Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Protokolant Kinga Grzywacz

w obecności

Prokuratora ----------------

po rozpoznaniu dnia 10.04.2018r., 08.05.2018r.

sprawy H. W. , urodz. (...) w Ł.

syna A. i T. z d. K.

oskarżonego o to, że: w dniu 12 października 2017r. w L., woj. (...) nabył od W. S. za kwotę 100 zł elektronarzędzia w postaci wkrętarki marki M., akumulatora do wkrętarki M., pilarki elektrycznej marki (...), pistoletu zszywakowego marki T., mając świadomość, że zostały one uzyskane w wyniku popełnienia czynu zabronionego, działając w ten sposób na szkodę właściciela przedmiotowych elektronarzędzi W. M.; -

tj. o czyn z art.291§1kk

orzeka:

oskarżonego H. W. uznaje za winnego tego, że w dniu 12 października 2017r. w L., woj. (...) nabył od W. S. za kwotę 100 zł elektronarzędzia w postaci wkrętarki marki M., akumulatora do wkrętarki M., pilarki elektrycznej marki (...), pistoletu zszywakowego marki T. o łącznej wartości nie niniejszej niż 800 zł, gdy na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego, kradzieży na szkodę właściciela przedmiotowych elektronarzędzi W. M. i czynem tym oskarżony wyczerpał dyspozycję art.292§1kk i za to na podstawie art.292§1kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć); -

- na podstawie art.624§1kpk zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 684 (sześćset osiemdziesiąt cztery) plus podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego ustanowioną z urzędu.

Sygn. akt II K 158/18

UZASADNIENIE

W oparciu o ujawniony w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 października 2017 roku w W. na ul. (...) W. M. zatrudnił W. S. do wykonania prac porządkowych na należącej do niego działce. Po przygotowaniu stanowiska pracy W. M. wyjechał z domu około godziny 08:50. Jednocześnie pozostawił do dyspozycji W. S. potrzebne do wykonania prac narzędzia, w tym wkrętarkę marki M. z akumulatorem, pilarkę elektryczną marki (...). Pracownik miał również dostęp do piwnicy, w której także były przechowywane narzędzia. Gdy W. S. pozostał sam na działce, wówczas dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elektronarzędzia w postaci wkrętarki marki M., akumulatora do wkrętarki M., pilarki elektrycznej marki (...), pistoletu zszywakowego marki T. o łącznej wartości nie niniejszej niż 800 zł. Następnie z w/w przedmiotami udał się do L. na (...), gdzie wystawił je na sprzedaż, ustawiając swoje stoisko obok stoiska oskarżonego H. W.. Oskarżony zainteresował się sprzedawanymi przez W. S. narzędziami i gdy sprzedawca upewnił go, że narzędzia nie są uszkodzone, zakupił je wszystkie za proponowaną cenę 100 zł.

Jeszcze tego samego dnia pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnionej na jego szkodę kradzieży i na skutek podjętych czynności, policjanci zatrzymali W. S. i wraz z nim udali się na (...). Tam wskazał oskarżonego, od którego zabezpieczono skradzione przedmioty a następnie zwrócono W. M..

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków W. M. (k.25-26, 18 II K 1053/17), R. G. (k.26, 23-24 II K 1053/17), W. S. (k.26-27, 37 II K 1053/17) oraz na podstawie (k.29-30) kserokopii faktur, z akt sprawy II K 1053/17: (k.1) notatki urzędowej, (k.3-4) protokołu użycia alkometru, (k.5) protokołu zatrzymania, (k.8) zaświadczenia lekarskiego, (k.9-13) protokołu przeszukania (k.14-16) protokołu zatrzymania, (k.17-19) protokołu zawiadomienia o przestępstwie, (k.44) pokwitowania, (k.45-46) protokołu tymczasowego zajęcia, (k.47) pisma policji, (k.84-85) protokołu oględzin, (k.95-96) protokołu okazania, (k.97) pokwitowana oraz częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego H. W. (k.24, 43 II K 1053/17).

Oskarżony H. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że według niego rzeczy, które nabył były używane i kwota 100 zł była adekwatna do ich rzeczywistej wartości. Oskarżony stwierdził, że „ja się pytałem tego sprzedawcy dlaczego sprzedaje, powiedział, że mu są niepotrzebne i dlatego sprzedaje” (k.24).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd w części dał wiarę wyjaśnieniom H. W., tj. w zakresie w jakim potwierdził, że nabył skradzione narzędzia za kwotę 100 zł. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których przekonywał, że na podstawie towarzyszących okoliczności nie powinien i nie mógł przypuszczać, że zakupione przez niego przedmioty pochodziły z kradzieży. W ocenie sądu podstawowym dowodem obalającym takie przekonanie są pośrednio właśnie wyjaśnienia oskarżonego. Wprawdzie H. W. stwierdził, że cena 100 zł za wkrętarkę z akumulatorem marki M., pilarkę elektryczną marki (...) oraz pistolet zszywakowy marki T., nie wzbudziła w nim żadnych wątpliwości. Jednakże takie wyjaśnienia nie są wiarygodne, ponieważ oskarżony w tych stwierdzeniach nie jest konsekwentny. Z jednej strony przekonywał, że trudno było mu ocenić stan tych narzędzi, ponieważ jak wyjaśnił, to „tak za bardzo nie mam do czynienia z takim sprzętem” (k.24). A z drugiej strony stwierdził, że już się wcześniej interesował piłami i „na M. widziałem takie nowe piły spalinowe po 150 zł, a ta była elektryczna, więc one są tańsze” (k.24). Tym czasem z faktur przedłożonych przez W. M. wynika, że wkrętarkę nabył w dniu 24.05.2017 r. za kwotę 598 zł (k.29), zaś pilarkę nabył w dniu 27.09.2017 r. za kwotę 262 zł (k.30). Potwierdza to tym samym zeznania w/w świadka, że to były nowe narzędzia i nie nosiły śladów zużycia, poza zszywaczem, który był wart około 20 zł.

Sąd w całości dał wiarę przesłuchanym w sprawie świadkom, tj. W. M., W. S. oraz R. G., albowiem są one spójne i tworzą jedną konsekwentną całość. Istotne jest również i to, że żadna ze stron nie przedstawiła jakichkolwiek zarzutów, które mogłyby podważać ich wiarygodność. W. M. oraz R. G. opisali okoliczności kradzieży w/w narzędzi oraz ustalenia sprawcy tej kradzieży. Natomiast W. S. potwierdził, że sprzedał skradzione przez siebie narzędzia oskarżonemu. Przyznał również, że „trochę było tanio za te narzędzia, ale tyle dostałem, tyle wziąłem” (k.26).

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych, w tym w/w faktur, nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń wina H. W. nie budzi żadnych wątpliwości i czynem swoim wyczerpał on dyspozycję art.292§1kk. W dniu 12.10.2017r. w L. oskarżony nabył od W. S. za kwotę 100 zł elektronarzędzia w postaci wkrętarki marki M., akumulatora do wkrętarki M., pilarki elektrycznej marki (...), pistoletu zszywakowego marki T. o łącznej wartości nie mniejszej niż 800 zł, gdy na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego, kradzieży popełnionej na szkodę W. M.. Należy zauważyć, że przy paserstwie nieumyślnym wprawdzie sprawca nie wie, że rzecz będąca przedmiotem jego działań została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, lecz w konkretnym układzie okoliczności faktycznych, w których podejmuje określone czynności w stosunku do rzeczy, istniały możliwości powzięcia przez niego przypuszczenia, że rzecz została uzyskana za pomocą takiego czynu. Podstawą owej możliwości przypuszczenia dotyczącego pochodzenia rzeczy są „okoliczności towarzyszące” nabyciu rzeczy ( por. Komentarz do art. 292 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II. Stan prawny: 2006.03.01). Możliwość przewidzenia takiego czynu nie odnosi się bowiem do indywidualnych możliwości oskarżonego, lecz jest określona według możliwości przeciętnego obywatela o właściwych, do wykonywania danych czynności, kwalifikacjach i sumiennym traktowaniu swoich obowiązków. W ocenie sądu, bez wątpienia okoliczności towarzyszące nabyciu w/w narzędzi, powinny wzbudzić u H. W. przypuszczeniem, że W. S. nie wszedł w ich posiadanie bez naruszenia zasad prawnych. Przede wszystkim pierwsze zastrzeżenia powinna wzbudzić u oskarżonego cena wkrętarki oraz pilarki, ponieważ 100 zł nie było w żadnym stopniu odzwierciedleniem ich rzeczywistej wartości. Narzędzia te były nowe, wiec nic nie uzasadniało takiego zaniżenia ceny z rzeczywistej łącznej wartości 860 zł, nawet przy uwzględnieniu, że były one sprzedawane z tzw. drugiej ręki. Zwłaszcza, że oskarżony sam przyznał, że oprócz zdawkowych pytań odnośnie tego dlaczego W. S. sprzedaje w/w przedmioty, to „nie pytałem czy to ukradł, czy nie” (k.24). Także W. S. zeznał, że H. W. „nie pytał skąd ja to mam, nie pytał o żadne dokumenty” (k.37). Oczywiście nie chodzi o to, że kupując przedmioty na bazarze należy za każdym razem żądać pełnej dokumentacji, ale każdy kupujący powinien zdawać sobie sprawę, że dokonując takiej transakcji trzeba dochować należytej staranności i w przypadku niewyjaśnionych wątpliwości nawet od niej odstąpić. Oskarżony tego nie uczynił i nie potraktował sumiennie swojego obowiązku w w/w zakresie.

Kodeks karny za popełnienie przestępstwa stypizowanego w art.292§1kk przewiduje sankcję w postaci kary grzywny, kary ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. Wyrokując w niniejszej sprawie, sąd doszedł do przekonania, że karą współmierną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez H. W. będzie najłagodniejszy rodzaj kary, czyli kara grzywny. Kara ta winna spełnić swe cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, tj. uświadomić oskarżonemu, że nie ma przyzwolenia i społecznej akceptacji na wyżej opisane zachowanie. Nagminność tego typu przestępstw (tj. ogólnie pojmowane paserstwo) jest tak duża, że ten fakt nie mógł niejako ujść uwadze oskarżonego i to tym bardziej powinno wzmóc jego czujność i przewidywanie konsekwencji swoich zachowań. Zwłaszcza, że był on już karany za oszustwo na łączną karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem je wykonania na okres próby 5 lat (k.18). Z tym, że obecnie H. W. prowadzi ustabilizowany tryb życia, przez siedem lat nie dopuścił się kolejnego przestępstwa. Te okoliczności przekonują, że czyn jakiego się dopuścił aktualnie miał charakter jednostkowy, zwłaszcza że jest to występek nieumyślny. Nie zmienia to jednak faktu, że w ocenie sądu, brak jest podstaw do uznania, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość w/w czynu nie są znaczne.

Przystępując do wymiaru kary za popełnione przestępstwo, sąd kierował się dyrektywami zawartymi w treści art.53§1 i 2kk oraz art.33kk. Biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, uwzględniono w szczególności właściwości i warunki osobiste oskarżonego, a także jego dotychczasowy sposób życia. Wnikliwie rozważono wszelkie okoliczności mogące wpłynąć na wymiar kary zarówno te łagodzące jak i obciążające. Jako okoliczność łagodzącą sąd wziął po uwagę to, że oskarżony wprawdzie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale jednocześnie wyraził skruchę, nie kwestionował okoliczności zakupu w/w narzędzi. W tej sytuacji, mając na uwadze powyższe rozważania, sąd uznał, że grzywna w wymiarze 60 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł, będzie karą, która spełni pokładane w niej cele. Ilość i wysokość stawek dziennych grzywny została ustalona przy uwzględnieniu dochodów oskarżonego. Wprawdzie H. W. powoływał się na trudną sytuację majątkową, jednakże przy określeniu wysokości kary grzywny sąd wziął także pod uwagę jego możliwości zarobkowe. Oskarżony nie deklarował żadnych realnych powodów, które uniemożliwiałyby mu podjęcie stałego zatrudnienia. Nie można także pominąć faktu, że z samej definicji kary wynika, że musi ona stanowić pewną dolegliwość dla sprawcy przestępstwa.

Korzystając z unormowania zawartego w treści art.624§1kpk sąd zwolnił H. W. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, albowiem nie posiada on żadnych stałych dochodów.