Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca : SSR A. M.

Protokolant : sekr. sąd. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy

z powództwa M. S.

przeciwko (...) SE Spółka (...) Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.081,80 zł (osiem tysięcy osiemdziesiąt jeden złoty osiemdziesiąt groszy)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.814,20 zł (dwa tysiące osiemset czternaście złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 54,80 zł (pięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków;

5.  nakazuje pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 219,23 zł (dwieście dziewiętnaście złotych dwadzieścia trzy grosze) tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków.

Sygn. akt II C 65/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 25 stycznia 2017 roku M. S. wniósł o zasądzenie od B. (...) Spółki (...) Oddział w Polsce kwoty 10.100,00 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Na uzasadnienie swego roszczenia pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 4 listopada 2016 roku, miała miejsce kolizja drogowa w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki J. stanowiący własność powoda. W toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła odszkodowanie związane z kosztami naprawy pojazdu w wysokości 14.840,06 zł, które nie pokryło w całości restytucji szkody (pozew k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Na uzasadnienie swego stanowiska pełnomocnik pozwanego wskazał, iż kwota wypłaconego już odszkodowania w pełni pokryła koszty naprawy pojazdu, co czyni powództwo bezzasadnym (odpowiedź na pozew k. 14 - 17).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (okoliczność bezsporna).

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 listopada 2016 roku doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu marki J. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącym własność M. S.. Sprawca wypadku w dniu zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego na podstawie umowy zawartej z pozwaną spółką (okoliczność bezsporna).

Uzasadnione koszty naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 4 listopada 2016 roku, przy przyjęciu konieczności wymiany zderzaka przedniego oraz z potraceniem 50% z wartości reflektora prawego zostały ustalone na kwotę 22.921,86 zł. Pojazd przed kolizją z dnia 4 listopada 2016 roku posiadał uszkodzenia w postaci urwanych górnych mocowań reflektorów przednich (pisemna opinia biegłego k. 61 – 88 i k. 35 - 42).

Powód w toku postępowania likwidacyjnego otrzymał odszkodowanie związane z kosztami naprawy pojazdu w wysokości 14.840,06 zł (okoliczności bezsporne).

Odpis pozwu został doręczony stronie pozwanej w dniu 14 lutego 2017 roku (zwrotne potwierdzenie odbioru w systemie).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów, które Sąd ocenił z uwzględnieniem dyspozycji art. 308 kpc, a których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony.

Wobec treści żądania powoda i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie
w niniejszej sprawie miała opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów naprawy, na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia
z dnia 4 listopada 2016 roku. Opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Biegły przy kalkulacji uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, przyjął konieczność wymiany zderzaka przedniego, wskazując, iż próby jego naprawy poprzez klejenie i formowanie nie przywrócą stanu tegoż elementu do stanu istniejącego przed szkodą. Biegły w swojej opinii przyjął 50% potrącenie amortyzacyjne z wartości reflektora prawego, mając na uwadze okoliczność, iż pojazd przed dniem 4 listopada 2016 roku posiadał uszkodzenia tego elementu w postaci urwanych górnych mocowań reflektorów przednich, co wpłynęło na konieczność zastosowania potrącenia amortyzacyjnego. Biegły w swojej opinii wskazał, iż pozwany w sporządzonej na swój użytek kalkulacji naprawy zastosował nierynkową stawkę za roboczogodzinę naprawy w wysokości 70,00 zł, w sytuacji gdy na rynku (...) przeciętny poziom stawek warsztatów nieautoryzowanych w dacie szkody to przedział cenowy od 90,00 zł do 120,00 zł. Biegły w swojej opinii wyjaśnił, iż wyliczenia kosztów naprawy dokonał w przy założeniu średniej stawki za roboczogodzinę w dobrej klasy niezależnym warsztacie na poziomie 100 zł netto, przy zastosowaniu oryginalnych części sygnowanych logo producenta pojazdu. Biegły wyjaśnił również, iż naprawa pojazdu marki J. nie była możliwa przy użyciu części zamiennych niesygnowanych logo J.. Biegły wskazał przy tym, iż jedyna dostępną częścią alternatywną było nadkole antykorozyjne, które było częścią klasy PJ, której użycie nie gwarantowało skutecznej naprawy gdyż sposób jej wykonania, użyte materiały odbiegają od jakości części oryginalnych. Wskazać przy tym należy, iż ostatecznie opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego należy odnieść się do wartości dowodowej złożonej w niniejszej sprawie wraz z pozwem kalkulacji naprawy. Dokument ten sporządzony został na zlecenie powoda. Nie budzi zatem wątpliwości, że ten środek dowodowy stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w przeważającej części i jako takie podlega uwzględnieniu.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 436§2 kc w razie zderzenia się pojazdów mechanicznych odpowiedzialność za spowodowaną tym szkodę sprawca wypadku ponosi na zasadach ogólnych. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Należy wskazać, iż w toku przedmiotowego postępowania strona pozwana nie kwestionowała podstaw swojej odpowiedzialności.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc)
i następuje, według wyboru poszkodowanego: przez restytucję stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel
w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Jeżeli właściciel uszkodzonego samochodu żąda przywrócenia stanu poprzedniego poprzez naprawę samochodu, sprawca szkody nie może mu narzucić innej formy odszkodowania, w szczególności polegającej na tym, by poszkodowany poddał kasacji uszkodzony pojazd i poprzestał na odszkodowaniu w postaci różnicy między wartością pojazdu przed wypadkiem a ceną tzw. pozostałości. Tylko w przypadku, gdyby remont samochodu okazał się niemożliwy albo pociągał za sobą nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się takiej formy odszkodowania. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 1970 r., II CR 371/70, OSNCP 1971, nr 5, poz. 93). Nie ulega wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01).

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż w wyniku zdarzenia z dnia 4 listopada 2016 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki J.. W oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów naprawy ustalono, iż istnieje ekonomicznie uzasadniona możliwość naprawy niniejszego pojazdu, przy użyciu części oryginalnych z logo producenta, której wysokość została oszacowana na kwotę 22.921,86 zł. Skoro zatem istnieją przesłanki do uznania, iż naprawa przedmiotowego pojazdu była opłacalna, celowa i ekonomicznie uzasadniona, kwota świadczenia należnego powodowi powinna zostać określona według wysokości kosztów naprawy pojazdu. Różnica pomiędzy kosztami naprawy obejmującymi całość powstałych uszkodzeń wyrażającym się kwotą 22.921,86 zł a świadczeniem dobrowolnie wypłaconym przez stronę pozwaną w wysokości 14.840,06 złotych, wyniosła 8.081,80 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda. Dalej idące żądanie pozwu w zakresie odszkodowania za poniesione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu podlegało oddaleniu jako nieznajdujące poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. W niniejszej strona pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne, które zakończone zostało wydaniem decyzji, w której strona pozwana winna w sposób prawidłowy określić wysokość odszkodowania. Strona powodowa wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od przyznanej kwoty odszkodowania od dnia 15 lutego 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc, Powództwo zostało uwzględnione w przeważającej części, bowiem w 80% Łącznie koszty poniesione przez powoda wyrażają się kwotą 4.522,00 zł, w tym kwotą 505,00 zł uiszczoną tytułem opłaty od pozwu, kwotą 3.600,00 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, kwotą 400,00 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego i kwotą 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. W zakresie wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz.1804). Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyrażają się kwotą 4.017,00 zł, na co złożyły się kwotą 3.600,00 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, kwotą 400,00 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego i kwotą 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Mając na uwadze wynik postępowania Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.814,20 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Jednocześnie w punkcie 4 i 5 wyroku Sąd zamieścił rozstrzygnięcie w przedmiocie tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków na poczet wynagrodzenia biegłego, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c., i obciążył powoda kwotą 54,80 złotych, zaś stronę pozwaną kwotą 219,23 złotych, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.