Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII GC 463/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2018r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Natalia Pawłowska - Grzelczak

Protokolant: stażysta Edyta Osińska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2018 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w R.

przeciwko D. D., A. A. (1), G. C., A. C.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych D. D., A. A. (1), G. C., A. C. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej w R. kwotę 92,22 zł (dziewięćdziesiąt dwa złote dwadzieścia dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

- 30,74 złotych od dnia 19 sierpnia 2016 roku

- 30,74 złotych od dnia 21 września 2016 roku

- 30,74 złotych od dnia 20 października 2016 roku

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 5417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 463/17

UZASADNIENIE

(...) spółka akcyjna w R. wniosła powództwo przeciwko pozwanym D. D., A. A. (1), G. C. i A. C., jako wspólnikom spółki cywilnej (...), o zapłatę solidarnie kwoty 103.871,32 z odsetkami za opóźnienie oraz odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od szczegółowo wskazanych kwot, a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniosła, że w dniu 5 grudnia 2015 r. zawarła z pozwanymi umowę o sprzedaż energii elektrycznej nr (...). Powódka sprzedawała pozwanym energię elektryczną od 1 stycznia 2016 r., zaś pozwani nie zapłacili należności na łączną kwotę 955,51 zł, w związku z czym wypowiedziała ona umowę, która uległa rozwiązaniu z dniem 30 września 2016 r. W ocenie powódki, pozwani obowiązani są zapłacić jej karę umowną w wysokości 103.779,10 zł oraz opłaty za sprzedaną energię elektryczną do dnia rozwiązania umowy w wysokości i terminach wynikających z wystawionych przez powódkę trzech faktur na kwoty po 30,74 zł każda. Powódka podkreśliła, że wzywała pozwanych do dobrowolnej zapłaty, jednak jej wezwanie pozostało bez odzewu.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy w dniu 20 lipca 2017 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanym zapłacić na rzecz powódki kwotę 103.871,32 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 30,74 zł od 19 sierpnia 2016 r., 30,74 zł od 21 września 2016 r., 30,74 zł od 20 października 2016 r. i 103.779,10 zł od 14 grudnia 2016 r. – do dnia zapłaty, oraz kwotę 1.299 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej oraz kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zarzucili powódce brak podstaw faktycznych i prawnych do zasądzenia kary umownej i opłaty handlowej, zaś z ostrożności procesowej podnieśli zarzut rażącego wygórowania kary umownej. Wskazali, że w lokalu położonym w S. przy ul. (...), prowadzili dyskotekę, zaś lokal ten wynajmowali od właściciela – Przedsiębiorstwo Budowlano Usługowe (...) spółki akcyjnej. Pozwani wyjaśnili, że z powódką zawarli dwie umowy, przy czym pierwszą w dniu 19 sierpnia 2014 r. Wskazali, iż w sierpniu 2015 r. powódka bez ostrzeżenia odcięła pozwanym dostawy energii elektrycznej, co uniemożliwiało prowadzenie działalności gospodarczej. Po wielu monitach ze strony pozwanych, powódka ustaliła, że wcześniejszy najemca lokalu, w którym oni obecnie prowadzą działalność, nie rozwiązał umowy o sprzedaż energii zawartej z E.. Powódka wówczas jednostronnie wypowiedziała umowę pozwanym ze skutkiem natychmiastowym i zwróciła pozwanym zapłacone kwoty. Jednocześnie powódka wskazywała, że umowa została anulowana z winy najemców oraz groziła naliczeniem kary umownej w razie odmowy zawarcia nowej umowy. Niemniej pozwani przystali na nową umowę w celu zakończenia problemów z dostawami energii i w grudniu 2015 r. zawarli kolejną umowę z powódką, na mocy której miała ona dostarczać pozwanym energię od dnia 1 stycznia 2016 roku. Mimo to powódka wciąż nie wywiązywała się z umowy, zaś energię elektryczną dostarczała faktycznie tylko przez okres ok. dwóch tygodni w kwietniu 2016 r. Brak dostaw energii elektrycznej faktycznie wykluczał prowadzenie działalności, a w konsekwencji pozwani byli zmuszeni kupować prąd od właściciela budynku, co powodowało problemy techniczne i skutkowało kilkakrotnie zamykaniem lokalu oraz odwoływaniem zaplanowanych imprez. Nadto pozwani wyjaśnili, że odpowiedzieli na pierwsze wezwanie do zapłaty kary umownej informując, że żądanie jest bezzasadne wobec niewywiązywania przez powódkę z umowy. Co więcej, działania powódki przyczyniły się do konieczności zakończenia przez pozwanych działalności gospodarczej z powodu stałego problemu z dostarczaniem energii do lokalu i w konsekwencji niemożnością korzystania z lokalu i tym samym żądanie zapłaty kary umownej, w tych okolicznościach uznali za nadużycie prawa.

Pozwani podnieśli także, iż kara umowna jest rażąco wygórowana, albowiem odpowiada przewidywalnej wartości kontraktu zawartego na 36 miesięcy.

Wskazując na powyższe pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu powiększonych o kwotę 17 zł na rzecz każdego z pozwanych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ustosunkowując się do treści sprzeciwu, powódka podniosła, że dochodzi roszczeń związanych z umową zawartą w dniu 5 grudnia 2015 r., na podstawie której faktyczna sprzedaż energii elektrycznej rozpoczęła się 12 stycznia 2016 r. Wskazał, iż pozwani zobowiązali się od 1 stycznia 2016 r. do zakupu energii elektrycznej i nierozwiązywania zawartej umowy, jednak nie uiszczali należnych opłat, co poskutkowało wypowiedzeniem umowy przez powódkę z winy pozwanych, a co jednocześnie rodzi obowiązek zapłaty kary umownej.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2014 r. D. D., A. A. (1) i G. C. zawarli umowę spółki cywilnej w celu prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą (...) w lokalu położonym przy ulicy (...) w S.

W dniu 20 sierpnia 2014 r. do spółki dołączył A. C..

Dowód:

- umowa spółki (k. 13-13v),

- aneks do umowy spółki (k. 14-14v).

Pozwani posiadali umowę zawartą z powódką na dostawy energii eklektycznej (z dnia 19 sierpnia 2014 r.). Umowa była realizowana, jednak po prawie roku od zawarcia umowy powódka niespodziewanie wyłączyła dostawy prądu pozwanym z uwagi na zadłużenie poprzedniego najemcy lokalu przy ulicy (...) wobec dystrybutora. Początkowo pozwanym nikt nie potrafił wyjaśnić dlaczego zaprzestano dostarczać im energię. Następnie wyjaśniono pozwanym, że umowa została „anulowana” z przyczyn leżących po stronie odbiorcy oraz wskazano, iż nie zostaną obciążeni karą umowną, jeśli zawrą nową umowę.

W dniu 5 grudnia 2015 r. pozwani, którzy byli zainteresowani otrzymywaniem energii zawarli z (...) spółką akcyjną w R. umowę sprzedaży energii elektrycznej na podstawie, której powódka zobowiązała się do sprzedaży energii odbiorcy, zaś odbiorca zobowiązał się do odbioru tej energii i terminowej zapłaty należności.

Strony ustaliły gwarancję ceny w okresie sprzedaży od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2018 r.

W § 2 ust. 3 umowy, strony postanowiły, że odpowiedzialność za parametry, jakość oraz ciągłość dostarczania energii, poprawność działania układu pomiarowego oraz bezawaryjność opłat ponosi operator systemu dystrybucyjnego, z którym odbiorca ma podpisaną umowę o świadczenie usług.

Jako operatora systemu dystrybucyjnego strony wskazały (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

Opłatę handlową ustalono na kwotę 24,99 zł netto za miesiąc (30,74 zł brutto), zaś ceny energii ustalono na kwotę 380 zł za MWh w strefie I i 270 zł za MWh w strefie II.

W punkcie 3.3.3. regulaminu oferty (...) pozwani zostali zobowiązani do nierozwiązywania zawartej umowy w okresie obowiązywania gwarancji ceny. W przypadku rozwiązania umowy w okresie obowiązywania gwarancji ceny lub w przypadku uniemożliwienia realizacji sprzedaży energii elektrycznej, z przyczyn leżących po stronie odbiorcy, odbiorca miał zapłacić karę umowną w wysokości iloczynu szacowanej ilości energii elektrycznej do końca okresu obowiązywania gwarancji ceny oraz stawki jednostkowej w wysokości 100 zł za MWh.

Dowód:

- umowa nr (...) (k. 103-104),

- oferta sprzedaży (k. 105),

- regulamin oferty (k. 106-106v),

- korespondencja mailowa (k. 108),

- umowa nr (...) z załącznikiem (k. 19-23),

- oferta sprzedaży (k. 24),

- regulamin oferty (...) (k. 25-26),

- oświadczenie (k. 27),

- korespondencja mailowa (k. 69-70),

- pismo z 29 września 2015 r. (k. 71-71v),

- korespondencja mailowa (72-75v) ,

- zeznania pozwanego D. D. (k. 134-135

Powódka nie wywiązała się z umowy zawartej w dniu 5 grudnia 2015 roku i nie rozpoczęła dostarczania energii zgodnie z umową. Pozwani próbowali wyjaśnić zaistniały stan rzeczy, jednak nie mogli uzyskać żadnej konkretnej informacji o powodach braku dostaw energii. Powódka rozpoczęła przesyłanie energii dopiero w kwietniu 2016 r., przy czym po około dwóch tygodniach została ona ponownie wyłączona z uwagi na zaległości w płatnościach faktur. Informacja o powyższym została przekazana pozwanym w formie zapisku na „karteczce”, która została zostawiona na drzwiach lokalu.

Dowód:

- oświadczenie (k.28),

- zeznania D. D. (k. 134-135),

- zeznania S. Ż. (1) (k. 133),

Pismem z dnia 5 sierpnia 2016 r. powódka wypowiedziała pozwanym umowę w związku z brakiem zapłaty należności za sprzedaną energię elektryczną wynikającą z faktur:

- (...) płatnej do 20 maja 2016 r. na kwotę 567,70 zł,

- (...) płatnej do 20 czerwca 2016 r. na kwotę 210,34 zł,

- (...) płatnej do 22 marca 2016 r. na kwotę 61,48 zł,

- (...) płatnej do 22 marca 2016 r. na kwotę 51,98 zł,

- (...) płatnej do 19 kwietnia 2016 r. na kwotę 33,27 zł,

- (...) płatnej do 20 lipca 2016 r. na kwotę 30,74 zł.

Pozwani uregulowali zaległości wynikające z powyższych faktur.

Pismem z dnia 18 października 2016 r. powódka poinformowała o wypowiedzeniu umowy i wezwała pozwanych do zapłaty kary umownej zgodnie z pkt 3 ppkt 3.3.3 regulaminu oferty (...) na kwotę 103.779,10 zł, stosownie do noty obciążeniowej nr (...).

Pismem z 28 kwietnia 2017 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległych należności w kwocie 103.871,32 zł, na którą złożyła się kara umowna oraz należności za nieopłacone faktury:

- (...) płatnej do 18 sierpnia 2016 r. na kwotę 30,74 zł,

- (...) płatnej do 20 września 2016 r. na kwotę 30,74 zł,

- (...) płatnej do 19 października 2016 r. na kwotę 30,74 zł.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy (k. 29),

- zestawienie faktur (k. 99-99v),

- zestawienie not odsetkowych (k. 100),

- zestawienie zapłat (k. 101-101v)

- pismo z 18 października 2016 r. (k. 30-30v),

- nota obciążeniowa (k. 31),

- faktury VAT (k. 32-34),

- wezwanie do zapłaty nr (...) wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 35-39).

Wobec niewywiązywania się powódki z umowy i niedostarczania energii, pozwani w celu kontynuowania prowadzonej działalności gospodarczej korzystali odpłatnie (za pomocą podlicznika) z energii elektrycznej dostarczanej wynajmującemu lokal przy ul. (...), przy czym zmuszeni byli oni do ograniczenia skali działalności gospodarczej z powodu niedostatecznej mocy przyłącza, co skutkowało stratami, odwoływaniem zaplanowanych imprez, a w konsekwencji musieli zakończyć działalność. Działalność opierała się na prowadzeniu dyskoteki i organizacji imprez. Bez sukcesywnie dostarczanej energii było to niemożliwe.

Dowód:

- zeznania świadka S. Ż. (1) (k. 132-133),

- zeznania pozwanego D. D. (134-135),

- zeznania pozwanego A driana A. (k. 136).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w znikomym zakresie, jedynie w odniesieniu do opłaty handlowej za okres od sierpnia do października 2016 roku.

Stosownie do treści art. 535 k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jednocześnie art. 555 k.c. stanowi, że przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody.

W kontekście powyższego należy wskazać, że strony niewątpliwie zawarły umowę, na podstawie której powódka zobowiązała się do zapewnienia dostaw energii elektrycznej pozwanym, zaś ci zobowiązali się kupować dostarczaną energię oraz nie rozwiązywać umowy w okresie trwania gwarancji stałej ceny. Podkreślić trzeba, że już wcześniej strony były związane podobną umową, która to została anulowana przez powódkę z uwagi na istnienie zaległości w opłatach, jednak nie były to zaległości pozwanych tylko poprzedniego kontrahenta powódki. Wobec powyższego kluczowe pozostaje, że w istocie umowa wcześniejsza nie wygasła z winy pozwanych, a była skutkiem problemów na linii sprzedawca–dystrybutor, zaś zaległości w opłatach obciążały wcześniejszego najemcę lokalu, w którym pozwani prowadzili działalność gospodarczą – co wyraźnie wynika z korespondencji między spółką (...), a spółką (...) (k. 72-74). Sytuacja ta była kompletnie niezależna od pozwanych i wynikała z bałaganu panującego w dokumentacji powódki. Podkreślić należy, iż początkowo pracownicy powódki nie potrafili w ogóle wyjaśnić pozwanym dlaczego doszło do zaprzestania dostarczania energii. Wbrew twierdzeniom powódki wcześniejsza umowa, zawarta w 2014 roku nie pozostaje bez wpływu na ocenę niniejszej sprawy, albowiem zawarcie spornej umowy było de facto konsekwencją zachowania powódki przy realizowaniu wcześniejszych ustaleń. W tym zakresie podkreślenia wymaga, że z zeznań pozwanego D. D. wynika, iż powódka początkowo prawidłowo świadczyła usługi, zaś po wyjściu na jaw zaległości poprzedniego najemcy względem dystrybutora energii, bez żadnych wyjaśnień odcięła dostawy energii elektrycznej i „anulowała” umowę rzekomo z winy pozwanych, jednocześnie wskazując na konieczność zapłaty kary umownej, albo zawarcia nowej umowy. Abstrahując od faktu, że polskie prawo nie przewiduje możliwości anulowania umowy (a jedynie rozwiązanie, odstąpienie, wypowiedzenie – art. 77 § 2 k.c.) Zachowanie w postaci obciążenia pozwanych konsekwencjami nieregulowania opłat przez poprzedniego najemcę zajmowanego przez nich lokalu jest niewątpliwie sprzeczne z dobrymi obyczajami kupieckimi, zwłaszcza w kontekście, że uniemożliwiało ono prowadzenie działalności zgodnie z planami gospodarczymi pozwanych. Szczególnie w sytuacji gdy pozwani wielokrotnie usiłowali wyjaśnić zaistniałą sytuację w celu jak najszybszego przywrócenia dostaw energii – a jednocześnie przy braku współpracy w tej materii ze strony powódki. Z korespondencji kierowanej do pozwanych (k. 71 i 75) wynika wyraźnie, że brak było jakichkolwiek obustronnych ustaleń, a jedynie zostali oni postawieni przed faktem dokonanym – „anulowania” umowy i konieczności zawarcia nowej lub zapłaty kary umownej. Jak wskazywał świadek S. Ż. (2) pozwani zmuszeni byli po odłączeniu prądu przez powódkę korzystać z energii elektrycznej kupowanej z układu pomiarowego wynajmującego, co nie zaspokajało jednocześnie potrzeb pozwanych w takim stopniu by umożliwić im bezproblemową działalność gospodarczą w planowanym zakresie.

Niezależnie jednak od sposobu postępowania powódki, który niewątpliwie wymaga krytyki, strony zawarły nową umowę, która legła u podstaw niniejszego sporu, przy czym umowa ta, zgodnie z ustaleniami, obowiązywać miała od dnia 1 styczna 2016 r. Nie można się jednak zgodzić z twierdzeniami, że powódka przesyłała energię już od 12 stycznia 2016 r. Brak jest w zgromadzonym materiale dowodowym jakichkolwiek potwierdzeń, że od tej daty umowa była realizowana, a wręcz przeciwnie. W dokumentacji złożonej przez powódkę znajduje się oświadczenie pozwanych (k. 28), że zostali poinformowani o wejściu w życie umowy w pierwszym możliwym terminie, jednak nie od 1 stycznia 2016 r. Ponadto zestawienie odczytów licznika energii w lokalu wynajmowanym przez pozwanych (k.102) wykazuje istotną aktywność dopiero w kwietniu 2016 r. i to na bardzo krótki okres. Powyższe potwierdzają także zeznania świadka S. Ż. (2) i pozwanych D. D. oraz A. A. (1). Nadto, jakkolwiek powódka wystawiała faktury, to kwoty w nich ujęte są bardzo niskie, wielokrotnie nie przewyższające opłaty handlowej, co utwierdza Sąd w przekonaniu, że energia nie była pozwanym dostarczana stosownie do ustaleń umownych. Co więcej powódka nie wzywała pozwanych na bieżąco do zapłaty, zaś w aktach brak jest dokumentów świadczących, że otrzymywali oni jakiekolwiek faktury. Nie ulega wątpliwości, że strona obowiązana do zapłaty musi znać wysokość należności w celu ich uiszczenia, zaś w przypadku braku jakichkolwiek dowodów na okoliczność, że pozwani w istocie mieli świadomość wysokości zaległości, nie można uznać za uzasadnione odłączenie prądu pozwanym i wypowiedzenie spornej umowy. Tym bardziej mając na uwadze, że ostatecznie pozwani uregulowali należności za faktycznie pobraną energię. Niemniej pozwani nie uregulowali należności potwierdzonych fakturami: (...), (...), (...) - każda na kwotę 30,74 zł, przy czym faktury te zawierały wyłącznie opłatę handlową w wysokości 24,99 zł netto. Oznacza to, że w zakresie nieuregulowanych faktur wskazanych wyżej powództwo okazało się zasadne i należało powyższe kwoty zasądzić na rzecz powódki wraz z odsetkami w kształcie wnioskowanym w pozwie.

Odnośnie kary umownej, wskazać należy, że zgodnie z art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, iż naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna), przy czym w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły (art. 484 § 1 k.c.) Na tle tych uregulowań ugruntowany jest pogląd, że żądanie kary umownej nie jest uzależnione od wykazania szkody.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zważył, że w sprawie nie zaszły przesłanki do uznania zasadności kary umownej ustalonej regulaminem świadczenia usług, której zasądzenia domagała się powódka. Przede wszystkim wskazać należy, że jak już wcześniej wyjaśniono, problemy z dostawą energii elektrycznej nie wynikały z działań pozwanych, a postępowania powódki. W tym zakresie istotny jest fakt, że pozwanym od początku zależało na dostawach prądu, co miało umożliwić im prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na organizacji imprez. Niemniej zarówno działania powódki związane z realizacją umowy z 2014 r., jak i umowy stanowiącej podstawę niniejszego sporu dalekie były od tych, jakich należałoby oczekiwać od dużego, profesjonalnego podmiotu, jakim jest spółka (...). Powódka nie wywiązywała się ze swojej części umowy, wprowadzała pozwanych w błąd udzielając informacji, wymusiła niejako zawarcie spornej umowy i nie świadczyła usług nawet po zawarciu tej umowy. W istocie realizowała ona umowę zgodnie z ustaleniami jedynie w kwietniu 2016 r., a więc po upływie czterech miesięcy od daty wejścia umowy w życie. Ponadto mimo braku jakichkolwiek wezwań skierowanych do pozwanych, powódka odłączyła bez ostrzeżeń prąd i wypowiedziała umowę powołując się na wiążący strony regulamin. Zatem w tym kontekście to powódka była stroną, która nienależycie wykonywała sporną umowę, zaś nie sposób w zachowaniu pozwanych doszukiwać się znamion takiego działania. Tym bardziej skoro pozwani podejmowali próby wyjaśnienia braku dostaw prądu, nie uzyskując żadnych konkretnych informacji. W ocenie Sądu całokształt postępowania powódki wypełnia przesłanki nadużycia prawa podmiotowego, uregulowanego w art. 5 k.c., który to zarzut podnieśli pozwani. Stosownie do treści tego przepisu, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W sytuacji zatem gdy powódka nie wykonywała swojej części umowy w sposób przyjęty w normalnych relacjach gospodarczych, a w istocie piętrzyła jedynie trudności – i to na gruncie obu zawartych umów, doprowadzając w konsekwencji do zamknięcia działalności gospodarczej pozwanych – brak jest podstaw do uznania zasadności roszczenia o zapłatę kary umownej.

Nawet gdyby – niezależnie od powyższego – przyjąć, że nierozliczenie opłat podstawowych było awizowane pozwanym i mieli oni świadomość istnienia zaległości, pomimo braku dostaw energii, to powódka nie zaoferowała – stosownie do treści art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. - żadnych dowodów na tę okoliczność. Nawet więc hipotetycznie przyjmując najkorzystniejszą interpretację zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego, powódka nie wykazała swoich twierdzeń, mimo ciążącego na niej obowiązku. Powyższe, w ocenie Sądu winno skutkować zmiarkowaniem kary umownej do zera, nawet gdyby hipotetycznie zaistniały podstawy do jej naliczenia. Uznanie żądania zmiarkowania kary umownej jest dopuszczalne w przypadku, gdy zastrzeżona kara umowna jest rażąco wygórowana (art. 484 § 2 zd. 2 k.c.) lub w przypadku, gdy zobowiązanie nią obwarowane zostało w znacznej części wykonane (art. 484 § 2 zd. 1 k.c.). W przedmiotowej sytuacji jak już wyżej omówiono pozwani posiadali nieznaczną zaległość, która w znacznej mierze była wynikiem nierealizowania umowy przez powódkę tj. brakiem dostaw energii i nie przesyłaniem w sposób cykliczny dokumentów rozliczeniowych, jak również brakiem wcześniejszego wezwania do zapłaty.

Konkludując strona powodowa nie wykonywała umowy w sposób należyty, wywierała presję na pozwanych w celu zawarcia kolejnej umowy, przy czym nawet po jej zawarciu, pozwani nie skorzystali na umowie, albowiem dalej nie dostarczano im energii. Ponieśli straty, a nadto zostali zmuszeni do zamknięcia działalności. Zasądzenie zatem kary umownej nie było uzasadnione, a nadto było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

Konsekwencją uznania roszczenia strony powodowej jedynie w znikomym zakresie (0,088 %), jest rozstrzygnięcie o kosztach na podstawie art. 100 k.p.c. Mimo bowiem zasądzenia na rzecz powódki opłat handlowych, w przeważającej mierze powództwo było niezasadne, co uzasadnia przyjęcie, że to ona przegrała niniejszy proces. W tej sytuacji na rzecz pozwanych należało zasądzić całość poniesionych kosztów, a więc 5.400 zł tytułem wynagrodzenia reprezentującego powódkę adwokata, ustalone zgodnie z § 2 pkt 6 w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.). oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty od pełnomocnictwa.