Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. J. na rzecz powoda R. W. kwotę 30.000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.117 zł (pięć tysięcy sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 110/17

UZASADNIENIE

R. W. wniósł o zasądzenie od M. J. kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. oraz odsetkami maksymalnymi od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty.

Podał, iż pozwana reprezentowała go w sprawie rozwodowej. Pożyczyła od niego kwotę 30.000 zł zobowiązując się do jej zwrotu wraz z odsetkami maksymalnymi do dnia 31 grudnia 2012 r. Pomimo upływu terminu pożyczka nie została zwrócona. W sprawie zwrotu pożyczki powód kontaktował się telefonicznie z pozwaną. Do chwili obecnej pozwana nie uregulowała należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 grudnia 2016r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Przyznała, iż zaciągnęła u powoda pożyczkę, jednak została ona zwrócono w całości. Podkreśliła, iż powód kontaktował się z nią telefonicznie żądając zapłaty dalszych kwot. Dodała, iż reprezentowała siostrę pozwanego, która nie dokonała żadnej zapłaty tytułem wynagrodzenia pozwanej.

Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

M. J. reprezentowała R. W. w sprawie rozwodowej. R. W. uregulował wynagrodzenie pełnomocnika.

Bezsporne

W dniu 15 grudnia 2012 r. M. J. pożyczyła od R. W. kwotę 30.000 zł zobowiązując się do jej spłaty wraz z odsetkami do dnia 31 grudnia 2012 r.

Bezsporne

M. J. reprezentowała I. P. w postępowaniu sądowym. Koszty wynagrodzenia pełnomocnika zostały w całości uregulowane.

Dowód: zeznania I. P. z 26.04.2017 r. 00:05:04-00:15:10 k. 79

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 października 2017 r. w sprawie IIK 494/17 M. J. została uznana za winną tego, iż działając w celu uzyskania korzyści majątkowej wprowadzając w błąd co do zamiaru i realnej możliwości zwrotu środków finansowych w deklarowanym terminie, wzbudzając szczególne zaufanie z racji wykonywanego zawodu adwokata i reprezentując ówczesne interesy R. W. uzyskała pożyczkę w kwocie 30.000 zł zobowiązując się do spłaty kwoty 30.150 zł w terminie do dnia 31.12.2012 r. i nie podejmując żadnej spłaty mimo upływu deklarowanego terminu, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem R. W..

Dowód: wyrok z 9.10.2017 r. k. 104-105

Sąd Rejonowy zważył, do następuje

Przedstawiony stan faktyczny ustalono na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda, a także zeznań świadka. Autentyczność i prawdziwość zgromadzonych w sprawie dokumentów nie budzi wątpliwości. Co więcej, ich wiarygodności nie zakwestionowała skutecznie żadna ze stron procesu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka I. P., które były spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że pozwana będąc adwokatem reprezentowała powoda jak i jego siostrę. Poza sporem pozostawała również kwestia udzielenia pożyczki pozwanej w wysokości 30.000 zł z obowiązkiem jej spłaty do 31 grudnia 2012 r.

Strona pozwana kwestionowała natomiast żądanie powoda wskazując, iż należność została spłacona.

Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań wypada poczynić kilka uwag natury ogólnej dotyczących wpływu wyroku karnego wydanego w sprawie sygn. akt II K 494/17 na przedmiotową sprawę.

W myśl art. 11 zd. 1 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Z powyższego zatem wynika, że sąd cywilny związany jest ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa – a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu – które znajdują się w sentencji wyroku / Wyrok SN z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 267/09/. Oznacza to, że sąd – rozpoznając sprawę cywilną – musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym /Wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77/. Związanie sądu cywilnego obejmuje ustalenia wyroku karnego co do popełnienia przestępstwa, pozwany skazany takim wyrokiem może w postępowaniu cywilnym powoływać się na wszystkie inne okoliczności mogące mieć wpływ na jego odpowiedzialność cywilną.

Reasumując w niniejszej sprawie Sąd nie mógł dokonywać innych ustaleń, niż te które zostały poczynione w wyroku karnym. Podkreślić należy, iż w wyroku karnym ustalono, iż pozwana pomimo upływu terminu nie uregulowała należności. Poza twierdzeniami pozwanej brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na taki fakt, przy czym powód skutecznie zakwestionował to stanowisko, a zatem pozwana nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kc.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 720§1 k.c. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O odsetkach orzeczono zgodnie z przepisem art. 481 k.c.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. z którego wynika zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z jej treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu 1.500 zł, opłata od pełnomocnictwa 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł.