Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: ASR Ewa Malinka

Protokolant: Edyta Szmigiel

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa I. B.

przeciwko (...) w W.

o odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki I. B. kwotę 3 880,76 zł (trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt zł siedemdziesiąt sześć gr) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki I. B. kwotę 1069,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie stronie pozwanej (...) z siedzibą w W. kwotę 468,17 zł, a powódce I. B. kwotę 46,30 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1113/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 29 lipca 2016 r. powódka I. B. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) kwoty 4 169,87 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 5.10.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Na uzasadnienie żądania wskazała, że w dniu 3 sierpnia 2015 r. doszło do kolizji pojazdów z winy kierującego samochodem marki V. (...), P. B.. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się:

- kwota 4046,87 zł wynikająca z dokumentu kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu, sporządzonego na zlecenie poszkodowanej,

- kwota 123 zł stanowiąca wynagrodzenie za sporządzenie kosztorysu.

Powódka uzyskała informację, że polisa której numer został podany przez sprawcę szkody wygasła z dniem 10 czerwca 2015 r. W związku z tym zgłosiła szkodę do (...) S.A., która jednak odmówiła przyznania odszkodowania. Wobec tego pełnomocnik powódki pismem z dnia 18 kwietnia 2016 r. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i przekazanie dokumentacji szkody do (...).

W odpowiedzi na pozew (...) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu. Zakwestionował swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W jego ocenie powódka nie wykazała, aby sprawca zdarzenia ponosił winę, a tym samym aby zaktualizowała się odpowiedzialność strony pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany zwrócił się do sprawcy P. B. o potwierdzenie okoliczności kolizji, ale korespondencja nie została przez niego podjęta. Fakt niepotwierdzenia okoliczności zdarzenia oraz sprawstwa przez P. B. uniemożliwił pozwanemu przyjęcie odpowiedzialności co do zasady. W dalszej kolejności (...) zakwestionował roszczenie co do wysokości, wskazując że w toku postępowania likwidacyjnego (...) S.A. dokonało wyliczenia kosztów naprawy pojazdu R. (...) na kwotę 2 475,92 zł i kosztorys ten wykonany został prawidłowo. Strona pozwana podniosła nadto, że roszczenie powódki o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 5.10.2015 r. do dnia zapłaty pozostaje nieuzasadnione. Powołała się na przepis art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) (t.j. Dz. U. 2013 r. poz. 392), zgodnie z którym Fundusz jest obowiązany zaspokoić roszczenie, o którym mowa w art. 98 ust. 1 i 1a, w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń lub syndyka upadłości. (...) otrzymał zaś akta szkody dopiero w dniu 9 maja 2016 r.

Po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego, powódka w piśmie z dnia 9.06.2017 r. (k. 126) rozszerzyła żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie kwoty 4 280,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 5.10.2015 r. do 31.12.2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty. Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa również w rozszerzonym zakresie.

W kolejnym piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2017 r. (k. 172), złożonym po sporządzeniu uzupełniającej opinii biegłego, powódka „rozszerzyła” powództwo, żądając zasądzenia kwoty 4 220,17 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 sierpnia 2015 r. na skrzyżowaniu drogi wyjazdowej z (...) i ulicy (...) w D. doszło do kolizji pojazdów R. (...) kierowanego przez I. B. oraz V. (...), kierowanego przez P. B.. Powódka I. B. wyjeżdżając z drogi wyjazdowej z (...) chciała skręcić w ulicę (...) w lewo, natomiast jadący za nią P. B. zamierzał skręcić w prawo. W czasie kiedy powódka zatrzymała się przy osi jezdni, P. B. chciał ominąć ją z prawej strony. Nie zachował jednak przy tym odpowiedniej odległości, wskutek czego doszło do otarcia się samochodów i samochód powódki został uszkodzony. Wskutek kolizji w pojeździe powódki marki R. (...) nastąpiły uszkodzenia zlokalizowane na okładzinie zderzaka tylnego, prawej części w okolicy nadkola oraz uszkodzenie obręczy koła tylnego prawego.

Dowód : przesłuchanie powódki I. B. – e-protokół z rozprawy z dnia 23.01.2017 r. – koperta k. 94, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej – k. 99-105.

P. B. nie kwestionował swojej winy za kolizję. Na miejscu zdarzenia sporządził i podpisał oświadczenie, w którym potwierdził, że jest jego sprawcą. W oświadczeniu wskazał także numer swojej polisy ubezpieczeniowej.

Dowód : oświadczenie P. B. – k. 6,przesłuchanie powódki I. B. – e-protokół z rozprawy z dnia 23.01.2017 r. – koperta k. 94.

Powódka, chcąc zgłosić szkodę celem wypłaty odszkodowania, uzyskała informację, iż polisa której numer został wskazany przez P. B. wygasła z dniem 10 czerwca 2015 r. oraz nie została zawarta nowa umowa odpowiedzialności cywilnej. Wobec tego powódka zgłosiła telefonicznie przez infolinię szkodę do (...) S.A. z siedzibą w W., której nadany został numer (...). (...) S.A. zarejestrowało szkodę w dniu 3.08.2015 r. W toku postępowania likwidacyjnego (...) S.A. sporządziło kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu powódki na kwotę 2 475,92 zł brutto. Pismem z dnia 5 października 2015 r. (...) S.A. odmówiło wypłaty odszkodowania.

Dowód : kalkulacja naprawy sporządzona przez (...) S.A. – k. 47-53, pismo (...) S.A. z dnia 5.10.2015 r. – k. 14, wydruk SMS z potwierdzeniem rejestracji zgłoszenia szkody – k. 71.

Pełnomocnik powódki pismem z dnia 18 kwietnia 2016 r. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i przekazanie dokumentacji szkody do (...). W odpowiedzi (...) S.A. poinformowało, że dokumentacja zgłoszonej szkody została przekazana do (...), gdzie został jej nadany numer (...). Akta szkody (...) otrzymał w dniu 9 maja 2016 r.

Dowód : pismo pełnomocnika powódki z dnia 18.04.2016 r. – k. 15, pismo (...) S.A. z dnia 2.05.2016 r. – k. 16, pismo z dnia 2.05.2016 r. o przekazaniu akt – k. 59.

Pismem datowanym na 18 maja 2016 r. (...) wezwał pełnomocnika powódki o nadesłanie dodatkowej dokumentacji. Jednocześnie zwrócił się do P. B. o potwierdzenie daty zdarzenia, wskazanie pojazdów biorących udział w kolizji oraz uszkodzeń powstałych wskutek kolizji. Decyzją z dnia 1 lipca 2016 r. (...) odrzucił w całości roszczenia zgłoszone w przedmiotowej szkodzie argumentując to brakiem podstawy prawnej. W uzasadnieniu wskazał, że oświadczenie podpisane przez P. B. nie identyfikuje pojazdu mechanicznego, którym wyrządzono szkodę, ani nie wskazuje daty zdarzenia.

Dowód : pismo (...) z dnia 18.05.2016 r. – k. 17, pismo z dnia 18.05.2016 r. kierowane do P. B. – k. 44 oraz pismo z dnia 1.07.2016 r. – k. 18.

Powódka I. B. zwróciła się do firmy naprawczej (...) spółki cywilnej w B. o sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu marki R. (...). Za sporządzenie kalkulacji naprawy z dnia 16.11.2015 r. powódka poniosła koszt w wysokości 123 zł.

Dowód : kalkulacja naprawy nr (...) – k. 7-11, faktura VAT (...) z dnia 16.11.2015 r. – k. 12.

Pojazd marki R. (...) należący do powódki obecnie nie jest już objęty gwarancją producenta. Do tej pory pojazd ten nie wymagał napraw. Powódka serwisowała pojazd, tj. wymieniała oleje, filtry, nabijała klimatyzację itp. w zakładzie naprawczym w B. u A. S..

Dowód : zeznania świadka R. B. – e-protokół z rozprawy z dnia 1.12.2016 r. – koperta k. 81, przesłuchanie powódki I. B. – e-protokół z rozprawy z dnia 23.01.2017 r. – koperta k. 94.

Wysokość szacunkowych kosztów naprawy pojazdu powódki według cen aktualnych przy uwzględnieniu części zamiennych oryginalnych producenta pojazdu (O) oraz stawki za 1 roboczogodzinę serwisu autoryzowanego na poziomie 150 zł netto wynosi 4 280,51 zł brutto.

Wysokość szacunkowych kosztów naprawy pojazdu powódki według cen aktualnych przy uwzględnieniu części zamiennych o jakości PJ, PC, Q oraz stawki za 1 roboczogodzinę stosowaną w warsztatach niezależnych na rynku lokalnym na poziomie 100 zł netto wynosi 3 322,98 zł brutto.

Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej wraz z kalkulacją naprawy – k. 99-116.

Ogólny stan uszkodzonego pojazdu powódki jest bardzo dobry – przebieg w wysokości 74 268 km jak na wiek 8 lat jest stosunkowo niski, poniżej przebiegu normatywnego. Powódka jest pierwszą właścicielką pojazdu, dokonuje regularnych przeglądów technicznych. Uszkodzone elementy są zamontowane fabrycznie, są oryginalne o jakości O. Przywrócenie przedmiotowego pojazdu do stanu jak przed szkodą, w taki sposób aby spełniał swoje zadania w sposób odpowiedni pod względem technicznym, bezpieczeństwa, estetyki i trwałości, wymaga użycia do naprawy nowych części oryginalnych. W przypadku analizowanego pojazdu brak jest na rynku części zamiennych o jakości (...). W przypadku zastosowania dostępnych tańszych zamienników (...) i (...), które mogą odbiegać jakością od części oryginalnych, nie ma pewności że zagwarantują one przywrócenie pojazdu do stanu jak przed szkodą.

Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej wraz z raportem części alternatywnych – k. 99-105, k. 118.

Wysokość szacunkowych kosztów naprawy pojazdu powódki według cen z daty wystąpienia szkody tj. 3.08.2015 r., przy uwzględnieniu części zamiennych oryginalnych producenta pojazdu (O) oraz stawki za 1 roboczogodzinę serwisu autoryzowanego na poziomie 150 zł netto wynosi 4 220,17 zł brutto.

Dowód : uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej wraz z kalkulacją naprawy – k. 152-162.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, dowodów z zeznań świadka R. B., jak również dowodu z przesłuchania powódki I. B.. Zeznania tych osób Sąd ocenił jako wiarygodne w związku z czym stały się podstawą ustalania stanu faktycznego sprawy. Wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu Sąd ustalił na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Strona pozwana kwestionowała w sprawie swoją odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku, podnosząc że powódka nie wykazała, aby sprawca zdarzenia ponosił winę, a tym samym aby zaktualizowała się odpowiedzialność strony pozwanej. (...) swoje stanowisko uzasadniał tym, że P. B. z uwagi na nie podjęcie kierowanej do niego korespondencji, nie potwierdził swojej winy i sprawstwa.

Celem rozstrzygnięcia zasadności zarzutów podnoszonych przez stronę pozwaną, należało na wstępie rozważyć postawę prawną jej odpowiedzialności. Podstawa ta wynika z przepisu art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) (t.j. Dz. U. 2013 r. poz. 392). Zgodnie z tym przepisem, „do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

3) na osobie, w mieniu, w mieniu i na osobie, gdy:

a) posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.” Istotne znaczenie dla określenia zasad zaspokajania roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, do których odsyła w/w przepis art. 98 ust. 1, mają przepisy art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Zgodnie z art. 34 ust. 1, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 zd. 1 wskazanej ustawy).

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu, będącego sprawcą zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2015 r., wynika z treści art. 436 § 2 k.c. Stosownie do tego przepisu w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji można żądać wzajemnie naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Jest to zatem odpowiedzialność na zasadzie winy. Aby można było skutecznie przypisać odpowiedzialność za szkodę, konieczne jest udowodnienie zaistnienia samej szkody, tj. uszczerbku majątkowego, zawinionego działania lub zaniechania posiadacza pojazdu mechanicznego w sytuacji zderzenia się pojazdów oraz istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zderzeniem się pojazdów. Zdaniem Sądu, powódka udowodniła wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej kierującego pojazdem V. (...), a w konsekwencji przesłanki odpowiedzialności (...). Składając zeznania, powódka I. B., w sposób szczegółowy opisała przebieg zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2015 r. i z zeznań tych w sposób oczywisty wynika wina P. B. za skutki tego zdarzenia. Dodatkowo zeznania powódki, która wskazała że P. B. poczuwał się winnym za spowodowanie szkody, zostały potwierdzone dowodem z dokumentu w postaci oświadczenia spisanego przez P. B.. W dokumencie tym wskazał, że „jest sprawcą kolizji z panią I. B.”. W potocznym rozumieniu zaś sprawstwo jest tożsame z winą za zderzenie się pojazdów. Dla udowodnienia winy kierującego pojazdem V. (...), właściwe były wszelkie środki dowodowe, zatem strona pozwana bezzasadnie odmawiała przyjęcia na siebie odpowiedzialności odszkodowawczej wskazując że P. B. nie potwierdził swojego sprawstwa i winy w toku postępowania likwidacyjnego, gdyż w ogóle nie odebrał korespondencji do niego kierowanej.

Powódka, poza winą sprawcy, udowodniła zaistnienia samej szkody, tj. uszczerbku majątkowego, oraz istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zderzeniem się pojazdów. Zostały wykazane także dodatkowe przesłanki odpowiedzialności (...), o jakich mowa w art. 98 ust. 1 w/w ustawy. Pojazd mechaniczny, którym kierował P. B. w momencie kolizji, został zidentyfikowany i identyfikowany był w pismach kierowanych do strony pozwanej. Dane dotyczące pojazdu można było także ustalić na podstawie numeru polisy ubezpieczeniowej podanej przez sprawcę w spisanym przez niego oświadczeniu. Jak ustalono, pojazd ten w momencie kolizji nie był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Polisa wskazana przez P. B. w oświadczeniu spisanym po kolizji, wygasła z dniem 10 czerwca 2015 r. Jednocześnie nie została zawarta nowa umowa ubezpieczenia. Przesądzona została zatem odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2015 r.

Po ustaleniu wszystkich przesłanek odpowiedzialności strony pozwanej, należało w dalszej kolejności zbadać rozmiar szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2015 r. Ustalając wysokość szkody Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej E. B.. W opinii z dnia 3.05.2017 r. (k. 99 i n.), zgodnie ze zleceniem Sądu, biegły dokonał kalkulacji kosztów naprawy pojazdu powódki w dwóch wariantach. Przy czym w obu wariantach biegły obliczył szkodę przy zastosowaniu cen aktualnych. Pierwszy wariant uwzględniał części zamienne oryginalne producenta pojazdu (O) oraz stawkę za 1 roboczogodzinę serwisu autoryzowanego na poziomie 150 zł netto. Drugi wariant uwzględniał natomiast części zamienne o jakości PJ, PC, Q oraz stawkę za 1 roboczogodzinę stosowaną w warsztatach niezależnych na rynku lokalnym na poziomie 100 zł netto. Ostatecznie biegły uznał, że ze względu na bardzo dobry stan techniczny uszkodzonego pojazdu, jak również brak większości części zamiennych o jakości (...), przywrócenie przedmiotowego pojazdu do stanu jak przed szkodą, wymaga użycia do naprawy nowych części oryginalnych. Gwarancję przywrócenia pojazdu do stanu jak przed kolizją, w ocenie biegłego, zapewnia naprawa według wariantu pierwszego.

Strona pozwana wniosła zarzuty do opinii biegłego (k. 132) kwestionując ją w części tj. w zakresie przyjęcia przez biegłego cennika części zamiennych z kwietnia 2017 r. zamiast z sierpnia 2015 r., tj. z daty powstania szkody oraz w zakresie przyjęcia stawki za roboczogodzinę w kwocie 150 zł, która w ocenie Funduszu jest właściwa dla warsztatów autoryzowanych działających na terenie W., a nie w powiecie (...). W ocenie strony pozwanej wysokość kosztów naprawy ustalonych z uwzględnieniem cen części zamiennych z dnia wystąpienia szkody tj. 3.08.2015 r. oraz stawki roboczogodziny w wysokości 100 zł powinna wynosić 3 669,21 zł. (...) nie kwestionował natomiast konieczności użycia do naprawy pojazdu nowych części oryginalnych z oznaczeniem O. W uzupełniającej opinii, biegły wskazał, że stanowisko strony pozwanej w zakresie stawek za roboczogodzinę w serwisach autoryzowanych jest niepoparte żadnymi argumentami. Stawka na poziomie 150 zł za roboczogodzinę została natomiast przyjęta przez biegłego na podstawie informacji uzyskanych od autoryzowanego serwisu najbliższego miejsca zamieszkania pozwanej. Biegły podkreślił, że stawka w wysokości 150 zł odnosi się do serwisu autoryzowanego nie zaś do warsztatu niezależnego.

W piśmie ustosunkowującym się do uzupełniającej opinii biegłego, (...) wskazał, że uzasadnionymi i celowymi kosztami naprawy powinny być koszty z uwzględnieniem części oryginalnych o symbolu O i stawki roboczogodziny 100 zł. Na uzasadnienie wskazał, że uszkodzony pojazd w chwili szkody nie miał gwarancji producenta, zaś poszkodowana nie serwisowała pojazdu w autoryzowanym serwisie.

Ustalając wysokość kosztów naprawy na podstawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, Sąd uznał, że w celu przywrócenia pojazdu powódki do stanu sprzed szkody należy użyć części zamiennych o odpowiednio wysokiej jakości, gwarantującej właściwe dopasowanie do elementów sąsiednich. Przywrócenie pojazdu do stanu jak przed szkodą wymaga więc użycia do naprawy nowych części oryginalnych O. Sąd uznał za zasadne dla ustalenia należnego odszkodowania przyjęcie cen części zamiennych z dnia ustalania szkody, a nie z dnia jej powstania, ponieważ poszkodowana nie może ponosić ujemnych następstw tego, że strona pozwana bezzasadnie odmówiła przyjęcia na siebie odpowiedzialności za szkodę. Zatem to strona pozwana powinna przejąć na siebie ciężar ewentualnego wzrostu cen części zamiennych po dacie wystąpienia szkody. Sąd nie znalazł żadnych argumentów przemawiających za odstąpieniem od zasady wyrażonej w art. 363 § 2 k.c., zgodnie z którą „jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili”.

Sąd podzielił jednocześnie stanowisko strony pozwanej, że miarodajne dla ustalenia odszkodowania powinno być przyjęcie stawki 100 zł za roboczogodzinę. W ocenie Sądu nie było podstaw do przyjęcia stawki 150 zł za roboczogodzinę, bo stawka taka stosowana jest w autoryzowanych serwisach obsługi. Tymczasem z zeznań powódki i świadka R. B. wynikało, że uszkodzony pojazd nie był już na gwarancji producenta i nie był serwisowany w autoryzowanej stacji obsługi, tylko w niezależnym warsztacie w B.. Z opinii biegłego wynika zaś, że stawki stosowane na lokalnym rynku przez niezależne zakłady naprawcze wynoszą 100 zł i taką stawkę Sąd przyjął dla obliczeń należnego odszkodowania.

Zatem koszty naprawy brutto według cen części aktualnych wyniosły łącznie 3757,76 zł, a w tym:

- 1385,85 zł – koszty robocizny przy stawce za roboczogodzinę 100 zł i ilości roboczogodzin według kalkulacji naprawy z dnia 3.05.2017 r. (k. 109),

- 1669,24 zł – koszty części zamiennych o oznaczeniu O,

- stawka VAT 702,67 zł. W konsekwencji Sąd zasądził wskazaną kwotę 3757,76 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, stosownie do zasad wynikających z art. 361 § 1 k.c. oraz art. 363 § 1 i 2 k.c.

Roszczenie o zasądzenie kwoty 123 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnego kosztorysu naprawy Sąd uznał za zasadne w całości. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, „odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego.” W niniejszej sprawie poniesiony przez powódkę koszt sporządzenia prywatnego kosztorysu w wysokości 123 zł był obiektywnie uzasadniony i konieczny. Tylko w ten sposób powódka, nie mająca w tym zakresie specjalistycznej wiedzy, mogła wykazywać wysokość należnego jej odszkodowania.

Zatem łącznie Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 3 880,76 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz kosztów sporządzenia prywatnego kosztorysu naprawy. W pozostałej części, jeśli chodzi o żądanie zapłaty kwoty głównej, powództwo podlegało oddaleniu, na podstawie art. 6 k.c. z powodu nie wykazania większego rozmiaru szkody majątkowej.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Zgodnie z tym ostatnim przepisem, Fundusz jest obowiązany zaspokoić roszczenie, o którym mowa w art. 98 ust. 1 i 1a, w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń lub syndyka upadłości (ust. 1). W przypadku gdy wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności Funduszu albo wysokości świadczenia w terminie, o którym mowa w ust. 1, było niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w terminie 14 dni od dnia wyjaśnienia tych okoliczności, z tym że bezsporna część świadczenia powinna być spełniona przez Fundusz w terminie określonym w ust. 1. Przepisy art. 16 i 17 stosuje się odpowiednio (ust. 2). Odpowiedzialność za zwłokę w spełnieniu świadczenia ponoszą odpowiednio Fundusz i zakład ubezpieczeń, każdy w swoim zakresie (ust. 3). Sąd podzielił częściowo zarzuty strony pozwanej co do początkowej daty zasądzenia odsetek ustawowych. Skoro bowiem (...) otrzymał akta szkody od (...) S.A. w dniu 9 maja 2016 r., to uwzględniając 30-dniowy termin na likwidację szkody, strona pozwana pozostawała w opóźnieniu od dnia 9 czerwca 2016 r. i od tej daty należało zasądzić odsetki. Natomiast stanowisko strony pozwanej, iż fakt niepotwierdzenia okoliczności zdarzenia oraz sprawstwa przez P. B. uniemożliwiły jej ustalenie swojej odpowiedzialności odszkodowawczej w podstawowym terminie, były całkowicie bezpodstawne. Jak bowiem wskazano, (...) powinien ustalać podstawy swojej odpowiedzialności odszkodowawczej wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców obowiązany jest (co do zasady) do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 czerwca 2017 r., I ACa 823/16). Zasadniczy ciężar przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego spoczywa na ubezpieczycielu. Poszkodowany ma obowiązek jedynie zgłoszenia wypadku i udokumentowania szkody (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2017 r., I ACa 2234/15).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 kpc stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Powódka wygrała sprawę w 91%, zaś strona pozwana w 9% i w takim stosunku strony powinny ponieść koszty procesu. Powódka poniosła w sprawie następujące koszty: 209 zł - opłata od pozwu, 1200 zł - koszty zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym do dnia 26.10.2016 r.), 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Łącznie zatem powódka poniosła koszty w wysokości 1426 zł, z czego strona pozwana powinna zwrócić jej 91%, tj. kwotę 1297,66 zł. Strona pozwana poniosła w sprawie następujące koszty: 1200 zł - koszty zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 26.10.2016 r.), 1300 zł - zaliczki na wynagrodzenie biegłego, 34 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictw. Łącznie strona pozwana poniosła koszty procesu w kwocie 2534 zł, z czego powódka powinna jej zwrócić 9% kosztów, tj. kwotę 228,06 zł. Kwota zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda (1069,60 zł) stanowi różnicę między kwotami 1426 zł i 228,06 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd orzekł, że koszty sądowe poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa powinny ponieść strony w takim stosunku w jakim przegrały proces. Łącznie wydatki tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa wyniosły 508,47 zł, natomiast opłata od rozszerzonej części powództwa to 6 zł, więc łącznie pozostała do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kwota 514,47 zł. Z tego powódka powinna zapłacić 9% czyli kwotę 46,30 zł, a strona pozwana 91% czyli kwotę 468,17 zł.