Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Szczepańska

Protokolant: sekr. sąd. Simona Marcjanek

po rozpoznaniu dnia 9.03, 18.05, 8.08, 26.09. 2017r. 30.01, 15.03.2018r. sprawy:

I. K. (1), urodz. (...) w K., córki S. i A.,

oskarżonej o to, że:

I.  w okresie od 19 grudnia 2014 r. do 24 grudnia 2014 r. w O., z mieszkania przy ul. (...) zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 100.000,- zł oraz ruchomości w postaci biżuterii, futer, monet i innych przedmiotów o łącznej wartości 50.000,- zł na szkodę A. W. (1),

tj. o czyn z art. 278 kk;

II.  od lutego do maja 2015 r., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na stronie internetowej (...) bezprawnie rozpowszechniła zdjęcia, których autorem jest A. W. (1) i jednocześnie przywłaszczyła sobie ich autorstwo,

tj. o czyn z art. 115 ust. 1 w zb. z art. 116 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zw. z art. 11 § 1 kk.

I.  oskarżoną I. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanych jej przestępstw,

II.  na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżyciela subsydiarnego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych,

III.  na podstawie art. 632 pkt. 1 kpk zasądza od oskarżyciela subsydiarnego A. W. (1) na rzecz oskarżonej I. K. (1) kwotę (...) (jeden tysiąc trzysta czterdzieści cztery) złote tytułem poniesionych kosztów procesu.

Sygn. akt VIIK 85/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. K. (1) pozostawała z A. W. (1) w związku nieformalnym przez około 15 lat, do dnia 19 grudnia 2014 roku. W tym czasie zamieszkiwali wspólnie w O. przy ul. (...). Prowadzili przez ten czas wspólne gospodarstwo domowe. Partner wskazanej prowadził od lat 80 – tych studio fotograficzne w O.. Początkowo I. K. (1) pomagała mu w prowadzeniu tej działalności, umawiając klientów, aranżując sesje fotograficzne. Z czasem zdobywała kolejne umiejętności w zakresie obróbki zdjęć, ich wywoływania, prowadzenia sesji fotograficznych, jak również samego robienia zdjęć. Tym samym jej zakres obowiązków powiększał się i wymieniona brała czynny udział w sesjach realizowanych przez studio, w tym również samodzielnie wykonywała fotografie, obrabiała fotografie wykonane zarówno przez siebie, jak również przez A. W. (1) w programach komputerowych oraz zapisywała je w postaci plików graficznych czy też przygotowywała wydruki tychże na papierze fotograficznym. Klienci studia prowadzonego przez wymienionych wielokrotnie byli przekonani, iż są oni małżeństwem, w szczególności, iż część fotografii i korespondencji przesyłanej drogą elektroniczną była sygnowana podpisem wskazującym, że I. K. (1) używa podwójnego nazwiska K. – W. lub nawet nazwiska W..

Wymieniona uzyskała na własne nazwisko dofinansowanie w postaci dotacji, którą przeznaczyła na zakup sprzętu fotograficznego do prowadzonego z partnerem zakładu, przy czym o wyborze poszczególnych przedmiotów decydował A. W. (1). W trakcie trwania związku (...) sama zakupiła, jak również otrzymała w formie prezentów od swojego konkubenta różnego rodzaju biżuterię, zaś od matki wymienionego otrzymała używane futra, które przeszyte zostały tak, aby pasowały na nią.

Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 01 marca 2000 roku, sygn. akt I Ns 133/00, A. W. (1) na podstawie ustawy nabył spadek po J. W. (1) w 1/8 części. W skład spadku wchodziła nieruchomość, położona w miejscowości K.. Na mocy aktu notarialnego z dnia 15 kwietnia 2014 A. W. (1) otrzymał pełnomocnictwo od swojej matki B. W., na podstawie którego w dniu 17 grudnia 2014 roku dokonał sprzedaży przysługujących im wspólnie udziałów za łączną kwotę 119.807,00 złotych. Połowa tej kwoty należała do jego matki B. W., która przekazała mu pieniądze do swobodnego dysponowania. Wymieniony postanowił przekazać 20 000,00 złotych z tej kwoty na pomoc swojej partnerce w spłacie zaległości finansowych. W dniu 19 grudnia 2014 roku udali się oni wraz ze swoim synem do banku, gdzie wymieniona miała dokonać wpłaty wskazanej sumy pieniędzy. Jednakże przed wykonaniem operacji A. W. (1), w rozmowie ze swoim synem, dowiedział się, że jego partnerka zamierza od niego odejść, poznała innego mężczyznę, z którym utrzymywała kontakt za pośrednictwem jednego z portali internetowych. Słysząc powyższe A. W. postanowił odebrać przekazane konkubinie pieniądze. Doszło miedzy nimi do kłótni. I. K. (1) poprosiła o interwencję napotkany patrol Policji, w składzie którego znalazł się M. O.. W trakcie rozmowy ustalono, iż pieniądze są własnością A. W. (1), zaś jego konkubina zwróciła mu przekazaną jej uprzednio kwotę. Następnie strony oddaliły się z miejsca zdarzenia. Z uwagi na fakt, iż I. K. (1) nie chciała wpuścić swojego partnera do mieszkania, wezwał on na miejsce patrol Policji. Okazało się że zadysponowana została do tej interwencji ta sama załoga, która prowadziła poprzednio rozmowę ze stronami po zajściu przed bankiem.

A. W. (1) w trakcie interwencji był płaczliwy, niestabilny emocjonalnie, wyrażał myśli samobójcze.

I. K. (1) w trakcie realizacji interwencji opuściła mieszkanie wraz z małoletnim synem, zaś policjanci, mając na uwadze zachowanie zawiadamiającego, postanowili przewieźć go do Wojewódzkiego Zespołu (...) w O., z uwagi na zagrożenie dla jego życia i zdrowia. Po dotarciu na miejsce, po długiej rozmowie z lekarzem dyżurnym, wymieniony został umieszczony w szpitalu. Posiadał on w tym czasie środki finansowe w kwocie 20 000,00 złotych w gotówce, które zostały umieszczone w depozycie placówki leczniczej. Były to pieniądze, które uprzednio wymieniony przekazał swojej partnerce celem spłaty zobowiązań, a następnie odebrał je jej. A. W. (1) był hospitalizowany do dnia 24 grudnia 2014 roku.

W czasie jego nieobecności I. K. (1) zabrała z domu zajmowanego wspólnie ze swoim partnerem, swoje rzeczy osobiste, w tym ubrania, biżuterię, dokumenty, jak również rzeczy swojego syna. Nadto postanowiła ona zabrać sprzęt fotograficzny w postaci aparatów, obiektywów jak i innych akcesoriów oraz sprzęt do obróbki i przechowywania zdjęć w wersji cyfrowej, który zakupiła z uprzednio uzyskanej dotacji.

W czasie wyprowadzania się i zabierania wspomnianych rzecz I. K. (1) pomagał A. M. (1), który zatrudnił do tego również przedsiębiorstwo specjalizujące się w przeprowadzkach. Przedmioty zabierane przez I. K. (1) były wynoszone z mieszkania przez nią samą, A. M. (1) i dwóch pracowników przedsiębiorstwa przeprowadzkowego. Nadto z prowadzonego studia fotograficznego wymieniona zabrała resztę sprzętu, który zakupiła w ramach wspomnianych uprzednio, otrzymanych dotacji.

Następnie I. K. (1) przeprowadziła się do K., gdzie zamieszkała wraz z A. M. (1), z którym pozostawała w związku konkubenckim. Wymieniony prowadził własną działalność gospodarczą, w zakresie cateringu, jak również fotografii i oprawy prac fotograficznych w ramy ozdobne. W ramach wykonywanej przez niego działalności, również I. K. (1) wykonywała zdjęcia na rzecz jego klientów. Były to prace dorywcze.

W studio fotograficznym mieszczącym się przy ul. (...) w K. znajdowało się wyposażenie należące do A. M. (1) w postaci sprzętu fotograficznego. I. K. (1) w trakcie pracy na rzecz tego podmiotu korzystała również ze sprzętu, jaki został przewieziony przez nią z O..

Obecnie wymieniony ograniczył działalność gospodarczą jedynie do cateringu. Po pewnym czasie zakończył się również jego związek z I. K. (1). Wymieniony był rozgoryczony tym faktem, w tym czasie zaczął nadużywać alkoholu. Pod jego wpływem dzwonił kilkukrotnie do A. W. (1), chcąc zaszkodzić swojej byłej partnerce, oświadczył, iż utrzymywała ona kontakty intymne z innymi mężczyznami, jak również wskazywał, że zabrała ona należące do niego pieniądze, które miał schowane w mieszkaniu. Wiedział on, iż między stronami wystąpił konflikt w tym zakresie i liczył na to, iż A. W. (1) po uzyskaniu tej informacji, będzie starał się odzyskać swoją własność od wymienionej i narazi ją to na kłopoty.

Po wyjeździe I. K. (1) z O., od lutego do maja 2015 roku, na stronie internetowej mieszczącej się pod adresem (...) zostały opublikowane fotografie, które zostały oznaczone jako prace I. K. (1). Pismem z dnia 08 czerwca 2015 roku pełnomocnik A. W. (1) wezwał A. M. (1) do zaniechania naruszania praw autorskich poprzez usunięcie ze wskazanej strony zdjęć, co do których wskazywał on na autorstwo swojego mocodawcy. Wniósł również o zapłatę kwoty co najmniej 100 000,00 złotych tytułem naprawienia wyrządzonej szkody, jak również zamieszczenia przeprosin z uwagi na naruszenie praw autorskich swojego mandanta na okres 1 roku na przedmiotowej stronie internetowej, jak również na portalu społecznościowym F..com.

Pismem z dnia 03 lipca 2015 roku pełnomocnik wezwanego wskazał, iż jego mocodawca nie znajduje podstaw do uwzględnienia żądań wezwania, podając w uzasadnieniu swojego stanowiska, iż autorem zamieszczonym na wskazanej stronie fotografii jest I. K. (1), zaś wzywający w żaden sposób nie obalił tego domniemania. Do tego nie wykazał on, które konkretnie z prezentowanych na stronie fotografii, miałyby naruszać prawa autorskie A. W. (1). W dalszej części pełnomocnik wezwanego dokonał szerokiej oceny zasadności roszczenia majątkowego, jak również dotyczącego zamieszczenia stosownych przeprosin, uznając powyższe również za niezasadne. Domena pieknafotografia.pl została zarejestrowana na dane I. K. (1) z dniu 02 listopada 2014 roku o godz. 16:00:23.

W dniu 20 maja 2015 roku A. M. (1), działając jako pełnomocnik I. K. (1) zbył wraz z P. K. (1) na rzecz A. J. nieruchomość rolną, w której posiadanie sprzedający weszli jako spadkobiercy A. K., położoną w miejscowości P. za kwotę po 75 000,00 złotych dla każdego ze sprzedających. Następnie w dniu 13 stycznia 2016 roku I. K. (1) i P. Z. na rzecz W. i W. M. nieruchomość zabudowaną w miejscowości P., w posiadanie której weszli również poprzez przyjęcie spadku po S. K., za cenę łączną 40 000,00 złotych.

(dowody: kopia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS – k. 18 – 18v, kopie pism nadesłanych do A. W. (1) w postępowaniach egzekucyjnych – k. 19 24v, oświadczenie – k. 40 – 42, zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu złożonego przez I. K. (1) – k. 130 – 134, wezwanie skierowane przez pełnomocnika A. W. (1) do A. M. (2) wraz z odpowiedzią pełnomocnika wezwanego – k. 152 - 159, wydruki ze strony internetowej – k. 163 - 184, 228 – 244, 246 – 250, informacja z (...).pl (...). z o. o. – k. 219, zdjęcie komody – k. 245, ulotka przedstawienia (...) – k. 251, wydruk odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 24 lutego 2015 roku w sprawie I Ns 12/15 – k. 270, informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. I. K. (1) – k. 278, 386, kopie aktu notarialnego – k. 285 – 295, wydruk wiadomości e – mail – k. 358, pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie J. B. – k. 364 – 364v, 385 – 385v, kopia pisma z ZUS do A. W. (1) – k. 374, faktura VAT (...) /duplikat/ k – 375, wezwanie przedprocesowe (...) Spółdzielni Mieszkaniowej do I. K. (1) – k. 376, wydruki ze strony internetowej F..com – k. 394 – 402, kopia wypisu aktu notarialnego – k. 14 – 17v akt postępowania przygotowawczego 2 Ds1484/15, zeznania świadków: A. W. (1) – k. 137 – 142, 2 – 3 akt 2 Ds1484/15, 21 - 22 akt 2 Ds1484/15, 25 – 26 akt 2 Ds1484/15, 48v – 49 akt 2 Ds1484/15, 111v akt 2 Ds1484/15, 187v akt 2 Ds1484/15, 354v akt 2 Ds1484/15, A. M. (1) – k. 142 – 143 v, 72 akt 2 Ds1484/15, 351 akt 2 Ds1484/15, W. J. - k. 253 – 253v, M. P. – k. 253v – 254, J. K. – k. 254 - 254v, P. K. (2) – k. 254v, E. W. – k. 254v – 255, A. L. - k. 271v – 272, W. D. – k. 272, K. K. (2) – k. 272v, J. C. – k. 272v – 273, E. J. – k. 273, B. M. – k. 273 – 273v, K. J. – k. 273v, A. D. – k. 274, M. O. – k. 311v – 312, A. P. – k. 312 – 313, J. W. (2) – k. 313, D. Z. – k. 335v, K. P. – k. 335v – 336, M. S. – k. 336 – 336v, I. W. – k. 336v – 337, D. T. – k. 377v – 378, A. O. – k. 378 – 379, A. W. (3) – k. 82 – 84 akt 2 Ds1484/15, k. 88-89 akt 2 Ds1484/15, wyjaśnienia I. K. (1) – k. 135 – 137)

I. K. (1) została oskarżona o to, że w okresie od 19 grudnia 2014 r. do 24 grudnia 2014 r. w O., z mieszkania przy ul. (...) zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 100.000,- zł oraz ruchomości w postaci biżuterii, futer, monet i innych przedmiotów o łącznej wartości 50.000,- zł na szkodę A. W. (1), tj. o czyn z art. 278 kk oraz, że od lutego do maja 2015 r., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na stronie internetowej (...) bezprawnie rozpowszechniła zdjęcia, których autorem jest A. W. (1) i jednocześnie przywłaszczyła sobie ich autorstwo, tj. o czyn z art. 115 ust. 1 w zb. z art. 116 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zw. z art. 11 § 1 kk.

Wymieniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśniła, iż wraz z A. W. (1) prowadziła ona wspólnie studio fotograficzne, razem robili oni zdjęcia. Wykonywała ona sesje, umawiała klientów, aranżowała sesje, w jej ocenie, przysługiwały jej prawa autorskie do zdjęć wykonywanych w ramach przedmiotowej działalności. Podkreśliła, iż oskarżyciel subsydiarny przyznał, iż w ten sposób wyglądała ich współpraca w innym postępowaniu sądowym. Wyjaśniła również, iż nie zabrała żadnych pieniędzy należących do pokrzywdzonego. Wskazała, iż A. W. (1) już w trakcie ich związku miał problemy psychiczne, jak również prawne, pomagała mu ona w tych, jednakże przez wszystkie lata wspólnego pożycia, obciążało to ją znacznie psychicznie, dlatego zdecydowała się odejść od niego. Podkreśliła, iż opuszczając mieszkanie w trakcie interwencji Policji, zostały w nim inne osoby, w tym oskarżycie i nie wie ona, co działo się po tym, jak z synem oddaliła się ona z tego miejsca. Kiedy wróciła, mieszkanie było puste, zabrała ona swoje rzeczy. Wskazała, że zabrała futra, jednakże były to jej ubrania, albowiem otrzymała je w prezencie od matki oskarżyciela. Zostały one przeszyte, tak aby mogła je ona nosić. Zabrała również swoją biżuterię, a także sprzęt, który kupiła. Zaprzeczyła, aby zabrała jakiekolwiek monety należące do oskarżyciela, podkreśliła, iż jest ona pewna, że pozostają one nadal w posiadaniu wymienionego. Wyjaśniła, że mieszkanie przez nich zajmowane było zagracone, pokrzywdzony zbierał między innymi puste opakowania po jogurtach. Przyznała, iż wiedziała o pieniądzach, jakie uzyskał A. W. (1) po sprzedaży masy spadkowej, jak również, iż nie trzymał on środków finansowych w banku. Wskazała, iż ustalili wspólnie, iż część z tych pieniędzy przeznaczona zostanie na spłatę jej zobowiązań. Jednakże już w trakcie wizyty w banku pokrzywdzony wycofał się i zabrał jej pieniądze. Później już tych pieniędzy nie widziała. Wskazała, iż na stronie internetowej (...) umieściła ona swoje zdjęcia, wykonane w czasie pracy z oskarżycielem. Podkreśliła ona, iż wszelkie zdjęcia, jakie ona posiada i publikuje są jej autorstwa lub współautorstwa. Wskazała, iż obecnie jej sytuacja majątkowa jest ciężka, korzysta z zasobów pomocy społecznej, nie prowadzi działalności gospodarczej, podejmuje się wykonywania pracy dorywczej, na rzecz różnych podmiotów gospodarczych, jak chociażby F.. Kiedy przeprowadziła się do K. miała ok. 2000,00 złotych oszczędności. Podała, iż nie przypomina sobie, aby sprzedawała rzeczy zabrane z mieszkania w O.. Obecnie stara się sprzedać używane klocki syna. Nie przypomina sobie, aby używała na aukcjach internetowych pseudonimu (...).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej, w ocenie Sądu, polegają na prawdzie i jako takie zasługują na uwzględnienie. Są one logiczne, jasne, znajdują również potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, któremu Sąd dał wiarę, zarówno w postaci zeznań świadków, jak również dokumentów zgromadzonych w toku postępowania. Pozostają one również w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd co do zasady dał również wiarę zeznaniom pokrzywdzonego A. W. (1), z tym zastrzeżeniem, iż oceniając tę relację, należy rozdzielić podawane przez niego fakty od subiektywnych ocen. Wspomniana w pierwszej kolejności część jego relacji jest logiczna, spójna i konsekwentna, jak również zbieżna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku niniejszego postępowania, w tym również, z wiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonej. Sąd nie podzielił natomiast oceny faktów, prezentowanej przez oskarżonego. W tym zakresie jego zeznania są nielogiczne, niespójne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, jak również pozostają w sprzeczności zarówno do relacji pozostałych osób przesłuchanych w toku postępowania, w tym samej oskarżonej, jak również dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Nie ulega wątpliwości, iż strony pozostają w długotrwałym i głębokim konflikcie, zaś sam pokrzywdzony wielokrotnie wyrażał żal co do postępowania oskarżonej i rozgoryczenie tym, iż po wielu latach związku wymieniona postanowiła go opuścić. Niewątpliwie okoliczności te, podkreślane przez samego zainteresowanego, miały niebagatelny wpływ na prezentowaną przez niego ocenę zdarzeń, które są przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie. Jednakże w ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocena ta jest błędna, zaś sam oskarżyciel, zmierza do obarczenia oskarżonej odpowiedzialnością karną bezpodstawnie.

Sąd oceniając zeznania świadka A. M. (1) doszedł do przekonania, iż polegają one na prawdzie i jako takie, zasługują na uwzględnienie. Są one pełne, jasne, logiczne i znajdują potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach oskarżonej, jak również zeznaniach pokrzywdzonego, w części, w której Sąd je uwzględnił. Nie ulega wątpliwości, iż A. M. (1), podobnie jak A. W. (1), pozostaje zaangażowany emocjonalnie w rozstrzygany spór z uwagi na osobę oskarżonej, co sam przyznał. Podał on, odnosząc się do rozmowy telefonicznej z pokrzywdzonym, iż chciał pierwotnie, zaszkodzić oskarżonej, która postanowiła zakończyć ich wspólny związek, dlatego skierował przeciwko niej oskarżenia, stanowiące podstawę skargi inicjującej niniejsze postępowanie, jednakże, jak obecnie przyznał, okoliczności podnoszone przez niego w rozmowach z pokrzywdzonym nie polegały na prawdzie. Do tego, w czasie tych rozmów pozostawał on pod wpływem alkoholu. Sąd oceniając zeznania wymienionego świadka w oparciu o całokształt jego wypowiedzi i okoliczności sprawy, doszedł do przekonania, iż obecna relacja świadka polega na prawdzie, w szczególności, iż jak wskazano już powyżej, znalazła ona potwierdzenie w pozostałym, zgromadzony w niniejszej sprawie materiale dowodowym, któremu Sąd dał wiarę. Należy zważyć, iż od czasu rozstania świadka z oskarżoną upłynął już znaczny okres, a tym samym, co również wynika z jego relacji, z większym dystansem podchodzi on obecnie do całej sprawy, chociaż oczywiście nie całkowicie nieemocjonalnie, co ujawniło się w trakcie jego przesłuchania. Jednakże w ocenie Sądu emocje, jakie towarzyszyły świadkowi w związku z niniejszą sprawą, nie miały wpływ na treść obecnie złożonych przez niego zeznań i Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, aby starał się on w sposób bezpodstawny obciążyć którąkolwiek ze stron sporu.

Sąd doszedł do przekonania, iż zeznania świadka W. J. zasługują na uwzględnienie albowiem polegają na prawdzie. Są one spójne, logiczne i znalazły potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Jednakże okazały się one praktycznie nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sporu, jaki zawisł w tej sprawie miedzy stronami. Wynika z nich bowiem jedynie tyle, iż pokrzywdzony był klientem świadka, który jest złotnikiem, dokonywał u niego, czasami wraz z oskarżoną, zakupów biżuterii i jej naprawy, czy konserwacji. Sąd nie znalazł również podstaw do przyjęcia, aby świadek starał się obciążyć którąkolwiek ze stron procesu, do tego o okolicznościach, które podniósł w swojej relacji, wiedzę powziął w trakcie wykonywania swoich czynności zawodowych i dla stron pozostaje osobą obcą, co wzmacnia jedynie powyżej wyrażone przekonanie.

W ocenie Sądu również zeznania świadków M. P., J. K., P. K. (2), E. W., A. P., K. P., M. S., I. W., D. T., klientów studia fotograficznego, prowadzonego przez strony niniejszego sporu, zasługują na uwzględnienie. Są one spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają, jak również znalazły potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, któremu Sąd dał wiarę. Wynika z nich jednoznacznie, iż oskarżyciel prowadził swoją działalność wspólnie z oskarżoną i brała ona czynny udział w organizowanych przez nich sesjach zdjęciowych, również jako osoba fotografa. Oczywiście w części świadkowie wskazywali, iż to pokrzywdzony pełnił, w ich odczuciu, rolę kierowniczą, jednakże chociażby D. T. wskazała, iż sesję zdjęciową z jej ślubu w całości wykonała I. K. (1). Należy zważyć, iż wskazani świadkowie są osobami całkowicie obcymi dla stron procesu i Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, aby starali się oni w jakikolwiek, bezpodstawny sposób obciążać którąkolwiek z nich.

Sąd dał również w pełni wiarę relacjom świadków A. L., W. D., K. K. (2), J. C., E. J., B. M., K. J., A. D. i D. Z., zatrudnionych w Wojewódzkim Zespole (...) w O., którzy to byli obecni podczas przyjęcia oskarżyciela do tej placówki leczniczej w dniu 19 grudnia 2014 roku. Ich zeznania są jasne i zgodne, korespondują również ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Stały się one podstawą do potwierdzenia podnoszonych przez pokrzywdzonego okoliczności, iż do szpitala psychiatrycznego został on przewieziony wraz z gotówką w kwocie 20 000,00 złotych, która została umieszczona w depozycie placówki, jak również okoliczności, dotyczących ciężkiego stanu zdrowia psychicznego wymienionego w czasie jego przyjęcia do szpitala. Z uwagi na fakt, iż omawiani świadkowie nie mieli wiedzy na temat innych okoliczności zdarzenia, jak również nie pamiętali szczegółów zajścia stanowiącego postawę niniejszej sprawy, w pozostałym zakresie ich relacje okazały się nieprzydatne dla ustalenia okoliczności faktycznych, istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Trzeba również podkreślić, iż osoby te są obce dla stron postępowania, wiedzę na temat sprawy pozyskały w trakcie wykonywania czynności służbowych, a tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, aby starały się one zaszkodzić lub pomóc którejkolwiek ze stron, w szczególności, iż ich relacje dotyczą wątku pobocznego niniejszego postępowania, nie zaś bezpośrednio stawianych oskarżonej zarzutów.

Sąd dał w pełni również wiarę logicznej relacji świadka M. O., policjanta, który podejmował dwukrotnie interwencję wobec stron postępowania. Wymieniony nadto wiedzę na temat całego zdarzenia pozyskał on w związku z pełnieniem swoich czynności służbowych i podobnie jak powyżej omówieni świadkowie, jest on całkowicie obcym dla stron niniejszego postępowania. Jego relacja okazała się istotna dla ustalenia, iż strony przedstawiły prawdziwy przebieg zdarzeń z dnia 19 grudnia 2014 roku, zarówno w zakresie interwencji podjętej pod siedzibą banku, jak również w mieszkaniu zainteresowanych. Z jego zeznań wynika dobitnie, iż oskarżona przyznała, iż pieniądze, które miała wpłacić w banku należały do oskarżyciela i kwota ta została przekazana właścicielowi, jak również iż w trakcie interwencji domowej, I. K. (1) opuściła, zgodnie z żądaniem A. W. (1), zajmowane przez nich mieszkanie wraz z synem, zaś na miejscu pozostał oskarżyciel z policjantami, którzy zdecydowali, iż z uwagi na jego stan psychiczny, przewiozą go do (...) w O..

Zeznania A. O., znajomego i współpracownika oskarżyciela subsydiarnego w ocenie Sądu również zasługują na uwzględnienie i polegają na prawdzie. Wynika z nich, iż oskarżona brała udział w pracy studia prowadzonego wraz z partnerem, jednakże świadek nie był w stanie określić dokładnego zakresu jej obowiązków i pracy. Wskazywał, iż wydaje mu się, że wykonywała ona funkcje pomocnicze dla pokrzywdzonego, jednakże nie posiadał wiedzy, chociażby na temat, kto obrabiał wykonane fotografie. Wskazał, iż swoje obserwacje oparł również na analogii do pracy A. Z., która pełniła funkcje asystentki fotografa w studiu pokrzywdzonego i wydaje mu się, iż zakres obowiązków I. K. (2) był taki sam. Jednakże, jak podkreślił, nie ma pełnej wiedzy na ten temat. Wskazał również, iż słyszał, że pokrzywdzonemu zginęły pieniądze, jakie otrzymał za sprzedaż masy spadkowej, jednakże szczegółów tego zdarzenia nie zna. W pozostałym zakresie, odnoszącym się do aktualnej sytuacji zawodowej oskarżyciela, relacja jego okazała się nieprzydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych, istotnych dla niniejszego postępowania. Mimo tego, iż świadek jest znajomym pokrzywdzonego, funkcjonują na stopie koleżeńskiej, Sąd nie znalazł podstaw do uznania, aby za pośrednictwem swojej relacji starał się on bezpodstawnie obciążyć oskarżoną.

Zeznania świadka J. W. (2) okazały się z kolei nieprzydatne dla poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania, albowiem nie posiadał on żadnej wiedzy na temat zdarzeń, na podstawie których został oparty akt oskarżenia wniesiony w tej sprawie. Należy wskazać, iż kwestie sprzedaży i posiadania przez oskarżoną motocykla B. nie były przedmiotem rozważań Sądu, zaś zarzuty czynione przez oskarżyciela w tym zakresie, wykraczały jednoznacznie, poza ramy, które sam określił on wniesioną skargą. Tym samym ocena wiarygodności relacji tego świadka, na potrzeby niniejszego postępowania, jak również okoliczności odnoszących się do wskazanego pojazdu, jest zbędna. Podobnie należało ocenić ujawnione na rozprawie zeznania świadka A. W. (3), który nie posiadał wiedzy na temat okoliczności istotnych niniejszego postępowania.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w toku postępowania w niniejszej sprawie, z uwagi na ich obiektywny charakter.

Analiza zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów, w tym także relacja pokrzywdzonego pozwoliła ustalić, iż I. K. (1) nie dopuściła się popełnienia przestępstwa zarzucanego jej w pkt. I aktu oskarżenia. Należy wskazać przy tym, iż w zarzucie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego błędnie wskazał podstawę prawną, albowiem, w ocenie Sądu zarzucił on wymienionej, jak wynika z opisu czynu przypisywanego oskarżonej, popełnienie przestępstwa stypizowanego w § 1 art. 278 kk. W zarzucie tym, również jedynie fragmentarycznie sprecyzowano, jakie przedmioty miały stanowić przedmiot zaboru, którego miała dopuścić się I. K. (1) na szkodę pokrzywdzonego i dopiero w toku postępowania wymieniony sprecyzował te okoliczności. Nie mniej jednak, zważyć należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, aby uznać oskarżoną za winną popełnienia tego czynu. Zważyć należy, iż oskarżyciel zarzucił I. K. (1) przywłaszczenie sprzętu fotograficznego i sprzętu do obróbki i przechowywania zdjęć w formie cyfrowej. Jednakże sam A. W. (1) przyznał, iż przedmioty te zostały zakupione na nazwisko oskarżonej, zaś środki na ich pozyskanie, wymieniona uzyskała w formie dotacji. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż przedmioty te stanowiły własność samej I. K. (1), zaś oskarżyciel nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących, iż należały one do niego. Wyrażał jedynie przeświadczenie, w ocenie Sądu błędne i nie znajdujące żadnego potwierdzenia w przepisach prawa, iż skoro on wybierał ten sprzęt „pod siebie”, to należy przyjąć, iż była to jego własność. Bez znaczenia pozostaje również fakt, iż przedmioty te były wykorzystywane, do czasu rozstania stron, we wspólnie prowadzonym studiu fotograficznym. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż w wypadku zaprzestania prowadzenia wspólnej działalności, oskarżona, jako osoba, która zakupiła za swoje (pochodzące z dotacji) środki wskazany sprzęt, miała prawo do zabrania go i dalszego z niego korzystania. Odnośnie biżuterii, należy wskazać, iż w tym zakresie oskarżyciel przyznał, iż część z niej została zakupiona bezpośrednio przez oskarżoną, część otrzymała ona w prezencie. Nie był zaś w stanie enumeratywnie wskazać przedmiotów z tej kategorii, które niewątpliwie nie należałyby do oskarżonej, zaś zostałyby one przez nią przyłączone w okresie wskazanym w zarzucie. Sąd doszedł do przekonania, iż z uwagi na fakt pozostawania przez strony przed inkryminowanym okresem w długotrwałym związku, prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, zasadnym jest przyjęcie, iż damska biżuteria wskazywana przez pokrzywdzonego jako przedmiot zaboru stanowiła własność I. K. (1). Nawet, jeżeli nie zakupiła ona jej osobiście, to z doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania wynika, że jej relacja, z której wynika, że część z tych przedmiotów otrzymała ona w formie darowizny – prezentów, czy to ze strony oskarżonego, czy też jego matki polega na prawdzie. Fakt, iż na części biżuterii był nanoszony znak studia prowadzonego przez strony, w żadnym wypadku nie może świadczyć o tym, iż przedmiotowa biżuteria stanowiła wyłączną własność pokrzywdzonego, który sam przyznaje, iż działalność prowadził on wspólnie ze swoją partnerką, jak również, nie wyklucza możliwości przekazania tejże wymienionej w prezencie. Sąd nie podzielił również relacji oskarżyciela, iż był on właścicielem futer, jakie zabrała I. K. (1) z domu po rozstaniu. Ubrania te zostały jej darowane przez matkę pokrzywdzonego, do tego, zostały przeszyte tak, aby mogła ona ich używać. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż stanowiły one kolejny prezent, a w konsekwencji, wraz z momentem przekazania, stały się własnością oskarżonej. W powyżej wskazanym zakresie, Sąd uznał, iż przedmioty objęte zarzutem, faktycznie stanowiły własność oskarżonej, tym samym, nie mogła ona ich przywłaszczyć na szkodę oskarżyciela.

W pozostałym zakresie zarzut sformułowany wobec I. K. (1) okazał się również chybiony, jednakże z innych przyczyn. Zważyć należy, iż brak jest jakikolwiek dowodów na przywłaszczenie przez wymienioną kwoty 100 000,00 złotych z mieszkania oskarżyciela, jak również monet, o których mowa w akcie oskarżenia. Sąd nie neguje faktu posiadania wskazanej kwoty pieniężnej przez A. W. (1). Okoliczności wejścia przez niego w jej posiadanie potwierdziła sama oskarżona. Jednakże w toku niniejszego postępowania nie ujawniono dowodów, które w pierwszej kolejności wskazałyby na fakt utraty przez pokrzywdzonego wskazanej kwoty, a tym bardziej, aby za tą utratę czynić zarzut oskarżonej. Zważyć należy, iż w tym zakresie przedstawione zostały jedynie niczym nie poparte oświadczenia A. W. (4). Jednakże, jeżeli przyjąć nawet, iż rzeczywiście przedmiotowe pieniądze zostały przywłaszczone, to nie sposób ustalić przez kogo. Zważyć bowiem należy, iż jak słusznie zauważyła oskarżona, po opuszczeniu przez nią mieszkania zajmowanego wspólnie z oskarżycielem w dniu 19 grudnia 2014 roku, na miejscu pozostał sam zainteresowany wraz z policjantami. Następnie, kiedy wymieniona zabierała swoje rzeczy z mieszkania, towarzyszył jej A. M. (1), jak również dwóch pracowników przedsiębiorstwa przeprowadzkowego. W czasie wynoszenia rzeczy do samochodu, każda ze wskazanych osób pozostawała samotnie w mieszkaniu. Tym samym każda z nich mogła dokonać przywłaszczenia powyżej wskazanej kwoty. Do tego nie sposób ustalić, co nastąpiło w przedmiotowym mieszkaniu, po opuszczeniu go przez wymienioną. Należy wskazać, iż swoje przekonanie o tym, iż to oskarżona odpowiada za przywłaszczenie wskazanych pieniędzy, oskarżyciel zbudował w znacznej mierze na relacji telefonicznej A. M. (1), który następnie przyznał, iż jego nie polegające na prawdzie oskarżenia były wynikiem konfliktu z oskarżoną, spożycia alkoholu i chęci zaszkodzenia I. K. (1). W kontekście powyższego istotna jest nadto sytuacja majątkowa oskarżonej, po wyprowadzeniu się do K.. Wymieniona pozostawała bowiem na utrzymaniu nowego partnera, podejmowała się wykonywania jedynie prac dorywczych, przy czym do ich realizacji mogła swobodnie wykorzystywać sprzęt, jaki zabrała ze sobą z O.. Wyposażenie studia prowadzonego przez A. M. (1) w K., zostało natomiast zakupione przez niego samego, przy czym, w ocenie Sądu, miał on środki na zakup tego wyposażenia albowiem, jak wynika z jego relacji, prowadził uprzednio działalność gospodarczą w zakresie cateringu i ta przynosiła mu dochody.

Nie sposób także podważyć twierdzeń, iż kolejne inwestycje prowadzone były przez I. K. (1) za pieniądze, które posiadała ona z tytułu sprzedaży masy spadkowej, którą otrzymała po rodzicach, do której doszło w 2015 i 2016 roku. Tym samym w sprawie, w ocenie Sądu, ujawniły się wątpliwości, których mimo wyczerpania inicjatywy dowodowej, nie udało się usunąć. Zgodnie zatem z jedną podstawowych zasad postępowania karnego, określonej w treści art. 5 § 2 kpk, należało je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej.

Również w zakresie zarzutu przywłaszczenia przez I. K. (1) m.in. sztućców, które oskarżyciel wycenił na 6000,00 złotych, brak jest dowodów potwierdzających ich utratę przez zainteresowanego, jak również, w wypadku przyjęcia, iż rzeczywiście do niej doszło, że odpowiada za to oskarżona. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, iż również w tym zakresie pozostały wątpliwości, których nie da się usunąć, z uwagi na wyczerpanie inicjatywy dowodowej.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez oskarżoną przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, w pierwszej kolejności podkreślić wypadnie, iż także w tym zakresie ujawniły się nie pozwalające się usunąć wątpliwości, istotne dla rozstrzygnięcia w przedmiocie omawianego zarzutu. Z akt sprawy wynika przy tym, iż wspomniane wątpliwości, miał również oskarżyciel, jeszcze przed wniesieniem aktu oskarżenia. Zważyć bowiem należy, iż pierwotnie roszczenia z tytułu naruszenia praw autorskich pokrzywdzony skierował wobec A. M. (1), a pełnomocnik wymienionego, w przywołanym w ustaleniach stanu faktycznego piśmie, stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zaniechania dalszego naruszania tychże praw i naprawienia szkody, przyznał, iż fotografie zostały zamieszczone przez jego mandanta, jednakże uznaje on, iż ich autorką jest I. K. (1). Tym samym mimo, iż nie ulega wątpliwości, iż to oskarżona założyła przedmiotową stronę internetową, zamieszkując jeszcze w O., to brak jest pewności do tego, kto zamieścił sporne fotografie na jej łamach. Obecnie zarówno I. K. (1) jak i A. M. (1) nie wskazali, kto rzeczywiście odpowiadał za publikację spornych materiałów. Jednakże należy przyjąć, iż w inkryminowanym okresie mógł za to odpowiadać A. M., skoro jego pełnomocnik przyznał to w omówionej powyżej odpowiedzi na pismo pełnomocnika pokrzywdzonego. Tym samym nie sposób przyjąć, aby to właśnie oskarżona dokonała rozpowszechnienia omawianych zdjęć na łamach strony internetowej.

Dalej zważyć należy, iż ustalono, ponad wszelką wątpliwość, iż oskarżyciel prowadził z oskarżoną wspólnie studio fotograficzne. Wykonywaną wspólnie pracą wymienieni dzielili się i nie tylko A. W. (1) wykonywał w jej ramach fotografie. Czyniła to również sama oskarżona, która była nadto odpowiedzialna za obróbkę tychże fotografii, przygotowanie całych sesji, ustawienie osób i przedmiotów uwiecznionych na poszczególnych zdjęciach. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż brała ona czynny udział w procesie twórczym, jakiego efektem były fotografie wykonywane w studio prowadzonym przez strony. Zgodnie z art. 8 Ustawy Prawo Autorskie prawo autorskie przysługuje twórcy (ust. 1), przy czym istnieje domniemanie, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub podano do publicznej wiadomości (ust. 2). Poza twierdzeniami A. W. (1) brak jest również dostatecznych danych wskazujących, iż oskarżona przywłaszczyła prawa autorskie konkretnych utworów. W ocenie Sądu nie sposób obecnie jednoznacznie ustalić kto był autorem poszczególnych zdjęć – oskarżyciel, oskarżona, czy też konkretne zdjęcie było efektem ich wspólnej pracy. Brak jest również dostatecznych danych, by przyjąć że pokrzywdzona przywłaszczyła prawa współtwórcy. W tym miejscu należałoby również uwzględnić okoliczność, iż przy przyjęciu współautorstwa utworów, prawo do swobodnego korzystania z całości posiadałaby również I. K. (1). Strony nie ustaliły bowiem prawnych warunków na jakich mogły korzystać, udostępniać i rozpowszechniać zdjęcia. Fotografia powstaje nie tylko przez naciśnięcie migawki aparatu fotograficznego. Istotny jest również pomysł, kompozycja zdjęcia, jego obróbka, edycja itp. I chociaż oskarżyciel przedstawił dowody świadczące o tym, iż to on wykonywał niewielką część spornych zdjęć, to jednak nie sposób wykluczyć, że były one następie obrabiane przez I. K. (1), co przyznawałoby jej część praw autorskich. Podkreślenia wymaga, że brak możliwości ustalenia kto był autorem dzieła uniemożliwia ustalenie tego, iż to oskarżona w sposób bezprawny przypisuje sobie ich autorstwo.

W konsekwencji należało uznać, iż również w zakresie zarzutu wskazanego w pkt II aktu oskarżenia, nie sposób przypisać oskarżonej winy.

W tych warunkach brak jest podstaw do przyjęcia winy oskarżonej. Takie przyjęcie byłoby bowiem możliwe jedynie wówczas , gdy na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd doszedłby do przekonania, że oskarżona popełniła zarzucany jej czyny, a zatem w sytuacji braku jakichkolwiek wątpliwości co do faktu zawinienia. Skoro zatem takie wątpliwości istnieją i nie dają się usunąć należy je tłumaczyć – zgodnie z normą art.5 §2 kpk – na korzyść oskarżonej.

Konsekwencją tego uznania jest uniewinnienie oskarżonej od dokonania zarzuconych jej przestępstw ( art.414 §1 kpk) .

Z uwagi na fakt, iż I. K. (1) korzystała z obrony sprawowanej z wyboru w niniejszym postepowaniu, Sąd zasądził od oskarżyciela subsydiarnego, na rzecz wymienionej kwotę 1344,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, pod postacią wydatków poczynionych przez wymienioną w związku z ustanowieniem obrońcy. Należy wskazać, iż zgodnie z dyspozycją art. 632 pkt 1 kpk, w wypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania, odpowiedzialność za jego koszty spada na oskarżyciela subsydiarnego, zasądzona zaś kwota jest zgodna ze stawkami wskazanymi w treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Mając zaś na uwadze sytuację materialną, rodzinną i osobistą oskarżyciela subsydiarnego, Sąd odstąpił od obciążania go obowiązkiem zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, uznając, iż ten byłby dla niego zbytnio uciążliwy.

Z tych względów orzeczono, jak w części dyspozytywnej wyroku.