Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant st.sekr.sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale oskarżyciela publicznego starszego inspektora Radosława Zajączkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 r

sprawy

P. J. ur. (...) w W., syna Z. i T. obwinionego z art. 281 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 128 §3 w zw. z art. 130 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), art. 1513 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) i In

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego i obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w G. V Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w W.

z dnia 10 października 2017 sygn. akt (...)

wyrok w zaskarżonej części uchyla i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wG.V Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w W..

UZASADNIENIE

P. J. został obwiniony o to, że:

I. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r. zatrudniał pracowników powyżej przeciętnie 5 dni w tygodniu w przyjętym - jednomiesięcznym okresie rozliczeniowym, tj. o czyn z art. 281 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 128 §3 w zw. z art. 130 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), art. 151 ³ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

II. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r. dopuszczał R. R. do pracy w trakcie usprawiedliwionej nieobecności tj. urlopu wypoczynkowego, tj. o czyn z art. 281 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 130 §3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

III. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r. zatrudniał pracownika R. R. w godzinach nadliczbowych i nie wypłacił należnego wynagrodzenia wraz z dodatkiem za pracę w godzinach nadliczbowych, tj. o czyn z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 151 ¹ §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

IV. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 31.07.2015 r. nie wypłacał pracownikom, w ustalonym terminie, tj. do 10 dnia następnego miesiąca kalendarzowego, wynagrodzenia za pracę, tj. o czyn z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 85 §2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

V. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r. dokonywał bezpodstawnych potrąceń z wynagrodzeń pracownika R. R. bez zachowania kwoty wolnej od potrąceń, tj. minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. o czyn z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 87 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), art. 91 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

VI. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 01.01.2015 r. do 11.05.2015 r. nie wypłacił pracownikowi R. R. ekwiwalentu pieniężnego za używanie odzieży własnej do celów roboczych, tj. o czyn z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 237 ⁷ §1 i §4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268)

VII. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w okresie od 25.02.2016 r. do 11.05.2016 r. utrudniał czynności kontrolne Inspektorom (...) w szczególności nie udzielił informacji i nie okazał niezbędnych dokumentów pomimo przedłożonego żądania na piśmie, tj. o czyn z art. 283 §2 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 640 ze zmianami oraz z 2016 r. poz. 691)

VIII. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w dniu 22.03.2016 r. dopuścił do eksploatacji suszarkę bębnową typ (...) z podajnikiem ślimakowym rok prod. 03.04.2014 nr (...) bez zapewnienia osłony górnej wsypu trocin uniemożliwiającej dostanie się rąk operatora do mieszalnika oraz ślimaka podającego trociny, właściwego zamocowania osłony podajnika ślimakowego, zapewnienia pełnej osłony napędu łańcuchowego podajnika ślimakowego od strony wsypu, zamocowania osłony napędu bębna obrotowego suszarki, wygrodzenia strefy niebezpiecznej przy bębnie obrotowym, tj. o czyn z art. 283 §2 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 216 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), §56 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173, poz. 1034), §15 ust.3 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz. U. Nr 191, poz. 1596 ze zmianami z 2003 r. Nr 178, poz. 1745)

IX. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w dniu 22.03.2016 r. dopuścił do eksploatacji mielarkę do trocin firmy (...) (bez nr, bez tabliczki znamionowej) do czasu zapewnienia osłony uniemożliwiającej dostanie się rąk operatora w strefę niebezpieczną noży tnących, zapewnienia pełnej osłony napędu przekładni pasowej od strony obudowy maszyny, zapewnienia właściwego usytuowania włączników włączania maszyny oraz zapewnienia włącznika zatrzymania awaryjnego, tj. o czyn z art. 283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 216 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), art. 56 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173, poz. 1034), §13 ust. 1 §14 ust. 1, §15 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz. U. Nr 191, poz. 1596 ze zmianami z 2003 r. Nr 178, poz. 1745)

X. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w dniu 22.03.2016 r. dopuścił do pracy pracowników J. B., M. Z., G. B., którzy obsługiwali piec suszarni bębnowej TYP (...) o mocy 100KW bez uprawnień kwalifikacyjnych do obsługi tego typu urządzeń, tj. o czyn z art. 283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 2373 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), §5 ust. 1 pkt 1 w zw. z załącznikiem nr 1 grupa 2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828 ze zmianami oraz z 2005 r. Nr 141, poz.1189)

XI. Będąc Pełnomocnikiem w zakładzie (...) w C. w dniu 22.03.2016 r. dopuścił do pracy pracownika G. B. obsługującego piec marki M. nr (...) o mocy 100KW bez uprawnień kwalifikacyjnych do obsługi tego typu urządzeń, tj. o czyn z art. 283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268) w zw. z art. 237 ^{( 3 )} §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015 r. Dz. U. poz. 1268), §5 ust. 1 pkt 1 w zw. z załącznikiem nr 1 grupa 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828 ze zmianami oraz z 2005 r. Nr 141, poz. 1189)

Sąd Rejonowy w G. w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w W., wyrokiem z dnia 10 października 2017 roku, w sprawie o sygn. akt (...) orzekł:

1.  Obwinionego P. J. uznał za winnego tego, że:

a)  w okresie od 01.01.201.5r do dnia 31.07.2015r jako pełnomocnik właściciela w zakładzie pracy (...) w C. nie wypłacał pracownikom w ustalonym terminie, tj. do 10 dnia następnego miesiąca kalendarzowego, wynagrodzenia za pracę, tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 282§ 1 pkt 1 kodeksu pracy

b)  w okresie od 01.01.2015r do dnia 31.12.2015r jako pełnomocnik właściciela w zakładzie pracy (...)w C. dokonywał bezpodstawnych potrąceń z wynagrodzenia pracownika R. R. bez zachowania kwoty wolnej od potrąceń, tj. minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. popełniania czynu kwalifikowanego z art. 282§1 pkt 1 kodeksu pracy

c)  w okresie od 01.01.2015r do dnia 11.05.2015r jako pełnomocnik właściciela w zakładzie pracy (...) w C. nie wypłacił ekwiwalentu pieniężnego za używanie odzieży własnej do celów roboczych tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 282§1 pkt 1 kodeksu pracy,

d)  w dniu 22.03.20iór jako pełnomocnik właściciela w zakładzie pracy (...) w C. dopuścił do pracy pracownika G. B. obsługującego piec marki M. nr (...) o mocy 100KW bez uprawnień kwalifikacyjnych do obsługi tego typu urządzeń, tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 283§1 kodeksu pracy

i za to na podstawie art. 282§1 pkt 1 kodeksu pracy w zw. z art. 9§2 kw 24§1 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 2000,00 (dwa tysiące) złotych.

2.  Obwinionego uniewinnił od popełnienia pozostałych zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I, II, III, VII, VIII, IX, X.

3.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 (dwieście) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli oskarżyciel publiczny i obrońca obwinionego.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył powyższy wyrok w zakresie uniewinnienia obwinionego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I, III, VII, VIII, IX, X.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. wyrokowi temu skarżący zarzucił:

1.  odnośnie czynu przypisanego obwinionemu w punkcie I, III, IV:

- obrazę przepisów mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a mianowicie dowolne uznanie przez Sąd, że skoro obwiniony nierzetelnie prowadził ewidencję czasu pracy oraz brak jest dokumentacji w zakresie wypłaty wynagrodzenia, to nie sposób ustalić, że pracownicy wykonywali pracę powyżej przeciętnie 5 dni w tygodniu oraz iż obwiniony nie wypłacił wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Przyjęcie, iż Inspektor pracy żądał natychmiastowego przedłożenia informacji i dokumentów, a odmowa udostępnienia dokumentów w wyznaczonym czasie nie stanowi utrudniania kontroli;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż Inspektor pracy T. K. prowadził kontrolę w zakładzie jedynie w dniu 22.03.2016 r.

2.  odnośnie czynów przypisanych obwinionemu w punktach VIII, IX i X:

- obrazę prawa materialnego wpływ na treść orzeczenia, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a mianowicie dowolne uznanie przez Sąd, że dopuszczenie do eksploatacji niesprawnych urządzeń i maszyn - nie stanowi wykroczenia poprzez przyjęcie, że w tym dniu nie wykonywali na nich pracy pracownicy;

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wynikającą z nieuwzględnienia w sposób należytych wszystkich okoliczności rzutujących na wymiar kary.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący na zasadzie art. 437 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2 i uznanie za winnego P. J. zarzucanych mu wykroczeń:

- z art. 281 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 128 § 3 w zw. z art. 130 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268), art. 1513 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268),

- art.282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 151 ¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268),

- art.283 §2 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. z 2015r. poz. 640 ze zmianami oraz z 2016r. poz. 691),

- z art.283 §2 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 216 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268), § 56 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173, poz. 1034), § 15 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz. U. Nr 191, poz. 1596 ze zmianami z 2003 r. Nr 178, poz. 1745),

- art.283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 216 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268), art. 56 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173, poz. 1034), § 13 ust. 1, § 14 ust. 1, § 15 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz.U. Nr 191, poz. 1596 ze zmianami z 2003 r. Nr 178, poz. 1745),

- z art.283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268) w związku z art. 237 ³ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami oraz z 2015r. Dz.U. poz. 1268), § 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z załącznikiem nr 1 grupa 2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828 ze zmianami oraz z 2005 r. Nr 141, poz. 1189),

oraz w związku z tym uchylenie orzeczenia zawartego w pkt II,

2. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez wymierzenie obwinionemu kary 15 000 zł, adekwatnej do ilości i szkodliwości popełnionych wykroczeń.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w części skazującej obwinionego P. J. za wykroczenia opisane w pkt 1a, 1b, 1c i 1d. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wyrokowi temu skarżący zarzucił:

1)  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania polegającą na:

a)  naruszeniu przepisu art. 4 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez niezachowanie obiektywizmu i uwzględnienie w zaskarżonym orzeczeniu jedynie dowodów niekorzystnych dla obwinionego, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego;

b)  naruszeniu przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie zupełnie dowolnej, jednostronnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

2)  mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, iż:

a)  obwiniony dokonywał bezpodstawnych potrąceń z wynagrodzenia za pracę pracownika R. R., podczas gdy pracownik R. R. zgodnie z zawartą umową o pracę ponosił odpowiedzialność materialną wobec pracodawcy, nie kwestionował zakresu szkody, za zgodą i przy akceptacji obu stron zastosowano instytucję potrącenia unormowaną przepisami kodeksu cywilnego, a tym samym potrącenia te nie były bezpodstawne;

b)  obwiniony jako pełnomocnik w (...) zobowiązany był wypłacić ekwiwalent pieniężny za używanie odzieży własnej do celów roboczych, podczas gdy ekwiwalent taki nie był R. R. należny z uwagi na fakt, iż to w/w pracownik oświadczył, że nie potrzebuje odzieży roboczej, albowiem dysponuje dwoma kompletami od poprzedniego pracodawcy, zapewniono jednocześnie w/w stanowisko do prania odzieży w zakładzie pracy i niezbędne detergenty;

c)  G. B. nie posiadał uprawnień do obsługi pieca marki M. o mocy 100 kW, podczas gdy takie uprawnienia w/w posiada, z tym, że na dzień kontroli dokumenty potwierdzające uprawnienia tego pracownika do obsługi pieca nie były dostępne w zakładzie pracy w C.

z daleko posuniętej ostrożności procesowej na podstawie art. 438 pkt 4 w zw. z art. 109 § 2 kpw zarzucił również

3)  rażącą niewspółmierność kary grzywny wymierzonej obwinionemu, podczas gdy okoliczności przedmiotowych czynów, jak również obecna sytuacja materialno - bytowa obwinionego przemawiają za orzeczeniem kary w wymiarze znacznie niższym, aniżeli orzeczony przez Sąd I instancji.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący na podstawie art. 427 § 1 kpk i art 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego P. J. od popełnienia czynów opisanych w pkt 1b, 1c, i 1d wyroku wydanego przez Sąd I instancji, jednocześnie złagodzenie grzywny wymierzonej obwinionemu za czyn opisany w pkt la wyroku;

z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku uznania przez Sąd Odwoławczy, iż brak jest podstaw do uniewinnienia obwinionego od popełnienia czynów opisanych pkt lb, 1 ci ld wyroku Sądu I instancji

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym wymierzonej za czyny opisane w pkt 1a, 1b, 1c i 1d kary grzywny poprzez jej złagodzenie i wymierzenie grzywny oscylującej w granicach ustawowego minimum.

Wniósł także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci umów o pracę znajdujących się wraz z aktami osobowymi powoda w aktach sprawy o sygn. akt (...) prowadzonej przed Sądem Rejonowym w G. IV Wydziałem Pracy z powództwa R. R. przeciwko (...), po uprzednim zwróceniu się do z Sądu Rejonowego w G. o nadesłanie tychże akt - na okoliczność odpowiedzialności materialnej R. R. za powierzone mienie pracodawcy.

Zwrócenie się do Spółdzielni Pracy i (...) w O. (ul. (...) (...)-(...) O.) o informację, czy w/w podmiot dysponuje archiwalnymi dokumentami (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. ( Pasaż (...)/(...), (...)-(...) W., NIP (...)), zwłaszcza oddziału spółki zlokalizowanego w C., (...)-(...) W., jeżeli tak, o nadesłanie akt osobowych pracownika G. B. - na okoliczność nabycia przez pracownika G. B. uprawnień do obsługi pieca o mocy 100 kW.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że obie apelacje okazały się o tyle zasadne, że inicjując kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku ujawniły konieczność jego uchylenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Należy bowiem wskazać, że Sąd Rejonowy zbyt pobieżnie przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie i nie wyjaśnił wszystkich, istotnych dla odpowiedzialności obwinionego kwestii, zarówno przedwcześnie skazując, jak i uniewinniając P. J. w zakresie wykroczeń zarzucanych mu przez oskarżyciela publicznego.

W pierwszym rzędzie należy zauważyć, iż postawione obwinionemu zarzuty, a następnie przypisane mu czyny w pkt 1a, 1b i 1 c części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w swym opisie uwzględniały popełnienie przez P. J. owych wykroczeń działającego jako pełnomocnik właściciela w zakładzie pracy(...) odpowiednio w okresie od 01.01.2015 r. do 31.07.2015 r., od 01.01.2015 r . do 31.12.2015 r. i od 01.01.2015 r. do 11.05.2015 r. Tymczasem, jak wynika z części faktograficznej pisemnych motywów przedmiotowego orzeczenia, Sąd I instancji wprawdzie dowodu w postaci pełnomocnictwa znajdującego na k. 87 akt sprawy nie pominął, gdyż przywołał ten dokument wśród dowodów, na podstawie których ustalił stan faktyczny, a nawet w pierwszym zdaniu swoich wywodów słusznie przyjął, że pełnomocnictwo P. J. zostało udzielone przez jego syna M. J. w dniu 19.08.2015 r. , tym niemniej nie odniósł tej daty do wszystkich zarzucanych obwinionemu czynów. Wszak samo stwierdzenie Sądu meriti, że P. J. był pełnomocnikiem w 2016 r. jest okoliczności istotną, lecz jedynie w kontekście czynów wskazanych w pkt VII-XI komparycji wyroku, natomiast już rodzi wątpliwość co do jego odpowiedzialności w zakresie pozostałych zarzucanych mu czynów, w tym tych przypisanych wymienionemu w pkt 1a, 1b i 1 c wyroku. Taka sytuacja spowodowała, że Sąd I instancji uznając P. J. za winnego popełnienia wskazanych czynów zabronionych przyjął, że był on pełnomocnikiem właściciela w zakładzie (...), gdy w istocie stosownie do daty udzielonego pełnomocnictwa tym pełnomocnikiem bądź w ogóle jeszcze nie był (pkt1a i 1c wyroku), bądź wprawdzie był, ale nie w całym okresie wynikającym z opisu przypisanego mu czynu (pkt 1b wyroku).

Tym samym oczywistym pozostaje, że Sąd I instancji wydając wyrok, dopuścił się rażącego naruszenia art. 82 § 2 pkt 1 k.p.w., mającego wpływ na treść orzeczenia, które polega na istnieniu wewnętrznej niespójności pomiędzy przyjętym w części dyspozytywnej opisem czynów, a ustalonym stanem faktycznym w niniejszej sprawie. Wobec dyspozycji przepisu art. 82 § 2 pkt 1 k.p.w. wyrok skazujący w części stwierdzającej popełnienie wykroczenia musi zawierać dokładne określenie przypisanego obwinionemu czynu zabronionego tj. wskazanie czasu, miejsca, sposobu jego popełnienia. Zatem ustalony przez Sąd stan faktyczny musi znaleźć pełne odbicie w opisie czynu. W tym stanie rzeczy zasadnym jest przyjęcie, że Sąd meriti, przypisując obwinionemu popełnienie czynów w okresie sprzecznym z ujawnionym pełnomocnictwem, naruszył art. 82 § 2 pkt 1 k.p.w. Okoliczność ta miała niewątpliwie wpływ na treść zapadłego wyroku.

Kolejnym zasadniczym mankamentem rozważań Sądu Rejonowego jest to, że Sąd ten w analizach swoich całkowicie pominął aspekt podmiotowy zarzucanych obwinionemu wykroczeń. Uwadze Sądu Rejonowego przede wszystkim umknęło to, że wykroczenia zarzucane obwinionemu są wykroczeniami indywidualnymi, a więc może je popełnić jedynie:

- w przypadku wykroczenia z art. 283 § 1 k.p. – osoba odpowiedzialna za stan bhp, albo osoba kierująca pracownikami lub innymi osobami;

- w przypadku wykroczenia z art. 282 k.p. – osoba, która wbrew obowiązkowi nie wykonała określonej powinności ją obciążającej, innymi słowy pracodawca lub osoba działająca w imieniu pracodawcy;

- w przypadku wykroczenia z art. 281 k.p. – pracodawca, lub osoba działająca w jego imieniu.

Tak więc ustawodawca precyzyjnie określił kto i w jakim zakresie ponosi odpowiedzialność za naruszenie praw pracowniczych, w tym również właściwego szkolenia i przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Nie zawsze będzie to zatem pracodawca, albowiem w określonym zakresie odpowiedzialność może ponosić osoba działająca w jego imieniu. Punktem wyjścia dla prawidłowej subsumcji, w tym przypisania określonych zachowań (działań lub zaniechań) jest ustalenie źródła odpowiedzialności. Zatem podstawową kwestią było ustalenie, jaki charakter i zakres ma znajdujące się w aktach sprawy pełnomocnictwo udzielone przez właściciela przedsiębiorstwa – (...). J. – obwinionemu P. J.. Sąd Rejonowy tę kwestię niestety pominął milczeniem, nie czyniąc żadnych rozważań w tym zakresie.

Powyższa okoliczność ma o tyle istotne znaczenie, jeżeli uwzględni się fakt, iż – jak stwierdza to nawet sam Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku (k.261v)- w zakładzie tym od 12.01.2015r. inspektorem (...) był świadek W. L.. Niezależnie od powyższego, wspomniane pełnomocnictwo jest na tyle ogólne, że rodzi wątpliwości co do zakresu uprawnień pracodawcy przeniesionych na inną osobę, to jest P. J.. Dlatego też tak ważne jest jednoznaczne rozstrzygnięcie, jaki charakter ma pełnomocnictwo z dnia 19 sierpnia 2015 r., stanowiące podstawę do potraktowania P. J. jako pełnomocnika pracodawcy. Ustalenie to ma podstawowe znaczenie w procesie poszukiwania osoby odpowiedzialnej za poszczególne zarzucane obwinionemu czyny. Należy równocześnie jednoznacznie rozstrzygnąć, że z uwagi na wyraźny zapis art. 207 § 1 ustawy Kodeks pracy rozważania dotyczące udzielonego obwinionemu pełnomocnictwa nie będą dotyczyły naruszenia przepisów bhp, a więc tych wykroczeń, które zostały zakwalifikowane z art. 283 § 1 k.p. (pkt X i XI części komparatystycznej zaskarżonego wyroku). Odpowiedzialności pracodawcy za stan bhp jest bowiem uprzednia, bezwarunkowa, niepodzielna i bezwzględna (tak: Komentarz do KP Teresa Wyka; Wydawnictwo LEX). Dopiero kategoryczne rozstrzygnięcie, czy w zakładzie pracy była inna osoba, działająca w imieniu pracodawcy, będzie stanowiło podstawę kształtowania ustaleń oraz ostatecznej subsumcji.

Niezależnie jednakże od uwag powyższych, lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy także uniewinniając obwinionego posłużył się dość uproszczonym wnioskowaniem. W zakresie czynów opisanych w pkt VII i IX komparycji orzeczenia sprowadza się ono do tezy, że skoro w dniu przeprowadzenia kontroli tj. 22 marca 2016 r. wskazane w zarzutach maszyny nie pracowały, to tym samym, mimo nawet ewentualnych w nich uchybień, nie można przypisać obwinionemu odpowiedzialności za dopuszczenie pracowników do ich obsługi zważając jednocześnie na fakt, iż Sąd jest związany granicami skargi wniesionej przez oskarżyciela.

W ocenie Sądu Okręgowego pogląd powyższy nie jest trafny. Sąd Rejonowy bowiem na tyle skupił się na fakcie braku podejmowania czynności pracowniczych przy owych maszynach, że uwadze tego Sądu umknęły kwestie zasadnicze dla rozstrzygnięcia zasadności tych zarzutów. Natomiast taką kwestię zasadniczą można wyczytać z opisów tych czynów, z których wprost wynika, że oskarżyciel publiczny zarzucił obwinionemu dopuszczenie do eksploatacji suszarki bębnowej i dopuszczenie do eksploatacji mielarki do trocin, a nie jak w przypadku czynów z pkt X i XI dopuszczenie do pracy pracowników obsługujących dane maszyny. Okoliczność tę Sąd całkowicie stracił z pola widzenia ferując wyrok w odniesieniu do tych zarzutów. Zatem to, że w dniu stwierdzenia określonych naruszeń, powołanym następnie w opisie czynów jako data popełnienia wykroczeń, maszyny te nie pracowały i nie obsługiwał ich żaden pracownik, uwzględniając treść tych zarzutów, nie ma żadnego znaczenia na gruncie rozstrzygnięcia o odpowiedzialności obwinionego. Istotnym natomiast jest ustalenie czy maszyny te faktyczne były dopuszczone do eksploatacji, więc to czy były używane w tym zakładzie pracy w procesie produkcji, co jak się wydaje nie było kwestionowane ani przez obwinionego, ani przez świadków będących pracownikami tej firmy, a także i to czy rzeczywiście doszło do wskazanych przez oskarżyciela uchybień w zakresie wyposażenia tych maszyn. Poczyniona przez Sąd I instancji analiza w tym zakresie, a w zasadzie jej brak, bowiem pisemne motywy zaskarżonego wyroku ograniczają się jedynie do krótkiego stwierdzenia, że jest to ,,kwestia sporna między obwinionym a oskarżycielem publicznym” z oczywistych względów nie może być uznana za wystarczającą.

Zdaniem Sądu Okręgowego konieczne jest również dokonanie bardziej wnikliwej i pogłębionej analizy zebranych w sprawie dowodów w kontekście zarzuconego obwinionemu czynu polegającego na utrudnianiu czynności kontrolnych (pkt VII), bowiem wnioskowanie Sądu Rejonowego skutkujące uniewinnieniem obwinionego prowadzi do konkluzji powierzchownych i nie obejmuje całej złożoności problemu, który w tym przedmiocie występuje. Przyjmuje się, że wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 8 k.p. stanowi naruszenie obowiązków podmiotu kontrolowanego, określonych w art. 27 ustawy o PIP. Należy do nich m.in. zapewnienie inspektorowi pracy warunków i środków niezbędnych do sprawnego przeprowadzenia kontroli, a w szczególności niezwłoczne przedstawianie żądanych dokumentów i materiałów, zapewnienie terminowego udzielania informacji, udostępnienie urządzeń technicznych (tak: Komentarz do KP Joanna Unterschütz, WKP, 2017). Podkreślić także trzeba, iż przepis art. 283 § 2 pkt 8 k.p. w swej warstwie językowej penalizuje nie tylko uniemożliwianie prowadzenia wizytacji zakładu pracy lub nieudzielanie informacji niezbędnych do wykonywania zadań PIP, na co wskazuje sformułowanie ,,w szczególności”, ale przede wszystkim utrudnienie działalności organu (...), co jest niewątpliwe pojęciem stosunkowo szerszym.

Przenosząc powyższe teoretyczne rozważania na grunt zarzutu postawionego obwinionemu niewątpliwie rację ma Sąd I instancji, że trudno obwinionemu przypisać działanie polegające na nieprzedłożeniu listy płac czy naliczenia ekwiwalentu za używanie odzieży własnej do celów służbowych, skoro w posiadaniu takowych dokumentów obwiniony po prostu nie był, nie mniej nie sposób nie dostrzegać innych aspektów zachowania obwinionego polegającego m.in. na unikaniu kontaktów z inspektorami pracy, a więc stwarzaniu trudności kontrolującemu, przeszkadzaniu, czy powodowaniu przewlekłości kontrolnych, które jak się wydaje mogą być jednak kwalifikowane jako utrudnianie działania organu PIP, jak tego wymaga przepis art. 283 § 2 pkt 8 k.p.

Wreszcie odnosząc się do uniewinnienia w zakresie czynów zarzucanych w pkt I i III części wstępnej wyroku to leżące u jego podstaw wnioskowanie ograniczające się w zasadzie do stwierdzenia, że nierzetelna dokumentacja nie może stanowić wiarygodnych podstaw dowodowych stawianych obwinionemu zarzutów jest także nieuprawnionym uproszczeniem. W niniejszej sprawie nie ulega bowiem wątpliwości, że brak jest kompletnej dokumentacji za cały okres, który ujęty został w opisie tych czynów(od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r.), jednak skoro listy płac zostały sporządzone i przedłożone z okres styczeń-czerwiec 2015r. to brak jest co do zasady przeszkód (przy założeniu, że istnieje inne pełnomocnictwo obejmujące wcześniejszy okres niż ten, który wynika z pełnomocnictwa ujawnionego na k. 87) by poczynić stosownie ustalenia choćby jedynie za ten czas, a przecież ewentualne ograniczenie cezury czasowej w opisie czynów, do czego Sąd wszak jest uprawniony, nie będzie uchybieniem kwalifikowanym jako wyjście poza granice skargi. Co zaś tyczy się ewidencji czasu pracy, która została zgromadzona wprawdzie za cały okres, ale jak podkreślił Sąd Rejonowy jest nierzetelna to także można poczynić choćby częściowe ustalenia mieszące się w ramach stawianego obwinionemu zarzutu, a poza tym nie sposób nie zauważyć, że Sąd dysponuje na tę okoliczność również dowodami osobowymi, które mogą okazać się pomocne w procesie weryfikacji stanu faktycznego. W tym miejscu powołać się należy na statuowaną w art. 2 § 2 k.p.k. zasadę prawdy materialnej, w myśl której decyzje procesowe powinny opierać się na prawdziwych ustaleniach faktycznych. Wynika z niej równocześnie wiążąca organy procesowe, niezależnie od woli stron, dyrektywa zobowiązująca do podjęcia maksymalnych starań i wyczerpania wszystkich środków - z wyłączeniem tylko takich, które byłyby sprzeczne z humanizmem i gwarancjami procesowymi - służących dotarciu do tej prawdy. Realizacji zasady prawdy materialnej mają służyć uregulowane expressis verbis lub wynikające implicite z ustawy sposoby i metody postępowania karnego, m.in. bezpośredniość dowodów jako reguła generalna (SN I KR 120/71, OSNPG 1971, nr 12, poz. 242).

Powyższe uwagi świadczą o niedostatecznym rozważeniu przez Sąd Rejonowy wszystkich okoliczności sprawy, co niewątpliwie miało wpływ na poprawność oceny poszczególnych dowodów i rozstrzygnięcie. Stąd też wbrew argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w obecnym stanie sprawy nie sposób uznać, aby przedmiotowa sprawa dojrzała do ostatecznego, merytorycznego rozstrzygnięcia.

Reasumując, z uwagi na wątpliwości wskazane powyżej, zaskarżony wyrok należało uchylić a sprawę przekazać do ponownego jej rozpoznania (art. 437 § 2 k.p.k. w zw. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.) uznając jednocześnie, że z uwagi na wskazane przyczyny uchylenia, ustosunkowanie do wszystkich zarzutów zawartych w apelacjach stało się przedwczesne (art. 436 k.p.k.).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien zatem przeprowadzić postępowanie dowodowe w całości z uwzględnieniem poczynionych wyżej uwag, w tym realiów odnoszących się do wszystkich, zgromadzonych w sprawie dowodów, jak również zapoznać się ze wskazanymi w apelacji aktami osobowymi G. B. (o ile istnieją), celem ewentualnego ustalenia, czy wymieniony świadek posiada uprawnienia do obsługi pieca o mocy 100 kW.