Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2017 roku w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. przeciwko S. W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi: zasądził od S. W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 14.190,18 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 1.415,40 złotych od dnia 11 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 marca 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 maja 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, 1.419,42 złotych od dnia 11 września 2016 roku do dnia zapłaty (pkt 1) oraz zasądził od S. W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 4.327 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości, domagając się jego zmiany stosownie do prawdziwych okoliczności faktycznych, w tym usunięcia wszystkich subiektywnych (tzn. nieobiektywnych) ocen zawartych w uzasadnieniu, lub jego uchylenia i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania w oparciu o prawdziwe okoliczności faktyczne. W uzasadnieniu apelujący wskazał, że nie stawił się na termin rozprawy z przyczyn osobistych. Złożył jednak wniosek o udzielenie pomocy prawnej z urzędu oraz przerwanie lub odroczenie posiedzenia jawnego, aby mógł w nim uczestniczyć wyznaczony dla niego adwokat. Tym samym nieprzytoczenie zarzutów i nieprzedstawienie okoliczności faktycznych nastąpiło nie z jego winy. Skarżący wskazał, iż nie zgadza się z oceną Sądu I instancji w zakresie zgłoszonego powództwa, wskazując, iż umowa najmu nie została rozwiązana i nadal obowiązuje. Ponadto wskazał, że powodowa spółka powinna określić się, czy dochodzi roszczenia jako współwłaściciel (2/6 części nieruchomości), czy jako zarządca, gdyż różne prawa będą przysługiwać jej w zależności od charakteru uczestnictwa w postępowaniu. Jeśli Spółka wystąpiła z roszczeniem w charakterze współwłaściciela, to przysługiwać jej może odszkodowanie w części adekwatnej do wysokości przysługującej jej części nieruchomości, co zostało pominięte przez Sąd I instancji. Apelujący podniósł również, że zawyżona została wysokość ewentualnego miesięcznego odszkodowania. Podał również, że wyrok powinien zostać również zmieniony w części dotyczącej kosztów postępowania sądowego, wskazując, że jeszcze przed wydaniem wyroku zgłosił, że jest w trudnej sytuacji materialnej i nie ma wystarczających środków, aby opłacić wynagrodzenie adwokata i to samo dotyczy kosztów sądowych.

W odpowiedzi na apelację, powódka wniosła o jej oddalenie w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych; dopuszczenie dowodu z dokumentu – pełnomocnictwa z dnia 05-01-2015 udzielonego Pani D. S. – na okoliczność umocowania D. S. do działania w imieniu i na rzecz Powódki, a tym samym na okoliczność wypowiedzenia Pozwanemu umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł. przez prawidłowo umocowanego pełnomocnika Powódki; oddalenie wniosku dowodowego Pozwanego „o dopuszczenie dowodu z akt wspomnianej sprawy o ustanowienie zarządcy sądowego dla nieruchomości, w tym protokołów z posiedzeń jawnych oraz pism uczestników oraz najemców” jako spóźnionego, „nieistniejącego”, bez określenia – tezy dowodowej, a nadto nieprzydatnego dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Wstępnie zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ §2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

Sąd II instancji zważył, że lektura materiału dowodowego wskazuje, że argumentacja apelanta okazała się jedynie polemiczna i całkowicie pozbawiona uzasadnionych podstaw.

W pierwszej kolejności nie można zgodzić się z zarzutem apelującego kwestionującego legitymację czynną strony powodowej do dochodzenia roszczenia odszkodowawczego. Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powódka wykazała, iż jest nie tylko zarządcą nieruchomości położonej przy ul. (...), ale także jej współwłaścicielem
i biorąc pod uwagę, że czynność polegająca na dochodzeniu roszczenia odszkodowawczego jest czynnością zachowawczą w rozumieniu art. 209 k.c. powodowa spółka uprawniona była do wytoczenia powództwa samodzielnie tj. bez zgody pozostałych współwłaścicieli, a także w stosunku do całości przysługującego roszczenia, a nie tylko części przypadającej na nią udziału.

Nie można zgodzić się z również z twierdzeniami skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy wbrew materiałowi dowodowemu ustalił, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu lokalu, podczas gdy – zdaniem apelanta – umowa najmu nie została rozwiązana i nadal obowiązuje, zaś Sąd dopuścił dowód z dokumentu, który obarczony był brakiem formalnym, na którym widnieje niewidoczny podpis, co powoduje, że nie zostały spełnione ustawowe przesłanki uprawniające do wypowiedzenia wiążącej strony umowy najmu. Badając tę kwestię Sąd odwoławczy na podstawie materiału dowodowego zważył, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował zaoferowane dowody w postaci dokumentów i stwierdził, że wynika z nich, iż stosunek najmu pozwanego z powodową spółką wygasł z dniem
30 listopada 2015 roku, po pisemnym skutecznie doręczonym wypowiedzeniem umowy. Sąd prawidłowo uznał również, że strona powodowa w sposób wystarczający wykazała zasadność żądanego odszkodowania co do wysokości. Należało zgodzić się również ze stanowiskiem Sądu I instancji, że z przedłożonych przez spółkę dokumentów wynika, że wysokość czynszu jaki zobowiązany był płacić S. W. tytułem najmu lokalu, nie odbiega w żaden sposób od stawek stosowanych przez powódkę wobec lokatorów w innych, zarządzanych przez nią nieruchomościach o podobnej lokalizacji oraz standardzie. Stawka czynszu
9 złotych za metr kwadratowy jest niewątpliwie adekwatna do aktualnej sytuacji rynkowej. Sąd słusznie zważył przy tym, że wysokość możliwego do uzyskania czynszu nie była przedmiotem zarzutów pozwanego, podobnie jak okoliczność prawidłowego umocowania pełnomocnika powódki Pani D. S., zaś aktualnie zgłoszone w postępowaniu apelacyjnym zarzuty oraz wnioski dowodowe należało uznać za spóźnione. Jak wynika z akt sprawy pozwany nie odniósł się w żaden sposób do okoliczności faktycznych pozwu.
We wniesionym sprzeciwie nie podniósł żadnych zarzutów, wniosków i twierdzeń merytorycznych, wskazując jedynie na istniejące braki formalne pozwu, które w jego ocenie wyłączały konieczność ustosunkowania się do niego. Tymczasem jak słusznie zważył Sąd I instancji doręczony pozwanemu wraz z nakazem zapłaty pozew, nie był dotknięty żadnymi brakami formalnymi. Do pozwu załączone były odpisy wszystkich załączników,
we właściwej formie. W tych okolicznościach Sąd słusznie uznał, że w toku postępowania zapewniono pozwanemu prawo do obrony, z którego nie skorzystał tylko z wiadomych sobie względów. Ograniczenie zaś swojej aktywności jedynie do złożenia na dzień przed rozprawą wniosku o jej odroczenie rozprawy sposób odebrać inaczej jak próbę przewlekania postępowania.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe o właściwym kierunku
i zakresie, zebrane w jego wyniku dowody poddał prawidłowej ocenie i poczynił na ich podstawie poprawne ustalenia faktyczne. Sąd odwoławczy nie dostrzegł w niniejszym postępowaniu żadnych nieprawidłowości, skutkujących orzeczeniem w kierunku postulowanym w apelacji.

W konsekwencji apelację należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. i nie obciążył pozwanego kosztami postępowania należnymi stronie powodowej, uznając że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające na odstąpienie od podstawowej zasady rozstrzygania o kosztach procesu – odpowiedzialności za wynik na rzecz zasady słuszności. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę trudną sytuację finansową pozwanego, którą pogłębia konieczność spłaty zasądzonego świadczenia, a także subiektywne przekonanie o zasadności swoich racji. W takim wypadku zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego stanowiłoby nadmierne jego obciążenie.