Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 20 września 2017 roku w sprawie z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko M. K., Sąd Rejonowy w Brzezinach oddalił powództwo o zapłatę kwoty 776,75zł z umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 27 maja 2017r. do dnia zapłaty oraz o zapłatę kwoty 131,34zł i kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1)  art. 339§2 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że warunkiem koniecznym uznania za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie i w konsekwencji uwzględnienia roszczenia dochodzonego pozwem, jest przedstawienie przez powoda dowodów na poparcie tych twierdzeń;

2)  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233§1 k.p.c. polegające na dowolnej sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w uznaniu, że powód nie wskazał wystarczających okoliczności wykazujących zasadność oraz wysokość roszczenia, podczas gdy wskazane w liście dowodów pozwu stanowią dokumenty prywatne, których prawdziwość nie została w żaden sposób zakwestionowana;

3)  art. 207§3 k.p.c. poprzez ograniczenie się do biernej oceny stanowisk stron i uniemożliwienie powodowi rozwiania wątpliwości Sądu I instancji co do należytego skonkretyzowania twierdzeń faktycznych prezentowanych w pozwie i nie wezwanie powoda do uzupełnienia braków formalnych w zakresie dokumentu umowy oraz dokumentu potwierdzającego wysokość zadłużenia.

W oparciu o wskazane zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie spawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W przypadku zaś wydania orzeczenia zmieniającego powód wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Ponadto powód wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

- umowy (...) na okoliczność istnienia i treści stosunku zobowiązaniowego łączącego strony

- historii operacji na kontrakcie na okoliczność braku wpłaty przez pozwanego jakiekolwiek kwoty na poczet zadłużenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa

Trafny jest zarzut apelacyjny naruszenia art 339§2 k.p.c. W niniejszej sprawie zaszły przesłanki do wydania wyroku zaocznego, bowiem pozwany nie stawił się na rozprawę. Zgodnie z art. 339§2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Należy tu przytoczyć, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 31 marca 1999 I CKU 176/97
przewidziane w art. 339 § 2 KPC domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por, uzasadnienie SN z 18.2.1972 r., III CRN 539171, OSNCP 1972, z. 7-8, poz.150). Wobec więc tego, że działanie art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. przewiduje domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44). Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powód powoływał się na fakt istnienia zadłużenia pozwanego w powodowym banku na postawie umowy kredytu z dnia 24 lutego 2015r. Jako dowód istnienia zadłużenia powód do pozwu załączył wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 26 maja 2017r. w którym to wyciągu figuruje wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy o wydanie i używanie karty kredytowej z dnia 24lutego 2015r. o nr (...). Na wymagalne zadłużenie w kwocie 908zł składała się kwota 776,75zł z tytułu należności głównej, kwota 131,34zł z tytułu odsetek za okres od 19.10.2015r. do 26.05.2017r. oraz 10% odsetek od 19.10.2015r.do nadal. Ponadto w wyciągu znalazł się zapis o dalszych należnych odsetkach od dnia 25 maja 2017 do dnia zapłaty naliczanych od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Ponadto na wyciągu figuruje zapis, że niniejszy wyciąg został wystawiany na postawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r Prawo bankowe. Do pozwu zostało załączone wezwanie kierowane przez powoda do pozwanego z dnia 29.03.2017r. w związku z wypowiedzeniem warunków spłaty umowy (...) tj. kwoty należności głównej 776,75zł i odsetek w kwocie 119zł oraz powód załączył dowód dręczenia pozwanemu przedmiotowego wezwania, który to dowód pozwany pokwitował osobiście.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, oparte na wnioskach wywiedzionych z przeprowadzonego dotychczas postępowania, było nieprawidłowe. Z jednej strony Sąd I instancji wskazując na ustalenia faktyczne powołuje się na dowody wskazane przez powoda, a z drugiej strony stwierdza, iż powód nie udowodnił roszczenia, pomimo załączenia wyciągu z ksiąg bankowych, który nie został przez pozwanego zakwestionowany. Należy podnieść, że wyciąg z ksiąg bankowych nie ma mocy dokumentu urzędowego jednakże jest dokumentem prywatnym, który nie został zakwestionowany przez pozwanego. W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowa ocena zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego powinna skutkować uwzględnieniem powództwa.

W świetle przedstawionych dowodów przez powoda należało uznać, że twierdzenia powoda co do roszczenia o zapłatę kwoty należności głównej 776,75zł wraz z umownymi odsetkami i odsetek w kwocie 131,34zł nie budziły wątpliwości, ponadto nic nie wskazuje, że twierdzenia te przez powoda zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd Okręgowy uznał, że błędnie Sąd Rejonowy nie przyjął za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, bowiem nie budziły one uzasadnionych wątpliwości w zakresie żądania zasądzenia kwot jak w pozwie.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty:

a)  776,75 zł (siedemset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym jednak nie wyżej niż dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od dnia 25 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

b)  131,34zł (sto trzydzieści jeden złotych trzydzieści cztery grosze);

O kosztach postępowania za pierwszą instancję Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c. mając na względzie wynik sprawy. Powód wygrał proces w 100% dlatego też należy mu się zwrot kosztów w całości. Na koszty postępowania za pierwszą instancję złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł.

O kosztach postępowania drugą instancję Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c. mając na względzie wynik sprawy. Apelacja powoda została uwzględniona w całości. Na koszty tego postępowania złożyły się opłata od apelacji w kwocie 30 zł