Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 96/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanej (...) S.A.
w W. na rzecz powoda S. T. kwotę:

a)  63 000,00 zł (sześćdziesiąt trzy tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia, w tym kwotę:

- 52 000,00 zł (pięćdziesiąt dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty,

- 11 000,00 zł (jedenaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 29 września 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  125,00 zł (sto dwadzieścia pięć złotych) tytułem odszkodowania związanego z kosztami pomocy osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty,

c)  4 284,28 zł (cztery tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote 28/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  ściąga z roszczenia zasądzonego w pkt 1 a wyroku rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1 205,37 zł (jeden tysiąc dwieście pięć złotych 37/100) tytułem części brakujących kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 2 052,38 zł (dwa tysiące pięćdziesiąt dwa złote 38/100) tytułem części brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 96/18

UZASADNIENIE

S. T. początkowo wniósł o zasądzenie na jego rzecz
od (...) S.A. w W. kwoty 52 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzyw­dę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, jakich doznał w wyniku wypadku komunikacyjnego, z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty i kwoty 430,00 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki, z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W piśmie procesowym z dnia 28 września 2017 roku powód dokonał rozszerzenia powództwa, domagając się ostatecznie zasądzenia od pozwanej
na swoją rzecz kwoty 100 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 52 000,00 zł od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od kwoty 48 000,00 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty oraz kwoty 430,00 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki, z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

(...) S.A. w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 03 października 2015 roku w P. kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o nr. rej. (...) M. S. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nienależycie obserwował jezdnię i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu rowerzyście S. T., u którego w wyniku potrącenia nieumyślnie spowodował obrażenia ciała. Został
za to skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 17 grudnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI K 263/15,
(bezsporne) .

Z miejsca wypadku powód został przewieziony do szpitala w W.,
w którym przebywał do 30 października 2015 roku. Na podstawie przeprowadzonych tam badań stwierdzono, że doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia w postaci złamania wieloodłamowego panewki stawu biodrowego prawego. Zastosowano u niego leczenie wyciągowe (wyciąg bezpośredni
za nadkłykcie kości udowej) i but derotacyjny. W dniu 29 października 2015 roku usunięto mu wyciąg bezpośredni, a w dniu następnym wypisano ze szpitala
z zaleceniem dalszego leczenia w poradni urazowo - ortopedycznej, wykonywania ćwiczeń izometrycznych, ograniczonego chodzenie przy pomocy kul bez obciążenia chorej kończyny. Powód po wyjściu ze szpitala kontynuował leczenie ambulatoryjne: ortopedyczne, neurologiczne oraz rehabilitacyjne. Powód zgłosił się również do poradni zdrowia psychicznego,
(dowód: zeznania powoda - k. 235 verte - 236 i nagranie z dnia 16 kwietnia 2018 roku - płyta - koperta - k. 237, minuta od 00:06:17 do 00:29:40 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 94 verte - 95 verte oraz nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:07:26 do 00:32:15; zeznania świadków: M. H. - k. 95 verte - 96 i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:34:15 do 00:45:40, M. P. - k. 96 - 97 verte i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:47:05 do 01:00:36, A. F. - k. 96 verte - 97 i nagranie z dnia
07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 01:02:10 do 01:15:40, M. T. - k. 97 - 97 verte i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 01:16:59 do 01:24:30; dokumentacja medyczna - k. 12 - 38 i k. 122 – 126, k. 133 - 139; opinia biegłego ortopedy - traumatologa R. H. - k. 113 - 114 verte i k. 165; opinia biegłego psychologa Z. T. - k. 174 - 177 i k. 208 verte oraz nagranie z dnia 29 września 2017 roku - płyta - koperta - k. 210, minuta od 00:04:56
do 00:12:50)
.

Samochód, którym poruszał się sprawca wypadku był ubezpieczony
w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych
w pozwanej spółce,
(bezsporne) .

W styczniu 2016 roku powód zgłosił szkodę pozwanej. Zażądał zadośćuczynienia w wysokości 210 000,00 zł i odszkodowania m.in. w związku
z koniecznością ponoszenia kosztów opieki osób trzecich w wysokości 10 000,00 zł. Decyzją z dnia 16 lutego 2016 roku pozwana przyznała mu ostatecznie zadośćuczynienie w kwocie 9 000,00 zł i odszkodowanie dotyczące kosztów opieki w kwocie 1 350,00 zł roku. W kolejnym piśmie, które wpłynęło
do pozwanej w dniu 09 marca 2016 roku, powód ponowił żądanie zadośćuczynienia i odszkodowania, jednakże decyzją z dnia 23 marca 2016 roku pozwana odmówiła wypłaty,
(dowód: decyzja pozwanej - k. 39 - 39 verte; pismo - k. 41 - 43; pisma i e-maile powoda oraz pisma pozwanej - akta szkodowe - płyta - koperta - k. 101) .

Powód skończył 61 lat. Z zawodu jest spawaczem. Obecnie utrzymuje
się z emerytury w wysokości około 2 000,00 zł. Przed wypadkiem pracował
w (...) i zarabiał około 2 500,00 zł miesięcznie. Po wypadku przebywał
na zwolnieniu lekarskim. Orzeczeniem z dnia 17 marca 2016 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził u niego niezdolność do pracy i ustalił, że na okres sześciu miesięcy przysługiwać mu będzie uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego. Przed wypadkiem powód był aktywnym i zdrowym człowiekiem. Miał wielu znajomych. Wolne chwile spędzał na działce, zajmował się wędkowaniem i hodowlą gołębi. Po wypadku musiał zlikwidować hodowlę gołębi, nie mógł też wędkować, ograniczył wizyty na działce i spotkania
ze znajomymi. Jazda na rowerze i dłuższe stanie sprawia mu ból. Pojawiły
się u niego napady lęku podczas przechodzenia przez jezdnię, zaburzenia snu
i myśli samobójcze, dlatego podjął terapię psychologiczną i leczenie farmakologiczne. Zmuszony był korzystać z pomocy osób trzecich w codziennych sprawach, także przy czynnościach samoobsługowych. Największe dolegliwości bólowe odczuwał przez okres kilku miesięcy. Miał w tym okresie ograniczone zdolności lokomocyjne - przez dwa miesiące od wyjścia ze szpitala leżał w łóżku, a do sierpnia 2016 roku musiał korzystać przy chodzeniu z kuli. W okresie
od listopada 2015 roku do lutego 2016 roku korzystał z pomocy pracowników (...) w P., którzy robili mu m.in. zakupy, sprzątali w domu, przygotowywali posiłki. Zapłacił za tę pomoc 430,00 zł, w tym za luty 125,00 zł. Zimą 2015 - 2016 sąsiedzi palili mu w piecu. Nie mógł samodzielnie pojechać do poradni zdrowia i na rehabilitację, dlatego korzystał również i w tym zakresie z pomocy znajomych i rodziny. Powód miał i ma kłopoty
z wchodzeniem po schodach, nie może podnieść ciężkich rzeczy. Dalej korzysta
z maści przeciwbólowych, nie zażywa innych leków, stosuje wkładki ortopedyczne, gdyż na skutek wypadku ma nogę krótszą o 2,5 cm, co powoduje, że utyka. Powód aktualnie nie korzysta z pomocy psychologa lub psychiatry,
(dowód: zeznania powoda - k. 235 verte - 236 i nagranie z dnia 16 kwietnia 2018 roku - płyta - koperta - k. 237, minuta od 00:06:17 do 00:29:40 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 94 verte - 95 verte oraz nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:07:26 do 00:32:15; zeznania świadków: M. H. - k. 95 verte - 96 i nagranie z dnia
07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:34:15 do 00:45:40, M. P. - k. 96 - 97 verte i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 00:47:05 do 01:00:36, A. F. - k. 96 verte - 97 i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 01:02:10 do 01:15:40, M. T. - k. 97 - 97 verte
i nagranie z dnia 07 marca 2017 roku - płyta - koperta - k. 99, minuta 01:16:59 do 01:24:30; dowody wpłaty - k. 44 - 45 i k. 48 - 50; opinia biegłego ortopedy - traumatologa R. H. - k. 113 - 114 verte i k. 165; opinia biegłego psychologa Z. T. - k. 174 - 177 i k. 208 verte oraz nagranie z dnia 29 września 2017 roku - płyta - koperta - k. 210, minuta
od 00:04:56 do 00:12:50)
.

Powód doznał 20 % uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia lekarza ortopedy. Stan po urazie okolicy stawu biodrowego prawego został wygojony.
W wyniku urazu rozpoczął się jednak w nim proces zwyrodnieniowy, który
w najbliższych latach doprowadzi do narastania dolegliwości bólowych
i postępującego ograniczenia jego funkcji oraz w przyszłości do jego wymiany.
Do spowolnienia tego procesu, którego nie da się powstrzymać, konieczna jest regularna rehabilitacja, co najmniej trzy razy w roku w warunkach ambulatoryjnych i co najmniej raz w roku w warunkach stacjonarnych. Takie intensywne leczenie powód musi kontynuować przez kolejne pięć lat. Stwierdzone zmiany rzutują w sposób istotny na jego aktywność życiową, ograniczając ją we wszystkich aspektach wymagających sprawności obunożnej, np.: chód długodystansowy, bieg czy długotrwałe stanie. Dolegliwości bólowe
w chwili obecnej są średnio nasilone, z tendencją do okresowych zaostrzeń,
(dowód: opinia biegłego ortopedy - traumatologa R. H. - k. 113 - 114 verte i k. 165) .

Po wypadku wystąpiły u powoda zaburzenia adaptacyjne, będące następstwem zespołu stresu pourazowego. W chwili obecnej istnieje potrzeba dalszego leczenia powoda, jednakże rokowania nie są pomyślne, gdyż stan zdrowia powoda może ulec pogorszeniu. Następstwa wypadku w sferze psychicznej powoda mogą na niego wpływać negatywnie jeszcze przez okres
od 5 do 10 lat. Dolegliwości psychiczne będące skutkiem wypadku ograniczały
i nadal ograniczają aktywność życiową powoda,
(dowód: opinia biegłego psychologa Z. T. - k. 174 - 177 i k. 208 verte oraz nagranie z dnia 29 września 2017 roku - płyta - koperta - k. 210, minuta od 00:04:56
do 00:12:50)
.

Powyższy stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny, gdyż został oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania powoda
i przesłuchiwanych w sprawie świadków, które uznał za wiarygodne, jasne, rzetelne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym,
nie negowanym przez pozwaną, a przez to za wiarygodne.

Skutki wypadku, procentowy uszczerbek na zdrowiu, trwałość tych skutków oraz możliwość ich ustąpienia, a także wpływ zdarzenia na psychikę powoda i jego funkcjonowanie w innych sferach życia, zostały ustalone
na podstawie zeznań powoda i przesłuchiwanych w sprawie świadków oraz
na podstawie opinii biegłych. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem
są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione,
a także w pełni z sobą korelują i wzajemnie się uzupełniają. Treść tych opinii oparta została na badaniu powoda i na analizie dokumentacji medycznej, przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych względów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów. Nadto opinie
te nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, a także stosownego odszkodowania związanego z koniecznością korzystania z opieki osób trzecich, będących w związku z wypadkiem komunikacyjnym, jakiemu uległ w październiku 2015 roku.

W niniejszej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości ustalono,
iż sprawca wypadku, w którym ucierpiał powód, w dniu wypadku korzystał
z obowiązkowego ubezpieczenia OC pozwanej i kwestia ta nie wymaga dalszego wyjaśnienia. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność, gdyż wypłaciła
powodowi na etapie postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie
w wysokości 9 000,00 zł, a także odszkodowanie z tytułu kosztów opieki
w wysokości 1 350,00 zł.

Jednakże należy stwierdzić, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu na zasadzie ryzyka, jednak gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny (art. 436 § 1 k.c.).

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania
za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność
za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony
do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio
od ubezpieczyciela (art. 822 § 1 i § 4 k.c.).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę
w związku z ruchem tego pojazdu ( art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473).

Poza sporem pozostawało również i to, że u powoda nastąpiło uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia, który uprawnia go do żądania
od pozwanego zakładu ubezpieczeń zadośćuczynienia za doznaną krzywdę
- w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok SN z 04 lipca 1969 roku, I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia - te już doznane i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku w jakim żyje powód (patrz uzasadnienie wyroku SN z 04 lipca 2000 roku, I CKN 837/00 LEX nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok SN z 09 listopada 2007 roku, V CSK 245/07, OSNC - (...)).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną
do warunków gospodarki rynkowej. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem
o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże, że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana
na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia), a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż w wyniku wypadku spowodowanego przez osobę, za którą odpowiedzialność ponosi pozwana, powód doznał
co najmniej 20 % uszczerbku na zdrowiu.

Sąd ustalając zakres krzywdy powoda uwzględnił m.in. rozmiar doznanych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, wysoki uszczerbek
na zdrowiu, jego wiek i skutki, które spowodowały obrażenia doznane
w wypadku we wszystkich płaszczyznach jego życia. Przede wszystkim miał
na uwadze fakt, że w wyniku zdarzenia doszło u powoda do złamania wieloodłamowego panewki stawu biodrowego prawego. Skutkiem tych obrażeń była konieczność prawie miesięcznej hospitalizacji, a potem długotrwałej rehabilitacji i dalszego leczenia. Dysfunkcja kończyny dolnej skutkowała
i skutkuje znacznym ograniczeniem możliwości poruszania się, co w rezultacie powodowała i powoduje znaczne ograniczenia aktywności życiowej
i zawodowej S. T., utrudniające mu przez okres kilku miesięcy realizację codziennych potrzeb życiowych w zakresie np. higieny, ubierania się, przyrządzania posiłków. W zaspokajaniu tych czynności konieczna mu była pomoc osób trzecich przez okres co najmniej czterech, pięciu miesięcy.

Należy też dodać, że całe zdarzenie było dla powoda ogromnym szokiem.
Świadomość niepełnosprawności, znacznych ograniczeń życiowych dotyczących szczególnie pracy zawodowej i wykonywania codziennych czynności, świadomość, iż nie jest zdolny do pełnienia dotychczasowych ról społecznych, które wcześniej pełnił, doprowadziło do wystąpienia zaburzeń adaptacyjnych, podlegających leczeniu psychiatrycznemu, które może nie przynieść spodziewanego efektu w postaci wyzdrowienia.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że cierpienia fizyczne
i psychiczne u powoda były bardzo duże. Przy tym istotne znaczenie ma także sytuacja osobista i życiowa powoda, który jako osoba jeszcze nie stara, mająca przed sobą całe życie, doznała urazu, który sparaliżował normalne funkcjonowanie, zmusił do wycofania się z życia towarzyskiego, zrezygnowania z wypoczynku i przyjemności związanych z wędkowaniem, hodowlą gołębi bądź dbaniem o działkę z altaną. Również jego sytuacji finansowa uległa pogorszeniu, gdyż przez kilka miesięcy utrzymywał się z zasiłku chorobowego,
a potem ze świadczenia rehabilitacyjnego, z którego ze względu na zły stan zdrowia przeszedł na świadczenie emerytalne, nie mogąc dorabiać. Należy też zauważyć, że po wypadku u powoda pozostały blizny na nodze i skrócenie nogi, co z całą pewnością obniża jego samoocenę. Ponadto rokowania co do jego stanu zdrowia są niekorzystne, czeka go z pewnością operacja stawu biodrowego, którego proces zwyrodnienia cały czas postępuje. W celu jego opóźnienia powód musi korzystać z intensywnej rehabilitacja i dalszego leczenia farmakologicznego.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia winna wynieść 72 000,00 zł, stąd też - wobec spełnienia przez ubezpieczyciela świadczenia na etapie postępowania likwidacyjnego
do kwoty 9 000,00 zł - na rzecz powoda zasądzono kwotę 63 000,00 zł,
o czym Sąd orzekł, jak w pkt 1a wyroku, na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw.
z art. 444 k.c.

Zadośćuczynienie w powyższej kwocie stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powoda krzywdę, przedstawia
dla niego ekonomicznie odczuwalną wartość, nie jest również rażąco wygórowane. Dlatego w pozostałej części Sąd powództwo o zadośćuczynienie oddalił, gdyż uwzględnienie żądania ponad zasądzona kwotę prowadziłoby
do nieuzasadnionego przysporzenia w jego majątku, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

Kwotę zadośćuczynienia zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwoty 52 000,00 zł od dnia 24 marca 2016 roku, na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym
od dnia 01 stycznia 2016 roku w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473), gdyż powód zgłosił szkodę w styczniu 2016 roku, a w lutym - ostateczną decyzją kończącą proces likwidacji szkody - pozwana odmówiła wypłaty zadośćuczynienia w wysokości przekraczającej kwotę 9 000,00 zł, w związku z czym roszczenie powoda stało się wymagalne
po 30 dniach od zgłoszenia szkody. Natomiast pozostałą kwotę 11 000,00 zł zasądzono z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2017 roku do dnia zapłaty - zgodnie z żądaniem pozwu - na podstawie art. 481 k.c.
w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2016 roku, w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473), gdyż już w lutym 2016 roku pozwana pozostawała w zwłoce.

Przechodząc do omawiania zasadności kolejnego roszczenia powoda należy przytoczyć treść art. 444 § 1 k.c., z którego wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Naprawienie szkody obejmuje więc w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane
z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia itp.). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku, pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym.

W zakresie odszkodowania powód żądał zapłaty kwoty 430,00 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich, które uiścił pracowników (...) w P.
za okres 4 miesięcy - do lutego 2016 roku włącznie.

Sąd uwzględnił jednak w części żądanie powoda dotyczące kosztów opieki osób trzecich. Zasadnym było zwrócenie powodowi jedynie kwoty zapłaconej
za opiekę (...) w P. za miesiąc luty 2016 roku w wysokości 125,00 zł. W tej kwestii Sąd oparł się na zeznaniach powoda i przesłuchiwanych w sprawie świadków, którzy stwierdzili, że powód w okresie zimowym korzystał z pomocy rodziny i osób trzecich prawie przy wszystkich czynnościach dnia codziennego oraz na opinii biegłego psychologa, który stwierdził, że zaburzenia adaptacyjne w znaczny sposób ograniczały jego aktywność życiową we wszystkich sferach.

Sąd uznał, iż żądana za luty kwota 125,00 zł jest wręcz symboliczna, mając na uwadze faktyczny zakres potrzeb powoda w tym zakresie, dlatego orzekł na podstawie art. 444 § 1 k.c., jak w pkt 1 b wyroku.

W pozostałej części Sąd oddalił powództwo o odszkodowanie jako niezasadne, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku, gdyż za okres do stycznia 2016 roku włącznie (zgłoszenie szkody nastąpiło w styczniu, a wypłata odszkodowania w lutym) pozwana zapłaciła z tego tytułu w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 1 350,00 zł.

Kwotę odszkodowania za poniesione koszty opieki zasądzono
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty, na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2016 roku, w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 473), gdyż w dniu 23 marca 2016 roku pozwana
po ponownym zgłoszeniu roszczenia ostatecznie odmówiła wypłaty odszkodowania ponad kwotę 1 350,00 zł, a zatem od dnia 24 marca 2016 roku pozostawała w zwłoce.

O kosztach procesu należnych powodowi od pozwanej Sąd orzekł,
jak w pkt 1 c wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c. Wartość żądania powoda wynosi 100 430,00 zł. Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 63 125,00 zł. Zatem powód wygrał sprawę w 63 %, a przegrał w 37 %.

Powód poniósł koszty procesu w wysokości 11 039,00 zł, na które składają się kwoty: 2 622,00 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, 7 200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustaloną na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz.U. z 2018 roku, poz. 265 ), 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej, 1 200,00 zł tytułem zaliczki na koszty opinii biegłych.

Pozwana poniosła koszty procesu w wysokości 7 217,00 zł, w tym
kwotę 7 200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustaloną na podstawie
§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz.U. z 2018 roku, poz. 265 ) i kwotę 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa.

Przyjmując, że powód wygrał sprawę w 63 %, to należy stwierdzić,
że wygrał koszty procesu w wysokości 6 954,57 zł (63 % z kwoty 11 039,00 zł), natomiast przyjmując, że powód przegrał sprawę w 37 %, to należy stwierdzić, że przegrał koszty procesu w wysokości 2 670,29 zł (37 % z kwoty 7 217,00 zł). Zatem pozwana winna zwrócić powodowi kwotę 4 284,28 zł (6 954,57 zł minus 2 670,29 zł) tytułem części kosztów procesu.

O brakujących kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 3 i 4 wyroku,
na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 300) w zw. z art. 100 k.p.c., przyjmując te same proporcje w zakresie wygrania przez strony niniejszej sprawy. Na brakujące koszty procesu w wysokości 3 257,75 zł składają się kwoty: 2 400,00 zł tytułem brakującej części opłaty stosunkowej od zgłoszonych roszczeń i 857,25 zł tytułem brakujących koszty opinii biegłych. Koszty, które powinien ponieść powód wynoszą 1 205,37 zł (37 % z 3 257,75 zł). Pozostałe koszty w wysokości 2 052,38 zł (3 257,75 zł minus 1 205,37 zł) winna ponieść pozwana.

Sędzia: /-/ T. C..

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.

Sędzia: