Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018r. w Gliwicach

sprawy z powództwa Ł. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w B.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 1 sierpnia 2017 r. sygn. akt IV P 316/14

I. zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę
4 354,58 zł (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt cztery złote i pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy
o pracę,

b)  w punkcie 3 w ten sposób, że nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 218 zł (dwieście osiemnaście złotych) tytułem opłaty sądowej;

II. oddala apelację w pozostałym zakresie;

III. znosi koszty postępowania apelacyjnego pomiędzy stronami.

(-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 166/17

UZASADNIENIE

Powód Ł. G., pozwem wniesionym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej Oddział KWK (...) w R. (poprzednik prawny (...) S.A. w B.), domagał się przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, nie zgadzając się z przyczynami rozwiązania z nim umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, stojąc na stanowisku, że zgodnie z prawem rozwiązała z powodem umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym.

Wyrokiem z dnia 1.08.2017r. Sąd Rejonowy w Zabrzu w całości uwzględnił roszczenie powoda.

Sąd I instancji ustalił, że u pozwanej obowiązuje zarządzenie wewnętrzne nr (...) Dyrektora Kopalni z dnia 31 lipca 2012r. w sprawie przestrzegania obowiązku trzeźwości na terenie Kw. SA Oddziału KWK (...), w którym ustalono, że zabrania się spożywania alkoholu na terenie zakładu pracy jak również wchodzenia i przebywania w stanie po jego spożyciu na terenie zakładu górniczego. W zarządzeniu zawarto upoważnienie dla służb BHP oraz służb ochrony kopalni do wykonywania pomiarów zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu w stosunku do wszystkich osób pracujących na terenie zakładu pracy górniczego albo przebywających na jego obiektach w innych celach niż świadczenie pracy jak również dla potrzeb sporządzania dokumentacji wypadkowej i realizacji postanowień zarządzenia. W §10 zarządzenia ustalono, że stosunku do osób spożywających alkohol w miejscu pracy lub przebywających na jego terenie po spożyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości należy stosować uregulowania zawarte w kodeksie pracy a nieprzestrzeganie tego obowiązku traktować jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.

Powód pracował u pozwanej od 26.04.2011r. na stanowisku robotnika transportowego. W pewnym okresie przed dniem 16.06.2014r. powód zaczął stronić od towarzystwa, w zasadzie przestał rozmawiać z braćmi, opowiadał dziwne rzeczy, w które trudno było uwierzyć, wskutek czego sztygar oddziałowy A. N. skierował go na wizytę u kopalnianego psychologa. W dniu 21.05.2014r. psycholog E. G. w trakcie wizyty powoda stwierdziła u niego obniżony nastrój, przygnębienie, poczucie bezradności, pogorszenie stanu zdrowia psychicznego. Zaleciła wsparcie, psychoedukację, konsultację w poradni zdrowia psychicznego oraz pracę pod nadzorem, wykonywanie prostych czynności z uwzględnieniem, aby badany nie odczuł radykalnych zmian. W dniu 29.05.2014r. powód został skierowany na konsultację psychiatryczną, na którą się nie zgłosił.

Według ustaleń Sądu I instancji, powód w dniu 15.06.2014r. nie spożywał alkoholu. W następnym powód stawił się do pracy na zmianę A, rozpoczynającą się zjazdem o godzinie 06:30. Nagle w trakcie wykonywania zleconych mu prac rzucił się do ucieczki, po czym usiadł na stercie drewna i powiedział sztygarowi oddziałowemu A. N., że źle się czuje, brakuje mu tchu i jest mu słabo. Sztygar polecił mu wyjazd na powierzchnię, w asyście pracownika M. S.. Ten ostatni w czasie drogi nie dostrzegł w zachowaniu powoda nic niepokojącego. Po wyjeździe powód udał się punktu opatrunkowego, gdzie poddano go badaniu alkomatem, przybyły lekarz stwierdził, że powód jest pod wpływem alkoholu oraz że jest wydolny krążeniowo i oddechowo. Powód dwukrotnie został poddany badaniu alkomatem posiadającym świadectwo wzorcowania. O godzinie 9:14, wynik badana wykazał 0,08 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, drugi pomiar - przeprowadzony po wykąpaniu się powoda – był zerowy.

Jak dalej ustalił Sąd Rejonowy, w czasie pobytu powoda w punkcie opatrunkowym trudno było z nim nawiązać kontakt, nie odpowiadał na pytania, tępym wzrokiem patrzył w jeden punkt, sprawiał wrażenie nieobecnego. Na pytania czy spożywał alkohol raz odpowiadał, że wypił wódkę innym razem, że piwo, a jeszcze innym, że nic nie pił. Miał problemy z prawidłowym konstruowaniem zdań, jego mowa była nieskładna i bełkotliwa. Po wybuchu płaczu nastąpił atak śmiechu, mocno trzęsły mu się ręce, miał wysokie tętno, jego oczy były szkliste, a źrenice szpilkowate. Następnie poddano go badaniu narkotestem (...), który wskazywał, że powód znajduje się pod wpływem marihuany. Powód został przewieziony do szpitala w R. B.. Przeprowadzone tam badania laboratoryjne nie wykazały w krwi powoda obecności alkoholu ani obecności środków odurzających, w tym marihuany. Powód w szpitalu przebywał do 9.07.2014r., zdiagnozowano u niego zaburzenia typu schizofrenii (schizotopowe).

Pozwana po przeprowadzeniu konsultacji związkowej, w dniu 3.07.2014r. rozwiązała z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na tym, że w dniu 16.04.2014r. będąc zatrudnionym pod ziemią na zmianie A, znajdował się w stanie wskazującym na użycie alkoholu. Badanie alkomatem wykazało 0,08 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu (badanie przeprowadzono o godz. 09:14, po wyjeździe pracownika na powierzchnię, po upływie prawie 3 godzin od rozpoczęcia zmiany roboczej). Ponadto dwukrotnie przeprowadzone badanie narkotestem NarkoDiag (...) wykazało, iż używał środków odurzających. Pozwana wskazała, że zachowanie takie mogło stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu zakładu górniczego i zatrudnionych w nim osób.

Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że na podstawie wyników badań stanu trzeźwości wykonanych Alkotestem 7510 –posiadającym świadectwo wzorcowania - dwukrotnie pierwszego o godzinie 09:14 – 0,008 mg/l oraz drugiego wykonanego w odstępie godziny z wynikiem negatywnym nie można stwierdzić, że powód w chwili badania znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Wyniki badań powoda narkotestem nie świadczą jednoznacznie o tym, że powód w chwili badania jak również przed jego wykonaniem znajdował się pod działaniem środków odurzających, gdyż badania narkotestami nie są specyficzne i nie mają charakteru dowodowego, są to badania przesiewowe, które w przypadku pozytywnego wyniku należy potwierdzić metodami referencyjnymi. Narkotesty często wykazują fałszywie dodatni lub ujemny wynik. Teoretycznie stężenie alkoholu w krwi powoda o godzinie 06:30 mogło wynosić od 0,045‰ – 0,61‰.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód mógł nie zdawać sobie sprawy ze stanu w jakim znajdował się w chwili podjęcia pracy. Powód choruje na schizofrenię paranoidalną i już wcześniej wykazywał deficyty w zakresie stanu psychicznego i zaburzenia dostosowania – wycofał się z egzaminu maturalnego, nie udało mu się dostać do wojska, ma niestabilne życie osobiste. Jeśli powód w dniu 16.06.2014r. nawet był pod wpływem alkoholu i/lub narkotyków to nie był świadom skutków ich działania i mógł je zastosować pod wpływem doznań psychotycznych. Jego zachowanie w krytycznym dniu spowodowane było objawami choroby, nie było skutkiem działania substancji psychoaktywnych. Biegli sądowi stwierdzili, że przy regularnie stosowanym leczeniu rokowania są pomyślne. W okresie remisji powód jest zdolny do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku robotnika transportu pod ziemią pod warunkiem regularnego leczenia. Powód może wykonywać proste prace pod nadzorem. Praca jest bardzo dobrą formą pomocy w chorobie. Pacjent schizofreniczny, który ma pracę ma większą motywację do lecenia, spotyka się z ludźmi.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że w związku z sukcesją generalną wynikającą z art. 531 §1 i 2 ksh na mocy dokonanego podziału (...) SA Spółka (...) wstąpiła we wszelkie prawa i obowiązki, których stroną była (...).

W świetle tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie. Sąd przywołał art. 52 §1 pkt 1 kp, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Dalej wskazał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w piśmiennictwie zgodnie przyjmuje się, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę w trybie przewidzianym we wskazanym przepisie może być tylko czyn pracownika przez niego zawiniony, który zarazem stanowi istotne zagrożenie interesów pracodawcy. Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy jego działanie lub zaniechanie cechuje wina umyślna lub rażące niedbalstwo. Sąd I instancji podkreślił, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (tak SN w wyroku z dnia 21 września 2005 II PK 305/04 M.P.Pr.-wkł. 2005/12/16). Przy ocenie, czy zachowanie powoda spełniało przesłanki określone w art. 52 § 1 KP, należy wziąć pod uwagę towarzyszące temu okoliczności, zwłaszcza stan świadomości i woli danego pracownika (zob. wyrok SN z 1.10.1997r., I PKN 300/97, OSNP Nr 14/1998, poz. 424). Dalej odwołując się do poglądów doktryny, Sąd Rejonowy wskazał, że jeżeli sprawca przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Jeżeli natomiast przewiduje możliwość nastąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, lub też, gdy nie przewiduje możliwości jego wystąpienia, choć może i powinien go przewidzieć, jego postępowaniu można przypisać winę nieumyślną w postaci lekkomyślności - w pierwszej sytuacji i niedbalstwa - w drugim wypadku. Rażące niedbalstwo mieszczące się - obok winy umyślnej - w pojęciu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych jest wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. Niedbalstwo określa się jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 §1 k.c.). Przez rażące niedbalstwo rozumie się natomiast niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje, zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej.

W ocenie Sądu Rejonowego, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego – dokumentów i zeznań świadków - trudno przypisać powodowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Za chybiony uznał zarzut, że powód w dniu 16.06.2014r. powód był w pracy w stanie wskazującym na użycie alkoholu. Sąd I instancji stwierdził, że żadna z osób, które tego dnia miała z nim do czynienia nie wyczuła od niego woni alkoholu a wynik pierwszego badania wykonanego o godzinie 09:14 – w wysokości 0,08 mg/l – (co stanowi 0,17 ‰ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu) nie pozwala na uznanie, że w chwili badania powód znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Dalej Sąd I instancji motywował, że z opinii psychiatrycznej wynika, że nawet przy założeniu, że powód był pod wpływem alkoholu i/lub narkotyków to nie był świadom skutków ich działania i mógł je zastosować pod wpływem doznań psychotycznych. Jego zachowanie w krytycznym dniu spowodowane było objawami choroby psychicznej – schizofrenii paranoidalnej, nie było zaś skutkiem działania substancji psychoaktywnych. Sąd Rejonowy podkreślił, że wykonane godzinę później badanie tym samym alkotestem dało wynik negatywny podobnie z resztą jak badanie krwi przeprowadzone w szpitalu. Zdaniem Sądu Rejonowego, powodowi nie można było również zarzucić, że używał środków odurzających, z uwagi na wątpliwą wartość testu diagnostycznego użytego przez pozwaną.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy przywrócił powoda do pracy na poprzednich warunkach nie widząc podstaw, aby tego żądania nie uwzględnić. Pozwana rozwiązała z powodem stosunek pracy w sposób nieuzasadniony, a powód konsekwentnie domagał się przywrócenia do pracy z uwagi na jego sytuację osobistą. Oceniając celowość przywrócenia powoda do pracy Sąd I instancji uwzględnił ryzyko zatrudnienia pod ziemią osoby cierpiącej na schizofrenię, jednakże uznał, że jest takie same jak w przypadku, gdy dotychczas zdrowa osoba zapada na schizofrenię. Nadto, za biegłym psychiatrą wskazał, że choroba powoda nie uniemożliwia normalnego funkcjonowania pod warunkiem zażywania leków, natomiast brak zatrudnienia utrudni leczenie powoda, gdyż praca jest bardzo dobrą formą pomocy w chorobie, a ostatecznie oceny stanu zdrowia – pod względem zdolności do pracy dokona lekarz medycyny pracy – przed dopuszczeniem powoda do pracy.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 kpc oraz art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. (Dz. U. z 2016. poz. 623).

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zarzucając:

Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj:

- art. 52 § 1 pkt 1 kp poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą jego niezastosowaniem, w wyniku uznania, iż po stronie powoda nie doszło do rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, uzasadniających rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, podczas gdy zaistniały w sprawie doszło do wypełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w naruszonym przepisie, bowiem powód stawił się do pracy w stanie wskazującym na użycie alkoholu;

- art. 56 § 1 kp pogrzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przywróceniu powoda do pracy, podczas gdy całokształt sprawy, wskazuje że pozwana zgodnie z prawem rozwiązała z powodem umowę o pracę;

- art. 56 § 2 w związku z art. 45 § 2 kp poprzez przywrócenie powoda do pracy na stanowisku górnika pod ziemią do Spółki (...) SA tj. spółki, która nie prowadzi działalności górniczej, a jest powołana wyłącznie do prowadzenia likwidacji kopalń, powód momencie rozwiązania umowy o pracę był pracownikiem zakładu (...), który obecnie znajduje się w (...) sp. z o.o., a tym samym pozwana nie ma możliwości przywrócenia powoda na poprzednie stanowisko pracy;

- art. 100 § 2,3 i 4 kp poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż zachowanie, jakim wykazywał się powód w dniu 16 czerwca 2014 roku, polegające na zawinionym stawieniu się do pracy w stanie świadczącym o spożyciu alkoholu, nie stanowi naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, podczas gdy zachowanie takie stwarza realne zagrożenie dla samego zainteresowanego jak i pozostałych pracowników, w szczególności w zakładzie pracy jak kopalnia, a tym samym pozostaje wbrew porządkowi i regulaminowi pracy obowiązującemu u pozwanej, przepisom oraz zasadom bezpieczeństwa, jak również dobru zakładu pracy, co uznane powinno być za naruszenie obowiązków opisanych w naruszonym przepisie.

Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia sprawy, a to:

- art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej analizy zebranego materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, skutkujące dokonaniem nietrafnych ustaleń co do stanu faktycznego oraz:

- bezpodstawnym przyjęciu, że powód w dniu 16 czerwca 2014 roku w czasie świadczenia pracy w zakładzie pracy pozwanej nie pozostawał - z przyczyn przez siebie zawinionych - w stanie nie pozwalającym na bezpieczne wykonywanie obowiązków pracowniczych,

- bezpodstawnym przyjęciu, że powód w toku wykonywanej pracy nie pozostawał w stanie po użyciu alkoholu bądź innych środków odurzających, dokonanym jedynie w oparciu o badania przeprowadzone już po wyjeździe powoda na powierzchnię, nie uwzględniając przy tym tendencji spadkowej zawartości alkoholu w organizmie powoda, a która to uzasadnia wniosek, że w takcie wykonywanej pracy stężenie to wskazywało na stan po spożyciu alkoholu,

- bezpodstawnym przyjęciu, że zachowanie powoda nie nosiło znamion zawinienia co najmniej w stopniu rażącego niedbalstwa, podczas gdy całokształt materiału dowodowego w sprawie wskazuje, że powód mając świadomość skutków swego zachowania, świadczył w dniu 16 czerwca 2014 roku pracę na rzecz pozwanej, będąc w stanie po użyciu alkoholu;

- art. 233 § 1 kpc w związku z art. 227 kpc poprzez naruszenie zasady wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, przejawiające się pominięciem istotnych zeznań świadków wskazujących, że zachowanie i objawy zewnętrzne powoda w dniu 16 czerwca 2014 roku jak m.in. wygląd oczu, z dużą dozą prawdopodobieństwa świadczy o jego pozostawaniu pod wpływem alkoholu bądź innych środków ograniczających zdolność powoda do świadczenia pracy, w szczególności zaś nie stanowiły one objawów schizofrenii co skutkowało wydaniem sprzecznego ze stanem faktycznym rozstrzygnięcia;

- art. 233 § 1 kpc. w związku z art. 227 kpc poprzez brak dogłębnej analizy materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych i ich oceny postawy powoda w toku procesu, poprzez nieuwzględnienie, iż obecny stan psychiczny powoda w najmniejszym stopniu nie uzasadnia przywrócenia go do pracy w zakładzie pracy pozwanej, z uwagi na stwarzanie istotnego zagrożenia tak dla siebie jak i pozostałych pracowników, a na skutek tego niezasadne wydanie orzeczenia przywracającego powoda do pracy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów procesu.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, podzielając w całości rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie ze statutem pozwanej oraz wpisem do rejestru KRS prowadzi ona działalność usługową wspomagającą pozostałe górnictwo, w tym prace likwidacyjne, a co za tym idzie jest możliwe dalsze kontynuowanie zatrudnienia. Dodał również, że zgodnie z ugruntowanym poglądem judykatury nawet likwidacja stanowiska pracy nie stanowi przeszkody w orzeczeniu przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach, bowiem pozwana może powierzyć mu inną pracę.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest zasadna częściowo.

W ocenie Sąd Odwoławczego, powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. W tym zakresie Sąd I instancji przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe i trafnie uznał, że pozwana w okolicznościach rozpoznawanej sprawy niezgodnie z prawem rozwiązała z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 kp.

Sąd II instancji jest uprawniony do ponownej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i na tej podstawie ustalił – odmiennie niż Sąd Rejonowy – że powód w dniu 16.06.2014r. stawił się do pracy w stanie wskazującym na użycie alkoholu. Wskazuje na to wynik badania alkomatem z godziny 09.14 wykazujący 0,08 ml/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie zostało przeprowadzone po upływie prawie 3 godzin od rozpoczęcia zmiany roboczej, a zatem słusznie apelująca podnosi, że mając na uwadze tendencję spadkową zawartości alkoholu w organizmie powoda, w pełni uprawnionym jest stwierdzenie, że rozpoczynając pracę powód był w stanie wskazującym na spożycie alkoholu. Potwierdzeniem tego jest opinia biegłego toksykologa (k.188), który podaje, że mając na uwadze fazę eliminacji alkoholu z organizmu powoda, o godzinie 06.30 szacunkowe stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu mogło przekraczać graniczne 0,1 mg/l. Ustalenie to, nie zmienia jednak oceny, że co do zasady roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, zdaniem Sądu II instancji, nie można bowiem przypisać powodowi, że w sposób zawiniony dopuścił się naruszenia obowiązku zachowania trzeźwości w trakcie świadczenia pracy w dniu 16.06.2014r. W tym zakresie, Sąd Odwoławczy podziela w całości rozważania Sądu I instancji oraz zaprezentowane poglądy doktryny i orzecznictwa dotyczące pojęcia winy pracownika, których nie ma potrzeby powtarzać. Biegli sądowi powołani w sprawie wskazali, że powód mógł nie zdawać sobie sprawy ze swojego stanu jak i skutków działania alkoholu i/lub narkotyków, z uwagi na występujące już przed 16.06.2014r. zaburzenia stanu psychicznego. Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w tym zakresie, Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Skoro zatem, powodowi z uwagi na stwierdzone zaburzenia stanu psychicznego, nie można zarzucić ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych to rozwiązanie z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 kp było niezgodne z prawem, a zatem apelacja w tym zakresie jest niezasadna.

Jak stanowi art. 56 § 1 kp „pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.” Co do zasady sąd jest związany żądaniem pracownika, jednakże po myśli art. 56 § 2 kp w zw. z art. 45 § 2 kp „Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.” Taka sytuacja, zdaniem Sądu II instancji wystąpiła w rozpoznawanej sprawie. Wskazać należy bowiem na dwie okoliczności: jedną z nich jest powszechnie znany fakt sprzedaży przez pozwaną w kwietniu 2016r. oddziału KWK (...) na rzecz (...) sp. z o.o. i nie prowadzenie przez pozwaną eksploatacji górniczej, drugą stanowi stan zdrowia powoda, u którego rozpoznano schizofrenię paranoidalną. Obie stanowią przyczynę uniemożliwiającą przywrócenie powoda do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy – do których należy niewątpliwie zatrudnienie w KWK (...) – a praca pod ziemią należy do prac niebezpiecznych, wymagających zachowania od pracodawcy szczególnych środków ostrożności, w zakresie bezpieczeństwa pracy. Należy podzielić stanowisko apelującej, że pracodawca nie ma żadnego wpływu na regularność leczenia się swoich pracowników, a to właśnie w ocenie biegłej sądowej umożliwiałoby kontynuowanie pracy przez powoda.

Po myśli art. 58 kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Z uwagi na staż pracy, powód ma prawo do 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia (art. 36 § 1 pkt. 2 kp). Sąd Rejonowy ustalił wysokość rocznego wynagrodzenia powoda na kwotę 52 255zł., a zatem 1-miesięczne to kwota 4 354,58 zł.

W konsekwencji, Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił skarżony wyrok w punkcie 1 i zasądził od pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 4 354,58 zł.

Na tej samej podstawie, w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.t.j. z 2016, poz. 623 z późn.zm.) obciążono pozwaną opłatą od zasądzonego roszczenia, zmieniając punkt 4 skarżonego wyroku.

Na mocy art. 385 k.p.c. oddalono apelację w pozostałym zakresie.

Mając na uwadze wynik postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 kpc zniósł koszty procesu pomiędzy stronami.

(-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek

Sędzia Przewodniczący Sędzia