Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) (...)–(...) z siedzibą w W. w dniu 19 października 2017 roku wniósł pozew domagając się zasądzenia od pozwanej K. K. na swoją rzecz kwoty 1.122,12 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kwoty 180 złotych tytułem zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona należność wynika z braku zapłaty przez pozwaną należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 7 stycznia 2013 roku. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 grudnia 2016 roku zawartej z (...) S.A. z siedzibą w W.. Na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu składają się należności wynikające z faktur i not obciążeniowych oraz odsetki naliczone na dzień poprzedzający złożenie pozwu w niniejszej sprawie.

W dniu 14 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w(...)w sprawie o sygn. akt I Nc 1067/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko K. K..

W dniu 29 listopada 2017r. pozwana K. K. złożyła skutecznie sprzeciw od w/w nakazu zapłaty. W oparciu o przepisy art. 61 § 2 i n. k.p.c. swój udział w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej zgłosiło (...)z siedzibą w G.. Strona pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia, niewykazania podstawy faktycznej i prawnej roszczenia oraz braku legitymacji czynnej po stronie powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) S.A. w W. oraz pozwana K. K. w dniu 7 stycznia 2013 roku zawarli umowę abonencką o świadczenie usług o nr (...).

W ramach powyższej umowy powstała wierzytelność wynikająca z następujących dokumentów finansowych:

- nota obciążeniowa nr (...) z dnia 16 kwietnia 2014 roku na kwotę 454,11 zł z terminem płatności do 7 maja 2014 roku z tytułu kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym,

- nota obciążeniowa nr (...) z dnia 18 kwietnia 2016 roku na kwotę 340 złotych z terminem płatności do 2 maja 2016 roku z tytułu kary umownej z powodu braku zwrotu sprzętu.

Zgodnie z Regulaminem Świadczenia Usług w przypadku niezwrócenia przez abonenta udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty w terminie wskazanym w Regulaminie, abonent będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w Cenniku.

(dowód: umowa z dn. 7.01.2013r. k. 41-44, regulamin świadczenia usług k. 81-84, cennik k. 85-86, noty obciążeniowe k. 39-40)

Umową przelewu wierzytelności z dnia 2 grudnia 2016 roku cedent (...) S.A. z siedzibą w W. przeniósł na powoda wierzytelności pieniężne przysługujące mu od Abonentów, wynikające z niezapłaconych należności głównych opłat abonamentowych z tytułu świadczonych usług, naliczonych kar umownych z tytułu niedotrzymania warunków umowy, a także odsetek od tych należności oraz faktur i not obciążeniowych oraz odsetek od tych należności. Dane osobowe dłużników zawarte zostały w Załącznikach nr 1, 2, 3 i 4. Wśród przeniesionych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność względem K. K. w kwocie 913,61 złotych.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dn. 2.12. (...). k. 21-25, oświadczenie (...) S.A. k. 26, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k. 38)

Pismem z dnia 2 grudnia 2016 roku (...) S.A. poinformował pozwaną o cesji przysługujących mu względem pozwanej wierzytelności na rzecz (...) (...)- (...)w W..

W dniu 9 stycznia 2017 roku strona powodowa sporządziła pismo, w którym zawiadomiła pozwaną o cesji wierzytelności i wezwała do zapłaty zadłużenia w kwocie 1.075,52 zł.

(dowód: zawiadomienie z dnia 2.12.2016r. k. 45, pismo z dnia 09.01.2017r. k. 46-47)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Na wstępie odnieść się należy kwestii legitymacji czynnej strony powodowej. Zdaniem Sądu dokumenty dołączone do pozwu w postaci umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 2 grudnia 2016 roku wraz ze - stanowiącym załącznik do tej umowy - wyciągiem z listy dłużników, potwierdzają fakt skutecznego zbycia dochodzonych od pozwanej wierzytelności na rzecz powoda. Zgodnie bowiem z przepisem art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Co do zasady przedmiotem przelewu może być także wierzytelność niewymagalna. W wyroku z dnia 11 grudnia 2009 r . (V CSK 184/09, LEX nr 553748) Sąd Najwyższy przyjął, że zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wierzytelność przechodzi na nabywcę ze wszystkimi właściwościami, przywilejami i brakami. Zapis w umowy sprzedaży wierzytelności o wymagalności wierzytelności może mieć zatem znaczenie na płaszczyźnie cedent – cesjonariusz, nie ma natomiast wpływu na skuteczność umowy cesji. Dłużnikowi zaś przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 .c.).

Z tych względów zarzut strony pozwanej o braku legitymacji po stronie powodowej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy, że w następstwie zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez pozwaną i poprzednika prawnego strony powodowej powstał stosunek zobowiązaniowy, do którego znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. 2017, poz. 1907 t.j.). Z zawnioskowanych przez powoda dowodów i podanych okoliczności wynika wprost, iż zbywca wierzytelności (...) S.A. z siedzibą w W. świadczył na rzecz pozwanej usługi w okresie od 7 stycznia 2013 roku. Zasady opłatności za świadczone usługi i sposób rozwiązywania umowy były pozwanej znane (na podstawie Regulaminu świadczenia usług oraz Cennika, stanowiących integralną część umowy). W ocenie Sądu pozwana podpisała umowę, odebrała sprzęt udostępniony jej przez Operatora, co stanowiło jednoznaczny przejaw woli pozwanej, co do zawarcia umowy na warunkach wskazanych w jej treści. Powód wskazał także, że pozwana nie dokonała zapłaty za usługi, co doprowadziło w efekcie do rozwiązania umowy, obowiązku zwrotu udostępnionego pozwanej sprzętu i obciążenia pozwaną karą umowną, której wysokość także wynikała z umowy. Żądanie objęte pozwem dotyczyło także skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w spełnianiu poszczególnych świadczeń. Jednakże w sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powoda, który to zarzut w ocenie Sądu zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi dla roszczeń okresowych a także świadczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W doktrynie jak i orzecznictwie przyjmuje się za wystarczające dla uznania, że roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdy jedna ze stron stosunku prawnego jest przedsiębiorcą. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że roszczenia strony powodowej z tytułu umowy o świadczenie usług abonamentowych świadczonych przez (...) S.A. były związane z działalności gospodarczą tego podmiotu, a także miały charakter świadczeń okresowych, a co za tym idzie przedawniają się w z upływem 3 lat od dnia ich wymagalności. W rozpoznawanej sprawie z samego pozwu wynikało, iż roszczenie o zapłatę kwoty 39,90 zł stało się wymagalne z dniem 8 października 2013 roku, kwoty 39,70 zł z dniem 8 września 2013 roku, kwoty 39,90 zł z dniem 8 listopada 2013r., zaś kwoty 454,11 z dniem 8 maja 2014 roku. Wobec tego w powyższym zakresie roszczenie powoda uległo już niewątpliwie przedawnieniu przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie, co nastąpiło w dniu 19 października 2017 roku (data złożenia pozwu w placówce pocztowej). Podobnie należało ocenić roszczenie o zasądzenie skapitalizowanych odsetek naliczonych od powyższych kwot. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego jak i poglądami doktryny, roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. Na uwzględnienie zasługuje zatem jedynie roszczenie w zakresie kwoty 340 złotych stanowiącej karę umowną za niezwrócony sprzęt, objętej notą odsetkową z dnia 18 kwietnia 2016 roku, z terminem wymagalności 2 maja 2016 roku oraz skapitalizowanych odsetek od tejże kwoty tj. 34,23 zł. Z tych względów orzeczono jak w pkt I i II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl przepisu art. 107 k.p.c. oraz 100 k.p.c. Zgodnie z art. 107 k.p.c., interwenient uboczny, do którego nie mają zastosowania przepisy o współuczestnictwie jednolitym, nie zwraca kosztów przeciwnikowi strony, do której przystąpił. Sąd może jednak przyznać od interwenienta na rzecz wygrywającego sprawę przeciwnika strony, do której interwenient przystąpił, zwrot kosztów wywołanych samoistnymi czynnościami procesowymi interwenienta. Sąd może także przyznać interwenientowi koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. Przepis ten nie obliguje zatem do zasądzenia kosztów w każdym przypadku, w którym istnieją podstawy do obciążenia kosztami przeciwnika. W takiej sytuacji zasadne jest odwołanie się przez sąd do ogólniejszych kryteriów w postaci potrzeby rzeczywistej obrony interesów interwenienta ubocznego w określonych okolicznościach rozpoznawanej sprawy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 23 lutego 2012 r. w sprawie V CZ 141/1, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie I ACa 555/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie I ACa 280/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 lutego 2015 r. w sprawie I ACa 1716/14). W przedmiotowym postępowaniu na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy wpływ miało niewątpliwe skuteczne złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty na rzecz pozwanej przez interwenienta ubocznego i podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia. Strona pozwana wygrała sprawę w około 67 % i dlatego w takim stopniu należy się interwenientowi zwrot kosztów procesu. Na poniesione przez niego koszty złożyły się: koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 270 zł (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. 2018, poz. 265 t.j.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł. Mając na względzie powyższe, należało zasądzić od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kwotę 192,29 zł (287*67% = 192,29 zł).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)