Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Asesor Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu S. K. zarzuty popełnienia czynów polegających na tym, że :

I.  W dniu 25 grudnia 2015 roku na terenie posesji przy ul. (...), w T., woj. (...), dokonał umyślnego uszkodzenia mienia, w postaci wybicia szyby tylnej, bocznej tylnej prawej i przedniej prawej szyby, a także wkładu lusterka z prawej strony, w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o łącznej wartości 1090 złotych na szkodę A. O.,

tj. o przestępstwo określone w art. 288 § 1 kk

II.  W okresie od 6 grudnia 2015 roku do 2 lutego 2016 roku, w T., woj. (...), uporczywie nękał A. O., w ten sposób, że wbrew jej woli wysyłał do pokrzywdzonej liczne wiadomości tekstowe sms, nawiązywał liczne połączenia telefoniczne o różnych porach dnia i w nocy, obserwował miejsce zamieszkania pokrzywdzonej i dobijał się do jego wnętrza oraz stosował szantaż emocjonalny grożąc zrobieniem krzywdy ich wspólnym dzieciom, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i naruszyło jej prywatność,

tj. o czyn z art. 190a § 1 kk

III.  W dniu 17 stycznia 2016 r. w godz. 16:00 – 16:30 w T. na ul. (...), pow. (...), woj. (...) prowadził na drodze publicznej pojazd mechaniczny, tj. samochód osobowy m-ki P. typ kombi o początkowym nr rej. EE…. nie stosując się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, orzeczonego przez Sąd Rejonowy w T. M.. sygn. akt II K (...) z dnia 07.08.2014 r. obowiązującego od 02.10.2013r. do 02.10.2020 r. oraz nie stosując się do decyzji wydanej przez Starostę Powiatowego w T. nr (...) z dnia 20.03.2012 r. dotyczącej cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym wynikające z prawa jazdy kat. (...),

tj. o czyn z art. 244 kk. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

* * *

W dniu 27 marca 2018 roku obrońca oskarżonego S. K. – adwokat E. Ś. wniosła o sporządzenie uzasadnienia wyroku, wskazując, że wniosek dotyczy całości wyroku.

* * *

W toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. i A. O. pozostawali w związku konkubenckim w okresie czasu od 2007 roku do 6 grudnia 2015 roku, kiedy to miała miejsce kłótnia, w wyniku której S. K. wyprowadził się z zajmowanego wraz z A. O. oraz dwójką ich wspólnych dzieci domu przy ul. (...) w T..

(zeznania świadka A. O. – k. 50v-53, 114v akt II K 434/16, k. 2-3, 14-15, 30-31, 50-51, 56-57, 61-62, 94-96 akt 2 Ds. 119/16;

zeznania świadka R. M. – k. 53-54v akt II K 434/16, k. 33-34 akt 2 (...);

zeznania świadka W. M. – 54v-55v akt II K 434/16, k. 37-38 akt 2 (...);

zeznania świadka K. M. – k. 55v-56v akt II K 434/16, k. 82-83 akt 2 (...);

zeznania świadka S. S. (1) – k. 119 akt II K 434/16)

W okresie czasu od dnia 6 grudnia 2015 roku do dnia 2 lutego 2016 roku S. K. wbrew woli A. O. obserwował jej miejsce zamieszkania, nachodził okolice jej domu, dobijał się do jego wnętrza oraz wysyłał na numer telefonu A. O. liczne wiadomości tekstowe sms pisząc m. in.: „Sama się prosisz by cie unicestwić !!?”, „Jesteś w domu. Niebawem będę. Zrobimy koniec”, „Dzisiaj masz noc życia a dopiero się zacznie”, „Lepiej się wyprowadź rozgrzebałas kurwo” a także wielokrotnie dzwonił na numer telefonu A. O. o różnych porach dnia i nocy oraz groził podpaleniem jej domu pisząc: „Spalę cię suko”, wzbudzając u A. O. poczucie zagrożenia własnego zdrowie i życia oraz życia i zdrowia jej małoletnich dzieci.

(zeznania świadka A. O. – k. 50v-53, 114v akt II K 434/16, k. 2-3, 14-15, 30-31, 50-51, 56-57, 61-62, 94-96 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka K. M. – k. 55v-56v akt II K 434/16, k. 82-83 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka R. M. – k. 53-54v akt II K 434/16, k. 33-34 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka G. K. – k. 56v-57 akt II K 434/16, k. 85-86 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka T. K. – k. 75 akt II K 434/16, k. 88-89 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka K. B. – k. 113v-114 akt II K (...);

notatka urzędowa – k. 53 akt 2 Ds. (...);

notatka służbowa – k. 54 akt 2 Ds. (...);

fotokopie wiadomości sms pokrzywdzonej – k. 63-72 akt 2 Ds.(...);

protokół oględzin – k. 73-73 akt 2 Ds.(...);

rejestr interwencji policji – k. 75-77 akt 2 Ds. (...))

W dniu 25 grudnia 2015 roku S. K. przyszedł na teren posesji należącej do swojej matki H. K. przy ul. (...), na której stał zaparkowany samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) należący do A. O., po czym wybił szybę tylną, szybę przednią oraz szybę boczną po stronie lewej oraz wkład lusterka z prawej strony w w/w pojeździe, a następnie usiłował się dodzwonić na numer telefonu należący do A. O. oraz wysłał jej wiadomość sms o treści: „odbierz i tak jest już pozamiatane”.

(zeznania świadka A. O. – k. 50v-53, 114v akt II K 434/16, k. 2-3, 14-15, 30-31, 50-51, 56-57, 61-62, 94-96 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka R. M. – k. 53-54v akt II K 434/16, k. 33-34 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka G. K. – k. 56v-57 akt II K 434/16, k. 85-86 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka D. G. – k. 114-114v akt II K 434/16;

zeznania świadka P. K. – k. 118v akt II K 434/16;

notatka urzędowa – k. 1, 11, 81, akt 2 Ds.(...);

protokół oględzin rzeczy – k. 9-10 akt 2 Ds. (...);

umowa kupna – sprzedaży samochodu – k. 16 akt 2 Ds. (...);

decyzja Starosty (...) – k. 17 akt 2 Ds.(...);

dowód wpłaty – k. 18 akt 2 Ds. (...))

A. O. dokonała wstawienia nowych szyb do pojazdu marki M. (...), za które zapłaciła łącznie 450 złotych.

(zeznania świadka A. O. – k. 50v-53, 114v akt II K 434/16 , k. 2-3, 14-15, 30-31, 50-51, 56-57, 61-62, 94-96 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka D. G. – k. 114-114v akt II K 434/16;

zeznania świadka P. K. – k. 118v akt II K 434/16)

W dniu 17 stycznia 2016 r. w godz. 16:00 – 16:30 S. K. przyjechał samochodem osobowym m-ki P. typ kombi o nieustalonym numerze rejestracyjnym na teren posesji należącej do A. O. przy ul. (...), skąd zabrał furtkę prowadzącą z ulicy na teren w/w posesji oraz kosz na śmieci, a następnie stamtąd odjechał.

(zeznania świadka A. O. – k. 50v-53, 114v akt II K 434/16, k. 2-3, 14-15, 30-31, 50-51, 56-57, 61-62, 94-96 akt 2 Ds. (...);

zeznania świadka K. M. – k. 55v-56v akt II K 434/16, k. 82-83 akt 2 Ds. (...))

S. K. ma 38 lat, jest kawalerem, posiada dwoje dzieci w wieku 2 i 7 lat, na które ma zasądzone alimenty w łącznej kwocie 800 złotych. Posiada wykształcenie zawodowe – mechanik samochodowy. Przed osadzeniem zatrudniony w firmie (...) z/s w T. i osiągał dochód w wysokości 1260 złotych miesięcznie.

Nie leczył się psychologicznie, psychiatrycznie, leczenie neurologiczne odbywał 15 lat temu, leczony odwykowo.

(dane osobopoznawcze – k. 101, 124 akt 2 Ds.(...);

dane osobopoznacze – k. 50 akt II K 434/16 )

S. K. nie jest chory psychicznie, nie jest upośledzony umysłowo, stwierdzono u niego inne zakłócenia czynności psychicznych pod postacią organicznych zaburzeń osobowości i uzależnienia mieszanego.

W czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

(opinia sądowo – psychiatryczna – k. 139-142 akt 2 Ds. (...))

S. K. był uprzednio wielokrotnie karany.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. M. z dnia(...)roku w sprawie II K (...) S. K. został skazany za czyn z art. 178a § 4 kk, za który został wymierzony m. in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 7 lat, a uprawomocnienie tego wyroku nastąpiło w dniu 2 października 2013 roku.

(dane o karalności – k. 43-47, 120-122 akt 2 Ds.(...);

dane o karalności – k. 43-45 akt sądowych;

notatka urzędowa – k. 93 akt 2 Ds. (...);

przeglądarka orzeczeń – k. 149-153 akt 2 Ds. (...);

wyrok Sądu Rejonowego w T. M.. w sprawie II K(...);

wyrok Sądu Okręgowego w P. T. w sprawie IV Ka (...);

wyrok Sądu Rejonowego w T. M.. w sprawie II K (...);

wyrok Sądu Rejonowego w T. M.. w sprawie II K (...);

wyrok Sądu Rejonowego w T. M.. w sprawie II K (...);

wyrok Sądu Rejonowego w T. M.. w sprawie II K (...);

wyrok Sądu Rejonowego w P. T.. w sprawie II K (...))

Decyzją Starosty (...) znak (...) w dniu 20 marca 2012 r. cofnięto S. K. uprawnienia do kierowania pojazdami z uwagi na nie poddanie się kontrolnym badaniom lekarskim i psychologicznym.

Decyzją Starosty (...) znak (...) w dniu 27.01.2014 r. zatrzymano prawo jazdy S. K. do czasu przedstawienia odpowiedniego orzeczenia psychologicznego potwierdzającego brak przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami.

( pismo Starostwa Powiatowego w T. – k. 103 akt 2 Ds. 119/16;

decyzja – k. 104 akt 2 Ds. 119/16 )

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 18 kwietnia 2016 roku S. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

Na rozprawie w dniu 12 stycznia 2017 roku S. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i potwierdził wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

(wyjaśnienia oskarżonego S. K. – k. 50v, 115 akt II K 434/16, k. 117-118 akt 2 Ds. 119/16)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się na zgromadzonym w sprawie i pozytywnie ocenionym materiale dowodowym. W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy zarówno w postaci dowodów osobowych, jak i nieosobowych wskazuje, iż oskarżony S. K. swoimi zachowaniami wyczerpał znamiona czynów mu przypisanych, jednak z uwagi na poczynione ustalenia odnośnie stanu faktycznego mającego miejsce w sprawie, niezbędna okazała się modyfikacja opisu czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach I., II. oraz III. wyroku, zmiana kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie I. wyroku poprzez przyjęcie, iż ze względu na wartość uszkodzonego mienia stanowi on wykroczenie z art. 124 § 1 k.w., a także zmiana kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie III. wyroku poprzez uzupełnienie podstawy prawnej skazania o art. 4 § 1 k.k.

Wprawdzie oskarżony S. K. zaprzeczył swemu sprawstwu i nie przyznał się do stawianych mu zarzutów odmawiając składania wyjaśnień, niemniej jednak Sąd nie dał mu wiary, albowiem w aspekcie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie depozycje oskarżonego nie polegały na prawdzie.

W związku z tym, dokonując ustaleń faktycznych Sąd opierał się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonej A. O. oraz zeznaniach innych przesłuchanych świadków będących znajomymi lub sąsiadami oskarżonego i pokrzywdzonej, bądź też osobami posiadającymi określone informacje z uwagi na wykonywane przez siebie obowiązki, jak to miało miejsce w przypadku funkcjonariuszy policji.

Przechodząc do rozważań szczegółowych omówienia wymagają zeznania pokrzywdzonej A. O., które Sąd uznał zasadniczo za wiarygodne. Zważyć należy, że pokrzywdzona została kilkukrotnie przesłuchana na etapie postępowania przygotowawczego, a następnie w toku postępowania sądowego i jej depozycje w przebiegu tych czynności ocenić należy jako co do zasady za jasne, logiczne i przekonujące, w zakresie, w którym korespondowały z pozostałymi, uznanymi za wiarygodne dowodami (osobowymi i nieosobowymi). Pokrzywdzona w sposób klarowny i przekonujący podała, że od dnia opuszczenia przez oskarżonego S. K. zamieszkiwanego wspólnie domu (06.12.2015r.) była przez niego uporczywie nękana. Oskarżony wielokrotnie stał pod domem pokrzywdzonej, obserwował jej dom o różnych porach dnia i w nocy, nawiązywał liczne połączenia telefoniczne, pisał wiadomości sms z groźbami, groził podpaleniem jej domu. Całokształt zachowań oskarżonego wywołał u pokrzywdzonej uzasadnione przekonanie, że oskarżony jest osobą nieprzewidywalną, o czym dobitnie świadczą złożone przez pokrzywdzoną zeznania o treści: „ten człowiek jest nieobliczalny jak jest wypity”.

Pokrzywdzona w sposób szczegółowy i konkretny opisała również zdarzenie z dnia 25 grudnia 2015 roku, kiedy to oskarżony uszkodził należący do niej samochód, wybijając szybę tylną, szybę przednią oraz szybę boczną po stronie lewej, a także wkład lusterka z prawej strony. Nie jest to jednak bezpośrednia relacja, albowiem pokrzywdzona w tym względzie opierała się na relacjach bezpośrednich (jak w przypadku matki oskarżonego H. K., która odmówiła składania zeznań w przedmiotowej sprawie), jak i pośrednich (jak w przypadku R. M.) świadków tego zdarzenia, jednakże pokrzywdzona od początku nie miała wątpliwości, że sprawcą uszkodzenia jej pojazdu jest oskarżony S. K. , który także tego dnia wykonał kilkadziesiąt prób połączeń na jej telefon oraz wysłał jej wiadomość sms „odbierz i tak jest już pozamiatane”.

Dodatkowo, jak już wspomniano powyżej zeznania pokrzywdzonej znalazły potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach świadków R. M., G. K., T. K., K. M., W. M., S. S. (1), K. B., D. G. i P. K., które jako logiczne, spójne i konsekwentne także okazały się pomocne do odtworzenia stanu faktycznego w sprawie.

Istotne w niniejszej sprawie okazały się przede wszystkim zeznania świadka R. M., które zostały wykorzystane do potwierdzenia zeznań pokrzywdzonej w zakresie jej związku konkubenckiego z oskarżonym oraz nękania jej przez oskarżonego. Zeznania te posłużyły Sądowi ponadto do ustaleń odnośnie zniszczenia przez oskarżonego samochodu pokrzywdzonej, albowiem świadek ten zeznał w sposób przekonujący i brak podstaw, aby w tym zakresie jego depozycje zdeprecjonować, że S. K. w prywatnej rozmowie wyjawił mu, że uszkodził samochód należący do pokrzywdzonej: „Faktycznie S. powiedział, że to zrobił lewarkiem. Powiedział mi to z tydzień dwa tygodnie po tym zdarzeniu”.

Z zeznań funkcjonariuszy policji G. K. oraz T. K. wynika, że osoba A. O. jest im znana z procedury Niebieskiej Karty, wdrożonej ponad 2 lata temu oraz z podejmowanych w jej miejscu zamieszkania interwencji dotyczących zachowania jej byłego konkubenta S. K. nachodzącego pokrzywdzoną w miejscu zamieszkania.

K. M. w sposób szczegółowy i przekonujący zeznała, że w dniu 17 stycznia 2016 roku w godz. 16:00-16:30 widziała oskarżonego S. K. , który zabrał furtkę oraz kosz na śmieci z posesji należącej do pokrzywdzonej, a następnie odjechał samochodem marki P. typu kombi.

Zeznania świadków D. G. oraz P. K. posłużyły Sądowi również do odtworzenia stanu faktycznego w części odnoszącej się do uszkodzenia przez oskarżonego S. K. pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) należącego do pokrzywdzonej, natomiast zeznania D. G. łącznie z zeznaniami P. K. zostały wykorzystane ponadto przez Sąd przy przyjęciu, że wartość uszkodzonego przez oskarżonego mienia wynosiła 450 złotych. Kwotę tę Sąd przyjął opierając się na stanowczych i wiarygodnych zeznaniach świadka D. G., iż: „co do kwot mam dobrą pamięć, jestem pewny, że była to kwota 450 złotych”. Zeznania te zostały w sposób pośredni potwierdzone przez treść zeznań świadka P. K. o treści: „Dokładnie nie wiem, ile za te szyby zażądałem, jakieś ok. 400 może 430 złotych” oraz treść zeznania samej pokrzywdzonej która początkowo utrzymywała, iż kwota ta była wyższa, ale podczas zeznań składanych przez Sądem w dniu 18 stycznia 2018 roku sprecyzowała, że: możliwe, że to byłą kwota 450 albo 600 złotych.

Zeznania świadków W. M. oraz S. S. (1) posłużyły Sądowi przede wszystkim do potwierdzenia stanu faktycznego ustalonego na podstawie zeznań pokrzywdzonego A. O. odnośnie wspólnego pożycia pokrzywdzonej i oskarżonego w okresie od 2007 roku do 6 grudnia 2015 roku i w tym zakresie zostały wykorzystane przez Sąd.

Zeznania świadka K. B. zostały wykorzystane do potwierdzenia zeznań pokrzywdzonej odnośnie nękania jej przez oskarżonego.

Zeznania świadka zeznania świadka M. S. nie zostały wykorzystane do odtworzenia stanu faktycznego w sprawie wobec czego Sąd odstąpił od oceny ich wiarygodności.

Dowody nieosobowe, w szczególności w postaci fotokopii wiadomości sms kierowanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej, protokołów oględzin rzeczy, danych o karalności oskarżonego, odpisów wyroków tworzą jasny i spójny obraz zaistniałych zdarzeń z udziałem oskarżonego S. K..

W aspekcie powyższego Sąd uznał, że postawa przyjęta przez oskarżonego S. K., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, której celem jest uniknięcie odpowiedzialności za popełnione czyny.

Z uwagi na poczynione przez Sąd ustalenia odnośnie stanu faktycznego w sprawie oraz ocenę zgromadzonych dowodów żadnych wątpliwości Sądu nie budzi możliwość przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zaistniałych zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd stanął zatem przed koniecznością weryfikacji opisów i kwalifikacji prawnej czynów popełnionych przez oskarżonego S. K. , w związku z czym:

-

w miejsce zarzucanego oskarżonemu czynu opisanego w punkcie I. wyroku uznał go za winnego tego, że w dniu 25 grudnia 2015 roku na terenie posesji przy ul. (...) w T., województwo (...), działając umyślnie dokonał uszkodzenia mienia w postaci pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez wybicie w w/w pojeździe szyby tylnej, szyby przedniej oraz szyby bocznej po stronie lewej, a także wkładu lusterka z prawej strony, czym spowodował straty o łącznej wartości 450 złotych na szkodę A. O., to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 124 § 1 k.w.;

-

w opisie czynu opisanego w punkcie II. wyroku w miejsce wyrażenia „grożąc zrobieniem krzywdy ich wspólnym dzieciom” przyjął wyrażenie „grożąc podpaleniem mieszkania”, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190a § 1 k.k.;

-

w opisie czynu opisanego w punkcie III. wyroku w miejsce wyrażenia „tj. samochód osobowy m-ki P. typ kombi o początkowym nr rej. EE….” przyjął wyrażenie „samochód osobowy marki P. typu kombi o nieustalonym numerze rejestracyjnym”, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k. w zw. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Przechodząc do analizy prawnokarnej zachowań oskarżonego w pierwszej kolejności Sąd zważył, że przedmiotem ochrony wykroczenia unormowanego w art. 124 § 1 k.w., identycznie jak w przypadku przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k. jest własność i posiadanie rzeczy, które mogą zostać naruszone wskutek zniszczenia rzeczy, ich uszkodzenia lub uczynienia niezdatnych do użytku. Stosownie do treści art. 124 § 1 k.w. kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. W tej sytuacji dla ustalenia, czy zachowanie sprawcy stanowi wykroczenie unormowane w art. 124 § 1 k.w. czy też przestępstwo z art. 288 § 1 k.k., niezbędne jest sięgnięcie do dyspozycji art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 847 ze zm.), który to przepis odsyła z kolei do § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2018 roku (Dz. U. z 2017 r. poz. 1747) ustalającego wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, które od dnia 1 stycznia 2018 r. wynosi 2100 złotych. Na tej podstawie, ustaliwszy, że wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonej przez oskarżonego (w kwocie 450 złotych) nie przekroczyła wysokości ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę to w tej sytuacji czyn oskarżonego S. K. należało zakwalifikować jako wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. Uwzględnienie przytoczonych przepisów dla oceny, czy zachowanie sprawcy wyczerpało znamiona wykroczenia unormowanego w art. 124 § 1 k.w., jest konieczne zarówno w czasie czynu, jak również w czasie orzekania. Z tego punktu widzenia zachowanie sprawcy polegające na zniszczeniu rzeczy, jej uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku może zarówno w czasie czynu, jak również w czasie orzekania być ocenione jako wykroczenie unormowane w art. 124 § 1 k.w.. Uwzględnienie przytoczonych przepisów może jednak spowodować również zmianę oceny prawnej zachowania sprawcy. Z taką sytuacją mamy do czynienia, gdy w czasie czynu zachowanie sprawcy stanowiło przestępstwo określone w art. 288 § 1 k.k., zaś w czasie orzekania, uwzględniając na podstawie 2 § 1 k.w. zmianę przytoczonych aktów prawnych w zakresie określenia wysokości minimalnego wynagrodzenia, należy ocenić je jako wykroczenie stypizowane w art. 124 § 1 k.w. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2014 roku w sprawie III KK 256/14, L.).

Czyn oskarżonego zarzucany mu w punkcie II. wyroku stanowi występek określony w art. 190a § 1 k.k., albowiem oskarżony, podejmując opisane wyżej zachowania, biorąc pod uwagę je wszystkie łącznie, istotnie naruszył prywatność pokrzywdzonej oraz wzbudził w niej poczucie zagrożenia (tę ostatnią kwestię wprost zadeklarowała pokrzywdzona). Zachowania te miały ponadto z pewnością charakter uporczywy, bowiem oskarżony działał wielokrotnie, w różny sposób, z dużym natężeniem złej woli, świadomie i celowo, na przestrzeni niespełna dwóch miesięcy czasu. Sąd na podstawie zgromadzonych dowodów doprecyzował opis tego czynu wynikający z zebranego materiału dowodowego i uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 190a § 1 k.k. z tą zmianą, iż w opisie czynu w miejsce wyrażenia „grożąc zrobieniem krzywdy ich wspólnym dzieciom” przyjął wyrażenie „grożąc podpaleniem mieszkania”.

Z akt sprawy ponad wszelką wątpliwość wynika ponadto, że wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)z dnia 24 września 2013 roku w sprawie II K(...) wobec oskarżonego S. K. orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w strefie ruchu lądowego na okres 7 lat, a uprawomocnienie tego wyroku nastąpiło w dniu 2 października 2013 roku. Ponadto w dniu 20 marca 2012 roku oskarżonemu S. K. cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wynikające z prawa jazdy kat. (...). W tym stanie rzeczy na gruncie przedmiotowej sprawy jest oczywiste, że osoba kierująca pojazdem mimo obowiązującego ją zakazu prowadzenia orzeczonego przez sąd karny wypełnia znamiona art. 244 k.k., natomiast osoba kierująca pojazdem wbrew uprzednio wydanej decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wypełnia znamiona czynu z art. 180a k.k. W tym stanie rzeczy na gruncie niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie treść art. 11 § 2 k.k. stanowiący, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W dalszej kolejności Sąd zważył również, że art. 244 k.k. uległ zmianie w okresie czasu od popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu do dnia orzekania. W brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 966) art. ten stanowi, iż: kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Natomiast w dniu 17 stycznia 2016 roku obowiązywała treść art. 244 przyjęta przez ustawę z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 39) zgodnie z którą górna granica ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 244 k.k. wynosiła 3 lata pozbawienia wolności. Sąd wziął przy tym pod uwagę, iż na mocy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 roku (Dz. U. z 2017 r., poz. 966) z dniem 1 czerwca 2017 r. do treści art. 42 k.k. dodano § 1a pkt 2, zgodnie z którym Sąd obligatoryjnie orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244, jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Z tych też względów Sąd uznał, że ustawa obowiązująca poprzednio jest dla sprawcy korzystniejsza i zastosował art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którym, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Koniecznym okazała się również zmiana opisu przedmiotowego czynu i w miejsce wyrażenia „tj. samochód osobowy m-ki P. typ kombi o początkowym nr rej. EE….” przyjęcie wyrażenia „samochód osobowy marki P. typu kombi o nieustalonym numerze rejestracyjnym”.

Z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Brak jest podstaw do przyjęcia, aby w chwili popełnienia przypisanych mu czynów znajdowała się ona w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych. W konsekwencji należy uznać, iż w inkryminowanym czasie i w odniesieniu do przypisanych mu przez Sąd czynów oskarżony S. K. nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem Sądu brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wniosków przedmiotowej opinii. Jest ona jasna, zupełna i logiczna. Wobec powyższego zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że przypisane oskarżonemu czyny miały charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, w ocenie Sądu, przypisane oskarżonemu czyny były bezprawne, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu Sąd miał w szczególności na uwadze rodzaj i charakter dóbr przez niego naruszonych, okoliczności popełnienia czynów, a mianowicie działanie z zamiarem bezpośrednim. Zważywszy na powyższe Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego jest bezprawne, karalne, karygodne, zawinione i w zakresie czynu opisanego w punkcie I. wyroku stanowi wykroczenie, natomiast w zakresie czynów opisanych w punktach II. i III. wyroku przestępstwa.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił przede wszystkim uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego oraz okoliczności popełnionych czynów, a w tym natężenie złej woli w stosunku do osoby jednak najbliższej – wówczas jeszcze swojej konkubiny.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do wniosku, że karą adekwatną do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu będą:

- za czyn I. kara 10 dni aresztu orzeczona na podstawie art. 124 § 1 k.w.;

- za czyn II. kara 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona na podstawie art. 190a § 1 k.k.;

- za czyn III. kara 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.,

przy czym na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu S. K. połączono i wymierzono mu karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności.

W tym miejscu, zważyć należy, iż zgodnie z art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Tymczasem oskarżony S. K. w czasie popełnienia zarzuconych mu czynów był już uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności. Zatem, w ocenie Sądu nie ma podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, jak również w ocenie Sądu nie istnieje żadna pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca na uznanie, że orzeczenie kary nieizolacyjnej na zasadzie art. 37a k.k. spełniłoby wobec niego przede wszystkim cele zapobiegawcze. Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się przede wszystkich fakt uprzedniej karalności oskarżonego. Zdaniem Sądu oskarżony nie zasługuje na kolejną szansę, albowiem w sposób świadomy i permanentny lekceważy obowiązujące przepisy dopuszczając się kolejnych przestępstw. Okoliczności te nie pozwalają na postawienie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań wymierzonych przeciwko jednemu z najdalej chronionych praw, jak mienie oraz wolność innej osoby.

Również względy społeczne oddziaływania kary przemawiają przeciwko stosowaniu wobec oskarżonego dobrodziejstwa kary o charakterze wolnościowym. (...) oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12.01.2006 r., II Aka 290/05, LEX nr 168034).

W kontekście powyższego, w ocenie Sądu tylko izolacyjna kara pozbawienia wolności daje szansę, aby proces resocjalizacji zakończył się powodzeniem i oskarżony został wdrożony do przestrzegania prawa. Kara izolacyjna pozwoli mu dokonać gruntownej analizy swojego postępowania i umożliwi zrozumienie nieopłacalności popełniania przestępstw. Wymierzona kara obok funkcji prewencyjnej i wychowawczej, spełnia także rolę represyjną wobec oskarżonego. W ocenie Sądu odbycie kary pozbawienia wolności winno wywołać u oskarżonego przekonanie, że popełnianie przestępstw spotyka się z adekwatną do winy i społecznej szkodliwości czynu reakcją państwa, co skutkować będzie w przyszłości obawą naruszenia prawa przed ponowną koniecznością izolacji. Będzie również stanowiło dla niego swego rodzaju przestrogę przed popełnianiem podobnych przestępstw w przyszłości. Wymierzona oskarżonemu kara spełnia również funkcję prewencji generalnej wobec społeczeństwa stanowiąc ostrzeżenie przed konsekwencjami naruszania norm prawno – karnych. Sąd wymierzając karę, liczył się ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, i miał na uwadze, że wymierzane kary muszą dawać społeczeństwu gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości.

Na podstawie art. 124 § 4 k.w. Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 450 złotych tytułem obowiązku zwrotu równowartości wyrządzonej szkody na rzecz pokrzywdzonej A. O..

W oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd zasądził od oskarżonego S. K. na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 478 złotych. Wysokość opłaty w kwocie 150 złotych Sąd ustalił w oparciu o treść art. 6 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 21 pkt 2 a) ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).