Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 listopada 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., na podstawie art. 57 i art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748), odmówił I. S. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (znak: I/10/021097896).
W uzasadnieniu, organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia
9 listopada 2015 roku, wnioskodawczyni nie została uznana za niezdolną do pracy, wobec czego brak jest podstaw do przyznania prawa do renty. Ponadto, na wymagany okres składkowy i nieskładkowy - wynoszący 5 lat, w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku
o świadczenie, tj. w okresie od 18 sierpnia 2005 roku do 17 sierpnia 2015 roku, ubezpieczona udokumentowała łącznie 4 lata, 4 miesiące i 4 dni, w tym 3 lata, 3 miesiące i 3 dni okresów składkowych oraz 2 lata, 10 miesięcy i 13 dni okresów nieskładkowych, które, w trybie przepisów art. 5 ust. 2 ustawy zostały ograniczone do 1/3 okresów składkowych i przyjęte
w wymiarze 1 roku, 1 miesiąca i 1 dnia. Wobec powyższego, brak jest podstaw prawnych
do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 53 akta ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie złożyła I. S. (2) i, wskazując, że nie zgadza się
z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS. Wskazała, że ma problemy zdrowotne, związane
z wypadkiem komunikacyjnym, który miał miejsce w 2014 roku. W konsekwencji wypadku, wystąpiło wiele urazów, tj. wstrząs mózgu, wytworzenie torbiela na szyszynce, złamanie kręgosłupa, odbicie twarzo – czaszki poprzez uderzenie o moduł kierownicy – powbijane odrobiny szkła oraz połamane zęby. Ubezpieczona podkreśliła, że od momentu wypadku komunikacyjnego, walczy o powrót do zdrowia, podejmując leczenie u lekarzy specjalistów. Aktualnie, z uwagi na silne dolegliwości bólowe, mimo przyjmowanych leków przeciwbólowych, nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Ponadto, wnioskodawczyni ma problemy z pamięcią oraz z koncentracją, a także cierpi na depresję. Wnioskodawczyni leczy się u lekarzy specjalistów: neurologa, neurochirurga, endokrynologa, ginekologa, psychiatry, ortopedy, dentysty, chirurga szczękowo – twarzowego oraz dermatologa.

(odwołanie – k. 2 – 3)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame, jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy podniósł, iż odwołanie nie zawiera nowych okoliczności, mających wpływ na zaskarżoną decyzję.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4)

W piśmie procesowym z dnia 8 listopada 2017 roku, organ rentowy wskazuje,
że przyjmując, jako datę powstania niezdolności do pracy, datę 7 września 2014 roku,
w dziesięcioleciu, poprzedzającym wyżej wskazaną datę, wnioskodawczyni udowodniła 5 lat,
7 miesięcy, 6 dni, w tym 4 lata, 2 miesiące 12 dni okresów składkowych i 1 rok, 4 miesiące,
24 dni okresów nieskładkowych.

(pismo procesowe organu rentowego – k. 181)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

I. S. (1) urodziła się (...). Jest z wykształcenia ekonomistą,
o specjalności handel zagraniczny, ostatnio zatrudniona była na stanowisku kierownika sprzedaży oraz handlowca.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 18 sierpnia 2015 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 4 akta ZUS)

W opinii Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28 września 2015 roku rozpoznano
u wnioskodawczyni: zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z jamą śródrdzeniową odcinka szyjnego z zespołem bólowym, zaburzenia adaptacyjne z omdleniami (bradykardia), bradykardia napadowa w wywiadzie, przebyty uraz wielomiejscowy. Badana zgłasza bóle głowy, zaburzenia pamięci, bóle kręgosłupa odcinka lędźwiowego oraz piersiowego, powtarzające się omdlenia, które przez neurologa nie zostały uznane jako padaczka. W RM głowy niewielka torbiel szyszynki. Obecnie przyjmuje leki przeciwbólowe. Mając na uwadze powyższe, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że brak jest podstaw
do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej.

(opinia lekarska z dnia 28 września 2015 roku – k. 28 – 129 dokumentacji medycznej, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 września 2015 roku – k. 50 akta ZUS)

W wyniku złożonego przez wnioskodawczynię sprzeciwu z dnia 9 października 2015 roku, sprawę rozpoznała Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia 9 listopada 2015 roku stwierdziła, że wnioskodawczyni jest krążeniowo oraz oddechowo wydolna, sprawna ruchowo, bez objawów ogniskowego czy obwodowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Leczy się u lekarza psychiatry – w karcie leczenia odnotowany jest zespół depresyjny. W opinii konsultanta psychiatry badana bez czynnej psychozy z objawami dezadaptacyjnymi na podłożu trudnej sytuacji życiowej i dolegliwości somatycznych
z poprawą po stosowanym leczeniu. W oparciu o wywiad, badanie przedmiotowe, opinie konsultanta oraz analizę dokumentacji medycznej Komisja Lekarska odnosząc stopień
i charakter naruszenia sprawności organizmu do poziomu kompetencji zawodowych nie ustaliła niezdolności do pracy.

(sprzeciw wnioskodawczyni – k. 30 dokumentacji medycznej, orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 9 listopada 2015 roku – k. 52 akta ZUS, opinia lekarska z dnia 9 listopada 2015 roku – k. 47 – 49 dokumentacji medycznej)

Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe , dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych, powołanych z uwagi nas udokumentowane schorzenia wnioskodawczyni.

Z punktu widzenia neurologicznego stwierdzono, że badana ma incydenty utraty przytomności o nieznanej etiologii, bóle kręgosłupa odcinka lędźwiowego i piersiowego, wykręcanie palców. W 2014 roku przebyła uraz głowy, między innymi z objawami wstrząśnienia mózgu. W przeprowadzonym badaniu neurologicznym, nie stwierdzono
u badanej istotnych objawów uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności mogących powodować ograniczenie sprawności ruchowej, w postaci niedowładów czy porażenia kończyn. Po przeprowadzonej obserwacji szpitalnej, wykluczono u badanej padaczkę jako przyczynę napadów utraty przytomności. Podkreślono, iż, załączone do akt sprawy, wyniki badania (...) głowy, w których wykazano ogniska poniedokrwienne w istocie białej płatów czołowych mogą jedynie powodować subtelne zmiany neuropsychologiczne. Powyższe zmiany zostały wykazane już po dacie badania przez Komisję Lekarską ZUS, zatem stanowią nową okoliczność w sprawie.

Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności badanej do pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

Ponadto, wskazano iż rozpoznana nadmierna senność po urazie głowy z objawami wstrząśnienia mózgu także nie powoduje długotrwałej niezdolności wnioskodawczyni do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. W opinii biegłego neurologa,
w sprawie decydujące znaczenie należy przypisać opiniom psychiatrycznym.

(pisemna opinia biegłego neurologa, lek. J. Z. – k. 15 – 16, pisemna uzupełniająca opinia biegłego neurologa, lek. J. Z. – k. 141, pisemna uzupełniająca opinia biegłego neurologa, lek. J. Z. – k. 244)

Z punktu widzenia ortopedycznego, u wnioskodawczyni rozpoznano: stan po urazie wielonarządowym, miernie nasilone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez upośledzenia funkcji, subiektywny zespół bólowy wieloogniskowy. U badanej stwierdzono, że kręgosłup jest o zachowanych krzywiznach fizjologicznych i prawidłowej ruchomości we wszystkich odcinkach. Przy ruchach kręgosłupa w odcinku szyjnym wnioskodawczyni zgłasza ból przy maksymalnym zakresie ruchów. Nie stwierdzono wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. Kończyny górne bez zaników mięśniowych. Ruchy w stawach obu kończyn górnych zachowane w pełnym zakresie. Chwytność rąk zachowana. Kończyny dolne bez zaników mięśniowych. Ruchy w stawach obu kończyn dolnych zachowane. Przy ruchach w stawach kolanowych badana zgłasza występowanie bólu.

Z punktu widzenia biegłego ortopedy wnioskodawczyni jest zdolna do pracy i była zdolna do pracy w dacie zaskarżonej decyzji. Po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską oraz po badaniu bezpośrednim ortopeda nie stwierdza upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawczyni za częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy.

(pisemna opinia biegłego ortopedy, lek. M. S. – k. 21 – 24)

Z punktu widzenia neuropsychologicznego, w czasie badania wnioskodawczyni zachowuje pełną orientacje w czasie i przestrzeni. Podejmuje próby szybkiego wykonywania zadań jednak bez powodzenia. Badana jest bardzo spowolniała psychoruchowo oraz podsypiająca. Wnioskodawczyni pokazuje ślad na twarzy po oparzeniu garnkiem (zasnęła przy przestawianiu garnków). Zdarza się, że zasypia na toalecie oraz w bardzo różnych pozycjach. W trakcie wykonywania kwestionariusza (...) zasypia i nie może się skoncentrować.
Po zwróceniu uwagi pojawia się płacz z poczucia bezradności. W teście kreślenia drogi badana uzyskała wynik poniżej normy dla wieku i poziomu wykształcenia. W badaniu kwestionariuszem (...) uzyskała wynik świadczący o znacznie obniżonej odporności na sytuacje stresowe, obniżeniu nastroju, poczuciu bezradności w obecnej sytuacji. Wnioskodawczyni unika towarzystwa, nie nawiązuje nowych znajomości. Jest bezradna
w sytuacjach wymagających wzmożonej aktywności.

Na podstawie przeprowadzonego badania neuropsychologicznego stwierdza się
u wnioskodawczyni cechy obniżonego nastroju i apatii z powodu braku możliwości utrzymania stanu czuwania, badanie sprawności procesów poznawczych jest znacznie utrudnione
z powodu problemów z utrzymaniem uwagi spowodowane zasypianiem w trakcie wykonywania zadań. Aktualnie badana wymaga pomocy ze strony innych osób.

(pisemna opinia biegłego neuropsychologa, dr L. S. – k. 135 – 136)

W opinii biegłego psychiatry, K. K. (1), biegła stwierdziła ,
że w czasie badania wnioskodawczyni spokojnie, logicznie i rzeczowo odpowiada na pytania
z pewnym zastanowieniem nad jego treścią. Jest w kontakcie adekwatnym, syntonicznym,
bez objawów psychotycznych, ma obniżony nastrój. Podaje, iż nie pamięta wielu faktów
i z uwagi na przebyty uraz głowy zgłasza problemy z pamięcią. U wnioskodawczyni rozpoznano zaburzenia adaptacyjne o obrazie depresyjnym oraz stan po urazie głowy.
W uzasadnieniu przedmiotowej opinii podkreślono, że badana skarży się na okresy nadmiernej senności oraz na nagłe zasypianie. Takie stany nie ujawniły się podczas badania psychiatrycznego ani przez lekarza orzecznika organu rentowego, ani przez biegłą. Napadowa senność utrudniła, natomiast, przeprowadzenie badania neuropsychologicznego i wymaga dogłębnej diagnostyki, która nie jest możliwa do przeprowadzenia, w ramach badania sądowego. Niezależnie od powyższego, występują dolegliwości, uniemożliwiające wykonywanie pracy zawodowej.

Z punktu widzenia psychiatry badana jest całkowicie niezdolna do pracy. Niezdolność trwa od daty wypadku komunikacyjnego, tj. od 7 września 2014 roku i ma charakter okresowy – powinna trwać do grudnia 2018 roku.

(pisemna opinia biegłego psychiatry, lek. K. K. (1) – k. 42 – 44, pisemna opinia biegłego psychiatry, lek. K. K. (1) – k. 128 – 129)

W opinii biegłego psychiatry, K. K. (2), podczas badania, biegła stwierdziła , iż wnioskodawczyni jest w pełnym kontakcie słowno – logicznym, wydaje się spowolniała oraz skoncentrowana na różnych dolegliwościach somatycznych. Badana cały czas przeżywa skutki wypadku. U psychiatry była dwukrotnie na konsultacjach. Obecnie ma kłopoty z pamięcią. Badanie neuropsychologiczne, przeprowadzone w lutym 2017 roku, ujawniło niewielkiego stopnia osłabienie sprawności procesów poznawczych na skutek stwierdzonych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. U wnioskodawczyni rozpoznano zaburzenia adaptacyjne.

W uzasadnieniu przedmiotowej opinii wskazano, iż w trakcie badania nie zaobserwowano zaburzeń świadomości. Jak wynika z dokumentacji medycznej, w trakcie hospitalizacji na oddziale neurologicznym wykluczono również padaczkę. Cechy wzmożonej labilności emocjonalnej powodują tendencję do przedstawiania się w gorszym świetle
i koncentrowaniu na dolegliwościach bólowych.

W świetle aktualnego obrazu klinicznego oraz dostępnych badaniach dodatkowych, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , nie powoduje jej niezdolności do pracy.

(pisemna opinia biegłego psychiatry, lek. K. K. (2) – k. 177 – 179, pisemna opinia biegłego psychiatry, lek. K. K. (2) – k. 186 – 187, pisemna opinia uzupełniająca biegłego psychiatry, lek. K. K. (2) – k. 243)

W opinii biegłego psychiatry, G. P., biegły stwierdził, że podczas badania, wnioskodawczyni jest w pełnym kontakcie logicznym, bez objawów psychotycznych oraz bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju. Obecnie dominują skargi związane z narkolepsją czyli schorzeniem neurologicznym, które ma być zweryfikowane podczas hospitalizacji. Badanie neuropsychologiczne z lutego 2017 roku ujawniło niewielkiego stopnia osłabienie procesów poznawczych. Zaburzenia adaptacyjne są związane ze stresującym wydarzeniem życiowym, pojawiają się do miesiąca od zadziałania czynnika stresującego i zwykle nie trwają dłużej niż 6 miesięcy. W zakresie zaburzeń snu decydujące znaczenie w sprawie ma opinia biegłego neurologa. Wniosek orzeczniczy biegłego: stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , nie powoduje jej niezdolności do pracy.

Biegły ocenił opinię biegłego psychiatry, K. K. (2), jako wyczerpującą, trafną i uzasadnioną. Biegły nie zakwestionował ustaleń orzeczniczych organu rentowego.

(pisemna opinia biegłego psychiatry, lek. G. P. – k. 215 – 217)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych ortopedy, neurologa, neuropsychologa oraz biegłych psychiatrów: K. K. (1), K. K. (2), G. P..

W ocenie Sądu, opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni. Biegli zapoznali się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób
i leczenia wnioskodawczyni i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującej i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. W toku postępowania, wobec zgłoszonych przez wnioskodawczynię oraz organ rentowy, zarzutów co do opinii biegłych, Sąd przeprowadził także dowód z opinii uzupełniających. W szczególności Sąd uznał, że biegły z zakresu neurologii, w swojej uzupełniającej opinii, wyjaśnił, w sposób wyczerpujący, wszelkie wątpliwości odnośnie niezdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Ponadto wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu, zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Także z opinii biegłych psychiatrów, lekarza K. K. (2) oraz lekarza G. P. wynika jednoznacznie, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , w związku z występującymi u wnioskodawczyni schorzeniami, nie powoduje jej niezdolności do pracy.

Z tych też powodów, Sąd Okręgowy
w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – lekarskich i uznając je za pełnowartościowe dowody oparł na nich ustalenia faktyczne w sprawie.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika odwołującej o przeprowadzenie
w sprawie dowodu z opinii Instytutu (...) w Ł., mając na uwadze, że okoliczności sporne zostały w sprawie dostatecznie wyjaśnione w oparciu
o przeprowadzone dowody z opinii biegłych sądowych neurologa oraz biegłych psychiatrów lekarza K. K. (2) oraz lekarza G. P., a stawiane zarzuty przez stronę odwołującą są pozbawione merytorycznej argumentacji, która podważyłaby wartość dowodową tychże opinii i jako takie, zarzuty te są jedynie polemiką z wnioskami biegłych.
Sąd zważył też, że dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii Instytutu (...) w Ł. nie wniosłoby niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewlekłości postępowania. Dodać należy, że wyłącznie jeden biegły powołany w sprawie,
z zakresu psychiatrii, lekarz K. K. (1) w swej opinii uznała wnioskodawczynię
za niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. W celu rozwiania wszelkich wątpliwości poza biegłymi z zakresu ortopedii, neurologii oraz neuropsychologii, w sprawie przedstawiono również opinie dwóch innych biegłych psychiatrów. A zatem nie istniała potrzeba by przeprowadzić także dowód z opinii Instytutu (...) w Ł.. Biegły z zakresu neurologii także wypowiedział się w sposób wszechstronny i wyczerpujący w swoich pisemnych opiniach podstawowej i uzupełniającej. Brak było również podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy z uwagi na wyniki badania (...) głowy, w których wykazano ogniska poniedokrwienne
w istocie białej płatów czołowych, ponieważ jak słusznie zauważył biegły neurolog, stanowiły one nową okoliczność w sprawie.

Sąd Okręgowy nie podzielił wniosków orzeczniczych , zawartych w opinii, wydanej przez biegłego psychiatrę, lekarza K. K. (1), bowiem wnioski orzecznicze były sprzeczne z wnioskami orzeczniczymi, zawartymi w opiniach biegłych: K. K. (2) i G. P. , które były – orzeczniczo - zgodne. Także biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii nie znaleźli podstaw do uznania, iż wnioskodawczyni jest całkowicie bądź częściowo niezdolna do pracy.

Wydane w sprawie, opinie biegłych wyjaśniają wszystkie kwestie sporne, w sposób pełny, powołując się w ich uzasadnieniach na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy,
a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii.
Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady
o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k. p. c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto w orzecznictwie podkreśla się także,
że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie
do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35). Kierując się zatem wyżej przytoczonymi rozważaniami Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie istotne w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłych – ortopedy, neurologa, neuropsychologa oraz biegłych psychiatrów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu o ile jest niezdolny do pracy,
ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność powstała w okresach wymienionych w tym przepisie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Na podstawie art. 107 prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3)

Na mocy art.13 ust.1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu
(art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie,
do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 wyżej wymienionej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny, rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego
z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawczyni została uznana za osobę zdolną do pracy zarobkowej. Wskazać w tym miejscu należy,
że w przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni zakwestionowała powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana Komisja Lekarska ZUS, która wydała orzeczenie także ustalając,
że jest ona zdolna do pracy zarobkowej.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe. Materiał dowodowy zgromadzony
w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się wnioskodawczyni, wykazuje jednoznacznie, że organ rentowy zasadnie uznał wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Przede wszystkim biegły z zakresu neurologii oraz biegli z zakresu psychiatrii, lekarz K. K. (2) oraz lekarz G. P., podkreślili, że analizując stan zdrowia wnioskodawczyni, wszystkie jej chorzenia, opinie biegłych oraz stopień naruszenia sprawności organizmu w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych, wnioskodawczyni nie jest niezdolny do pracy.

Opinie te zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy. Fakt, że opinie biegłych nie mają treści odpowiadającej stronie, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do opinii biegłych. Biegli, na podstawie opinii których Sąd się oparł, zgodnie podali, że schorzenia występujące u wnioskodawczyni nie powodują niezdolności do pracy.

Sam fakt istnienia u wnioskodawczyni schorzeń, potwierdzonych przez biegłych ani ilość tych schorzeń, nie może być utożsamiany z niezdolnością do pracy odwołującej. Stwierdzenie stanu chorobowego nie jest bowiem jednoznaczne z kwalifikacją do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Należy również podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje kwestia posiadania przez odwołującą wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, wobec orzeczenia o jej zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych powyższa okoliczność pozbawiona jest znaczenia prawnego.

Z dokonanych ustaleń wynika, że I. S. (1) 40 lat. Jest z wykształcenia ekonomistą, o specjalności handel zagraniczny, ostatnio zatrudniona była na stanowisku kierownika sprzedaży oraz handlowca. Mając na uwadze poziom posiadanych kwalifikacji teoretycznych i praktycznych, szanse na znalezienie nowej pracy w warunkach aktualnego rynku pracy i oczekiwań pracodawcy – przy, występujących u wnioskodawczyni, dolegliwościach , powodujących ograniczenie, choć nie w znacznym stopniu, sprawności organizmu, w znanych Sądowi realiach gospodarczych, zwłaszcza w środowisku (...) - nie są łatwe , ale istnieją. Jednakże wnioskodawczyni, dysponuje potencjałem doświadczenia zawodowego , z doskonałym przygotowaniem teoretycznym, umożliwiającym jej ewentualne przekwalifikowanie, lub podjęcie aktywności, którą, ze względu na stan zdrowia, będzie mogła być wykonywana, bezpiecznie.

Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawczyni, w aspekcie przesłanek art. 13 ust.1 cyt. ustawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

K. J.