Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Magdalena Gałkowska

Protokolant st.sekr.sąd. Katarzyna Skoczewska

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. w Puławach

sprawy z powództwa H. M.

przeciwko Gminnej Spółdzielni (...) w K.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych i ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

1.Zasądza od pozwanej Gminnej Spółdzielni (...) w K. na rzecz powoda H. M. kwotę 33.740,85 zł ( trzydzieści trzy tysiące siedemset czterdzieści złotych 85/100);

2.Wyrokowi w pkt 1 do kwoty 5.206,32 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

3.Koszty procesu w wysokości 2.520,97 zł przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

4. Zasądza od pozwanej Gminnej Spółdzielni (...) w K. na rzecz powoda H. M. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 czerwca 2017r. powód H. M. wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej Gminnej Spółdzielni (...) w K. kwoty 30.089,36 zł tytułem rekompensaty za przekraczanie przez niego normy czasu pracy i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy przysługującego mu z tytułu uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym.

W piśmie procesowym z dnia 10 października 2017r. powód ograniczył swoje żądanie w ten sposób, że domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Spółdzielni kwoty 6.548,25 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop dodatkowy w wymiarze 30 dni oraz kwoty 18.301,66 zł tytułem świadczenia pracy powyżej 7 godzin dziennie.

W piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2016r. i w piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2017r. pełnomocnik powoda podał, iż na dochodzoną kwotę składa się kwota wynagrodzenia za pracę w systemie 8 godzinnym zamiast 7 godzin za okres od 28 czerwca 2013r. do 27 stycznia 2016r. oraz ekwiwalent za 25 dni za okres od lipca 2013r. do 31 grudnia 2015r., przy przyjęciu, że średnie miesięczne wynagrodzenie powoda stanowiło kwotę 5.238,60 zł.

W piśmie procesowym z dnia 17 lipca 2017r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo – w związku z opinią biegłego z zakresu rachunkowości i domagał się zasądzenia na rzecz powoda od pozwanej Spółdzielni kwoty 8.136,75 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop dodatkowy w wymiarze 25 dni oraz kwoty 27.363,53 zł tytułem świadczenia pracy powyżej 7 godzin dziennie.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2018r. pełnomocnik powoda ostatecznie podał, że popiera powództwo o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej Spółdzielni ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 25 dni, przyjmując, zgodnie z uzupełniającą opinią biegłego, że wartość ekwiwalentu za 1 dzień wynosi 313, 90 zł, a także podtrzymywał roszczenie o zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za godziny nadliczbowe w wysokości ostatecznie wyliczonej przez biegłego w opinii uzupełniającej tj. w wysokości 25.893,35 zł.

Pozwana Gminna Spółdzielnia (...) w K. powództwa nie uznawała i wnosiła o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód H. M. w 2000 r. został powołany na stanowisko Prezesa Zarządu pozwanej Spółdzielni i w dniu 6 lipca 2000 r. zawarł z Gminną Spółdzielnią (...) w K., reprezentowaną przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej, umowę o pracę na czas nieokreślony, na stanowisko prezesa Zarządu, w wymiarze czasu pracy pełnego etatu ( bezsporne). Powód otrzymał zakres zadań, uprawnień i odpowiedzialności ( akta osobowe).

W pozwanej Spółdzielni obowiązuje Statut ( ksero wyciągu- k.24-27).

W pozwanej Spółdzielni obowiązuje Regulamin pracy i w § 12 ust1 ustalono, że na stanowiskach administracyjnych godziny rozpoczynania i kończenia pracy są od 7.00 do 15.00 ( k.33-51). Powód przebywał w biurze Spółdzielni codziennie od godz. 7.00 do 15.00 (zeznania świadków: K. N. k.60-60v, A. P. k.74v, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc k.75). W tym czasie powód wykonywał pracę Prezesa, a fakt swojej obecności w pracy powód potwierdzał składając podpis na liście obecności ( zeznania świadka K. N., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, ksero list obecności k.97-128).

W dniu 14 grudnia 2012r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. wydał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, postanawiające zaliczyć powoda do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego (k.8). Na początku stycznia 2013r. powód przedstawił kserokopię tego orzeczenia kadrowej Spółdzielni K.N., która niezwłocznie dołączyła ten dokument do akt osobowych powoda ( k.20 akt osobowych, zeznania świadka K. N., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc ). Wiedzę o tym fakcie miała Rada Nadzorcza Spółdzielni (zeznania świadków: K. N. i J. M. k.74v, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc) oraz księgowość Spółdzielni, gdyż wobec takiego orzeczenia, Spółdzielnia miała ulgę, jeżeli chodzi o należności na rzecz PFRON ( zeznania świadków: K. K. k.59v-60, A. Ł. k.60 i K. N., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

W tamtym czasie, oprócz powoda, jeszcze jeden pracownik Spółdzielni miał ustalony stopień niepełnosprawności umiarkowany i ten pracownik nie korzystał z ograniczenia czasu pracy ani urlopu dodatkowego (zeznania świadka K. N., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Na tamten czas ani powód ani też kadrowa nie mieli wiedzy, iż z tytułu uzyskania przez pracownika orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym przysługują mu jakieś uprawnienia (zeznania świadka K. N., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

W dniu 20 stycznia 2016 r. Uchwałą Rady Nadzorczej pozwanej Spółdzielni powód został odwołany z funkcji Prezesa Zarządu, a w dniu 27 stycznia 2016r. powodowi wręczone zostało pismo zawierające oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp w trybie dyscyplinarnym, a powód otrzymał świadectwo pracy (k.4).

W piśmie z dnia 1 lutego 2016r. powód zwrócił się do pozwanej Spółdzielni o wypłacenie mu za 3 lata wstecz ekwiwalentu za 30 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i wynagrodzenie za 679 przepracowanych przez niego ponad normę godzin pracy - w związku z uzyskaniem przez niego w dniu 14 grudnia 2012r. orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym (k.5). Następnie w wezwaniu ostatecznym z dnia 17 lutego 2016r., powód wezwał pozwaną Spółdzielnię do zapłaty na jego rzecz kwoty 7857,90 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop dodatkowy w łącznym wymiarze 30 dni oraz kwoty 22231,46 zł tytułem godzin nadliczbowych ( k.6).

Powód odwołał się do tut. sądu od decyzji pozwanego pracodawcy z dnia 27 stycznia 2016r. o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia i ostatecznie wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 19 stycznia 2017r. w sprawie VII Pa 156/16, powód został przywrócony do pracy w pozwanej Gminnej Spółdzielni (...) w K. na poprzednie warunki pracy i płacy i powód od dnia 20 stycznia 2017r. został przywrócony do pracy w pozwanej Spółdzielni ( bezsporne). Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 31 października 2017r. w związku z przejściem powoda na emeryturę ( bezsporne).

Wynagrodzenie miesięczne powoda stanowiło kwotę 5.206,32 zł ( k.16).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: K. K., J. M., A. Ł., A. P. i K. N., które to zeznania nie są w żadnym zakresie sprzeczne ze sobą, są też zgodne z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy i aktach osobowych powoda, jak też są zgodne z zeznaniami powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc. Zeznania te zatem – co do istotnych dla sprawy okoliczności, sąd obdarzył wiarą .

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądania powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Spółdzielni: ekwiwalentu za niewykorzystany przez niego urlop dodatkowy w wymiarze 25 dni oraz wynagrodzenia za godziny nadliczbowe w związku ze świadczeniem przez niego w okresie od 28 czerwca 2013r. do 27 stycznia 2016r. pracy powyżej 7 godzin dziennie, zasługują na uwzględnienie.

Poza sporem jest, że Prezes Zarządu pozwanej Spółdzielni, czyli pracownik administracji Spółdzielni, zgodnie z regulaminem pracy, zobowiązany był pracować 8 godzin dziennie, od poniedziałku do piątku w godz. od 7.00 do 15.00, a fakt swojej obecności - zgodnie z §15 ust 2 regulaminu pracy, miał potwierdzać na liście obecności. Bezspornym jest, że w okresie swojego zatrudnienia w pozwanej Spółdzielni, w tym w okresie objętym sporem, powód pracował 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo, a więc według normy czasu pracy przewidzianej w art. 129 §1 kp.

Jak wynika z treści orzeczenia (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z dnia 14 grudnia 2012r. dla powoda ustalono stopień niepełnosprawności umiarkowany. Zgodnie z art. 15 ust.2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( T.J. Dz.U. z 2011r. Nr 127, poz. 721), czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Zgodnie zaś z art. 19 ust 1 w/w ustawy, osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym. Prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności.

Jak wynika z zeznań świadka K. N., a także zeznań powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, powód niezwłocznie, bo na początku stycznia 2013r. złożył to orzeczenie Zespołu w kadrach Spółdzielni, zostało ono dopięte do jego akt osobowych, a drugi egzemplarz – jak wynika z zeznań K. N., został zaniesiony do pracownicy Spółdzielni zajmującej się sporządzaniem sprawozdań do PFRON, gdyż wobec takiego orzeczenia, Spółdzielnia miała ulgę, jeżeli chodzi o należności na rzecz PFRON. Nadto jak wynika z zeznań świadków: K. N. i J. M., wiedzę o tym fakcie miała też wtedy Rada Nadzorcza Spółdzielni, która nawet podjęła uchwałę o wypłaceniu powodowi jednorazowej nagrody w wysokości 1000 zł za uzyskanie tego orzeczenia, pozwalającego na ulgę w rozliczeniach z PFRON. Zatem stwierdzić należy, że powód złożył niezwłocznie w siedzibie pozwanej Spółdzielni egzemplarz orzeczenia o zaliczeniu go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a nadto wiedzę w tym zakresie miała Rada Nadzorcza Spółdzielni, która - zgodnie z przepisami prawa spółdzielczego oraz § 24 ust 9 Statutu pozwanej Spółdzielni, nawiązywała stosunek pracy z Prezesem Spółdzielni, a więc jest podmiotem wykonującym w stosunku do prezesa czynności z zakresu prawa pracy. Teoretycznie więc rada nadzorcza pozwanej Spółdzielni mogła ustalić czas pracy powoda jako Prezesa Zarządu, a także mogła udzielić mu przysługującego urlopu wypoczynkowego czy tez zadecydować, aby w związku z uzyskaniem takiego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, powód korzystał z dodatkowego urlopu. Jednak, jak wynika z zeznań powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc oraz świadka J. M., powód jako prezes Zarządu sam decydował kiedy idzie na urlop wypoczynkowy, bo radzie nadzorczej chodziło tylko o to, aby Spółdzielnia prawidłowo funkcjonowała. Jednakże nie zmienia to faktu, że Rada Nadzorcza pozwanej miała wiedzę o tym, że powód posiada taki stopień niepełnosprawności, jak też wiedzę w tym zakresie mieli pozostali członkowie zarządu Spółdzielni. Wobec tego stwierdzić należy, że powód niezwłocznie po jego uzyskaniu przedstawił w pozwanej Spółdzielni orzeczenie o tym, że jego stopień niepełnosprawności został ustalony jako umiarkowany. Jednakże pomimo tego orzeczenia czas pracy powoda wynoszący dotąd 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo nie zmienił się i powód faktycznie w takim wymiarze świadczył dalej pracę na rzecz Spółdzielni- od poniedziałku do piątku w godzinach od 7.00 do 15.00. Tymczasem do powoda jako osoby ze stwierdzonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności niewątpliwie miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, a w szczególności art. 15 ust 2 tej ustawy, który stanowi, że czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Przepisy te są jednostronnie bezwzględnie obowiązujące, co oznacza, że czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo, nawet wówczas, gdy strony stosunku pracy uzgodniły w umowie dłuższy dobowy i tygodniowy czas pracy, gdy niepełnosprawny pracownik wyraził na to dobrowolnie zgodę w sposób wyraźny lub dorozumiany, albo gdy pracodawca narzucił niepełnosprawnemu pracownikowi normy czasu pracy przekraczające górną granicę wyznaczoną przepisami - chyba że na wniosek pracownika lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad pracownikiem wyraził na to zgodę (art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy).

W świetle obowiązujących regulacji prawnych oraz utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, przepisy mające na celu preferencyjne traktowanie pod względem czasu pracy niektórych grup pracowników np. niepełnosprawnych, kobiet w ciąży, pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia są przepisami bezwzględnie obowiązującymi. Zatem i przepisy art. 15, ale też i art. 19 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych są przepisami bezwzględnie obowiązującymi. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, praca wykonywana przez niepełnosprawnego pracownika w stopniu umiarkowanym lub znacznym według norm ogólnych powoduje konieczność zapłaty należności z tytułu nadgodzin za każdą godzinę pracy ponad normę 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo, gdy pracownik nie przekazał pracodawcy zaświadczenia lekarskiego o możliwości niestosowania wobec niego szczególnych norm czasu pracy, nawet jeżeli pracodawca zawarł porozumienie z pracownikiem o wykonywaniu takiej pracy – wyrok Sądu Najwyższego z 3 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt: I PK 168/15.

Powód jako Prezes pozwanej spółdzielni, miał statutowe kompetencje do kierowania bieżącą działalnością spółdzielni, a więc był podmiotem zarządzającym zakładem w imieniu pracodawcy. Zgodnie z art. 151 ⁴ § 1 k.p. pracownicy zarządzający zakładem w imieniu pracodawcy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych. Kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje jednak prawo do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w nadgodzinach w wysokości określonej w art. 151 ¹ § 1 k.p., jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od zadań. Ta ogólna kodeksowa zasada nie oznacza, że u kierowników nie powstają nadgodziny, ale jedynie to, że taka zwiększona praca nie jest rekompensowana w zwykłych dniach. Także wskazana wyżej ustawa o rehabilitacji zawodowej tworzy ochronę pracowników niepełnosprawnych, zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy lub innych zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych, uznając konieczność stosowania do nich przepisów dotyczących norm czasu pracy, w szczególności konieczność ograniczenia norm czasu pracy ze względu na niepełnosprawność. Ustawa o rehabilitacji to bowiem przepisy szczególne w stosunku do kodeksowych i jako takie mają znaczenie nadrzędne. Wszelkie zawarte w niej ograniczenia odnoszące się do czasu pracy stosuje się do kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych. Sąd Najwyższy w wyroku z 2 października 2008 r. (I PK 64/08) wskazał, że do pracownika niepełnosprawnego zarządzającego zakładem nie stosuje się art. 151 ⁴ § 1 k.p., gdyż prowadziłoby to do wyłączenia jego prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych, mimo naruszenia szczególnych i bezwzględnie obowiązujących norm z art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o rehabilitacji (przekroczenia normy czasu pracy siedmiu godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo, a przede wszystkim zakazu zatrudnienia w nadgodzinach). Przepisy o czasie pracy w art. 15 ustawy z 2,7 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych dotyczą wszystkich osób z niepełnosprawnością bez względu na zajmowane przez nie stanowiska. Gwarantują pracownikom ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności pracę przez siedem godzin dziennie i 35 tygodniowo (sztywno liczonych, a nie przeciętnie w okresie rozliczeniowym). Zakazują ich zatrudniania w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 2000 r. (III ZP 6/00) - podane normy wyznaczają pełen wymiar czasu pracy niepełnosprawnego, a ich zastosowanie nie może spowodować obniżenia wynagrodzenia. Inne ustalenia co do ich czasu pracy, nawet dokonywane za ich zgodą, są nieważne i w zamian stosowane są regulacje z ustawy z 27 sierpnia 1997 r. Dotyczy to także przepisów o czasie pracy kierowników czy osób zarządzających zakładem w imieniu pracodawcy. Do osoby o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności zajmującej stanowisko pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy zakładem pracy (np. członka zarządu spółki z o.o.) nie może mieć zastosowania norma czasu pracy naruszająca (ściśle) bezwzględnie obowiązującą normę prawną wynikającą z art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z 6 lipca 2005 r. w sprawie III PK 51/05). Oznacza to, że pracownik niepełnosprawny zarządzający zakładem, świadczący pracę ponad normy określone w art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej (7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo), pracuje w godzinach nadliczbowych. Tymczasem według art. 15 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej, osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w godzinach nadliczbowych (oraz w porze nocnej). Jest to zakaz bezwzględny (z dwoma wyjątkami określonymi w art. 16 ust. 1 tej ustawy). Świadczenie przez pracownika niepełnosprawnego zarządzającego zakładem zakazanej pracy w godzinach nadliczbowych, a taką jest praca ponad normy wynikające z art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej, nie może prowadzić do pozbawienia go prawa do wynagrodzenia za pracę rzeczywiście wykonaną.

Także i przepis art. 19 ust. 1 w/w ustawy jest przepisem stosowanym bezwzględnie i osobie zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym, przy czym prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r. w sprawie II PK 339/04 - prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego przysługuje pracownikowi zaliczonemu do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, chociażby nie wystąpił do pracodawcy o przyznanie takiego urlopu. W uzasadnieniu tegoż wyroku SN podniósł, że przesłanką prawa do dodatkowego urlopu jest zaliczenie pracownika do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i przepracowanie jednego roku po dniu zaliczenia do jednego ze stopni niepełnosprawności . Tak ukształtowane z mocy prawa - prawo do urlopu dodatkowego - nie obejmuje jedynie osób, które z innego tytułu mają już uprawnienie do urlopu wypoczynkowego w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych lub prawo do urlopu dodatkowego na podstawie odrębnych przepisów (art. 19 ust. 2). Ani Kodeks pracy ani przepisy ustawy z 27 sierpnia 1997 r. nie uzależniają prawa do urlopu wypoczynkowego od wniosku osoby do urlopu uprawnionej. Nieuzyskanie przez pracodawcę wiadomości o przysługującym pracownikowi z mocy prawa prawie do dodatkowego urlopu wypoczynkowego może - w konkretnych okolicznościach - oznaczać tylko tyle, że pracodawcy nie można zarzucić zawinionego niewykonywania zobowiązania do udzielenia urlopu zgodnie z przepisami prawa pracy. Brak winy pracodawcy nie unicestwia samego prawa do urlopu wypoczynkowego, może jednak - razem z innymi okolicznościami - mieć znaczenie przy rozpatrywaniu roszczenia o ekwiwalent pieniężny przysługujący w razie niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części (art. 171 § 1 k.p.).

Tymczasem, jak już wyżej podniesiono, powód w styczniu 2013r., a więc niezwłocznie po uzyskaniu tegoż orzeczenia przedstawił je w kadrach Spółdzielni, a to orzeczenie zostało też przedstawione w księgowości Spółdzielni i wobec zaistnienia tegoż orzeczenia, Spółdzielnia uzyskała ulgę, jeżeli chodzi o należności na rzecz PFRON. Zatem stwierdzić należy, że wtedy zarówno zarząd Spółdzielni, jak i rada nadzorcza mieli wiedzę o tym, że powód posiada takie orzeczenie, mieli wiedzę, że takie orzeczenie powoduje ulgi dla Spółdzielni i z nich skorzystano, ale wtedy nikt, łącznie z powodem, nie miał wiedzy, iż przepisy ustawy o rehabilitacji przewidują takie dodatkowe świadczenia w postaci urlopu dodatkowego i dlatego wtedy powód z tego urlopu nie korzystał. Jednakże, w świetle wskazanego wyżej stanowiska Sądu Najwyższego, istotnym jest nie samo złożenie orzeczenia w miejscu pracy a sam fakt, że pracownik uzyskał z mocy prawa bezwzględne uprawnienie do korzystania z dodatkowego urlopu w wymiarze rocznym 10 dni. Powód więc takie prawo do dodatkowego urlopu uzyskał po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia go do stopnia umiarkowanego niepełnosprawności, czyli uzyskał to prawo w grudniu 2013r., ale w żadnym kolejnym roku swojej pracy z tego uprawnienia nie skorzystał.

Zatem sam fakt zaliczenia powoda w dniu 14 grudnia 2012r. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spowodował, iż powód nabył prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego – za rok 2013 w wymiarze 5 dni ( wobec przedawnienia) i za lata 2014 i 2015 po 10 dni, ale powód nie skorzystał z tego urlopu dodatkowego w żadnym momencie. Zgodnie z art. 171 § 1 k.p. przesłanką prawa do ekwiwalentu pieniężnego stanowi niewykorzystanie przysługującego urlopu z powodu rozwiązania stosunku pracy. Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się , a więc powód ma prawo do otrzymania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 25 dni.

Sąd – w celu ustalenia wysokości dochodzonego roszczenia o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i wynagrodzenie za przepracowane godziny nadliczbowe, dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości G. K. - opinia na piśmie k.141-200, a także przeprowadzona była opinia uzupełniająca, uwzględniająca uwagi pełnomocnika pozwanej - k.235-250. W tej opinii uzupełniającej biegły wyliczył też wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 1 dzień. Opinie te sporządzone zostały przez biegłego G. K. w sposób fachowy i rzetelny – zgodnie z tezami wskazanymi w każdej z tych opinii przez sąd, a więc wyliczenia biegłego należy uznać za prawidłowe pod względem rachunkowym, ale także zgodności z przepisami kodeksu pracy.

Biegły wyliczył wartość ekwiwalentu za jeden dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i określił tę wartość na kwotę 313,90 zł. Zatem skoro według sądu, powód nie wykorzystał 25 dni należnego jemu bezwzględnie urlopu dodatkowego, to sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 7.847,50 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Jeżeli zaś chodzi o wynagrodzenie z tytułu przekroczenia przez powoda w okresie od 28 czerwca 2013r. normy czasu pracy przewidzianej w art. 15 ust 2 ustawy o rehabilitacji, to ostatecznie powód zaakceptował wyliczenia z przedstawione przez biegłego w opinii uzupełniającej, a więc ostatecznie domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Spółdzielni kwoty 25.893,35 zł tytułem wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.

Podnieść należy, że zgodnie z art. 151§1 kp praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy , stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Za pracę w godzinach nadliczbowych – zgodnie z art. 151 ¹ §1 kp, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości: 100% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, niedziele, święta, nie będące dla pracownika dniami pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za prace w niedzielę lub święto lub 50% za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż wyżej określony. Zgodnie zaś z treścią art. 151 ¹⁰ kp praca w niedziele jest dozwolona zaś za pracę w niedziele – zgodnie z art. 151 ¹¹ kp przysługuje inny wolny dzień od pracy w okresie 6 dni kalendarzowych poprzedzających lub następujących po takiej niedzieli a jeżeli nie ma możliwości wykorzystania dnia wolnego , pracownikowi przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w niedziele.

Jak wyżej podniesiono, sąd uznając, iż wobec tego, że z bezwzględnie obowiązujących norm z art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji wynika, że normy czasu pracy dla powoda – w okresie objętym sporem to 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo, a powód faktycznie pracował w tym okresie 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo, to praca powoda ponad obowiązujące go w tym czasie normy stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Sąd – jak już wyżej podniesiono, przyjął za fachowe i prawdziwe wyliczenia sporządzone przez biegłego w opinii uzupełniającej pod względem rachunkowym, ale także zgodności z przepisami kodeksu pracy. Z wyliczeń tych wynika, że w okresie objętym sporem, powód z racji pracy ponad obowiązujące go w tym czasie normy czasy pracy łącznie powinien otrzymać wynagrodzenie z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych (wraz z dodatkami) w wysokości 25.893,35 zł.

Wobec tego sąd orzekł jak w sentencji.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnia przepis art. 477 ² §1 kpc.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc przy uwzględnieniu §9 ust 1 pkt 2 i § 2 ust 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r, poz. 1800).

Przejęcie na rzecz Skarbu Państwa kosztów związanych z poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkami związanymi z przeprowadzeniem w sprawie opinii biegłego sądowego uzasadnia przepis art. 97 w zw. z art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U. 90/2010 oz. 594 ze zm.).