Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: S.S.O. Dagmara Kos

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. J. i J. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych M. J. i J. J. solidarnie na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 124.677,02 (sto dwadzieścia cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych dwa grosze) z odsetkami:

- umownymi w wysokości 10 % w stosunku rocznym nie wyższymi niż maksymalne odsetki za opóźnienie od kwoty 119.795,19 (sto dziewiętnaście tysiącu siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewiętnaście groszy) od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 10.366,33 (dziesięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć złotych trzydzieści trzy grosze) od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  umarza postępowanie w sprawie w zakresie kwoty 5.600,00 (pięć tysięcy sześćset) złotych,

3.  zasądza od pozwanych M. J. i J. J. solidarnie na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 6.531,00 (sześć tysięcy pięćset trzydzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 329/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 września 2017 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wnosił o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od pozwanych M. J. i J. J. kwoty 130.277,01 zł a w tym kwoty kapitału 119.795,18 zł z odsetkami karnymi w wysokości podwójnego oprocentowania umownego, które na dzień wniesienia pozwu wynosiło 10 % stanowiącego sumę marży banku, której wysokość wynosi 4,34 % i indeksu (...), nie wyższymi jednak niż maksymalne odsetki za opóźnienie, kwoty odsetek umownych za okres korzystania z kapitału 1.480,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty odsetek karnych 8.885,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kwoty opłat i prowizji 115,50 zł a także kosztów sądowych w kwocie 1.629,00 zł.

(pozew- k.3-7)

Postanowieniem z dnia 3 października 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

(postanowienie Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 3 października 2017 r.- k.9)

W odpowiedzi na pozew pozwani wnosili o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na pozew- k.107-115)

Na rozprawie w dniu 19 stycznia 2018 r. w imieniu powoda nikt się nie stawił a pełnomocnik pozwanych wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2018 r. na płycie CD 00:00:21 – 00:06:29- koperta k.286)

W piśmie procesowym z dnia 6 lutego 2018 r. powód precyzował, iż zasądzenia odsetek od kwoty kapitału żąda od dnia wniesienia pozwu.

(pismo procesowe powoda- k.206)

Na rozprawie w dniu 2 marca 2018 r. w imieniu powoda nikt się nie stawił a pełnomocnik pozwanych wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania.

(protokół rozprawy z dnia 2 marca 2018 r. na płycie CD 00:02:23 – 00:01:47- koperta k.286)

Pismem procesowym z dnia 22 marca 2018 r. powód popierał powództwo w zakresie kwoty kapitału 114.195,19 zł z odsetkami, których sposób naliczania opisano w pozwie, kwoty odsetek umownych za okres korzystania z kapitału 1.480,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty odsetek karnych 8.885,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kwoty opłat i prowizji 115,50 zł. W pozostałym natomiast zakresie powództwo cofnął ze zrzeczeniem się roszczenia.

(pismo procesowe powoda- k.250-253)

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2018 r. w imieniu powoda nikt się nie stawił a pełnomocnik pozwanych wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania.

(protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:00:29 – 00:28:32- koperta k.286)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2009 r. pozwani M. J. i J. J. zawarli z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w K., którego następcą prawnym jest powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą W., umowę kredytu hipotecznego nr (...). Na podstawie tej umowy bank udzielił im kredytu w kwocie 125.647,57 zł na okres 360 miesięcy (§ 1 ust. 1 i 2 umowy).

(bezsporne, zeznania powodów: J. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:04:32 – 00:10:52- koperta k.286, M. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:10:52 – 00:22:34- koperta k.286, odpisy pełne z Krajowego Rejestru Sądowego- k.18-33, umowa kredytu- k.37-44)

W § 1 ust. 3 umowy strony ustaliły, że wysokość oprocentowania kredytu jest zmienna i na dzień sporządzenia umowy wynosi 8,50 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 1 ust. 7 umowy rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 9,65 %. W myśl § 1 ust. 4 umowy na dzień sporządzania umowy kredytu odsetki karne umowy kredytu wynoszą 17% i ulegają zmianie w przypadku zmiany wskaźnika (...) na zasadach określonych w § 13 umowy i są nie większe niż odsetki maksymalne, których wysokość nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopu kredytu lombardowego NBP. Wysokość stopy kredytu lombardowego NBP na dzień sporządzania umowy wynosi 5%

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

Kredytobiorcy mieli dokonywać spłat kredytu w terminach i na zasadach określonych w § 10 umowy.

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

Na zasadach określonych w § 13 ust. 1 – 3 umowy oprocentowanie kredytu miało ulec zmianie w pierwszym dniu najbliższego miesiąca następującego po ostatniej zmianie indeksu (...). Indeks (...) dla każdego miesiąca oblicza się jako średnią arytmetyczną stawek WIBOR 3m obowiązujących w dniach roboczych w okresie liczonym od 26 dnia miesiąca, poprzedzającego miesiąc ostatni do 25 dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. W przypadku, gdy 26 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek WIBOR 3m obliczana jest od najbliższego dnia roboczego następującego po tym dniu. W przypadku gdy 25 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek WIBOR 3m obliczana jest do najbliższego dnia roboczego, poprzedzającego ten dzień. Indeks (...) obliczany jest do dwóch miejsc po przecinku. Indeks (...) miał ulegać zmianie w okresach miesięcznych i obowiązywać od pierwszego dnia miesiąca, jeżeli wartość indeksu jest różna od obowiązującej stawki Indeksu (...) o przynajmniej 0,1 punktu procentowego.

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

Zgodnie z § 7 umowy wysokość rat odsetkowych została określona w harmonogramie spłat

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

Zgodnie z § 15 ust. 1 umowy powód pobierał opłaty i prowizje za wykonanie czynności pozostających w związku z zawartą umową kredytową w wysokości obowiązującej w Tabeli Prowizji i Opłat obowiązującej w dniu dokonania czynności. Stosownie do § 15 ust. 10 umowy w przypadku niewykonania zobowiązań przez kredytobiorcę bank miał prawo pobierać następujące opłaty, wskazane na dzień sporządzania umowy i wynikające z Tabeli Prowizji i Opłat:

a) z tytułu uzyskania przez bank odpisu księgi wieczystej nieruchomości będącej przedmiotem zabezpieczenia hipotecznego, w wysokości 150 zł,

b) z tytułu wezwania do dostarczenia dokumentów wymaganych zgodnie z umową w wysokości określonej 100 zł,

c) wezwania do zapłaty w wysokości 40 zł.

d) zawiadomienia o wysokości zadłużenia w wysokości 70 zł,

e) zawiadomienia o zamiarze wypowiedzenia umowy z uwagi na zadłużenie w wysokości 70 zł,

f) z tytułu ostatecznego wezwania do zapłaty w wysokości 70 zł.

Opłaty te mogły ulec zmianie w przypadku zmiany Tabeli Prowizji i Opłat zgodnie z zasadami określonymi w ust. 5 – 7.

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

Zgodnie z § 21 ust. 1 i 2 umowy powód miał prawo wypowiedzieć umowę kredytową z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo – kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu.

(bezsporne, umowa kredytu- k.37-44)

W 2015 r. pozwani zaprzestali regularnej spłaty kredytu.

(bezsporne, zeznania powodów: J. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:04:32 – 00:10:52- koperta k.286, M. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:10:52 – 00:22:34- koperta k.286)

W związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu pismami z dnia 16 lutego 2016 r. powód wezwał pozwanych do uregulowania w terminie 14 dni roboczych powstałej zaległości. Jednocześnie poinformował ich o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Poinformował on ich również, że w przypadku braku spłaty całości należności i niezłożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia we wskazanym w piśmie terminie, umowa kredytu zostanie im wypowiedziana. Pisma te zostały nadane na poczcie w dniu 17 lutego 2016 r.

(kserokopie wezwań do zapłaty- k.59-60, kserokopia dowodu nadań wezwań do zapłaty- k.140)

Ponieważ pozwani nie spłacili istniejącego zadłużenia, nie złożyli wniosku o restrukturyzację zadłużenia i w dalszym ciągu nie płacili terminowo rat kredytu pismami z dnia 27 września 2016 r. umowa kredytu została im wypowiedziana przez powoda z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od doręczenia tych pism. Jednocześnie z wypowiedzeniem powód wezwał pozwanych do zapłaty całości zadłużenia, które na dzień 27 września 2016 r. wynosiło: 1.893,58 zł tytułem należności kapitałowej, 2.512,15 zł tytułem odsetek umownych, 40,03 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej, 69,30 zł tytułem kosztów i opłat za czynności banku zgodnie z zapisami umownymi i Tabelą Opłat i Prowizji. Powód poinformował ich też, że może rozważyć możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w przypadku uregulowania przez nich całej zaległości. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy doręczone zostało pozwanemu w dniu 14 października 2016 r. a pozwanej w dniu 13 października 2016 r.

(zeznania powodów: J. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:04:32 – 00:10:52- koperta k.286, M. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:10:52 – 00:22:34- koperta k.286, wypowiedzenie umowy- k.45-46, k.49-50, potwierdzenia odbioru wypowiedzenia umowy- k.47-48, k.51-52)

W dniu 23 marca 2017 r. powód wystosował do pozwanych ostateczne wezwania do zapłaty.

(ostateczne wezwania do zapłaty- k.53-56, kserokopia dowodu nadań ostatecznych wezwań do zapłaty- k.57-58)

Pismem z dnia 12 lipca 2017 r. pozwani wystąpili do powoda z wnioskami o restrukturyzację zadłużenia. Pismem z dnia 24 lipca 2017 r. powód poinformował pozwanych, iż nie widzi możliwości zawarcia z nimi porozumienia co do ratalnej spłaty zadłużenia

(kserokopia wniosków pozwanych z kserokopią dowodów nadania - k.117-119, kserokopia pisma powoda- k.137)

W dniu 23 sierpnia 2017 r. powód sporządziła wyciąg z ksiąg banku nr (...), w którym wskazał, że wysokość wymagalnego zadłużenia pozwanych na dzień jego wystawienia wynosi 130.277,01 zł i składa się na nią:

- należność główna (niespłacony kapitał) w kwocie 119.795,18 zł,

- odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 6,03 % od dnia 30 listopada 2015 r. do dnia 17 marca 2017 r. w kwocie 1.480,58 zł,

- odsetki za opóźnienie naliczane od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 10 % od dnia 28 lutego 2017 r. do 22 sierpnia 2017 r. w kwocie 8.885,75 zł,

- opłaty i inne prowizje w kwocie 115,50 zł.

(wyciąg z ksiąg (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.- k.14 , szczegółowe rozliczenie kredytu- k.61-103)

Na poczet zadłużenia wynikającego z umowy kredytu po wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie pozwani wpłacili:

- w dniu 18 września 2017 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 18 października 2017 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 21 listopada 2017 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 12 grudnia 2017 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 17 stycznia 2018 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 15 lutego 2018 r. kwotę 800,00 zł,

- w dniu 20 marca 2018 r. kwotę 800,00 zł.

(bezsporne, kserokopia poleceń przelewu- k.129-130, k.246, kserokopia dowodu wpłaty- k.131, kserokopia historii rachunku po wypowiedzeniu umowy- k.258)

Pozwani są zadłużeni także wobec innych banków, Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ich zobowiązania są rzędu około 400.000,00 zł.

(zeznania powodów: J. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:04:32 – 00:10:52- koperta k.286, M. J.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. na płycie CD 00:10:52 – 00:22:34- koperta k.286)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo na podstawie zeznań powodów oraz na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, których treści strony nie kwestionowały.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanych, iż przed wypowiedzeniem umowy kredytu nie otrzymali oni od powoda wezwań do zapłaty z informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Ich zeznania w tym zakresie pozostały bowiem całkowicie gołosłowne. Wbrew natomiast twierdzeniom pozwanych powód przedstawił dowód nadania tych wezwań i wynika z niego, że wezwania te wysłane zostały na te same adresy, na które przesłane zostały później pozwanym wypowiedzenia umowy. To na pozwanych zatem spoczywał ciężar udowodnienia, że wobec przedłożenia przez powoda potwierdzenia nadania przesyłek, korespondencji tej nie otrzymali. Takiego dowodu strona pozwana nie przeprowadziła (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego
w W. z dnia 28 października 2011 r. wydany w sprawie VI ACa 445/11).

Ustalając stan faktyczny Sąd miał na uwadze, że w postępowaniu sądowym wyciągowi z ksiąg rachunkowych powodowego banku nie należy przypisywać waloru dokumentu urzędowego. Niemniej jednak powyższy dokument Sąd uznał za wiarygodny materiał dowodowy bowiem został on podpisany przez osobę do tego upoważnioną. W tej sytuacji dokumentu tego nie można pozbawiać mocy dowodowej i należało poddać go ocenie jakiej poddaje się każdy inny dokument prywatny. Dane zawarte w wyciągu z ksiąg banku pozostają natomiast w zgodzie z pozostałymi dowodami, wobec czego Sąd uznał ten wyciąg za w pełni wiarygodny. Pozwani wnosili o oddalenie powództwa, twierdząc, iż ich zadłużenie wynikające z wyciągu z ksiąg banku nie jest prawidłowo wyliczone. Nie przedstawili oni jednak jakiegokolwiek dowodu, w tym wyliczeń czy potwierdzeń zapłaty, który podważałby prawidłowość i prawdziwość danych zawartych w tym wyciągu.

W tym miejscu wskazać należy, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 kpc określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 kc, wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Trzeba podkreślić, że zasady art. 6 kc i art. 232 kpc nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych
w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W przedmiotowej sprawie pozwani zawarli z poprzednikiem prawnym powoda w dniu 23 listopada 2009 r. umowę kredytu hipotecznego, która to umowa określała obowiązki kredytobiorców.

§ 21 ust. 1 umowy kredytu z dnia 23 listopada 2009 r. przewidywał, że bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo – kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu.

Pozwani od 2015 r. nie dotrzymywali warunków udzielenia kredytu, gdyż nie spłacali terminowo rat kredytu, naruszając tym samym postanowienia umowy.

Jak wynika z art. 75 c ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe, który wszedł w życie w dniu 27 listopada 2015 r., jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych a w wezwaniu tym informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przepis ten znajduje przy tym zastosowanie do wszystkich trwających w chwili jego wprowadzenia kontraktów a zatem i do umowy łączącej strony.

Po wejściu w życie art. 75 c ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe powód po stwierdzeniu, że pozwani nie dotrzymują warunków spłaty kredytu, nie mógł zatem skutecznie wypowiedzieć im umowy kredytowej bez wcześniejszego doręczenia im wezwania określonego w art. 75 c ust. 1 i 2 prawo bankowe oraz odczekania do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych).

Powód wykazał w przedmiotowej sprawie, że przed złożeniem pozwanym oświadczeń o wypowiedzeniu umowy wystosował do nich wezwania do zapłaty, w których wezwał ich do spłaty istniejącego zadłużenia w terminie 14 dni, poinformował ich o możliwości złożenia w tym terminie wniosku o restrukturyzację zadłużenia i informował ich też, iż w przypadku braku spłaty całości zadłużenia i nie złożenia wniosku o restrukturyzację, dokona wypowiedzenia umowy kredytu.

Pozwani nie wykazali, by po otrzymaniu wezwań do zapłaty dokonali w wyznaczonym w nich terminie spłaty zaległości i by złożyli w tym terminie wniosek o restrukturyzację zadłużenia. Ponieważ zatem zadłużenie pozwanych wynikające z umowy kredytu na czas dokonania wypowiedzenia tej umowy wynosiło 4.515,06 zł, a więc przekraczało wysokość dwóch rat kredytu a wypowiedzenie poprzedzone było wezwaniami do zapłaty, o jakich mowa w art. 75 c ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe, wypowiedzenie to było w pełni skuteczne. Nie mają przy tym racji pozwani, iż wypowiedzenie to było wypowiedzeniem warunkowym. Odnosząc się do zarzutu warunkowego wypowiedzenia umowy przez bank, to wskazać należy, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy było oświadczeniem kategorycznym i nie uzależniało swojego skutku od ziszczenia się jakiegoś warunku. W jego treści zastrzeżono jedynie rozważenie możliwości cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu, które to wypowiedzenie się już dokonało i wywołało określony skutek.

Niezależnie od zarzutu nieprawidłowego wypowiedzenia umowy, który w świetle powyższych rozważań okazał się niezasadny, pozwani podnosili też, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia. Zdaniem pozwanych bowiem wysokości roszczenia nie mógł wykazywać przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg banku, który nie ma mocy dokumentu urzędowego. Odnosząc się do zarzutu nieudowodnienia wysokości roszczenia przede wszystkim zwrócić należy uwagę na fakt, iż dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy kredytu. Zawierając tę umowę pozwani w sposób swobodny i dobrowolny przyjęli i zaakceptował jej warunki. Tym samym zobowiązali się do spłaty zaciągniętego kredytu w ratach miesięcznych płatnych w terminach i wysokości określonej w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy. W związku z zaprzestaniem spłaty, powód wypowiedział im umowę,
a roszczenie w całości zostało postawione w stan wymagalności. Powód na dowód wysokości dochodzonego roszczenia przedstawił wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika wysokość zadłużenia pozwanych i wyliczenie sumy należnych odsetek od niespłaconego kredytu. Tym samym zarzut strony pozwanej dotyczący nie wykazania wysokości dochodzonych kwot nie mógł odnieść zamierzonego skutku. Faktem jest przy tym, że wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r. wydanym w sprawie P 7/09 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe jest niezgodny z określonymi przepisami Konstytucji w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, co jednoznacznie wskazuje, że wyciąg ten nie może być w przedmiotowej sprawie traktowany jak dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 kpc, a więc nie korzysta z domniemania autentyczności i prawdziwości dokumentu urzędowego. Wyciąg ten jest jednakże dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 kpc. Dokument prywatny natomiast stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Moc dowodowa dokumentu prywatnego jest wprawdzie słabsza niż moc dowodowa dokumentu urzędowego, nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy (porównaj Krzysztof Knoppek, Komentarz do art. 245 kodeksu postępowania cywilnego, Lex). Treść dołączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych banku zawiera wszelkie dane niezbędne do identyfikacji umowy, z której wynika dochodzone pozwem roszczenie, szczegółowo określa kwotę roszczenia i wysokość odsetek. Do tego dokument ten w pełni koresponduje z postanowieniami łączącej strony umowy jak również ze złożonymi przez powoda szczegółowym rozliczeniem umowy kredytu. Tym samym stwierdzić należy, że dochodzone przez powoda roszczenie zostało udowodnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Natomiast pozwani w żaden sposób nie wykazali, że nie posiadają wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy o kredyt hipoteczny z dnia 23 listopada 2009 r. bądź, że nie posiadają go we wskazanej przez powoda wysokości oraz iż niezasadne jest naliczanie przez powoda opłat związanych z czynnościami bankowymi dotyczącymi obsługi kredytu.

Ponieważ ostatecznie powód dochodził kwoty kapitału 114.195,19 zł z odsetkami karnymi, których sposób naliczania opisano w pozwie, kwoty odsetek umownych za okres korzystania z kapitału 1.480,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty odsetek karnych 8.885,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kwoty opłat i prowizji 115,50 zł a w pozostałym zakresie w związku z dokonanymi przez pozwanych po wszczęciu procesu wpłatami cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia, na podstawie art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc Sąd umorzył postępowanie w zakresie wpłaconej kwoty 5.600,00 zł.

W § 1 ust. 4 umowy sprecyzowano sposób naliczania odsetek karnych, wskazując, że na dzień sporządzania umowy kredytu odsetki karne umowy kredytu wynoszą 17% i ulegają zmianie w przypadku zmiany wskaźnika (...) na zasadach określonych w § 13 umowy i są nie większe niż odsetki maksymalne, których wysokość nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopu kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie z art. 481 § 2 ¹ kc maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). W myśl art. 481 § 2 ² kc jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie. Stosownie natomiast do art. 481 § 2 ³ kc postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

Powód wnosił o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot 1.480,58 zł i 8.885,75 zł składających się na roszczenie główne od dnia wniesienia pozwu to jest od 1 września 2017 r. do dnia zapłaty. Pozwani nie kwestionowali terminów i zasadności naliczania przez powódkę odsetek ustawowych za opóźnienie. Zgodnie z art. 481 § 2 kc jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 124.677,02 zł z odsetkami:

- umownymi w wysokości 10 % w stosunku rocznym nie wyższymi niż maksymalne odsetki za opóźnienie od kwoty 119.795,19 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 10.366,33 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 105 § 2 kpc kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 6.531,00 zł, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 6.514,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.