Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Marcjanna Górska (spr.)

Sędziowie: SA Małgorzata Micorek-Wagner

SO del. Dorota Czyżewska

Protokolant: sekr. sądowy Karolina Majewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2018 r. w W.

sprawy E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z udziałem zainteresowanej (...) Sp. z o.o. we W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji E. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 maja 2015 r. sygn. akt XIV U 973/14

I. zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten tylko sposób, iż stwierdza, że odwołująca się E. S. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. we W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 stycznia 2013 r.;

II. oddala apelację w pozostałej części;

III. koszty zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wzajemnie znosi między stronami.

Dorota Czyżewska Marcjanna Górska Małgorzata Micorek-Wagner

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. decyzją z dnia 29 marca 2013 r. stwierdził, że E. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik płatnika składek (...) Sp. z o.o. od dnia 1 lipca 2012.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że E. S. od dnia 8 czerwca 2011 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. we W.. Jednakże od lipca 2012 r. pracodawca przestał przekazywać imienne raporty miesięczne określające podstawę wymiaru składek, jak również nie przekazano dokumentu wyrejestrowującego osobę ubezpieczoną w związku z ustaniem tytułu do ubezpieczeń. W ocenie organu rentowego, zgromadzona dokumentacja nie potwierdza świadczenia pracy przez E. S. po dniu 30 czerwca 2012 r., ponieważ pracodawca po tej dacie faktycznie zaprzestał prowadzenia działalności oraz wypłacania wynagrodzenia na rzecz pracowników.

W odwołaniu złożonym od tej decyzji E. S. podniosła, że od dnia zawarcia umowy o pracę do chwili jest rozwiązania, tj. od 8 czerwca 2011 r. do 1 marca 2013 r. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu. Odwołująca się podkreśliła, że to pracodawca jest odpowiedzialny za niezłożenie wymaganych dokumentów do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W ocenie organu rentowego brak jest danych dostatecznie uzasadniających twierdzenie, iż po dniu 30 czerwca 2012 r. kontynuowano stosunek pracy, a tym samym, iż spełnione zostały przesłanki do objęcia E. S. ubezpieczeniem społecznym na dalsze okresy. W toku postępowania organ rentowy podniósł, że wyrok zaoczny Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza zapadł w indywidualnej sprawie, w której organ rentowy nie brał udziału i nie miał możliwości zajęcia stanowiska. Postanowieniem z dnia 24 maja 2014 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego (...) Sp. z o.o. we W..

Wyrokiem z 25 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych w pkt. I zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z 29 marca 2013 r., nr (...), w ten sposób, iż stwierdził, że odwołująca się E. S. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. we W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 1 listopada 2012 r., w pkt. II oddalił odwołanie w pozostałym zakresie i w pkt. III zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. na rzecz odwołującej się E. S. kwotę 120 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że E. S. była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. we W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku specjalista w departamencie administracji z wynagrodzeniem w wysokości 3.450,00 zł brutto z miesięczną premią uznaniową od 5% do 15% podawanej w wartościach netto od wskazanej podstawy. Przedmiotem działalności zainteresowanej spółki było gromadzenie środków finansowych. Proponowano produkt podobny do lokaty. Spółka (...) działała dla firmy (...) z siedzibą w L., która w KRS widnieje jako jej wspólnik. Z tytułu zatrudnienia odwołująca się została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Płatnik składek w okresie od czerwca 2011 r. do czerwca 2012 r. przekazywał imienne raporty miesięczne określające podstawę wymiaru składek. Do 23 lipca 2012 r. E. S. świadczyła pracę, a następnie do 31 października 2012 r. bez przerwy przebywała na zwolnieniu lekarskim. Jeszcze podczas faktycznego świadczenia pracy pracodawca nie wypłacił odwołującej się wynagrodzenia za okres czerwiec i lipiec. Po zakończeniu okresu niezdolności do pracy odwołująca zgłosiła pracodawcy gotowość do pracy, jednakże ten nie odpowiedział. Biuro przy (...), w którym pracowała było nieczynne. Każda próba kontaktu telefoniczna i mailowa z pracodawcą kończyła się niepowodzeniem.

W Krajowym Rejestrze Sądowym brak jest wpisów o rozwiązaniu spółki czy o zawieszeniu przez nią działalności gospodarczej. Odwołująca się nie otrzymała świadectwa pracy. Wyrokiem zaocznym z dnia 27 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w W. (sygn. akt VII P 316/13) ustalił, że umowa o pracę między E. S. a (...) Sp. z o.o. we W. została rozwiązana bez wypowiedzenia przez pracownicę w dniu 24 lutego 2013 r. Sąd w sentencji wyroku nakazał pracodawcy wydać odwołującej się świadectwo pracy oraz zasądził na jej rzecz z tytułu odszkodowania kwotę 3.450,00 zł.

Ponadto Sąd pierwszej instancji ustalił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. w dniu 5 listopada 2012 r. złożył do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej wniosek o ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika. We wniosku organ rentowy wskazał, że prowadząc działalność gospodarczą i zatrudniając z tego tytułu pracowników (...) Sp. z o.o. nie dopełnił ustawowego obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej (sygn. akt VIII GU 256/12) oddalił wniosek wierzyciela.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jest częściowo uzasadnione.

Na wstępie Sąd zaznaczył, że kwestią sporną w niniejszej sprawie, było podleganie E. S. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę od 1 lipca 2012 r. Cytując treść art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 121) zgodnie z którym obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które są pracownikami, Sąd pierwszej instancji wskazał, że obowiązek ten powstaje z mocy ustawy. Odwołując się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2007 r. III UK 136/06, Sąd zaznaczył, że nawiązanie stosunku ubezpieczenia następuje równocześnie z zaistnieniem sytuacji rodzącej obowiązek ubezpieczenia, jako wyraz zasady automatyzmu prawnego jest wtórne wobec stosunku podstawowego, stanowiącego tytuł ubezpieczenia. Jednocześnie Sąd podniósł, że w myśl art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu pracownicy podlegają od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Przez nawiązanie stosunku pracy rozumie się nie tylko zawarcie umowy, ale też podjęcie przez pracownika pracy i jej wykonywanie oraz przyjmowanie tego świadczenia przez pracodawcę Na poparcie tego stanowiska Sąd powołał wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 stycznia 2015 r., sygn. akt III AUa 1123/14.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd pierwszej instancji wskazał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że do dnia 31 października 2012 r. odwołująca się przebywała na zwolnieniu lekarskim jako niezdolna do pracy, a następnie wyraziła gotowość podjęcia pracy, której nie podjęła wobec braku kontaktu z pracodawcą.

W zaistniałej sytuacji, w ocenie Sądu Okręgowego, decyzja organu rentowego o wyłączeniu E. S. z ubezpieczeń co do zasady była uprawniona. Stosunek pracy między stronami ma bowiem rację bytu tak długo jak długo prowadzona jest działalność w ramach, której ów stosunek został nawiązany i jest realizowany. Oznacza to, zdaniem Sądu, że umowa o pracę oraz łączący się z nią stosunek ubezpieczenia społecznego, trwają do czasu podjęcia czynności prawnych przez pracownika i pracodawcę zmierzających do ustania stosunku pracy. Przykładem takiej czynności jest zaprzestanie prowadzenia działalności przez pracodawcę. Może ono oznaczać rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy. Należy zaznaczyć, że podstawą ubezpieczenia społecznego jest faktyczne świadczenie pracy, a nie sama gotowość do jej podjęcia. W tym przypadku ubezpieczona zgłosiła się do pracy po zakończeniu w dniu 31 października 2012 r. okresu zasiłkowego lecz biuro, w którym pracowała oraz siedziba spółki były zamknięte. Choć spółka nadal pozostawała wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS, to w tym czasie żadnej działalności już nie prowadziła.

W ocenie Sądu Okręgowego należy uznać, że stosunek pracy ustał w dniu 1 listopada 2012 r. w sposób dorozumiany poprzez fakt zaprzestania działalności przez (...) Sp. z o.o. we W. jako zakładu pracy i niedopuszczenia odwołującej do świadczenia pracy.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł, że E. S. jako pracownik u płatnika składek (...) z o.o. we W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 listopada 2012 r. W pozostałym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu. O kosztach zastępstwa procesowego odwołującej się Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 12 ust. 2 oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w prawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 j.t.) uwzględniając rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz związany z tym niezbędny nakład pracy pełnomocnika odwołującej, a także fakt częściowego uwzględnienia odwołania.

Apelację od tego wyroku złożyła odwołująca się E. S.. Zaskarżając wyrok w części dotyczącej oddalenia odwołania w zakresie obejmującym stwierdzenie, iż E. S. jako pracownik podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu również od dnia 1 listopada 2012 r. do dnia 24 lutego 2013 r. oraz w części dotyczącej oddalenia wniosku o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w części ponad 120 złotych zarzuciła mu:.

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie niepełnej, wręcz fragmentarycznej oceny dowodu z dokumentu - odpisu pełnego KRS spółki (...) Sp. z o.o. z pominięciem wpisów dokonywanych w rejestrze przedsiębiorców po dacie 31 października 2012 r., co skutkowało błędnym ustaleniem, iż spółka (...) Sp. z o.o. zaprzestała prowadzenia działalności od 31 października 2012 r.;

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki oceny dowodu z dokumentu - wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza z dnia 27 listopada 2013 r. i niezasadne odmówienie mu wiarygodności, co skutkowało błędnym ustaleniem, iż okres zatrudnienia odwołującej się u pracodawcy (...) Sp. z o.o. trwał od 8 czerwca 2011 r. do 31 października 2012 r.;

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 30 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. k.p. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że stosunek pracy łączący skarżącą i pracodawcę ustał w dniu 1 listopada 2012 r. w sposób dorozumiany przez fakt zaprzestania działalności przez (...) Sp. z o.o. we W., w sytuacji gdy przepisy Kodeksu Pracy zawierają zamknięty katalog zdarzeń powodujących wygaśnięcie stosunku pracy i jego rozwiązanie i nie ma wśród nich wygaśnięcia stosunku pracy na skutek zakończenia prowadzenia działalności przez pracodawcę;

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i stwierdzenie, że E. S. jako pracownik nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 25 lutego 2013 r ., zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. na rzecz E. S. zwrotu kosztów postępowania w pierwszej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki wynikającej z rozporządzenia oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;

Apelacja jest częściowo uzasadniona albowiem trafny okazał się podniesiony w niej zarzut naruszenia prawa materialnego.

Niezasadne natomiast okazały się zarzut dotyczący naruszenia prawa procesowego, t.j. art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeśli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00). Tym wymogom przedmiotowy zarzut - w zakresie ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy - nie odpowiada. Nie ma racji skarżąca jakoby ustalenie Sądu pierwszej instancji, że spółka (...) Sp. z o.o. zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 31 października 2012 r. uchybia przedstawionej wyżej zasadzie oceny dowodów albowiem dokonanie zmian w w rejestrze przedsiębiorców nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (obecnie tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r., poz. 2168). Przepis ten stanowi, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Ukształtowane i utrwalone na tle tego unormowania orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że ocena, czy wykonywana jest działalność gospodarcza, należy przede wszystkim do sfery ustaleń faktycznych, a dopiero następnie do ich kwalifikacji prawnej. (zob. wyrok SN z 25.11.2005 r., I UK 80/05, OSNP Nr 19-20/2006, poz. 309). W rezultacie okoliczność, że w dniu 19 lutego 2013 r. w KRS dokonano zmiany odnośnie składu organu zarządzającego oraz, że nie uczyniono wzmianki o likwidacji spółki czy też o wykreśleniu jej adresu sama w sobie nie oznacza prowadzenia przez spółkę działalności gospodarczej. W zaistniałej sytuacji ustaleń w omawianym zakresie należało dokonać w oparciu o pozostały materiał dowodowy sprawy, jak przyjął to Sąd pierwszej instancji. Z zeznań przesłuchanej w charakterze strony odwołującej się E. S. (k. 78v-79) wynika, że po powrocie ze zwolnienia lekarskiego, t.j. po dacie 31 października 2012 r. nie miała możliwości świadczenia pracy, siedziba pracodawcy była zamknięta. Stąd też, w ocenie Sądu Apelacyjnego, uprawniony jest wniosek o zaprzestaniu prowadzenia przez spółkę działalności gospodarczej w listopadzie 2012 r.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia omawianego przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodu z dokumentu w postaci wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza z dnia 27 listopada 2013 r. oraz niezasadne odmówienie mu wiarygodności i w rezultacie błędne ustalenie, że okres zatrudnienia odwołującej się w zainteresowanej spółce trwał od 8 czerwca 2011 r. do 31 października 2012 r., Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności zauważa, że Sąd pierwszej instancji, dokumentu tego nie poddał swojej ocenie, co przyznaje apelująca w uzasadnieniu tego zarzutu Przedmiotowy brak podlega zatem uzupełnieniu w postępowaniu apelacyjnym w ramach uprawnień Sądu odwoławczego wynikających z art. 382 k.p.c. Odnosząc się zatem do przedmiotowej materii zauważyć należy, że wyrok zaoczny z dnia 27 listopada 2013 r. został wydany w sprawie, w której nie występował organ rentowy. Jest zatem oczywiste, że nie ma on powagi rzeczy osądzonej w sprawie toczącej się na skutek odwołania od decyzji organu rentowego - art. 366 k.p.c. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2004 r., II UZP 8/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 2013 r., III UK 23/13).

Zasadny natomiast okazał się zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego. Słusznie apelujący odwołując się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2015 r., I UK 227/14, gdzie stwierdzono, że „nie jest trafne stanowisko, że faktyczne zaprzestanie działalności gospodarczej z danym dniem stanowi przeszkodę w uznaniu, że umowa o pracę rozwiązała się za trzymiesięcznym wypowiedzeniem. Faktyczne zaprzestanie działalności gospodarczej przez pracodawcę nie jest zdarzeniem prawnym, z którym ustawodawca wiąże ustanie stosunku pracy. Może być on rozwiązany wyłącznie podstawie zdarzeń prawnych określonych w ustawie (art. 30 § 1 KP), czyli po dokonaniu wskazanych w nim czynności prawnych, w tym wypowiedzenia umowy pracę przez pracodawcę. Wypowiedzenie to może być wyrażone w sposób dorozumiany (art. 60 KC w związku z art. 300 KP) właśnie przez faktyczne zaprzestanie działalności gospodarczej przez pracodawcę. Dorozumiane wypowiedzenie umowy o pracę wywołuje taki sam skutek jak oświadczenie złożone w sposób wyraźny - umowa o pracę rozwiązuje się nie z dniem złożenia dorozumianego oświadczenia woli (jego dotarcia do adresata), ale z upływem okresu wypowiedzenia”. Trafnie także apelująca odnosząc się do okoliczności sprawy podniosła, że w sytuacji, gdy zaprzestanie działalności nastąpiło w listopadzie 2012 r., co ustalił Sąd pierwszej instancji, to należy przyjąć, że dorozumiane wypowiedzenie odwołującej się umowy o pracę miało miejsce także w listopadzie 2012 r. Uwzględniając zatem przysługujący E. S. jednomiesięczny okres wypowiedzenia, należało przyjąć, że umowa o pracę została rozwiązana z dniem 31 grudnia 2012 r. Stosownie bowiem do treści art. 30 § 2 ¹ k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący miesiąc albo ich wielokrotność kończy się w ostatnim dniu miesiąca. W konsekwencji od dnia następnego odwołująca się nie posiadała statusu pracownika a tym samym nie posiadała tytułu do podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z tego też powodu zaskarżony wyrok wymagał częściowej zmiany.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zawartego w apelacji wniosku dotyczącego zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej. Sąd Odwoławczy podziela argumentację wskazaną w uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia przez Sąd pierwszej instancji.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, o kosztach orzekając w myśl zasad określonych w art. 100 k.p.c., uwzględniając proporcję zachodzącą między wnioskami apelacji a wynikiem procesu (apelacja została uwzględniona w połowie).

Małgorzata Micorek-Wagner Marcjanna Górska Dorota Czyżewska