Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 16/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: sekr. sąd. Daria Mokrzycka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) S. M. w L.

przeciwko Z. J. i U. J.

o zapłatę 745,74 zł

I.  zasądza od pozwanych Z. J. i U. J. solidarnie na rzecz strony powodowej (...) S. M. w L. kwotę 745,74 zł (siedemset czterdzieści pięć złotych 74/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanych Z. J. i U. J. solidarnie na rzecz strony powodowej (...) S. M. w L. kwotę 325 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

(...)

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S. M. w L. wniosła pozew przeciwko U. J. i Z. J. o zapłatę solidarnie kwoty 745,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w L. przy ul. (...), stanowiącego własność strony powodowej, w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2016r. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że żądana kwota dotyczy niedopłaty za rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania tego lokalu za 2016 rok (726,51 zł) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi do dnia 25 kwietnia 2017 roku do dnia 16 października 2017 roku (19,23 zł).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Przyznali, że korzystali z w.w. lokalu oraz nie uiścili kwoty objętej pozwem. Zarzucili jednak, że mają tytuł prawny do lokalu, a kwestia ta jest przedmiotem rozpoznania w odrębnym postępowaniu, toczącym się przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu. Niezależnie od tego, pozwani zakwestionowali wyliczenie kosztów c.o., zarzucili, że jest ono nierzetelne, skoro niedopłaty za poszczególne lata od 2011r. do 2016r. różniły się, a nie zmieniał się sposób korzystania z lokalu i jego ogrzewanie. Podnieśli, że przedmiotowy lokal jest wprawdzie opomiarowany, ale podzielniki nie służą do ustalenia ilości zużytego ciepła, lecz jedynie do ustalenia jednego z parametrów używanych do rozliczenia, które jest przeprowadzane przez firmę (...) przy wykorzystaniu danych, przekazanych przez powodową S.. Pozwani wnieśli o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu energetyki cieplnej na okoliczność, czy rozliczenie kosztów c.o. za 2016r. jest prawidłowe.

Poza sporem było, że w okresie, objętym pozwem, tj. w 2016r., pozwani U. J. i Z. J. zajmowali lokal mieszkalny nr (...), położony w L. przy ul. (...), o powierzchni 70,18 m 2, składający się z 3 pokoi, kuchni, łazienki i przedpokoju oraz pomieszczeń przynależnych, tj. komórki i loggii, objęty księgą wieczystą (...), stanowiący własność strony powodowej. Bezspornym było także, że w powyższym okresie pozwani korzystali z centralnego ogrzewania mieszkania, oraz, że w przedmiotowym lokalu umieszczone zostały na grzejnikach pomierniki zużytego ciepła.

Sąd ustalił:

Na koszty zużycia ciepła lokalu składają się: koszty stałe, obliczane wg powierzchni lokalu (629,94 zł), oraz koszty zużycia, obliczane wg ilości jednostek, wynikających z odczytu na podstawie wskazań przyrządów, rejestrujących zużycie ciepła (1578,39 zł). W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 roku na ogrzanie zajmowanego lokalu mieszkalnego pozwani wykorzystali 4068 jednostek. Po uwzględnieniu przedpłat, dokonanych przez pozwanych, otrzymano niedopłatę w kwocie 726,51 zł (2243,07 zł – 1516,56 zł). Rozliczenia kosztów zużycia ciepła dokonała w dniu 5 kwietnia 2017r. (...) Sp. z o.o. z/w W., na podstawie danych, dotyczące wysokości kosztów zużycia ciepła i ich podziału na koszty stałe i koszty zużycia oraz wysokości przedpłaty, przygotowanych przez zarządcę nieruchomości, tj. powodową S., oraz na podstawie wskazań przyrządów, rejestrujących zużycie ciepła w lokalu, odczytywanych droga radiową oraz wyświetlanych do wglądu na każdym przyrządzie. Rozliczenie kosztów c.o. zostało doręczone pozwanym na piśmie w dniu 25 kwietnia 2017r.

Dowód:

rozliczenie kosztów za 2016r. (k-13-14); potwierdzenie odbioru (k-15-16);

zeznania przedstawiciela strony powodowej Prezesa B. C. (k-90v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zasądzona kwota obejmuje wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez pozwanych z opisanego wyżej lokalu mieszkalnego, będącego własnością strony powodowej, w 2016 roku, ograniczające się do kosztów zużytego ciepła (726,51 zł) oraz skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone do dnia 25 kwietnia 2017 roku do dnia 16 października 2017 roku (19,23 zł).

Pozwani nie wykazali, że w okresie objętym pozwem mięli prawo do korzystania z przedmiotowego lokalu (art. 6 kc). Postępowanie przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu, na które powołali się w sprzeciwie, toczy się – jak wynika z pisma, dołączonego do akt na karcie 85 - w sprawie o przyjęcie w poczet członków spółdzielni, zawarcie umowy o ustanowienie spółdzielczego prawa do lokalu, zapłatę i ochronę dóbr osobistych, zaś niniejsza sprawa dotyczy należności na rok 2016, kiedy to pozwani nie dysponowali prawem do przedmiotowego lokalu. W kwestii tej wypowiedział już Sąd w sprawie, toczącej się pomiędzy stronami, a dotyczącej wcześniejszego okresu, w którym pozwani korzystali z tego lokalu, tj. lat 2014 i 2015 (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 19.09.2017r., sygn. akt (...) – k. 102 i nast. akt tut. Sądu sygn. (...)).

Problematykę rozliczeń pomiędzy właścicielem i posiadaczem, w razie „bezumownego posiadania" cudzej rzeczy, regulują przepisy art. 224§1 kc i art. 225 w zw. z art. 224§2 kc. Zgodnie z ich treścią, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę. Do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy obowiązany jest zaś posiadacz w złej wierze, bez względu na to, czy właściciel rzeczy, nie korzystając z niej, poniósł jakąkolwiek stratę. Według utrwalonego poglądu, posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą, pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo do rzeczy. W przypadku posiadania samoistnego chodzi tu o przeświadczenie posiadacza, że przysługuje mu prawo własności, a w przypadku posiadania zależnego, że przysługuje mu inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. W złej wierze pozostaje natomiast posiadacz, który wie lub przy dołożeniu należytej staranności powinien wiedzieć, że nie przysługuje mu prawo podmiotowe do posiadanej rzeczy. Wskazać przy tym należy, że dobrą wiarę posiadacza wyłącza zarówno jego wiedza o przeciwnym stanie prawnym, jak też niedbalstwo (brak dołożenia należytej staranności). Domniemanie istnienia dobrej wiary (art. 7 kc) może być obalone przez same okoliczności faktyczne, wskazujące w niewątpliwy sposób na istnienie złej wiary posiadacza. W niniejszej sprawie pozwani byli posiadaczami lokalu, stanowiącego własność powoda. Zgodnie z przepisem art. 336 kc, posiadaczem zależnym jest ten, kto faktycznie włada rzeczą jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. Mając powyższe na uwadze, na podstawie przepisów art. 225 kc w zw. z art. 224 § 2 kc w zw. z art. 230 kc, powodowi należy się wynagrodzenie za korzystanie z lokalu, stanowiącego jego własność, w powyższym okresie, kiedy to pozwani działali w złej wierze, wiedząc, że nie przysługuje im żadne prawo do nieruchomości powoda.

W kwestii wysokości wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wskazać należy, że co do zasady obejmuje ono wszystko, co uzyskałby właściciel rzeczy, gdyby ją wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego. Pozwani obowiązani byli do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w wysokości ograniczonej w niniejszej sprawie do kosztów zużytego ciepła, zgodnie z dołączonym do pozwu rozliczeniem.

Zarzuty pozwanych, odnośnie nierzetelnego rozliczenia tych kosztów nie zasługiwały na uwzględnienie. Potwierdzeniem stanowiska pozwanych nie może być fakt, że w ubiegłych latach wyliczenia tych kosztów różniły się co do wysokości niedopłaty, albo, że inni lokatorzy płacili niższe koszty. Jednocześnie pozwani nie kwestionowali ilości zużytych jednostek, wynikających z odczytu na podstawie wskazań przyrządów, rejestrujących zużycie ciepła, umieszczonych na grzejnikach w przedmiotowym lokalu. Dane te były udostępnione do odczytu bezpośrednio z urządzenia, a ostatecznie odczytane drogą radiową. Jak ustalono, na podstawie dołączonego przez powoda dokumentu, zawierającego rozliczenie kosztów ogrzewania w roku 2016, na koszty zużycia ciepła w lokalu składają się: koszty stałe, obliczane wg powierzchni lokalu (629,94 zł), oraz koszty zużycia, obliczane wg ilości jednostek, wynikających z odczytu na podstawie wskazań przyrządów, rejestrujących zużycie ciepła (1578,39 zł). W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 roku na ogrzanie zajmowanego lokalu mieszkalnego pozwani wykorzystali 4068 jednostek. Po uwzględnieniu przedpłat, dokonanych przez pozwanych, otrzymano niedopłatę w kwocie 726,51 zł (2243,07 zł – 1516,56 zł). Rozliczenia kosztów zużycia ciepła dokonała w dniu 5 kwietnia 2017r. (...) Sp. z o.o. z/w W., na podstawie danych, dotyczące wysokości kosztów zużycia ciepła i ich podziału na koszty stałe i koszty zużycia oraz wysokości przedpłaty, przygotowanych przez zarządcę nieruchomości, tj. powodową S., oraz na podstawie wskazań przyrządów, rejestrujących zużycie ciepła w lokalu, odczytywanych droga radiową oraz wyświetlanych do wglądu na każdym przyrządzie, umieszczonym na grzejniku. Wniosek pozwanych o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu energetyki cieplnej na okoliczność, „czy rozliczenie kosztów c.o. za 2016r. jest prawidłowe”, nie zasługiwał na uwzględnienie, skoro pozwani nie przedstawili żadnych wiarygodnych i uzasadnionych zarzutów, co do sposobu w.w. sposobu rozliczenia, nie kwestionowali ilości zużytych jednostek ciepła, a w swych zeznaniach pozwany powoływał się raczej na istniejący pomiędzy stronami długotrwały konflikt i poczucie bycia szykanowanym przez Prezesa powodowej S.

Odsetki ustawowe zasądzono zgodnie z żądaniem powoda, na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 482 § 1 kc. Pozwani nie kwestionowali faktu, że termin zapłaty minął w dniu 24.04.2017r., co wynikało z pozwu i wezwania do zapłaty.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisach art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 105 § 2 kpc. Pozwani, jako przegrywający sprawę powinni zwrócić powodowi koszty procesu, w skład których wchodzi: opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym w stawce minimalnej i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (38 + 270 + 17 zł).