Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie z dnia 6 grudnia 2017r. sygn. akt IV U 1224/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. na rzecz ubezpieczonego J. F. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSA G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 243/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2017r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. z dnia 27 lipca 2017r. i przyznał ubezpieczonemu J. F. prawo do - opisanej normą art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 1383 ze zm. - dalej jako ustawa emerytalna) emerytury od dnia 1 lipca 2017r. oraz orzekł o kosztach procesu.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999r. wnioskodawca legitymuje się wymaganym 25-letnim okresem składkowym
i nieskładkowym, lecz nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony J. F., urodzony się w dniu(...), w dniu 12 lipca 2017r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie przypadającym przed 1 stycznia 1999r. w łącznym wymiarze 6 miesięcy i 3 dni (od dnia
3 stycznia 1989r. do dnia 4 lipca 1989r.).

Jednocześnie Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od 30 września 1975r. do 31 grudnia 1988r. (czyli 13 lat, 3 miesięcy i 1 dzień) ubezpieczony był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. na stanowisku traktorzysty, przy czym prace wykonywał
w transporcie i nie były to prace polowe. I tak, odwołujący w początkowym okresie zatrudniony był przy transporcie mleka ze zlewni w P. do siedziby Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w C., następnie pracował przy transporcie ziemniaków
z okolicznych skupów do syropiarni. W późniejszym okresie wykonywał czynności transportowe na rzecz młynu w Z., wożąc produkty tego młynu, to jest mąkę i otręby, do punktów odbioru w C. i w M., a w kolejnym okresie zatrudniony
był przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w P., w ramach tak zwanego wynajmu
w Rejonie Dróg Publicznych w M. w Obwodzie Drogowym w J.,
gdzie wykonywał prace transportowe w sezonie zimowym związane z odśnieżaniem
i posypywaniem dróg, a w okresie letnim prace związane z remontami dróg przy przewożeniu masy bitumicznej, przy wywożeniu gałęzi obciętych w pasie drogowym. Odwołujący wszystkie te czynności w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. wykonywał jako kierowca ciągnika, pracując w pełnym wymiarze czasu pracy.

Powyższych ustaleń Sąd ten dokonał w oparciu o zeznania świadków K. J. (1), L. K. i A. K. oraz przy wykorzystaniu dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych ze Spółdzielni Kółek Rolniczych
w P., jak i w oparciu o wyjaśnienia odwołującego J. F..

Natomiast w okresie od 8 lipca 1989r. do 31 marca 2000r. wnioskodawca był zatrudniony w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K., przy czym w okresie od 8 lipca 1989r. do 31 stycznia 1991r. (1 rok, 6 miesięcy i 24 dni) odwołujący zatrudniony był jako
tak zwany pracownik najemny, zaś od 1 lutego 1992r. odwołujący świadczył pracę na rzecz Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. w ramach stosunku członkostwa. Odwołujący
w okresie zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. pracował jako kierowca ciągnika w ramach obsługi fermy trzody chlewnej znajdującej się w Z.. Wnioskodawca wykonywał prace związane z transportem serwatki, pasz i maślanki
na potrzeby tejże fermy. Była to duża ferma licząca w okresach szczytu hodowlanego
około 1.500 sztuk trzody chlewnej, wymagała ciągłego, bieżącego dostarczania
pasz. Odwołujący dostarczał serwatkę z okolicznych mleczarni w J.
i w O., jak i paszę z siedziby Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K.. Odwołujący wykonywał te prace przy pomocy ciągnika rolniczego, w pełnym
wymiarze czasu pracy.

Zaprezentowanych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o zeznania świadków S. J., A. S. i Z. B. oraz w oparciu o wyjaśnienia odwołującego J. F., jak i wykorzystując dowody z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K..

Sąd Okręgowy, przywołując treść art. 184 i art. 32 ustawy emerytalnej oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze.), stwierdził, że spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości zaliczenia ubezpieczonemu do okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. - przypadającego od 30 września 1975r. do 31 grudnia 1988r. oraz okresu zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej
w K. od 8 lipca 1989r. do 31 grudnia 1998r. Sąd ten zauważył przy tym, iż okresy
pracy w warunkach szczególnych wskazanych w powołanym wyżej rozporządzeniu
w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego przed sądem wszelkimi
środkami dowodowymi przewidzianymi przez Kodeks postępowania cywilnego,
a w szczególności dokumentami z akt pracowniczych, zeznaniami świadków
oraz wyjaśnieniami stron.

W ocenie tegoż Sądu, zeznania wymienionych świadków są szczegółowe, precyzyjne, wzajemnie ze sobą zgodne i stanowią logiczną całość z dokumentacją znajdującą się aktach osobowych ubezpieczonego z obu zakładów, to jest ze Spółdzielni Kółek Rolniczych
w P., jak i Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K.. Dowody te są również zgodne z wyjaśnieniami odwołującego J. F. złożonymi na rozprawie w dniu
6 grudnia 2017 r. Sąd ten podkreślił przy tym, że świadkowie - z uwagi na zajmowane stanowiska - mieli codzienny, bezpośredni kontakt z wnioskodawcą, stąd też całą wiedzę
w sprawie posiadają wyłącznie z własnych obserwacji.

Według Sądu Okręgowego, z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w spornym okresie zatrudnienia od 30 września 1975r.
do 31 grudnia 1988r. (czyli 13 lat, 3 miesięcy i 1 dzień), odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie prace, o których mowa w dziale VIII punkcie 3 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, to jest prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. W całym wskazanym powyżej okresie ubezpieczony zajmował się wyłącznie pracami transportowymi wykonywanymi przy użyciu ciągnika rolniczego, odwołujący był kierowcą tego ciągnika.

Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego, z przedstawionych dowodów wynika,
że do okresu pracy w warunkach szczególnych winien być także zaliczony okres od 8 lipca 1989r. do 31 stycznia 1991r. (1 rok, 6 miesięcy i 24 dni), kiedy odwołujący pracował jako kierowca ciągnika w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K., jako tak zwany pracownik najemny.

Sąd Okręgowy, przywołując orzecznictwo Sądu Najwyższego, opierające się
na koncepcji, że w przypadku kierowców ciągników rolniczych prace te winny być wykonywane wyłącznie w transporcie, stwierdził wyłącznie z ostrożności, gdyż nie wynika
to z ustalonego stanu faktycznego, iż z tym poglądem się nie zgadza.

Ponieważ zatem ubezpieczony - uwzględniając okresy zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. w wymiarze 13 lat, 3 miesięcy i 1 dnia oraz okres zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. w wymiarze 1 roku, 6 miesięcy
i 24 dni oraz uwzględniając okres już uznany przez organ rentowy od 3 stycznia 1989r.
do 4 lipca 1989r. - legitymuje się okresem pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, 3 miesięcy i 28 dni, oraz - jak już wyżej wskazano - spełnia wszystkie pozostałe warunki do nabycia prawa do tak zwanej wcześniejszej emerytury, uzyskał prawo do żądanego świadczenia.

Mając na względzie przedstawione okoliczności, Sąd Okręgowy, na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2017r. Jednocześnie na podstawie
art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r.,
poz. 1800 ze zm.), zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia organ rentowy, zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów:

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i dokonanie jego oceny w sposób dowolny, skutkujący przyjęciem,
że odwołujący spełnia warunki do przyznania emerytury z tytułu pracy
w szczególnych warunkach;

- art. 184 w związku z art. 32 ust. 2 i ust. 4 ustawy emerytalnej w zw. z § 4 i § 2
ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze, poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że ubezpieczony wykonując również prace polowe, legitymuje się
15-letnim okresem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a tym samym spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury,

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ubezpieczonego
oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W motywach apelacji skarżący podniósł, że nie kwestionuje okoliczności, iż w okresie zatrudnienia w charakterze pracownika najemnego ubezpieczony w okresie od 8 lipca 1989r. do 31 stycznia 1991r., jako kierowca ciągnika, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy pracach wyłącznie transportowych, natomiast - w jego ocenie - nie można zgodzić się, że w okresie zatrudnienia od 30 września 1975r. do 31 grudnia 1988r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. ubezpieczony, wykonując prace kierowcy ciągnika, stale
i w pełnym wymiarze czasu, wykonywał prace wyłącznie w transporcie, o których mowa
w dziale VIII wykazu prac stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze. Apelujący wskazał, iż ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym z zeznań świadków: K. J. (1) oraz A. K. wynika bezspornie - co zresztą sam przyznał w uzasadnieniu Sąd I instancji - że ubezpieczony wykonywał w okresach wiosenno-jesiennych również prace polowe. W ocenie organu rentowego, zeznania świadka A. K., który pełnił wówczas funkcję dyspozytora w spółdzielni i decydował o przeznaczeniu danego ciągnika, są logiczne
i w pełni wiarygodne. Nie powinna ujść również uwadze Sądu okoliczność, że ubezpieczony w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych za prace polowe, począwszy od dnia 1 kwietnia 1983r. co najmniej do stycznia 1985r. otrzymywał dodatkowo premię w wysokości 20% - 40%. Tym samym, ubezpieczony za prace polowe przez pewien okres miał zagwarantowane wyższe wynagrodzenie, co tym bardziej potwierdza okoliczności wykonywania pracy w charakterze kierowcy ciągnika nie tylko i wyłącznie przy pracach transportowych. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, iż dla zakwalifikowania pracy kierowcy ciągnika, jako wykonywanej w warunkach szczególnych, istotne znaczenie ma zatem to, czy była ona wykonywana
w transporcie, czy w ramach rolniczych prac polowych. Zaliczenie prac wykonywanych
przez ubezpieczonego na stanowisku pracy w rolnictwie do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach prac nie zostało powiązane z domniemaniem znacznej
ich szkodliwości dla zdrowia oraz ze znacznym stopniem uciążliwości, na jakie narażeni
są pracownicy wykonujący prace „w transporcie i łączności” wymienione w dziale
VIII wykazu (tak SN w wyrokach: z 5 października 2017r., II UK 436/16; z 20 kwietnia 2017r., I UK 154/16; z 16 lutego 2017r., I UK 43/16; czy także z dnia 31 stycznia 2017r.,
II UK 672/15).

Zatem, według apelującego, niewłaściwa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu spowodowała wydanie rozstrzygnięcia z naruszeniem przepisów prawa powołanych na wstępie, zaś wyłączenie z uznanego okresu prac polowych, uzasadnia zmianę orzeczenia i oddalenie odwołania.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako własne, uznał,
że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, czyli 1 stycznia 1999r., osiągnęli
okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany
w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa w wieku niższym, niż 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy wynoszący 25 lat. Przepisy dotychczasowe, w rozumieniu art. 184
ust. 1 ustawy emerytalnej, zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze. Według § 1 ust. 1 rozporządzenia, ma ono zastosowanie
do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Podstawę zgłoszonego żądania stanowią przepisy § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia, w myśl których pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzny 60 lat; 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Kluczową kwestię w niniejszej sprawie stanowi możliwość zakwalifikowania
pracy ubezpieczonego wykonywanej z trakcie zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. do pracy w szczególnych warunkach, określonej pod poz. 3 działu VIII wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia (praca kierowcy ciągnika).

Mając powyższe na względzie, trzeba przypomnieć, że Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007r., III UK 27/07; z dnia 19 września 2007r., III UK 38/07; z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07; z dnia 22 stycznia 2008r., I UK 210/07 i z dnia 24 marca 2009r., I PK 194/08), że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego
przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Ważne jest natomiast, aby praca tego rodzaju wykonywana była stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy
(przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Motywując powyższe stwierdzenie, wskazywał, że prawo do emerytury w wieku niższym
od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania. Praca taka, świadczona stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej, niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo
od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.
Sąd Najwyższy postawił przy tym ogólną tezę, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie
do okresów pracy w szczególnych warunkach innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika.

Należy jednocześnie wskazać, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego występują odstępstwa od powyższej reguły.

Wskazuje się bowiem na sytuacje, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia (por. wyroki Sądu Najwyższego:
z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 62/07; dnia 5 maja 2009r., I UK 4/09, oraz z dnia 11 marca 2009r., II UK 243/08).

Kolejne zaś odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywane
w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny w stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych, jako praca w szczególnych warunkach (por. wyroki Sądu Najwyższego:
z dnia 22 kwietnia 2009r., II UK 333/08: z dnia 12 kwietnia 2012r., II UK 233/11; z dnia
10 kwietnia 2014r., II UK 396/13; z dnia 24 czerwca 2015r., II UK 260/14 oraz z dnia
19 stycznia 2016r., I UK 269/15).

Ponadto, bez znaczenia dla oceny rzeczywistego i efektywnego wykonywania podstawowego zatrudnienia przy pracy w szczególnych warunkach pozostaje uboczne
i krótkotrwałe (w skali doby pracowniczej) wykonywanie czynności nienarażających
na działanie czynników szkodliwych, jeżeli czynności te wykonywane były na tak niewielką skalę, że można je uznawać za marginalne i pomocnicze (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 2 marca 2017r., I UK 112/16).

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej uwarunkowania, podnieść należy,
iż w ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego, trafnie wskazuje się,
iż dla zakwalifikowania pracy kierowcy ciągnika, jako wykonywanej w warunkach szczególnych, istotne znaczenie ma to, czy była ona wykonywana w transporcie, czy też
w ramach rolniczych prac polowych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2017r., II UK 436/16; z dnia 29 czerwca 2017r., III UK 169/16; z dnia 23 lutego 2017r.,
I UK 45/16 oraz z dnia 16 grudnia 2016r., II UK 512/15).

W tym kontekście należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy, wykorzystując dowody
z zeznań świadków oraz wyjaśnień ubezpieczonego, ustalił, iż w okresie od dnia 30 września 1975r. do dnia 31 grudnia 1988r. J. F. był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy
na stanowisku traktorzysty, wykonując stale prace w transporcie.

Wbrew zarzutom apelacji, świadek A. K. (pracujący w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. jako mechanik i następnie dyspozytor) w swych zeznaniach podał, że ubezpieczony miał stały przydział do prac transportowych w Rejonie Dróg Publicznych w M.. Okres wynajmu ciągnika z kierowcą trwał cały rok i jedynie sporadycznie ubezpieczony mógł wyjechać w pole (0:53). Natomiast świadek K. J. (2) (pracująca na stanowisku dyspozytora w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. przez ok. 3 lata) podała, że ubezpieczony wykonywał usługi transportowe na rzecz Rejonu Dróg Publicznych w M. na przydzielonym w tym celu ciągniku i do prac polowych „w awaryjnych sytuacjach brało się ciągnik na usługi” (0:14).

Świadek L. K. podał, że ubezpieczony nie wykonywał prac
polowych, gdyż ciągniki wykorzystywane w transporcie „z uwagi na wygląd zewnętrzny”
nie były kierowane do tego rodzaju prac. Powód zaś na rozprawie apelacyjnej wyjaśnił,
że w trakcie pracy w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. dysponował ciągnikami wykorzystywanymi jedynie w transporcie. Co dwa lata otrzymywał nowy ciągnik, a jego dotychczasowy ciągnik przydzielany był innemu traktorzyście do prac polowych.

Zatem, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia tezę, iż w spornym okresie ubezpieczony stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy ciągnika (traktora) w transporcie i oceny tej nie zmienia stwierdzenie, że sporadycznie,
w sytuacjach awaryjnych wykonywał prace polowe, mające charakter uboczny w stosunku
do czynności podstawowych kwalifikowanych, jako praca w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd drugiej instancji uznał, że apelacja jest bezzasadna i na mocy art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach procesu rozstrzygnął na podstawie na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.
w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r.,
poz. 1800 ze zm.).

/-/SSA G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR