. 1, str. 1007) Gudowskiego. Z tych względów i poręczenie w stanie faktycznym niniejszej sprawy miało charakter terminowy, co wykluczało dopuszczalność odwołania poręczenia, a co pozwany czynił przedmiotem podnoszonego zarzutu przed Sądem pierwszej instancji. Wobec tego i zarzut naruszenia art. 878 § 2 kc okazał się niezasadny. Jako niezrozumiały Sąd Okręgowy potraktował zarzut naruszenia art. 876 § 2 kc, polegający na przyjęciu oświadczenia woli pozwanego jako ograniczonej do odpowiedzialności czynszowej z umowy najmu , tj. ponad jego formę pisemną. Nie ulega wątpliwości, że oświadczenie woli pozwanego wynikające z treści umowy poręczenia obejmowało poręczenie za wszelkie zadłużenie wynikające z umowy najmu, a więc nie tylko czynszowe, ale m.in. i opłaty za media (co ma znaczenie i w tej sprawie – w kontekście tego, że dochodzona pozwami od pozwanego – jako poręczyciela kwota obejmowała i te ostatnie opłaty). Sąd Rejonowy to wszystko wziął pod uwagę i wbrew przytoczonemu zarzutowi apelacji, „nie zawęził” treści oświadczenia woli, o jakim mowa.

Rację miał natomiast skarżący, o ile zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 881 kc, a innymi słowy wadliwe odczytanie istoty solidarności współdłużników, tj. najemcy i poręczyciela, co manifestowało się brakiem orzeczenia w zaskarżonym wyroku o tym, że pozwany ma obowiązek zapłaty wskazanych w nim kwot w sposób solidarny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., której obowiązek zapłaty został stwierdzony prawomocnymi nakazami Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12.10.2016r., sygn. akt VIII Nc 2419/16 oraz z dnia 14.02.2017r. sygn. akt VIII 463/17. Wnioski wynikające z w/w podstawy prawnej, w płaszczyźnie treści orzeczenia są oczywiste i z całą pewnością nie zmienia ich to, co Sąd Rejonowy próbował eksponować odwołując się do treści art. 366 kc.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc, jedynie w niewielkim zakresie zmienił zaskarżony wyrok, oddalając apelację w pozostałym zdecydowanie przeważającym zakresie – na podstawie art. 385 kpc.

Zasadny okazał się zarzut apelacji dotyczący rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Istotnie, już tylko brak wniosku powoda o podwyższenie należnego wynagrodzenia z tytułu zastępstwa procesowego, eliminował dopuszczalność takiego rozstrzygnięcia. Innymi słowy należało poprzestać na stawce podstawowej, która biorąc pod uwagę łącznie wartość przedmiotów sporów, stanowiła kwotę 3600 zł (§2 pkt. 5 Rozp. Min. Spr. z dnia 22.10.2015r., w sprawie opłat (…) Dz.U. z 5.11.2015r.), która łącznie z opłatą od pozwu – 805 zł, opłatą skarbową od pełnomocnictwa - 17 zł , stanowiła o całości kosztów procesu w kwocie 4422 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc oraz § 2 pkt. 5, § 10 ust. 1 pkt. 1 w/w Rozp. Min. Spr. w sprawie opłat za czynności (…)

SSO Mariusz Broda SSO Rafał Adamczyk SSO Sławomir Buras

(...)