Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(wyroku łącznego z dnia 05.12.2017 r. w sprawie skazanego A. Ł.)

A. Ł. był skazywany prawomocnymi wyrokami:

A.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 13.12.1995 r. sygn. akt IIK 440/95 skazującego za przestępstwo z art. 208 d.k.k., na karę roku pozbawienia wolności i karę 100 zł grzywny;

B.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 21.02.1996 r. sygn. akt IIK 31/96 skazującego za przestępstwo z art. 208 d.k.k., na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w kwocie 200 zł;

C.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 04.04.1996 r. sygn. akt IIK 76/96 skazującego za przestępstwo z art. 208 d.k.k., na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w kwocie 100 zł;

D.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 12.04.1996 r. sygn. akt IIK 63/96 skazującego za przestępstwo z art. 208 d.k.k., na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

E.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 18.04.1996 r. sygn. akt IIK 102/96 skazującego za przestępstwo z art. 208 d.k.k., na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 600 zł;

F.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 16.05.1996 r. sygn. akt IIK 144/96 skazującego za przestępstwo: z art. 208 d.k.k., na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w kwocie 200 zł; z art. 215 § 1 d.k.k., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w kwocie 200 zł – i karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w kwocie 200 zł.

Wymienione skazania objęte zostały wyrokiem łącznym Rejonowego w Wągrowcu z dnia 19.09.1996 r. (sygn. akt II K 239/96), którym połączono kary z wyroków B-F i wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i łączną grzywny w kwocie 800 zł.

Kary łączne zostały wykonane w całości, przy czym kara pozbawienia wolności - z dniem 28.02.2001 r. W trakcie odbywania tejże kary skazany dokonał samouwolnienia (ucieczki z miejsca pracy poza terenem jednostki penitencjarnej).

G.  Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 21.02.2000 r. sygn. akt II K 718/99 skazującego za przestępstwo z art. 242 § 1 k.k., popełnione w dniu 25.08.1999 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Karę pozbawienia wolności skazany wykonywał w okresie od 28.02.2001 r. do 19.06.2001 r., po czym został warunkowo przedterminowo zwolniony z reszty kary; następnie odwołano przedterminowe zwolnienie i skazany resztę kary wykonał w całości w okresie od 11.03.2005 r. do 23.07.2005 r.

H.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 30.12.2002 r., sygn. akt II K 505/02, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 06.05.2003r. sygn. akt IV Ka 669/03, skazującego za: tworzące ciąg przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k., popełnione w dniach 19.12.2001 r., 20.12.2001 r. i 16.01.2002 r. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Karę pozbawienia wolności skazany wykonał w całości w okresie od 16.01.2002 r. do 16.07.2004 r.

I.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 05.11.2014 r. sygn. akt II K 140/14, skazującego za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełnione w okresie 17-26 stycznia 2014 r. na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach 05-06.2014 r. (dwa dni) oraz obowiązkiem naprawienia szkody (300 zł).

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 25.10.2016 r. (II Ko 1734/16) zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, którą skazany aktualnie odbywa od dnia 15.12.2016 r. Obowiązek naprawienia szkody nie został wykonany.

J.  Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 26.07.2016 r. sygn. akt II K 316/16 skazującego za przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k., popełnione w okresie od grudnia 2015r. do 13 lutego 2016 r. na karę roku pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu zatrzymania od dnia 17.02.2016 r. godz. 14.30 do 18.02.2016 r. godz. 13.50 (jeden dzień) oraz orzeczeniem przepadku korzyści majątkowej (3.420 zł).

Kara pozbawienia wolności podlega wykonaniu (oczekuje na wprowadzenie do wykonania). Przepadek nie został wykonany.

Skazany A. Ł. ma 41 lat, ma wykształcenie zawodowe (piekarz), na wolności pracował okresowo na podstawie umowy o pracę, jednak w głównej mierze dorywczo. Nie posiada wartościowego majątku. Skazany jest żonaty, ma dwojkę dzieci - niepełnosprawnych synów, wymagających oddziaływań rehabilitacyjnych. Przed osadzeniem mieszkał z rodziną w budynku gminnym. Rodzina skazanego korzystała z pomocy opieki społecznej (świadczeń pomocowych), objęta była pomocą asystenta rodziny oraz nadzorem kuratorskim w ramach ograniczenia władzy rodzicielskiej skazanego i jego żony nad synem (sygn. III Nsm 32/07), a nadto dozorem kuratorskim w ramach wykonywania kary w sprawie o sygn. II K 140/14. Skazany już w pierwszym roku okresu próby (2015 r.) zaczął nadużywać alkoholu, w lipcu 2016 r. wywołał awanturę domową, interweniowała policja, wdrożona została procedura Niebieskiej Karty. We wrześniu 2017 r. na skazanego nalożono obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu (III RNs 99/16).

Aktualnie karę pozbawienia wolności skazany odbywa w systemie programowanego oddziaływania. W warunkach zakładu karnego funkcjonuje poprawnie - jest zdyscyplinowany, zgodny, uczestniczy w programach terapeutycznych; był 12 razy nagradzany regulaminowo. Obecnie pracuje odpłatnie i wywiązuje się należycie z powierzonych obowiązków, a nadto wyraża krytyczny stosunek do popełnianych przestępstw.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień skazanego w części, a nadto na podstawie dokumentów zgromadzonych w niniejszych aktach w postaci odpisów wyroków i postanowień, danych o karalności, danych o okresach odbywania poszczególnych kar oraz opinii o skazanym, a nadto na podstawie materiałów zgromadzonych w załączonych aktach ujawnionych na rozprawie, wskazujących zwłaszcza na funkcjonowanie skazanego na wolnosci (por. bogata dokumentacja w teczce wykonawczej Doz 339/14 - dozorowej do akt II K 140/14).

Dokumenty te nie budziły wątpliwości pod względem autentyczności i prawdziwości zawartych w nich treści; zostały sporządzone rzetelnie i przez uprawnione do tego podmioty. Zebrany w ten sposób materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do dokonania ustaleń faktycznych w zakresie zachowania skazanego w okresie odbywania kary pozbawienia wolności i na wolności, jego warunków rodzinnych, majątkowych i stanu zdrowia, a w konsekwencji także do określenia stopnia zaawansowania procesu readaptacji społecznej skazanego.

Skazany A. Ł. opisywał swoją sytuację życiową i przebieg wykonywania kary zasadniczo zgodnie z zebranym materiałem dowodowym, a zatem nie było powodów, by wyjaśnienia te kwestionować. Zaznaczyć jednak należy, że skazany pomijał niekorzystne dla siebie fakty związane z przebiegiem okresu próby w sprawie II K 140/14, w tym incydentami nadużywania alkoholu, awantuowa się i zaniedbywania obowiązków rodzicielskich - i w tym zakresie jego wyjaśnienia Sąd uznał za niepełne. W zakresie wyrażanego przez skazanego krytycznego stosunku do popełnianych w przeszłości przestępstw i woli poprawy, oświadczenia skazanego mają charakter deklaratoryjny. Wymagają zweryfikowania w kontekście zebranych danych dotyczących funkcjonowania skazanego nie tylko w warunkach zakładu karnego, ale także w okresie pobytu na wolności, kiedy to daleki był od krytycyzmu (por. sprawozdanie k. 19 Doz 339/14). Tylko kompleksowa ocena dotychczasowej linii życiowej skazanego daje pełen obraz realności wypełnienia przez niego obietnic poprawy i rzeczywistej treści jego przeżyć psychicznych (stosunku do popełnianych w przeszłości przestępstw). Sąd miał na uwadze, że od roku skazany w jednostce penitencjarnej funkcjonuje poprawnie, jednak jest to zbyt krótki okres czasu, by na tej podstawie wyprowadzać wniosek o znacznej jego readaptacji społecznej, jeśli uwzględnić to, jak funkcjonował w warunkach więziennych w przeszłości i jaki dotychczas wiódł tryb życia na wolności w warunkach kontrolowanej wolności (w okresie próby).

Sąd zważył, co następuje:

1. Na gruncie przepisów obecnie obowiązujących kara łączna orzeczona w wyroku łącznym (art. 568a § la pkt 2 k.p.k) może być wymierzona w wypadkach, gdy łączeniu podlegać będą co najmniej dwie prawomocnie orzeczone w różnych postępowaniach karnych i podlegające łączeniu kary jednostkowe lub kary łączne, co do których spełnione są przesłanki wymierzenia kary łącznej, przewidziane w znowelizowanym art. 85 § 1-3 k.k. Rozwiązanie to zostało wprowadzone od dnia 01.07.2015 r. ustawą nowelizującą z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U 2015, p. 396). Do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczenie kary łącznej było możliwe, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju (albo inne podlegające łączeniu).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 in fine cyt. ustawy nowelizującej przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu wprowadzonym tą ustawą mogą mieć zastosowanie do kar prawomocnie orzeczonych przed 1 lipca 2015 r. wtedy, gdy „ zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu”. Oceny, czy potrzeba ta zachodzi, należy dokonywać według przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu. Jeżeli według tych przepisów należałoby połączyć karę orzeczoną prawomocnie po dniu wejścia w życie tej noweli z jedną, albo większą liczbą kar orzeczonych prawomocnie przed tym dniem, tj. przed 1 lipca 2015 r., to wtedy w oparciu o przepis art. 4 § 1 k.k. niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy stosować dalej przepisy rozdziału IX w nowym brzmieniu, czy też w tym brzmieniu, które obowiązywało do 30 czerwca 2015 r. (post. SN z 27.01.2017 r., V KK 315/16; por. także Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz pod red. W. Wróbla, Kraków 2015, s. 914).

Sytuacja prawna skazanego wymuszała taką analizę w kontekście art. 4 § 1 k.k., albowiem zachodziła potrzeba wydania wyroku łącznego w związku z ostatnim skazaniem w sprawie II K 316/16 zapadłym po dniu 30.06.2015 r. na karę podlegającą łączeniu z karą orzeczoną w sprawie II K 140/14 wyrokiem skazującym zapadłym do dnia wejścia w życie omawianej nowelizacji.

Analizując pod tym kątem sytuację prawną skazanego na gruncie uregulowań sprzed w/w nowelizacji Sąd zauważa w pierwszej kolejności, że nie zachodziły przesłanki do podważania prawomocnego wyroku łącznego w sprawie II K 239/96, obejmującego skazania wymienione w pkt A-F niniejszego wyroku łącznego. Czas popełnienia występków ze spraw o sygn. II K 718/99, II K 505/02, II K 140/14 i II K 316/16 nie pozostaje we właściwej, tj. normatywnej (warunkowanej treścią art. 85 k.k. w poprzednim brzmieniu) relacji do czasu wyrokowania w poprzedzających sparwach. Także w grupie skazań w sprawach o sygn. II K 718/99, II K 505/02, II K 140/14 i II K 316/16 nie zostały spełnione materialnoprawne warunki do orzeczenia kary łącznej. Skazany poszczegolnych czynów dopuszczał się bowiem sekwencyjnie, tj. po zapadających kolejno wyrokach.

Z kolei na gruncie obecnych uregulowań łączeniu podlegają kary pozbawienia wolności w sprawach o sygn. II K 140/14 i sygn. II K 316/16. Są to kary jedorodzajowe, ktore jak dotąd (na czas wyrokowania) nie zostały wykonane w całości. Jednocześnie nie zachodzi w odniesieniu do nich negatywna przesłanka orzeczenia kary łącznej wskazana w treści art. 85 § 3-3a k.k. związana z popełnieniem przestępstwa po rozpoczęciu a przed zakończeniem wykonywania innej kary, biorąc pod uwagę, że skazany rozpoczął dopiero odbywanie kary pozbawienia wolności z jednej ze spraw (II K 140/14). W odniesieniu do skazania w sprawie II K 316/16 przyjęcie braku przesłanki negatywnej z art. 85 § 3 k.k. wynika stąd, że czynu objętego tym wyrokiem skazany dopuścił się w okresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 140.14; kara zaś, której wykonanie jest zawieszone z uwagi na elementy probacyjne (skazany nie rozpoczął jej wykonywania), nie tworzy warunków do przyjęcia negatywnej przesłanki z art. 85 § 3 k.k. (P. Kardas, (w:) W. Wróbel (red.), Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, s. 494).

Obowiązujące obecne regulacje są więc korzystniejsze dla skazanego, bo tylko na ich gruncie dopuszczalne jest wydanie wyroku łącznego. Kara łączna wynikająca z połączenia bezwględnych kar jednostkowych pozbawienia wolności w granicach określonych w art. 86 § 1 k.k. jest zaś w każdym razie korzystniejsza albo równa dolegliwości wynikającej z wykonywania każdej z tych kar z osobna. Wobec tego należało zastosować przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w obecnym brzmieniu (art. 19 ust. 1 cyt. ustawy nowelizującej).

2. Granice kary łącznej powstałej z połączenia kar jednostkiwych ze sprawy o sygn. II K 140/14 i ze sprawy o sygn. II K 316/16 wyznaczają: dolną granicę –rok i 3 miesięce pozbawienia wolności, jako kara najsurowsza, zaś górną granicę - 2 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności, jako suma wszystkich kar.

Orzekając karę łączną w tak zakreślonych granicach Sąd bierze pod uwagę – jak stanowi art. 85a k.k. - p r z e d e w s z y s t k i m cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Posłużenie się przez ustawodawcę w treści art. 85a k.k. zwrotem "bierze pod uwagę przede wszystkim" przesądza, że wymienione w tym przepisie dyrektywy prewencyjne uzyskują na mocy postanowienia ustawy w procesie wymiaru kary łącznej charakter dyrektyw priorytetowych. To zaś oznacza, że treść art. 85a k.k. oparta jest na założeniu, iż dyrektywy prewencyjne nie są jedynymi przesłankami wymiaru kary łącznej, że obok nich proces ten determinowany jest także przez inne okoliczności (dyrektywy); tylko bowiem w takim układzie zasadne było podkreślenie, że wskazania wynikające z dyrektyw prewencyjnych Sąd bierze pod uwagę „przede wszystkim”. Takie spojrzenie otwiera możliwość wykorzystywania przepisu art. 85a k.k. jako normatywnej podstawy do twierdzenia, że w procesie wymiaru kary łącznej odgrywają rolę inne jeszcze dyrektywy, przesłanki, reguły, w tym przede wszystkim uregulowane w rozdziale VI Kodeksu karnego inne niż wymienione w art. 85a dyrektywy wymiaru kary (tak m.in. w tezach do art. 85a k.k.: P. Kardas, Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć II. Komentarz do art. 53-116. WK 2016; Kodeks karny. Komentarz. pod red. M. Filara, WK 2016; Komentarz do Kodeksu Karnego pod red. naukową M. Mozgawy wyd. WK 2015 str. 257 i nast.).

Należy zatem podzielić wyrażone w aktualnym orzecznictwie stanowisko, że: „Cytowany przepis nie zawiera enumeratywnego katalogu przesłanek decydujących o wymiarze kary łącznej, a z kolei użycie zwrotu „przede wszystkim” pozwala stosować dotychczasowe poglądy doktryny i judykatury. Zatem o zastosowaniu zasady absorpcji, asperacji bądź kumulacji decyduje określenie bliskości - związek przedmiotowo-podmiotowy łączący analizowane czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Podzielenia jest też godny pogląd, że rozwiązania skrajne, a więc zasady absorpcji i kumulacji powinny być rozstrzygnięciami wyjątkowymi. W konsekwencji kara łączna jako szczególna kara wymierzana niejako „na nowo” winna stanowić syntetyczną całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione przez niego czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielu przestępstw.” (wyrok SA Białystok z 12.04.2016r., II AKa 25/16, LEX nr 2039694;).

Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy Sąd zauważa, że przestępstwa objęte łączonymi skazaniami godziły w zupełnie inne dobra prawne: dobro indywidualne – mienie i prawo własności (II K 140/14) oraz dobro ogólne -zdrowie publiczne (II K 316/16). Nie wymaga szczególnego uzasadnienia, że zupełnie inne były też sposoby działania, kompleksy ruchów, okoliczności modalne. W przypadku przestępstwa kradzieży połączonej z włamaniem, naruszony został interes skonkretyzowanego pokrzywdzonego, oskarżony działał w sposób siłowy, powodując rozerwanie elementów konstrukcyjnych przeszkody blokującej dostęp do wnętrza. W odniesiedniu do przestępstwa narkotykowego zachowanie oskarżonego nie wymagało rozwiazań siłowych, nie naruszało intreresów konkretnych osób; natomiast przedmiotem czynu była znaczna ilość substancji psychotropowej, a krąg odbiorców amfetaminy zróżnicowany. Czasowo przestępstwa były od siebie oddzielone prawie dwuletnim odstępem: 17-26 stycznia 2014 r. (II K 140/14) oraz XII 2015 r. – 13 lutego 2016 r. (II K 316/16). Punktem wspólnym obu przestępstw było natomiast miejsce działania (W.) oraz działanie w warunkach czynu ciągłego. Zbieżna była też strona podmiotowa wyrażająca się w zamiarze bezpośrednim, z góry powziętym, ukierunkowanym na osiagnięcie korzyści majątkowej.

Zdecydowanie więcej jest zatem elementów wskazujących na brak ścisłych związków przedmiotowo-podmiotowych pomiędzy analizowanymi przestepstwami. Powyższe wskazuje na to, że skazany wchodzi w konflikty z prawem na różnych płaszczyznach życia społecznego i wykazuje się postępującym stopniem demoralizacji, penetrując nowe obszary działalności przestępczej. O ile w przeszłości skupiał się głównie na przestępczości skierowanej przeciwko mieniu, o tyle ostatnie skazanie wyraźnie wskazuje, że nie cofnie się przed zdobywaniem nowych doświadczeń przestępczych dla realizacji swoich zamierzeń (osiągnięcia korzyści majątkowej). Względy prewencyjne i wychowawcze dyktują zatem wniosek o potrzebie przeciwdziałania utrwaleniu się tego rodzaju negatywnych postaw.

Skazany dotychczas nie wykazywał trwałej woli poprawy. Nie wyciągał wniosków z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary w sprawie o sygn. II K 140/14, dopuszczając się w okresie próby wysoce karygodnego przestępstwa narkotykowego, popełnionego w sposób premedytowany (wymagającego organizacji źródła zaopatrzenia, a następnie rynku zbytu narkotyków i to w odniesieniu do znacznej ilości substancji psychotropowej i o wysokim potencjale uzależniającym). Powyższe wskazuje, że skazany nie obawia się konsekwencji swoich czynów i nie poddaje się oddziaływaniom korekcyjnym w warunkach wolnościowych. Nie sprzyjają temu czynniki środowiskowe, w tym brak stałej pracy i symptomy uzależnienia od alkoholu (por. karty czynnosci kuratora k. 72, 74, 77, 92, 96, 101, 123 Doz 339/14) oraz dotychczasowy brak krytycyzmu wobec popełnianych przestepstw oraz wobec problemu alkoholowego (por. sprawozdanie kuratorskie k. 19 i 133 Doz 339/14), a nadto brak wywiązania się z obowiązków o charakterze kompensacyjnym (naprawienia szkody i przepadku korzyści majątkowej). Oceniając zatem całościowo postawę skazanego względem porządku prawnego, obecne jego deklaracje co do woli poprawy należy traktować z dużą ostrożnością. To, że skazany poprawnie przez okres roku funkcjonuje w zakładzie karnym (pracuje, poddaje sie oddziaływaniom korekcyjnym, jest nagradzany, samokrytyczny), jest niewatpliwie pozytywnym wykładnikiem na przyszłość, które Sąd brał pod uwagę na korzyśc, odstępując od ukształtowania kary łącznej w sposób oparty na modelu zbliżonym do kumulacji, jednak nie przesądza o znacznym postępie readaptacji społecznej skazanego. Tym bardziej, że skazany w przeszłości korzystał niejednokrotnie z innych dobrodziejstw (warunkowe przedterminowe zwolnienie z reszty kary, krótkoterminowe kary pozbawienia wolności) i one także nie wywołały trwałego resocjalizującego efektu.

Powoływanie sie przez skazanego na chorobę syna, należy uznać za zabieg podjęty w celu odpowiednio „korzystnego“ (z punktu widzenia przesłanek wymiaru kary łącznej) przedstawienia swoich warunków życiowych. Niepełnosprawność obu synów datuje się od ich urodzenia i jak dotąd nie była czynnikiem wpływającym znacząco na procesy motywacyjne skazanego, popadającego w nowe konflikty z prawem. Poza tym, w kontekście tego, jak funkcjonował skazany w okresie próby na gruncie rodzinnym (por. wywiady kuratorskie j.w., a ponadto na k. 98 Doz 339/14, z której wynika, że skazany nie dbał należycie o dobrostan dzieci), należy sądzić, że skazany jedynie instrumentalnie, na potrzeby procesu, przywołuje tę okoliczność.

Z punktu widzenia celów prewencyjnych i wychowawczych wskazane jest zatem poddanie skazanego resocjalizacji w warunkach zakładu karnego przy tak oznaczonej sankcji (odpowiednio „długiej“), która daje racjonalne podstawy do założenia możliwości osiągnięcia tych celów. To właśnie względy wychowawcze sprzeciwały się nadmiernemu premiowaniu skazanego poprzez kształtowanie kary łącznej w sposób zliżony do metody absorbcji, by nie wyrabiać w nim przekonania, że im więcej popełnia przestępstw, tym łagodniej jest traktowany i to w sytuacji, gdy całkiem niedawno otrzymał szansę na uczciwe życie na wolności, którą zaprzepaścił w stosunkowo krótkim okresie czasu. Wymierzona kara łączna, o 5 miesięcy niższa niż suma kar jednostkowych, w efekcie i tak już pochłonie (skróci) niemalże o połowę karę z wyroku w sprawie o sygn. II K 316/16. Dalsze łagodzenie kary łącznej mogłoby wpływać demoralizująco na skazanego, nie oddziaływując na niego prewencyjnie.

Orzeczona kara łączna w rozmiarze roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności będzie w ocenie Sądu celową, z punktu widzenia wychowawczego i prewencyjnego, reakcją na popełnione czyny, stanowiąc syntetyczną całościową ocenę zachowań skazanego, nie przekraczającą ocenianego globalnie stopnia jego zawinienia i karygodności wszystkich występków.

Ponadto, nie można zupełnie marginalizować wzgledów ogólnoprewencyjnych i z zakresu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zbyt łagodne traktowanie skazanych na kilka przestępstw nie wpłynie pozytywnie na kształtowanie postaw moralnych organizujących życie społeczne, ani nie przyczyni się do budowania przekonania o celowości przestrzegania norm systemy te tworzących. W kontekście przestępczości narkotykowej istotne jest też zabezpieczenie interesów społeczeństwa, zainteresowanego tym, by stanowczo i skutecznie przeciwdziałać tym wysoce kryminogennym zjawiskom.

Skazany nie spełniał przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania kary, tak ze względów formalnych (rozmiar kary), jak i z uwagi na brak pozytywnej prognozy kryminologicznej z powodów omówionych wcześniej.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej Sąd dokonał zaliczeń okresów odbywania kary pozbawienia wolności.

W odniesieniu do pozostałych skazań postępowanie należało umorzyć (pkt 2 wyroku łącznego) z uwagi na brak przesłanek materialnoprawnych do połączenia kar (sprawy o sygn. II K 718/99, II K 505/02), bądź też zaistnienie przeszkody procesowej w postaci rei iudicata (skazania objęte wyrokiem łącznym II K 239/96).

Sytuacja materialna skazanego uzasadniała zwolnienie go od kosztów sądowych, o czym orzeczono zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. O kosztach obrony z urzędu rozstrzygnięto na podstawie przepisów powołanych w pkt 3 wyroku łącznego.

SSR Anna Filipiak

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć zgodnie z wnioskiem – skazanemu oraz jego obrońcy

3.  Za 14 dni lub z apelacją lub z pismami

SSR Anna Filipiak , 03.01.2018 r.