Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant: protokolant Milena Kołpak

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S. (...) z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda F. S. (...) z siedzibą w W. kwotę 102,73zł (sto dwa złote siedemdziesiąt trzy grosze) z odsetkami liczonymi od kwot:

- 82,19 zł (osiemdziesiąt dwa złote dziewiętnaście groszy) ustawowymi od 24.09.2014 roku do 31.12.2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od 01.01.2016 roku do dnia zapłaty;

- 20,54 zł (dwadzieścia złotych pięćdziesiąt cztery grosze) ustawowymi od dnia 23.10.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od 01.01.2016 roku do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda F. S. (...) z siedzibą w W. kwotę 137,00 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1495/17

UZASADNIENIE

Powód (...) N. S. (...) z siedzibą w W. w pozwie złożonym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 21 września 2017 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. K. kwoty 102,73 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 82,19 zł od dnia 24 września 2014 r. do dnia zapłaty;

- 20,54 zł od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 60 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany korzystał z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) sp. z (...). na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zobowiązanie pozwanego stwierdzone jest dokumentami:

- (...) na kwotę 82,19 zł z terminem wymagalności 23 września 2014 r.;

- (...) na kwotę 20,54 zł z terminem wymagalności 22 października 2014 r. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy o wierzytelność zawartej z poprzednim wierzycielem. Dochodzona pozwem wierzytelność jest bezsporna, gdyż pozwany nie kwestionował wysokości zadłużenia w postępowaniu reklamacyjnym. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 107 ust 1 ustawy prawo telekomunikacyjne pozwany nie jest obecnie uprawniony do kwestionowania wysokości faktur wystawionych przez operatora.

Postanowieniem z dnia 23 października 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego (postanowienie k. 5 akt).

Po skierowaniu sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym pełnomocnik powoda – radca prawny J. G. - nie zmieniła żądania pozwu: wnosiła o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego K. K. kwoty 102,73 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi jak w pierwotnym pozwie do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu.

W uzupełnieniu pozwu pełnomocnik powoda dołączył do pozwu kserokopie dokumentów stanowiących podstawę dochodzonego roszczenia: odpis z KRS, kserokopie: umowy zawartej przez pozwanego z (...) Polska, faktury VAT oraz umowę cesji wierzytelności.

Pozwany K. K. w dniu 7 marca 2018 r. złożył odpowiedź na pozew, w którym podniósł iż należność jest przedawniona i z tego powodu wnosił o oddalenie powództwa w całości (odpowiedź na pozew k. 53 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany K. K. korzystał z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) sp. z (...). na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 28 lutego 2012 r. (dowód: kserokopia umowy k. 32akt).

Z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych (...) sp. z (...) wystawił przeciwko pozwanemu faktury:

- (...) na kwotę 82,19 zł z terminem wymagalności 23 września 2014 r.;

- (...) na kwotę 20,54 zł z terminem wymagalności 22 października 2014 r.

(dowód: kserokopie faktur k. 33-40 akt).

Należność nie została spłacona w zakreślonym terminie przez pozwanego, dlatego (...) S.A. w dniu 16 września 2016 r. przelała dług na (...) N. S. (...) z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany został zawiadomiony pismem z dnia 16 listopada 2016 r. (dowód: kserokopia umowy k. 12-18 akt, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 42 akt).

Na wezwanie do uiszczenia należności pozwany nie udzielił odpowiedzi i nie uiścił należności (bezsporne).

Na dzień wniesienia pozwu, tj. 21 września 2017 r. do spłaty pozostała kwota 102,73 zł, na którą składają się należności z faktur wystawionych przez wierzyciela pierwotnego:

- (...) na kwotę 82,19 zł z terminem wymagalności 23 września 2014 r.;

- (...) na kwotę 20,54 zł z terminem wymagalności 22 października 2014 r.

(dowód: kserokopie faktur k. 33-40 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu k. 2-4 akt, odpisu KRS k. 19-22, 24-29 akt, kserokopii : wyciągu z ksiąg k. 10-11, 30 akt, umowy sprzedaży wierzytelności k. 12-18 akt, umowy k. 32 akt, faktur k. 33-40 akt, wezwania przedprocesowego k. 41 akt, zawiadomienia o cesji k. 42.

Sąd jako wiarygodne ocenił dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie budzi wątpliwości i żadna ze stron w toku procesu ich nie kwestionowała. Pozwany nie kwestionował wysokości należności dochodzonej pozwem, a jedynie wskazał iż roszczenie jest przedawnione. Równocześnie pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie faktu, iż należność jest dochodzona z przekroczeniem ustawowych terminów do jej egzekwowania. Tym samym, mając na uwadze treść art 6 k.c., Sąd uznał oświadczenie pozwanego za nieudowodnione.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 kpc zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania oraz zestawienia rozliczenia. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwanego kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez strony. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od (...) sp. z (...). na podstawie umowy przelewu. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Do akt sprawy została dołączona kserokopia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez K. K. z (...) sp. z (...). oraz kserokopia umowy przelewu zawarta pomiędzy (...) sp. z (...). a (...) N. S. (...) z siedzibą w W.. Z dokumentu dotyczącego umowy przelewu wierzytelności wynika jednoznacznie, że powód nabył od (...) sp. z (...). wierzytelność dochodzoną pozwem. Wskazano w nim zarówno strony, jak i przedmiot umowy przelewu wierzytelności, opatrzono podpisami osób reprezentujących zbywcę i nabywcę wierzytelności. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta. W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwanego o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Zgodnie z art 56 ust 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.04.171.1800 z póź. zm.) świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z tytułu świadczonych usług (...) sp. z oo. wystawił przeciwko K. K. faktury:

- (...) na kwotę 82,19 zł z terminem wymagalności 23 września 2014 r.;

- (...) na kwotę 20,54 zł z terminem wymagalności 22 października 2014 r.

Należność nie została spłacona w zakreślonym terminie, dlatego (...) sp. z (...). w dniu 16 września 2016 r. przelała dług na (...) N. S. (...) z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany został zawiadomiony pismem z dnia 16 listopada 2016 r. Pozwany nie kwestionował faktu wystawienia takich faktury ani wysokości kwoty, na którą zostały wystawione. Pozwany również przyznał, że dochodzonej pozwem kwoty nie zapłacił, a jedynie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Jednakże zarzut przedawnienia roszczenia okazał się chybiony.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Trzyletni ogólny termin przedawnienia odnosi się do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponieważ w niniejszej sprawie jedną ze stron był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia.

W myśl art. 123. § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Jako przykład czynności procesowych, przerywających bieg przedawnienia, wskazuje się m.in. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności sądowemu lub pozasądowemu tytułowi egzekucyjnemu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, Lex nr 284135), także nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 58),

W niniejszej sprawie w dniu 21 września 2017 r. został złożony pozew przeciwko pozwanemu do Sądu. Tym samym doszło do przerwania biegu przedawnienia i przedawnienie należy liczyć ponownie od tego dnia, zgodnie z art. 124. § 1 k.c., który przewiduje, ze po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Zgodnie z art. 112 k.c. termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.

Z art 6 k.c. wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W niniejszej sprawie zostały przedstawione przez powoda faktury, których prawdziwości oraz rzetelności pozwany nie kwestionował. Z faktur tych wynikał termin płatności odpowiednio na 23 września 2014 r. i 22 października 2014 r. Natomiast pozew został złożony w dniu 21 września 2017 r. , co zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. przerwało bieg terminu przedawnienia. Mając na uwadze art. 112 k.c., należy uznać, że pozew złożony został w dniu, gdy jeszcze mogło być dochodzone roszczenie na drodze sądowej. Zarzut przedawnienia roszczenia okazał się zatem chybiony.

Tym samym należy uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania. Natomiast pozwany nie udowodnił, że zwolnił się z ciążącego na nim zobowiązania.

W tej sytuacji Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i należność zasądził w wysokości dochodzonej pozwem.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie termin zapłaty należności upływał: odnośnie kwoty 82,19 zł w dniu 23 września 2014 r., a odnośnie kwoty 20,54 zł w dniu 23 października 2014 r. Skoro pozwany nie uiścił należności w tym terminie, od dnia następnego należą się wierzycielowi odsetki ustawowe - zgodnie z art. 359§ 2 kc.

Uwzględniając powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z odsetkami ustawowymi, zgodnie z żądaniem pozwu, o czym orzekł w pkt I wyroku.

Pozwany przegrał proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 §1 i §2 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu kosztów procesu. Na koszty składają się: opłata sądowa, którą uiścił powód w wysokości 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 90 zł, których wysokość wynika z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1667) oraz 17,00 zł opłaty od pełnomocnictwa.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)