Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 1869/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda (spr.)

Sędzia SO Anna Hajda

SR (del.) Sławomir Łabuz

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2018 r. w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa S. K.

przeciwko A. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt I C 8/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Sławomir Łabuz SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Powód S. K. domagał się zasądzenia od pozwanego A. S. (1) kwoty 10.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienia fizyczne oraz trwały uszczerbek na zdrowiu.

Uzasadniając żądanie wyjaśnił, że w dniu 30 stycznia 2013r. w G. przy ulicy (...), pozwany, wskutek uderzenia pięścią w ucho i bark, spowodował u powoda obrażenia w postaci stłuczenia głowy, twarzy i okolic lewego ucha z pourazowym obniżeniem słuchu po lewej stronie oraz stłuczenie lewego barku z ograniczeniami jego ruchomości. Wskazał, że obrażenia te naruszyły czynności narządów ciała powoda na okres przekraczający siedem dni, przy czym skutki te są odczuwane dotychczas. Podniósł, że powód nadal odczuwa bóle barku, ma problemy ze słuchem, miewa częste bóle głowy, a także koszmary nocne oraz obawy przed kontaktem z pozwanym i jego rodziną. Nadto, pomimo podjętego leczenia i upływu czasu, powód nie odzyskał pełnej sprawności.

W odpowiedzi pozwany A. S. (1) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania podnosząc, że zdarzenie opisane przez powoda jest zmyślone.

Pismem z dnia 4 maja 2017r. powód wskazał, że jest w stałym leczeniu neurologicznym, albowiem doznał urazów głowy wskutek kilku wypadków, w tym dwóch komunikacyjnych. Wszelkie dolegliwości oraz organiczne zaburzenia afektywne są wynikiem schorzeń neurologicznych.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017r. powództwo oddalił oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.217 zł tytułem kosztów procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że pomiędzy S. K. a A. S. (1) istnieje wieloletni spór, którego podłożem jest sposób korzystania z nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...). Współwłaściciele nieruchomości B. B. (1) oraz córka pozwanego udzielili A. S. (1) pełnomocnictwa do sprawowania zarządu nad działką i posadowionym na niej budynkiem.

30 stycznia 2013r. w G. przy ulicy (...) podczas wizji lokalnej przeprowadzanej w sprawie samowoli budowlanej przez inspektora Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla miasta G. doszło do kłótni pomiędzy S. K., A. S. (1) i B. B. (1). Mężczyźni nawzajem napierali na siebie. S. K. stojąc na klatce schodowej uniemożliwił wejście A. S. (1) i B. B. (1) do pomieszczenia strychowego, stanowiącego część wspólną budynku. Inspektor M. L. (1) i R. S. na skutek wywiązanej kłótni przerwały czynność oględzin i zeszły na podwórze przed budynkiem, a następnie wezwały Policję. Mężczyźni po chwili zeszli za nimi.

S. K. wychodząc z budynku trzymał się za ucho mówiąc, że został pobity. Nie miał siniaków ani zaczerwienienia na twarzy, nie krwawił. Synowi P. K. powiedział, że B. B. (1) uderzył go pięścią w twarz.

Po przybyciu Policji na miejsce zdarzenia interwencję udokumentowano w notatniku policjantów D. C. i G. K.. S. K. oświadczył, że został uderzony przez B. B. (1). Natomiast B. B. (1) zaprzeczył temu wskazując, że stroną agresywną był S. K.. Policjanci nie wezwali pogotowia na miejsce zdarzenia.

31 stycznia 2013r. S. K. w związku z bólem lewego ucha i barku udał się do Szpitala Miejskiego nr (...) z Przychodnią (...) w G., gdzie został skierowany do Poradni Laryngologicznej. Stwierdzono osłabienie słuchu. Powód nie był hospitalizowany.

Po przeprowadzeniu badania w dniu 31 stycznia 2013r. w prywatnej opinii lekarskiej wykonanej przez specjalistę ortopedę-traumatologa rozpoznano: stłuczenie głowy, twarzy i okolicy lewego ucha z pourazowym obniżeniem słuchu po tej stronie, stłuczenie lewego barku z ograniczeniem jego ruchomości. Urazy te miały charakter lekki i mogły powstać w następstwie opisywanego przez powoda zdarzenia, w tym czasie i okolicznościach.

4 grudnia 2013r. powód został skierowany do Pracowni Fizykoterapii z rozpoznaniem uszkodzenia stożka rotatorów barku.

16 marca 2014r. S. K. skierowano na oddział ortopedyczny z rozpoznaniem zespołu ciasnoty podbarkowej.

W badaniu MR barku dnia 4 grudnia 2013r. stwierdzono cechy ciasnoty podbarkowej, uszkodzenie stożka rotatorów, głównie ścięgna nadgrzebieniowego i podłopatkowego.

W wyniku przeprowadzenia badania MR barku dnia 16 maja 2014r. lekarz zalecił obserwację w kierunku uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego z zachowaniem ciągłości włókien.

31 stycznia 2013r. S. K. na Komisariacie Policji I w G. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez A. S. (1) polegającego m.in. na uderzeniu go w dniu 30 stycznia 2013r. pięścią w ucho i bark, co spowodowało obrażenia jego ciała w postaci stłuczenia głowy, twarzy i okolicy lewego ucha z pourazowym obniżeniem słuchu po tej stronie oraz stłuczenia lewego barku z ograniczeniem jego ruchomości, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres przekraczający siedem dni.

Postępowanie prowadzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Zachód w G. z inicjatywy S. K. pod sygnaturą akt I Ds. 1664/14/D przeciwko A. S. (1) zostało ostatecznie umorzone postanowieniem z dnia 10 grudnia 2014 roku wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez podejrzanego czynu zabronionego. W uzasadnieniu podniesiono, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie w sposób nie budzący wątpliwości, iżby stwierdzone u S. K. obrażenie spowodował A. S. (1).

S. K. zakończył leczenie barku w styczniu 2015r. Obecnie leczy się u neurologa, psychiatry, kardiologa i gastrologa. Powód cierpi na zaburzenia słuchu. Przed zdarzeniem nie leczył się laryngologiczne. W czasie leczenia ortopedycznego otrzymywał zastrzyki sterydowe. W związku z urazem barku odbywał również rehabilitację. Przy zmianie pogody odczuwa ból barku. Wówczas zażywa leki przeciwbólowe. Powód cierpi również na zaburzenia snu.

Powód był poddany stałemu leczeniu neurologicznemu. W grudniu 2012 r. stwierdzono u niego ograniczone zaburzenia afektywne.

4 grudnia 2016r. w sprawie IX K 1455/15 z oskarżenia prywatnego S. K. przeciwko A. S. (1) o znieważenie wydana została opinia psychologiczna z której wynika, że u powoda silnie zaznaczają się zaburzenia procesów spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania w sprawach związanych z przekonaniem o doznawaniu krzywd. Ma silne przekonanie o swej nieomylności i wysoką samoocenę, nieadekwatną do rzeczywistych faktów. Wykazuje cechy wskazujące na potrzebę bycia w centrum uwagi, pragnie odgrywać ważną rolę. Jest przekonany o swoich racjach i nie przyjmuje żadnych logicznych argumentów. Podaje na swój temat wiele informacji, które mają wywołać w jego otoczeniu pozytywny obraz. Emocjonalnie nie wykazuje skłonności do nadmiernej pobudliwości. Przejawia jednak poczucie pokrzywdzenia i niesprawiedliwości. Utrudnia mu to prawidłowe funkcjonowanie poznawcze, zaburza procesy spostrzegania i odtwarzania.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo należało oddalić z uwagi na niewykazanie przez powoda zasadności żądania.

Sąd wskazał, że pozwem w przedmiotowej sprawie S. K. dochodzi ochrony swych dóbr osobistych naruszonych w wyniku uderzenia go w ucho i bark przez A. S. (1) podczas oględzin w dniu 30 stycznia 2013r. w G. przy ulicy (...).

Wskazując, iż podstawą prawną roszczenia powoda było naruszenie przez pozwanego normy z art. 24 § 1 k.c., natomiast podstawą żądanego zadośćuczynienia stanowił art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. Sąd wskazał, że o pociągnięciu sprawcy do odpowiedzialności cywilnej decyduje fakt naruszenia dobra osobistego, zaistnienia związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy a naruszeniem dobra, wystąpienie bezprawności czynu oraz winy sprawcy. Sąd wskazał, że pokrzywdzony żądający kompensaty krzywdy nie musi dowodzić bezprawności naruszenia dobra osobistego, jednak spoczywa na nim ciężar dowiedzenia pozostałych przesłanek odpowiedzialności.

Sąd wskazał, że powód w pozwie podnosił, iż w wyniku uderzenia przez A. S. (1) ucierpiało jego zdrowie, jednak dla wykazania swych twierdzeń nie przedstawił wystarczających dowodów fakt ten potwierdzających, w szczególności nie potwierdziły tego zeznania świadków. Sąd dokonując oceny zaoferowanych przez powoda dowodów, zwrócił także uwagę, że postępowanie prowadzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Zachód w G. z inicjatywy S. K. zostało umorzone wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez podejrzanego czynu zabronionego. Nadto wskazał, że z opinii psychologicznej sporządzonej na potrzeby tego postępowania wynika, że u powoda silnie zaznaczają się zaburzenia procesów spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania oraz ma silne przekonanie o swej nieomylności, nieadekwatną do rzeczywistych faktów. Nadto przejawia się u niego poczucie pokrzywdzenia i niesprawiedliwości.

Uwzględniając powyższe, Sąd nie dał wiary twierdzeniu pozwu, że sprawcą czynu karalnego był A. S. (1), a w konsekwencji uznał, że w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że pozwany go pobił, a jedynie, że podczas oględzin w dniu 30 stycznia 2013r. doszło do kłótni pomiędzy stronami, że mężczyźni nawzajem na siebie napierali.

Sąd zwrócił także uwagę, że uwzględnienie roszczeń z art. 445 k.c. ma charakter fakultatywny, a Sąd stosując ten przepis uwzględniania całokształt okoliczności faktycznych, w tym winę sprawcy naruszenia dóbr osobistych i jej stopień oraz rodzaj naruszonego dobra. Sąd zwrócił także uwagę, że dokonanie oceny, czy w konkretnej sytuacji naruszenie dóbr osobistych rzeczywiście nastąpiło nie może być dokonywane wedle miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego. Sąd wskazał także, że znikomość ujemnych następstw jak również niewłaściwe zachowanie poszkodowanego może być podstawą oddalenia powództwa o przyznanie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

Sąd zwrócił także uwagę, że powód nie chciał udostępnić pomieszczenia strychowego do dokonania oględzin współwłaścicielowi i jego pełnomocnikowi, uczestniczył w awanturze powstałej na tym tle, nawzajem napierał na pozwanego. Sąd stwierdził, że doznany w wyniku awantury uszczerbek na jego osobie uznać należało za niewysoki, co skutkowało oddaleniem powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód.

Zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj.

a)  art. 227 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego strony powodowej dotyczącego dopuszczenia dowodów z protokołów przesłuchań świadków i stron postępowania znajdujących się w aktach postępowania karnego 1 Ds 1664/14/D, pomimo, iż ich dopuszczenie nie naruszało by zasady bezpośredniości z uwagi na fakt, że świadkowie ci byli przesłuchani przez Sąd w przedmiotowym postępowaniu, a dopuszczenie dowodu z protokołów ich przesłuchań w postępowaniu o sygn. 1 Ds 1664/14/D było zasadne w świetle daty ich składania, która to była znacznie bliższa dacie zdarzenia, niż ta kiedy to świadkowie składali zeznania w postępowaniu sądowym, zeznania te były bardziej szczegółowe, a świadkowie zeznawali o okolicznościach których później w trakcie przesłuchania na etapie sądowym nie powtórzyli, co z uwagi na czas jaki upłynął od zdarzenia wcale nie dziwi, co skutkowała bezzasadnym uznaniem, iż powód nie udowodnił, że pozwany był sprawcą jego pobicia;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. zarówno poprzez niewyciągnięcie logicznych wniosków z dopuszczonego dowodu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w Gliwicach w sprawie IX Kp 355/13 z dnia 27 lutego 2014 roku - już wnikliwa analiza samego tylko uzasadnienia przedmiotowego postanowienia wskazuje na znaczne rozbieżności w treści zeznań świadków M. L., R. S., P. K., G. K. złożonych w postępowaniu sądowym a w postępowaniu karnym w świetle czego zasadnym było dopuszczenie przez Sąd dowodów z protokołów przesłuchań co najmniej tych świadków z postępowania karnego o sygn. akt 1 Ds 1664/14/D, co skutkowała błędnym uznaniem iż powód nie wykazał, iż sprawcą pobicia był pozwany jak również poprzez bezpodstawne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego niedanie wiary treścią wyjaśnień powoda S. K. w zakresie w którym konsekwentnie od samego początku wskazuje, iż został uderzony przez pozwanego A. S. (1), a trzymany przez B. B. (1), podczas gdy były one spójne logiczne i wiarygodne i niezmienne od samego początku, co doprowadziło do błędnego uznania, iż powód nie wykazał że pozwany był sprawcą obicia.

c)  art. 232 zdanie drugie w zw. z art. 278, 286 k.p.c. poprzez niedopuszczenie w przedmiotowym postępowaniu o sygn. akt: I C 8/16 dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność zdolności powoda do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania, a jedyne bezgraniczne danie wiary i przyjęcie opinii przedłożonej przez pozwanego A. S. (2) sporządzonej na potrzeby postępowania karnego o sygn. akt: IX K 1455/16, pomimo iż powód w piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2017 roku (przyjęty przez Sąd na poczet materiału dowodowego) składa logiczne zastrzeżenia, uwagi i wątpliwości do przedmiotowej opinii, sposobu jego badania przez biegłego jak również wskazuje na szereg innych postępowań w których to biegli sądowi nie wyciągali wniosków tożsamych z opinią przedłożoną przez pozwanego A. S. (1); co skutkowała bezzasadnym uznaniem zeznań powoda za niewiarygodne;

Nadto, na podstawie art. 380 k.p.c., wniósł o ponowne rozpoznanie postanowienia z dnia 16 listopada 2016 roku w przedmiocie oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodów z protokołów przesłuchań świadków i stron postępowania znajdujących się w aktach postępowania karnego - 1 Ds 1664/14/D oraz ponowne rozpoznanie postanowienia z dnia 26 kwietnia 2017 roku w przedmiocie oddalenia wniosku dopuszczenie dowodu z opinii sądowych znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego w sprawie 1 Ds. 1664/14

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego A. S. (1) na rzecz powoda S. K. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych zarówno za postępowanie I i II instancji, ewentualnie, w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku o zmianę wyroku wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i prawne mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Niemniej jednak, wobec zgłoszonych wniosków dowodowych oraz podnoszonych zarzutów, jak również uwzględniając uprawnienia sądu odwoławczego wynikające z art. 382 k.p.c., Sad Okręgowy uzupełnił poczynione ustalenia faktyczne o następujące okoliczności uznając w tym zakresie zasadność naruszenia art. 227 k.p.c.

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt . 1Ds. 1664/14/D powód złożył następujące zeznania „uważałem, w tym momencie, że chcą mnie we dwóch pobić nie zważając na obecność inspektorów, które opuścił strych, ponieważ ich zachowanie było od początku agresywne. Gdy wypchnąłem B. z progu strychu zostałem uderzony prawą pięścią S. w okolice lewego ucha, a drugą pięścią w lewy bark. B. znajdował się wówczas za plecami S.. Zacząłem wzywać pomocy.”

(dowód: protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez S. K. w dniu 31 stycznia 2013r., k. 1 -3 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D świadek G. K. złożył następujące zeznania: „Pan K. oświadczył, że podczas awantury został uderzony z reki w lewe ucho, miał widoczne w tym miejscu zaczerwienie, wskazał, że miał zostać uderzony przez Pana B., pan B. oświadczył, że to nieprawda i że to Pan K. był stroną agresywną. j

( dowód: protokół przesłuchania świadka G. K., k. 15 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D świadek P. K. złożył następujące zeznania: ”Ojciec schodził sam,. Zapytałem ojca co się stało. Powiedział, że został pobity przez A. S. (1) lub B. B. (1), nie pamiętam kogo wymienił.”

(dowód: protokół przesłuchania świadka P. K., k. 16 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D świadek M. L. (2) złożyła następujące zeznania: ”Jak stałyśmy na zewnątrz dołączyli do nas pan K., B. i S.. K. trzymał się za policzek, lewy policzek, mówił, że został pobity przez A. S. (2), tak mi się wydaje, że tak powiedział.”

(dowód: protokół przesłuchania świadka M. L. (2), k. 18-19 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D świadek R. S. złożyła następujące zeznania: ”Po przyjeździe policji pan S. wypierał się że uderzył pana K.. Mówił „jak ja bym cię uderzył to byś nie wstał, jak takiego ścierwa bym w życiu nie dotknął”. Po przyjeździe policji pan S. trzymał się za prawe ucho i mówił, że go K. uderzył, ale wcześniej nie trzymał się za to ucho dopiero po przyjeździe policji. Nie przypominam sobie, aby pan B. wypowiadał jakieś groźby.”

(dowód: protokół przesłuchania świadka R. S., k. 20-21 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D podejrzany A. S. (1) złożył następujące wyjaśnienia: ”Nie jest prawdą, że uderzyłem K. pięścią czy w inny sposób, B. ma ok. 196 cm wzrostu i całą swoją osobą zastawiał wejście, a K. był za nim o jak go miałem uderzyć.”

(dowód: protokół przesłuchania podejrzanego A. S. (1), k. 96-97 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w G. w sprawie o sygn. akt. 1Ds. 1664/14/D podejrzany A. S. (1) i pokrzywdzony S. K. zostali poddani konfrontacji.

„Podczas wizji lokalnej poddasza po opuszczeniu strychu przez obie panie inspektor, wspólnie i w porozumieniu z B. pobili mnie. Polegało to na tym, że B. wepchnął Or i przytrzymał mnie do mojego strychu a S. w tym czasie A. S. (1) zadał mi dwa ciosy pierwszy w lewe ucho z pięści a następnie w lewy bark, gdyż zacząłem wołać pomocy ratunku obaj mężczyźni oddalili się na schody”.

(dowód: protokół z konfrontacji podejrzanego A. S. (1) i pokrzywdzonego S. K., k. 109-110 akt o sygn. 1Ds. 1664/14/D I Komisariatu Policji w G.).

Czyniąc powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł się na dokumentach, które spełniając wymogi dokumentu urzędowego korzystały z domniemania autentyczności i skutków wynikających z art. 244 k.p.c.

Z tym uzupełnieniem, ustalenia poczynione w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów wskazać należy, że przepis art. 233 k.p.c. odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które jedynie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00). Z tego wynika, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Również same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Mając na względzie powyższe, apelujący, stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jest obowiązany wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Powód, tymczasem, nie wskazuje uchybieniu przez Sąd I instancji regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj.: regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów poprzestając jedynie na kwestionowaniu niekorzystnego ustalenia stanu faktycznego i ustalenia przez Sąd braku podstaw do uwzględnienia powództwa.

Powód pomija jednak, że zarówno z materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji, jak również w postępowaniu apelacyjnym, nie wynika aby pozwany A. S. (1) dopuścił się naruszenia dóbr osobistych powoda. Zwrócić bowiem należy uwagę na istotne rozbieżności w zeznaniach poszczególnych świadków, które, nawet jeżeli przyjąć, iż opisywane przez powoda zdarzenie w postaci zadania mu ciosu miało rzeczywiście miejsce, to jednak zaistniałe rozbieżności nie wskazują jednoznacznie, aby to pozwany godził w ciało powoda. Wskazać bowiem należy, że to na stronie powodowej, jak słusznie to wskazał Sąd Rejonowy, ciążył obowiązek wykazania zasadności swojego roszczenia, zgodnie z ogólną regułą wynikająca z art. 6 k.c. Skoro w niniejszym postępowaniu obowiązki te nie zostały przez powoda dochowane nie było podstaw do nałożenia na stronę pozwaną obowiązków wskazanych z pozwie.

Z tych względów, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c.

Koszty te ustalono na podstawie § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 poz. 1800 z późniejszymi zmianami) w brzmieniu obowiązującym od 27 października 2016r.

SSR (del.) Sławomir Łabuz SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda