Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. P. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 13 października 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 6962,64 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd. poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z M. K., co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 13 października 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  w dniu 20 października 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 4.911,28 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z Z. Ż., co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 20 października 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 20 października 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 4593,63 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z M. P. (2), co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 20 października 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 27 października 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 14.888,51 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z M. W., co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 27 października 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V.  w dniu 17 listopada 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 12.356,44 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z (...) Spółka Cywilna, co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 17 listopada 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VI.  w dniu 19 listopada 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 1400,28 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z (...) Spółka Cywilna, co potwierdzono fakturą VAT numer FV — (...) z dnia 19 listopada 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § I k.k.

VII.  w dniu 26 listopada 2014 roku w Ł., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego, doprowadził (...) Sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci odzieży o łącznej wartości 2080,13 PLN za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd, poprzez wywołanie niezgodnego z prawdą przekonania, że zawarł umowę sprzedaży z A. G., co potwierdzono fakturą VAT numer (...) z dnia 26 listopada 2014 roku,

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 28 listopada 2014 roku w P., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. IV Wydział Karny z dnia 28 września 2006 roku sygn. akt IV K 2364 / 06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 291 § 1 Kodeksu karnego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu tej kary, będąc zatrudniony w (...) Sp. z o. o. z siedzibą i adresem: (...)-(...) Ł., ul. (...), na stanowisku przedstawiciela handlowego dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy w kwocie 534,90 PLN należnych (...) Sp. z o. o. od M. D. tytułem zapłaty za fakturę korygującą numer (...) i fakturę VAT numer (...) co potwierdzono drukiem KP numer (...). P.,

tj. o przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2010 roku oskarżonego uznano za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I – VII, wyczerpujących dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., przyjmując, że stanowiły one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 300 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 zł, a także za winnego czynu opisanego w punkcie VIII wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 zł. Sąd na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i § 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwo z punktu 2. wyroku oraz ciąg przestępstw z punktu 1. wyroku wymierzył oskarżonemu kary łączne 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 320 stawek dziennych, przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 zł. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego M. P. (1) środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem z punktu VIII wyroku i ciągiem przestępstw poprzez zapłatę kwoty 47.727,81 zł na rzecz pokrzywdzonej (...) Sp. z o. o., a także zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. L. kwotę 1239,84 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. P. (1) z urzędu. W przedmiocie kosztów sądowych Sąd orzekł w ten sposób, że zasądził od oskarżonego M. P. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. kwotę 1260 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k. wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości i na podstawie art. 427 § 1 i § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na:

a)  dokonaniu w sposób wybiórczy i niepełny oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności okoliczności wynikających z dowodu w postaci osobowych źródeł dowodowych, tj. zeznań świadków – pracowników firmy (...) Sp. z o. o. oraz osób wskazanych we wniosku dowodowym obrońcy oskarżonego, poprzez dokonanie oceny okoliczności z w/w środków dowodowych wyłącznie na niekorzyść oskarżonego i z zupełnym pominięciem występujących w zeznaniach w/w świadków niejasności, niejednoznaczności oraz sprzeczności;

b)  niezasadnej odmowie przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom samego oskarżonego, jako nie znajdującym pokrycia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w sytuacji gdy oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego;

2)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 368 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego M. P. (1) zgłoszonego na rozprawie w dniu 8 lutego 2016r. o zwrócenie się do firmy (...) Sp. z o. o. o dostarczenie nagrań z kamer monitoringu znajdujących się w/w firmie – na okoliczność odbierania przez oskarżonego towaru w firmie (...) Sp. z o. o. w czasookresie wskazanym w zarzutach I-VII;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym ustaleniu sprawstwa oskarżonego M. P. (1), w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do jednoznacznego uznania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 i 3 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt 3 skarżonego orzeczenia, zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego M. P. (1) za niewinnego popełnienia czynów z pkt 1. oraz z pkt 2., uchylenie rozstrzygnięcia o środku kompensacyjnym z pkt 4. skarżonego orzeczenia, zasądzenie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej za postępowanie odwoławcze udzielonej oskarżonemu z urzędu według norm przepisanych, a nadto o zobowiązanie firmy (...) Sp. z o. o. do dostarczenia nagrań z kamer monitoringu znajdującego się w/w firmie zgodnie z czasookresem wskazanym w pkt I – VII aktu oskarżenia, tj. w czasie w którym oskarżony miał pobierać z firmy (...) Sp. z o. o. towar na podstawie sfałszowanych przez siebie zamówień i przeprowadzenie dowodu z w/w nagrań na rozprawie, zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych, ewentualnie uchylenie skarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia co do czynów z pkt 1. i 2. i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona przez obrońcę oskarżonego apelacja okazała się bezzasadna i jako taka nie mogła spowodować wzruszenia zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k. Sprawstwo i charakter działania oskarżonego wykazano za pomocą ujawnienia na rozprawie głównej całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zaś ocenę przeprowadzonych dowodów poczyniono w sposób wszechstronny i obiektywny, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Wątpliwości Sądu nie budzi również ustalenie działania w warunkach powrotności do przestępstwa, przyjęta konstrukcja ciągu przestępstw co do części z popełnionych czynów, wymiar i rodzaj orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej, a także decyzja o orzeczonym środku kompensacyjnym i orzeczenie o kosztach postępowania.

Przechodząc do postawionych zarzutów wymaga podkreślenia, że brak jest podstaw dla uznania, aby Sąd meriti naruszył określoną w art. 4 k.p.k. zasadę obiektywizmu. Jak wynika ze sporządzonego przez Sąd Rejonowy uzasadnienia, podczas procedowania uwzględniono wszystkie dowody i okoliczności przemawiające tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Faktem jest, że w ocenianej sprawie występowały dwie przeciwstawne wersje wydarzeń, natomiast Sąd nie prezentował postawy tendencyjnej, czym mógłby wzbudzić wątpliwość co do swojego obiektywizmu. Przyznanie waloru wiarygodności wersji zaprezentowanej przez świadków będących pracownikami (...) Sp. z o.o. i związana z tym odmowa oparcia się na wyjaśnieniach oskarżonego nie może zostać z góry uznana za subiektywizm Sądu w sytuacji, gdy ocena taka wynika z rezultatów logicznego rozumowania i wniosków wyciągniętych w zgodzie z art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy w całości podziela pogląd Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, w który w wyroku z dnia 11 października 2017 r. w sprawie II AKa 263/17stwierdził, że „ w art. 4 k.p.k. wyrażona jest ogólna zasada prawa - zasada obiektywizmu. Stanowi ona dyrektywę kierunkową, której realizacji, konkretyzacji służą przepisy szczegółowe i to one mogą stanowić podstawę skutecznego zarzutu odwoławczego. Jeśli sąd orzekający merytorycznie ocenił dowody inaczej niż oczekiwała tego strona to nie znaczy jeszcze, że nie był otwarty na różne wersje przebiegu zdarzenia, czy uprzywilejowywał jedną ze stron procesu”. We wniesionej apelacji skarżący w żaden sposób nie wskazał przykładów nieobiektywnego postępowania przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również złamania zasady in dubio pro reo wynikającej z normy art. 5 § 2 k.p.k. Przede wszystkim trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie nie pojawiły się żadne wątpliwości o nieusuwalnym charakterze, które wymagałyby poczytania ich na korzyść oskarżonego. Wymaga dostrzeżenia, że wątpliwości występować muszą w ocenie Sądu, nie zaś w ocenie obrońcy oskarżonego (por. postanowienie SN z dnia 3 kwietnia 2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975). Całokształt zebranego materiału dowodowego oceniono w sposób swobodny i, co najważniejsze, w pełni zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i jako takie rozważania te pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Analiza treści uzasadnienia dowodzi, iż Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej oceny całego materiału dowodowego, nie pomijając żadnego dowodu, tak więc ocena ta jest kompleksowa i z tego powodu zasługuje na podzielenie. Konkludując powyższe należy zasadnie uznać, że podstawą ustaleń faktycznych był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, przy czym materiał dowodowy został poddany pełnej i swobodnej ocenie, zgodnej z zasadą obiektywizmu, czym doprowadzono do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych. Trzeba zauważyć, że Sąd meriti istotnie przeoczył pewne rozbieżności pomiędzy wersjami wydarzeń prezentowanymi przez świadków, nie mniej jednak okoliczności podawane przez skarżącego nie są na tyle doniosłe, aby mogły mieć wpływ na treść zapadłego wyroku. Zważyć należy, że brak pamięci M. W. i M. P. (3) co do imienia i nazwiska M. O. (który na zlecenie spółki (...) sprawdzał osoby rzekomych kontrahentów), a także faktu podpisania przez nie oświadczeń nie przeczy tezie oskarżenia, ponieważ obie te osoby jednoznacznie wypowiedziały się, że nie zamawiały od pokrzywdzonej spółki żadnych towarów, przy czym w zakresie dotyczącym firmy (...).S. ta ostatnia okoliczność została dodatkowo potwierdzona dowodami przeprowadzonymi przez Sąd odwoławczy. Skarżący zdaje się ponadto przeceniać wartość dowodową nieprzyznania się do winy przez oskarżonego, które – mimo iż konsekwentne – to jednak stanowi naturalną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione czyny i na gruncie niniejszej sprawy powinno być rozpoznawane jedynie jako wyraz przyjętej postawy procesowej i realizacji linii obrony. Zebrane dowody jednoznacznie wskazują na winę oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów. Jak wynika z zebranego, prawidłowo ocenionego materiału dowodowego, jeżeli faktura była wystawiona na zlecenie oskarżonego (które musiało być opatrzone jego podpisem elektronicznym), to towar (wraz z fakturą) mógł zostać wydany tylko jemu. Wystawienie faktury było zaś jednoznaczne z wydaniem towaru z magazynu. Potwierdzeniem sprawstwa M. P. jest też fakt, że jedna z partii towaru została na jego zlecenie wysłana do W. na ul. (...), gdzie zamieszkuje rodzina oskarżonego.

Podobnie nietrafny jest zarzut obrazy przepisów art. 167 k.p.k., ponieważ uchybienie Sądu I instancji nie mogło mieć wpływu na treść orzeczenia w sprawie. Zważyć należy, że z uwagi na znaczny upływ czasu od zdarzenia, wnioskowany dowód byłby niemożliwy do przeprowadzenia w rozumieniu art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k., gdyż zasady wiedzy i doświadczenia nakazują przyjęcie, że nagrania z kamer monitoringu nie są archiwizowane przez tak długi okres czasu. Fakt ten potwierdził się na rozprawie odwoławczej, bowiem Sąd Okręgowy uzyskał odpowiedź od pokrzywdzonej spółki, z której wynika, że nie dysponuje ona żądanymi nagraniami z monitoringu. Złożony wniosek powinien był oczywiście zostać formalnie rozpoznany przez Sąd I instancji, jednakże z uwagi na brak wpływu tego uchybienia na treść orzeczenia postawiony zarzut nie mógł zostać uwzględniony.

Odnosząc się do zarzuconego błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy zważył, że zarzut ten również nie jest zasadny. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti są wynikiem logicznych wniosków wypływających wprost z prawidłowo ocenionych dowodów, a w sposobie rozumowania Sądu Rejonowego brak jest błędów logicznych, które mogłyby podważyć słuszność poczynionych ustaleń.

Podsumowując, Sąd Rejonowy należycie ocenił poprawnie zebrane dowody, a ustalony na tej podstawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Zaskarżone rozstrzygnięcie uznać należało za trafne zarówno pod względem rekonstrukcji zdarzeń, weryfikacji i ugruntowania ich podstawy faktycznej, oceny prawnej czynów, a także reakcji karnej za przypisane oskarżonemu przestępstwa oraz w przedmiocie środka kompensacyjnego, a także kosztów procesu i w efekcie utrzymać je w mocy. Za poprawną należy uznać dokonaną ocenę karygodności popełnionych przestępstw i ich społecznej szkodliwości oraz przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw, a co za tym idzie wymiar orzeczonej kary za ów ciąg oraz kary za czyn nie pozostający w ciągu przestępstw. Wątpliwości Sądu nie budzi również wymiar kary łącznej oraz motywy, dla których karę łączną pozbawienia wolności orzeczono jako karę bezwzględną. Należy podkreślić, że oskarżony był już wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu przy czym został wcześniej skazany za takie same przestępstwa popełnione na szkodę poprzedniego pracodawcy. Na aprobatę zasługuje ponadto decyzja o wymierzeniu kar grzywny obok kar pozbawienia wolności i decyzja w przedmiocie ich wysokości oraz wysokości jednej stawki dziennej. Całkowicie uzasadnione było także orzeczenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego, przyznanie kosztów obrońcy oskarżonego z urzędu i decyzja o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.

Ponieważ oskarżony M. P. (1) w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, Sąd stosownie do treści art. 636 § 1 k.p.k. w zw. § 4 i § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.) zasądził na rzecz adw. B. L. kwotę 619,92 złotych.

Ponadto Sąd Okręgowy w oparciu § 11 ust. 2 pkt. 4 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.) zasądził od oskarżonego M. P. (1) na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. kwotę 1.008 złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia przez oskarżyciela posiłkowego zastępstwa procesowego w sprawie.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia wobec uznania, że z uwagi na konieczność wykonania bezwzględnej kary pozbawienia wolności ich zapłata stanowiłaby dla niego nadmierną uciążliwość.