Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 284/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela Prokuratora Anny Tondera – Wolińskiej

1.  D. P. , syna R. i R. z d. H. ur. (...) w W.

2.  S. G. , syna M. i K. z d. W. , ur. (...) w W.

oskarżonych o to, że :

w dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego woj. (...) wspólnie i w porozumieniu ze S. G. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji stanowiące naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.

to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego D. P. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego że dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. , woj. (...) , ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego S. G. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego że dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. , woj. (...) , ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego działając wspólnie i w porozumieniu ze D. P. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. P. kary pozbawienia wolności na okres próby 4 ( czterech ) lat;

4.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. G. kary pozbawienia wolności na okres próby 4 ( czterech ) lat;

5.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego D. P. do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby ;

6.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego S. G. do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby ;

7.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego D. P. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego ;

8.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego S. G. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego ;

9.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata M. P. kwotę 723,24 zł ( siedemset dwadzieścia trzy złote dwadzieścia cztery grosze ) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego D. P. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu w postępowaniu sądowym ;

10.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego D. P. i S. G. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 284/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2016 r. ok. godziny 22:45 pokrzywdzony M. K. wracał do swojego miejsca zamieszkania w J. , woj. mazowieckiem na osiedle (...) Gdy znajdował się na wysokości klatki schodowej bloku przy ul. (...) oskarżony D. P. idący za nim wspólnie z oskarżonym S. G. oraz z K. K. (2) zaczął wyzywać pokrzywdzonego M. K. słowami wulgarnymi i prowokować do bójki . Pokrzywdzony M. K. nie reagował na te zaczepki oskarżonego D. P. , gdyż już wcześniej oskarżony D. P. zachowywał się w ten sposób wobec niego i chciał odejść . Wtedy oskarżony D. P. podbiegł do pokrzywdzonego M. K. i kilka razy uderzył go pięściom w twarz . Następnie oskarżony D. P. zaczął kopać pokrzywdzonego M. K. w tułów. W tym momencie do pokrzywdzonego M. K. podbiegł oskarżony S. G. który kilka razy uderzył pokrzywdzonego M. K. pięściom w tył głowy . Następnie oskarżeni D. P. i S. G. odeszli od pokrzywdzonego M. K. .

Pokrzywdzony M. K. doznał w wyniku tego zdarzenia zaistniałego w dniu 14 października 2016 r. obrażenia ciała w postaci obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji . Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony M. K. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia ciała jakie doznał pokrzywdzony M. K. nie naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. ( k. 66 ) .

Oskarżony D. P. ma ukończone 19 lat, jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , jest uczniem i pozostaje na utrzymaniu rodziców , był karany ( k. 172 ) , nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo .

Oskarżony S. G. ma ukończone 19 lat, jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , jest uczniem i pozostaje na utrzymaniu rodziców , był karany ( k. 175 ) , nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego D. P. ( k. 48 ) , wyjaśnień oskarżonego S. G. ( k. 58 i k. 144 ) , zeznań świadka M. K. ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144 - 145 ) , notatek urzędowych ( k. 1, k. 43, k. 49, k. 58 ) , opinii lekarskiej ( k. 66 ) , karty karnej ( k. 64, k. 65, k. 172-173, k. 175-176 ) .

Oskarżeni D. P. i S. G. stanęli pod zarzutem , iż : w dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego woj. (...) wspólnie i w porozumieniu ze S. G. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji stanowiące naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k. to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. .

Oskarżony D. P. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił iż w dniu 14 października 2016 r. ok. godz. 21.00. w J. na ul. (...) spotkał pokrzywdzonego M. K. . Wtedy był razem z oskarżonym S. G. i z dziewczyną o imieniu K. . Pokrzywdzony M. K. rozglądał się , wtedy on zapytał pokrzywdzonego : „czego się rozglądasz” , który odpowiedział mu „czy ma się go bać” ( k. 48 ) . Z dalszych wyjaśnień oskarżonego D. P. wynika iż po tym jak zapytał się pokrzywdzonego M. K. „czy ma go uderzyć” ,uderzył raz pokrzywdzonego pięścią w twarz . Oskarżony D. P. stwierdził iż oskarżony S. G. podczas tego zdarzenia nie uderzył pokrzywdzonego M. K. .

Na wiarę zasługuje ta część wyjaśnień oskarżonego D. P. w której przyznał do popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego i opisał z jakich powodów uderzył pokrzywdzonego M. K. . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego D. P. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza zeznaniami świadka M. K. ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144 - 145 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz dokumentami w postaci opinii lekarskiej ( k. 66 ).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. P. w zakresie jakim ten stwierdził że tylko raz uderzył pokrzywdzonego M. K. w twarz oraz że oskarżony S. G. nie brał udziału w tym zdarzeniu i nie uderzył pokrzywdzonego M. K. . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego D. P. stanowią przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do pomniejszenia swojej winny oraz ukierunkowane na uwolnienie od odpowiedzialności za ten czyn oskarżonego S. G. . Na wstępie należy zauważyć iż oskarżony S. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz stwierdził iż podczas tego zdarzenia uderzył pokrzywdzonego M. K. ( k. 57 i k. 144 ). Ponadto z zeznań pokrzywdzonego M. K. wynika iż został pobity zarówno przez oskarżonego D. P. , który kilka razy uderzył go pięściami w twarz i kopał po tułowiu , jak i oskarżonego S. G. , który kilka razy uderzył go pięściami w tył głowy ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144 - 145 ) .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego D. P. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Oskarżony S. G. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił iż faktycznie tego dnia uderzył pokrzywdzonego M. K. , jednak nie wie dlaczego tak postąpił. Oskarżony S. G. stwierdził iż tego dnia był razem z oskarżonym D. P. i K. K. (2) ( k. 57 ) .

Natomiast na rozprawie przed Sądem oskarżony S. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień i potwierdził swoje wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym ( k. 144 ) .

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego S. G. , jako jasnym i dokładnym oraz korespondującym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka M. K. ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144- 145 ) i dokumentów w postaci opinii lekarskiej ( k. 66 ) . Należy wskazać iż oskarżony S. G. w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sadem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 57 i k. 144 ) .

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka : M. K. jako jasnym dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego .

Świadek M. K. – pokrzywdzony w niniejszej sprawie wskazał iż w dniu 14 października 2016 r. ok. godziny 22:45 wracał do swojego miejsca zamieszkania w J. , woj. mazowieckiem na osiedle (...). Gdy znajdował się na wysokości klatki schodowej bloku przy ul. (...) idący za nim oskarżony D. P. wspólnie z oskarżonym S. G. oraz z nieznaną mu dziewczyną zaczął go wyzywać słowami wulgarnymi i prowokował do bójki . Pokrzywdzony M. K. wskazał iż nie reagował na zaczepki oskarżonego D. P. i chciał odejść . Wtedy oskarżony D. P. podbiegł do niego i około 10 razy uderzył go pięściom w twarz . Pokrzywdzony M. K. stwierdził iż nie był w stanie się bronić . Następnie oskarżony D. P. zaczął kopać go w tułów , mimo tego pokrzywdzony nie upadł na ziemie i próbował odejść . Z dalszych zeznań świadka M. K. wynika iż pewnym momencie gdy był kopany przez oskarżanego D. P. podbiegł do niego oskarżony S. G. który 2-3 razy uderzył pokrzywdzonego M. K. pięściom w tył głowy . Następnie oskarżeni D. P. i S. G. odeszli od niego . W swoich dalszych zeznaniach pokrzywdzony M. K. opisał że już wcześniej od 2015 r. oskarżony D. P. prowokował go kilka razy do bójki zastępując mu drogę i wymachując przed twarzą rękami ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144 - 145 ) .

Fakt, że wymieniony wyżej świadek precyzyjnie określaja zakres swojej wiedzy na temat zdarzeń, w zakresie których Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka , świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Zeznania świadka są jasne , dokładne i korespondują z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Jeżeli chodzi o zeznania świadków N. J. ( k. 19-20 i k. 162 ), M. M. ( k. 22v-23 i k. 162 ) , J. P. ( k. 25 i k. 180 ) i W. C. ( k. 35v ) to wynika z nich gdzie przebywali oni w dniu 14 października 2016 r. . Z zeznań tych świadków wynika iż nie maja żadnej wiedzy odnośnie zdarzenia objętego aktem oskarżenia i nie byli jego bezpośrednimi świadkami . Zeznania świadków N. J., M. M., J. P. i W. C. nie maja żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy .

Sąd dał pełną wiarę opinii pisemnej z dnia 20 października 2016 r. ( k. 66 ) sporządzonej przez biegłego lekarza M. R.. Biegły w sposób logiczny w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski które zostały zawarte w opinii. Z opinii tej wynika iż pokrzywdzony M. K. doznał w wyniku zdarzenia zaistniałego w dniu 14 października 2016 r. obrażenia ciała w postaci obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji . Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony M. K. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia ciała jakie doznał pokrzywdzony M. K. w opinii biegłego mogły powstać w wyniku pobicia . Obrażenia ciała jakie doznał pokrzywdzony M. K. w opinii biegłego nie naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k..

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony D. P. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego że dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. , woj. (...) , ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

Oskarżony S. G. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego że dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. , woj. (...) , ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego działając wspólnie i w porozumieniu ze D. P. wziął udział w pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz oraz kopiąc go w tułów powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. to jest popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

Przepis art. 158 § 1 k.k. stanowi , iż karze podlega , kto bierze udział w bójce lub pobiciu , w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k. Przedmiotem ochrony, jako znamieniem typów czynu zabronionego, jest w wypadku przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. życie i zdrowie człowieka. Przez pobicie należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na jedną osobę albo grupy osób na grupę, przy czym w tym ostatnim wypadku do atakujących należy przewaga. W odróżnieniu od bójki, w wypadku pobicia można jednoznacznie wskazać na atakujących i broniącego lub broniących się. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 maja 1974 r., II KR 14/74, OSNKW 1974, nr 10, poz. 186 wskazał trafnie na cechę udziału w pobiciu, które musi polegać na świadomym współdziałaniu uczestników pobicia . Fakt, że po stronie sprawcy atakującego „sam na sam” pokrzywdzonego przyłączyła się inna osoba, która - obiektywnie rzecz ujmując - wspomogła go w agresywnych działaniach, ale bez jego wiedzy i zgody, nie może być uznany za „wzięcie udziału” w pobiciu - w rozumieniu art. 158 § 1 k.k. - przez tego pierwszego sprawcę. Udziałem w pobiciu jest każda forma kierowanego wolą udziału w grupie napastniczej, bowiem obecność każdego jej uczestnika zwiększa przewagę napastników i przez to ułatwia im dokonanie pobicia, zadawanie razów, a wzmaga niebezpieczeństwo nastąpienia skutków w zdrowiu ofiar. Rozmaitość form zachowania, aktywność każdego z uczestników, zadawane razy, ich ilość i skutki mają znaczenie dla oznaczenia stopnia winy każdego z nich, więc i kary, ale nie są one znamienne dla bytu tego przestępstwa”. Przez przestępstwo pobicia z art. 158 § 1 k.k. rozumie się czynną napaść co najmniej dwóch sprawców na jedną lub więcej osób. Nie oznacza to jednak, że w przypadku większej liczby pokrzywdzonych, poszczególni sprawcy muszą wziąć udział w pobiciu każdego z nich, gdyż dla bytu przestępstwa wystarczające jest działanie skierowane chociażby przeciwko jednemu z pokrzywdzonych, z zachowaniem wspólności zamiaru i tożsamości zdarzenia, przy czym uczestnik pobicia musi mieć świadomość niebezpiecznego charakteru zdarzenia i generalnie przewidywać następstwa czynu w postaci ciężkich uszkodzeń ciała ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 10 kwietnia 2001 r. II AKa 27/2001, OSA 2002, z. 3, poz. 20). W wypadku typu określonego w art. 158 § 1 k.k. skutkiem uczestniczenia w bójce lub pobiciu jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu przestępstwo to jest więc typowym przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Przestępstwo określone w art. 158 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie. Sprawca bierze umyślnie udział w bójce lub w pobiciu ze świadomością, że bójka lub pobicie zagraża bezpośrednio życiu lub w poważnym stopniu zdrowiu człowieka i tego chce lub przynajmniej na to się godzi. ( tak Komentarz do art. 158 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II. ). Określony w art. 158 § 1 k.k. udział w bójce lub pobiciu jest przestępstwem umyślnym, które wymaga zamiaru bezpośredniego co do samego uczestnictwa w zajściu, natomiast znamię jego niebezpiecznego charakteru (tj. narażenia życia lub zdrowia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo) może być objęte zamiarem ewentualnym (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 IV 1975 r., II KRN 10/75, OSNPG 1976, nr 3, poz. 20). Osoby zaatakowane w ramach pobicia nie ponoszą odpowiedzialności za naruszenie nietykalności cielesnej i obrażenia zadane napastnikom, gdyż znajdują się w sytuacji obrony koniecznej.

Przepis art. 157 § 1 k.k. stanowi iż, karze podlega , kto powoduje naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia , inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. . W treści art. 157 § 1 k.k. określony został jeden z typów spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. . Kodeks karny dzieli te „inne” naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia „dłużej niż 7 dni” i „nie dłużej niż 7 dni”. Można więc na tej podstawie wyróżnić, obok ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym jest mowa w art. 156 k.k. , średni uszczerbek na zdrowiu, trwający dłużej niż 7 dni ( art. 157 § 1 k.k. ) oraz lekki uszczerbek na zdrowiu, trwający nie dłużej niż 7 dni. Podział uszczerbków na zdrowiu w art. 157 k.k. na średnie i lekkie odgrywa rolę przy kwalifikacji typów popełnionych umyślnie. Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstw określonych w art. 157 § 1 k.k. jest zdrowie . Przestępstwa określone w art. 157 § 1 k.k. , popełnione w formie działania, mają charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Z uwagi na to, że są to przestępstwa skutkowe, w formie zaniechania mają charakter indywidualny - mogą być popełnione tylko przez osobę, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia nastąpienia uszczerbku na zdrowiu. Skutek określony w art. 157 § 2 k.k. oddziela od skutku charakteryzującego typ czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 1 k.k. okres trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie dłużej niż 7 dni.

Przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Konieczne jest również w wypadku przestępstwa określonego w art. 157 § 1 k.k. sięgnięcie do konstrukcji zamiaru ogólnego. Sprawca nie musi uświadamiać sobie i na przykład chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał dłużej niż 7 dni albo nie dłużej niż 7 dni. Wystarczy, dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 § 1 k.k. , że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki. Natomiast warunkiem odpowiedzialności z art. 157 § 2 k.k. jest zaistnienie jakiegokolwiek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia . Nieznaczne ślady na ciele np. niewielkie siniaki czy zadrapania nie stanowią uszkodzenia ciał i nie uzasadniają kwalifikacji z art. 157 k.k..

Zgodnie z treścią art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Przepis ten określa zasady orzekania w sytuacjach tzw. zbiegu przepisów ustawy, to znaczy w sytuacji , gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu ustawy karnej . W przepisie tym ustanowiono zasadę kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy , który polega na tym , że gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu stawy karnej , sprawca zostaje skazany na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W powyższej sprawie oskarżeni D. P. i S. G. swoim zachowaniem wypełnili wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 i 2 wyroku . Oskarżeni D. P. i S. G. w dniu 14 października 2016 r. w miejscowości J. , woj. (...) , ul. (...) na terenie osiedla mieszkaniowego (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobiciu M. K. zadając mu kilkakrotnie uderzenia pięścią w twarz i głowę oraz kopiąc go w tułów . W wyniku takiego zachowania oskarżeni D. P. i S. G. spowodowali oni u pokrzywdzonego M. K. obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. ( k. 66 ).

Przepis art. 158 § 1 k.k. nie określa sposobu udziału w pobiciu (a także w bójce), co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy możliwość ich nastąpienia przewidywał albo mógł przewidzieć ( tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2009 r. IV K 14/09 Prok.i Pr.-wkł. 2009/11-12/6 ) .

Należy zauważyć iż wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony M. K. doznał obrażeń które naruszały czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni a wiec spełniały kryteria wskazane w art. 157 § 1 k.k. oraz nie był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. ( k. 66 ). Fakt ten wynika wprost z opinii pisemnej z dnia 20 października 2016 r. sporządzonej przez biegłego lekarza M. R. ( k. 66 ).

Dla bytu przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. nie jest konieczne zadawanie uderzeń czy kopnięć. Wystarczające jest działanie skierowane choćby przeciwko jednemu z pokrzywdzonych, mieszczące się we wspólnym zamiarze sprawców i tożsamości zdarzenia. Jest to przestępstwo z narażenia na niebezpieczeństwo skutków przewidzianych w tym przepisie ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 września 2008 r. II Aka 124/08 , KZS 2008/10/39 ) .

Ponadto oskarżeni D. P. i S. G. w dniu 14 października 2016 roku w podczas tego zdarzenia spowodowali u pokrzywdzonego M. K. obrażenia ciała u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego M. K. na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. ( k. 66 ) . Tym samym oskarżeni D. P. i S. G. swoim działaniem wypełnili znamiona czynu z art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony M. K. są bowiem naruszeniem substancji materialnej ciała człowieka i stanowią niewątpliwie uszkodzenie ciała. Obrażenie te powstały u pokrzywdzonego w wyniku pobicia go przez oskarżonych D. P. i S. G. którzy bili pokrzywdzonych pięściami po twarzy i głowie oraz kopali po całym ciele. Wynika to wprost z opinii pisemnej biegłego opinii pisemnej biegłego M. R. z dnia 20 października 2016 r. ( k. 66 ) . Z opinii tej wynika iż pokrzywdzony M. K. doznał w wyniku zdarzenia zaistniałego w dniu 14 października 2016 r. obrażenia ciała w postaci obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów wymagających repozycji . Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony M. K. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia ciała jakie doznał pokrzywdzony M. K. w opinii biegłego mogły powstać w wyniku pobicia . Obrażenia ciała jakie doznał pokrzywdzony M. K. w opinii biegłego nie naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k.. Ponadto fakt ten wynika z zeznań świadka M. K. ( k. 4 , k. 12 , k. 15 i 144 - 145 ) w zakresie jaki Sąd dał im wiarę . Należy wskazać iż oskarżeni D. P. ( k. 48 ) i S. G. ( k. 58 i k. 144 ) przyznali się do popełnienia tego czynu .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonych D. P. i S. G. co do popełnienia przez nich czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanych w pkt. 1 i 2 wyroku nie budzą wątpliwości .

Wymierzając oskarżonym D. P. i S. G. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonych D. P. i S. G. czynów przejawiający się w charakterze naruszonego przez nich dobra oraz okoliczności działania oskarżonych . Oskarżeni naruszyli bowiem dobro chronione prawem jakim jest życie i zdrowie człowieka . Ponadto okolicznością obciążająca wobec oskarżonych D. P. i S. G. był fakt że byli oni karni ( k. 172 i k. 175 ) .

W powyższej sprawie Sąd uznał za okoliczność łagodząca wobec oskarżonych D. P. i S. G. uznał ich młody wiek oraz fakt iż przyznali się oni do popełnienia zarzucanego im czynu .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu D. P. : za czyn z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisany w pkt. 1 na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu S. G. : za czyn z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisany w pkt. 2 na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności,

Orzeczona wobec oskarżonego D. P. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności i oskarżonego S. G. kara 8 miesięcy pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonych funkcję wychowawczą i powstrzymać ich w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania sprawców . Sąd wymierzoną oskarżonym D. P. i S. G. kary pozbawienia wolności zawiesił na okres próby 4 lat na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k., uznając iż jest to okres wystarczający dla zrozumienia przez oskarżonego wagi popełnionego przez nich występków biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności łagodzące . Groźba zarządzenia wykonania kary w okresie próby ponadto spowoduje , iż oskarżeni D. P. i S. G. będą respektować porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte. Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Należy wskazać iż oskarżeni D. P. i S. G. w czasie popełnienia czynu nie byli karani ( k. 172 i k. 175 ) oraz orzeczono wobec nich kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym rok , tym samym zachodzą przesłanki wskazane w art. 69 § 1 k.k. umożliwiające zawieszenie orzeczonej wobec oskarżonego D. P. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności i oskarżonego S. G. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto oskarżeni D. P. i S. G. jako osoba młodociane zostały obligatoryjnie w okresie próby oddany pod dozór kuratora sądowego zgodnie z treścią art. 73 § 2 k.k. w celu zapobieżenia kolejnego naruszenia przez oskarżonego porządku prawnego, zwłaszcza przez popełnienie przez niego podobnych przestępstw. Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonych D. P. i S. G. do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby .

Orzeczenie tego obowiązku spełnia wobec oskarżonych D. P. i S. G. cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego podobnych przestępstw w przyszłości.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata M. P. kwotę 723,24 zł ( siedemset dwadzieścia trzy złote dwadzieścia cztery grosze ) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego D. P. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu w postępowaniu sądowym .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonych D. P. i S. G. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę dochody oskarżonego .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.